Ανάρτηση από: https://geromorias.blogspot.gr
Κυριακή, 19 Μαΐου 2019
Δεν Ξεχνώ 19η Μαΐου: Ημέρα Μνήμης Της Γενοκτονίας Των Ελλήνων Του Πόντου
Τού Κωνσταντίνου Αραμπάμπασλη
Με αφορμή την ημέρα μνήμης για την Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, το σημερινό άρθρο θα ρίξει Φώς σε ιστορικές πτυχές της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Αρχικά, πριν από τον όρο «Γενοκτονία» υπήρχε ο όρος «Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας». Η γενοκτονία ως όρος διαμορφώθηκε κυρίως στη δίκη της Νυρεμβέργης το 1945, όπου δικάστηκε η ηγεσία των ναζιστών. Συγκεκριμένα ο όρος σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας. Πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις. Επομένως ο Θύτης δεν εξοντώνει μια ομάδα για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι. Στην περίπτωση των Ελλήνων του Πόντου, επειδή ήταν Έλληνες και χριστιανοί.
Η διαδικασία εξόντωσης των ελληνικών πληθυσμών του Πόντου, διακρίνεται ιστορικά σε τρεις συνεχόμενες φάσεις: από την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ως την κατάληψη της Τραπεζούντας από τον ρωσικό στρατό (1914-1916), η δεύτερη τελειώνει με το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (1916-1918) και η τελευταία ολοκληρώνεται με την εφαρμογή της Σύμβασης της Λοζάνης, για την ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας (1918-1923). Το 1908 ήταν μια χρονιά ορόσημο για τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τη χρονιά αυτή εκδηλώθηκε και επικράτησε το κίνημα των Νεότουρκων, που έθεσε στο περιθώριο τον Σουλτάνο. Πολλές ήταν οι ελπίδες που επενδύθηκαν στους νεαρούς στρατιωτικούς για μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό της θνήσκουσας Αυτοκρατορίας. Σύντομα όμως, οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν. Οι Νεότουρκοι έδειξαν το σκληρό εθνικιστικό τους πρόσωπο, εκπονώντας ένα σχέδιο διωγμού των χριστιανικών πληθυσμών και εκτουρκισμού της περιοχής, επωφελούμενοι της εμπλοκής των ευρωπαϊκών κρατών στο Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ελληνικό κράτος, απασχολημένο με το «Κρητικό Ζήτημα», δεν είχε τη διάθεση να ανοίξει ένα ακόμη μέτωπο με την Τουρκία.
Σάββατο, 18 Μαΐου 2019
Ο Μαυρογιαλούρος ΣΥΡΙΖΑ και οι «παροχές» του
Όσο πλησιάζουμε προς τις πολλαπλές κάλπες του 2019 τόσο μεγαλώνει η αγωνία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για τα ποσοστά της και φυσικά το πολιτικό μέλλον των στελεχών που έχουν την ευθύνη της μνημονιακής μετάλλαξης. Μετά από τέσσερα χρόνια αθέτησης κάθε υπόσχεσης προς το λαό και εφαρμογής της πιο ακραίας νεοφιλελεύθερης-αντιλαϊκής πολιτικής ήρθε η ώρα να κάνουν και αυτοί «ταμείο». Ο λαός έζησε την πολιτική τους στο «πετσί» του με την ακόμα μεγαλύτερη φτωχοποίηση, τη ματαίωση της ελπίδας για αλλαγή πορείας στην παρούσα φάση και την καταρράκωση κάθε έννοιας και συμβολισμού της αριστεράς. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σε όλη την περίοδο προέταξε πάνω από τις ανάγκες του λαού και της χώρας ένα και μοναδικό συμφέρον, την παραμονή της με κάθε κόστος στην εξουσία. Για πρώτη φορά πέρασαν τόσοι μνημονιακοί νόμοι χωρίς αποχωρήσεις ή έστω παραιτήσεις βουλευτών της κυβερνητικής πλειοψηφίας.
Τώρα που μπαίνουμε στην «τελική ευθεία» των εκλογών καθώς βλέπουν τη συρρίκνωση των ποσοστών τους προσπαθούν να ανατρέψουν την κατάσταση με τη γνωστή συνταγή «Μαυρογιαλούρου», υποσχέσεις και κάποια δοσίματα. Ανασύρουν τις πιο επαίσχυντες παλαιοκομματικές λογικές, που η Αριστερά κατήγγειλε για δεκαετίες, για την πολιτική τους επιβίωση. Έτσι μετά από διαβουλεύσεις και προετοιμασίες, με δεδομένο ότι δεν θίγονται τα άμεσα συμφέροντα των δανειστών αφού και φέτος με την αφαίμαξη του λαού θα σημειωθεί υπερπλεόνασμα, ανακοινώθηκε σε πανηγυρική εκδήλωση στο Ζάππειο η προκαταβολική-προεκλογική «διανομή» του υπερπλεονάσματος. Το πακέτο των καθαρά προεκλογικών παροχών με την πομπώδη έκφραση «Ήρθε η ώρα της δικαίωσης των θυσιών του ελληνικού λαού».
Το επίδομα είναι η κλασική νεοφιλελεύθερη πολιτική...
Ο ΣΕΒ, ο Άρης και το ζωτικό συμφέρον του κ. Κουτλούκ Το editorial του δρόμου
Μια βδομάδα πριν τις εκλογές και όλα ακόμα επιτρέπονται, μέχρι τελευταία στιγμή. Τα κόμματα έχουν μιλήσει, οι μηχανισμοί των δύο μονομάχων σκέφτονται τελευταίες κινήσεις. Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί κάθε μέσο, όπως το ανήκουστο: τέσσερις μέρες πριν τις εκλογές να δίνει ένα επίδομα που το βαφτίζει 13η σύνταξη. Μέσα σε ένα περιβάλλον που κυριαρχεί το ψέμα, η αθλιότητα και η σήψη διεξάγεται ο «πολιτικός αγώνας»…
Ένα «μικρό κόμμα»,
ο ΣΕΒ ρίχνεται κι αυτός στη μάχη. «Κάλεσμα για ευρεία συμμετοχή των Ελλήνων στις
ευρωεκλογές και την επιλογή ικανών πολιτικών που θα εκπροσωπήσουν τη χώρα μας στη
νέα σύνθεση του Ευρωκοινοβουλίου», απηύθυνε η διοίκηση του ΣΕΒ. «Οι ευρωεκλογές
είναι εξίσου σημαντικές με τις εθνικές εκλογές. Η προεκλογική περίοδος όμως έχει
αναλωθεί με την πόλωση ενόψει εθνικών εκλογών. Δεν συζητάμε για την Ευρώπη. Δεν
πρέπει να αφήσουμε πολιτικές δυνάμεις με αντιευρωπαϊκό χαρακτήρα να δυναμώσουν»,
πρόσθεσε με τη σειρά του ο κ. Μυτιληναίος, πρόεδρος του ΣΕΒ.
Ο κ. Τσίπρας
προσπαθεί να αντιστρέψει το κλίμα και αν είναι δυνατόν τον αρνητικό συσχετισμό.
Έχει νοιώσει τα μηνύματα αποκαθήλωσης, μετά το Μάτι, το κότερο, τον Πολάκη. Ύστατο
μέσο –αφού μάζεψε Κόκκαλη, Κουντουρά και τα άλλα τα παιδιά– να επιστρατεύει τον
Άρη Βελουχιώτη και τον λόγο της Λαμίας.
Παρασκευή, 17 Μαΐου 2019
Οι χρήσιμοι κουκουλοφόροι
Στις αρχές του περασμένου αιώνα, η αστυνομία της Ιταλίας είχε μια παράξενη συνήθεια. Κάθε φορά που επισκεπτόταν κάποιος ξένος επίσημος την χώρα, μάζευε προληπτικά όσους υπήρχε πιθανότητα να τον απειλήσουν, να του επιτεθούν για να τον σκοτώσουν ή απλώς να δημιουργήσουν επεισόδια. Και οι συνήθεις ύποπτοι ήταν φυσικά οι αναρχικοί.
Έτσι οι οπαδοί του Μπακούνιν και τον άλλων αναρχικών ηγετών, είχαν πάντοτε έτοιμη μια βαλιτσούλα με όλα τα χρειαζούμενα για μιαν ολιγοήμερη ή ολιγόωρη κράτηση στην Ασφάλεια, ανάλογα με την περίσταση. Κατά την δεκαετία του ’50 μάλιστα, είχε γυριστεί και μια αρκετά διασκεδαστική κωμωδιούλα, όπου η νεαρά και πανέμορφη κορούλα ζεύγους αναρχικών, ζητούσε επιμόνως να έχει κι αυτή την «βαλιτσούλα» της, καθώς είχε μόλις κλείσει τα 18.
Στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’80 και συνέχεια όμως, η αστυνομία δεν είχε τέτοιες αγενείς συνήθειες. Έτσι, μόλις τελείωνε η πορεία της επετείου του Πολυτεχνείου και καθώς το κτίριο ήταν μεν κλειστό, αλλά ουσιαστικά αφύλακτο, όλος ο κόσμος περίμενε να ακούσει στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο, πως πάλι κάποιοι «αναρχοαυτόνομοι», «αντιεξουσιαστές» και άλλοι «αντί», είχαν εισβάλλει στο κτίριο και είχαν αρχίσει τον πετροπόλεμο με την αστυνομία και τις καταστροφές μέσα κι έξω από το Ίδρυμα.
Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης σε μια σπάνια συνέντευξη στον Παραπολιτικά fm
Ο κ. Χαραλαμπίδης μίλησε στον Παραπολιτικά fm και τον Α. Κοκορίκο εφ’ όλες της ύλης. Για το παρελθόν του στο ΠΑΣΟΚ, για την ιστορική ομιλία του στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ το 1996, για τον αγώνα του για αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας και την καθιέρωση της 19ης Μαϊου ως ημέρα μνήμης αλλά και τα βιβλία που γράφει κατά καιρούς για την ανάγκη αποκέντρωσης και νέου οράματος για τη χώρα.
Μια συνέντευξη που είμαστε σίγουροι ότι θα απολαύσετε όπως κι εμείς:
Τλήμων (ταλαίπωρε) Αϊνστάιν
Στη χώρα μας επίσης ευδοκιμεί ένα νέο ρεύμα επιστημονικοφανούς μυστικισμού, στηριζόμενο στην παρανόηση, επιστημονική και φιλοσοφική, των μεγάλων κατακτήσεων της φυσικής του 20ού αιώνα. Πρόσφατα ξέσπασε ένα σκάνδαλο: κορυφαίοι εκπρόσωποι της Ένωσης Ελλήνων Φυσικών πρωτοστατούν τα τελευταία χρόνια στη διάδοση μυστικιστικών και ανορθολογικών ιδεών, που βρίσκονται σε ριζική αντίθεση με τις θεωρίες της φυσικής. Η καταδίκη αυτού του γεγονότος ήταν καθολική, όμως, απ’ ό,τι γνωρίζω, κανείς δεν αντέταξε στο νέο-μυστικιστικό παραλήρημα τις βασικές ιδέες των θεωριών του Αϊνστάιν, της Μικροφυσικής και της Κοσμολογίας. Σε προηγούμενο φύλλο του Δρόμου ασχοληθήκαμε με την Μεγάλη έκρηξη στο πουθενά. Σήμερα αντιπαραθέτουμε τις πραγματικές απόψεις του Αϊνστάιν στις αγυρτείες (impostures) των νέο-μυστικιστών, ένα άρθρο του Ε. Μπιτσάκη από την εφημερίδα Τα Νέα (30/6/05).
Έτος Αϊνστάιν: εφημερίδες, περιοδικά, βιβλία, τηλεοράσεις, συνέδρια, ασχολούνται με το «θαυμαστό έτος» 1905, κατά το οποίο ο Αϊνστάιν έθεσε ένα από τα θεμέλια της Κβαντικής Μηχανικής και διατύπωσε την ειδική θεωρία της Σχετικότητας. Το 1905 (και μετά, το 1916) ο Αϊνστάιν άλλαξε ριζικά τις αντιλήψεις μας για τον κόσμο.
Με τι ασχολούνται εφημερίδες, περιοδικά και τηλεοράσεις; Με τα (υπαρκτά ή ανύπαρκτα) ερωτικά τού μεγάλου σοφού. Ταυτόχρονα, με «εκλαΐκευση» του έργου του, κατά κανόνα επιστημονικά λανθασμένη. Και τα βιβλία και τα συνέδρια; Και εκεί, κατά κανόνα και άκριτα, επαναλαμβάνονται, ως αλήθειες αφ’ εαυτών φανερές, απόψεις όχι μόνο φιλοσοφικά αλλά και επιστημονικά λανθασμένες. Στο σημερινό σημείωμα θα ασχοληθώ μόνο με τις τελευταίες: λακωνικά, χωρίς μαθηματικά, αλλά ελπίζω, με επιστημονική αυστηρότητα.
Πέμπτη, 16 Μαΐου 2019
Μεγάλη έκρηξη στο πουθενά
Ένα άρθρο του Κώστα Ζαφειρόπουλου (Εφημερίδα των Συντακτών,
16-17/02/19) αποκάλυψε ότι και στη χώρα μας ευδοκιμεί και διαδίδεται από τα ΜΜΕ,
ένα ρεύμα νεο-μυστικισμού, το οποίο δήθεν θεμελιώνεται στις σημερινές επιστήμες
και κατά προτίμηση στη φυσική, στην κοσμολογία και στη βιολογία. Οι ιδέες αυτού
του ρεύματος, αποτελούν ένα συνονθύλευμα που βρίσκεται σε ριζική αντίθεση με τα
δεδομένα των σημερινών επιστημών.
Το φαινόμενο δεν αποτελεί νεο-ελληνικό προνόμιο. Η επιστημονικοφανής
αγυρτεία (imposture) βρίσκει πρόσφορο έδαφος σε όλες τις «ανεπτυγμένες» χώρες. Επίσης
δεν είναι νέο. Προέκυψε κυρίως από την λανθασμένη, επιστημονική και φιλοσοφική,
κατανόηση των μεγάλων επαναστάσεων της φυσικής και της κοσμολογίας της πρώτης εικοσαετίας
του περασμένου αιώνα. Αυτό όμως που προκάλεσε σε μας έντονες ταραχές και έντονες
αντιδράσεις, είναι το ότι οι παρανοϊκές αυτές ιδέες γράφονται σε επιστημονικά άρθρα,
γράφονται σε πανεπιστημιακά συγγράμματα και κυκλοφορούν σε αίθουσες της πανεπιστημιακής
διδασκαλίας. Και το πιο ακραίο: Ηγετικά στελέχη της Ένωσης Ελλήνων Φυσικών πρωτοστατούν
σ’ αυτή τη σκοταδιστική προπαγάνδα ως αγαπημένοι των ΜΜΕ.
Η καταδίκη αυτής της αγυρτείας υπήρξε καθολική. Αλλά η κριτική επικεντρώθηκε
κυρίως στον θεσμικό ρόλο της Ένωσης Ελλήνων Φυσικών και συνολικά στην καταδίκη του
σύγχρονου επιστημονικοφανούς παραλογισμού. Θετικό αλλά ανεπαρκές.
Τετάρτη, 15 Μαΐου 2019
Τρίτη, 14 Μαΐου 2019
Έφυγε από κοντά μας ο αγαπημένος σύντροφος Παύλος Τουμανίδης (1963-2019)
--------------------------------------
Δυστυχώς ο φίλος, αδελφός, σύντροφος, Παύλος Τουμανίδης δεν είναι πια μαζί μας.
Έδωσε άνιση μάχη με την επάρατο και έφυγε όπως έζησε. Περήφανος και φωτεινός.
Έχασα το μισό κομμάτι του εαυτού μου μα και στο άλλο μισό ο Παυλάκης μου θα ζει μέχρι να τον συναντήσω.
Παύλο μου σου αφιερώνω ένα ποίημα του Μανόλη Ἀναγνωστάκη που ξέρω πόσο σου άρεσε.
Δευτέρα, 13 Μαΐου 2019
Ποια κόμματα και συνασπισμοί κομμάτων θα συμμετάσχουν στις ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου
1) Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς,
2) Νέα Δημοκρατία,
3) ) Λαϊκή Ενότητα-Μέτωπο Ανατροπής
(Λαϊκή Ενότητα «ΛΑΕ» Κόμμα Πειρατών Ελλάδας-Συνεργαζόμενοι),
4) Κίνημα Αλλαγής,
5) ΚΚΕ,
6) Ποτάμι,
7) Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή -ΑΝΤΑΡΣΙΑ-
8) Ένωση Κεντρώων,
9) ΜέΡΑ25,
10) Οικολογία Πράσινοι-Αλληλεγγύη,
11) Κόμμα Ισότητας, Ειρήνης, Φιλίας,
12) Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κουμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας,
13) Λευκό-Λαϊκές Ευρωπαϊκές Κοινωνικές Ομάδες PESG-PEOPLES EUROPAN SOCIAL GROUPS,
Μητσοτάκης: 7ήμερο εργασίας!
Είναι ειλικρινής! Αν προκύψει μετά από διαπραγμάτευση εργοδότη, εργαζομένων. Ο μα@#@ας που δεν έχει δουλέψει ποτέ του, και δεν ξέρει τι είδους συμφωνία μπορεί να προκύψει μεταξύ λύκου και εριφίου, ανάμεσα στο αφεντικό και στον ανασφαλή εργαζόμενο, με εκατομμύρια άλλους ανέργους να περιμένουν να πάρουν τη θέση του!!!
Κυριακή, 12 Μαΐου 2019
Το σποτ του Κομμουνιστικού Κόμματος Σουηδίας: Ποιος γ#*!ει τις ευρωεκλογές
Να ταράξει τα νερά των προεκλογικών σποτ ήρθε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σουηδίας, με ένα μήνυμα εντελώς απαξιωτικό για τις ευρωπαϊκές κάλπες του Μαΐου.
Το σουηδικό Κομμουνιστικό Κόμμα που κινείται σε… αριστερίστικα ύδατα και απέχει από τις εκλογές τόσο για το εθνικό όσο και για το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, ενώ είναι και υπέρ της αποχώρησης της Σουηδίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, στέλνει μήνυμα πως «έχετε καλύτερα πράγματα να κάνετε την μέρα των εκλογών».
Παροιμίες για τη μάνα
«Η καλογεννούσα (ή καλογεννούδα) η μάνα, νικά το χάρο.»
«Κατά μάνα, κατά τάτα (ή κύρη), κατά γιο και θυγατέρα.»
«Τα παιδιά παίδες τραβούν κι οι μάνες τις ξεχάνουν.»
«Τ᾿ ακριβού η μάνα στο παζάρι πουλιέται.»
«Παραζούζουλη είναι η μάνα και πανώρια η θυγατέρα.»
«Κάλλια να κλάψ’ η μάνα σου παρά η εδική μου.»
«Κάλλιο είναι η μάνα του φονιά παρά του σκοτωμένου.»
«Αμαρτίες του πατέρα και της μάνας τις κλαίνε τα παιδιά.» (Ιταλική)
«Όποιος άλλο στόμα φιλάει, μάνα και πατέρα λησμονάει.»
«Εσύ ‘σαι μάνα και δεν κλαίες κι εγώ αδελφή να κλαίγω.»
«Με χόρτασε η μάνα μου, μα σαν τα χέρια μου όχι.»
«Λάχανα στη μάνα μου, λάχανα στον άντρα μου, κάλλια ήταν στη μάνα μου.»
«Χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.»
Η δύναμη της διαγενεακής πλύσης εγκεφάλων
Η δύναμη της διαγενεακής πλύσης εγκεφάλων: έρευνα στη Γαλλία.
ΕΡΩΤΗΜΑ: "Ποιο έθνος συνέβαλε, κατά τη γνώμη σας, περισσότερο στην ήττα της ναζιστικής Γερμανίας το 45". Απίστευτο!
Το 1945 το 20% απαντούσε οι... ΗΠΑ, το 58% η ΕΣΣΔ και το 12% η Αγγλία. Σήμερα, στο ίδιο ερώτημα, το 54% απαντάει οι ΗΠΑ, 23% η ΕΣΣΔ και 18% η Αγγλία!
Να κάνουμε την Αθήνα Πόλη και Πρωτεύουσα
Γιώργος Τασιόπουλος *
Υποψἠφιος Δημοτικός Σύμβουλος
"Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις, όμως για λίγη περηφάνια το άξιζε»
Οδυσσέας Ελύτης
Διχασμένη η σχέση για κάθε ευαίσθητο
πολίτη της Αθήνας με την πόλη του. Από τη μία μεριά το συναισθηματικό δέσιμο
με το χώρο, με το φως, την τοπογραφία και την ιστορία, και από την άλλη, η ελάχιστη
ταύτιση με την απρόσωπη, ατομοκεντρική ή κολεκτιβοποιημένη σε γκέτο «ζωή» στις περισσότερες
γειτονιές της που φαίνεται να έχουν καταληφθεί από ένα εν ροή πλήθος τουριστών της
Airbnb ή εγκλωβισμένων μεταναστών.
Μετοίκησαν άθελά τους, διώχτηκαν
βίαια οι παλιοί κάτοικοι, που άλλοτε συναντιόνταν στις πλατείες αναβιώνοντας το
κοινόν της αρχαίας αγοράς και τώρα οι νέοι κάτοικοι της με άλλες συνήθειες διαβιούν
σε μια πνιγηρή πραγματικότητα, σε μια πόλη χωρίς να γνωρίζουν σχεδόν τίποτα γι΄
αυτήν. Παρόντες, απόντες.
Αθήνα, η πόλη των αστέγων, των χρεοκοπημένων Ελλήνων
Η ανάγκη για ζωή προηγείται του
κέρδους
Θα έπρεπε οι υποψήφιοι δήμαρχοι
να αφουγκράζονται τις αγωνίες των απλών πολιτών και κυρίως αυτών που ζουν στις φτωχογειτονιές
της πόλης. Πρώτο και κύριο για έναν ευαίσθητο δήμαρχο θα πρέπει να είναι ο
αγώνας για επανάκτηση των θεμελιωδών αναγκών του πολίτη της Αθήνας. Η ανάγκη για
εργασία των πολιτών, ζωτικό δημόσιο χώρο, ήλιο και πράσινο.
Θα πρέπει ο σύγχρονος τρόπος
ζωής να είναι καθολικός για όλους τους ανθρώπους με βάση τις ανάγκες τους, οι οποίες
δεν επιδέχονται ταξικές διακρίσεις. Τα Σεπόλια έχουν το ίδιο δικαίωμα με το
Κολωνάκι, ο Άγιος Παντελεήμονας με το Παγκράτι. Οι πολίτες της Αθήνας, ολόκληρες
συνοικίες τα τελευταία έτη βίωσαν το διωγμό. Αναγκάστηκαν να μετοικήσουν,
να βάλουν λουκέτο στα καταστήματά τους, να εγκαταλείψουν τις γειτονιές τους.
Για χάρη του κέρδους γειτονιές άλλαξαν χρήση, οι οικίες σε μεγάλη έκταση στο κέντρο
της Αθήνας μετατράπηκαν σε μικρά ξενοδοχεία Airbnb.
Δεν μπορεί να υπάρχει δήμος όπου
η κατοικία, με το απαραίτητο σύγχρονο συμπλήρωμα της την αναψυχή και η αγορά ως
χώρος συνάντησης των κατοίκων της πόλης, να μην έχουν τον πρώτο λόγο απέναντι στις
υπόλοιπες περιφερειακές λειτουργίες.
Σάββατο, 11 Μαΐου 2019
Το ξέπλυμα των χρημάτων των ναζί
Η γερμανική βιομηχανία ήταν κατά τη διάρκεια του εθνικοσοσιαλισμού στενά συνδεδεμένη με το ναζιστικό καθεστώς, έχοντας ως εκ τούτου αποκομίσει τεράστια κέρδη – μέσω της καταναγκαστικής απασχόλησης εργαζομένων από τις κατεχόμενες χώρες, της «ενσωμάτωσης» των εργοστασίων και των πρώτων υλών των κατεχομένων κρατών, καθώς επίσης του εξοπλισμού του γερμανικού στρατού. Στα χρήματα αυτά, μαζί με τα κλοπιμαία από τις άλλες χώρες, στηρίχθηκε το γερμανικό μεταπολεμικό θαύμα – όχι μόνο στη διαγραφή των χρεών του 1953.
Ανάλυση
Εάν θέλει κανείς να είναι ρεαλιστής, θαύματα δεν γίνονται, όπως αυτά που περιμένουμε για την Ελλάδα. Για παράδειγμα, δεν είναι δυνατόν να έχουμε ανάπτυξη, αύξηση δηλαδή του ΑΕΠ κατά 2,3% σύμφωνα με τις προβλέψεις, όταν όλοι οι συντελεστές του (ΑΕΠ = Κατανάλωση + Ιδιωτικές Επενδύσεις + Δημόσιες δαπάνες + Εμπορικό ισοζύγιο) είναι αρνητικοί – όπως οι εξαγωγές, η αύξηση καλύτερα του εμπορικού ελλείμματος, η πτώση της οικοδομικής δραστηριότητας και η μείωση της βιομηχανικής παραγωγής που καταγράφηκαν το πρώτο τρίμηνο. Φυσικά τα μέτρα που εξήγγειλε η κυβέρνηση, ύψους περί το 1 δις €, το μοίρασμα μέρους των κλοπιμαίων καλύτερα, θα αυξήσουν την κατανάλωση, αλλά αυτή ακριβώς οδήγησε στην υπερχρέωση της χώρας το 2009 -κάτι που σημαίνει πως το πάθημα δεν μας έγινε ακόμη μάθημα, μετά από δέκα χρόνια βαθιάς κρίσης.
Αυτός είναι ο επιθανάτιος ρόγχος κάθε κυβέρνησης!
Ανάρτηση από: https://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com
Ο Τάκης Φωτόπουλος μιλά στον Κώστα Ουίλς εν όψει των κρίσιμων Ευρωεκλογών για τη διέξοδο (5/5/2019)
Σε μια σπάνια συνέντευξη που παραχώρησε στον Κώστα Ουίλς (Costas Wills) στις 5/5/2019, ο Τάκης Φωτόπουλος είχε την ευκαιρία να αναπτύξει την αντιπαγκοσμιοποιητική ανάλυση του Μετώπου Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης (ΜΕΚΕΑ) δείχνοντας με πειστικό τρόπο γιατί οι στόχοι του απελευθερωτικού αγώνα σήμερα πρέπει να είναι η εθνική και οικονομική κυριαρχία. Στο χρονικό πλαίσιο που του δόθηκε ο Έλληνας στοχαστής έθιξε τόσο σημαντικά θεωρητικά ζητήματα όσο και θέματα τρέχουσας πολιτικής επικαιρότητας. Το εύρος της συζήτησης κάλυψε την ανάδυση της Νέας Διεθνούς Τάξης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων, την εξέλιξη του Brexit, την επιτακτικότητα ενός παλλαϊκού Grexit στην Ελλάδα για το οποίο παλεύει το ΜΕΚΕΑ κ.α.
Αναμφίβολα, ο ακροατής έχει πολλά να διδαχθεί από τη συνέντευξη αυτή, καθώς αποτελεί μία σύνοψη της αγωνιστικής κοσμοθεωρίας του ΜΕΚΕΑ για την αποτίναξη της Ευρωκατοχής και την έξοδο από τη μόνιμη καταστροφή που μας οδηγούν.
Το σόι σου…
Υψηλού επιπέδου
συζήτηση στη Βουλή. Οι δύο αρχηγοί, ένα πράγμα δεν μπορούν να αντέξουν: Να θιχθεί
η οικογένειά τους. Όλα κι όλα. Προπάντων το σόι. Τα θεία είναι εντελώς προσωπική
υπόθεση, αντικείμενο αυτοπροσδιορισμού εξάλλου, άσχετα αν για τα περιουσιακά της
Εκκλησίας αρχίζουν κι εκεί τα «γαλλικά». Για την οικογένεια είπαμε, είπαμε και για
τη θρησκεία, τι μένει; Η πατρίδα. Ελάτε τώρα, αυτό κι αν είναι αναχρονισμός…
Ας βουλιάζει
η χώρα κι η κοινωνία. Ας αλωνίζουν τα τούρκικα πλοία, ας μιλά (ποιος;) ο Αναστασιάδης
για «δεύτερη εισβολή στην Κύπρο». Ας συγκεντρώνονται στρατεύματα και απειλές, κι
ας υπάρχει μυρωδιά πολέμου στην περιοχή. Το μόνο σχέδιο που έχουν οι πολιτικοί μας
είναι να φαντάζονται μια «ασπίδα προστασίας» από τη Δύση, τις ΗΠΑ, την Ε.Ε. Επιβεβαιώνοντας
τον καθηγητή που ισχυρίζεται ότι δεν μαθαίνουμε από την ιστορία. Η ιστορία δεν διδάσκει,
αλλιώς δεν θα γίνονταν όσα γίνονται. Γιατί να μην «καλύψουν» τις απαιτήσεις της
Τουρκίας (σε βάρος Ελλάδας και Κύπρου), αν για αντάλλαγμα πάρουν την παραμονή της
στη δυτική συμμαχία; Τι θα πράξουν οι Έλληνες; Τους έχουμε στο τσεπάκι. Πάιατ και
Γιούνκερ ομνύουν για το δίκιο της Κύπρου και της Ελλάδας, αλλά ξέρουν καλά ότι η
Τουρκία τούς είναι απαραίτητη. Απαραίτητη, ακόμα κι αν χρειαστεί να ακρωτηριάσουν
την Ελλάδα.
Πέμπτη, 9 Μαΐου 2019
Υπερπλεονάσματα κοροϊδίας οι προεκλογικές παροχές
Του Παύλου Δερμενάκη
Όσο πλησιάζουμε
στις εκλογές, ανεξάρτητα του πότε θα γίνουν, ανεβαίνει το θερμόμετρο της «παροχολογίας»
στα λόγια με παράλληλα μέτρα «ψίχουλα» για ενδεχόμενα έργα. Οι υπεύθυνοι για την
εξαθλίωση του λαού ΣΥΡΙΖΑ, Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ (ΚΙΝ.ΑΛ.) διαγκωνίζονται για μία ακόμα φορά
υποσχόμενοι «παροχές». Στην παρούσα περίοδο για κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση
αυτές συνοψίζονται για την Ν.Δ. στην μη εφαρμογή της μείωσης του αφορολόγητου και
την «ανάσταση» της μεσαίας τάξης και για τον ΣΥΡΙΖΑ σε έξτρα παροχές με τη μορφή
«13η σύνταξη» στους εξαθλιωμένους συνταξιούχους,
«κοινωνικό μέρισμα», φορολογικές ελαφρύνσεις και άλλα ευκαιριακά βοηθήματα στους
υπόλοιπους.
Όλα αυτά που
υπόσχονται απαιτούν χρήματα για να μπορέσουν να εφαρμοστούν. Με δεδομένα ότι οι
δεσμεύσεις για τα υψηλά πλεονάσματα ισχύουν και οι δανειστές δεν πρόκειται να υποχωρήσουν
στην ουσία αυτής της πολιτικής, τουλάχιστον με τα ισχύοντα στην παρούσα περίοδο,
ο μόνος δρόμος υλοποίησης αυτών των υποσχέσεων είναι η «δημιουργία» μεγαλύτερων
πλεονασμάτων μέσω της στυγνότερης αφαίμαξης του λαού. Η ανακάλυψη του «κοινωνικού
μερίσματος» από τον Σαμαρά το 2014 με την υπέρβαση των στόχων, που έγινε «επιστημονική»
μέθοδος από τους Τσίπρα-ΣΥΡΙΖΑ με τα υπερπλεονάσματα, είναι αποδεκτή από τους δανειστές,
αρκεί να δίνουν αυτοί το τελικό ΟΚ για να μην αμφισβητείται ούτε στο ελάχιστο η
κυριαρχία τους. Οι δανειστές μέσω των υπερπλεονασμάτων: α) πετυχαίνουν ευκολότερα
τους δικούς τους στόχους, την ακόμα μεγαλύτερη φτωχοποίηση λαού και χώρας και συνεπώς
την εξυπηρέτηση των αγοραστών της ελληνικής περιουσίας που «κρύβονται» πίσω από
αυτούς και τις μνημονιακές πολιτικές τους, β) έχουν εξασφαλισμένα τα κέρδη τους
από τις διαφορές επιτοκίων με τα οποία δανείζουν Ελλάδα, αφού με τους στόχους των
αρχικών υψηλών πλεονασμάτων εξυπηρετείται το επαχθές δημόσιο χρέος και γ) κερδίζουν
πολιτικά «αποδεικνύοντας» ότι η ελληνική οικονομία μπορεί να «αντέξει» υψηλά πλεονάσματα
μακροχρόνια.
Οι Λούμπεν θαλαμηγάτοι της Ελίτ και του ΣΥΡΙΖΑ
Οι φωτογραφίες ξεκούρασης και θερινής ραστώνης του Αλέξη μας – μερικές βδομάδες μετά την τραγωδία στο Μάτι με τους 101 νεκρούς– δεν δείχνει μόνο την ηθική εξαχρείωση και πλήρη απανθρωποίηση του ίδιου αλλά και τον βαθμό αμοραλισμού και αποκτήνωσης της ηγετικής ομάδας (και όχι μόνο) του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν χρειάζεται να Κινεζοποιηθούμε στην σκέψη – «Μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις»– για να κατανοήσουμε το μέγεθος της παχυδερμίας και το απύθμενο θράσος της Κυβερνητικής Ελίτ του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε για πολλοστή φορά την κοινωνική/ταξική προέλευση του ΣΥΡΙΖΑ ούτε να «εμβαθύνουμε» στην ιστορική του προέλευση, την πλήρη αποσύνδεσή του από το Ιστορικό Εργατικό Κίνημα και γενικότερα την κοινωνική, πολιτική και ιστορική του «φύση». Από τις στήλες του ΡΕΣΑΛΤΟ έχουμε επανειλημμένα αναφερθεί σε όλα τα παραπάνω, πολλές φορές και κατ’ επανάληψη.
Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε – και πάλι– στην αποϊδεολογικοποιημένη και αποηθικοποιημένη φύση του Λούμπεν και Λούμπεν Μικροαστού που είναι η κύρια, αν όχι αποκλειστική συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ.
Για ένα «γαμώτο»…
Το να είναι κανείς πλούσιος και αριστερός, τιμή του και καμάρι του – δεν είναι εκεί το ζήτημα. Το να είναι κανείς φτωχός και δεξιός, μάλλον βλακώδες, αλλά ούτε εκεί είναι το πρόβλημα. Πρόβλημα είναι να είσαι λιγούρης.
Ο Τσίπρας είναι εύπορος. Θα μπορούσε να πάρει την οικογένειά του και να πάει σε ένα πεντάστερο, να κάνει εκεί τις διακοπές του, να πληρώσει τον λογαριασμό του και, κύριος!
Δεν το έκανε! Γιατί;
Οι απαντήσεις που προσπαθεί να δώσει το πρωθυπουργικό περιβάλλον και οι φίλα προσκείμενοι στον ΣΥΡΙΖΑ είναι επιπέδου τρολ. Προσβλητικές για τη νοημοσύνη των πολιτών και τα κρατούντα ήθη. Δεν λέω για τον κώδικα τιμής των αριστερών, διότι θα μας πάρουν τα κλάματα – πέλαγος άλλωστε τα δάκρυα της κυρίας Μπαζιάνα γύρω απ’ το κότερο.
Ασύμβατη η σκέψη του Νίκου Πουλαντζά με τη σημερινή Αριστερά
Η σκέψη του Νίκου Πουλαντζά είχε μαγνητίσει όχι μόνο τους θεράποντες της Αριστεράς της εποχής –ακόμη και πέραν της μεταρρυθμιστικής Αριστεράς– αλλά και τους θιασώτες του φιλελευθερισμού. Εμφανιζόταν ως νέος φρέσκος αέρας στον μαρξιστικό στοχασμό που τον σκίαζε ακόμη ο άκρατος δογματισμός, η αδυναμία του να εναρμονισθεί με τις εξελίξεις και η βαριά παρουσία του λεγόμενου Υπαρκτού Σοσιαλισμού.
Στις ημέρες μας, η σκέψη του Πουλαντζά αποκτά μια διαφορετική σημασία, στο μέτρο που μας επιτρέπει να αποτιμήσουμε από απόσταση την αξία των προσεγγίσεών του και, υπό το πρίσμα αυτό, να θέσουμε σε κριτική δοκιμασία ιδέες και ιδεολογίες που κυριαρχούσαν ακόμη τις δεκαετίες του 1970 και του 1980. Όταν προσεγγίζει κανείς το έργο του Πουλαντζά στις ημέρες μας, του δημιουργείται η αίσθηση πως πέρασαν αιώνες από τότε που το διατύπωσε, και όχι μόλις μισός αιώνας. Εντούτοις, το γεγονός ότι οι προτεραιότητές του, το πρόταγμά του, η ίδια η ορολογία του φαντάζουν πολύ μακρινά από τον κόσμο μας δεν απολήγει κατ’ ανάγκην σε ένα αρνητικό συμπέρασμα ως προς την πρωτοτυπία του.
Τετάρτη, 8 Μαΐου 2019
Τρίτη, 7 Μαΐου 2019
Φασισταριά στην Ουκρανία βρήκαν το δάσκαλό τους από φιλοσοβιετικούς παππούδες
Για αντεκδίκηση, οι νεοναζί ποδοπάτησαν πεσμένο διαδηλωτή.
Τίποτα δεν αποτυπώνει καλύτερα το χάσμα γενεών στη σύγχρονη Ουκρανία, όσο οι εικόνες στο βίντεο που ακολουθούν.
Από τη μια άνθρωποι μέσης και μεγαλύτερης ηλικίας, που ανατράφηκαν στο σοσιαλισμό και έμαθαν ή και έζησαν το ναζισμό κι από την άλλη νέοι άνθρωποι, που κοινωνικοποιήθηκαν στην καπιταλιστική Ουκρανία και διδάχθηκαν πώς ο φασισμός είναι το καλύτερο αντίδοτο στον τρισκατάρατο κομμουνισμό.
Αυτοί οι δύο κόσμοι συγκρούστηκαν με αφορμή μια διαδήλωση σε ανάμνηση της επετείου του δημοψηφίσματος της 17ης Μάρτη 1991, όταν η μεγάλη πλειοψηφία των λαών της ΕΣΣΔ, ανάμεσά τους και ο ουκρανικός, τάχθηκε υπέρ της διατήρησης της Ένωσης. Ομάδα φασιστοειδών, αρκετοί από τους οποίους με καλυμμένα χαρακτηριστικά, επιτέθηκε στη διαδήλωση, ακόμα και με σπρέι, λογάριασε όμως χωρίς την αποφασιστικότητα των γερόντων, που με κάθε τρόπο απέκρουσαν το νεοναζιστικό εσμό: Με γροθιές, μπαστούνια ακόμα και… χιονόμπαλες.
Δευτέρα, 6 Μαΐου 2019
Ένοχη για σεξισμό η Κοκκινοσκουφίτσα;
Της Ελένη Κριτσιδήμα
Αποσύρουν το παραμύθι της κοκκινοσκουφίτσας, από τις βιβλιοθήκες της Βαρκελώνης, λόγω σεξιστικού περιεχομένου. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, όλα ξεκίνησαν από το σχολείο Taber, το οποίο αφαίρεσε 200 βιβλία από την βιβλιοθήκη του, ανάμεσα τους και «η Κοκκινοσκουφίτσα».
Η βιβλιοθήκη του συγκεκριμένου σχολείου εξετάστηκε από το Associació Espai i Lleure ως μέρος ενός έργου που στοχεύει να αναδείξει το κρυμμένο σεξιστικό περιεχόμενο των βιβλίων. Οι ειδικοί συμπέραναν ότι το 30% των ιστοριών έχουν σεξιστικό περιεχόμενο και στερεότυπα χωρίς καμία παιδαγωγική αξία. Βάσει της έρευνας, οι συγκεκριμένες απεικονίσεις σχέσεων και συμπεριφορών θα οδηγήσουν τα παιδιά να τις θεωρήσουν φυσιολογικές στο μέλλον. Ζητήματα ταυτότητας και φύλου πρέπει να αναφέρονται με μεγάλη προσοχή στις ιστορίες που προορίζονται για παιδιά. Ο τρόπος με τον οποίο πολλά παιδιά βιβλία διαχειρίζονται το ζήτημα του φύλου, του «δυνατού» αγοριού και του λιγότερο δυνατού κοριτσιού, όπως και το θέμα της αρρενωπότητας στέλνει ένα μήνυμα για τη βία του δυνατού απέναντι στον αδύναμο.
Θεόδωρος Ζιάκας: Παρακμή και μηδενισμός
Στους πρώτους μήνες του 2019 κυκλοφόρησε το βιβλίο του Θ.Ζιάκα « Τα δύο τέρατα και η αριστερά- για την παρακμή και τις δυνατότητες ανάσχεσης της»(εκδόσεις Αρμός, σελ.316) όπου εξετάζονται δύο συναφείς και αλληλοτροφοδοτούμενες καταστάσεις: ο μηδενισμός και η παρακμή.
Εύκολα εντοπίζουμε τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του λόγου του Θ.Ζιάκα: πυκνός- επιγραμματικός λόγος που επιχειρεί με αυτόν τρόπο να ερμηνεύσει αποτελεσματικά σύνθετα ιστορικά γεγονότα και μεγάλα ρεύματα πολιτισμού.
Έρχεται ως απόσταγμα της γνώσης της κλασσικής αρχαιοελληνικής σκέψης αλλά βεβαίως και του πατερικού λόγου. Όλα αυτά καρποφορούν σε ένα πεδίο που έχει οργωθεί προηγουμένως από το έργο του Χ.Γιανναρά, του Ζ.Λορεντζάτου, του μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη αλλά και του Π.Κονδύλη. Οι διακρίσεις του Μάξιμου του Ομολογητή ανάμεσα στον δούλο, τον μισθωτό και τον φίλο προβάλλονται για να χαρακτηρίσουν διαφορετικά πολιτιστικά πρότυπα. Σε αυτό το σημείο επαναλαμβάνεται ο Πλάτωνας που διέκρινε την κοινωνία προβάλλοντας σε αυτή τα διάφορα μέρη της ψυχής. Η ερμηνευτική τους χρήση έχει αναλογίες με βεμπεριανούς ιδεότυπους. Αλλά και η διαπίστωση ότι η ακμή περιέχει τις προϋποθέσεις της παρακμής (γράφει «η παρακμή η κοπριά της παρακμής») θυμίζει την χεγκελιανή διαλεκτική όπου στο ίδιο περιέχεται ή προεικονίζεται το ενάντιο. Πέραν τούτων το βιβλίο κατά ένα μέρος είναι σε διαλογική μορφή (κυρίως με τον ψυχίατρο και συγγραφέα Γιάννη Τσέγκο) ή αποτελεί πιστή μεταφορά του προφορικού λόγου γεγονός που ευνοεί την ανάγνωσή του.
Ο Θ.Ζιάκας περιγράφει με ακρίβεια τα ρεύματα που οδηγούν στον μηδενισμό. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε τον Φίχτε που «απορρίπτει την αντίληψη του Διαφωτισμού για τον Λόγο χάριν ενός απόλυτου υποκειμενισμού ο οποίος επιχειρεί να παράγει τον Λόγο εν γένει από την άπειρη βούληση του απόλυτου εγώ. Αυτή η απόρριψη οδηγεί στη σκοτεινή νύχτα του νοούμενου εγώ και στην εξύμνηση του αγώνα και του πόθου που αποτελούν την έκφραση αυτής της υποσυνείδητης βούλησης. Μολονότι ο Fichte στηρίχθηκε στη σκέψη του Descartes και του Kant, τελικά επέλεξε μια διαφορετική και πιο επικίνδυνη κατεύθυνση. Αυτή η κατεύθυνση οδηγεί, όπως διαπίστωσε ο Jacobi, στον θάνατο του Θεού και στη θεοποίηση του ανθρώπου»(Michael Allen Gillespie , Ο μηδενισμός πριν από τον Νίτσε, μετ. Γ.Μερτίκας, Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2004,σελ.189).
Ο Θ.Ζιάκας περιγράφει τα δύο τέρατα : την μεταμοντέρνα τοκογλυφική πλουτοκρατία που υπέταξε την παραγωγική αστική τάξη και τον μεταμοντέρνο μηδενισμό ο οποίος «έχει διαβρώσει καίρια την πληθυσμιακή βάση του νεωτερικού πολιτισμού»(σελ.26). Πλέον στον μεταμοντέρνο μηδενισμό «ο Μηδενισμός του Συλλογικού υποκειμένου ολοκληρώνεται με τον Μηδενισμό του ατομικού υποκειμένου»(σελ.28). Στο παραπάνω συμπέρασμα αφενός περιέχεται η σκέψη του Π.Κονδύλη όπως ξετυλίγεται κυρίως στην «Παρακμή του αστικού πολιτισμού» και αφετέρου συναντά αντίστοιχα πορίσματα του Κρίστοφερ Λας. Βέβαια ο ιδεότυπος του «ανθρωπόθεου» που είναι αντιστροφή του «Θεάνθρωπου» έχει ως αφετηρία το έργο του Φ.Ντοστογιέφσκυ. Ο εθνομηδενισμός ερμηνεύεται ως « το καταστατικό πρόταγμα της μοναδικής πλέον Αυτοκρατορίας. Είναι η στρατηγική πλατφόρμα της αμερικανικής «παγκοσμιοποίησης». Του οράματος της να εδραιωθεί ως Κοσμοκρατορία»(σελ. 108,109), ενώ αναλυτικότερα θα προσθέσει «η κυριαρχία του μεταμοντέρνου εθνομηδενισμού αντιστοιχεί στην διαμόρφωση μιας υπερκρατικής ολιγαρχίας, τεχνοσυστημικής-χρηματιστικής υφής, εξοπλισμένης με στρατιωτική ισχύ πλανητικών διαστάσεων»(σελ.166).
Η φράση του Θ.Ζιάκα «η ελληνική ανθρωπολογία είναι έκτοτε η ανθρωπολογία της μετάβασης από το Άτομο στο Πρόσωπο»(σελ.123) απορρέει από αντίστοιχες σκέψεις του Χ.Γιανναρά και του μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη. Νομίζω όμως ότι κάτι τέτοιο έχει ξεκινήσει ήδη από τον ελληνικό λόγο για να ολοκληρωθεί στον πατερικό λόγο. Η σκέψη του πλατωνικού Σωκράτη ότι είναι προτιμότερο να αδικούμεθα παρά να αδικούμε, η προτροπή του Αριστοτέλη να αγαπάμε το μέρος εκείνο του εαυτού που καλλιεργεί την αρετή αλλά και οι διαπιστώσεις του ίδιου ότι ο άνθρωπος είναι «ζώο πολιτικό» δηλαδή τελικά σχηματίζεται με την τριβή με τους άλλους αποδεικνύουν έναν τέτοιο ισχυρισμό. Άλλωστε ο Ιωάννης Δαμασκηνός δυσκολευόταν να διακρίνει το άτομο από το πρόσωπο. Ορθά επισημαίνει όμως ο Θ.Ζιάκας ότι «βρήκαμε στην χριστιανική αγάπη την πραγματική ουσία μας, την αληθινή μας φύση»(σελ.132). Αναζητώντας διέξοδο στον μηδενισμό καταλήγει ότι «η συλλογικότητα ριζώνει στην σταυρική σχέση ανάμεσα στο Εγώ και στο Εσύ και των δύο με τον Θεό»(σελ.2030. Η πόλη ανήκει στους θεούς και στους ήρωες. Σε αυτό το σημείο επαναλαμβάνεται η φράση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου ότι την Πόλιν αυτή δεν μπορεί να την παραδώσει γιατί δεν ανήκει σε αυτό , ούτε σε κανένα άλλο από τους κατοίκους.
Ο σύγχρονος μηδενισμός, αυτός που ο Π.Κονδύλης ονομάζει «χαρούμενο μηδενισμό» αποτελεί μια μετάλλαξη αυτού που εντοπίστηκε αρχικά στις διανοητικές κατασκευές του Νετσάγιεφ, ή στους ανθρώπινους τύπους που ενσαρκώθηκαν στο έργο του Τουργκένιεφ και του Ντοστογιέφσκι ή στον ειρωνικό λόγο του Διογένη του Κυνικού ή του Σιοράν. Όπως συμπεραίνει ο Θ.Ζιάκας «κάνοντας την κατανάλωση αξία και τις αξίες καταναλωτικά αγαθά» ή αλλιώς , κάνοντας μοναδική αξία το χρήμα, ζωντανεύει τον χειρότερο εφιάλτη του Τεχνοσυστήματος , να δει κάποια μέρα την «δεξαμενή της γνώσης» άδεια από τους αναγκαίους «σταχανοβίτες» της Επιστήμης και της Τεχνολογίας» (σελ.295). Με το έργο του Θ.Ζιάκα η συζήτηση για τον μηδενισμό και την παρακμή βέβαια δεν έκλεισε, όμως επέτυχε να μας δείξει τις πλευρές πάνω στις οποίες πρέπει να σκεφτόμαστε.
Ανάρτηση από: http://koutroulis-spyros.blogspot.com
«Από που βγήκαν όλοι αυτοί;» – Ευθύνη έχει και η μικροαστική θάλασσα
«Καλά,
λαέ, όλα αυτά που λες είναι άγια, αλλά πως συμβαίνει ώστε όλοι οι βουλευταί, που
εσύ ο ίδιος τους εκλέγεις, και που βέβαια δεν είναι τα χειρότερα στοιχεία της κοινωνίας,
να είναι συμφεροντολόγοι, ατομικισταί, αριβίστες, ρουσφετολόγοι, ελαστικοί στις
ιδέες και τα καθήκοντά τους, μικρολόγοι, μικροφιλότιμοι, επιπόλαιοι και ανίκανοι
για δημιουργική εργασία; Από που βγήκαν αυτοί; Πέσανε από τον ουρανό ή είναι
σαρξ εκ της σαρκός και οστούν εκ των οστών σου;
»Και αφού
λοιπόν είναι γνήσια τέκνα σου και οι καλύτεροι αντιπρόσωποι του πολιτισμού σου και
των φυλετικών ιδιοτήτων σου, τότε τι φωνάζεις εναντίον τους και δεν φωνάζεις εναντίον
του εαυτού σου; Δεν κατάλαβες ακόμα πως όλα τα ελαττώματα αυτά, που αποδίδεις στους
πολιτικούς σου, τα ’χεις κι εσύ ο ίδιος σε μικρότερο βαθμό; Και εάν οι βουλευταί
σου ρουσφετολογούν, μικρολογούν, δεν κοιτάζουν τα κοινά συμφέροντα, αλλά μόνον τα
ατομικά τους, δεν κατάλαβες ότι αυτό προέρχεται γιατί και συ, ελληνικέ λαέ, ολόκληρος,
απ’ τον καθηγητή του πανεπιστημίου ίσαμε τον τελευταίο τσαγκάρη και χωρικό, με τη
μεγαλύτερη ευκολία ρουσφετολογείς, συμφεροντολογείς, μικρολογείς, ψεύδεσαι, σοφιστεύεις,
δεν κρατείς καμιά σταθερή ηθική αρχή, κανένα ορισμένο ιδεολογικό κοινωνικό πρόγραμμα;
Τετάρτη 8/5/2019, 8 μ.μ. - Θανάσης Ν. Παπαθανασίου - "Ο Θεός μου ο αλλοδαπός-Κείμενα για μιαν αλήθεια που είναι «του δρόμου»"
Το Κοινωνικό - Πολιτιστικό Κέντρο Βύρωνα σας προσκαλεί στην παρουσίαση του βιβλίου του Θανάση Ν. Παπαθανασίου
Ο Θεός μου ο αλλοδαπός
Κείμενα για μιαν αλήθεια που είναι «του δρόμου»
από τις εκδόσεις Τόπος που θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 8/5/2019, 8 μ.μ. στη Λαμπηδόνα. Θα μιλήσει ο συγγραφέας.
Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Κυριακή, 5 Μαΐου 2019
Το εγχειρίδιο της νοθείας
Αναμνηστικό παλιότερων εκλογών, στην αυλόθυρα εγκαταλειμένου σπιτιού των Εξαρχείων (1988).
Τ. ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Του Τάσου Κωστόπουλου
Στην εμβληματικότερη ίσως δημόσια παρέμβαση με την οποία εγκαινιάστηκε η φετινή προεκλογική χρονιά, ο Μάκης Βορίδης ανήγγειλε στις 21/8/2018 μέσω του ραδιοσταθμού 24/7 πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης «έρχεται να κάνει μια μεγάλη παρέμβαση στο κράτος, μια αλλαγή φιλοσοφίας στους μηχανισμούς αναπαραγωγής της εξουσίας» προκειμένου «να μην ξανάρθει η Αριστερά σε καμιά της μορφή».
Οπως εύστοχα επισημάνθηκε τότε στην «Εφ.Συν.» από τον Κύρκο Δοξιάδη (4/9) και τον συνάδελφο Δημήτρη Ψαρρά (8/9), αυτή η εξαγγελία -που πέρασε απαρατήρητη, σε αντίθεση με την (απλώς άκομψη) διατύπωση του ίδιου πολιτικού περί «ελαττωματικών ιδεών της Αριστεράς»- αποτελεί τομή σε σχέση με το μεταπολιτευτικό κεκτημένο της δημοκρατικής εναλλαγής στην εξουσία, απειλώντας με επαναφορά του πολιτικού σκηνικού στις μέρες της προδικτατορικής Δεξιάς.
Προς πολιτική αυτοκτονία το αντι-Μνημόνιο στις ευρωεκλογές;
Μέσα στον ορυμαγδό δημοσκοπήσεων, ανάμεσα στα άλλα δημοσκοπικά ευρήματα
υπάρχει ένα σταθερό εύρημα που δείχνει να λανθάνει της προσοχής των περισσοτέρων:
οι τρεις πλέον φορείς, που κατά βάση προέρχονται από τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ του
καλοκαιριού του 2015, δηλαδή η Πλεύση Ελευθερίας, η Λαϊκή Ενότητα και το ΜέΡΑ25
συγκεντρώνουν αθροιστικά ένα ποσοστό που κυμαίνεται από 3% έως 6%.
Το αθροιστικό αυτό ποσοστό συγκεντρώνεται μάλιστα, παρότι και στους
τρεις φορείς εντοπίζονται διαφορετικές αλλά σημαντικές αδυναμίες που αφορούν τόσο
τα προγράμματά τους, όσο και την οργάνωσή τους σε σχέση με ζητήματα δημοκρατίας,
επάρκειας, στράτευσης μαζικών χώρων και κοινωνικών εκπροσωπήσεων. Οι τρεις κομματικοί
φορείς συχνά προσκολλώνται είτε σε θέσεις και πρόσωπα, είτε σε οργανωτικά σχήματα,
τα οποία δεν μπορούν να κινητοποιήσουν και να εμπνεύσουν σήμερα ένα κίνημα για την
άμεση ανατροπή του μοντέλου της εξάρτησης, και του θεσμοποιημένου –υπό τύπο παρασυντάγματος–
έως το 2060 μνημονίου.
Ωστόσο και παρότι τα παραπάνω ζητήματα περιορίζουν την ορμή τους,
η ανάγκη του ίδιου του λαού να υπερασπιστεί την απόφαση που έλαβε το καλοκαίρι του
2015, αλλά και να πετύχει μια πραγματική και γρήγορη έξοδο από την κρίση εξακολουθεί
να σπρώχνει δημοσκοπικά έναν ενδεχόμενο εκλογικό συνασπισμό των τριών φορέων –υπό
όρους– έως και στην τρίτη θέση στις επερχόμενες ευρωεκλογές.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)