Του Γεράσιμου Δεληβοριά
Η Πειθώ ήταν μια αρχαία θεότητα. Στην αρχή είχε ερωτική ιδιότητα και δύναμη, στο τέλος όμως της απέμεινε μονάχα η δύναμη του Λόγου. Δεν γνωρίζουμε αν με αυτήν της την ιδιότητα επισκέφθηκε τον Παύλο Γλύξμπουργκ για να του θυμίσει τις υποχρεώσεις που έχει ένας παπούς. Πάντως, όπως μαθαίνουμε, ο τελευταίος επιτέλους «πείσθηκε» να δώσει ένα επώνυμο στα κακόμοιρα τα εγγονάκια του γιατί αλλιώς θα τα κοροϊδεύουν οι συμμαθητές τους.
Πιο ισχυρή κι απ’ την Πειθώ, είναι η Ανάγκη. Μπροστά της και οι Θεοί στέκονται προσοχή. Και η πριγκιπική ζωή έχει μεγάλες ανάγκες. Πολυτελή αυτοκίνητα, επαύλεις, κότερα, ελικόπτερα, κυρίες των τιμών και ραδιούργοι αυλάρχες. Όλα αυτά χρειάζονται χρήματα, πολλά χρήματα.
Κι εδώ και πολλά χρόνια, η οικογένεια των Γλύξμπουργκ τρώει από τα έτοιμα, απ’ αυτά που φιλάνθρωπες κυβερνήσεις φρόντισαν να τους δώσουν. Κάνανε βέβαια μερικές καλές επενδύσεις, όμως αυτές δεν αρκούν. Το πραγματικό Ελντοράντο ακούει στο όνομα Ελληνικό Δημόσιο, αυτό που διακόσια χρόνια τώρα φροντίζει να ζουν χωρίς άγχος και να ευημερούν οι κρατικοί αξιωματούχοι του.
Χρειάζεται βέβαια η ενασχόληση με την πολιτική, πράγμα που στην Ελλάδα δεν είναι κάτι το δύσκολο. Εδώ τα κατάφερε ο Κασσελάκης. Και τα κατάφερε ακριβώς γιατί μια αδύναμη κοινωνία όπως η ελληνική ψάχνεται και ψάχνει να εναποθέσει τις ελπίδες και τις προσδοκίες της σε κάποιον ισχυρό αρχηγό.
Μια αδύναμη κοινωνία είναι και προληπτική. Γι αυτό και τα τελευταία 70 χρόνια το κληρονομημένο όνομα είναι ένα σίγουρο ατού. Ο γιός του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο γιός και ο εγγονός του πρώτου Παπανδρέου, ο ανιψιός του Καραμανλή, ο γιός του Μητσοτάκη, όλοι τους πρωθυπουργοί.
Οι γόνοι του Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ έχουν κι αυτοί το ισχυρό τους χαρτί, την βασιλική καταγωγή τους. Υπάρχει και το προηγούμενο, ο Συμεών γιός του Βόρις Γ’ της Βουλγαρίας. Μόνο που οι μέχρι τα τώρα κινήσεις τους δεν δείχνουν προετοιμασία νόμιμης πολιτικής κίνησης, αλλά κάτι πολύ σοβαρότερο.
Πρώτα είναι η εικόνα που προβάλλουν. Στις δημόσιες εμφανίσεις τους – τις πολύ σοβαρές – πάντα είναι όλη η οικογένεια μαζί. Μπροστά είναι πάντα ο Παύλος και σε ελάχιστες περιπτώσεις είναι μαζί και η μαμά του, χωρίς όμως να τον κρατά, όπως μια Ελληνίδα μάνα στηρίζεται στο μπράτσο του γιού της.Έπειτα είναι ο χρόνος, η ακριβής ημερομηνία που διάλεξε ο Παύλος Γλύξμπουργκ για να πεισθεί, παρασέρνοντας και τους συγγενείς του. Ακριβώς πενήντα χρόνια από την ημέρα που ο ελληνικός λαός κατάργησε με δημοψήφισμα την βασιλεία.
Υπάρχει τέλος και η διεθνής συγκυρία. Η νίκη του Τράμπ, η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, με πιο επίφοβη αυτή στην Γερμανία. Οι αυξανόμενοι πόλεμοι στην γειτονιά μας, η ενδυνάμωση της τουρκικής επιρροής, ισχύος και προκλητικότητας. Κι απέναντι σ΄αυτήν, σπιθαμιαίοι πολιτικοί με μοναδικό τους ενδιαφέρον την εξουσία και τα προνόμια της.
Η βασιλική ιστορία των Γλύξμπουργκ είναι δεμένη με την ξένη εξάρτηση, την καταστροφή του μικρασιατικού ελληνισμού, τον εμφύλιο σπαραγμό, τα πέτρινα χρόνια που ακολούθησαν, την δολοφονία του Λαμπράκη, την ωμή παραβίαση της λαϊκής θέλησης τον Ιούλιο του 1965, την προετοιμασία βασιλικής χούντας, την ορκωμοσία της χούντας των συνταγματαρχών. Και μια πιθανή προσπάθεια επιστροφής τους στην πολιτική ζωή της χώρας θα γίνει σίγουρα με τον μόνο τρόπο που ξέρουν. Την όξυνση των πολιτικών παθών και την ωμή βία.
