Του Θανάση Τζιούμπα
Άκουσα κι εγώ, μαζί με εκατομμύρια συμπατριώτες μου την χθεσινή (15/7) συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στο προστατευμένο περιβάλλον την κρατικής τηλεόρασης. Κι όσο τον άκουγα η συγκίνηση φούσκωνε μέσα μου και τα δάκρυα γύρευαν διέξοδο.
Επί τέλους να ένα πολιτικός αντάξιος μας. Ένας πολιτικός που αναλαμβάνει την ευθύνη και το κόστος για τις πράξεις και τις παραλείψεις του, κι όχι μόνο τις δικές του αλλά και των υφιστάμενων του, καθαρά και λεβέντικα.
Που είχε την οξυδέρκεια να αντιλαμβάνεται έγκαιρα τι σημαίνει άτακτη αλλαγή νομίσματος για την κοινωνία και την πατρίδα, που κώφευσε στις σωτηριολογίες των ψευτοεπαναστατών, σαν τιμονιέρης που κρατάει καρφί το σκαρί στο αζιμούθιο, μέσα στην άγρια θύελλα.
Που διαπραγματεύτηκε σκληρά με τα θηρία στο πεδίο (που ορθά διέγνωσε ότι δεν θα αλλάξει επειδή το σάρωσε ο επαναστατικός λίβας της ελληνικής αριστεράς), ματαιώνοντας τα διαβολικά σχέδια του γερμανικού ιμπεριαλισμού για grexit και επιτυγχάνοντας μια συμφωνία «αποτροπής» που φέρνει το grexit πιο κοντά από ποτέ: την επόμενη φορά ο Σόιμπλε δεν θα χρειαστεί 17 ώρες αλλά 17΄΄, θα δουλέψει γι’ αυτόν το ανεφάρμοστο μιας συμφωνίας βαριάς, αργοπορημένης και αναντίστοιχης με τις αντοχές της χώρας.
Που ήταν έτοιμος για κάθε ενδεχόμενο, και για πόλεμο ακόμα, αδειάζοντας συστηματικά τα κιβώτια των πυρομαχικών, ώστε ακόμα κι αν χρειαστεί ρήξη, να μην έχει τις προϋποθέσεις να αντέξει μια μέρα.
Που κρατάει την υπόσχεση για την καταβολή μισθών (του δημοσίου) και συντάξεων: η υπόσχεση αφορούσε στην καταβολή κι όχι στην ανάληψη, ας είμαστε δίκαιοι.
Που πληρώνει το κόστος γι’ αυτή την υψικάμινο της ελληνικής οικονομίας που πάγωσε κι ένας θεός ξέρει αν, πως και πότε θα ξαναδουλέψει.
Που είδε το μαγαζί του να καταστρέφεται και το ταμείο του να στεγνώνει γιατί το κράτος (ούτως ή άλλως μπαταχτσής), κατελήφθη από το κίνημα «δεν πληρώνω», γιατί το πλαστικό και το λογιστικό χρήμα βραχυκύκλωσε, γιατί ούτε γάτα δεν περνάει το κατώφλι.
Που τήρησε την δέσμευση για κοινωνική δικαιοσύνη προσθέτοντας στα ερείπια τόσων νοικοκυριών και επιχειρήσεων, αυτά των αλητών τραπεζιτών, των άθλιων ναών της εκμετάλλευσης.
Που στάθηκε στην ουρά των ΑΤΜ μέσα στο λιοπύρι, δίπλα στα παππούδια που επανεντασσόταν κοινωνικά με τις συλλογικές κατάρες. Γιατί το bank run κι ο κοσμάκης που έτρεξε να σηκώσει ότι προλάβαινε, ήταν επίδοση του Άδωνη και του Ντράγκι κι όχι των επιλογών του Αλέξη και της κομπανίας, είναι γνωστά αυτά.
Που ένιωσε μέσα του να εκρήγνυται ο φόβος για την απώλεια των οικονομιών μιας ζωής, ότι για χρόνια έμπαινε στην άκρη για την αρρώστια, τα γεράματα, να βρουν κάτι τα παιδιά, την ίδια στιγμή που κι οι πέτρες βοούσαν για τους τάδε που ξύπναγαν νυχτιάτικα τους διευθυντές των τραπεζών, να ανοίξουν τους υπολογιστές για να τραβήξουν σε ασφαλές σημείο το παραδάκι.
Που απέφυγε να διχάσει την κοινωνία, που έθεσε τα ορθά διλήμματα, που μετήλθε των αυταπόδεικτων επιχειρημάτων, ώστε να επιτίθεται σήμερα δίκαια στους ανεμόμυλους της ρητορικής του ΟΧΙ, ενός ΟΧΙ που μόνο ο ίδιος κατείχε το ερμηνευτικό κλειδί, του δικού του ΟΧΙ.
Αυτός ο περήφανος λεβέντης που υπέφερε με τον λαό, στερήθηκε, φοβήθηκε, ένοιωσε το δάγκωμα της απόγνωσης, για να μας οδηγήσει στην περήφανη νίκη (δεδομένων των περιστάσεων βεβαίως- βεβαίως) των Βρυξελλών, αυτός ο αξιόπιστος με έκανε να βουρκώσω.
Λένε πως οι λαοί διατηρούν ψηλά στην κλίμακα των αξιών χαρακτηριστικά που έχουν απολέσει στην τροχιά της παρακμής τους. Λόγου χάριν το φιλότιμο.
Υ.Γ. Ο πρωθυπουργός, που μας καλούσε να ψηφίσουμε ΟΧΙ, χθες υπεράσπιζε το ΝΑΙ. Η ΑΔΕΔΥ, που μας καλούσε να ψηφίσουμε ΝΑΙ, απεργεί σήμερα ενάντια στο ΝΑΙ. Μου αρέσει τελικά αυτή η χώρα!
Ανάρτηση από: http://ardin-rixi.gr
