Στο άκουσμα της διάνοιξης κι άλλων οδοφραγμάτων, εκτός από τα ήδη υπάρχοντα, σκεφτήκαμε κατά πόσο μπορεί να βοηθήσει αυτό την επίλυση του Κυπριακού. Φυσικά, καταλήξαμε στο συμπέρασμα, ότι όσο υπάρχει στρατός κατοχής, τα οδοφράγματα πρέπει να μένουν κλειστά, πρέπει να τονίζουν ότι αυτός ο τόπος είναι υπό κατοχή. Μπορεί να ακούγεται λίγο τρομακτικό, αλλά αν πάρουμε για παράδειγμα τον αποκλεισμό των Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας, μπορούμε να καταλάβουμε το πώς βιώνουν στο πετσί τους την κατοχή, η οποία τους δημιουργεί αντικατοχικά ένστικτα.
Εντάξει, μπορεί κάποιοι να ανατρέξουν πριν το 2003 και να ισχυριστούν ότι με το άνοιγμα των οδοφραγμάτων τερματίστηκε η καταπίεση των Τ/κ από τον κατοχικό στρατό. Εν μέρει θα έχουν δίκαιο, αλλά αν βάλουμε στη ζυγαριά τα υπέρ και τα κατά, καταλαβαίνουμε ότι τα κατά είναι πολύ περισσότερα. Αξιολογώντας, λοιπόν, την κατάσταση μετά από δώδεκα χρόνια, κατανοούμε ότι ο κερδισμένος της υπόθεσης είναι ο τουρκικός στρατός και γενικότερα η κατοχή. Διότι οι εξεγέρσεις των Τ/κ δεν υπάρχουν πια, απολαμβάνουν προνομιακή φροντίδα και μεταχείριση από την Κυπριακή Δημοκρατία και δεν έχουν κανέναν λόγο να ξεσηκωθούν. Έτσι, το βόλεμα των Τ/κ δρα και εργάζεται στην απο-απομόνωση της κατοχής και δημιουργεί ένα ανησυχητικό κλίμα που δεν αντιτάσσεται κατά αυτής, γιατί δεν υπάρχει περιβάλλον ασφυκτικό και κατάλληλο για αντικατοχική δράση.
Είδαμε, επίσης, στις «διαπραγματεύσεις» να υποχωρεί για ακόμα μια φορά η δική μας πλευρά, υποκύπτοντας στις απαιτήσεις του κατοχικού στρατού, ο οποίος δεν δέχτηκε να ανοίξει το οδόφραγμα του Πυρογιού, διότι υπάρχει στρατόπεδο, και απαίτησε να ανοιχτεί η Δερύνεια και η Λεύκα. Δύο οδοφράγματα ιδιαίτερης σημασίας, διότι στη μεν Δερύνεια διαδραματίστηκαν σοβαρά και σημαδιακά γεγονότα μεταξύ των Ε/κ, του στρατού κατοχής και των φασιστών γκρίζων λύκων και στη δε Λεύκα υπάρχει δικό μας στρατόπεδο.
Ένα άλλο που πρέπει να αναφερθεί και αφορά τα οδοφράγματα είναι ο πραγματικός λόγος που ο Ραούφ Ντενκτάς απαίτησε το άνοιγμά τους το 2003. Το άνοιγμα, λοιπόν, ήταν σχεδιασμένο από το 1992 με τις λεγόμενες ιδέες Γκάλι, όπως φάνηκε και στη συνέχεια με το σχέδιο Ανάν. Δύο στόχοι υπήρχαν: πρώτον να εξασφαλιστεί η οικονομική βοήθεια προς το κατοχικό καθεστώς και δεύτερον να χωνευτεί και να γίνει αποδεκτό το «τουρκοκυπριακό κράτος» και να βοηθηθεί η από μέρους των θυμάτων αναγνώριση-διευκόλυνση μίας λύσης τύπου Ανάν και ΔΔΟ.
Εν τέλει, η μόνη ορατή επιλογή, που ίσως να μην είναι διεθνώς και τόσο αρεστή, είναι η αναχαίτιση της κατάστασης με το κλείσιμο των οδοφραγμάτων από τις ελεύθερες περιοχές προς τα κατεχόμενα. Με λίγα λόγια, να επιστρέψουμε στο καθεστώς πριν το 2003. Ας κατανοήσουν όλοι, λοιπόν, ότι τα ανοικτά οδοφράγματα ντροπιάζουν και εξευτελίζουν την αξιοπρέπειά μας ως λαού. Διαγράφουν εντελώς τις μνήμες και τις διεκδικήσεις μας. Απαλλάσσουν και νομιμοποιούν την κατοχή, παραγράφοντας την απαίτηση για ατόφια και άνευ όρων απελευθέρωση. Η συντριβή και η κατάργηση των οδοφραγμάτων θα επέλθει μόνον όταν αποχωρήσει ο στρατός κατοχής και τα παράγωγά του.
Ανάρτηση από: https://efimeridaenosis.wordpress.com
