Του Γεράσιμου Δεληβοριά
«Όταν δύο αριστεροί συναντιούνται, πάνε για διάσπαση» (ανέκδοτο, δεκαετία ’70)
Η Ιστορία στην Ελλάδα συνεχώς επαναλαμβάνεται. Ούτε φάρσα, ούτε τραγωδία. Απλή επανάληψη. Το 2023 είχαμε την κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ, μετά την εκλογική συντριβή, την παραίτηση Τσίπρα κι όσα ακολούθησαν. Αρκετοί σοβαροί αναλυτές ισχυρίσθηκαν πως η εκλογή Κασσελάκη ήταν ένα σατανικό σχέδιο των Παππά - Τσίπρα με σκοπό τον εξοβελισμό όσων υπονόμευαν τον Τσίπρα και την επιστροφή του τελευταίου σαν αδιαφιλονίκητου αρχηγού. Κι όμως. Πριν από 38 χρόνια είχαμε ανάλογες περιπέτειες στον χώρο της Αριστεράς, της «Ανανεωτικής Αριστεράς».
Όλα ξεκίνησαν το 1982, όταν τον Μπάμπη Δρακόπουλο διαδέχθηκε στην ηγεσία του ΚΚΕ εσωτ. σαν Γραμματέας του ο Γιάννης Μπανιάς. Σχεδόν αμέσως άρχισαν να δημοσιεύονται στην «Αυγή» επιστολές μελών που διαμαρτύρονταν για τον «παραγκωνισμό» του Λεων. Κύρκου από την ηγεσία. Επικράτησε κάποια αναταραχή, η οποία έληξε με την εκλογή του Κύρκου σαν Προέδρου του κόμματος.
Όμως από την εποχή του Περίανδρου του σοφού Κορίνθιου, ίσχυε πως μονάχα προσκυνημένα κεφάλια δεν κόβονται. Ο Μπανιάς και η ομάδα του εξακολουθούσαν να είναι μια μόνιμη απειλή για την ηγεσία του Κύρκου. Το 1986, ο Κύρκος πρότεινε να αφήσουν πίσω τα κομμουνιστικά σύμβολα και ονομασίες προπορευόμενος κι από τους Ιταλούς συντρόφους, προκαλώντας την αποχώρηση των Μπανιά, Ελεφάντη και των περισσότερων μελών της νεολαίας.
Η αποκήρυξη των συμβόλων και η μετονομασία σε ΕΑΡ δεν έσωσε τον Κύρκο και την ΕΑΡ, αλλά ούτε και την ΑΚΟΑ του Μπανιά. Η μετατροπή τους σε γκρουπούσκουλα ήταν μη αναστρέψιμη και σώθηκαν χάρη στην απόφαση του ΚΚΕ για την ίδρυση του Συνασπισμού. Γιατί δεν αρκεί η αποκήρυξη ή η διατήρηση των συμβόλων, όπως δεν αλλάζει ο Μανωλιός φορώντας άλλα ρούχα. Το πρόβλημα είναι η αλλαγή νοοτροπίας. Και νοοτροπία των περισσότερων αριστερών από το 1918 και μέχρι σήμερα είναι η κατάληψη και διατήρηση της ηγεσίας. Και πάντα ο αγώνας για την επικράτηση εμφανιζόταν σαν αγώνας ιδεολογικός, αγώνας αρχών και αξιών.