Από τον νόμο του ιδιώνυμου ακόμα του Ελευθέριου Βενιζέλου(1929),
ο αντικομμουνισμός υπήρξε η ιδεολογικοπολιτική συγκολλητική ύλη του αστικού
μπλοκ εξουσίας.´Ετσι έκλεισε άρον-άρον και το χάσμα μεταξύ δημοκρατικών και
μοναρχικών με την παραδοχή της ήττας των πρώτων, στην προετοιμασία τους γιά την επερχόμενη
μεγάλη ταξική σύγκρουση.Ο αντιφασιστικός αγώνας μόνο προσωρινά έδωσε αναβολή
σ'αυτήν. Με την ήττα των δυνάμεων της λαϊκής δημοκρατίας, της εθνικής ανεξαρτησίας
και του σοσιαλισμού, στην ελληνική κοινωνία περιχαρακώθηκε,στιγματίστηκε και κυνηγήθηκε
ο ¨εσωτερικός εχθρός, που ήταν μάλιστα και όργανο του εξωτερικού εχθρού. Συνθήκη
αναγκαία γιά να κρατάει ενωμένο το αστικό μπλοκ εξουσίας,αλλά όχι ικανή από
μόνη της.Οι εσωτερικές αντιθέσεις του τελευταίου ήταν οξύτατες,οι αντιστάσεις των
καταπιεζομένων τάξεων και το πρόβλημα της εθνικής ανεξαρτησίας(και του κυπριακού
λαού),επικαθόριζαν τις συγκρούσεις. Ο αντικομμουνισμός αξιοποιήθηκε από την δεξιά
παράταξη ακόμα και σε βάρος της κεντρώας, το δημοκρατικό κίνημα γιγαντώθηκε, έφτασε
η ώρα να στραφεί ο αντικομμουνισμός και κατά των δύο αστικών πολιτικών παρατάξεων·
με την στρατιωτική δικτατορία. Η κατάρρευση της μέσα σε συνθήκες επαίσχυντης προδοσίας,έφερε
αναπόφευκτα και την χρεοκοπία της αντικομμουνιστικής τρομολαγνείας. Κάτι άλλο
έπρεπε να βρεθεί, πιό εκλεπτυσμένο.
Η καινούργια ιδεολογικοπολιτική συγκολλητική ύλη του αστικού μπλοκ
εξουσίας,χωρίς να αποκλείνει από τη γραμμή του ¨ανήκομεν είς την δύσιν ¨ του αντικομμουνισμού,θα
έπρεπε να λάβει υπόψη της ότι απευθύνεται πιά σε ένα κοινό πιό μορφωμένο, με καλύτερο
βιοτικό επίπεδο,με πικρές εμπειρίες, άρα πιό υποψιασμένο. Το ''ανήκομεν είς την δύσιν
''-σε πείσμα της γεωγραφίας και της ιστορίας που λένε ότι ανήκουμε και στη δύση
και στην ανατολή-έπρεπε να εξωραϊσθεί διατηρούμενο. Αν και διασαλεύτηκε με τη Νατοϊκή
προδοσία και την προσωρινή αποχώρηση από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, αποκαταστάθηκε
τελικά με το ''ευρωπαϊκό ιδεώδες''. Εφτασε η ώρα της ένταξης στην ΕΟΚ, την ίδια
ώρα που στον διεθνή δημόσιο λόγο εμφανίστηκε ο όρος ¨παγκοσμιοποίηση¨.
Η ΕΟΚ παρουσιάστηκε στα συμμετέχοντα έθνη σαν ασπίδα απέναντι
σ'αυτή την παγκοσμιοποίηση, ενώ στην πραγματικότητα έδινε τα όπλα στο ευρωπαϊκό
χρηματιστικό κεφάλαιο να μπει με καλύτερους όρους στον αγώνα επικράτησης στον παγκόσμιο
στίβο. Παρά τις αρχικές θεατρικές αντιρρήσεις του ΠΑΣΟΚ,ο ''ευρωπαϊσμός'' αποδείχτηκε
πράγματι επιτυχημένα, η καινούργια ιδεολογικοπολιτική αλλά και υλική συγκολλητική
ουσία του αστικού μπλοκ εξουσίας. Από την στιγμή που εξαγοράστηκε σ'αυτήν η συναίνεση
πλατιών λαϊκών στρωμάτων με τα διάφορα κοινοτικά προγράμματα, επιδοτήσεις, κλπ,
και σε συνθήκες διεθνούς ήττας της αριστεράς με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και την
μετάλλαξη της Κίνας, μπορούσαν να γίνουν τα επόμενα αποφασιστικά βήματα. Ευρωπαϊκή
´Ενωση, Μάαστριχτ, ΟΝΕ, υιοθέτηση του ευρώ.
Σε λίγο θα πληρώναμε τον λογαριασμό γιά όσα είχαμε επωφεληθεί, ξεχνώντας
όμως όλα όσα είχαμε ήδη χάσει, κυρίως την παραγωγική βάση της χώρας. Τα αποτελέσματα
της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης μεγεθυνόταν στο διπλάσιο στα πλαίσια της ΕΕ
και της ΟΝΕ. Η αποσάθρωση του έθνους-κράτους (του μικρού έθνους -κράτους
βέβαια), η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, γινόταν πλήρης με την απώλεια της νομισματικήςκυριαρχίας, όπως
πικρά θα διαπιστώναμε το 2010 με την χρεοκοπία και την επιβολή του νεοαποικιακού
μνημονίου.
Το ευρώ έγινε από το αστικό μπλοκ εξουσίας το νέο εθνικό και (παρά)θρησκευτικό
σύμβολο, αντικείμενο λατρείας,βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τη σημαία και το σταυρό.
Η ίδια η σημαία μπήκε σε δεύτερη θέση μετά τη σημαία της ΕΕ. Ο φέτιχισμός (είδωλο-λατρεία)
του εμπορεύματος του Μαρξ, έγινε φετιχισμός του κατεξοχήν εμπορεύματος, του χρήματος.
Εδώ έχει θέση και μιά απόφανση του Μάρξ του 1856:"´Ολες οι πρόοδοιμας φαίνονται
να έχουν σαν αποτέλεσμα να προικίζουν τις υλικές δυνάμεις με διανοητική ζωή" (και το νόμισμα βέβαια είναι μιά τεράστια υλική δύναμη στις δοσμένεςκοινωνικές
συνθήκες)," και να υποβιβάζουν την ανθρώπινη ζωή στο επίπεδο μιάς υλικήςδύναμης" (να
την εκχυδαΐζουν δηλαδή τόσο όσο να λατρεύει μιάν υλική δύναμη).
Το ¨πας μη ''Ελλην βάρβαρος'', είχε γίνει επί αντικομμουνισμού ¨πας
μη εθνικόφρων ´Ελλην βάρβαρος, μη-´Ελλην¨. Τώρα, επί ευρωκρατίας, το ρητό λέει:"´Οποιος
δεν προσκυνάει το ευρώ,δεν είναι ´Ελλην", διότι ´Ελλην είναι όποιος βάζει την
ευρωπαίκή του ταυτότητα πριν από την ελληνική. Βέβαια το ''ευρωπαϊκό'' είναι ταξικά
προσημειωμένο. Εκχυδαΐζουν την ελληνική ταυτότητα ρίχνοντας την στο επίπεδο ενός
νομίσματος, με όλα τα βρωμερά πάθη που αυτό γεννάει, ενώ από την άλλη μεριά την
εξαϋλώνουν στα σύννεφα ενός αφηρημένου ιδεοληπτικού ευρωπαΐσμού, επενδεδυμένου με
ωραίες και κούφιες διακηρύξεις (αλληλεγγύη, σύγκλιση, δικαιώματα, κ.α.), που διαψεύδονται
οικτρά από ωμή πραγματικότητα, του υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού και του ¨κοινού¨ νομίσματος.
Κοινού νομίσματος βέβαια μόνον κατ όνομα,γιατί στην πραγματικότητα
είναι νόμισμα αυτού που το εκδίδει, της ΕΚΤ, της Γερμανίας που κυρίως την ελέγχει,και
πάνω από όλα της ευρωπαϊκης χρηματιστικής ολιγαρχίας. Το διαπιστώσαμε οδυνηρά τις
τελευταίες μέρες.
Παρά τις ως επί το πλείστον στημένες δημοσκοπήσεις υπέρ της συμφωνίας
και του ευρώ- όπως ήδη είχαν δείξει άλλες,ανεξάρτητες έρευνες- παρά το ντελίριο
παραπληροφόρησης και εκφοβισμού, παρά τις καλυμμένες ή ανοιχτές απειλές για
διχασμό ή εμφύλιο πόλεμο, ο περήφανος ελληνικός λαός είπε ΟΧΙ στο νέο μνημόνιο, και
σε όλα τα μνημόνια, ΟΧΙ στον νεοφιλελευθερισμό που αυτά συμπυκνώνουν,ΟΧΙ στην Ευρώπαϊκή
Ενωση η οποία επιβάλει αυτές τις πολιτικές (και στο Δ.Ν.Τ βέβαια). Και όπως
παραδέχτηκε και ο Τσίπρας στο Ευρωκοινοβούλιο, ήταν και ΝΑΙ στο ενδεχόμενο εξόδου
από το ευρώ. Αλλά αυτός το παραδέχτηκε γιά να μας βγάλει τη γλώσσα και γιά να γράψει
στα παλιά του τα παπούτσια αυτή την ετυμηγορία του λαού. Γιά να δώσει τα διαπιστευτήρια
του υπακοής στην ευρωατλαντική ολιγαρχία.
Στα Ιουλιανά του 1965- την αποπομπή του εκλεγμένου με 53% πρωθυπουργού
από τον βασιλιά- πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξε και ο Ηλίας Τσιριμώκος που έγινε
ένας απότους τρείς ανακτορικούς, αποστάτες πρωθυπουργούς. Είκοσι χρόνια πιό πριν, το
1945, ο Τσιριμώκος ήταν ένας από τους τρεις που υπογράψανε την επαίσχυντη και προδοτική
συμφωνία της Βάρκιζας (Οι άλλοι δυό ήταν ο Σιάντος και ο Παρτσαλίδης). Στα
Ιουλιανά του 2015- τη μετάλλαξη μιας κυβέρνησης με κορμό την αριστερά,σε μνημονιακή
και εθελόδουλη-πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξε μόνο ο Τσίπρας, με κομπάρσο τον Καμμένο.
Ο Τσίπρας- ο οποίος τον Δεκέμβρη απήυθηνε κατηγορίες ότι ψάχνουν
ένα νέο Τσιριμώκο ενόψει της προεδρικής εκλογής- αναδείχτηκε ο ίδιος σε Τσιριμώκο,
επισφραγίζοντας τα νέα Ιουλιανά με μιά νέα Βάρκιζα.
Ο Καμμένος ήταν αυτός που ευθαρσώς και τρεμάμενος παραδέχτηκε,ότι
ψηφίζει γιά ένα νέο μνημόνιο, όχι γιατί φοβήθηκε ένα Grexit, όπως ο Τσίπρας, αλλά
γιατί φοβήθηκε έναν εμφύλιο. Στην πραγματικότητα ήταν η ακραία περίπτωση
προσπάθειας εκφοβισμού του λαού, με τα όπλα που συνήθως χρησιμοποιεί η Δεξιά. Αυτοί
οι δυό όμως εκλέχτηκαν ακριβώς επειδή διακήρυσσαν ότι είναι παλικάρια και ανυπότακτοι.´Ομως
ο λαός τους τελευταίους αναζητά εναγωνίως. Δεν πρέπει να αφεθεί να νομίσει ότι τους
βρίσκει στους ναζί.
Είναι επείγουσα ανάγκη γιά την οργάνωση και έκφραση
των λαϊκών αντιστάσεων, η ανασυγκρότηση της ριζοσπαστικής και μαχητικής αριστεράς,
που θα πάρει πρωτοβουλίες γιά την συγκρότηση ενός ευρύτατου αντιευρωνομισματικού
και αντιευρωενωσιακού μετώπου, γιά την εθνική κυριαρχία και προκοπή, με προοπτική
τον σοσιαλισμό. Αυτό το μέτωπο θα εκφράσει και θα ενδυναμώσει όλο το
πλειοψηφικό λαϊκό δυναμικό-και πιό πέρα ακόμα-που εκφράστηκε με το περήφανο ΟΧΙ
στο ιστορικό δημοψήφισμα της πέμπτης Ιούλη 2015.
Ανάρτηση από: http://www.iskra.gr
