Όλος ο πολιτικός κόσμος, συμπεριλαμβανομένων του Προέδρου της
Δημοκρατίας αλλά και της αεικίνητης Προέδρου της Βουλής, χαιρέτησε την 41η επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ.
Προκόπης Παυλόπουλος, στο μήνυμα του για την επέτειο αναφέρει:
«Εμείς, οι Έλληνες, που κατ’ αμάχητο ιστορικό τεκμήριο κατέχουμε
κορυφαία θέση μεταξύ των εμπνευστών και των δημιουργών της Δημοκρατίας και των θεσμών
της αλλά και που με βάση την ιστορική μας διαδρομή γνωρίζουμε καλά το βαρύ τίμημα
της καθ’ οιονδήποτε τρόπο κατάλυσής τους, έχουμε χρέος, και δη στο διηνεκές, να
μην επιτρέψουμε την επικράτηση της λήθης ως προς τις αιτίες και τις συνέπειες της
επτάχρονης δικτατορίας 1967-1974. Όταν μάλιστα η εγκληματική αυτή εκτροπή έχει στοιχίσει
βαθειά –και ως τώρα, δυστυχώς, ανεπούλωτα όπως καταδεικνύει το δράμα της μαρτυρικής
Κύπρου- τραύματα στον εθνικό μας κορμό».
Για να συνεχίσει ως εξής: «Συνακόλουθο χρέος μας, ιδίως κατ’ αυτή
την καθοριστική για το μέλλον του Τόπου και του Λαού μας συγκυρία, είναι να θωρακίσουμε
και το κεκτημένο, το οποίο προήλθε από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και από
την μετέπειτα, πλήρως σύμφυτη με τις δημοκρατικές και πολιτισμικές μας ρίζες, συμπόρευσή
μας με άλλους δημοκρατικούς Ευρωπαϊκούς Λαούς στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης,
κι ακόμη περισσότερο στο πλαίσιο του σκληρού πυρήνα της, της Ευρωζώνης. Ενωμένοι
τότε, στην συντριπτική μας πλειοψηφία, οι Έλληνες, λόγω και της συνεκτικής και διορατικής
ηγεσίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή –χωρίς βεβαίως να υποτιμάται η άκρως θετική συμβολή
των λοιπών μεγάλων πολιτικών προσωπικοτήτων της εποχής εκείνης- εδραιώσαμε τους
δημοκρατικούς θεσμούς πάνω στο στέρεο θεμέλιο του Συντάγματος του 1975…».
Ο πρωθυπουργός κ. Αλ. Τσίπρας στην εκδήλωση
Μνήμης του ΣΦΕΑ για τα 41 χρόνια από την κατάρρευση της δικτατορίας δήλωσε «Σαράντα
ένα χρόνια μετά την κατάρρευση της ξενοκίνητης δικτατορίας των συνταγματαρχών, σήμερα
τιμούμε τους αγωνιστές που φυλακίστηκαν, αγωνίστηκαν, θυσιάστηκαν προκειμένου να
επιστρέψει η Δημοκρατία στην πατρίδα μας…».
Ο ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε για την επέτειο: «Η
ημέρα της πτώσης της δικτατορίας δεν είναι άλλη μια επέτειος που πρέπει να τιμήσουμε
τυπικά. Είναι μια σημαδιακή στιγμή απόδοσης φόρου τιμής στους χιλιάδες ανθρώπους
που αγωνίστηκαν, φυλακίστηκαν και θυσιάστηκαν για την αξιοπρέπεια, την ελευθερία
και τη δημοκρατία. Η ιστορική μνήμη παραμένει ζωντανή μόνο όταν ανανεώνεται και
εμπλουτίζεται από τις αξίες της υπεράσπισης των δημοκρατικών ελευθεριών, των κοινωνικών
δικαιωμάτων και της λαϊκής συμμετοχής. Μια τέτοια επέτειος έχει νόημα ακριβώς επειδή
μας υπενθυμίζει τη διαχρονική σημασία των αγώνων για δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία
και κοινωνική πρόοδο, επειδή δίνει νόημα στους σημερινούς προβληματισμούς, τους
αγώνες και τις κινητοποιήσεις του λαού. …»
«Το ΚΚΕ», δια μέσου του Γραφείου Τύπου
του, για τα 41 χρόνια από την Κατάρρευση της Δικτατορίας της 21ης Απριλίου,
«τιμά όλους όσοι βασανίστηκαν, εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν και διώχτηκαν, όλους
όσοι συνέβαλλαν στον αντιδικτατορικό αγώνα…» και συνεχίζει με αναφορές στα Μνημόνια
κλπ.
Οι κυβερνητικοί εταίροι, οι ΑΝΕΛ, με
δήλωση της εκπροσώπου τους κ. Μαρίνας Χρυσοβελώνη μας πληροφορούν ότι «Σαράντα
ένα χρόνια συμπληρώνονται από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μας, από
την ημέρα εκείνη που έσπασαν τα δεσμά της επτάχρονης δικτατορίας και της αποκρουστικής
καταπίεσης της ελευθερίας και των δικαιωμάτων του ελληνικού λαού. Η μεταπολίτευση
της 24ης Ιουλίου 1974 σηματοδότησε το τέλος ενός θλιβερού κεφαλαίου και την αρχή
ενός νέου υψηλών προσδοκιών…».
Η έκπληξη έρχεται από την πρόεδρο του
ΠΑΣΟΚ κ. Φώφη Γεννηματά όπου σε σχετικό άρθρο της γράφει:
«Η 24η Ιουλίου είναι ιστορική ημέρα. Μέσα από το αίμα και την προδοσία
της Κύπρου ξεκίνησε η μεγάλη ιστορική περίοδος της Μεταπολίτευσης.
Χάρη στην ομοψυχία που επέβαλε η ίδια η επί επτά χρόνια δοκιμαζόμενη
ελληνική κοινωνία στο τότε πολιτικό προσωπικό της χώρας, μπόρεσε η πατρίδα μας να
αποκαταστήσει υποδειγματικά και ειρηνικά τη Δημοκρατία , να αποτρέψει την ανεξέλεγκτη
επέκταση της εθνικής καταστροφής που ξέσπασε στην Κύπρο και να ενταχθεί στη συνέχεια
στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια των ελεύθερων και δημοκρατικών εθνών…»
Η Χρυσή Αυγή δεν αναφέρεται
καθόλου στην αποκατάσταση της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας – αλίμονο κάτι τέτοιο
– αλλά θαυμάσια δημαγωγεί ενθυμούμενη την προδοσία της Κύπρου, ξεχνώντας βέβαια
ότι αυτοί που εκτελέσανε αυτή την προδοσία ήτανε εκλεκτά πολιτικά και ιδεολογικά
αδέλφια τους. «Σήμερα 24 Ιουλίου οι Έλληνες Εθνικιστές τιμούμε του Ήρωες Πολεμιστές
της Κύπρου μας, που αντιστάθηκαν στην τουρκική εισβολή και θυσιάστηκαν για την Πατρίδα
και την Ελευθερία. Ο Λαϊκός Σύνδεσμος - Χρυσή Αυγή ζητά σήμερα επισήμως το άνοιγμα
του "φακέλου της Κύπρου" που κρύβει μέσα του τα πιο αμαρτωλά μυστικά της
Μεταπολίτευσης και καλύπτει όσους πρόδωσαν τον Κυπριακό Ελληνισμό».
Η παράθεση των δηλώσεων για την αποκατάσταση της Κοινοβουλευτικής
Δημοκρατίας όπως είναι πιο σωστό να την αποκαλούμε – γιατί αυτή αποκαταστάθηκε μια
και η πραγματική Δημοκρατία είχε από πολύ καιρό μάλλον στραγγαλιστεί – έχει ένα
κοινό. Η ανατροπή της δικτατορίας, η απαλλαγή μας από την επτάχρονη δικτατορία,
φαίνεται πώς έγινε ένα χαρούμενο πρωινό, έτσι ξαφνικά ή στην καλύτερη
περίπτωση αποκλειστικά από τους αγώνες όσων φυλακίστηκαν ή έδωσαν τη ζωή τους στη
διάρκεια της. Με μεγάλη επιμέλεια ξεχνάνε – πλην της κυρίας Φώφης Γεννηματά – ότι
η πτώση, η κατάρρευση της Χούντας υπήρξε το αποτέλεσμα του «άφρονος» πραξικοπήματος
κατά της κυβέρνησης Μακαρίου και της Τουρκικής εισβολής που το ακολούθησε. Μιας
εισβολής που οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια σε έναν ελληνοτουρκικό πόλεμο, το οποίον
έτσι κι αλλιώς η δικτατορική κυβέρνηση δεν ήταν σε θέση να διεξάγει.
Όλοι θυμούνται ή θα έπρεπε να
έχουν μάθει πολύ καλά, τι έγινε με την περιβόητη επιστράτευση. Ο στρατός των παρελάσεων
ή της κατάπνιξης του Πολυτεχνείου, ήτανε για κλάματα. Ο πρωθυπουργός της Χούντας
Αδ. Ανδρουτσόπουλος εξαφανίστηκε και μαζί του όλοι αυτοί οι καμαρωτοί φασιστάκοι.
Έμεινε μόνο ο αντιβασιλέας τους, στρατηγός Φαίδων Γκιζίκης , για να παραδώσει την
εξουσία στον παλιό πολιτικό κόσμο και στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, που φρόντισε να
μας επιστρέψει ύστερα από απουσία 11 χρόνων ο πρόεδρος της Γαλλίας, Βαλερί Ζισκάρ
ντ’ Εσταίν.
Δυστυχώς η αποκατάσταση του
κοινοβουλευτισμού, της Δημοκρατίας, υπήρξε αποτέλεσμα μιας μεγάλης εθνικής τραγωδίας.
Της μεγαλύτερης μετά από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Της εισβολής της Τουρκίας στην
Κύπρο, την κατάληψη τελικά του 38% περίπου του εδάφους της και της δημιουργίας
200.000 εσωτερικών προσφύγων. Χιλιάδες οι νεκροί και τραυματίες, οι αγνοούμενοι.
Η κατάρρευση της Χούντας δεν ήταν λοιπόν καθόλου μα καθόλου αναίμακτη. Στοίχισε
πολλές ζωές – και Ελλαδιτών αξιωματικών και απλών στρατιωτών της ΕΛΔΥΚ – και φυσικά
κυπρίων αδελφών.
Όμως αυτή την πραγματικότητα
δεν θέλουν να την θυμούνται σήμερα. Μόνο η κ. Φώφη Γεννηματά θυμήθηκε ότι «Μέσα
από το αίμα και την προδοσία της Κύπρου ξεκίνησε η μεγάλη ιστορική περίοδος της
Μεταπολίτευσης». Αλλά εδώ κι αυτή κάνει το ίδιο λάθος με τους άλλους. Πόσο μεγάλη
μπορεί να είναι η ιστορική περίοδος που θεμελιώθηκε πάνω σε μια εθνική τραγωδία
/ προδοσία; Έγραφα σχετικά στις 3/8/2007 σε άρθρο μου που είχε αναρτηθεί στην ιστοσελίδα
του Monthly Review που απόσπασμα του παραθέτω:
«Αλήθεια πόσο υπερήφανος μπορεί να είναι ένας λαός που χρωστάει
την Ελευθερία και Δημοκρατία του πάνω σε μια συνεχιζόμενη τραγωδία ενός άλλου λαού
– πολύ περισσότερο όταν δεν πρόκειται για «άλλο» λαό αλλά για αδελφούς του. Αν ισχύει
αυτό που έλεγε ο Μαρξ, ότι δηλαδή δεν μπορεί να είναι ελεύθερος ένας λαός όταν καταπιέζει
έναν άλλο, πόσο ελεύθερος μπορεί να είναι και πόση πραγματική δημοκρατία μπορεί
να έχει όταν τα θεμέλια τους βρίσκονται πάνω στα κόκαλα των ελληνοκυπρίων και την
κατοχή και καταπίεση της Κύπρου;
Έχει ειπωθεί ότι τα θεμέλια
της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης δεν υπήρξανε στέρεα γιατί ο γερμανικός λαός τη
θεώρησε ως αποτέλεσμα, «κατάκτηση», της ήττας του και του εξευτελισμού στον οποίο
τον υποχρέωσαν οι νικητές. Η προσβολή και η ταπείνωση στις οποίες τον καταδίκασαν
υπήρξε πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη αντιδραστικών πολιτικών ρευμάτων και στην
τελική νίκη του ναζισμού.
Στην περίπτωση μας υποχρεωθήκαμε,διαπαιδαγωγηθήκαμε και τελικά συνηθίσαμε
τη Δημοκρατία και Ελευθερία μας να την στηρίζουμε στη λήθη. Δεν θέλουμε να θυμόμαστε.
Το «Δεν Ξεχνώ» φροντίσανε να το ξεχάσουμε. Και μάλιστα και επίσημα: η αμνησία, η
λήθη διδάσκεται επίσημα: από τα σχολικά βιβλία της Ιστορίας.»[1]
Έτσι 41 χρόνια μετά την αποκατάσταση
της Δημοκρατίας – αυτής που περιλάμβανε τα Ιουλιανά, τη δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα,
την εκτός νόμου θέση του ΚΚΕ και την δίωξη των φρονημάτων, κλπ κλπ – έχουμε φτάσει
στο σημείο να παζαρεύουμε τη διχοτόμηση της Κύπρου [με χαρτί περιτύλιξης την Διζωνική-Δικοινοτική
Ομοσπονδία] και ζητιανεύουμε – υπερήφανα βέβαια γιατί αυτό μας βολεύει – τα δάνεια
από τους παντοτινούς «φίλους» και επικυρίαρχους μας.
Μας λένε βέβαια, όσοι
δεν είχαν το ανάστημα να υπερασπίσουν τον λαό και το έθνος, να διαπαιδαγωγήσουν
και οργανώσουν αυτόν τον πάντοτε «ευκολόπιστο λαό», πώς ό,τι κάνουν ή ό,τι έκαναν
– δηλαδή που υπόγραψαν τα Μνημόνια της δυστυχίας και υποδούλωσης μας – ότι το έκαναν
γιατί βρέθηκαν μπροστά σε επαίσχυντο εκβιασμό. Μάλιστα. Ξέρουνε, θυμούνται μήπως
– οι «αριστεροί» κυρίως – πόσοι βρέθηκαν μπροστά σε ίδιους επαίσχυντους εκβιασμούς;
Τότε που με μια υπογραφή τους, με αποκήρυξη του «πιστεύω» τους έμεναν ελεύθεροι
ή αντίθετα πήγαιναν εκτελεστικό απόσπασμα; Πόσοι από τους φυλακισθέντες και εξορισθέντες
την εποχή της Χούντας, δεν βρέθηκαν μπροστά σε τέτοιου είδους διλήμματα; ΟΛΟΙ
τους. Όταν λοιπόν θυμόμαστε όλους αυτούς και δίκαια νιώθουμε περήφανοι για το τι
μπορεί να κάνει ο άνθρωπος, πρέπει να αναλογιζόμαστε και το τι μπορεί να κάνει ένας
λαός. Και μάλιστα όταν προχτές ακόμα είπε ΟΧΙ το 62% του.
Η Δημοκρατία θα ξαναζωντανέψει
όταν ο λαός θα αποφασίζει ο ίδιος για την τύχη του – όταν δηλαδή δεν θα διαχειρίζονται
άλλοι, «λαοπρόβλητοι» τάχα μου, τους αγώνες του, τα «θέλω» του και τις αποφάσεις
του.
Ο Ελληνισμός, στην Ελλάδα, την
Κύπρο, όπου τελικά υπάρχει και ζει, έχει ένα μεγάλο χρέος: να υπερασπίσει την ύπαρξη
του, την ελευθερία του, τον πολιτισμό του, την ιστορία του, ενάντια στους ιμπεριαλιστές,
νεοαποικιοκράτες και φασίστες, όπως αυτοί κι αν εμφανίζονται και αποκαλούνται.
[1] Λ. Ριζά «Κυπριακό και αποκατάσταση της Δημοκρατίας» http://www.monthly-review.gr/antilogos/greek/diktuo/arxeio_sxoliwn/fullstory_html?obj_path=docrep/docs/diktuo/20070803_01/gr/html/index
Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr
