Ban Israel

Γαλλία-Ολυμπιακοί Αγώνες 2024-Ο εξευτελισμός της προσωπικής ελευθερίας χάριν της….ασφάλειας

Το Παρίσι σε καθεστώς… ολυμπιακού lockdown

Της Μαρίας Δεναξά

Εικόνες από το Παρίσι των Ολυμπιακών Αγώνων του 2024.

Ο Μακρόν ήθελε «όλοι οι Γάλλοι να στηρίξουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες». Στην πραγματικότητα, αυτό που ήθελε να πεί είναι να στηρίξουν την ατζέντα 2030.

Αντί οι πολίτες να γιορτάζουν το σημαντικό αθλητικό γεγονός, βρίσκονται αποκλεισμένοι πίσω από τα κάγκελα και τις σιδεριές με τις οποίες έχουν περικυκλώσει το Παρίσι. Την ίδια ώρα καταστρέφονται μικρομεσαίοι επιχειρηματίες και καταστηματάρχες από την έλλειψη πελατείας. Θα πρέπει κάποιος να είναι πραγματικά τρελός για να θέλει να ξαναζήσει σε συνθήκες ακραίας καραντίνας!

Και για όσους προβάλουν το επιχείρημα πως όλα αυτά γίνονται για την ασφάλεια, η απάντηση είναι πως αυτό που συμβαίνει δεν είναι ασφάλεια, είναι ο εξευτελισμός ενός αξιόλογου έθνους σε απευθείας μετάδοση!

Ασύλληπτα μέτρα, με 44.000 σιδερένιους φράχτες, έχουν μετατρέψει σε γκέτο για τους πολλούς μια πόλη 12.000.000 κατοίκων – Οι μετακινήσεις γίνονται αποκλειστικά και μόνο με την απόκτηση QR κωδικού, κατόπιν αιτήσεως

Η Κίνα και η παλαιστινιακή συμφωνία εθνικής συμφιλίωσης

Η είδηση στην Ελλάδα καθώς και στα περισσότερα διεθνή ΜΜΕ έχει φυσικά «θαφτεί» αλλά για τα επιτελεία χάραξης διεθνούς πολιτικής αποτελεί σίγουρα μια ηχηρή «καμπάνα».

Του Θέμη Τζήμα

Η είδηση στην Ελλάδα όπως και στα περισσότερα διεθνή ΜΜΕ έχει φυσικά «θαφτεί» αλλά για τα επιτελεία χάραξης διεθνούς πολιτικής αποτελεί σίγουρα μια ηχηρή «καμπάνα». Η Κίνα, μετά την επιτυχή μεσολάβησή της μεταξύ του Ιράν και της Σαουδικής Αραβίας η οποία προκάλεσε σοκ στις ΗΠΑ και στο Ισραήλ, κατόρθωσε όχι μόνο να φέρει 14 οργανώσεις της παλαιστινιακής αντίστασης στο Πεκίνο αλλά επιπλέον να καταλήξουν σε μια ιστορική συμφωνία συμφιλίωσης.

Όπως ανακοινώθηκε, οι εν λόγω οργανώσεις μεταξύ των οποίων η Φατάχ, η Χαμάς, το Λαϊκό Μέτωπο, το Δημοκρατικό Μέτωπο και η Παλαιστινιακή Τζιχάντ, συμφώνησαν ότι θα δράσουν υπέρ της εθνικής ενότητας μέσα στο πλαίσιο της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ). Η ιστορική ΟΑΠ δια αυτού του τρόπου από τη μία εντάσσει έστω εν μέρει στους κόλπους της τη Χαμάς που αποτελεί και την ισχυρότερη οργάνωση της αντίστασης στη Γάζα, ενώ ταυτοχρόνως από την άλλη απομακρύνεται από τον έλεγχο του προέδρου της Παλαιστινιακής Αρχής, σε ευθυγράμμιση με το ρήγμα στο εσωτερικό της ίδιας της Φατάχ, μεταξύ από τη μια των δυνάμεων που συμμετέχουν στην αντίσταση και από την άλλη του κύκλου του Μαχμούντ Αμπάς.

Όλες οι οργανώσεις επιπλέον έδωσαν από κοινού μια ηχηρή απάντηση σε όσους (μεταξύ των οποίων και σε μια σειρά πολιτικών κομμάτων στην Ελλάδα) προσπαθούν να διακρίνουν μεταξύ «τρομοκρατών» της Χαμάς που πραγματοποίησαν την 7η Οκτωβρίου (δηλαδή των «κακών») και των «καλών» που προτιμούν να εξαντλούνται σε συνέδρια και ημερίδες ανά τον πλανήτη (χωρίς φυσικά να υποτιμούμε την αξία και των τελευταίων). Στο ανακοινωθέν της συνόδου οι οργανώσεις χαιρετίζουν τη γενναία αντίσταση του λαού και το ηρωικό έπος απέναντι στη γενοκτονία στη Λωρίδα της Γάζας, το οποίο ενίσχυσε την παλαιστινιακή υπόθεση και ματαίωσε την προσπάθεια να εξαφανιστεί η τελευταία. Το έχουμε ξαναγράψει ότι όσοι προσπαθούν να εφεύρουν ρήγμα μέσα στον παλαιστινιακό λαό ως προς τη νομιμότητα και την αναγκαιότητα της αντίστασης, ματαιοπονούν. Όλες οι παλαιστινιακές οργανώσεις επομένως, επαναβεβαιώνουν το θεμελιώδες δικαίωμά τους κατά το διεθνές δίκαιο να χρησιμοποιήσουν και βία προκειμένου να πετύχουν την απελευθέρωση του λαού της Παλαιστίνης.

Αποχαιρετώντας τον Αβρααμ (Μάκη) Λεσπέρογλου

Του Γιάννη Ραχιώτη

Την προηγούμενη Τετάρτη 3 Ιούλη, έφυγε από κοντά μας ο Αβραάμ (Μάκης) Λεσπέρογλου με τον τρόπο που τα τελευταία χρόνια φεύγουν οι άνθρωποι του λαού που έχουν προβλήματα υγείας, ιδίως αν έχουν την ατυχία να μένουν σε επαρχιακές πόλεις και χωριά. Θύματα ενός συνειδητά διαλυμένου και συνεχώς απορρυθμιζόμενου και ιδιωτικοποιούμενου ΕΣΥ.

Παιδί μιας πολυμελούς φτωχής  οικογένειας τσαγκαράδων με καταγωγή  από την Πρέβεζα και στενούς δεσμούς με την αριστερά και την αντίσταση στους Γερμανούς και τους Άγγλους. Γεννημένος το 1955, η τελευταία χρονιά της Χούντας τον βρίσκει φοιτητή στη Θεσσαλονίκη. Εντάσσεται στην «Κομμουνιστική Οργάνωση Μαχητής». Εμπνέεται από τον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού, αποχτάει στενούς δεσμούς με το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και συμμετέχει ενεργά στην υποστήριξη του Παλαιστινιακού αγώνα. Από το 1974 συμμετέχει σε όλες τις διεργασίες εκείνης της αριστεράς που συνέχισε έμπρακτα να επιδιώκει την ανεξαρτησία από το δυτικό σύστημα και μετά την πτώση της χούντας. Έχει οργανική επαφή με όλες τις πολιτικές και οργανωτικές πρωτοβουλίες που αντιλαμβάνονταν το ιστορικό συνεχές μεταξύ μετεμφυλιακής περιόδου-χούντας-μεταπολίτευσης και είχαν συνείδηση της κόκκινης κλωστής που το διαπερνά: Της αμερικανοκρατίας.

Ο Μάκης υπήρξε αυτός ο τύπος  λαϊκού αγωνιστή που ενώ δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο θεωρητικό υπόβαθρο, είχε οξύτατη πολιτική διαίσθηση, εδραιωμένη βιωματικά στην αντιιμπεριαλιστική-ανεξαρτησιακή παράδοση της ελληνικής αριστεράς. Ανέπτυξε όλα εκείνα τα ταλέντα και τις δεξιότητες που απαιτούνται για την πολιτική δουλειά στην παρανομία, πρώτα απ’ όλα την ικανότητα  να αξιολογεί ρεαλιστικά τις καταστάσεις. Αυτά τον κράτησαν ζωντανό, ελεύθερο και δημιουργικό για 17 ολόκληρα χρόνια παρανομίας. Βαθιά ηθικό και έντιμο άτομο, με συναίσθηση του χρέους απέναντι σε όσους όφειλε το παραμικρό. Η στάση του απέναντι στα πολιτικά και οργανωτικά του περιβάλλοντα διαπνέονταν, ακόμα και στους ύστερους απολογισμούς, από μια ανώτερη πολιτική ηθική, σεβασμό απέναντι στους συντρόφους του ιδιαίτερα σ’ αυτούς που έφτασαν μέχρι το τέλος με ψηλά το κεφάλι. Μετά τη σύλληψή του αντιμετώπισε με σταθερότητα και καθαρό βλέμμα όλους τους διακριτικούς και μη εκβιασμούς και υποσχέσεις. Δεν δίστασε να ρισκάρει την ελευθερία του για να μείνει ακέραιος και δικαιώθηκε γι’ αυτό. Έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του πειθαρχημένος, με έντονη απέχθεια στα περιττά, την έπαρση, την επίδειξη.

Η διάλυση του ΕΣΥ έχει ονόματα και υπογραφές. Όλα για το κέρδος λίγων.

«Μην με ακουμπάς, είμαι δηλητηριώδες είδος»

Τα θυμήθηκα όλα αυτά λόγω της υποψηφιότητας Διαμαντοπούλου… 

Του Δημήτρη Λένη

Υπάρχουν στο ζωικό βασίλειο πολλά είδη τα οποία είναι δηλητηριώδη. Συχνά, αυτά τα οποία επιδεικνύουν έντονα χρωματικά μοτίβα, συνήθως κίτρινου και μαύρου και μπλε, δεν είναι δηλητηριώδη επειδή παράγουν τοξίνες τα ίδια (όπως πχ τα φίδια ή οι αράχνες) αλλά επειδή είναι σε θέση να καταναλώνουν άλλα δηλητηριώδη είδη, στων οποίων την τοξίνη έχουν ανοσία. Αποθηκεύοντας το δηλητήριο στο δέρμα και στα όργανά τους, γίνονται ένας πολύ επικίνδυνος μεζές, κάτι που το δηλώνουν με τα χρώματά τους.

Τα θυμήθηκα όλα αυτά λόγω της υποψηφιότητας Διαμαντοπούλου, δεδομένου ότι η ίδια πλασάρει για τον εαυτό της (όπως οι περισσότεροι νεοφιλελεύθεροι) ένα προφίλ κεντρώο και δυσανεκτικό τάχαμου στην πολιτική τοξικότητα. Η τοξικότητα είναι μια πρόσφατη και πολύ πετυχημένη προσθήκη στο λεξικό του κυρίαρχου λόγου. Ότι δεν μας αρέσει επειδή μας στριμώχνει, είναι τοξικό. Ο τρόπος που λειτουργεί είναι ακριβώς ο ίδιος με τον τρόπο που ο γυμνοσάλιαγκας κάνει τον εαυτό του μη φαγώσιμο.

Ειδικά οι θαλάσσιοι γυμνοσάλιαγκες της οικογένειας των γυμνοβράγχιων αποκτούν την τοξικότητά τους καταναλώνοντας τοξικές ανεμώνες, έχοντας αναπτύξει ανοσία στο δηλητήριό τους και επιδεικνύοντας την κλεμμένη αυτή τοξικότητα παντού με δυνατά χρώματα.

Το ΚΚΕ για το Κυπριακό: Στο απυρόβλητο το ΝΑΤΟ κι ο Ευρωατλαντισμός!

Του Γρηγόρη Γρηγοριάδη

Στην 50η επέτειο του Αττίλα, διάλεξε το ΚΚΕ να επαναλάβει τις γνωστές, σχετικά πρόσφατα τροποποιημένες σε σχέση με το παρελθόν, θέσεις του για το Κυπριακό. Στις θέσεις αυτές έχουμε αναφερθεί, σχετικά αναλυτικά, στο παρελθόν (βλέπε άρθρο μας στις 30 Απρίλη 2021). Είναι, όμως, χρήσιμο να ξαναθυμίσουμε εδώ τις βασικές πλευρές εκείνης της κριτικής, εμπλουτισμένες από απαντήσεις σε νέα ζητήματα που έχει αναδείξει στο ενδιάμεσο η πολιτική και ιδεολογική πάλη.

Δεν είναι λίγοι οι σύντροφοι - και μάλιστα της πατριωτικής Αριστεράς - που βιάστηκαν να χαιρετίσουν αυτές τις θέσεις όταν πρωτοδιατυπώθηκαν, ως πράξη διαχωρισμού από την απροκάλυπτα φιλοϊμπεριαλιστική γραμμή του ΑΚΕΛ. Είναι άραγε έτσι τα πράγματα;

Στην πραγματικότητα, το ΚΚΕ κάνει - ΚΑΙ στο Κυπριακό - το ίδιο ακριβώς που κάνει σε όλα τα ζητήματα φλέγοντος πολιτικού ενδιαφέροντος, ακολουθεί την ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ μεθοδολογία: ανάμιξη σωστών επιμέρους διαπιστώσεων ως προς τις επιπτώσεις της κυρίαρχης πολιτικής, με ένα βαθιά λαθεμένο πλαίσιο ανάγνωσης της συγκυρίας, διεθνώς και τοπικά και, στο τέλος, υποκατάσταση των άμεσων, πολιτικών συνθημάτων πάλης από αφηρημένα συνθήματα ιδεολογικής ζύμωσης, έξω από τόπο, χρόνο και συνθήκες. Αυτή είναι η γραμμή του Περισσού, κυριολεκτικά σε ΟΛΑ τα βασικά ζητήματα. Δε θα μπορούσε το Κυπριακό να είναι εξαίρεση...

Κύπρος 1974 Μαρτυρίες και Τεκμήρια! Ένας άνθρωπος πολεμά τη λήθη με ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ - Οδ. Χρήστου

 

Όσοι προσπαθούν να οδηγήσουν το Κυρπιακό στο κελί της λήθης και της «λύσης», βρίσκουν ακόμη μαχητές που αντιστέκονται.... Ανθρώπους που μόνοι τους, χωρίς καμία βοήθεια συγκεντρώνουν στοιχεία για την τουρκική εισβολή, αλλά και για εκείνους που χάθηκαν. Για τους αγνοούμενους... Ένας απ΄ αυτούς τους μαχητές που υπερασπίζονται την ιστορία και πολεμούν τη λήθη, μιλά στο militaire channel.

Ο κ.Οδυσσέας Χρήστου, έχει δημιουργήσει μια απίστευτη «δεξαμενή» με ντοκουμέντα από τις ημέρες της τουρκικής εισβολής. Φωτογραφίες Κυπρίων που αιχμαλωτίστηκαν από τα τουρκικά στρατεύματα, στοιχεία για την τύχη τους, ντοκουμέντα για το πως έγινε η εισβολή, ποιοι γνώριζαν, ποιοι παρακολουθούσαν την τουρκική αποβίβαση.... Από τα στοιχεία που συγκεντρώνει, έχει κατορθώσει να δώσει τέλος στην αγωνία ανθρώπων που είχαν αγνοούμενους. Όχι με ευχάριστα μαντάτα.

Η απόβαση Ερντογάν, το προεδρικό και τα οδοφράγματα

Του Δημήτρη Γκάζη

χρόνια συμπληρώνονται από τα τραγικά γεγονότα του καλοκαιριού του 1974 και η Κύπρος συνεχίζει να βιώνει τα αποτελέσματα της συνεχιζόμενης κατοχής και της διαρκής πίεσης και απειλής του τουρκικού επεκτατισμού. Για χρόνια προσπάθησαν να παρουσιάσουν την κατοχή και τον εποικισμό ως μια πραγματικότητα με την οποία οφείλει ο κυπριακός λαός να συμφιλιωθεί, εμφανίζοντας ως λύση την, δια της ομοσπονδίας, παράδοση της Κυπριακής Δημοκρατίας στα τετελεσμένα του Αττίλα. Και όμως η αδιαλλαξία και η ολοένα και πιο παράλογες απαιτήσεις της Άγκυρας ήταν και συνεχίζουν να είναι εδώ για να δείχνουν πως η μόνη πραγματική λύση για την Κύπρο είναι η αντίσταση στην προοπτική απελευθέρωσης από την τουρκική κατοχή.

Η Τουρκία, επιλέγει να γιορτάσει τα 50 χρόνια του Αττίλα, χωρίς προσωπείο, εμφανίζοντας την πραγματική της φύση, αυτή της κατοχικής δύναμης, που συνεχίζει να διαπράττει εγκλήματα, όπως η διαρκής κατοχή, η εθνοκάθαρση, ο εποικισμός εις βάρος όλου του κυπριακού λαού. Η απόβαση Ερντογάν, συνοδεία εκπροσώπων όλου του πολιτικού φάσματος της Τουρκίας, και ο από κοινού εορτασμός με την ηγεσία του ψευδοκράτους, αλλά και εκπροσώπους του Αζερμπαϊτζάν (θυμίζουμε το δόγμα ένα «έθνος, τρία κράτη»), αποδεικνύουν και στο επίπεδο των συμβολισμών πως ο Αττίλας είναι η ενεργή πολιτική της Άγκυρας. Για να μην έχουμε αμφιβολίες μάλιστα, η φιέστα συνοδεύεται και από μια σειρά προκλητικών ενεργειών επί του πεδίου όπως οι υπερπτήσεις μαχητικών αεροσκαφών της Τουρκίας πάνω από την Πράσινη Γραμμή ή η δέσμευση με NAVTEX περιοχών μεταξύ Καστελόριζου και Κύπρου, για έρευνες του ερευνητικού σκάφους Akdeniz Apastirma-1, από τις 18 Ιουλίου έως και τις 5 Αυγούστου.

Η πρίζα…

Για την Αθήνα η Κύπρος κείται πιο μακριά από ό,τι το 1974!

Του Γιώργου Αϋφαντή

Πριν 50 ακριβώς χρόνια, ο Ελληνισμός έχασε έναν πόλεμο στην Κύπρο. Γι` αυτό υπάρχει σήμερα κατοχή στο βόρειο τμήμα του νησιού. Είναι διαδεδομένη, ιδίως στους κύκλους των Ελλήνων στρατιωτικών, η άποψη ότι η Ελλάδα δεν πολέμησε και γι’ αυτό χάθηκε ο πόλεμος. Και συμπληρώνεται από τον ισχυρισμό ότι εάν πολεμούσαμε, ή όποτε πολεμήσουμε, θα τους κατατροπώσουμε.

Πρόκειται για ανιστόρητη θέση, ίσως για κάποιο εφεύρημα συλλογικού μας ψυχοθεραπευτή, προκειμένου να αντέξουμε –μέσα από μια βολική φαντασίωση– τη σκληρή πραγματικότητα, την οποία όσο δεν συνειδητοποιούμε, δεν πρόκειται ποτέ να μπορέσουμε να την αλλάξουμε. Η Ελλάδα πολέμησε το 1974, όπως μπορούσε ένα μη-κυρίαρχο κράτος να πολεμήσει. Δηλαδή, κομμένη στα δύο, ή και στα τρία. Θυσιάστηκαν επί του πεδίου ο Κατούντας, ο Σταυριανάκος, ο Καλμπουρτζής και πολλοί άλλοι. Πολέμησαν και έπεσαν για την Ελλάδα. Τους κάναμε ονόματα στρατοπέδων, στην καλύτερη περίπτωση.

Δεν πολέμησε ο Ιωαννίδης και οι πραιτωριανοί του. Ο Ιωαννίδης πέθανε στην φυλακή, όχι όμως για το πραξικόπημα και την εν συνεχεία λιποταξία του. Δεν πολέμησαν ο Μπονάνος και οι τρεις αρχηγοί Στρατού, Αεροπορίας και Ναυτικού. Γιατί πίστευαν –να το πούμε με τα λόγια του Μπονάνου– ότι “άλλο Κύπρος και άλλο Ελλάς”. Πέθαναν στο κρεβάτι τους, πλήρεις ημερών και βαθμών. Διότι –όπως ισχυρίσθηκαν στο γραπτό τους υπόμνημα προς τους Καραμανλή και Αβέρωφ– «απετράπη ελληνο-τουρκικός πόλεμος και η διάλυση της Νοτιοανατολικής Πτέρυγας του ΝΑΤΟ».

Σκάει η φούσκα των ΑΠΕ: Το τέλος των «μικρών» παραγωγών (3ο μέρος)

Του Στέφανου Πράσσου

Συνοψίζοντας:

Όπως είδαμε^[1] κανείς πλέον από τους παράγοντες της αγοράς,^[2] τους φορείς των ΑΠΕ,^[3] και τους διαχειριστές των δικτύων,^[4] δεν αμφισβητούν τη φούσκα των ΑΠΕ. Ακόμα και ο ΥΠΕΝ Θ. Σκυλακάκης έμμεσα επιβεβαιώνει την ύπαρξή της. ^5]

Αυτό, όπως ήταν φυσικό, το αντιλήφθησαν πρώτοι απ` όλους οι τραπεζίτες οι οποίοι αφού όλα αυτά τα χρόνια προσπαθούσαν να μας αποδείξουν πόσο «πράσινοι» είναι, πόσο «αγαπούν το Περιβάλλον» και κυρίως τις ΑΠΕ τις οποίες χρηματοδοτούσαν αφειδώς, τώρα σφίγγουν τις «στρόφιγγες» των χρηματοδοτήσεων και θεωρούν «επισφαλείς» τις επενδύσεις σε έργα ΑΠΕ. «Ζητούν πρόσθετες εγγυήσεις και μεγαλύτερη συμμετοχή ίδιων κεφαλαίων από τον επενδυτή»…. «οι τράπεζες έχουν λάβει τα αρνητικά σινιάλα σε αντίθεση με μερίδα του επενδυτικού κοινού που συμπεριφέρεται σαν να πιστεύει ότι το party έχει ακόμη δρόμο». ^[6]  

Όλα τα παραπάνω συνηγορούν στο γεγονός ότι η χρηματοδότηση της αγοράς ενέργειας μετατρέπεται σε «παιχνίδι για λίγους». Οι εταιρείες που πληρούν τα αυστηρά κριτήρια των τραπεζών είναι σημαντικά περιορισμένες σε σχέση με το παρελθόν, ενώ παράλληλα τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα προτιμούν «παίκτες» με διευρυμένο χαρτοφυλάκιο. ^[7]

Η «φούσκα» των ΑΠΕ σκάει! Ποιος θα πληρώσει τα «σπασμένα»; (2ο μέρος)

Του Στέφανου Πράσσου

Τώρα, όπως είδαμε στο προηγούμενο, οι διαχειριστές των δικτύων αλλά ακόμα και οι ίδιοι οι «επενδυτές» ΑΠΕ, εκτιμούν πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να σκάσει αυτή η τεράστια «φούσκα». Κάποιοι «παράγοντες της αγοράς» μάλιστα, δηλώνουν πως «όσο νωρίτερα σπάσει η φούσκα των ΑΠΕ τόσο καλύτερα».

Συμπερασματικά:

Η Ελλάδα χωρίς δίκτυα και εξαγωγές βρίσκεται 2^η στον κόσμο στη  διείσδυση των Φωτοβολταϊκών και 7^η στον κόσμο στην αξιοποίηση ΑΠΕ στο ενεργειακό μίγμα.

Αν υλοποιηθούν όλα τα έργα ΑΠΕ που βρίσκονται σε εξέλιξη σήμερα, το 2030 θα έχουμε πάνω από 72 GW εγκατεστημένη ισχύ ΑΠΕ ενώ το ΕΣΕΚ προβλέπει 50,4 GW το 2050!

Η «φούσκα» των ΑΠΕ σκάει! Ποιος θα πληρώσει τα «σπασμένα»;

Του Στέφανου Πράσσου

Ήταν πολλοί, κυρίως γνώστες του ηλεκτρικού συστήματος της Χώρας μας, που είχαν προειδοποιήσει, εδώ και χρόνια, ότι η ανεξέλεγκτη, απεριόριστη, τερατώδη εγκατάσταση ΑΠΕ (κυρίως αιολικά, φωτοβολταϊκά και μικρά υδροηλεκτρικά) δημιουργούν μια τεράστια «φούσκα» που κάποια στιγμή θα «σπάσει» όπως κάποια στιγμή σπάνε όλες οι φούσκες. 

Γιατί είναι φούσκα;

Επειδή έχουν εγκατασταθεί πάρα πολλές μεταβλητές ΑΠΕ (αιολικά, Φωτοβολταϊκά) και η κατανάλωση στη Χώρα μας είναι πολύ χαμηλή, δημιουργούνται συνθήκες μερικού και γενικού «μπλακ άουτ» ιδιαίτερα τις ώρες που υπάρχει μεγάλη διείσδυση των ΑΠΕ. Επειδή οι ΑΠΕ είναι ασταθείς και στοχαστικές για να λειτουργήσει με ασφάλεια το ηλεκτρικό δίκτυο χρειάζεται ταυτόχρονα να υπάρχουν σταθερές μονάδες βάσης (μονάδες ορυκτών καυσίμων ή μεγάλα υδροηλεκτρικά) που θα εξισορροπούν το δίκτυο και θα δίνουν πραγματικό ρεύμα όταν οι ΑΠΕ «στερεύουν» λόγω καιρικών συνθηκών. Όμως όταν οι ΑΠΕ «καταλαμβάνουν» όλο το δίκτυο δεν μένει χώρος για τις σταθερές μονάδες και το «ηλεκτρικό σύστημα» κινδυνεύει με κατάρρευση. ^[1]

Για να αντιμετωπίσουν αυτό το τεράστιο πρόβλημα αποφάσισαν να κάνουν μεγάλες περικοπές στην παραγωγή ρεύματος των ΑΠΕ. Μέσα στο 2023 η Κυβέρνηση αποφάσισε να κάνει οριζόντιες περικοπές της τάξης του 5% αλλά σύντομα κατάλαβε ότι αυτό είναι ανεπαρκές και με πρόσφατο νόμο δίνει το δικαίωμα στους διαχειριστές των δικτύων να κάνουν όσες περικοπές χρειαστούν για να μην καταρρεύσει το «σύστημα». Οι διαχειριστές υπολογίζουν ότι αυτές οι περικοπές θα ξεπεράσουν το 50% ίσως και το 70% της παραγωγής των ΑΠΕ!

Προεόρτια και Παρελκόμενα της εισαγωγής της ακυρωτικής κουλτούρας στην Ελλάδα…

Της Ευγενίας Σαρηγιαννίδη*

«Ποιες κουλτούρες; Δεν υπάρχουν πια. Ούτε οι χριστιανικές, ούτε οι μουσουλμανικές, ούτε οι σοσιαλιστικές, ούτε οι επιστημονίστικες. Μην μιλάτε πια για τους απόντες. Μια στιγμή να κοιτάξει κανείς κατάματα την αλήθεια και το προφανές βλέπει πως δεν υπάρχει πια παρά η παγκόσμια θεαματική, αμερικανοειδής υποβάθμιση κάθε πραγματικής κουλτούρας.»

Guy Debord, Πρόλογος σε “Notes sur la question des immigrés”, 1986

Πώς ερμηνεύονται αλήθεια κοινωνικά γεγονότα, όπως αυτό της όλης συζήτησης που ξεκίνησε γύρω από τον Καραγάτση με αφορμή το άρθρο κάποιας λογοτέχνιδας; Πώς συγχέονται οι έννοιες woke και cancel; Τι επιδιώκει η γομολάστιχα cancel culture και η συμπληρωματική woke γραφίδα της; Πώς επικριτές και θιασώτες της «woke» συμμετέχουν εξίσου στη δημιουργία ενός ψυχοδιανοητικού χάους; Τι θα μπορούσε άραγε να συμβεί αν λαμβάναμε σοβαρά υπόψη μας τη διάθεση κάποιων υποστηρικτών της ακυρωτικής κουλτούρας να καταργηθούν (;), να διαγραφούν (;), να απαγορευτούν (;) συγγραφείς της πρόσφατης ή και της αρχαίας ιστορίας μας; Αυτός που προτίθεται να απαγορεύσει, να καταστρέψει, ή να διαγράψει κάτι, λαμβάνει αλήθεια υπόψη του πως η άλλη μεριά θα μπορούσε να του απαντήσει με το ίδιο αντιδημοκρατικό νόμισμα απαγορεύοντας τον, ακυρώνοντας τον, διαγράφοντάς τον; Και αν οι πολέμιοι του παρελθόντος, «woke διαφωτιστές και ριζοσπάστες» είναι έτοιμοι για έναν τέτοιο συμβολικό πόλεμο, τον οποίο καλλιεργούν συστηματικά, πώς ακριβώς θα διαχειριστούν τις αντιφάσεις, αλλά και τις συνέπειες του ιδεολογικού εμφυλιοπολεμικού, διχαστικού κλίματος που οι ίδιοι δημιουργούν μέσα στην κοινωνία;

Καταρχάς να υπενθυμίσουμε ότι η σκέψη είναι γλώσσα· η γλώσσα δομεί τη σκέψη· νέες λέξεις, νέα περιεχόμενα, νέες μόδες, νέες νοοτροπίες, άρα νέοι τρόποι σκέψης. Ο νέος δυτικός πολίτης καλείται να διαπαιδαγωγηθεί μεταλλασσόμενος σταδιακά σε μια πιο «προοδευτική» εκδοχή του εαυτού του. Τα δύο αμερικανόπνευστα ιδεολογικά εργαλεία, η woke κουλτούρα και η αδελφούλα της, η ακυρωτική ή cancel (που πολύ προσφάτως μπήκαν στη ζωή των Ελλήνων και σχετικά προσφάτως στη ζωή των ευρωπαίων πολιτών), ήρθαν για να εγχαράξουν τις νέες αξίες και να μας εκπαιδεύσουν στις νέες χρηστοήθειες.

Λίγες εξαιρετικά σύντομες διευκρινίσεις επί των εννοιών:
Η woke κουλτούρα οραματίζεται, όπως υποτίθεται, την αφύπνιση απέναντι σε κάθε αδικία. Επιδιώκει την αναστροφή της παραδοσιακής ιεραρχίας της κοινωνίας, αρνείται την υφιστάμενη πραγματικότητα και ονειρεύεται μια ηθική ιστορία που επιβάλλεται από την αστυνομία των συναισθημάτων. Προσχηματικά ηθικολογεί και διεκδικεί υποτίθεται έναν δικαιότερο κόσμο, ενοχοποιώντας την κοινή λογική και το χιούμορ του Νεότερου δυτικού «παλαιού» κόσμου. Επιδιώκει την αποδόμηση κάθε σταθερής αξίας ή αναφοράς, την αποκαθήλωση του ιερού των ηθών και των εθίμων των παραδοσιακών ιστορικών κοινωνιών, επιχειρεί να αποδομήσει τα πάντα πέραν από την ίδια την μεταμοντέρνα αποδόμηση, καθιστά κοινό τρόπο σκέψης την αμφισβήτηση και τον σχετικισμό επί των πάντων. Η woke κουλτούρα δεμένη με τον δικαιωματισμό και την εξατομίκευση της κοινωνίας, προάγει το άτομο έναντι της συλλογικότητας.

Ιστορίες Μνημονίων! Πως το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ στην «επιχείρηση απόδρασης» του 2015!

Την χώρα στη φυλακή των  μνημονίων  την οδήγησαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ… Ο ΣΥΡΙΖΑ που υποσχέθηκε «απόδραση», απέτυχε παταγωδώς και το μόνο που κατάφερε ήταν να φορτώσει ένα ακόμη μνημόνιο στην πλάτη των πολιτών…

Και για τα τρία καταδικαστικά για την Ελλάδα μνημόνια, οι ευθύνες των Ευρωπαίων και Αμερικανών «συμμάχων» μας είναι κολοσσιαίες! Είναι οι ίδιοι που σήμερα μοιράζουν δισεκατομμύρια για να σκοτώνεται κόσμος στην Ουκρανία, αλλά δεν είχαν καμία διάθεση να βοηθήσουν ούτε στο ελάχιστο την Ελλάδα. Έχοντας πρόθυμους συνεργάτες στο εσωτερικό τη χώρας -οι «βάστα Γερούν»- την οδήγησαν στην καταστροφή με μεγάλη ευχαρίστηση…

Παραδόξως απ΄ όλα αυτά ,η συζήτηση έχει περιοριστεί, μόνο στο τρίτο μνημόνιο που υπογράφτηκε στις 13 Ιουλίου του 2015. Εκτός από το γεγονός ότι αυτό εξυπηρετεί όσους υπέγραψαν χωρίς καμία αντίσταση τα δύο προηγούμενα, το τρίτο μνημόνιο προκαλεί ενδιαφέρον , γιατί ακολούθησε την πλήρη ανατροπή της συντριπτικής βούλησης ενός ολόκληρου λαού! Το δημοψήφισμα του ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ μέσα σε λίγα 24ωρα ,είναι κάτι που πληγώνει ακόμη τον κόσμο και εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την εικόνα παράδοσης του, ακόμη και σήμερα 9 χρόνια μετά, που η χώρα δείχνει να πλέει ξανά προς τα βράχια!

Πως φθάσαμε στο τρίτο μνημόνιο; Τι και ποιοι έφταιξαν; Πως το 62% του ΟΧΙ αγνοήθηκε;

Ένας άνθρωπος που έζησε τα γεγονότα από μέσα , εξηγεί με απόλυτη σαφήνεια πως φθάσαμε στο τρίτο μνημόνιο. Η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη και είχε ξεκινήσει τουλάχιστον τρία χρόνια πριν! Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα διαμαρτυρίας, γινόταν κόμμα εξουσίας. Αυτό απαιτούσε προετοιμασία σοβαρή για να αντιμετωπιστεί η θύελλα των μνημονίων. Κι όπως φαίνεται αυτή η προετοιμασία δεν έγινε ποτέ…

Ο δημοσιογράφος-συγγραφέας Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, είναι ο άνθρωπος που έζησε όλα τα γεγονότα και όχι ως απλός παρατηρητής που τα καταγράφει. Γι΄ αυτό και τα όσα λέει στη συνέντευξη του στο militiare channel, είναι αποκαλυπτικά, άκρως ενδιαφέροντα και αποτελούν ιστορικά ντοκουμέντα για μια πολιτική περίοδο που θα απασχολεί για πολλά ακόμη χρόνια.

Ποσοστό πληθυσμού που δεν μπορεί να πληρώσει ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΔΙΑΚΟΠΩΝ

Λυδία λίθος για την Αριστερά ο πόλεμος και η ειρήνη

Του Δημήτρη Σκαρπαλέζου

Στις κρίσιμες στιγμές της ανθρωπότητας, όταν η γενίκευση πολέμων και σφαγών βάζει σε κίνδυνο όλες τις αξίες και ακόμα και την επιβίωση του ανθρώπινου πολιτισμού (αν όχι του ανθρώπινου είδους) το κεντρικό σημείο όπου μετριούνται οι θέσεις, οι αρχές και η πολιτική ηθική κάθε κόμματος είναι το ερώτημα «Πόλεμος ή Ειρήνη».

Η επιχείρηση στενής περικύκλωσης μιας πυρηνικής δύναμης, της Ρωσίας, που άρχισε με την πρόσκληση το 2008 ένταξης της Ουκρανίας και της Γεωργίας στο ΝΑΤΟ, που συνεχίστηκε με το πραξικόπημα του Μαϊντάν και τις προβοκάτσιες εναντίον της Ρωσίας και των ρωσόφωνων, αλλά και των υπόλοιπων μειονοτικών πληθυσμών, με την ηρωοποίηση των φιλοναζιστών εθνικιστών, σαν τον Μπαντέρα, που έσφαξαν πολλές εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίους, Ρώσους και Πολωνούς της Ουκρανίας και η απονομιμοποίηση των μειονοτικών γλωσσών (που αφορούν συνολικά σχεδόν τον μισό πληθυσμό της χώρας) οδήγησαν στην ρωσική εισβολή (μάλλον όπως σχεδίαζαν οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί, που επηρεάζουν της εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ -και που ήλπιζαν έτσι να πετύχουν την αποδυνάμωση η  την διάλυση της Ρωσίας).

Φέτος, από την επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου και μετά, άρχισε στη Γάζα μια γενοκτονικού  τύπου «τιμωρία» ολόκληρου του πληθυσμού με πάνω από τριάντα πέντε χιλιάδες νεκρούς, κυρίως γυναίκες και παιδιά ,και η Δύση κάνει πλάτες στην σφαγή εμποδίζοντας εντολή του ΟΗΕ για ανακωχή.

Μ. Δεναξά : Η αποτυχία των Γαλλικών ελίτ, η άνοδος Λεπέν και τα σενάρια του β΄γύρου

Η Μαρία Δεναξά, δημοσιογράφος στο Παρίσι και επί χρόνια ανταποκρίτρια ελληνικών ΜΜΕ, μιλάει στον 98.4 για την αποτυχία των Γαλλικών ελίτ να επιβάλουν την ατζέντα τους στην πλειοψηφία των Γάλλων πολιτών μέσω των πολιτικών Μακρόν, που σε αυτές τις βουλευτικές εκλογές γνώρισε την συντριβή.

2 χρόνια χωρίς το Βένιο Αγγελόπουλο

Του Γιάννη Ραχιώτη

Συνηθίζουμε να ξεχνάμε αυτούς που έφυγαν. Η ζωή προχωράει, λέμε. Όμως όταν η ανάμνηση  κάποιου που έφυγε συνδέεται με αιτήματα και καταστάσεις που ακόμη σφραγίζουν το συλλογικό μας είναι, τότε τα πράγματα είναι διαφορετικά. Αν η ανάμνηση ξεθωριάσει σημαίνει ότι ξεθωριάζουν και αυτά.

Ο Βένιος Αγγελόπουλος γεννήθηκε το 1943 τη μέρα της διαδήλωσης ενάντια στην κατοχική επιστράτευση. Πατέρας του ήταν ο νευρολόγος- ψυχίατρος Γρηγόρης Αγγελόπουλος που πλήρωσε και αυτός το λογαριασμό του στο αμερικανικής έμπνευσης κολαστήριο της Μακρονήσου, τον πρόγονο του Αμπού Γκράιμπ, του Γκουαντανάμο, της «βιβλιοθήκης» στην Ουκρανία κοκ.

Ο Βένιος στην πρώτη του νεότητα  βρέθηκε με αυτούς που ήταν αντίθετοι στην ΕΔΑίτικη αριστερά των σκυμμένων κεφαλιών. Ανδρώθηκε σαν αγωνιστής ενάντια στη Χούντα και την αμερικανοκρατία. Ωρίμασε στον αγώνα ενάντια στην αντιτρομοκρατική υστερία, δηλαδή ενάντια στον εξαγνισμό και τη νομιμοποίηση της αμερικανοκρατίας.

Εκανε τα τελευταία του πολιτικά βήματα αποχωρώντας από τον προσκυνημένο ΣΥΡΙΖΑ, την ώρα που μετατρεπόταν σε εργαλείο των ξένων για την καταλήστευση της χώρας που υποτίθεται κυβερνούσε. Πέρασε τα τελευταία χρόνια τη ζωής του βλέποντας τον Νετανιάχου και τον Πάϊατ να καθορίζουν  την εξωτερική και εσωτερική μας πολιτική.

Κτήσεις…

Τα «ενεργειακά παραμύθια» και το ξεπούλημα της ΛΑΡΚΟ

Οι ευρωεκλογές δεν έχουν «απόνερα» για τους κυρίους Μητσοτάκη, Κασσελάκη και Ανδρουλάκη …Αυτοί θα «τη βρουν την άκρη»… Τις επιπτώσεις καλούνται να υποστούν ξανά οι πολίτες… Έστειλαν το δικό τους μήνυμα με την τεράστια αποχή, γνωρίζοντας ότι η ακρίβεια που τσακίζει τις ζωές τους είναι εδώ και γίνεται όλο και χειρότερη… Ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε ανακοινώσει με πολύ άνεση στους πολίτες, πριν από τις εκλογές ότι οι τιμές του ρεύματος θα αυξηθούν σημαντικά, γιατί… δεν φύσηξε αρκετά τον Μάϊο!!! Έχει όριο η κοροϊδία;

Ο Δρ Ολοκληρωμένης Περιβαλλοντικής Διαχείρισης Βασίλης Λύκος αποδομεί με απόλυτο τρόπο τα «ενεργειακά παραμύθια» που μας πουλάνε για να πλουτίζουν ελάχιστοι και να πληρώνουν οι πολλοί και αναδεικνύει το ξεπούλημα της ΛΑΡΚΟ, με την γνωστή δικαιολογία που λέει ότι «είναι πρβληματική επιχείρηση που χρειάζεται συνεχώς λεφτά». Δεν μας λένε ποιοι την οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση. Σίγουρα όχι οι εργαζόμενοι. Τι σημαίνει το ξεπούλημα της ΛΑΡΚΟ μας το εξηγεί ο κ.Λύκος.

Αφέλειες…

Να λοιπόν που η ''δημοκρατία'' (ή ορθότερα το σύστημα) δεν έχει αδιέξοδα.....

Ο “πρωταγωνιστής” έχει αποδείξει στο παρελθόν την “αξία” του και φαίνεται ότι συγκεντρώνει την έγκριση των αμερικανών “φίλων” μας...

Της Στέλλας Πατρώνα *

Να λοιπόν που η “δημοκρατία” (ή ορθότερα το σύστημα) δεν έχει αδιέξοδα.....

Αυτό φαίνεται από τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών, καθώς ο μελλοντικός “πρωταγωνιστής” έκανε θριαμβευτική είσοδο στη σκηνή, το διάδοχο σχήμα ετοιμάζεται πυρετωδώς και ο φωτισμός χαμηλώνει σιγά – σιγά για να αποσυρθεί ο κασκαντέρ διακριτικά στα παρασκήνια....

Βεβαίως, αυτήν τη στιγμή, το υπό διαμόρφωση σχήμα αντιμετωπίζει κάποια εμπόδια από μωροφιλόδοξους διεκδικητές της αρχηγίας, ωστόσο θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι θα ξεπεραστούν, καθώς  ο “πρωταγωνιστής” έχει αποδείξει στο παρελθόν την “αξία” του και φαίνεται ότι συγκεντρώνει την έγκριση των αμερικανών “φίλων” μας και πιθανότατα και τη συναίνεση ευρωπαϊκών παραγόντων....

Το θετικό στο νέο σκηνικό που διαμορφώνεται είναι ότι  η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα μας αδειάζει τη γωνιά σχετικά σύντομα (πιθανότατα σε οκτώ με εννέα μήνες με αφορμή την εκλογή νέου προέδρου της δημοκρατίας) και θα απαλλαγούμε από την άθλια φάτσα του Κούλη και  τη τσιριχτή φωνή του Αδώνιδος. Το αρνητικό είναι ότι το νέο σχήμα δεν αποβλέπει σε τίποτα άλλο πέρα από την επικοινωνιακή διαχείριση του χάους που θα αφήσει πίσω της η κυβέρνηση Μητσοτάκη. 

«Κάνατε υπουργούς 8 μέλη της εξεταστικής για τα Τέμπη κ.Μητσοτάκη»! Κείμενο κόλαφος από τη Μαρία Καρυστιανού

Συνέντευξη τύπου από τον Σύλλογο Ατόμων Πληγέντων Δυστυχήματος Τεμπών "28-2-2023" με θέμα "Το αίτημα 1.500.000 πολιτών για την τροποποίηση της ποινικής ευθύνης Υπουργών και της βουλευτικής ασυλίας", Τετάρτη 5 Ιουνίου 2024. Στη συνέντευξη τύπου συμμετείχαν η Πρόεδρος του Συλλόγου "ΤΕΜΠΗ 28-2-2023" Μαρία Καρυστιανού, ο Πρόεδρος της Ολομέλειας των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος Δημήτρης Βερβεσός, η Αντιπρόεδρος ΣτΕ ετ. Μαρία Καραμανώφ και ο Αν. Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Νομικής ΕΚΠΑ Νίκος Παπασπύρου. (ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ/EUROKINISSI)

Με ένα κείμενο της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η κυρία Μαρία Καρυστιανού ασκεί δριμύτατη κριτική στις επιλογές Μητσοτάκη για το ποιους επέλεξε για υπουργούς του. Όχι ένας, όχι δύο αλλά 8 μέλη του νέου του υπουργικού συμβουλίου, ήταν μέλη της εξεταστικής επιτροπής για τα Τέμπη! Αυτό είναι το νέο ξεκίνημα;

Η κυρία Καρυστιανού γράφει:

 «Οι άνθρωποι που παύουν να είναι άνθρωποι… ‘‘Όχι ένα, όχι δύο, όχι τρία, οκτώ μέλη της Εξεταστικής Επιτροπής των Τεμπών αριθμεί το υπουργικό συμβούλιο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται εκ του αποτελέσματος ότι αποφάσισε να επιβραβεύσει τα μέλη της Εξεταστικής με μια θέση στην κυβέρνηση.” Στηρίζεται και επιβραβεύεται η διαφθορά μετά βαΐων και κλάδων! Όμως Κυριάκο Μητσοτάκη τα αίσχη που έχετε διαπράξει, κυρίαρχο αυτό της εξύβρισης των νεκρών μας, έχει πυροδοτήσει την οργή στην καρδιά κάθε Ελληνίδας, κάθε Έλληνα. Νομίζετε με το να υποθάλπετε τη διαφθορά, καταφέρνετε να επιδεικνύετε δύναμη… Απαρχής του κόσμου η αληθινή δύναμη είχε πρόσωπο αγάπης και όχι εξουσίας. Όλες οι σπασμωδικές κινήσεις εντυπωσιασμού που αφορούν στην υπουργοποίηση των όσων δουλικά ανταποκρίθηκαν κάτω από εντολές σας στο «μπάζωμα» της αλήθειας των Τεμπών, είναι, πέρα για πέρα, η απόδειξη της φθηνής σας αξίας και της φτωχής αντιληπτικότητας σας σε ότι αφορά το ιδανικό των ανθρώπων που γεννήθηκαν και ζουν σε αυτή τη χώρα. Σε ότι αφορά εμάς, που κλαίμε τα καμμένα παιδιά μας, αποτελεί ακόμη μια επιβεβαίωση ότι εργαζόμαστε προς τη σωστή κατεύθυνση, αυτή της αδιαπραγμάτευτης ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ της απόλυτα εναρμονισμένης με την ΗΘΙΚΗ…»

Τι σημαίνει «Ανασυγκρότηση» και «Επανίδρυση» της (Κεντρο)αριστεράς;

Όσοι βιάζονται θα καούν. Οι γραφειοκράτες και οι καριερίστες θα κάνουν τα πάντα προκειμένου να κρατήσουν το πάνω χέρι.

Του Θέμη Τζήμα

Ενώ τα γεγονότα σε όλο τον πλανήτη γίνονται ολοένα πιο εντυπωσιακά και δραματικά, στην πατρίδα μας το (επί της αρχής θετικό) αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών επιτείνει την κρίση του πολιτικού συστήματος και εντός αυτού της (κεντρο)αριστεράς.

Τόσο στο ΚΙΝΑΛ όσο και στον ΣΥΡΙΖΑ, η συζήτηση περί της «ανασυγκρότησης» ή της «επανίδρυσης» ή της «σύνθεσης» δίνουν και παίρνουν, με μεγαλύτερη ή μικρότερη γνησιότητα, πολλή ή λίγη ιδιοτέλεια, ρηχότητα ή βαθύτητα. Όπως δε είναι αναμενόμενο,  αυτές οι συζητήσεις αφενός περνούν μέσα από τις γνωστές εσωκομματικές αντιθέσεις, αφετέρου γίνεται προσπάθεια να κηδεμονευθούν από τις συνήθεις κομματικές και βουλευτοκεντρικές γραφειοκρατίες.

Υπάρχουν τρία ζητήματα ωστόσο τα οποία δεν αγγίζονται (ή τίθενται ελάχιστα) στο πλαίσιο αυτής της συζήτησης και όχι τυχαία (ακριβώς για να χειραγωγηθεί η όποια πορεία επανίδρυσης): το πρώτο είναι το ιδεολογικό και προγραμματικό πλαίσιο αυτής της συζήτησης. Θα είναι σοσιαλιστική, κομμουνιστική ή σοσιαλδημοκρατική η παράταξη; Θα είναι αγκυρωμένη στη «συλλογική Δύση» ή θα είναι προσανατολισμένη στον πολυκεντρικό κόσμο; Ποια θα είναι η σχέση εθνικού- λαϊκού; Θα πρεσβεύει μια καλύτερη επιδοματική πολιτική ή έστω έναν πιο συμπονετικό καπιταλισμό ή θα μάχεται για τον σοσιαλισμό και για την κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής; Ποια θα είναι η ταξική συμμαχία που θα πρεσβεύει, ποια τάξη θα έχει στο επίκεντρο; Θα υποστηρίζει την οικονομία των προσόδων και των υπηρεσιών ή θα διαθέτει βιομηχανική πολιτική και αν ναι, ποια θα είναι αυτή; Θα συμμετέχουν και το «αντιμνημόνιο» και το «μνημόνιο»;

Γιατί τη θέλετε την ενότητα της Αριστεράς;

Του Κώστα Βαξεβάνη

Υπάρχουν δύο τρόποι να προσεγγίσεις τα περί Αριστεράς και συµµαχιών (της). Ο ένας είναι ροµαντικός και ο άλλος µε απαίτηση. Στη ροµαντική, συναισθηµατική προσέγγιση η Αριστερά παλεύει για το δίκιο και την κοινωνία και ως εκ τούτου περιµένει την επικράτηση του πρώτου και τη νοµοτελειακή επιβεβαίωση της ίδιας. Ισως µαζί µε εκείνους που περιµένουν τη ∆ευτέρα Παρουσία. Στην άλλη προσέγγιση, που περιέχει λογική και απαίτηση, η Αριστερά πρέπει να ξεφύγει από το θεωρητικό πλαίσιο της υπερανάλυσης, να εκφράσει τον κόσµο επειδή αποτελεί τµήµα του και όχι ιδεατό καθοδηγητή του, να εγκαταλείψει τις θρησκευτικού τύπου προσεγγίσεις των προβληµάτων και να µιλήσει σε real time. Και αν αποφασίσει να µιλήσει, πρέπει επίσης να µην απαιτείται και µεταφραστής ή ενδιάµεσος.

∆εν αρκεί να διαµαρτύρεσαι, πρέπει και να γνωρίζεις (επειδή κατέχεις τις δεξιότητες και τη γνώση) τι είναι αυτό που θέλεις να κάνεις ως Αριστερά. Για κάποιο λόγο που σίγουρα δεν είναι µεταφυσικός ώστε να αναµετριέται µε το κακό το ριζικό της, η Αριστερά είναι σαν να βιώνει τη «µέρα της µαρµότας». Οραµατίζεται, συνεγείρει τα πλήθη, υπόσχεται, καταλαµβάνει τον αναγκαίο χώρο, αλλά πολύ σύντοµα αποτυγχάνει σπέρνοντας ταυτόχρονα µαταίωση. Μέσα από αυτήν τη µαταίωση εµφανίζονται διάφοροι «τα έλεγα εγώ» και «δεν µου κάνεις εσύ» που ανταλλάσσουν τις ιδέες µε τον ναρκισσισµό, τον εγωκεντρισµό και, καθόλου σπάνια, µε το συµφέρον. Ξαφνικά οι µεγάλες ιδέες γίνονται µικρές φιλοδοξίες που διογκώνονται σαν φούσκες για να σκάσουν ρηµάζοντας τα πάντα. Είναι η εποχή της αµοιβάδας, στην οποία η Αριστερά θα αναπαραχθεί σαν την αµοιβάδα από τον εαυτό της, διαιρούµενη. Θα ξαναµιλήσει για οράµατα και συµµαχίες, θα πείσει πάλι κάποιους, µέχρι να αρχίσει η επόµενη µέρα στη σισύφεια µοίρα της.

Στο µεσοδιάστηµα κάποιοι µεγάλοι ιδεαλιστές και βαριοί ιδεολόγοι θα έχουν πάρει θέσεις ως CEO σε πολυεθνικές και τράπεζες, αναθεµατίζοντας τον κοσµάκη που δεν κατάλαβε την αξία τους ή δεν τους αξιολόγησε όπως έπρεπε.

Ευρωεκλογές τα πραγματικά αποτελέσματα

Του Γιώργου Ηλ. Τσιτσιμπή

Τα οικτρά αποτελέσματα των ευρωεκλογών, κυρίως της ΝΔ και των «μεγάλων» κομμάτων, αλλά όχι μόνο, προκαλούν θυμηδία. Αξιοπρόσεκτο, πως ο καθένας τους υπερτονίζει την αποτυχία των άλλων, αποφεύγοντας επιμελώς να αναφερθεί στα «του οίκου του». Μάλλον δεν έφτασε το «μήνυμα» στους αποδέκτες!

Με απλούς υπολογισμούς, όταν ψηφίζει μόνο το 41,39% (εγγεγραμμένοι 9.841.685), τα πραγματικά ποσοστά των κομμάτων σε επίπεδο κοινωνίας, είναι:

ΝΔ                            11,70 %

ΣΥΡΙΖΑ                      6,20 %

ΠΑΣΟΚ                       5,30 %

Ελληνική λύση             3,84 %

ΚΚΕ                            3,80 %

ΝΙΚΗ                            1,80 %

Πλεύση ελευθερίας      1,40 %

Φωνή λογικής              1,25 %

Παίρνοντας υπόψη τον αριθμό ψήφων, σε σχέση με τις τελευταίες εθνικές εκλογές, αντιλαμβανόμαστε ότι αύξηση είχαν μόνο η «Ελληνική λύση» του Βελόπουλου (από 231.491 πήρε τώρα 369.727 ψήφους) και η «Φωνή λογικής» της Λατινοπούλου (από 22.347 πήρε 120.310). Μόνο αυτά τα δύο κόμματα αύξησαν τις ψήφους τους. Όλα τα άλλα είχαν απώλειες!!! Ακόμα και το ΚΚΕ ή η «ΝΙΚΗ», που φαίνονται με αυξημένο ποσοστό, είχαν απώλειες (ΚΚΕ από 401.224 πήρε τώρα 367.796 και η «ΝΙΚΗ» από 193.124 πήρε 173.574). 

Βέβαια, δεν περιμέναμε από τα συστημικά ΜΜΕ να αναδείξουν αυτή την αλήθεια, αλλά μόνο έτσι μπορούμε να δούμε κατάματα το πρόβλημα και να ψάξουμε για ουσιαστικές λύσεις και παρεμβάσεις.

Το θέμα της αποχής είναι όντως εκπληκτικό!!! Διττό όμως. Από την μία, η ανεπάρκεια του συνόλου του πολιτικού συστήματος να πείσει τον κόσμο και από την άλλη, η στρεβλή στάση του κόσμου, που πιστεύει ότι έτσι εκδικείται το σύστημα!!!