Η κυβέρνηση αναζητεί πολιτικά δεκανίκια – η κοινωνική κατακραυγή αγγίζει τα όρια της «έκρηξης»…
Το πολιτικό προσωπικό και συνολικά το πολιτικό σύστημα υπηρετούν το επιβαλλόμενο καθεστώς της χώρας-αποικίας χρέους και γκέτο. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο και χωρίς αμφισβήτησή του, θα εναλλάσσονται στην διακυβέρνηση, θα στήνονται πολιτικές καριέρες, θα σημειώνονται αναδιατάξεις με πολιτικούς και κομματικά μορφώματα να αποβάλλονται ή να εκτινάσσονται.
Ο δικομματισμός πλήρωσε συνολικά το λογαριασμό, το ΠΑΣΟΚ σχεδόν διαλύθηκε, ο ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχθηκε, η Χ.Α. αναδείχτηκε τρίτο κόμμα, ενώ οι μνημονιακές κυβερνήσεις είχαν μέση διάρκεια ζωής ενάμιση-δύο χρόνια. Σόιμπλε, Μέρκελ και γενικώς οι… Θεσμοί, «κατάπιαν» αρκετούς πρωθυπουργούς και υπουργούς Οικονομικών τα 6 τελευταία χρόνια.
Ο «κάβος» που είχε να περάσει κάθε πολιτικός δεν ήταν ίδιος. Υπήρχε, όμως, και υπάρχει με μια έννοια, ένας κάβος επικίνδυνος και πηγή πολλών προβλημάτων για όλες τις κυβερνήσεις και τους Θεσμούς: Πολιτικά, οι μνημονιακές πολιτικές και το πολιτικό προσωπικό που τις υπηρετεί είναι ξεκρέμαστες, δεν έχουν καμιά νομιμοποίηση και στήριξη, συναντούν την αντίθεση και την κατακραυγή της κοινωνίας. Αυτός είναι ο πραγματικός κάβος για τις συστημικές δυνάμεις. Δεν τον έχουν περάσει, ούτε φαίνεται εύκολο το ταξίδι. Η καταστροφή της οικονομίας και των μεσοστρωμάτων μαζί με την αφαίμαξη όλων των μισθοσυντήρητων, η άγρια φορολογία και η διάλυση του δημόσιου κοινωνικού τομέα, το πλιάτσικο που επιβάλλεται στη δημόσια και ιδιωτική περιουσία, δεν μπορούν να γίνουν ανεκτά ως αναγκαίες θυσίες για «ανάκαμψη» και «ανάπτυξη».
Με αυτή την έννοια, υπάρχει σοβαρό πολιτικό ζήτημα στη χώρα, που δεν μπορεί εύκολα να απαντηθεί. Το χάσμα που σημειώνεται, με σημαντικό μέρος της κοινωνίας να μην εκφράζεται, να είναι αντίθετο συνολικά προς όλες τις πολιτικές δυνάμεις και το καθεστώς που στηρίζουν, δεν μπορεί να γεφυρωθεί. Τα παραδοσιακά κόμματα, η Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της, τα προσωποκεντρικά σχήματα που εμφανίζονται, δεν μπορούν να εκφράσουν αυτό το τμήμα. Αυτός είναι ο πραγματικός κάβος όπου μαίνεται η φουρτούνα. Πάνω σε αυτό το έδαφος προωθούνται πολιτικές λύσεις και διευθετήσεις και σε αυτό το έδαφος εκδηλώνονται η ρευστότητα και οι νέες πολιτικές πρόσκαιρες ισορροπίες.
Η «κάβα» και το άρωμα εκλογών
Ο Αλέξης Τσίπρας υπηρέτησε το σύστημα μέχρι τώρα, καταλάγιασε διά της εξαπατήσεως την κοινωνική δυναμική, διέλυσε την ελπίδα, κέρδισε και τις δεύτερες εκλογές του 2015. Τώρα, φαίνεται η πραγματική όψη της πολιτικής του. Φθείρεται γρήγορα και ο κάβος που αυτός θέλει να ξεπεράσει είναι ο κίνδυνος να έχει την τύχη των προηγούμενων. Η τακτική του, απλή: Να κερδίσει χρόνο όπως-όπως, να καταφέρει να χτίσει ένα ΣΥΡΙΖικό κράτος κατά τα ΠΑΣΟΚικά πρότυπα, να συγκρατήσει τη φθορά του, να μην πάθει ό,τι το ΠΑΣΟΚ (από 44 στο 4%). Τα μέτρα που του ζητούνται να περάσει, η επιπρόσθετη «κάβα» των 3 δισ., προκαλούν πολλούς τριγμούς και όλοι γνωρίζουν πώς με 153 βουλευτές δεν μπορείς να σηκώσεις αυτό το βάρος. Το καράβι φορτωμένο και με την κάβα γέρνει επικίνδυνα…
Επομένως, είναι ζήτημα χρόνου μια επιλογή ανάμεσα σε δύο εκδοχές. Είτε διεύρυνση του κυβερνητικού σχήματος με άλλες δυνάμεις του «κεντροαριστερού χώρου», είτε προσφυγή στις κάλπες με στόχο την διατήρηση ενός υψηλού ποσοστού. Τέτοιου που θα βάζει τον ΣΥΡΙΖΑ, υπό τον Τσίπρα, στο παιχνίδι από άλλη πλέον θέση, αποφεύγοντας την άμεση πτώση της κυβέρνησης. Μια επιλογή εξόδου, δηλαδή, με τις λιγότερες απώλειες. Η πρώτη εκδοχή, αυτή του μοιράσματος της διακυβέρνησης με άλλους του κεντροαριστερού χώρου (ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι κ.λπ.) προσκρούει στο μέχρι τώρα καλλιεργούμενο κλίμα και τις αντιθέσεις που έχουν δημιουργηθεί ανάμεσα στο περιβάλλον Τσίπρα και τους άλλους φορείς.
Τις τελευταίες μέρες πλήθυναν τα γεγονότα που δείχνουν μια κρίση στα ανώτατα κλιμάκια της κυβέρνησης. Η αναφορά του Γ. Δραγασάκη, αντιπροέδρου της Κυβέρνησης, ότι υπάρχει «πολιτικό πρόβλημα» με τα πρόσθετα μέτρα, διορθώθηκε από την κυβέρνηση με τη φράση ότι δημιουργείται μόνο «οικονομικό πρόβλημα». Αν δημιουργείται πολιτικό πρόβλημα, ίσως χρειάζονται πολιτικά ανοίγματα ακόμα και σε οικουμενικά σχήματα… Ακόμα, οι ιδιαίτερα σκληρές δηλώσεις του Πάνου Σκουρλέτη για τον πρόεδρο του ΤΑΙΠΕΔ, Στέργιο Πιτσιόρλα, που τον κατηγόρησε ως «τρόικα εσωτερικού», διορθώθηκαν επίσης άμεσα από την κυβερνητική εκπρόσωπο. Τέλος, το κείμενο των 53 (με τον Τσακαλώτο, δηλαδή τον επικεφαλής των διαπραγματεύσεων, στις τάξεις τους) δείχνει ότι όλοι σκέπτονται την «επόμενη μέρα»…
Από την άλλη, η Ν.Δ. υπό τον Κ. Μητσοτάκη, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί προς όφελός της τη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ. Διεκδικεί εμφανώς τον κεντρώο χώρο, κάνοντας ανοίγματα και προς το Ποτάμι, σηκώνει τους τόνους απέναντι σε ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα, ζητώντας εκλογές σε μια προσπάθεια να κόψει τις γέφυρες του ΣΥΡΙΖΑ με το «Κέντρο», φροντίζει να αποτρέψει ένα ρήγμα από την ακροδεξιά πτέρυγα. Με λεπτούς χειρισμούς, τα φτιάχνει με τους καραμανλικούς, αδειάζει τους σαμαρικούς αλλά δίνει καίριες θέσεις σε ακροδεξιά στοιχεία όπως οι Γεωργιάδης και Βορίδης…
Τόσο ο Τσίπρας όσο και ο Μητσοτάκης δεν ευνοούν τις προτάσεις περί οικουμενικών σχημάτων γιατί αυτά τους αποκλείουν προσωπικά από την πρωθυπουργία. Για αυτό ναρκοθετούν, προς το παρόν, αυτές τις εισηγήσεις και τις καταπολεμούν.
Το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να ανασυγκροτήσει γύρω από τον εαυτό του, στο πλαίσιο της δημοκρατικής συμπαράταξης, όλες τις πτέρυγες των κεντρώων δυνάμεων, ώστε να ξεκολλήσει από το 5% και να εμφανιστεί ως σοβαρός εταίρος στα μετεκλογικά τοπία.
Τα υπόλοιπα κόμματα παίρνουν τα μέτρα τους και προετοιμάζονται για την εκλογική αναμέτρηση που μπορεί να προκύψει. Σε αυτό το μήκος κύματος εντάσσεται και η εμφάνιση νέων σχηματιστών και κομμάτων, που θα επιχειρήσουν την κάθοδο, αυτόνομα ή σε συμμαχία με γειτονικές δυνάμεις.
Τέλος, για να έχουμε μια πιο συνολική εικόνα, ο διεθνής παράγοντας φάνηκε σε σχέση με παλιότερα, αρκετά πιο ευέλικτος το 2015. Απορρόφησε ικανοποιητικά τους κραδασμούς από τρεις εκλογικές διαδικασίες (Ιανουάριος, δημοψήφισμα, Σεπτέμβριος) ενώ σε λίγο παλιότερες εποχές, επέλεγε να αντικαταστήσει τον πρωθυπουργό με έναν άνθρωπο των τραπεζών. Στο κάτω-κάτω οι εκλογικές διαδικασίες προσφέρουν και μιαν εκτόνωση, κερδίζεται χρόνος μέσα στο ίδιο περιβάλλον, εξημερώνονται απείθαρχοι, τροφοδοτείται ο αποπροσανατολισμός· δηλαδή, μια χαρά!
Για τους «παίκτες», βέβαια, λίγη σημασία έχει αν η κοινωνία βουλιάζει και η χώρα βυθίζεται…
