Διακοπές στα Σούρμενα

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή θυμάμαι τον συμμαθητή μου τον Μανωλάκη. Ποιος ξέρει ποιο περίεργο σύστημα συνάψεων έχει συνδέσει την ανάμνησή του με καλοκαιρινές θερμοκρασίες και διακοπές. Ο Μανωλάκης –παιδί πολυμελούς, πάμφτωχης οικογένειας η οποία τη δεκαετία του 1960 έμενε σε ένα αυτοσχέδιο κτίσμα πάνω στο ρέμα που χώριζε ή ένωνε Νέο Κόσμο και Νέα Σμύρνη και σήμερα είναι λεωφόρος, ρέμα που υπήρξε οργιώδης βιότοπος με καλαμιές, βατράχια, φίδια και χελώνες, αγαπημένο τόπο απομακρυσμένου και ριψοκίνδυνου παιχνιδιού– ήταν μεγαλύτερος από μας στο Δημοτικό, έχοντας επαναλάβει κάμποσες τάξεις. Ηταν ψηλός, απίστευτα αδύνατος, με ένα τεράστιο, κακοποιημένο από γουλί ξυρίσματα κεφάλι και τεράστια, πράσινα και μόνιμα απορημένα μάτια.

Απορημένα ακόμη κι όταν η σαδιστική παλάμη του δασκάλου προσγειωνόταν με δύναμη στο μάγουλό του. Γιατί ο Μανωλάκης διάβαζε συλλαβιστά ακόμη και στην Πέμπτη και δυσκολευόταν στην πρόσθεση – για την προπαίδεια δεν το συζητάμε. Καθόμασταν στο ίδιο θρανίο και κάθε χρόνο λίγο πριν κλείσουν τα σχολεία οι δάσκαλοι έκαναν την καθιερωμένη ερώτηση «Πού θα πάτε διακοπές;». Λίγα παιδιά είχαν στην κυριολεξία αυτή την επιλογή, κάποια πήγαιναν κατασκήνωση, τα περισσότερα σ’ ένα χωριό ή ένα νησί όπου τα περίμεναν θείοι και παππούδες. Αλλά η απάντηση του Μανωλάκη στην ίδια ερώτηση προκαλούσε χλευαστικά χάχανα – και δεν ήταν η μόνη χλεύη που εισέπραττε από τους συμμαθητές ο Μανωλάκης, το μπούλινγκ δεν υπήρχε τότε ως όρος, αλλά ήταν η μόνη κανονικότητα για οποιονδήποτε απέκλινε έστω κι ένα χιλιοστό από τους υπόλοιπους.

Ένας Μεγάλος Περίπατος ή πολλοί μικροί;

Του Τάσου Αναστασίου

Η εκκίνηση του πρόσφατου έργου του Μεγάλου Περίπατου μας εξαναγκάζει σε σκέψεις για το σε ποια πόλη επιθυμούμε να ζούμε, όλοι εμείς οι ταλαίπωροι κάτοικοί της. Ας αναλογιστούμε, λοιπόν, τι Αθήνα θέλουμε;

        Θέλουμε μια Αθήνα με μια μεγάλη επένδυση στο κέντρο της, που θα την χαίρονται οι Γερμανοί τουρίστες, οι Κινέζοι και άλλοι; Ή θέλουμε αποκέντρωση των παρεμβάσεων στις γειτονιές με πολλούς μικρούς χώρους αναψυχής και πολιτισμού για να εισπράξει πραγματικά το όφελος ο κάθε Πατησιώτης, Κυψελιώτης, Γκυζιώτης κ.τ.λ.;

        Θέλουμε την περαιτέρω αύξηση της αξίας γης στις φημισμένες κεντρικές οδούς για να δύνανται μόνο οι πολυεθνικές και τα πολυκαταστήματα να επενδύουν ή μια βελτίωση της ποιότητας ζωής στις συνοικίες των Αθηνών που θα διασφαλίζει τις περιουσίες και τους μόχθους μιας ζωής όσων τις δημιούργησαν;

        Τι προτιμάμε; Να ξεπηδάνε «ευκαιρίες απασχόλησης» στην εστίαση για σερβιτόρους, μπουφετζήδες και σεκιούριτι; Ή να εισέλθουμε στην –δύσκολη αλλά γοητευτική- νοοτροπία της δημιουργίας νέου προϊόντος με ενδογενή παραγωγή και τη διατήρηση της υπεραξίας αυτού;

        Τι πραγματικά είναι καλύτερο; Μια πόλη μεταλλαγμένη σε γραφικό εστιατόριο με θέα την Ακρόπολη, ένα φιλόξενο μπαράκι για το ξεσάλωμα των δυτικών αποίκων που επισκέπτονται το εξοχικό τους; Ή έναν τόπο αυτόνομης παραγωγής αλλά και ανάπτυξης ανθρώπινων σχέσεων έξω από την σφαίρα της οικονομίας;

Εμφύλιος στο Μητσοτακέικο ή Realpolitik και ριάλια

Του Μάνου Στεφανίδη

“Αθήνα, ωραίο σκηνικό με απαίσιο φωτισμό”                                 

 Γιάννης Τσαρούχης

Εγώ, ως γνωστόν, δεν είμαι διακεκριμένος, πολιτικός αναλυτής. Ούτε γράφω περισπούδαστες επιφυλλίδες στο Βήμα ή τα Νέα. Ούτε καν στην Καθημερινή, έστω, στην Αυγή ή την Εφημερίδα των Συντακτών. Δεν είμαι διάολε κι ο Μπαρμπαχειλάς! Κι όλες μου οι προβλέψεις ή οι αναλύσεις, εδώ και χρόνια, για τον Κωστάκη, τον Γιωργάκη, τον Βαγγέλα, τον Μπαρούφα ή τον Αλέξη, σε αντίθεση με όλους τους έγκριτους αγιογράφους των, ήταν λάθος! Ήταν δικές μου αμετροέπειες! Όλοι τους ήταν αδάμαντες! Mea culpa οι άδικοι ψόγοι.

Όμως να που κάτι αντιλαμβάνομαι κι από τα νυν τεκταινόμενα. Κι όχι να το παινευτώ που θα’ λεγε κι ο Χατζηχρήστος αλλά… έχω το διάλο μέσα μου!

 Τελικά λοιπόν, πιστεύω, υπάρχει πρόβλημα στο συγκεκριμένο σχήμα εξουσίας. Ο πρωθυπουργικός ανιψιός ήδη κάνει κακό στην κυβέρνηση του θείου του με τις επιθετικές του πρωτοβουλίες κι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει καταλάβει τη ζημία αλλά και το υπολογισμένο παιχνίδι που προωθεί η αδελφή του. Κυριολεκτικά κάτω από τη μύτη του. Με την οποία αδελφή ως γνωστόν διατηρεί σχέσεις λίαν τεταμένες. Το γιατί θα σας το πω άλλη φορά. Εν προκειμένω, και μεταξύ μας, η μόνη λύση για τη χώρα είναι αυτός ακριβώς ο εμφύλιος που σοβεί υπόγειος στο μητσοτακέικο! Και μην περιμένετε αυτά να σάς τα αποκαλύψουν οι ντερμπεντεραίοι…

Οι τουρκικές ελίτ έχουν εθνικούς στόχους, οι μεταπρατικές ελληνικές όχι

Του Βασίλειου Φούσκα

Η εκρηκτική κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η Ανατολική Μεσόγειος είναι συνέπεια τόσο μακρο-ιστορικών διαδικασιών, όσο και συγκυριακών παραγόντων. Τρεις είναι οι σημαντικότερες δομικές, μακρο-ιστορικές διαδικασίες πίσω απ’ τη κρίση. Η πρώτη δομική διαδικασία εν ενεργεία, είναι η κρίση και υποχώρηση της αμερικανικής ηγεμονίας και η σταδιακή αποδέσμευσή της από τη Μέση-Εγγύς Ανατολή και Ευρώπη (πρόσφατα, οι ΗΠΑ ανήγγειλαν την απόσυρση 10,000 μελών του στρατιωτικού τους προσωπικού από τη Γερμανία).

Η δεύτερη μακρο-ιστορική διαδικασία είναι η μόνιμη αδυναμία της ΕΕ να αρθρώσει ένα κοινό πολιτικό πρόταγμα σε ζητήματα άμυνας και ασφάλειας. Η τρίτη δομική τάση, είναι η άνοδος και παγκόσμια οικονομική εξάπλωση της Κίνας. Όμως πρόκειται για μια τάση που ακόμα δεν είναι σε θέση να ασκήσει παγκόσμια ηγεμονία και προβολή ισχύος πέρα απ’ το ζωτικό “ασιατικό τόξο” της χώρας (Κεντρική Ασία, Ινδικός Ωκεανός, Νοτιανατολική Ασία, Ιμαλάϊα). Ο συνδυασμός των τριών αυτών δομικών διαδικασιών δημιουργεί ηγεμονικές αστάθειες στην Ευρασία και χώρους για εκμετάλλευση της από περιφερειακές δυνάμεις, όπως η Τουρκία.

Βυθός

Πού κρύβονταν οι Πόντιοι μισόν αιώνα; Ένα αφηγηματικό κείμενο του Ζάχου Ε. Παπαζαχαρίου από το εξαντλημένο βιβλίο του

Μια νύχτα σε μια ντισκοτέκ της Αθηναϊκής παραλίας όταν το κέφι έφτασε στο φόρτε του, ή μάλλον όταν οι νεαροί θαμώνες πέρασαν χορεύοντας σε μια κατάσταση παραισθησιακή, βάλανε ξαφνικά… ποντιακή κασέττα! Κι όπως βρέθηκα αυτόπτης μάρτυρας αυτής της κοσμογονικής σκηνής, όπου πάνω από είκοσι μαλλιάδες με τις νεαρές τους ντάμες ξεμεσιάζονταν σαν παλαβοί πάνω στην πίστα εκφράζοντας το δαιμονιακό ποντιακό ρυθμό με τις πιο απίθανες χειρονομίες και μιμήσεις… τσακίστηκα κυριολεκτικά να βάλω «τον δάκτυλόν μου εις τους τύπους των ήλων». Άρχισα την ανάκριση χωρίς περιστροφές. Ρώτησα αν ο… ντισκ τζόκεϋ ήταν Πόντιος και μαθαίνοντας ότι δεν ήταν, ρώτησα αν η ποντιακή κασέττα ήταν παραγγελιά και ποιανού.

– Όχι, αρέσει σ` όλους! παρατήρησε ο μπάρμαν που είχε γένια και μαλλιά κι αυτός κι ήταν… βαθύς γνώστης της «ντίσκο» και της «ροκ» μουσικής.

Τέλος, μπρος στην επιμονή μου να μάθω αν υπήρχαν Πόντιοι ανάμεσα στους θαμώνες, ήρθε ο ιδιοκτήτης και διευκρίνισε πως «μάλλον όχι» και πως «και να υπήρχαν μερικοί, αυτό δεν είχε σίγουρα καμία σημασία!».

Το ποια σημασία είχε μια ποντιακή κασέττα στο φόρτε της παραισθησιακής διαδικασίας του χορού της ντισκοτέκ, αυτό μου το μαρτύρησαν οι ίδιοι οι νεαροί… «ροκάδες», όταν τους ρώτησα γιατί τους άρεσαν οι ποντιακοί ρυθμοί. Μου απάντησαν:

– Γιατί είναι πολύ μοντέρνοι…

Μετά απ` αυτό, αντί να πάω να πέσω στα φαληρικά νερά συμπαρασύροντας στο φούντο όλους τους κοινωνιολόγους και τους μελετητές και γνώστες της ελληνικής κοινωνίας, αποφάσισα να γράψω ετούτο το βιβλίο! Και να συρράψω στις σελίδες του όσα βρήκα ανάλογα με το παραπάνω, ανέκδοτα και περιστατικά που ξεφυτρώνουν κάπου ανάμεσα στην ανακάλυψη και στην αποκάλυψη, ανάμεσα στο ανήκουστο και στο πασίγνωστο, ανάμεσα στα παραμύθια του παλιού καιρού που αποχτάνε ξαφνικά τη διάσταση μιας προφητείας για το άμεσο μέλλον, κάπου ανάμεσα στο ανέλπιστο και στο αναπάντεχο, που όμως ήταν φυσική συνέπεια μιας τεράστιας ήρεμης κι αδιόρατης φουσκονεριάς.

Οι λέξεις «Πόντος» και «Πόντιοι» δε σήμαιναν και δεν έλεγαν τίποτε στους κατοίκους της Ελλάδας, ακόμα πριν από εκατό χρόνια.

Κανείς δεν ήξερε και δε νοιαζόταν για το ότι η Μαύρη Θάλασσα βρισκόταν στα χέρια κάποιων χριστιανών θαλασσινών που δεν ήταν τελείως αλλόγλωσσοι και που έχοντας για βάση τα βορειοανατολικά παράλια της Μικρασίας είχαν εποικίσει όλες τις χώρες γύρω απ` τον Εύξεινο Πόντο. Κι όμως αυτό ήτανε πασίγνωστο πριν απ` την επανάσταση του 1821 αφού κι ο Ρήγας ο Βελεστινλής τους ανάφερε στο Θούριό του με χαρακτηρισμούς που δείχνουνε το πόσο η φήμη τους ήταν απλωμένη:

«Λεβέντες ξακουσμένοι, ανίκητοι Λαζοί
χυθείτε στο μπογάζι κι εσείς με μας μαζί!»

Αλλά μετά το 21, από τότε που έγινε κράτος ανεξάρτητο, η Ελλάδα κλείστηκε για πολλές δεκαετίες στον εαυτό της και μόνο προς τα τέλη του αιώνα ξανάρχισε ν` ανακαλύπτει τις δυνατές προεκτάσεις της και να καλλιεργεί τις δυνατές επιρροές της πέρα απ` τα στενά της σύνορα. Κι όμως από τα μέσα του 19ου αιώνα Πόντιοι και ντόπιοι λόγιοι προσπάθησαν να πληροφορήσουν το ελληνικό κοινό για τη γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα των κατοίκων του Πόντου. Μα οι εκδόσεις κι οι πραγματείες τους φτάνανε στα χέρια ενός κοινού πολύ περιορισμένου. Ο πρώτος που έδωσε κάποιες πληροφορίες για τον Πόντο στο πλατύτερο κοινό της Ελλάδας ήταν ο… Ανδρέας Καρκαβίτσας.

Στα 1895 ο θεμελιωτής αυτός της λογοτεχνίας μας στη δημοτική στέλνει ανταποκρίσεις στην εφημερίδα Εστία από ταξίδια που έκανε στη Μαύρη Θάλασσα σα ναυτικός γιατρός, και γράφει για τα λιμάνια του Πόντου, τους κατοίκους τους, την ιστορία τους.

(….)

Μετά τον Καρκαβίτσα, δύο Μωραΐτες δημοσιογράφοι και πολιτευτές σκαρφίστηκαν να πάνε να περιηγηθούν τον Πόντο στην αρχή του αιώνα μας. Κι ο ένας απ` αυτούς, ο Κωνσταντίνος Παπαμιχαλόπουλος, στο βιβλίο του «Περιήγησις εις τον Πόντον», που τυπώθηκε στην Αθήνα το 1903, επικαλείται τρία κίνητρα που τον έσπρωξαν να πάει να τριγυρίσει σ` αυτή την άγνωστη χώρα: «Την εκδρομήν εκείνην επεχείρουν τότε δι` εμαυτόν μόνον, ελαυνόμενος προς αυτήν το μεν εκ της θερμής επιθυμίας να γνωρίσω εκ του εγγύς τους εν τω Πόντω κατοικούντας ομαίμονας και ομοδόξους και τα κατ` αυτούς, το δ` εξ ακαθέκτου ευλαβούς προθέσεως να επισκεφθώ τας περιωνύμους Ιεράς Μονάς του Πόντου, τέλος δ` εκ της ζωηράς περιεργίας να διερευνήσω κατά χώραν τα της πορείας των καταβαινόντων Μυρίων υπό την αξιοθαύμαστον ηγεσίαν του περιδόξου στρατηγού αυτών Ξενοφώντος…»

Η αρχαιολατρεία κι η αρχαιομανία, η ρατσιστική κι η σωβινιστική αντιμετώπιση της Ιστορίας, είχε ριζώσει στην Ελλάδα υπό την επιρροή των Γερμανών φιλοσόφων. Δεν είχε φτάσει όμως ακόμα στον παροξυσμό που την οδήγησε η γενιά των διανοουμένων του Μεσοπολέμου. Γι` αυτό μαζί με τους «ομαίμονες» που `χαν το ίδιο αίμα με τους κατοίκους της Ελλάδας τον ενδιαφέρανε κι οι «ομόδοξοι» κι οι Ιερές Μονές του Πόντου. Είναι ολοφάνερο όμως πως τα δύο πρώτα κίνητρα που επικαλείται προέρχονται απ` τη δεοντολογία του μορφωμένου Έλληνα της εποχής, του πατριώτη και του ατόμου που ασχολείται με τη διακυβέρνηση της χώρας. Ενώ το άλλο, το τελευταίο κίνητρο που επικαλείται, είναι δικό του. Αυτό τον ένοιαζε πιο πολύ και τον έσπρωχνε καθώς λέει: «ως ισχυρόν ελατήριον και κέντρον. Πόθεν είδον οι Μύριοι το υγρόν στοιχείον μετά πολύμηνον στέρησιν της παρηγόρου θέας αυτού και δακρύοντες και περιβαλλόμενοι αλλήλους ανεφώνουν: Θάλασσα! Θάλασσα!»

Με λίγα λόγια εκείνο που μετρούσε πιο πολύ απ` ολόκληρη την τρισχιλιόχρονη ένδοξη ιστορία του ποντο-καυκασιανού πολιτισμού δεν ήταν ούτε ο μύθος της Κολχίδας με το χρυσόμαλλο δέρας που ξεκίνησαν να κλέψουν οι ημίθεοι της Ελλάδας, ούτε ο Προμηθέας που χάρισε στους ανθρώπους τη φωτιά, ούτε οι Αμαζόνες που ήρθαν μέχρι την Αθήνα και τα βάλανε με το Θησέα, ούτε οι ξακουστές στο πανελλήνιο αποικίες που έστειλαν στην κλασική Ελλάδα τόσους ονομαστούς άντρες κι ανάμεσά τους και το Διογένη το Σκυλόσοφο. Ούτε ο Μιθριδάτης, ο μεγάλος βασιλιάς του Πόντου, που ήρθε μέχρι την Αθήνα πολεμώντας για να λευτερώσει την Ελλάδα απ` τους Ρωμαίους. Ούτε ο Διγενής Ακρίτας που τα αρχαιότερα τραγούδια της παλληκαριάς του είναι ποντιακά. Και βέβαια ούτε οι αυτοκράτορες της Τραπεζούντας. Εκείνο που κινούσε την περιέργεια ενός Μωραΐτη μορφωμένου από κεινούς που οδηγούσανε τις τύχες της Ελλάδας και του ελληνικού έθνους στην αρχή του αιώνα μας ήταν η εικόνα εκείνων των 10.000 μισθοφόρων που είχαν πάει ως την Περσία για να… «κονομίσουνε» και που ένας αληταράς διανοούμενος, μαθητής του Σωκράτη, τους οδήγησε να γυρίσουν πίσω στην πατρίδα τους ρημάζοντας τον τόπο από το πλιάτσικο στο πέρασμά τους. Η εικόνα των Μυρίων που αντίκρυσαν απ` την κορφή του ποντιακού βουνού τη θάλασσα και μπήξαν τις φωνές απ` τη χαρά τους, αυτή γοήτευε το Μωραΐτη βουλευτή. Και τον γοήτευε τόσο, γιατί την εποχή εκείνη… γεννιόταν το μεγάλο ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο, δίνοντας στο ελληνικό ναυτικό, και στην Ελλάδα γενικότερα, διεξόδους σοβαρότερες απ` όσες είχε μέχρι τότε, δεμένη καθώς ήταν από την αρχή στην αγγλική αποικιοκρατία. Όλ` αυτά την ώρα που οι Ελλαδίτες βρίσκονταν ακόμα, στην πλειοψηφία τους, στην κατάσταση του ορεσίβιου που έβλεπε τη θάλασσα και θαύμαζε γιατί είχε τόσα πολλά νερά… Ενώ η εικόνα αυτή, η ανεκδοτική αυτή αναφορά στην κλασική αρχαιότητα, διαδραματιζόταν σε μία χώρα που οι κάτοικοί της – οι Ποντο-λαζοί – στάθηκαν οι πιο επιδέξιοι θαλασσινοί και ναυπηγοί όλης της Ανατολής και κυριαρχήσανε στα τελευταία πεντακόσια χρόνια στη Μαύρη Θάλασσα και σ` όλη τη Μεσόγειο.

"Και το Πανελλήνιο θυμήθηκε το πως υπήρχαν Πόντιοι μετά το 1950, όταν αρχίσανε σιγά – σιγά ν` ακούγονται στο ράδιο τα ακαταλαβίστικα τραγούδια τους. Τότε σιγά – σιγά διάφοροι γύρω μας άρχισαν να μαρτυράνε ότι είναι … Πόντιοι. Ο Ψαθάς άρχισε να το γράφει και να το υπογράφει φαρδιά πλατιά. Ο Καζαντζίδης με τη Μαρινέλλα βάλθηκαν να τραγουδάνε ποντιακούς σκοπούς στα μπουζούκια, στις Τζιτζιφιές. Ο Ξανθόπουλος, το… «παιδί του λαού», άρχισε να το φωνάζει σ` όλες τις ταράτσες των συνοικιακών κινηματογράφων. Ήρθε κι η τηλεόραση και μας έδειξε τους πολεμικούς χορούς τους, την… καουμπόικη παραδοσιακή ενδυμασία τους. Ώσπου αποδείχτηκε πως οι Πόντιοι ήτανε πολλοί και δεν το ξέραμε."

Τέλος πάντων, μετά τη μνημειώδη περιγραφή της «Περιήγησης εις τον Πόντον» και πριν υπάρξει στην Ελλάδα πλατύτερη πληροφόρηση για τον Πόντο, ξέσπασαν οι Βαλκανικοί Πόλεμοι κι ήρθε σε συνέχεια ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Σ` όλο αυτό το διάστημα οι Ελλαδίτες κάτι άκουγαν πού και πού για τους Πόντιους αντάρτες που πολέμαγαν μες στα βουνά ενάντια σε άνισες δυνάμεις οθωμανικές, κάτι λίγα για την Ποντιακή Δημοκρατία που κηρύχτηκε στην Τραπεζούντα και για τη διάλυσή της όταν με την Επανάσταση του 1917 τα ρωσικά στρατεύματα αποσύρθηκαν στον Καύκασο. Κάτι… ψιλά για τους Πόντιους διανοούμενους που ήρθαν εθελοντές να πολεμήσουν στον ελληνικό στρατό κι εκείνους που προσπάθησαν να σπρώξουν την Ελλάδα να υποστηρίξει τα δίκαια των χριστιανών του Πόντου και του Καυκάσου, να πάρει τις ευθύνες της απέναντι στο πολυεθνικό οθωμανικό κράτος που μεταβαλλόταν, από μια τραγική γι` αυτό εξωτερική επιρροή και προπαγάντα αγγλοσαξωνικής κατασκευής, σε εθνικό κράτος, την… Τουρκία.

Ύστερα ήρθανε, αναπάντεχα κι απανωτά, η Μικρασιατική Εκστρατεία, η Μικρασιατική Καταστροφή, η Ανταλλαγή των Πληθυσμών κι η έλευση των Ποντίων στην Ελλάδα. Και οι … 800.000 Πόντιοι που ήρθαν κι εγκαταστάθηκαν εδώ, σα να άνοιξε η γη και να τους κατάπιε. Για τρεις σχεδόν δεκαετίες δεν ξανάγινε λόγος γι` αυτούς. Εξαφανίστηκαν στα γκέτο της υπαίθρου της Βόρειας Ελλάδας και των πανάθλιων ντενεκέ – μαχαλάδων και πλινθόκτιστων συνοικισμών των μεγάλων μας πόλεων. Κάποιες δηλώσεις και αντεγκλήσεις για την εγκατάστασή τους που `γιναν ρουτίνα, κάποιες προεκλογικές υποσχέσεις που `γιναν ανώδυνη μαστίχα των λαοπλάνων πολιτικών μας, κάποιες διεκδικήσεις στου κουφού την πόρτα, κάποιες αγωνιστικές διεκδικήσεις και κινήματα που αποσιωπήθηκαν ή παραλλάχτηκαν με επιμελές καμουφλάζ. Ποτέ κανένας δεν τους είδε στο προσκήνιο.

Και το Πανελλήνιο θυμήθηκε το πως υπήρχαν Πόντιοι μετά το 1950, όταν αρχίσανε σιγά – σιγά ν` ακούγονται στο ράδιο τα ακαταλαβίστικα τραγούδια τους. Τότε σιγά – σιγά διάφοροι γύρω μας άρχισαν να μαρτυράνε ότι είναι … Πόντιοι. Ο Ψαθάς άρχισε να το γράφει και να το υπογράφει φαρδιά πλατιά. Ο Καζαντζίδης με τη Μαρινέλλα βάλθηκαν να τραγουδάνε ποντιακούς σκοπούς στα μπουζούκια, στις Τζιτζιφιές. Ο Ξανθόπουλος, το… «παιδί του λαού», άρχισε να το φωνάζει σ` όλες τις ταράτσες των συνοικιακών κινηματογράφων. Ήρθε κι η τηλεόραση και μας έδειξε τους πολεμικούς χορούς τους, την… καουμπόικη παραδοσιακή ενδυμασία τους. Ώσπου αποδείχτηκε πως οι Πόντιοι ήτανε πολλοί και δεν το ξέραμε. Ανακαλύφτηκε πως η Μακεδονία ήταν ποντιακή επαρχία και πως ένας στους πέντε Έλληνες είναι Πόντιος. Πως το Ποντιακό στοιχείο είναι το πολυπληθέστερο και συμπαγέστερο μέλος της ελληνικής κοινωνίας, είναι ο κορμός και η σπονδυλική της στήλη!

Τότε οι υπόλοιποι Έλληνες σα να φοβήθηκαν. Και γύρισαν να ξορκίσουν αυτούς τους αγνώστους που ήτανε τόσο πολλοί και τόσο διαφορετικοί και δεν το μαρτυράγανε. Και βγάλανε τα ανέκδοτα για τους Ποντίους, διακωμωδώντας τους, καταλογίζοντάς τους κάποιον πρωτογονισμό, κάποια έλλειψη προσαρμοστικότητας στον πολιτισμό, κάποια χοντροκεφαλιά…

Ξέρετε βέβαια γιατί οι Πόντιοι αγοράζουν δύο ηλεκτρικά πλυντήρια. Για να βάζουν απάνω τη σκάφη και να πλένουν!
Ξέρετε σίγουρα γιατί ένας Πόντιος στέκεται και περιμένει στη γωνία του δρόμου μ` ένα μαχαίρι ακονισμένο στο χέρι. Για να κόψει κίνηση!
Ξέρετε δίχως άλλο γιατί οι Πόντιοι καρφώνουν το ηλεκτρόφωνο στο πάτωμα. Για να το κάνουν … «στέρεο»!

Και οι Πόντιοι αντιδρούν στον ίδιο τόνο:
Ξέρετε γιατί εμείς οι Πόντιοι περπατάμε μ` ανοιχτά τα σκέλια; Γιατί μας… τα `χετε πρήξει με τ` ανέκδοτά σας!

Βέβαια μετά την παραπάνω αποστροφή ο Πόντιος της παρέας συνεχίζει κι ο ίδιος να λέει ανέκδοτα για τους Πόντιους, καλλιεργώντας έτσι μια πρωτοφανή αυτοσάτιρα, που δείχνει – τι άλλο – το ότι είναι σίγουρος για τις παραδοσιακές του αξίες και τον εαυτό του σα φορέα τους, τόσο που να μην τον αγγίζουνε τα βέλη της διακωμώδησης.

Λοιπόν ο διάλογος είναι ανοιχτός, η διαδικασία της διαλεχτικής για τα καλά στημένη ανάμεσα στους Ποντίους σαν ιδιαίτερο σώμα της κοινωνίας μας και στ` άλλα μέλη της. Κι οι Πόντιοι είναι ικανοί να τα βγάλουν πέρα σε κάθε άμιλλα και ανταγωνισμό, να προχωρήσουνε σε κάθε σύνθεση. Γιατί η πολύχρονη εσωστρέφεια και σιωπή τους προφύλαξε από τη φθορά. Ανεβαίνουν στο προσκήνιο της ελληνικής πολυφωνίας άθικτοι και ανέπαφοι. Είναι άγνωστοι και γι` αυτό πρωτότυποι, γι` αυτό καινούργιοι και γι` αυτό – όπως θα` λεγαν οι νεαροί ροκάδες – πολύ… «μοντέρνοι»!

Το κείμενο αποτελεί το πρώτο κεφάλαιο του εξαντλημένου βιβλίου του Ζάχου Ε. Παπαζαχαρίου «Είμαστε Πόντιοι» (εκδ. Καραμπερόπουλος, 1984)

Ανάρτηση από: https://1-2.gr/

Ευχαριστώ τον φίλο Μάκη Δ.

-Έπαθε κάτι ο Πρετεντέρης ; -Όχι, απολύτως τίποτα δεν έπαθε!

Υπό τον εύγλωττο και αναμφίβολα υπαινικτικό τίτλο “Να πεθάνουμε για το Καστελλόριζο;” ο Γιάννης Πρετεντέρης αναφέρεται στα “Νέα” στη συζήτηση που προκάλεσε στη δημόσια σφαίρα η νέα αναφορά του καθηγητή Χρήστους Ροζάκη ότι “το Καστελλόριζο είναι απομακρυσμένο”. Μια αναφορά που εκμαιεύει το συμπέρασμα πως η επήρεια του μικρού νησιού πρέπει να μείνει εκτός οιασδήποτε συζήτησης για την υφαλοκρηπίδα και την οριοθέτηση της ΑΟΖ σε μια πιθανή έναρξη διαλόγου με την Τουρκία.

 https://www.anatropinews.gr/

Σχόλιο: Μιχάλης Ρέττος

Ίσως να μην έχει γίνει αρκετά κατανοητό, αλλά η σημερινή στάση των συστημικών μέσων και δημοσιογράφων απέναντι στην Τουρκία δεν είναι η ίδια με αυτή προ 15-20 χρόνων, όταν τη σημαία στα Ίμια την «έπαιρνε ο αέρας» και ευχαριστούσαμε τους Αμερικάνους για την γκριζοποίηση.

Παρόλο που η πολιτική της Τουρκίας στο Αιγαίο είναι διαχρονική, η γραμμή -σε επίπεδο ρητορικής- έχει αλλάξει. Ο Ερντογάν είναι ο απόλυτος διάβολος μετά το πραξικόπημα του 2016, τη στροφή του στην ανατολή και την εγκατάλειψη της «ευρωπαϊκής πορείας». Η φράση του Πρετεντέρη «Να πεθάνουμε για το Καστελόριζο ;» αποτελεί παράφραση του τίτλου ενός άρθρου Γάλλου βουλευτή το 1939 “Να πεθάνουμε για το Ντάντσικ;” (περιοχή της Πολωνίας την οποία είχε καταλάβει η Ναζιστική Γερμανία). Έτσι, εμμέσως παραλληρίζεται ο σημερινός Τούρκος πρόεδρος με τον Αδόλφο Χίτλερ.

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ! Γύρισαν… την πλάτη στον Βασίλη Κικίλια στο νοσοκομείο Ρεθύμνου

Πράξη διαμαρτυρίας από γιατρούς και εργαζομένους 

Της Στέλλας Μαθιουδάκη

Μετά τη «θερμή» υποδοχή που επεφύλαξαν οι εργαζόμενοι του ΠΑΓΝΗ στον υπουργό Υγείας, σειρά είχε το Σάββατο το προσωπικό του νοσοκομείου Ρεθύμνου να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του. Με την άφιξη του Βασίλια Κικίλια στο νοσηλευτικό ίδρυμα γιατροί και εργαζόμενοι του νοσοκομείου του… γύρισαν την πλάτη σε μια κίνηση διαμαρτυρίας.


Ο υπουργός έφτασε με καθυστέρηση στο νοσοκομείο όπου ακολούθησε συνάντηση στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων με την παρουσία της διοικήτριας της 7ης ΥΠΕ Λένας Μπορμπουδάκη, του βουλευτή Γιάννη Κεφαλογιάννη, του Ανδρέα Ξανθού, της διοίκησης του νοσοκομείου, φορέων και άλλων.

Η νομισματική ισχύς της αρχαίας Ρώμης

Του Αθανάσιου Μπούνταλη

Η διαχείριση συμβόλων και θεσμών είναι μια κοπιώδης διαδικασία, άρρηκτα συνδεδεμένη με την παγίωση και διατήρηση της κρατικής ισχύος, έως και με την ίδια την επιβίωση του κράτους. Το χρήμα είναι ένας από αυτούς τους θεσμούς. Ένα υπερχιλιετές "επεισόδιο" της Βυζαντινής ιστορίας δείχνει ότι στην διαχείριση αυτή, ακόμη και σε οικονομικής φύσεως θεσμούς, δεν αρκεί η ορθολογική μόνον προσέγγιση της πραγματικότητας, βάσει της αντίληψης του homo economicus. Εκτός από την υλική τους όψη, οι θεσμοί έχουν και την συμβολική, η οποία καθόλου δεν υστερεί σε σημασία.

Μια πολύ συνοπτική εισαγωγή νομισματικής θεωρίας: η πιο γνωστή στο ευρύ κοινό άποψη είναι ότι το χρήμα προήλθε από τον αντιπραγματισμό. Αρχικώς κάθε παραγωγός αντάλλασσε το πλεόνασμα της παραγωγής του με κάποιο προϊόν που δεν παρήγαγε ο ίδιος (π.χ. ο φούρναρης με τον χασάπη). Συν το χρόνω, τα μέταλλα, και δη ο χρυσός, λόγω των ιδιοτήτων τους κατέστησαν τα πιο ανταλλάξιμα προϊόντα, και τελικώς χρήμα. Το κράτος ήλθε εκ των υστέρων, απλώς για να πιστοποιήσει την διαδικασία μέσω κωδικοποίησης του συστήματος μέτρων και σταθμών.

Δημητράκης Δημητριάδης: Ο δολοφονημένος απ' τους Άγγλους 7χρονος ήρωας

Του Παντελή Καρύκα

Οι παλαιότεροι θα ενθυμούνται ασφαλώς το παιδικό ανάγνωσμα «Μικρός Ήρωας», όπου μια ομάδα ελληνόπουλων πολεμά με θάρρος τους κατακτητές. Στην περίπτωση του Δημητράκη Δημητριάδη το παραμύθι ήταν αληθινό, με μια αλήθεια τραγική, μα και τόσο λαμπρή. Παιδί φτωχό.

Φοιτούσε στη Β΄ τάξη του Δημοτικού και μετά το σχολείο πουλούσε λουλούδια στους δρόμους για να βοηθήσει οικονομικά την γιαγιά του που τον μεγάλωνε. Ένα μικρό χαρούμενο αγόρι 7 ετών, μαθημένο στη βιοπάλη. Γεννήθηκε το 1949 στη Λάρνακα και η ιστορία αποφάσισε να τον γράψει στις σελίδες της στα 7 μονάχα χρόνια του. Στις 14 Μαρτίου 1956, με αφορμή την εξορία του αρχιεπισκόπου Μακαρίου, η κυπριακή νεολαία βρέθηκε και πάλι στους δρόμους. Στη Λάρνακα τα παιδιά του σχολείου επίσης κατέβηκαν στους δρόμους.

Ο Δημητράκης ήταν εκεί. Πετροβολούσαν με σθένος τους πάνοπλους καταπατητές της ελευθερίας. Οι Βρετανοί καταδίωξαν τους διαδηλωτές. Τα παιδιά κατέφυγαν στην εκκλησία του Αγ. Λαζάρου. Κτυπούσαν τις καμπάνες και συνέχισαν να πετροβολούν τους Βρετανούς. Αυτοί απάντησαν πρώτα με δακρυγόνα. Τα παιδιά, τα μεγάλα παιδιά, υποχώρησαν. Ο Δημητράκης έμεινε στη θέση του. Αμετακίνητος. Συνέχισε να αρπάζει πέτρες με τα παιδικά του χεράκια και να τις ρίχνει με όλη τη δύναμη της ψυχής του.

Ο αμερικανικός ηγεμονισμός και οι ελληνικές φαντασιώσεις

Του Παναγιώτη Ήφαιστου

Μια ηγεμονική δύναμη όπως οι ΗΠΑ αυτό που επιδιώκει είναι ο απρόσκοπτος έλεγχος των πλουτοπαραγωγικών πόρων, των διαρκών ανακατανομών ισχύος, των γεωπολιτικών προσβάσεων και των νέων ισορροπιών ισχύος και συμφερόντων, όπως επέρχονται εν μέσω καταιγιστικών στρατηγικών εξελίξεων. Μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα αυτό που έχει σημασία για τις ΗΠΑ είναι η γεωπολιτικά σημαίνουσα Μικρά Ασία να κυριαρχείται από κράτος ή κράτη που θα εκπληρώνει τους στρατηγικούς τους σκοπούς.

Αυτή η καθημερινά καταμαρτυρούμενη αμερικανική στρατηγική (όπως παρόμοια και των άλλων ηγεμονικών δυνάμεων επί αιώνες) σημαίνει ότι όσα κράτη είναι απρόσεκτα ή για αντικειμενικούς λόγους αδύναμα, είναι αναλώσιμα και υποψήφια για την Κλίνη του Προκρούστη για κατακρεούργηση και διασκορπισμό. Αντίστροφα, οι Αμερικανοί συμβιβάζονται με όσα κράτη διαθέτουν ισχύ, στρατηγική και ικανή πολιτική ηγεσία, η οποία γνωρίζει πώς να συναλλάσσεται στη βάση των εθνικών συμφερόντων και αξιόπιστων κόκκινων γραμμών. Προφανώς, συναλλάσσονται επί ζητημάτων που δεν είναι ζωτικής σημασίας, ή που εύκολα εντάσσονται σε άλλο μακροπρόθεσμο στρατηγικό σχέδιο της υπερδύναμης.

Για παράδειγμα, οι ΗΠΑ, αλλά και άλλες ηγεμονικές δυνάμεις, θα προσαρμόσουν την στρατηγική τους ανάλογα και αντίστοιχα εάν οι Έλληνες αυτοκτονήσουν αποδεχόμενοι την διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας μέσω της Δικοινοτικής Διζωνικής Ομοσπονδίας και την με αυτό τον τρόπο ένταξη της Κύπρου στην τουρκική σφαίρα επιρροής. Το ίδιο εάν η Ελλάδα συνεχίσει να συρρικνώνεται στο Αιγαίο και στα Βαλκάνια, κάνοντας την μια γκάφα μετά την άλλη.

Η φωτογραφία της ημέρας...

Από Όλγα Σεβαστίδου 
Από τη σημερινή κινητοποίηση των εκπαιδευτικών! Δε γινόταν να μην απομονώσω αυτό το στιγμιότυπο..

Ιταλία - Covid- 19... "Άρρωστοι άνθρωποι θανατώθηκαν στην εντατική θεραπεία"!

Του Νίκου Κλειτσίκα

«Καλύτερα είναι μια μικρή αλήθεια, παρά ένα μεγάλο ψέμα.»

Γαλιλαίος Γαλιλέι (1564-1642)

Σχετικό: "Κορωνοϊός - Ο ιός του τρόμου"... Πάταγος στην Ιταλία από τις αποκαλύψεις!

«Ο αιρετικός είναι ιερέας της αλήθειας και της ελευθερίας, στις διάφορες εκδηλώσεις τους, στις οποίες δεν βασίζεται μόνο η δημοκρατία, αλλά και η πρόοδος. Χωρίς την ελευθερία της σκέψης, της πληροφόρησης και της κριτικής, σε μια λογική εποικοδομητικής αντιπαράθεσης, η δημοκρατία στην επιστήμη πεθαίνει και επιβεβαιώνεται μια επικίνδυνη ενιαία σκέψη, που όχι μόνο δεν φέρνει πρόοδο και δεν εγγυάται το δημόσιο συμφέρον, αλλά κινδυνεύει να λειτουργήσει σε μη αποδεκτά ιδιωτικά συμφέροντα.
Σ' αυτήν τη λογική, για να δώσει συγκεκριμένη εφαρμογή σε αυτές τις αξίες, ο Αιρετικός προσφέρεται ως πίνακας απήχησης για κρυφές αλήθειες, σκέψεις και απόψεις που λογοκρίνονται. Με μια Εναλλακτική Επικοινωνία, απέναντι σ' αυτή που εξυπηρετεί προκαταλήψεις, κομματικές και, εν πάση περιπτώσει, ιδιωτικά συμφέροντα, εις βάρος των συμφερόντων της κοινωνίας... [...].
"Δίνουμε φωνή σ' όποιον φωνή δεν έχει" για την προστασία της ελευθερίας της σκέψης, για πραγματική και λειτουργική πρόοδο υπέρ των συμφερόντων της κοινωνίας. [...]»
Έτσι γεννήθηκε ο "Αιρετικός".
Η καταγγελία-προσφυγή στα ιταλικά κι ευρωπαϊκά δικαστήρια εναντίον της κυβέρνησης: "Άρρωστοι άνθρωποι θανατώθηκαν στην εντατική θεραπεία"!

Απάντηση στον Ροζάκη σημείο προς σημείο – Καστελλόριζο, χωρικά ύδατα και γκρίζες ζώνες

Του Σταύρου Λυγερού

Η τηλεφωνική επικοινωνία Μητσοτάκη-Ερντογάν άρκεσε για να ξαναβγούν στην πολιτική αγορά οι γνωστοί κύκλοι που υψώνουν τη σημαία "να τα βρούμε" με την Τουρκία, αποσιωπώντας το τίμημα. Η συνέντευξη Ροζάκη στον Σαχίνη πολυσυζητήθηκε, επειδή ακριβώς ήταν πιο ειλικρινής. Στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται για τις προσωπικές απόψεις ενός έγκριτου νομικού, αλλά για τον εκφραστή μίας σχολής σκέψης, η οποία επηρέασε αποφασιστικά την ελληνική πολιτική έναντι της Τουρκίας.

Έχει δίκιο ο Ροζάκης όταν λέει ότι η διεθνής νομολογία δεν δίνει αυτομάτως σε όλα τα νησιά, ανεξαρτήτως γεωγραφικής θέσης και μεγέθους, πλήρη επήρεια σε ΑΟΖ. Σε αρκετές περιπτώσεις δόθηκε περιορισμένη επήρεια και σε ελάχιστες (π.χ. Νήσος των Φιδιών στη Μαύρη Θάλασσα) καθόλου επήρεια.

Η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας αναφέρει ότι νησιά που διατηρούν ακόμα και στοιχειώδη οικονομική δραστηριότητα δικαιούνται ΑΟΖ. Δεν αναφέρει, όμως, ρητά ότι μοναδικό και αποκλειστικό κριτήριο για την οριοθέτηση είναι η αρχή της μέσης γραμμής. Εάν αυτό προβλεπόταν ρητά και σαφώς δεν θα χρειαζόταν διαπραγμάτευση για την οριοθέτηση της ΑΟΖ, ούτε παραπομπή στο Διεθνές Δικαστήριο όπου υπήρχε διαφωνία. Η οριοθέτηση θα ήταν μία τεχνική διαδικασία.

Ο Λούμπεν ΣΥΡΙΖΑ, η διαφθορά των ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ και η φαρσοκωμωδία του «βρώμικου 89»

Του Ηλία Παπαναστασίου

Οι αποκαλύψεις των τελευταίων ημερών για τις ηχογραφημένες συνομιλίες Νίκου Παππά και Μιωνή μαζί με όλη την προϊστορία των ‘Έργων και Ημέρων’ του Λούμπεν ΣΥΡΙΖΑ μας οδηγεί σε ορισμένα συμπεράσματα.
Αλλά ας θυμηθούμε πρώτα.
Από το σκάνδαλο με την πώληση βλημάτων στην Σαουδική Αραβία μέχρι την ανάλγητη οικονομική /κοινωνική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ (20 νέοι φόροι, ειδικότερα εναντίον των μικρομεσαίων, επί ΣΥΡΙΖΑ, κόψιμο του ΕΚΑΣ, επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων κλπ.) έως τις σκανδαλώδεις παρεμβάσεις στην Δικαιοσύνη…

Από την αθώωση ουσιαστικά της ΝΟVARTIS και του πανίσχυρου Λόμπι των Γιατρών με τους 4.000 κωδικούς και τα 181 εκατομμύρια «δώρων» στο Ιατρικό σώμα…

Από την διαπόμπευση 10 Αστών/φιλελεύθερων και Σοσιαλδημοκρατών πολιτικών χωρίς επαρκή στοιχεία απλώς και μόνο για να μην πειραχτούν φίλοι των Λούμπεν ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ στο Ιατρικό Σώμα έως τη θεοποίηση(!) του FBI από την «Αριστερά» των Λούμπεν ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ…

Από την πώληση της εθνικής περιουσίας του ΟΣΕ στους Ιταλούς με το τεράστιο ποσό των 45 εκατομμύριων(!) μέχρι την υποθήκευση 10.119 περιουσιακών στοιχείων (Μέσα στα οποία περιλαμβάνονται και αρχαιολογικά μνημεία) έως το 2115, δηλαδή για άλλα 100 χρόνια (!) από το 2015 και από την συνέχιση ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ επί ΣΥΡΙΖΑ έως την «νόμιμη» περικοπή των συντάξεων από τον περιβόητο Νόμο Κατρούγκαλου.

Ζέστες

Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς που κυκλοφορεί

O κορωνοϊός δεν έχει υποχωρήσει διεθνώς, αλλά οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου ενδιαφέρονται μόνο για να προχωρήσει ο οικονομικός κύκλος, με όποιο κόστος σε ζωές. Γι’ αυτό το «άνοιγμα» γίνεται με βάρβαρο τρόπο και χωρίς πολλά-πολλά πρωτόκολλα.

Στη χώρα μας η κυβέρνηση παίρνει το ρίσκο και την ευθύνη να ανοίξει όπως-όπως τον τουρισμό. Την ίδια ώρα, πέρα από τις απαράδεκτες παράτες υποδοχής των τουριστών, διαφημίζονται οι μακέτες των έργων στο Ελληνικό: η καζινοποίηση έχει ξεκινήσει. Πήγατε σε κάποια πλαζ; Τιμή εισιτηρίου 7,5 ευρώ, ομπρέλα-ξαπλώστρα για δύο 8 ευρώ, συν η κατανάλωση. Αυτά συμβαίνουν όχι μόνο στη Ριβιέρα, αλλά και στο Λαύριο. Για να μην πούμε για τα νησιά.

Παρ’ όλα αυτά σιγά-σιγά γίνεται αισθητό πως έρχεται μεγάλη οικονομική βουτιά, που θα εκτινάξει την ανεργία και θα εξαπλώσει κι άλλο τη φτώχεια. Οι υπεύθυνοι –όλοι ανεξαιρέτως– το γνωρίζουν. Και το κρύβουν. Ο πολιτικός κόσμος έχει κληθεί να παίξει πυροσβεστικό ρόλο, να δικαιολογήσει όλα τα μέτρα που θα παρθούν.

Οι Ντρέδες της προεπαναστατικής Πελοποννήσου: Μάρκος Ντάρας

Του Γιάννη Κιουλέκα

Από την ένδοξη ιστορία των ΝΤΡΕΔΩΝ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ στην Ανω Τριφυλία (Μεσσηνία)!  

Γνωρίζουμε τον μέγιστο των κλεφταρματωλών στην προεπαναστατική Πελοπόννησο Μάρκο Ντάρα.

Γεννήθηκε στο Ψάρι της επαρχίας Τριφυλίας στις 12 Δεκεμβρίου 1700.

Ήταν άντρας ψηλός και ωραίος, μελαχρινός με μακριά μαλλιά και “μύστακα επιμήκη”. Πάντοτε “εφόρει λαμπράν χρυσοποίκιλτον εκ μελανός βελούδου ενδυμασίαν έφερε δε πανοπλία κεχρυσωμένην”.

Από το 1720 μέχρι το 1745 διετέλεσε κλεφταρχηγός ή ανεξάρτητος αρματωλός και ήγείτο άλλοτε 80-150 και άλλοτε 200-300 εκλεκτών παλληκαριών Αρκαδινών, και είχε ως αρματωλίτικη σημαία την εικόνα του Αγίου Γεωργίου με την επιγραφή “Προστάτης των Χριστιανών Πελλοπονήσου, άσπονδος εχθρός και διώκτης των Τούρκων και Τουρκαλβανών”. Προκαλούσε τρομερές λεηλασίες και σφαγές στους Τούρκους και στους Αλβανούς και εκείνοι τον έτρεμαν. Υπήρξε ένας από τους διασημότερους διασημότερους κλεφτοκαπεταναίους του Μωριά αναγνωρισμένος γενικός αρχηγός όλων των κλεφτών του Μωριά. Η δράση του και τα κατορθώματα του μπορουν να συγκριθούν μόνο με όσα κατάφεραν οι Μωραίτες κατά την διάρκεια της επανάστασης.

Άνεργα γκαρσόνια στην αποικία που εκποιεί ό,τι απέμεινε από τη Δημόσια περιουσία

Του Γιώργου Τασιόπουλου

«∆εν θα γίνουµε τα γκαρσόνια της Ευρώπης»... 

Τη φράση διατύπωσε 35 και βάλε χρόνια πριν, ο Ανδρέας Παπανδρέου. 

Η βούληση του διαψεύδεται οικτρά επί των ημερών μας, καθώς ο εποχικός τουρισμός είναι βασικός πυλώνας της οικονομίας και ταπεινωτικά, λυράρηδες και ιθαγενείς με σημαίες της Ε.Ε. αναμένουν μάταια τον Ευρωπαίο τουρίστα στις αφίξεις των αεροδρομίων μας.

Η µονοκαλλιέργεια του Τουρισµού κυριαρχεί στην αναπτυξιακή δυναµική της ελληνικής οικονοµίας.

Σύµφωνα µε το Παγκόσµιο Συµβούλιο Ταξιδίων και Τουρισµού (WTTC), το ένα τέταρτο της απασχόλησης στην Ελλάδα βασίζεται στον Τουρισµό. Το 2019 οι απασχολούµενοι στον κλάδο που αντιπροσωπεύει πάνω από το 20% του ΑΕΠ (10,4% το παγκόσµιο ποσοστό) ξεπέρασαν για πρώτη φορά το ένα εκατοµµύριο και σήμερα είναι άνεργοι.

Καλώς ξανάρθε το δολάριο

Η κυβέρνηση έτοιμη να παραχωρήσει ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στην Τουρκία

Της Κύρας Αδάμ

Η επιζήμια συμφωνία για την ΑΟΖ με την Ιταλία, το φιάσκο στην Αίγυπτο και οι «εκκλήσεις» προς την Άγκυρα

Η κυβέρνηση Κ. Μητσοτάκη:

• Αφού αρχικώς υποτίμησε την τουρκολυβική συμφωνία για την ΑΟΖ, (σ.σ. αν και είχε πλαγίως ενημερωθεί πέρσι από τον ίδιο τον Ερντογάν),
• επένδυσε διπλωματικώς σε λάθος άλογο (τον στρατηγό Χαφτάρ) και
• δεν τόλμησε, ενώ είχε το νόμιμο δικαίωμα για 40 ημέρες, να καταγγείλει τη συμφωνία Λιβύης-Τουρκίας στον ΟΗΕ ως παράνομη (αφού προηγουμένως όμως η Αθήνα θα είχε επισήμως καταθέσει στον ΟΗΕ τις συντεταγμένες της ελληνικής ΑΟΖ, πράγμα που δεν έχει κάνει με αποτέλεσμα να μιλάμε για μια ελληνική ΑΟΖ- φάντασμα),

επέλεξε «να κυκλώσει» την Τουρκία οριοθετώντας ΑΟΖ με την Ιταλία και προσπαθώντας να οριοθετήσει ΑΟΖ με την Αίγυπτο.

Η αλληλεγγύη του Βιετνάμ για την Κούβα... με σημείο αναφοράς τον πατριωτισμό!

Του Νίκου Κλειτσίκα

«Η αξία που με ώθησε να πιστέψω στο Λένιν και στην Τρίτη Διεθνή

ήταν ο πατριωτισμός κι όχι ο κομμουνισμός.
Η θεωρία του Λένιν στην εθνική κι αποικιοκρατική υπόθεση

μου προκάλεσαν ισχυρή συγκίνηση που ξέσπασε σε δάκρυα χαράς...»

Χο Τσι Μινχ... ο "θείος Χο"

Στη διαθήκη του ο μεγάλος επαναστάτης το επαναλαμβάνει με ένταση:
«Υπηρέτησα όλη μου τη ζωή την Πατρίδα, την επανάσταση και το λαό»

Χθες η κυβέρνηση του Βιετνάμ, το Κομμουνιστικό Κόμμα και ο λαός αυτής της χώρας πρόσφεραν στο λαό της Κούβας 5.000 τόνους ρυζιού, ως ελάχιστο δείγμα βοήθειας για την αντιμετώπιση των διατροφικών αναγκών του Αδέσποτου κι Αδούλωτου νησιού κάτω από το δολοφονικό εμπάργκο των ΗΠΑ και της "πολιτισμένης" δύσης που διαρκεί σχεδόν 60 χρόνια.
Η παράδοση πραγματοποιήθηκε στο λιμάνι του Χάι Φονγκ, περίπου 100 χιλιόμετρα από το Ανόι, στο δέλτα του Ερυθρού Ποταμού.
Η επιλογή του Χάι Φονγκ δεν ήταν τυχαία. Δείχνει και συμβολίζει την... πραγματική κι ουσιαστική Διεθνιστική Αλληλεγγύη, γιατί ο λαός του Βιετνάμ δεν ξεχνάει πως τις δεκαετίες του '60 και του '70, όταν πολεμούσαν για Ελευθερία κι Ανεξαρτησία εναντίον των ΗΠΑ, σ' αυτό το λιμάνι από όπου παραδόθηκε το ρύζι για το λαό της Κούβας, ο Φιδέλ έστελνε την κουβανέζικη ζάχαρη κι άλλα κουβανικά προϊόντα για το λαό του Βιετνάμ.

Το αυτεπίστροφον της καταστολής

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Η πρόσφατη κατάσταση έκτακτης ανάγκης προέκυψε λόγω της πανδημίας, καθώς η καραντίνα ήταν απολύτως απαραίτητη για να περιοριστεί στο ελάχιστο η υγειονομική επίπτωση από την πανδημία της Covid-19. Οι συνέπειες στην οικονομία είναι ήδη ορατές και θα γίνουν πολύ περισσότερο όσο πλησιάζουμε στο φθινόπωρο και τον χειμώνα.

Οι διαρκώς χειρότερες προβλέψεις για τις συνέπειες της καραντίνας στην ύφεση, την ανεργία, τις χρεοκοπίες των επιχειρήσεων, τις πιθανές χρεοκοπίες δήμων και των κοινωνικών τους υπηρεσιών, τη μείωση εισοδημάτων και για όσες άλλες «παρενέργειες» προκύψουν τους επόμενους μήνες κάνουν φανερό ακόμη και στους πιο αισιόδοξους ότι αυτές δεν θα αποκατασταθούν με μια άμεση ανοδική αντίδραση το 2021. Αυτό το «παραμύθι», το οποίο προβλήθηκε στην αρχή της πανδημίας, ξεφούσκωσε νωρίς.

Είναι επίσης προφανές ότι η ατζέντα της κοινωνίας δεν θα μετατοπιστεί από την επερχόμενη –μια ακόμη– οικονομική καθίζηση ούτε σε περίπτωση ανασχηματισμού ούτε ακόμη κι αν ο πρωθυπουργός αποδεχθεί τις εισηγήσεις περί πρόωρης κάλπης.

Όσο αφήνουμε ανεπάγγελτους να κάνουν ''περίπατο'' ...

Του Περικλή Δανόπουλου

Δεν φτάνει που δεν ρώτησαν κανένα... δεν φτάνει που τα κόστη είναι αστρονομικά και ο καθένας αναρωτιέται πως γίνεται η διαχείριση των δημοτικών τελών.....δεν φτάνει που όλη η οικογένεια εμπλέκεται στην διανομή των χρημάτων... δεν φτάνει που χωρίς περιβαλλοντικό σχέδιο και μελέτες, πενταπλασιάστηκε το καυσαέριο στην Αθήνα και φρακάρει καθημερινά το κέντρο....βγαίνουν και από πάνω και μιλάνε για σύγχρονη Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα και ανάπλαση του κέντρου....

Και όλα αυτά για να περπατάνε όλοι οι αργόσχολοι, να κάνουν σούζες οι ποδηλάτες και να περιδιαβαίνουν όλοι οι αλλοδαποί, ''παν κατ, παν κατ'' που λένε και στα χωριά. Και φυσικά δεν μιλάει κανείς για γούστο και καλαισθησία.

Το να πει το τετριμμένο... ''μα καλά ένας Εισαγγελέας δεν υπάρχει να κάνει έρευνα'', είναι μάλλον άσκοπο.

Για τη χώνεψη...

Δεν είσαι ηλίθιος… όμως νομίζουν ότι είσαι ηλίθιος, κι έτσι νοιώθεις ηλίθιος!

Του Στάθη

Ώπα, ρε παιδιά! Το παιδί είναι του μαγαζιού! Έχει το ηθικό πλεονέκτημα!

Κι επιτέλους, δεν γίναμε δεξιοί 4,5 χρόνια, για να ‘ρχεται τώρα η Δεξιά να μας πάρει τη μπουκιά απ’ το στόμα!

Πώς;

Όχι! Αυτά είναι από άλλη ατζέντα! Κι αυτά είναι από άλλο ανέκδοτο. Και μη μπερδεύουμε τις ατζέντες με τα ανέκδοτα, θα μας κρεμάσουν κουδούνια!

…………….

Ε, βέβαια! Άμα κοπανάει το κουδούνι της αίγας, πιάνουν κι αυτόν που την έχει πάρει στην πλάτη!

Και μη μου πείτε ότι πιάστηκε με τη γίδα στην πλάτη ο Νικολάκης ο Παππάς, διότι δεν ήταν γίδα, ήταν κοπάδι!

Και βέλαζε το ρημάδι!

Τώρα αποδεικνύεται η αξία του Παπαδημούλη. Τόσα σπίτια, θα βρεθεί μια γιάφκα να χώσουμε τον Παππά, ώστε να συνεχίσει τον αγώνα για τον σοσιαλισμό – από άλλη ατζέντα!

Ο μεγάλος τιμονιέρης...

Ο Χ.Ροζάκης ξαναχτυπά: Όχι στα 12 ν.μ. Όλα στη Χάγη. Μειωμένη επήρεια Καστελόριζου

Του Κ.Μ.

Ο Χρήστος Ροζάκης, δεξί χέρι του Κ. Σημίτη επί πρωθυπουργίας του, ομότιμος Καθηγητής Διεθνούς Δικαίου, πρώην υφυπουργός Εξωτερικών και νυν πρόεδρος του Νομικού Συμβουλίου του υπουργείου Εξωτερικών, για να απαριθμήσω μόνο λίγες από τις ιδιότητές του, “ξαναχτύπησε“.

Ο Χρήστος Ροζάκης, μιλώντας στο Κρήτη TV και στην εκπομπή του Γιώργου Σαχίνη, τόνισε ότι η Ελλάδα δεν θα πρέπει να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ, γιατί με αυτόν τον τρόπο “κλείνει” το Αιγαίο! Επέμεινε ότι το Καστελόριζο, ένα νησί με πάνω από 1000 μόνιμους κατοίκους και με χιλιετηρίδων οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική ζωή, θα πρέπει να έχει μειωμένη επήρεια σε ΑΟΖ, χωρίς καν να διασαφηνίζει πόση είναι η μειωμένη επήρεια και υποστήριξε ότι όλες οι μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας “διαφορές“, στην ουσία παράνομες μονομερείς διεκδικήσεις της Τουρκίας, θα μπορούσαν να παραπεμφθούν προς διευθέτηση στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Ποια χώρα παραπέμπει στα Διεθνή Δικαστήρια την κυριαρχία και την εδαφική της ακεραιότητα, κατοχυρωμένα από Διεθνείς Συνθήκες; Ούτε αποικίες!

Αθήνα, η νέα πρωτεύουσα του κιτς

Γεια σου, φίλε μου Πιτσιρίκο! Δύσκολα, πολύ δύσκολα, θα ταξιδέψουμε αυτό το καλοκαίρι Ελλάδα. Αντί για Νάξο και Πάρο, όπως ήταν το προ κορονοϊού σχέδιο, Τιτσίνο.

Στενοχωριέμαι, βέβαια, που για λόγους που δεν έχουν σχέση με την θέλησή μου, δεν θα καταφέρω να ζήσω ξανά τις Κυκλάδες των φοιτητικών μου χρόνων, πιο πολύ όμως λυπάμαι που δεν θα μπορέσω να απολαύσω τον μεγάλο περίπατο του Μπακογιάννη στην Αθήνα.

Είδα την φωτογραφία που σου στέλνω στο διαδίκτυο και μάτωσε η καρδιά μου.

Τι πιο όμορφο από μια βόλτα στο κέντρο της πόλης κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο;

Τι πιο όμορφο από το να καθίσεις και να ξαποστάσεις στο σιδερένιο “καλαίσθητο” παγκάκι που αγοράστηκε στην συμβολική τιμή των 5.200 ευρώ και στέκεται σαν κόσμημα πάνω στην καυτή βαμμένη άσφαλτο;

Το γεγονός ότι τις δημόσιες σχέσεις της εταιρείας που ανέλαβε το βάψιμο της ασφάλτου σε αυτά τα υπέροχα χρώματα -της Kraft Paints δηλαδή- έχει αναλάβει η ΑΕΑ RELATE δεν έχει βέβαια την παραμικρή αξία για τα ΜΜΕ της Ελλάδας.

Τι κι αν από διαβολική σύμπτωση, όπως λέγεται, επικεφαλής της εταιρείας αυτής είναι η κυρία Αλεξία Μπακογιάννη;

Το χρώμα του χρήματος...

Αναζητώντας το χαμένο χρήμα

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Θυμάστε τον μακαρίτη Κώστα Τσάκωνα στο «Μάθε παιδί μου γράμματα» του Μαραγκού; Αναρωτιόταν: «Εξι χρόνια στο Δημοτικό, έξι χρόνια στο Γυμνάσιο, έξι χρόνια στο Πολυτεχνείο κι έξι χρόνια μέχρι να πάω σχολείο ίσον 24 κι άλλα έξι στο εξωτερικό 30. Είμαι 36, πού πήγαν τα άλλα έξι χρόνια;». Κι ανάλογη ήταν η απορία του αυταρχικού πατέρα Διαμαντόπουλου που αντικρίζοντας τη γυαλιστερή φαλάκρα του γιου αναρωτήθηκε «πού πήγαν οι μπούκλες του;».

Λοιπόν, αυτό ακριβώς μου θύμισε ο απολογισμός που έκανε ο ΣΕΒ για τα 40 χρόνια ελληνικής διαδρομής στην ενωμένη Ευρώπη και στον περίπλοκο κόσμο των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων. Των Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων (θυμάστε τα ΜΟΠ;), των πακέτων Ντελόρ, των πακέτων Σαντέρ κ.λπ., των ΕΣΠΑ. Ο απολογισμός του ΣΕΒ κινείται στα όρια της θρηνωδίας. Θρηνωδίας για τον χαμένο χρόνο, τον χαμένο κόπο και το χαμένο χρήμα.

«Σπαταλάμε ευρωπαϊκούς πόρους για δεκαετίες με τον ίδιο τρόπο περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα», λέει το special report του ΣΕΒ. Δηλαδή, πεταμένα λεφτά. Σωρευτικά διατέθηκαν περίπου 160 δισ. ευρώ από τα ευρωπαϊκά διαρθρωτικά ταμεία σε 4 δεκαετίες, υποτίθεται για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της σύγκλισης, κι έχει συμβεί το αντίθετο. Η παραγωγικότητα, ειδικά των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, είναι πίσω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και από συγκρίσιμες χώρες όπως η Πορτογαλία και το χάσμα από τις άλλες χώρες διευρύνεται. Ο μεθερμηνευόμενον, πρέπει να δούμε τι θα γίνει με το νέο ΕΣΠΑ, πώς θα μοιραστούν τα λεφτά της επόμενης επταετίας.