Η άθλια, έκφυλη τάξη της παραδοσιακής εξουσίας αποσύρθηκε διακριτικά, σχεδόν βουβά πήγε να ξεκουραστεί, χωρίς να υποστεί καμία συνέπεια, παρά το ότι άφησε πίσω της μια ετοιμόρροπη χώρα. Σύμφωνα με την εξορθολογισμένη αντίληψη, τα θύματα της κατάρρευσης (άνεργοι, υποαπασχολούμενοι, νεο-φτωχοί) ήταν απλώς παράπλευρες απώλειες, αφού το «τοπίο» έπρεπε να «καθαρίσει», για να αρχίσει η ανοικοδόμηση του «νέου».
Την παλαιά τάξη τη διαδέχτηκε, αθόρυβα στην αρχή, μια νέα συνομοταξία διοικούντων, η οποία εφόρμησε, πήρε τα ηνία και «διοικεί» με τον νέο τρόπο. Η μετάβαση έγινε τόσο ομαλά, ώστε σε λιγότερο από δέκα χρόνια η «νέα τάξη» κατέλαβε όλες τις κομβικές θέσεις. Από αυτήν και μόνο την ομαλή διαδοχή μπορεί κανείς να καταλάβει ότι έχουμε μπροστά μας τους νέους απατεώνες. Μη σας ξεγελούν οι μικροαισθητικές λεπτομέρειες. Αν παρακολουθήσει προσεκτικά κανείς τον δημόσιο λόγο, θα εντοπίσει το ακόλουθο εντυπωσιακό φαινόμενο: Είτε μιλούν τραπεζίτες είτε υπουργοί είτε εκπρόσωποι της διοίκησης των πανεπιστημίων ή και ξενοδόχοι, επαναλαμβάνουν τις ίδιες λέξεις. Δεν έχει καμιά σημασία το θέμα! Μπορεί να αναφέρονται στην κατασκευή δρόμων, στην ανώτατη παιδεία ή στην αστυνομία – επαναλαμβάνουν τις λέξεις: ανάπτυξη, παθογένεια, εκσυγχρονισμός, αναδιάρθρωση, κερδοφορία, βιωσιμότητα.
Το νέο ιερό λεξιλόγιο είναι σαν την κόκα-κόλα, πάει με όλα. Νοσοκομεία, σχολεία, υπεραγορές, οδικά δίκτυα, όλα θα υποστούν τη νέα θεραπεία.
Ξεχάστε αυτά που γνωρίζατε, είναι ξεπερασμένα: για να χτιστούν οικοδομές, δεν χρειάζονται πρωτίστως οικοδόμοι, για να υπάρχει παιδεία, δεν χρειάζονται δάσκαλοι. Όχι! Αυτοί που χρειάζονται είναι αυτοί οι φωτισμένοι, πολυτάλαντοι «managers» που βλέπουν τη μεγάλη εικόνα. Παντού, λοιπόν, διεισδύει μια πολυδαίδαλη, δικτυωμένη γραφειοκρατία, η οποία έχει πρωτίστως έναν σκοπό, την αναπαραγωγή του ρόλου της και τη διαιώνιση της νευραλγικής ύπαρξης «του αναγκαίου στελεχιακού δυναμικού». Καλώς ορίσατε, λοιπόν: Ο Μανωλιός έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.
Στο βιβλίο Βρυξέλλες, το Ευγενές Τέρας ο Χανς Μάγκνους Εντσενμπέργκερ σχολιάζει: Κοροϊδεύουν τους πολιτικούς, παρωδώντας το σλόγκαν με το ακρωνύμιο «ΤΙΝΑ», δηλαδή «There Is No Alternative». Όμως, η αντίληψη ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις προσβάλλει την ανθρώπινη λογική, διότι ισοδυναμεί με απαγόρευση της σκέψης […] Στο τέλος, πάντα την πληρώνουν αυτοί που φταίνε λιγότερο. Είναι δευτερεύον θέμα η μορφή: άνοδος την φορολογίας, περικοπές συντάξεων, πληθωρισμός, υποτίμηση νομίσματος. Η συνταγή δεν είναι νέα: κοινωνικοποίηση των απωλειών, ιδιωτικοποίηση των κερδών.
Είναι καιρός πια να σκεφτούμε αν πραγματικά αυτό που συντελείται μπροστά στα μάτια μας είναι η μόνη εναλλακτική λύση. Γιατί το τέρας με το οποίο βρισκόμαστε αντιμέτωποι δεν έχει τίποτα ευγενές.
Ανάρτηση από: https://efimeridaenosis.wordpress.com
