Ζει το Πολυτεχνείο; Κι αν ναι, πώς;

Του Ρούντι Ρινάλντι

Πέρασαν ήδη 51 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Οι άνθρωποι που το έζησαν, αν και γερασμένοι, υπάρχουν. Αρκετοί έχουν φύγει. Οι τότε μαθητές σήμερα είναι πάνω από 65 χρόνων. Οι φοιτητές κοντά στα 75. Υπάρχουν και είναι «φορείς» του Πολυτεχνείου, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Όμως επί 51 χρόνια συμβαίνει και κάτι άλλο που είναι εκπληκτικό, ίσως μοναδικό στον ευρωπαϊκό χώρο. Κάθε χρόνο, επί 51 χρόνια, διεξάγεται ο γιορτασμός του Πολυτεχνείου που καταλήγει σε μια πορεία προς την Αμερικανική πρεσβεία. Υπήρξαν χρονιές –λίγες– που η πορεία απαγορεύτηκε, ή έφτασε έως το Σύνταγμα μόνο. Το Πολυτεχνείο δεν είναι μόνο ένα σύμβολο. Στις πορείες αυτές επί 51 χρόνια πήραν μέρος και το «θυμήθηκαν», έδειξαν να συγκινούνται από το μήνυμα που είχε και έχει, εκατοντάδες χιλιάδες νέοι άνθρωποι σε ολόκληρη τη χώρα. Το Πολυτεχνείο το αγάπησαν χιλιάδες απλοί και αγνοί άνθρωποι, το μίσησαν οι δυνάμεις του συστήματος, η Πρεσβεία, οι μηχανισμοί της εξάρτησης και της υποτέλειας.

Το Πολυτεχνείο δεν ήταν ένας διεκδικητικός αγώνας για την υλικοτεχνική υποδομή ή τους μισθούς και τα επιδόματα, δεν ήταν μια 24ωρη της ΓΣΕΕ που παρατάθηκε μια-δυο μέρες, δεν ήταν ένα εκλογικό ποσοστό ή ένα πλασάρισμα κάποιου κόμματος στο πολιτικό σκηνικό. Δεν ήταν ένα συμπόσιο, μια διημερίδα, ένα συνέδριο, μια γιορτή. Δεν ήταν μια αναμνηστική φωτογραφία. Ήταν ένα συμβάν από αυτά που κατακλύζουν και σημαδεύουν επί δεκαετίες μια χώρα, έναν λαό, την πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπο. Ένα συμβάν μετά από το οποίο όλα έπρεπε να τροποποιηθούν, να αλλάξουν έστω μορφή για να μπορούν να υπάρξουν. Ένα συμβάν που δεν μπορούσε κανείς να προσπεράσει ή να νομίζει ότι σε 4-5 μήνες θα ξεχαστεί.

Η αντιμετώπισή του, επομένως, έπρεπε να γίνει με πιο ραφιναρισμένους τρόπους. Πρώτα, να γίνει αποδεκτό σε ένα βαθμό· δεύτερο, να «λειανθούν» πολλές πλευρές του, και κυρίως οι αιχμές του· τρίτο, να παραχαραχθεί η ιστορία του· τέταρτο, να κληρονομηθεί από δυνάμεις που δεν το ήθελαν όταν συνέβη· πέμπτο, να ενσωματωθούν πρωταγωνιστές του ή να αφομοιωθούν από μια κομματική, κρατική και επιχειρηματική καμαρίλα· έκτο, να φανεί ότι σχεδόν ολόκληρη η «γενιά του Πολυτεχνείου» είδε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο «τις αλήθειες της ζωής».

Πολυτεχνείο 1973. 51 χρόνια μετά

Από τα “Αμέρικαν μπαρ” στις “αμερικάνικες γωνιές” της Πρεσβείας

Της Ιωάννας Αναστασίου

“Ιεεπ, τι το κάναμε εδώ; Αμέρικαν μπαρ;” Η φωνή του Διονύση Παπαγιανόπουλου στην ταινία “Η βίλα των οργίων” έχει πια ξεθωριάσει κι ελάχιστοι θυμούνται τι ακριβώς γινόταν στην Ελλάδα της δεκαετίας του ‘60 σε ένα … “αμέρικαν μπαρ”. Τώρα που η Ελλάδα είναι “αυτοκόλλητη” των Ηνωμένων Πολιτειών, ανεξαρτήτως Προέδρων όπως εννοούσε και ο πρωθυπουργός στη συγχαρητήρια δήλωση του για την εκλογή Τραμπ, αντί του στρατού τα “μπαρ” προώθησης της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής τα κατέχει η Πρεσβεία. Οι χώροι που παραχωρούνται για να στήσει τις “αμερικάνικες γωνίες” της συνήθως είναι αυτοί που συγκεντρώνουν πολλούς νέους ανθρώπους.

Η πιο πρόσφατη τέτοια “γωνία” άνοιξε πρόσφατα και το μάθαμε με δελτίο Τύπου της ίδιας της αμερικάνικης πρεσβείας, στο γήπεδο “Γεώργιος Καραϊσκάκης” και ότι στα εγκαίνια του παραβρέθηκαν μεταξύ άλλων ο δήμαρχος Πειραιά Γιάννης Μώραλης, ο Πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός Βαγγέλης Μαρινάκης και ο Πρέσβης των Η.Π.Α. στην Ελλάδα Γιώργος Τσούνης. Ειδικά για το γήπεδο Καραϊσκάκη, ο τίτλος στον “πετυχημένο θεσμό” των “Γωνιών” αναβαθμίστηκε σε “Pop-Up American Space”. Η καινοτομία του, εκτός από την έως τώρα πληροφόρηση που προσφέρουν οι “αμερικάνικες γωνιές” για εκπαιδευτικές ευκαιρίες στις ΗΠΑ και χρηματοδοτούμενες εκδηλώσεις για την ωραία ζωή στην Αμερική, είναι η επέκταση τους και σε καλοκαιρινές κατασκηνώσεις.

Πανελλαδικό δίκτυο για τη στήριξη αμερικανικής πολιτικής

Η αμερικάνικη πρεσβεία στην Ελλάδα που έως και το 2012-2015 έχει πρώτο στόχο την άμβλυνση του έντονου “αντιαμερικανισμού” στον ελληνικό λαό, έστησε σταδιακά σε όλη τη χώρα τις “αμερικάνικες γωνιές” της ως δομές προώθησης της αμερικανικής πολιτικής. Η στρατηγική προσέγγισης της ελληνικής κοινωνίας περιγράφεται αναλυτικά από το State Department σε πληθώρα επίσημων εγγράφων αναρτημένων δημόσια. Σε ένα από αυτά αναφέρεται “Οι Αμερικανικοί Χώροι και Γωνιές” προσφέρουν πολιτιστικά και άλλα είδη προγραμμάτων που αντιπροσωπεύουν όλο το φάσμα του αμερικανικού πολιτισμού και της αμερικανικής κοινωνίας, εμπλέκουν πολλά διαφορετικά τοπικά ακροατήρια, παρέχουν ευκαιρίες σε ξένα ακροατήρια να αλληλεπιδράσουν με Αμερικανούς και αντανακλούν τις προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ”.

ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ. Η «ανεξάρτητη» Δικαιοσύνη «ωμίλησεν» και οι σφαγείς αμνηστεύτηκαν ντε φάκτο

Η ατιμωρησία και η ντε φάκτο αμνήστευση ακόμη κι αυτών των λίγων που οργάνωσαν και κατηύθυναν τη σφαγή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου μπορεί να συγκριθούν με τη «μεταχείριση» που είχε μεταπολεμικά και μετεμφυλιακά η συντριπτική πλειονότητα των δωσίλογων της Κατοχής

Του Ιερώνμου Λύκαρη

Μεταπολίτευση. Οταν η κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» αναγκάστηκε να έλθει αντιμέτωπη με τα εγκλήματα της χούντας, ακολούθησε την πεπατημένη. Πρόβαλε, φανερά και παρασκηνιακά, την πολιτική «μεγαλοψυχία» της ως ρεαλιστική αναγκαιότητα. Υπονόμευσε τη βαθιά πεποίθηση στη λαϊκή συνείδηση ότι η χούντα υπήρξε αμερικανικό και ΝΑΤΟϊκό σχέδιο. Με κουρελέ σημαία το δόγμα «περί ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης», τιμώρησε με ισόβια τους «πρωταίτιους», όσους δηλαδή ήταν αδύνατον να μην τιμωρήσει, και όλους τους άλλους αυτουργούς (κτηνώδεις βασανιστές, δολοφόνους, παραλίγο δολοφόνους αλλά και τραπεζίτες και δημόσιους λειτουργούς) που εγκλημάτησαν από διάφορα πόστα στο χουντικό σύστημα εξουσίας, άλλους απλώς τους απέλυσε και λίγους τους δίκασε ρίχνοντάς τους στα μαλακά, για να τους αθωώσει στο τέλος.

Η αιματηρή καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ισοδυναμεί με ατιμώρητο έγκλημα πολέμου. Η πρώτη δίκη με τους 32 κατηγορούμενους, που παραπέμφθηκαν έπειτα από μια συντομότατη για την έκταση του εγκλήματος προανάκριση, διεξήχθη από τις 16.10 έως τις 30.12.1975, σε 61 συνεδριάσεις. Κανείς κατηγορούμενος δεν παραδέχτηκε την ενοχή του, εκτός από τον γραφικό αλλά επικίνδυνο πράκτορα της ΚΥΠ, Δημήτριο Πίμπα. Στη δίκη κατέθεσαν 237 μάρτυρες κατηγορίας (22 συγγενείς νεκρών, 129 τραυματίες, 2 συγγενείς τραυματιών και 24 αυτόπτες μάρτυρες, εκ των οποίων οι 2 τραυματίες) και 49 υπεράσπισης, σύμφωνα με τα επίσημα πρακτικά.

Ο Μεγάλος Αδελφός είναι εδώ

Η υψηλή τεχνολογία και η Τεχνητή Νοημοσύνη στα χέρια ελαχίστων Κροίσων, εν είδει Μεγάλου Αδελφού, είναι εδώ

Του Γιώργου Δουατζή

Το 1948, ο Τζωρτζ Όργουελ έγραψε προφητικά στο βιβλίο του «1984 – Ο Μεγάλος Αδελφός», πώς θα ήταν η κοινωνία το έτος 1984. Ήταν ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας, για ένα ολοκληρωτικό καθεστώς (του Μεγάλου Αδελφού), ο οποίος μπορούσε να παρακολουθεί κάθε κάτοικο συνεχώς μέσω διαδραστικών οθονών.

Στην φανταστική (;) εκείνη κοινωνία ο Μεγάλος Αδελφός είναι ο παντοδύναμος, αδιαμφισβήτητος ηγέτης, ελέγχει τη συνείδηση των πολιτών, εξαφανίζει τα ανθρώπινα συναισθήματα και η σκέψη συνιστά έγκλημα προς θάνατο. Η προφητική μυθιστορία του Όργουελ για την παρακολούθηση των πάντων και την υπερσυγκέντρωση εξουσιών εύκολα μπορεί να συγκριθεί με όσα συμβαίνουν στην εποχή μας και επίσης εύκολα μπορούμε να φανταζόμαστε τι θα επισυμβεί στο άμεσο μέλλον.

Η υψηλή τεχνολογία και η Τεχνητή Νοημοσύνη στα χέρια ελαχίστων Κροίσων, εν είδει Μεγάλου Αδελφού, είναι εδώ. Πολεμικές μηχανές υψίστης τεχνολογίας, συχνά δίχως ανθρώπινη παρουσία, ασύλληπτης από τον ανθρώπινο νου λειτουργίας, δράσης, αποτελεσματικότητας, βρίσκονται ήδη σε λειτουργία εν αγνοία των πολλών. Επιστημονικές εφαρμογές σε κάθε τομέα της ζωής, προάγουν την έρευνα, την ιατρική, ανοίγουν δρόμους σε ένα αδιόρατο μέλλον. Ερήμην θεσμών και κάθε λογής εξουσιών, επιστήμονες, τεχνολόγοι και οι χρηματοδότες τους προδιαγράφουν τη ζωή μας. Οι μηχανές θα υπηρετήσουν την κοινωνία εν συνόλω, ελάχιστους, ή τον εαυτό τους; Ποιος θα είναι ο άνθρωπος του άμεσου μέλλοντος;

Η έκρηξη της υπερανθρώπινης ευφυΐας μέσω των ηλεκτρονικών υπολογιστών διαχέεται ως τεράστια δύναμη, της οποίας η πιθανή αυτονόμηση αποτελεί μια υπαρκτή απειλή. Δεν ξέρω πότε (ή αν ήδη έχει συμβεί) θα επισυμβεί αυτή η τεράστια έκλυση της δύναμης της ΤΝ, αλλά διαισθάνομαι το επερχόμενο τέλος της μακραίωνης ιστορίας του ανθρώπου όπως τη γνωρίζαμε έως τώρα, την αμέσως επόμενη ιστορική στιγμή. Αυτό προσλαμβάνω μέσα από τον καταιγισμό της πληροφόρησης και ελπίζω να κάνω λάθος ως προς τις πιθανές ολέθριες εκτιμήσεις. Και λέω ολέθριες, παραλληλίζοντας την Τεχνητή Νοημοσύνη με την Πυρηνική Ενέργεια που υπηρετεί τον άνθρωπο, σώζει ζωές (Πυρηνική Ιατρική), αλλά και σκοτώνει (πυρηνικά όπλα).

Ελλάδα - Ρωσία: Οι καρδιές μας νιώθουν τη σωστή πλευρά της πραγματικότητας

Καλεσμένος του Δημήτρη Λιάτσου στον «Ιδεοχώρο», ο Ηλίας Παπαναστασίου, οικονομολόγος, πολιτικός επιστήμων, νομικός. Αφορμή για την συζήτηση περί ρωσοφιλίας των Ελλήνων και ελληνοφιλίας των Ρώσων, οι πρόσφατες αναφορές της πρώην υπουργού Εξωτερικών, Ντόρας Μπακογιάννη, και αδελφής του πρωθυπουργού, η οποία επανέλαβε τον ανιστόρητο ισχυρισμό της ουσιαστικά ότι είμαστε σε πόλεμο με τη Ρωσία και γι' αυτό δεν πρέπει να συνάπτουμε μακροχρόνιες ενεργειακές συμφωνίες με... τον Πούτιν.

Δημ. Απόκης : Η νέα διακυβέρνηση Τράμπ αλλάζει το γεωπολιτικό τοπίο και εκθέτει τις "κυβιστήσεις"

Πολυτεχνείο 1980 - Ιάκωβος Κουμής!

Ο ΟΟΣΑ επισημοποιεί την φτώχεια των Ελλήνων και η κυβέρνηση απαντά: «αστειότητες»…

Η πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ έρχεται να γκρεμίσει το παραπέτασμα ωραιοποίησης που επιχειρεί να στήσει η ελληνική κυβέρνηση γύρω από την οικονομική πραγματικότητα. Ενώ η ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών διακηρύσσει ανάπτυξη και ευημερία, τα δεδομένα αποκαλύπτουν ένα δυστοπικό τοπίο για τους Έλληνες πολίτες.
Φτωχοποίηση, αυξανόμενη κοινωνική ανισότητα και βαθιά οικονομική επισφάλεια αποδεικνύουν ότι οι κυβερνητικές πολιτικές απέτυχαν να βελτιώσουν την καθημερινότητα των πολιτών.

Η ανελέητη πραγματικότητα των αριθμών του ΟΟΣΑ αποκαλύπτει μια αλήθεια που δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από ευφάνταστες δηλώσεις: η κυβέρνηση βρίσκεται σε πλήρη διάσταση με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες, ενώ η εμπιστοσύνη προς το πολιτικό σύστημα καταρρέει.

Και το κερασάκι στην τούρτα: Το υπουργείο Οικονομικών σε ανακοίνωσή του χαρακτηρίζει την έκθεση «αστειότητες» και ισχυρίζεται πως υπάρχει «μεγάλη βελτίωση», αλλά το πρόβλημα είναι πως η Ελλάδα «ξεκινάει από πολύ χαμηλή θέση εξαιτίας της μακροχρόνιας κρίσης».

Τα στοιχεία του ΟΟΣΑ

Σε συνολικά 35 χώρες, οι Έλληνες, σύμφωνα με την έκθεση του ΟΟΣΑ, κατατάσσονται μεταξύ αυτών με τις μεγαλύτερες οικονομικές δυσκολίες, ενώ η Ελλάδα βρίσκεται και στις χώρες με τη μεγαλύτερη κοινωνική ανισότητα αλλά και την υψηλότερη έλλειψη εμπιστοσύνης έναντι της κυβέρνησης.

Μάλιστα στην κατηγορία για τις δυσκολίες των νοικοκυριών, η Ελλάδα βρίσκεται στη χειρότερη θέση με σχεδόν 7 στους 10 να δηλώνουν πως δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα.

Σήμα μετρό Θεσσαλονίκης

Γιατί η «17 Νοέμβρη» αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον Βαρδή Βαρδινογιάννη. Ο… Σαραβάκος και ο διάλογος του μεγιστάνα με τον Κουφοντίνα

Η απόπειρα δολοφονίας του από την οργάνωση σημάδεψε τη ζωή του Βαρδινογιάννη. Θύμα και θύτης βρέθηκαν αντιμέτωποι στο δικαστήριο. Τι έχει υποστηρίξει η «17Ν» για την επίθεση

Ο Βαρδής Βαρδινογιάννης, ο οποίος την 12η Νοεμβρίου 2024 έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 91, είχε βρεθεί στο στόχαστρο της «17 Νοέμβρη». Η απόπειρα δολοφονίας εναντίον του ήταν από τα γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή του Έλληνα μεγιστάνα.

Η επίθεση της οργάνωσης κατά του Βαρδινογιάννη έγινε στις 9:20 το πρωί της 20στής Νοεμβρίου 1990. Ο 57χρονος τότε Βαρδινογιάννης βρισκόταν στο αυτοκίνητό του και περνούσε από την πλατεία Διλβόη στη Νέα Ερυθραία. Εκεί η «17 Νοέμβρη» είχε στήσει ενέδρα με στόχο να τον σκοτώσει εκτοξεύοντας τρεις ρουκέτες.

Να τονίσουμε ότι το όχημα το είχαν παραλάβει μόλις λίγες μέρες νωρίτερα και είχε ακόμη κόκκινες πινακίδες. Τη στιγμή της επίθεσης στο αυτοκίνητο, πλην του Βαρδινογιάννη, βρισκόταν ο οδηγός του και ένας άνδρας της προσωπικής του ασφαλείας. Ακολουθούσε η συνοδεία με ένα μαύρο Mercedes SEL 450, με ακόμη τρεις συνοδούς ασφαλείας. Κανείς δεν τραυματίστηκε πολύ σοβαρά. Ο Βαρδινογιάννης βγήκε αλώβητος και σε συνομιλία με τον φίλο του Αντώνη Λιβάνη είχε πει την ατάκα που έμεινε στην ιστορία «Ψυχραιμία. Σούταρε πέναλτι ο Σαραβάκος και βρήκε δοκάρι».

Στο σημείο που έγινε η επίθεση ήταν σταθμευμένο ένα κλεμμένο Mitsubishi Galant. Ήταν παγιδευμένο με εκρηκτικά, ενώ υπήρχαν και τρεις αντιαρματικές ρουκέτες, τοποθετημένες σε ισάριθμες αυτοσχέδιες τρύπες καμουφλαρισμένες με στόκο που είχαν ανοίξει στις αριστερές πόρτες του οι τρομοκράτες.

Τη στιγμή διέλευσης του οχήματος του Βαρδή Βαρδινογιάννη ακριβώς στο ίδιο ύψος με το παγιδευμένο, πυροδοτήθηκε με τηλεχειρισμό η βόμβα και οι ρουκέτες ενεργοποιήθηκαν πλήττοντας το θωρακισμένο Mercedes το οποίο άντεξε στο ωστικό κύμα της έκρηξης. Μια απ’ τις ρουκέτες έπληξε στην πίσω αριστερή πλευρά του προφυλακτήρα, πάνω από το ρεζερβουάρ της Mercedes, η δεύτερη βρέθηκε αργότερα άθικτη κάτω από το αυτοκίνητο, η τρίτη εκτινάχθηκε σε απόσταση περίπου πενήντα μέτρων και καρφώθηκε στη βεράντα ενός διώροφου σπιτιού. Ήταν η μόνη που εξερράγη. 

Η Αγία Οικογένεια

Ο Μητσοτάκης δεν ξέρει 😉😆από ποιον ξεκίνησε η Μοτορ Οιλ... Ας του θυμήσω λοιπόν τα έργα και τις ημέρες των" Αγίων" του τόπου...

Περί Βαρδινογιάννηδων - Η δολοφονία Κουτσάκη. 

Ο Γιάννης Κουτσάκης δολοφονήθηκε το απόγευμα της Μεγάλης Δευτέρας του 1986 σε μία ενέδρα έξω από το χωριό Πόμπια. Έτσι έκλεισε μια μακρά περίοδος αμφισβήτησης και κόντρας των κατοίκων της περιοχής με τους αδελφούς Βαρδινογιάννη.

 Επειδή αυτή η κόντρα είναι παλιά, είναι απαραίτητη μια βασική ιστορική αναδρομή.

Μεγάλες εκτάσεις στην περιοχή ανήκαν από τις αρχές του αιώνα στο τοπικό μοναστήρι της Οδηγήτριας. 

Πρόκειται για μια περιουσία που σχηματίστηκε από αγορές, από δωρεές και κυρίως από παραχωρήσεις αυτών των εκτάσεων στο μοναστήρι από τους ιδιοκτήτες τους, λόγω των προνομίων που είχαν τα μοναστήρια επί τουρκοκρατίας. 

Οι εκτάσεις αυτές είναι στην πλειοψηφία τους βοσκότοποι, έτσι το μοναστήρι τις νοίκιαζε ή τις παραχωρούσε δωρεάν σε βοσκούς για χρήση.

Το 1961 ο Νίκος Βαρδινογιάννης αγοράζει 4.400 στρέμματα, αλλά όχι από το μοναστήρι της Οδηγήτριας που είναι ο ιδιοκτήτης τους, τα αγοράζει από Σφακιανούς βοσκούς που τα χρησιμοποιούσαν και που δεν είχαν δικαιώματα αγοραπωλησίας. 

Η αγοραπωλησία γίνεται θέμα στην τότε Βουλή, αλλά κουκουλώνεται. 

Ένας άλλος γόνος της οικογένειας ο Παύλος Βαρδινογιάννης είναι Βουλευτής της Ένωσης Κέντρου.

Γιατί ψήφισε η Εργατική Τάξη τον Τραμπ;

Του Ηλία Παπαναστασίου

Αρχίζοντας, παραθέτουμε απόσπασμα άρθρου της «ναυαρχίδας» του Χρηματιστηριακού Κεφαλαίου στον χώρο του τύπου, της Wall Street Journal οπού έγραφε χαρακτηριστικά:

«Ο Ντόναλντ Τραμπ αναμόρφωσε το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα το 2016 στο πολιτικό σπίτι των λευκών Αμερικανών της εργατικής τάξης. Τα προκαταρκτικά στοιχεία δείχνουν ότι πέτυχε φέτος σε μία από τις πιο σημαντικές φιλοδοξίες του GOP έκτοτε: Να εξελιχθεί σε ένα κόμμα που προσελκύει ψηφοφόρους της εργατικής τάξης όλων των φυλών.

Η διευρυμένη βάση των μη πανεπιστημιακών ψηφοφόρων έδωσε μεγάλο μέρος της ώθησης που θα επιστρέψει τον Τραμπ στον Λευκό Οίκο. Είναι μια αλλαγή με σημαντικές επιπτώσεις στην πολιτική ατζέντα και των δύο μερών—ο Τραμπ έθεσε ξανά υποψηφιότητα σε μια πλατφόρμα υψηλότερων δασμών, αυστηρότερης ασφάλειας στα σύνορα και κυρίως συντηρητικών κοινωνικών θέσεων—Ο Τραμπ κέρδισε περισσότερους ψηφοφόρους μειοψηφίας και μη, ενώ η Χάρις διατήρησε σε μεγάλο βαθμό ψηφοφόρους επαγγελματικής τάξης»

Και ο Ανεξάρτητος Δημοκρατικός της Αριστεράς, Μπέρνυ Σάντερς, χαρακτηριστικά κατηγορεί τους Δημοκρατικούς για το εκλογικό αποτέλεσμα, καθώς όπως λέει «έχει εγκαταλείψει την εργατική τάξη».  

Ο αγαπημένος πολιτικός των προοδευτικών στις ΗΠΑ ο οποίος εξελέγη για τέταρτη φορά γερουσιαστής, σχολίασε δηκτικά την ήττα των Δημοκρατικών, με μία ανάρτησή του στο Twitter.

«Δεν θα πρέπει να αποτελεί μεγάλη έκπληξη το γεγονός ότι ένα Δημοκρατικό Κόμμα που έχει εγκαταλείψει τους ανθρώπους της εργατικής τάξης θα διαπιστώσει ότι η εργατική τάξη το έχει εγκαταλείψει. Ενώ η ηγεσία των Δημοκρατικών υπερασπίζεται το status quo, ο αμερικανικός λαός είναι θυμωμένος και θέλει αλλαγή. Και έχουν δίκιο», σημείωσε ο Μπέρνι Σάντερς, ο οποίος επανεξελέγη θριαμβευτικά στο Βερμόντ. 

Προσωπικός γιατρός...

Eurostat: Πρωταθλήτρια στη μακροχρόνια ανεργία η Ελλάδα στην ΕΕ

Επιμέλεια: Νατάσα Ρουγγέρη

Το 2023, το ποσοστό ανεργίας για τις ηλικίες 15-74 ετών στην Ευρωπαϊκή Ένωση μειώθηκε στο 6,1% του εργατικού δυναμικού, το χαμηλότερο επίπεδο από το 2014, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, ωστόσο, τα χαρμόσυνα νέα αφορούν μόνο εν μέρει την Ελλάδα, αφού η χώρα μας κατέχει τη θλιβερή πρωτιά στη μακροχρόνια ανεργία.

Η μακροχρόνια ανεργία, ως ποσοστό του εργατικού δυναμικού, ανήλθε στο 2,1% το 2023 στην Ευρώπη, σημειώνοντας ιστορικό χαμηλό από το 2009.

Η Ελλάδα, όμως, ξεχώρισε για το υψηλότερο ποσοστό μακροχρόνιας ανεργίας, που έφτασε το 6,2%, ακολουθούμενη από την Ισπανία (4,3%) και την Ιταλία (4,2%).

Στο άλλο άκρο της κλίμακας, η Δανία και η Ολλανδία ήταν και οι δύο στο 0,5%, μπροστά από την Τσεχία, τη Μάλτα και την Πολωνία (όλες στο 0,8%).

Αν παρατηρήσει κανείς προσεκτικά τον παρακάτω χάρτη της Eurostat, θα διαπιστώσει πως μόνο η Βοσνία-Ερζεγοβίνη ξεπερνά την Ελλάδα στη μαχροχρόνια ανεργία, με ποσοστό 9,6%.

Η ανεργία των νέων σε χαμηλό ρεκόρ

Παράλληλα και σε ό,τι αφορά τους νέους, ηλικίας 15 έως 29 ετών, το ποσοστό ανεργίας ήταν 6,3% του συνολικού πληθυσμού της ίδιας ηλικίας. Εξετάζοντας τη μακροπρόθεσμη τάση, το ποσοστό αυτό ήταν στο χαμηλότερο επίπεδο σε ολόκληρη τη διαθέσιμη χρονοσειρά.

Παρόλα αυτά, σημειώνει η Eurostat, η κατάσταση μεταξύ των χωρών της ΕΕ διέφερε πολύ.

O Πρόεδρος Πούτιν στον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο για τη σχεδιασμένη οικονομία, την Κίνα, το ευρώ και την ελληνική κρίση, την ΕΕ

 

Σότσι, Ρωσία, του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Την περασμένη εβδομάδα προσκλήθηκα και παρακολούθησα το ετήσιο συνέδριο του Φόρουμ του Βαλντάι, της σημαντικότερης «δεξαμενής σκέψης», που διεξήχθη στο Σότσι του ρωσικού Καυκάσου.  Το συνέδριο, στο οποίο συμμετείχαν φέτος περί του 140 συνέδρους, είναι μια ευκαιρία συνάντησης με διακεκριμένους εκπροσώπους της ρωσικής κυβέρνησης και διανόησης, όπως και τον ίδιο τον Ρώσο Πρόεδρο, αλλά και με δεκάδες διανοούμενους και πολιτικούς από πολλές χώρες του κόσμου. Εδώ νοιώθει κανείς καλύτερα τον σφυγμό ενός κόσμου που δεν περιορίζεται στα ασφυκτικά όρια και στις «κυρώσεις» της συλλογικής Δύσης, όρια και «κυρώσεις» μάλλον στον εαυτό της παρά σε κανέναν άλλο. Συναντά τους εκπροσώπους της ανερχόμενης «παγκόσμιας πλειοψηφίας», όρο που «λάνσαραν» οι Ρώσοι στην τελευταία συνεδρίαση του Φόρουμ, τους εκπροσώπους μιας πολύχρωμης ανθρωπότητας Κινέζων, Ινδών, Λατινοαμερικάνων, Αφρικανών, Αράβων κλπ., των καινούριων μεγάλων δυνάμεων και μικρότερων εθνών που αναδύονται τώρα στην παγκόσμια σκηνή, στέλνοντας το μήνυμα στην πάντα αλαζονική Δύση ότι δεν ανέχονται πια την παντοδυναμία της. Δεν λείπουν όμως και κριτικοί διανοούμενοι από τις χώρες της συλλογικής Δύσης.                                                            

Είναι επίσης το Φόρουμ μια μεγάλη ευκαιρία να συζητήσει κανείς για θέματα από την κλιματική αλλαγή μέχρι την τεχνητή νοημοσύνη και από τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις αμερικανικές εκλογές στη γενοκτονία που συνεχίζεται απτόητη στην Παλαιστίνη, πρακτικά για όλα τα μεγάλα προβλήματα του κόσμου μας, με μερικούς από τους καλύτερους παγκοσμίως ειδικούς.

Είναι κρίμα ότι η επίσημη Ελλάδα (όπως και η Κύπρος) που, σε καιρούς πολύ πιο δύσκολους, αψήφισαν θαρραλέα τον «Ηγεμόνα» και ανέπτυξαν τις ιδιαίτερες σχέσεις τους με τους παράλληλους, τους «εναλλακτικούς» κόσμους,  κερδίζοντας δυσανάλογα σε παγκόσμιο κύρος και ακτινοβολία, έχουν σήμερα, που η Δύση παραπαίει και μια καινούρια παγκόσμια αρχιτεκτονική ανατέλλει, εγκαταλείψει κάθε φιλοδοξία μιας αυτόνομης διεθνούς παρουσίας, έχοντας μετατραπεί σε τελευταίας κατηγορίας θλιβερές αποικίες μιας παραπαίουσας Δύσης.

Η αποκάλυψη

Η Ελλάδα ουραγός στους δείκτες ευημερίας του ΟΟΣΑ: Χαμηλοί μισθοί και εισοδηματικές ανισότητες* Τρίτοι από το τέλος, «περνάμε» μόνο Κολομβία και Μεξικό

Στις τελευταίες θέσεις σε μισθολογικά ζητήματα κατατάσσεται η Ελλάδα, σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ),  με τον τρίτο χαμηλότερο μισθό ανάμεσα στις 35 χώρες του ΟΟΣΑ, ξεπερνώντας μόνο το Μεξικό και την Κολομβία.

Ο μισθός αυτός είναι σημαντικά χαμηλότερος σε σύγκριση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες και υποδηλώνει έντονες οικονομικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα.

Η έκθεση του ΟΟΣΑ αποτελεί μια εκτενή ανάλυση της ποιότητας ζωής στις χώρες-μέλη του οργανισμού, αξιολογώντας διάφορους τομείς που επηρεάζουν την ευημερία των πολιτών, όπως εισόδημα, εργασία, στέγαση, υγεία και κοινωνικές σχέσεις. Οι δείκτες αυτοί αποτυπώνουν τα δυνατά και τα αδύναμα σημεία της Ελλάδας, παρουσιάζοντας μια σαφή εικόνα της καθημερινής ζωής και των προκλήσεων που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες.

Σημαντική μείωση των πραγματικών μισθών

Στον τομέα του εισοδήματος και της εργασίας, η Ελλάδα αντιμετωπίζει σοβαρές δυσκολίες. Εκτός από τους χαμηλούς μισθούς, οι πραγματικοί μισθοί (δηλαδή η αγοραστική δύναμη των μισθών) έχουν μειωθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια, λόγω της οικονομικής κρίσης, της πανδημίας και του αυξανόμενου πληθωρισμού. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι Έλληνες να δυσκολεύονται να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες, με περισσότερους από το 65% των πολιτών να δηλώνουν ότι αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσχέρειες. Συγκριτικά, το ποσοστό αυτό είναι υψηλότερο από το 2010, γεγονός που δείχνει ότι τα οικονομικά προβλήματα έχουν γίνει εντονότερα με την πάροδο του χρόνου.

Σημαντικές εισοδηματικές ανισότητες

Η έκθεση επισημαίνει επίσης ότι υπάρχουν σημαντικές εισοδηματικές ανισότητες στη χώρα, ενώ οι γυναίκες εξακολουθούν να πληρώνονται λιγότερο από τους άνδρες. Παράλληλα, πολλά νοικοκυριά ζουν σε συνθήκες περιορισμένου χώρου, γεγονός που επηρεάζει αρνητικά την ποιότητα ζωής. Η ισορροπία μεταξύ εργασίας και προσωπικής ζωής είναι επίσης ένα μεγάλο ζήτημα για τους Έλληνες εργαζόμενους, καθώς οι πολλές ώρες εργασίας και οι χαμηλοί μισθοί καθιστούν δύσκολο να βρουν χρόνο για προσωπική ζωή και κοινωνικές δραστηριότητες.

Έλλαδάρα...

Κωμωδία, δράμα ή εξευτελισμός;

Του Χάρη Κολτσίδα

Αυτοί που έλεγαν όσους/ες αποχώρησαν από το ΣΥΡΙΖΑ (ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ) αποστάτες και έχουν υποχρέωση να παραδώσουν την έδρα, πώς θα αυτοαποκαλούνται τώρα που κάνουν το ίδιο;

Ο Σαλτιμπάκος μέρες τώρα ήξερε ότι δεν είχε την πλειοψηφία των Συνέδρων και τα μεθόδευε όλα αυτά.

Πρώτη φορά στην ιστορία τής παγκόσμιας Αριστεράς ο τραμπουκισμός είναι κυρίαρχος σε συνέδριο. Ο απεσταλμένος να ευτέλησει ακόμα και την λέξη Αριστερά το κατόρθωσε αλλά δεν μπόρεσε να το ολοκληρώσει. Τώρα με το νέο κόμμα θα μπορεί άνετα χωρίς διαφωνίες εντός, να ξαναδηλώνει ότι το Δημοκρατικό κόμμα της Αμερικής είναι ένα καλό παράδειγμα για εμάς και το ΝΑΤΟ είναι ΙΕΡΗ Αμυντική Συμμαχία (σημειωτέων ότι την λέξη Ιερή μέχρι τώρα δεν την ονόμασαν ούτε οι ιδρυτές του και παγκόσμια πρώτη ένας δήθεν Αριστερός εντεταλμένος σε υπηρεσία). Άξιος ο μισθός του Τώρα μπορεί να αγοράσει ακόμα ένα διαμέρισμα στο Κολωνάκι 1.800.000 ευρώ και να καλεί το MEGΑ να ξεναγεί τον Ευαγγελάτο στο απόκτημα για τα τριάντα αργύρια του.

Όσο για τα ηγετικά στελέχη πού όχι μόνο τον ψήφισαν για πρόεδρο αλλά και τον στήριξαν απέναντι στην υποψηφιότητα Αχτσιόγλου και του λεγόμενου Αριστερού ρεύματος αφού έφτασαν στον απερίγραπτο εξευτελισμό τους ας μην κλαίνε τώρα σαν Μωρές παρθένες δεν ήταν τυχαία η στήριξη και η επιλογή τους και αυτό φαίνεται από την πορεία του πρώην Προέδρου και πραγματικού αρχηγού τους να στρίψει το τιμόνι από Αριστερά προς την Κεντροαριστερά και δεν είναι τυχαίο πού στο ταξίδι του στην Ευρώπη είχε συναντήσεις με τον Όλαντ και με προσωπικότητες του δήθεν Κέντρου και καμιά συνάντηση με τα λεγόμενα Αριστερά κόμματα της Ευρώπης.

Ο νέος κοινωνικός πόλεμος – Οι νεοφιλελεύθερες ελίτ κατά των “πληβείων”

Του Γιώργου Χριστάκου

Στη κλασική κινηματογραφική ταινία “Ανάρμοστη Συμπεριφορά”, ο συνταγματάρχης του βρετανικού στρατού στην αποικιοκρατούμενη Ινδία (Κρίστοφερ Πάλμερ) αποκαλύπτει στον έκπληκτο νεαρό εύελπι (Μάικλ Γιόρκ) ότι πιο πάνω από τη στρατιωτική τιμή του συντάγματος είναι η συντροφικότητα της ελίτ των αξιωματικών του. Πράγματι, η έννοια της “ελίτ”, στις ποικίλες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές εκφάνσεις της, έπαιξε πιο ουσιαστικό ρόλο στην εφαρμογή μιας ηγεμονικής πολιτικής απ’ ότι οι πολυδιαφημισμένες έννοιες της δυτικής “δημοκρατίας” και του “ανθρωπισμού”.

Επειδή οι ελίτ του νεοφιλελευθερισμού κυριαρχούν στις σύγχρονες δημοκρατίες, πρέπει να κατανοηθεί τι αληθινά πρεσβεύει ο συγκεκριμένος ελιτισμός και τι αντίκτυπο έχει στη ζωή των πολιτών. Καταρχήν, ο ελιτισμός της άρχουσας μειοψηφίας δεν έχει σχέση με τον ιδεατό ελιτισμό που προϋποθέτει αξιοκρατία, ισότητα ευκαιριών, αυτογνωσία και ήθος (επιδίωξη του κοινού καλού, ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο), και που είναι ένας αντικειμενικός ελιτισμός του οποίου η δημιουργικότητα, οι αξίες και η προσφορά εμπνέουν τη κοινωνία και τις μελλοντικές γενιές.

Αντίθετα, ο νεοφιλελεύθερος ελιτισμός επιτρέπει σε μια μικρή ιδιοτελή ομάδα να ελέγχει την εξουσία, πέρα από κάθε έννοια αξιοκρατίας, ισότητας και δικαιοσύνης. Είναι ένας υποκειμενικός ελιτισμός που προσφέρει προνομιακή μεταχείριση στους ολίγους μυημένους, ενώ μεροληπτεί σε βάρος των πολλών αμύητων, διαιωνίζοντας τις κοινωνικές ανισότητες που οδηγούν στο “ταξικισμό” (classism). Είναι ένας ταξικός ρατσισμός που οδηγεί σε κάθε είδους περιθωριοποίηση – π.χ. ολόκληρες κοινωνικές τάξεις στερούνται πρόσβασης σε βασικές υπηρεσίες επειδή η “αγορά ξέρει καλύτερα”! Άρχουσες μειονότητες που επωφελήθηκαν από το ταξικισμό στις χώρες τους, στη συνέχεια δημιούργησαν διεθνείς συμμαχίες που προώθησαν το παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελευθερισμό και στήριξαν τους ταξικούς πολέμους του.

Τίτλοι τέλους για τον ΣΥΡΙΖΑ – Στα αζήτητα της πολιτικής

Του Απόστολου Αποστόλου

«Χάθηκε μια αριστερά που δεν ήταν αρμονική αριστερά. Γιατί μπορεί να είχε ευφυΐα, αλλά τα ιδανικά της δεν ήταν απολύτως ξεκάθαρα», Giovanni Bollea.

Τελικά η ριζοσπαστική Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ) έκανε τα πάντα για να δείξει την τερατομορφία της και το επιθεωρησιακό της στοιχείο. Απέδειξε ότι είναι ικανή να παράξει άφθονα αναθέματα, μια πολύ κακή ηθοποιία, έναν απίστευτο καρεκλοκενταυρισμό, μπόλικες ιδεολογικές ταλαντώσεις “τουρλού μπριάμ”, καθώς και μια γελοιογραφική υπερβολή που έδειχνε τα άσχημα και τις γελοιότητες του κόμματος.

Τα οργανικά ρέλια της κομματικής κουρελού του ΣΥΡΙΖΑ τους τελευταίους 13 μήνες, έπαιξαν ένα πολύ κακό πολιτικό θέατρο που θα το θυμόμαστε για καιρό ακόμη. Εξάλλου τα όσα συνέβαιναν στην ανανεωτική Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ) για 13 μήνες είχαν γίνει καθημερινό σήριαλ μιας πολιτικής αυθεντικής καρικατούρας.

Αρχικά ο κ. Τσίπρας έφερε τη νέα ηγεσία του κόμματος από τις ΗΠΑ τον κ. Κασσελάκη. Ο Στέφανος Κασσελάκης μια πολιτική παραφωνία, ένα μίγμα μαθητευόμενου πολιτικού κονφερανσιέ, με κατασκευασμένη “χλιδάτη” επιτυχία και αφού το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ τον υποδέχτηκε με ωσαννά και τον εξέλεξε ως πρόεδρο του, στη συνέχεια τον αμφισβήτησε. Ένα μέρος της εσωτερικής κομματικής αντιπολιτευόμενης, η ομάδα με το όνομα “Ομπρέλα” ήρθε σε ρήξη με τη νέα ηγεσία και πραγματοποιήθηκε η πρώτη διάσπαση του κόμματος. Μετά ανακάλυψαν και οι υπόλοιποι ότι η νέα ηγεσία πάσχει πολιτικά και έτσι η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος ενέκρινε πρόταση δυσπιστίας και συντελέστηκε μια ακόμη διάσπαση. Η διάσπαση πλανιόταν πάνω από τον ΣΥΡΙΖΑ ως θριαμβευτική στερεοτυπία.

Έτσι λοιπόν το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ πλήρωνε σταθερά και ανυποχώρητα το σύνδρομο της πολιτικής του κουλτούρας, που κρυσταλλωνόταν και ξεμάκραινε ως πολυφωνική αφωνία και ως ανέκδοτο ελευθεριότητας και έλξης προς κάθε καινούργιο. Επίσης, θέλετε τα μποφόρ της πολιτικο-κομματικής ιδεοληψίας του, την ιδεολογική του ακινησία, τη συνθηκολόγηση του με το σύστημα, το μονοκομματικό του καταναγκασμό, την κρατική επιχορήγηση που ελάμβανε και λειτουργούσε (όπως και για όλα τα κόμματα εξάλλου) ως το ισχυρότερο υπνωτικό, την επαρχιώτικη κομπλεξική του συνήθεια (συνήθεια περιφερειακού αριστερισμού) να εγκαταλείπονται οι αγώνες και να υπερασπίζονται περιθωριακές κουλτούρες (όπως στη Woke κουλτούρα) και η παραληρηματική τους ιδιογλωσσία; Όλα αυτά λειτούργησαν “ευδοκίμως” και “αλληλεγγύως” ώστε το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ να καταστεί επιθεωρησιακό νούμερο και να διαλυθεί σε γκρουπούσκουλα.

«Ας μην ανησυχούμε ότι θα έρθει η ακροδεξιά, είναι ήδη εδώ»! Κώστας Μελάς

 

Σε κάθε γωνιά του πλανήτη οι ψηφοφόροι επιλέγουν ποιος θα τους κυβερνήσει με κυρίαρχο κριτήριο τα οικονομικά τους. Πολύ περισσότερο στις ΗΠΑ. Συνεπώς η θριαμβευτική εκλογή Τραμπ ήρθε από την οικονομία. Ήταν τόσο άσχημη η κατάσταση επί Μπάϊντεν; Ο Κώστας Μελάς μιλά στο militaire channel και λέει πως η αμερικανική οικονομία μακροοικονομικά είχε αποτελέσματα, αλλά η διοίκηση Μπάϊντε δεν μπόρεσε σε καμία περίπτωση ο πληθωρισμός. Η ακρίβεια και η καταπολέμηση της ήταν το βασικό επιχείρημα του Τραμπ κατά των Δημοκρατικών. Μπορεί να ξανακάνει την Αμερική ισχυρή, όπως υπόσχεται; «Μπορεί να έχει την πρόθεση και το επιτελείο που δεν είχε στη προηγούμενη θητεία του. Αλλά υπάρχουν και οι πραγματικές συνθήκες και δυνατότητες. Θα δυσκολευτεί πάρα πολύ ,ειδικά στο στόχο του να επαναφέρει την αμερικανική βιομηχανία εντός των συνόρων. Η Αμερική είναι μια οικονομία που έχει τεράστιες εμπορικές σχέσεις με όλο τον κόσμο κι αυτό περιορίζει τις επιλογές του», λέει ο κ.Μελάς. Πιστεύει ότι η πολιτική Τραμπ θα οδηγήσει «στον υπερ-καπιταλισμό», κάτι που θα διαλύσει οτιδήποτε «έχουμε στο μυαλό μας ως πολιτική».

«Πρώτη φορά Φασιστερά!»…

Της Ελένης Σπανοπούλου

Το άκουσα στην είσοδο του χώρου διασκέδασης της Ιεράς Οδού, που, όπως αποδείχθηκε, επελέγη σκόπιμα για τη διεξαγωγή του έκτακτου Συνέδριου ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Και το άκουσα από άνδρα, εκλεγμένο σύνεδρο που δεν μπορούσε να μπει για να ασκήσει το συνταγματικά, πολιτικά, νομικά και κομματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα του να ψηφίσει ή και να ψηφιστεί.

Στη λόγια γλώσσα το λένε: Εκλέγειν και Εκλέγεσθαι. Στην Κουμουνδούρου το λένε ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ!

Στα 52 χρόνια της δημοσιογραφικής μου ζωής δεν υπήρξα ποτέ Κομματικό στέλεχος για κανένα πολιτικό κόμμα. Απλό μέλος, από το χουντικό 1972 στο ΚΚΕ εσωτερικού και μέχρι χθες , στην Οργάνωση Αμπελοκήπων της Αθήνας, στη γειτονιά μου, πορευόμουν πάντα με πυξίδα τις Αρχές της Αριστεράς: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ,ΥΓΕΙΑ, ΨΩΜΙ ,ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ για όλους χωρίς διακρίσεις.

Αυτό που έγινε χθες δεν έχει ξαναγίνει από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, ούτε σε συνέδρια της Δεξιάς! Στην Αριστερά τουλάχιστον, κανείς δεν είχε τολμήσει να απαξιώσει τη λαϊκή βάση, να προδώσει τους συντρόφους του, να αποκλείσει υποψηφιότητες, να αλλοιώσει με πλήρη αδιαφάνεια νόμιμα εκλογικά αποτελέσματα, να απαγορεύσει την είσοδο σε νόμιμα εκλεγμένους από τη βάση σύνεδρους. Κανείς δεν είχε τολμήσει, έτσι φανερά, τουλάχιστον και με περισσή αναίδεια να νεκραναστήσει έναν παλαιοκομματικό μηχανισμό, που θα ζήλευε ο Νίκος Ζαχαριάδης στο 7ο Συνέδριο του 1945, το ΚΚΣΕ στην 7ης Ολομέλεια του 1957, που τον καθαίρεσε και οι Κολλιγιανικοί της 12ης Ολομέλειας του 1968, που έφερε τη διάσπαση του 1968.

Η νικηφόρα ατζέντα Τράμπ

Του Κώστα Καραϊσκου

Ἡ προχθεσινή συντριπτική νίκη τοῦ Ντόναλντ Τράμπ στίς ἀμερικανικές ἐκλογές δέν ἦταν μόνο ἡ ἀπόλυτη ἐπαναφορά μετά ἀπό 4 χρόνια, δέν ἦταν μόνο ἡ ἥττα τῆς showbiz καί τοῦ infotainment ἀπό την πραγματικότητα, δέν ἦταν μόνο ὁ διασυρμός τῶν δημοσκοπήσεων. Ἦταν πρωτίστως ἡ ἐκλογική συντριβή τοῦ διεθνοῦς καθεστῶτος, καθώς ὁ νέος πρόεδρος τῶν ΗΠΑ ἔχει ξεκαθαρίσει τίς θέσεις του γιά μερικά κομβικά ζητήματα πού ἀφοροῦν ὄχι μόνο τό μέλλον τῆς Ἀμερικῆς ἀλλά καί ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας. Ἄλλες ἐκφράστηκαν ἀπό τόν ἴδιον καί ἄλλες ἔχουν ἤδη υἱοθετηθεῖ ἀπό τήν Ἐθνική Ἐπιτροπή τῶν Ρεπουμπλικανῶν (RNC), κόντρα στήν πολιτική ὀρθότητα καί στό πνεῦμα τῆς ἐποχῆς. Τόσο πού πραγματικά μᾶς φαίνεται ἀδύνατον νά ἐπιτευχθεῖ ἀξιοσημείωτη πρόοδος ἔστω καί σέ ὁρισμένες ἐξ αὐτῶν, μέ δεδομένο τό ζοφερό νεοταξικό τοπίο πού μᾶς περιβάλλει και τά θηριώδη συμφέροντα πού τό στηρίζουν. Παραβλέπω τίς μομφές περί «Ἀκροδεξιᾶς» ὡς ἐκτός τόπου καί χρόνου καί συστήνω στούς χρῆστες τους νά προσέξουν πώς ὅσοι ψήφισαν Τράμπ δήλωσαν περισσότερο ἀνήσυχοι γιά τήν κατάσταση τῆς Δημοκρατίας τους (35%) παρά γιά τήν Οἰκονομία (30%). Ἀπαριθμῶ λοιπόν:

– Ὄχι στόν πόλεμο! Τό ἐπανέλαβε καί στόν ἐπινίκειο λόγο του πώς δέν θά ξεκινήσει κανέναν πόλεμο ἀλλά ἀντιθέτως, θά σταματήσει πολέμους. Προφανῶς ἐννοοῦσε τῆς Οὐκρανίας, τουλάχιστον, ὅσο γιά τή Μέση Ἀνατολή μένει νά δοῦμε τόν πραγματισμό του στήν πράξη καί ἐνώπιον τῶν ἰσραηλινῶν ἐγκλημάτων μά καί ἀδιεξόδων.

– Ὄχι στήν παγκοσμιοποίηση! Ὑπέρ τοῦ προστατευτισμοῦ κι ἐνάντια στίς 3 διαλυτικές «ἐλευθερίες» διακίνησης εἶχε ταχθεῖ ἤδη στήν πρώτη του θητεία μέ τόν εἰσαγόμενο χάλυβα. Ὁ Τράμπ ἔχει προτείνει καθολικό δασμό ἀπό 10-20% ἕως καί 60-100% σέ περιπτώσεις προϊόντων ἀπό Κίνα ἤ Μεξικό.

ΑΙΓΑΙΟ... Για την εθνική αξιοπρέπεια και την εθνική κυριαρχία

“Οι Ελληνες μιλούν για το Νέο Ανατολικό ζήτημα. 

Για την λύση του Τουρκικού προβλήματος

σήμερα και τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Ελλάδας. 

Οι Δούλοι, οι Ηλίθιοι μιλούν για την Λωζάνη

 και τα “ελληνοτουρκικά”. 

 Μ. Χαραλαμπίδης .

Αιξωνή Ιανουάριος 2024.

 

Αιγαίο. Τρείς χιλιάδες χρόνια ελληνική ιστορία.

Τρείς χιλιάδες χρόνια ελληνικότητας συνέχειας και δημιουργίας οικουμενικού πολιτισμού.  Ένα αρχιπέλαγος Ελληνικό.

Τα όρια της κυριαρχίας σαφή και απαράβατα, διότι το “απαράβατον” καθορίζει και την δυνατότητα συνέχειας του Ελληνισμού.

Δεν υπάρχει Ελλάδα με το Αιγαίο ακρωτηριασμένο αφού έτσι καταλύεται κάθε εθνική συνέχεια.

Σήμερα το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι ανίκανο, απρόθυμο να υπερασπιστεί τα σύνορα της πατρίδας μας, αδυνατεί να υπερασπιστεί την ενιαία εθνική κυριαρχία. Συνεχίζει παρ' όλες τις κραυγές εθνικοφροσύνης να κατακερματίζει τα δικαιώματα του Ελληνισμού, όντας εξαρτημένο από εξωελλαδικούς παράγοντες και φοβικό απέναντι στην Τουρκία τον μεγάλο ασθενή της περιοχής.

Ο Ελληνισμός ηττάται συνεχώς από την Τουρκία σε ένα πόλεμο χαμηλής έντασης σε διπλωματικό επίπεδο.Υπήρξαν αυτοί που το αναγνώρισαν, αλλά κυρίως εκείνοι που περιέφεραν στα διεθνή παζάρια την ήττα τους ως νίκη.

Η συνεισφορά του επίσημου ελληνικού κράτους και των ψευδοειρηνιστών, ψευδοδιεθνιστών διαφόρων αποχρώσεων στις ήττες, είναι τεράστια. Δημιούργησαν μια κληρονομιά φοβίας που θέλουν να την εναποθέσουν στις πλάτες της νέας γενιάς και μιθριδατίζουν την κοινωνία στο σύνολό της.

Η ελληνική κυβέρνηση με την ανοχή, τη σιωπή και την φλυαρία της λεγόμενης αντιπολίτευσης, σύρεται σε συνομιλίες νομιμοποίησης της κατοχικής Τουρκίας και δρα ως μεσίτης παράδοσης ελληνικών τόπων.

Είναι η κλασσική περίπτωση όπου ένα Κράτος δρα ενάντια στο Έθνος, ενάντια στην ιστορία, στην συνέχεια, την ταυτότητα.

Έτσι η συμπολίτευση, αλλά και η άφωνη-άλαλη αντιπολίτευση, ως λομπίστες, προπαγανδιστές και λαγοί μη ελληνικών συμφερόντων αρνούνται να αντιληφθούν ότι δεν συνομιλείς με το Κεμαλοφασιστικό, ναζιστικό, ρατσιστικό καθεστώς της Άγκυρας, δεν πρέπει να διαβουλεύεσαι με τους νέους πασάδες και τους δολοφόνους Γκρίζους Λύκους που τα χέρια τους είναι βαμμένα με το αίμα των λαών της περιοχής, δεν τους εισάγεις από το παράθυρο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά τους στέλνεις στα Διεθνή Ποινικά Δικαστήρια για να λογοδοτήσουν για τα συνεχιζόμενα εγκλήματα τους.

Αποχαιρετούμε τον αγαπημένο μας Βαγγέλη Πισσία (1947 - 2024)

Του Γιώργου Τασιόπουλου

Αποχαιρετούμε τον αγαπημένο μας Βαγγέλη Πισσία (1947 - 2024).

Ταξιδεύει ξανά ο Βαγγέλης πάνω στο «Καράβι του για τη Γάζα», θα περάσει από την Πόλη που τόσο αγάπησε και τόσα της πρόσφερε…

Θα περάσει, πριν συνεχίσει για το ύστατο, το πιο μεγάλο του ταξίδι προς την αιωνιότητα και πάλι πάνω από το γενέθλιο τόπο του, την Αλεξάνδρεια, και εκεί που θα φτάσει θα συναντήσει ένα «Στολίσκο της Ελευθερίας» αγαπημένων συναγωνιστών.

Αγωνιστής, οραματιστής με καθολική ματιά, διανοούμενος αναγεννησιακής μορφής, σε εκείνον οφείλονται πολλά απ’ όσα πράξαμε και τα θυμόμαστε με υπερηφάνεια.

Τώρα που γράφονται αυτές οι λέξεις λίγα μόνο από τα όσα εκείνος έπραξε θα γίνουν γνωστά. Πολλά περισσότερα, ίσως το ίδιο σημαντικά και ακόμη ωραιότερα, παραμένουν άγνωστα – πώς αλλιώς, όταν και ο ίδιος σεμνός πάντα, έτσι φαίνεται να το ήθελε.

Ήταν ο Βαγγέλης ένα σπάνιο είδος ανθρώπου για τη σημερινή εποχή.

Μιλούσε πάντα με την Αλήθεια της Γνώσης και της Καρδιάς!

Ευρυμαθής, με αστείρευτη σοφία και πολύτροπη σκέψη, χάρισμα μοναδικό, σε οδηγούσε σε μια πολυδιάστατη γεωπολιτική προσέγγιση – ανάγνωση του απείθαρχου κόσμου μας.

Ο Βαγγέλης όταν συνομιλούσε μαζί σου σε κοιτούσε βαθιά στα μάτια, δεν έδειχνε ποτέ ότι βιάζεται κι ας είχε όραμα και έκανε πράξη τόσα πολλά. Πάντα έμοιαζε να έχει χρόνο για όλους και για όλα. Πάντα με απλότητα και φυσικότητα μοιραζόταν τις γνώσεις του και σου πρόσφερε ερεθίσματα να σκεφτείς πέρα από τα τετριμμένα.

Έφυγε πιστός στη φράση του Αριστοτέλη που αυτός μας έμαθε, «Όταν η πόλη στασιάζει ουδείς δικαιούται να μένει αμέτοχος».

Τι είναι η νεοαποικιοκρατία;;;

Του Γρηγόρη Γρηγοριάδη

Να ένα ενδιαφέρον ερώτημα που τα γεγονότα μας επιτρέπουν σιγά - σιγά να το απαντάμε γρήγορα και απτά, χωρίς πολλές - πολλές αναλύσεις (όχι ότι αυτές είναι άσκοπες ή αχρείαστες, απλά στον πολύ κόσμο πια φτάνουν και πολύ πιο απλά πράγματα)...

Τι είναι, λοιπόν, η νεοαποικιοκρατία;

Είναι το να είσαι ΓΑΛΛΙΔΑ, πρέσβειρα της Γαλλίας στην Τυφλίδα και να αναλαμβάνεις Πρόεδρος της χώρας στην οποία είσαι Πρέσβυς.

Είναι το να βγαίνεις, μετά από τις εκλογές που οι εκλεκτοί της Δύσης καταποντίστηκαν, εσύ, η Γαλλίδα "πρόεδρος" (μάλλον ανθύπατος θα ήταν πιο σωστό), δίκην ηγέτη της συντετριμμένης αντιπολίτευσης και να καλείς σε ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ για την ανατροπή της λαϊκής ψήφου.

Είναι το να βγαίνουν ανακοινώσεις από τις δυτικές κυβερνήσεις που δεν αναγνωρίζουν την εκλεγμένη κυβέρνηση με 54%, αλλά τη δική τους εγκάθετη και τα "αποτελέσματα" που η Γαλλίδα υπάλληλός τους σκάρωσε στο γραφείο της (γιατί είναι ένα ερώτημα πώς προέκυψαν "αποτελέσματα" πανεθνικής εμβέλειας τόσο διαφορετικά από αυτά του επίσημου κρατικού μηχανισμού, δηλαδή με ποιον -επίσης πανεθνικό- μηχανισμό συνελέγησαν, πώς τεκμηριώθηκαν, σε ποια αποδεικτικά στοιχεία βασίστηκαν κλπ. - είναι φανερό ότι μόνο μηχανισμοί των ίδιων των δυτικών πρεσβειών μπορούσαν να έχουν "στήσει" αυτά τα "αποτελέσματα"). Κοντολογίς η επίσημη Δύση "αποδέχεται" τα αποτελέσματα που... η ίδια η Δύση έφτιαξε!!!

Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής: Εκλογές ναι, Δημοκρατία όχι

Σε μια δημοκρατία υπάρχουν εκλογές αλλά όπου λαμβάνουν χώρα εκλογές δεν υπάρχει απαραιτήτως δημοκρατία.

Του Θέμη Τζήμα

Ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Τζίμι Κάρτερ το είπε το 2015 με τον πλέον εύγλωττο τρόπο: «Τώρα είναι απλώς μια ολιγαρχία με απεριόριστη πολιτική δωροδοκία. Αυτή είναι η ουσία για να είναι κανείς υποψήφιος πρόεδρος ή για να εκλεγεί πρόεδρος. Και το ίδιο ισχύει και για τους κυβερνήτες, τους γερουσιαστές και τα μέλη του Κογκρέσου των ΗΠΑ …». Αναφερόταν στο πολιτικό σύστημα στις ΗΠΑ. Τα παραπάνω δεν ισχύουν μόνο στις ΗΠΑ αλλά ισχύουν κατεξοχήν στις ΗΠΑ. Στην τρέχουσα συζήτηση διόλου τυχαία συγχέονται συχνά οι εκλογές με τη δημοκρατία. Σε μια δημοκρατία υπάρχουν εκλογές αλλά όπου λαμβάνουν χώρα εκλογές δεν υπάρχει απαραιτήτως δημοκρατία.

Εν προκειμένω όμως δε θέλουμε να σταθούμε μόνο στη δήλωση του πρώην προέδρου των ΗΠΑ αλλά σε μια ακόμα υπόθεση η οποία αποδεικνύει πόσο διεφθαρμένο είναι το σύστημα εξουσίας στις ΗΠΑ αλλά και πώς αυτή η διαφθορά διαμορφώνει τις επιλογές των ΗΠΑ στην εξωτερική τους πολιτική. Πριν από λίγες ημέρες, στον ιστότοπο The Intercept δημοσιεύτηκε ένα άρθρο με τίτλο «Πώς διαμορφώνει η AIPAC την Ουάσιγκτον; Παρακολουθήσαμε κάθε δολάριο».

Η AIPAC ή αλλιώς «American Israel Public Affairs Committee» αποτελεί το πιο ισχυρό ή τουλάχιστον το πιο γνωστό Ισραηλινό, δηλαδή σιωνιστικό λόμπι στις ΗΠΑ. Εν μέσω πολέμου και γενοκτονίας εναντίον των Παλαιστινίων, η σημασία του καθίσταται παραπάνω από προφανής. Η AIPAC λοιπόν από τις ενδιάμεσες εκλογές του 2022 και έπειτα αποφάσισε χάρη στον πακτωλό χρημάτων που λαμβάνει από μεγιστάνες του πλούτου και λογής «ευαγή ιδρύματα» να αρχίσει να «επενδύει» χρήματα απευθείας σε πολιτικές καμπάνιες. Με άλλα λόγια από την κάπως πιο καλυμμένη δουλειά να περάσει στη μετωπική. Η λογική της AIPAC είναι να χρησιμοποιήσει τα κεφάλαιά της προκειμένου να ηττηθούν τα μέλη του Κογκρέσου που έχουν επικρίνει το Ισραήλ και τη στρατιωτική χρηματοδότηση των ΗΠΑ προς το Ισραήλ. Έτσι, μέσα σε μόλις δύο χρόνια, έχει γίνει ένα από τα ισχυρότερα λόμπι συγκεκριμένα για τις εκλογές του Κογκρέσου με βάση τα κεφάλαια που δίνει και τις επιτυχίες που σημειώνει.

Η Γερμανία ξαναγράφει την Ιστορία – Θα ξεχάσουμε τα ναζιστικά εγκλήματα;

Του Γιώργου Μαργαρίτη

Τον περασμένο Ιούνιο βρέθηκα στο Δίστομο σε μια συνάντηση ιστορικών και εκπροσώπων μουσείων και μνημείων διατήρησης της μνήμης που οργάνωσε ο εκεί Δήμος με αφορμή τα 80 χρόνια από την εκτέλεση των κατοίκων της μικρής πόλης από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής. Ευθύς εξ αρχής αιφνιδιάστηκα από τον χαρακτηρισμό του γεγονότος ως “τραύμα”.

Τον όρο αυτό δεν τον χρησιμοποίησε κανείς σχεδόν από τους μετέχοντες στη συνάντηση ιστορικούς. Αντίθετα ο όρος αυτός επιστρατευόταν για να αποδοθεί το γεγονός από όλους τους εκπροσώπους των μουσείων, ή των παρεμφερών ιδρυμάτων “διατήρησης της μνήμης”. Υπενθυμίζω ότι στις 10 Ιουνίου 1944 τα γερμανικά στρατεύματα κατέστρεψαν την κωμόπολη και εκτέλεσαν εν ψυχρώ 228 κατοίκους της. Μέσα στους εκτελεσμένους περιλαμβάνονταν 117 γυναίκες και 53 παιδιά ηλικίας μικρότερης των 16 χρόνων. Οι λεπτομέρειες της σφαγής, σε φωτογραφίες ή μαρτυρίες επιζησάντων, προκαλούν αποτροπιασμό.

Η πράξη αυτή έχει περάσει στην ιστορία ως έγκλημα πολέμου και –μέχρι  πρόσφατα τουλάχιστον– αποδιδόταν ως “Ολοκαύτωμα”, ως “σφαγή” ή πιο απλά ως “έγκλημα”. Και οι τρεις αυτές έννοιες καθόριζαν το στίγμα του συμβάντος με τον πλέον απόλυτο και ουσιαστικό τρόπο. Αυτούς τους ορισμούς έρχεται να αντικαταστήσει ο όρος “τραύμα”. Πριν από μερικά χρόνια –όχι πολλά– ο ορισμός των γερμανικών εγκλημάτων πολέμου σαν “τραύμα” θα ήταν ακατανόητος και θα προκαλούσε κύματα αντιδράσεων από τους άμεσα ενδιαφερόμενους αρχικά – τους απογόνους των θυμάτων. Θα θεωρούνταν δε πιθανότατα ως ύβρις για τον μαρτυρικό λαό μας.

 

Φαίνεται πως πλέον οι ευαισθησίες έχουν αλλοιωθεί και το περιεχόμενο των λέξεων έχει αλλάξει. Το σημείο τομής μπορεί να προσδιοριστεί στην ενεργή παρέμβαση της γερμανικής πρεσβείας και των συμπορευόμενων με αυτήν ιδρυμάτων “αποκατάστασης” του γερμανικού κύρους – ανεξάρτητα εποχής και ιστορίας.

Μητσοτάκης: Εγώ είχα 3 συσσίτια στην Κατοχή και τα βράδια οι πεινασμένοι ουρλιάζανε "ΠΕΙΝΑΩ"

 

ΜέΡΑ25 προς περήφανους εφαρμοστές του 3ου Μνημονίου

Τα πέτρινα χρόνια που ακολούθησαν την ήττα του 2015, εσείς επιλέξατε να μείνετε στην κυβέρνηση που υπέγραψε και εφάρμοσε το 3ο Μνημόνιο – περήφανοι, ως σήμερα, για την κυβερνητική σας σταδιοδρομία (2015-2019). Εμάς, που παραιτηθήκαμε, αρνούμενοι να νομιμοποιήσουμε την συνθηκολόγηση, μας ψέξατε ότι διαλέξαμε την αγνότητα και την αξιοπρέπεια εις βάρος της χρησιμότητας.

Του Γιάνη Βαρουφάκη γραμματέα του ΜέΡΑ25

Μας κατηγορούσατε για ναρκισσισμό ισχυριζόμενοι ότι ήθελε περισσότερο κουράγιο να υπογράψει και να εφαρμόσει αριστερός το Μνημόνιο παρά να κρυφτεί πίσω από τις αξίες του, την αξιοπρέπειά του, αφήνοντας την εξουσία στη Δεξιά.

Διαφωνήσαμε μαζί σας. Εντονότατα, όπως θυμάστε. Πιστεύαμε ότι όταν οι αριστεροί θυσιάσουν την αξιοπρέπειά τους, καταλήγουν χρήσιμοι μόνο για την ολιγαρχία.

Ναι, όταν είσαι στην κυβέρνηση πρέπει να κάνεις συμβιβασμούς. Όπως έλεγα στις συνεντεύξεις τύπου στο Υπουργείο Οικονομικών, ήμουν έτοιμος να συμβιβαστώ υπέρ των πολλών, και να συμβιβαστώ κι άλλο – όχι όμως να καταλήξω συμβιβασμένος.

Χαμογελούσατε τότε και ρωτούσατε ειρωνικά: «Καλά, και ποιος θα ορίσει τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ του να συμβιβάζεσαι και του να καταλήγεις συμβιβασμένος; Εσύ;»

Σας απαντούσαμε, πως, πράγματι, το ερώτημα δεν απαντιέται εύκολα, με μαθηματική ακρίβεια. Στη σφαίρα της θεωρίας μπορούμε να διαφωνήσουμε για το που είναι, πως ορίζεται, η διαχωριστική γραμμή μεταξύ του συμβιβασμένου και του αγωνιστή που προβαίνει σε τακτικές υποχωρήσεις και εύλογους συμβιβασμούς.

Όμως όταν συνάδελφε αρχίζεις να διαβάζεις στη Βουλή τα κείμενα που σου ετοίμασαν εκείνοι που εκλέχτηκες για να αντιμετωπίσεις – τότε πια δεν υπάρχει αμφιβολία ότι την έχεις περάσει τη διαχωριστική γραμμή – ότι κιότεψες.

Στο ΜέΡΑ25 ποσώς μας ενδιαφέρει το παρελθόν. Αν ασχολούμαστε με εκείνες τις μέρες του ’15 είναι επειδή κοιτάζουμε στο μέλλον – επειδή αγωνιούμε για το μέγα ερώτημα: Εφόσον βρεθούμε ξανά κοντά στην εκτελεστική εξουσία, όταν η ολιγαρχία και τα συμφέροντα πέσουν πάνω μας σαν λυσσασμένα σκυλιά, εμείς θα υποκύψουμε; Που θα σταματά η τακτική υποχώρηση από το πρόγραμμά μας; Και που θα αρχίζει, ξανά, η συνθηκολόγηση;