Η πρώτη φορά ήταν μετά τις 25 Γενάρη. Με την εκλογική του νίκη στο τσεπάκι, ο Τσίπρας προσπάθησε όχι να επιβάλει αυτά που έταζε προεκλογικά στον ταλαιπωρημένο (και μπαϊλντισμένο) ελληνικό λαό, αλλά να διαπραγματευθεί μια σχετικά «λάιτ» συμφωνία ολοκλήρωσης του Μνημόνιου-2, με την εφαρμογή κάποιων μέτρων που δε θα προκαλούσαν μεγάλη αναταραχή και δε θα απέκοβαν την κυβέρνησή του από τη λαϊκή υποστήριξη που απολάμβανε.
Η απάντηση των ιμπεριαλιστών ήταν κοφτή: τη λαϊκή εντολή μπορείτε να τη βράσετε και να πιείτε το ζουμί της, στην ΕΕ και την Ευρωζώνη ισχύουν κανόνες κι αυτούς τους βάζουμε εμείς.
Επί πέντε μήνες γινόταν ένα παιχνίδι, με τους ιμπεριαλιστές να παραμένουν αμετακίνητοι και τη συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου να υποχωρεί συνεχώς και να αποδέχεται τη μία μετά την άλλη τις σκληρές μνημονιακές απαιτήσεις της τρόικας. Η λαϊκή εντολή πετάχτηκε στα σκουπίδια και κανείς δεν την αναζήτησε.
Φτάνοντας στο τέλος της διολίσθησης, παράλληλα με την αποδοχή του τελευταίου σκληρού σχεδίου της τρόικας (πρόταση Γιούνκερ), ο Τσίπρας αποφάσισε να κάνει κι ένα δημοψήφισμα, όχι για να ενισχύσει τη διαπραγματευτική του θέση έναντι των δανειστών (είχε καταλάβει πλέον ότι αυτό θα ήταν ανέφικτο), αλλά για να ενισχύσει τη θέση του στο εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι.
Η προκήρυξη του δημοψηφίσματος, παρά τον εμφανή κάλπικο χαρακτήρα του, παρά την επιστολή Τσίπρα, τρεις μέρες μετά την προκήρυξή του, με την οποία αποδέχτηκε (με ελάχιστες και ανούσιες διαφοροποιήσεις) την πρόταση Γιούνκερ, χαρακτηρίστηκε από τους ιμπεριαλιστές casus belli.
Οταν ο Τσίπρας επανήλθε στις Βρυξέλλες με το 61,3% στο τσεπάκι του, δεν τόλμησε ούτε να το επικαλεστεί. Δεν έκανε δεύτερη φορά το λάθος να επικαλεστεί τη λαϊκή εντολή. Την επικαλέστηκαν, όμως, οι ιμπεριαλιστές. Σεβόμαστε τη δημοκρατική διαδικασία, είπαν με σαρκασμό και κυνικότητα, και γι’ αυτό δεν αρκούμαστε στην πρόταση Γιούνκερ, την οποία έχετε ήδη αποδεχτεί. Πρέπει σ’ αυτή την πρόταση να προσθέσετε νέα μέτρα. Εχετε προθεσμία δύο ημερών να μας φέρετε το σύνολο των μέτρων, παλαιών και νέων, που η τρόικά μας θα σας υπαγορεύσει.
Βέβαια, πριν ακόμη ηχήσουν οι καμπάνες του νέου ιμπεριαλιστικού τελεσίγραφου, ο ίδιος ο Τσίπρας είχε φροντίσει να πετάξει στα σκουπίδια τη νέα λαϊκή εντολή, μαζεύοντας στο προεδρικό μέγαρο τους εκπροσώπους του «ναι» και συναποφασίζοντας μαζί τους ότι θα πάει για συμφωνία «πάση θυσία».
Αποδείχτηκε, λοιπόν, ξανά ότι η ψήφος είναι παντελώς άχρηστη και χρησιμεύει μόνο ως μηχανή ανακατανομής ισχύος μέσα στο αστικό στρατόπεδο. Ιδιαίτερα όταν είναι σκέτη ψήφος ανάθεσης, με μια λιγότερο ή περισσότερο μεσσιανική προσδοκία, χωρίς καν ένα στοιχείο επιφυλακής και ελέγχου αυτών που δέχονται την ψήφο.
Κατά συνέπεια, πρέπει ν’ αλλάξουμε πολιτική συμπεριφορά. Να εκτιμήσουμε την ψήφο στην πραγματική της αξία και να αναζητήσουμε εκείνα τα εργαλεία πολιτικής που αποδίδουν έμπρακτα. Εργαλεία που δουλεύουν μόνο στο δρόμο, όταν τα χειρίζονται οι ιδιοκτήτες τους και όχι απατεώνες εργολάβοι.
Ανάρτηση από: http://www.eksegersi.gr
