Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Πριν από πενήντα χρόνια, οι Αμερικανοί, ιδίως μάλιστα ο υπουργός Εξωτερικών και ταυτόχρονα Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας Κίσινγκερ και το λόμπι που εκπροσωπούσε, γιατί ο Νίξον φαίνεται ότι μάλλον διαφωνούσε αλλά δεν είχε πλήρη ενημέρωση, όντας απασχολημένος και με το Γουότεργκεϊτ, δοκίμασαν να καταλύσουν την Κυπριακή Δημοκρατία, οργανώνοντας το χουντικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή. Επρόκειτο για το «διπλό έγκλημα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ», όπως το χαρακτήρισε ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Ανδρέας Παπανδρέου. Ο Μακάριος όμως επέζησε, το ίδιο και ο Λυσσαρίδης από τις εναντίον τους δολοφονικές απόπειρες και μαζί επεβίωσε και το κράτος τους, έστω και ακρωτηριασμένο.
Τριάντα χρόνια αργότερα, το 2004, οι Αμερικανοί, οι Βρετανοί και από πίσω τους οι Ισραηλινοί επεχείρησαν ξανά την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, με πολιτικά όμως και όχι στρατιωτικά μέσα αυτή τη φορά, δια του σχεδίου Ανάν για τη λύση του Κυπριακού, που υποστηρίχθηκε μαζικά από τη μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής ελίτ (της κακιάς ώρας), μηδενικής αξιοπρέπειας και μηδενικής σοβαρότητας, την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ. Οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι άσκησαν αφόρητες πιέσεις σε Αθήνα και Λευκωσία για να περάσει, προσέκρουσαν όμως στη σθεναρή αντίσταση του κυπριακού λαού και του προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου, που ανήκε, όπως και ο Μακάριος και ο Λυσσαρίδης, στη γενιά της παγκόσμιας ακτινοβολίας κυπριακής αντιαποικιακής επανάστασης, του 1955-59.
Το ίδιο το σχέδιο, δεν είχε μόνο τοπική, κυπριακή σημασία. Αποτελούσε και ορόσημο στη μετεξέλιξη του δυτικού καπιταλισμού σε ολοκληρωτική κατεύθυνση, κύριο στοιχείο της οποίας είναι η κατάργηση της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας και του παραγώγου της, δηλαδή της εθνικής κυριαρχίας, τάση που διαπιστώνεται επίσης στη συνθήκη του Μάαστριχτ και στα ελληνικά μνημόνια και δανειακές. Καταργούσε, εκτός των άλλων, την αρχή της πλειοψηφίας, την αρχή της διάκρισης των εξουσιών και το δικαίωμα της αυτοάμυνας, τα βασικά δηλαδή χαρακτηριστικά ενός δημοκρατικού, κυρίαρχου και ανεξάρτητου κράτους, μετατρέποντας την Κύπρο σε προτεκτοράτο διοικούμενο από τρεις ξένους δικαστές, που διόριζε ο ΓΓ του ΟΗΕ, δηλαδή οι ΗΠΑ, η Βρετανία και το Ισραήλ, και οι οποίοι δικαστές θα διόριζαν τους διαδόχους τους. Η Τουρκία θα διατηρούσε στρατό και μεγάλα δικαιώματα στο νησί.Το 2016, η Βικτόρια Νούλαντ, μια από τις πιο σκοτεινές μορφές του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, αρχιερέας του αμερικανικού Νεοσυντηρητισμού, πρωταγωνίστρια της εισβολής στο Ιράκ (επί Ρεπουμπλικανών) και (μαζί με τον Τζέφρεϊ Πάιατ) του πραξικοπήματος στο Κίεβο το 2014 (επί Δημοκρατικών), οργάνωσε ένα πραξικόπημα για την Κύπρο. Θα συγκαλούνταν μια πενταμερής διάσκεψη, όπου Ελληνοκύπριοι, Τουρκοκύπριοι, Βρετανία, Ελλάδα και Τουρκία θα συμφωνούσαν στην κατάργηση της υπάρχουσας Κυπριακής Δημοκρατίας και θα την αντικαθιστούσαν με ένα νέο μόρφωμα που ήταν ήδη έτοιμη να αναγνωρίσει αμέσως η Ε.Ε. και να το επιδοκιμάσει ο ΟΗΕ, παρακάμπτοντας έτσι τον σκόπελο του δημοψηφίσματος. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι θα γινόταν δημοψήφισμα, πως θα μπορούσαν να καταψηφίσουν οι έρημοι οι Κύπριοι πολίτες τις αποφάσεις των ηγετών τους, της Ελλάδας, της Ε.Ε. και όλης της «διεθνούς κοινότητας», που θα είχε εγκρίνει και ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών; Επρόκειτο για το «τέλειο έγκλημα», όπως θα ‘λεγε και η Αγκάθα Κρίστι, αν ασχολούνται με το Κυπριακό.
Η «πενταμερής» όμως απέτυχε, κυρίως γιατί προσέκρουσε στην άρνηση της Τουρκίας που επιθυμούσε (αντίθετα με το 2004) να διατηρήσει πλήρη κυριαρχία στα κατεχόμενα από την ίδια κυπριακά εδάφη, έστω και αν ο Νίκος Κοτζιάς φρόντισε να παραμείνει η «πενταμερής» ως διαρκής φόρμουλα για την επίλυση του κυπριακού. Αλλά και ο ίδιος ο Νίκος Αναστασιάδης, αν και αποδέχθηκε την πενταμερή, δεν φάνηκε ενθουσιασμένος. ‘Εχω την εντύπωση, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος, ότι αντελήφθη εκ των υστέρων τι ήταν το σχέδιο Ανάν. Ως επιζών από την εποχή των εμφυλίων συγκρούσεων, των πραξικοπημάτων και των εισβολών, καταλάβαινε ακόμα και βιωματικά ότι δεν παίζεις με την κυριαρχία, έστω και αν μονίμως ο ίδιος βρέθηκε στη λάθος πλευρά της ιστορίας. Δεν ήθελε πιθανώς να γίνει στα γεράματά του ο Εφιάλτης της Κύπρου, να είναι αυτός που θα την αποτελειώσει. Δεν μπορούσε να πει το «Όχι», αλλά δεν βιαζόταν και να πει το «Ναι». Όσο για τον διάδοχό του, τον Νίκο Χριστοδουλίδη, εξελέγη γιατί έγινε αντιληπτός από τον κυπριακό λαό ως αντιτιθέμενος στη διάλυση του κυπριακού κράτους.
Η κυρία Νούλαντ βέβαια δεν είναι άνθρωπος που «κάθεται στα αυγά» του. Παίρνει διαρκώς ρηξικέλευθες πρωτοβουλίες και προφανώς για αυτό τον λόγο αναγκάστηκε άλλωστε να την απολύσει ακόμα και ο πρόεδρος Μπάιντεν, αντιλαμβανόμενος, ακόμα κι αυτός, ότι με αυτή την Κυρία στην κυβέρνηση, ήταν θέμα χρόνου ο παγκόσμιος πυρηνικός πόλεμος. Η κυρία Νούλαντ έχει και την πατρότητα του νέου «σχεδίου Χριστοδουλίδη» υπό τον παραπλανητικό τίτλο «Η Κύπρος στο ΝΑΤΟ».
Αυτό είναι το σχέδιο και είναι ένα σχέδιο Νούλαντ και όχι Χριστοδουλίδη βέβαια. Όπως γράφει η «Καθημερινή», πάντα άριστα πληροφορημένη για τα αμερικανικά σχέδια και προθέσεις: Οι Αμερικανοί «άκουγαν τον πρόεδρο Χριστοδουλίδη «να περιγράφει (κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στις ΗΠΑ) το όραμά του για τη θέση της Κύπρου σε έναν κόσμο που αναδιαμορφώνεται ταχύτατα, καθώς το είχε αρχικά μοιραστεί με την πρώην υφυπουργό Βικτόρια Νούλαντ πριν από την αποχώρησή της από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και εν συνεχεία με υψηλόβαθμο αξιωματούχο του αμερικανικού Πενταγώνου το καλοκαίρι». Μάλιστα η εφημερίδα υποστηρίζει ότι ο Χριστοδουλίδης θάμπωσε με τα οράματά του τον ίδιο τον Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας Σάλιβαν και τον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ Ρούτε.
Ένα ενδιαφέρον σημείο του άρθρου της «Καθημερινής» είναι ότι αποκαλύπτει ποιος είχε την πατρότητα του σχεδίου. Τώρα αν κάποιος θέλει να πιστεύει ότι αυτά, όπως γράφει η εφημερίδα, «ωρίμασαν» στο μυαλό του Χριστοδουλίδη που πήγε μετά και θάμπωσε τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ, μπορεί να το κάνει, δεν απαγορεύεται. Υπάρχουν ακόμα και σήμερα άνθρωποι που πιστεύουν ότι εξωγήινοι ευθύνονται για τον κορονοϊό ή ότι η Γη είναι επίπεδη.
Ασφαλώς και δεν είναι τυχαία η πρόσκληση Χριστοδουλίδη στον Λευκό Οίκο. Ανταποκρίνεται στις τεράστιες παραχωρήσεις κυπριακής κρατικής κυριαρχίας προς τις ΗΠΑ που ήδη έκανε και όσες σχεδιάζει να κάνει ο Κύπριος πολιτικός. Άλλωστε σε τελική ανάλυση δεν έχει και αποφασιστική σημασία. Αποφασιστική σημασία έχει το ίδιο το «όραμα Χριστοδουλίδη» σχέδιο και τι προβλέπει.
Κάναμε την παραπάνω ιστορική αναδρομή-εισαγωγή γιατί θεωρούμε ότι είναι απαραίτητη για να μπει σε ένα ιστορικό πλαίσιο η ανάλυση των όσων πάει να κάνει ο Χριστοδουλίδης με το όραμά του.
Στο επόμενο άρθρο μας θα επιχειρήσουμε να τεκμηριώσουμε όσο καλύτερα μπορούμε τον τίτλο του σημερινού μας άρθρου, εξηγώντας γιατί πρώτον γιατί η Κύπρος δεν θα μπει ποτέ στο ΝΑΤΟ, δεύτερο ότι και αν έμπαινε θα είχε μεγαλύτερα προβλήματα από αυτά που αντιμετωπίζει σήμερα και τρίτον ότι οι παραχωρήσεις που κάνει και προαναγγέλλει ο Πρόεδρος της Κύπρου προκειμένου δήθεν να μπει στο ΝΑΤΟ θα έχουν καταστροφικές συνέπειες στο κράτος του, ολοκληρώνοντας την ουσιαστική αυτοκατάργησή του και προσεγγίζοντας ακόμα περισσότερο και τον κίνδυνο τυπικής κατάλυσής του. Θα αναφερθούμε επίσης στις πολύ άσχημες συνέπειες της πολιτικής του και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη.
Ανάρτηση από: https://www.konstantakopoulos.gr/
