«Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;». Έτσι ξεκινά το περίφημο ποίημα «Περιμένοντας τους βαρβάρους» ο Κ. Π. Καβάφης. Σήμερα δεν υπάρχει «αγορά», δηλαδή δημόσιος χώρος, με την ίδια έννοια. Ούτε είμαστε κάπου συναθροισμένοι. Περισσότερο ο καθένας μόνος του, σκόρπιοι στα σπίτια μας ή στριμωγμένοι στα μέσα μεταφοράς, σκεπτικοί για όσα συμβαίνουν ή υποψιαζόμαστε ότι έρχονται.
Το λοκντάουν ξορκίζεται ως έσχατη επιλογή και δεν το θέλει κανείς. Καταρχάς το αποστρέφονται η κυβέρνηση, ο πολιτικός κόσμος, ο ΣΕΒ και όλοι οι μεγαλόσχημοι. Αυτοί δεν το θέλουν γιατί υπολογίζουν το κέρδος και το κόστος. Ο ιός έβαλε πολλά προβλήματα και ανάγκασε σε μεγάλες διακοπές την αλυσίδα της παραγωγής και κυκλοφορίας, οδηγώντας σε έκτακτα μέτρα και αναδιαρθρώσεις. Όταν όμως αναφέρονται στο λοκντάουν, πάντα αποκρύπτονται οι ευθύνες που οδηγούν προς αυτό. Ενοχοποιείται αποκλειστικά η έλλειψη «ατομικής ευθύνης».
Οι πολίτες από τη μεριά τους, όσοι βίωσαν το λοκντάουν, ούτε να σκέφτονται δεν θέλουν ότι ίσως χρειαστεί κι άλλο. Διαμορφώθηκε η εντύπωση ότι ίσως εύκολα θα περάσει κι αυτό, θα έρθει γρήγορα το εμβόλιο, κάτι θα γίνει για να λυθεί το πρόβλημα. Τώρα, όλοι περιμένουν πως θα υπάρξει ένα έστω μερικό λοκντάουν σε ορισμένες περιοχές ή πόλεις.
Σε τίποτα δεν βοηθά «να περιμένουμε» απλώς πότε θα έρθει αυτό που δεν θέλουμε ή κάποιο άλλο σενάριο. Ο ιός είναι εδώ, θανατηφόρος. Τον είχαμε περιορίσει αλλά οι εκπρόσωποι του κέρδους θέλησαν να διαφημίσουν την Ελλάδα ως την πλέον ασφαλή χώρα για τουρισμό. Τώρα φούντωσε πάλι και γίνεται απειλητικότερος με το που φθινοπωριάζει.
