Της Λαμπρινής Θωμά
Με τίτλο «Υποσκάπτοντας τη Βολιβία» (Undermining Bolivia), ο Μπέντζαμιν Ντανγκλ, βαθύς γνώστης της Λατινικής Αμερικής, έγραφε πριν από 17 χρόνια, το Φλεβάρη του 2008, για τους τρόπους με τους οποίους οι ΗΠΑ «εργάζονταν εναντίον της σοσιαλιστικής κυβέρνησης του Έβο Μοράλες».
Είχε ρωτήσει για αυτό και τον εκπρόσωπο Τύπου της πρεσβείας των ΗΠΑ στη Λα Παζ, τον Ερικ Ουάτνικ, για να εισπράξει την απάντηση: «Η συνεργασία μας στη Βολιβία είναι απολιτική, διαφανής και δίνεται άμεσα, ώστε να συνεισφέρει στην ανάπτυξη της χώρας. Δίνεται για να ωφεληθούν όσοι το χρειάζονται περισσότερο». Ο συγγραφέας και δημοσιογράφος θα σημείωνε τότε ότι για την κυβέρνηση Μπους «αυτοί που το χρειάζονταν περισσότερο ήταν οι πολιτικοί αντίπαλοι του Έβο».
Είχε ρωτήσει για αυτό και τον εκπρόσωπο Τύπου της πρεσβείας των ΗΠΑ στη Λα Παζ, τον Ερικ Ουάτνικ, για να εισπράξει την απάντηση: «Η συνεργασία μας στη Βολιβία είναι απολιτική, διαφανής και δίνεται άμεσα, ώστε να συνεισφέρει στην ανάπτυξη της χώρας. Δίνεται για να ωφεληθούν όσοι το χρειάζονται περισσότερο». Ο συγγραφέας και δημοσιογράφος θα σημείωνε τότε ότι για την κυβέρνηση Μπους «αυτοί που το χρειάζονταν περισσότερο ήταν οι πολιτικοί αντίπαλοι του Έβο».
Η οικονομική ενίσχυση των αντιδραστικών, ακροδεξιών και υπέρ της λευκής υπεροχής αντιπάλων του Έβο, που τους γνωρίσαμε σε όλο τους το μεγαλείο μετά το πραξικόπημα του 2019, υπό την ανεδιήγητης Ανιές, περνούσε μέσα από την Υπηρεσία των ΗΠΑ για τη Διεθνή Ανάπτυξη (U.S. Agency for International Development, USAID). Από τον Ιούλιο του 2002, όπως αποκάλυπτε αποχαρακτηρισμένο μήνυμα από την πρεσβεία των ΗΠΑ στη Βολιβία προς την Ουάσιγκτον, υπήρχε «συγκεκριμένο σχέδιο μεταρρύθμισης των πολιτικών κομμάτων, από την USAID, με βάση ήδη υπάρχοντα νόμο της Βολιβίας… ώστε, μακροπρόθεσμα, να συγκροτηθούν μετριοπαθή, υπέρ της δημοκρατίας πολιτικά κόμματα, ως αντίβαρο στο ριζοσπαστικό Κίνημα προς το Σοσιαλισμό [MAS, το κόμμα του Έβο] ή διαδοχά του σχήματα». Ο Έβο και το MAS δεν κυβερνούσαν ακόμη: θα εκλεγεί το 2005, με ένα συντριπτικό 54%. Όμως, σε πέντε περιφερειακές διοικήσεις, θα εκλεγούν δεξιοί και ακροδεξιοί: ήταν οι πέντε διοικήσεις στις οποίες είχε επικεντρωθεί η USAID. Την αμέσως επόμενη περίοδο, το χρήμα θα συνέχιζε να ρέει: 4,5 εκατομμύρια δολάρια της USAID πήγαν «στον στρατηγικό σχεδιασμό αποκέντρωσης περιφερειακών διοικήσεων», των συγκεκριμένων περιφερειακών διοικήσεων, χωρίς κανένα «πέρασμα» από την κυβέρνηση της Βολιβίας, την κυβέρνηση Μοράλες. Μόλις ένα χρόνο μετά ο Έβο θα σχολιάσει πως «ορισμένοι πρεσβευτές αφιερώνονται στην εσωτερική πολιτική, και όχι στη διπλωματία, στη χώρα μας. . . . Αυτό δεν λέγεται συνεργασία. Αυτό λέγεται συνωμοσία».
H συνωμοσία κατά της σοσιαλιστικής κυβέρνησης της Βολιβίας, όπως και, λίγα χρόνια μετά, η αποκάλυψη των συνωμοσιών κατά της κυβέρνησης Κάστρο στην Κούβα- όλες αδρά χρηματοδοτούμενες από τη USAID- δεν ήταν ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο κεφάλαιο στην ιστορία των συνεργασιών των «ανθρωπιστών» της USAID με τη CIA. Η ιστορία …αγάπης και αγαστής συνεργασίας των δύο οργανισμών πηγαίνει πίσω στον πόλεμο του Βιετνάμ και φτάνει στον 21ο αιώνα με τη χρηματοδότηση «ΜΚΟ» με μόνο στόχο την ανατροπή δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων που δεν είναι αρεστές στην εκάστοτε κυβέρνηση των ΗΠΑ. Κάτι που αλλάζει: ο παλαιότερα προς ανατροπή Ορμπαν, υπό Μπάιντεν, είναι κολλητός του Τραμπ και δεν κινδυνεύει πια.Τη δεκαετία του ’60 και ’70 η – δημιουργηθείσα το 1961- USAID είχε το ρόλο της εκπαίδευσης στην «δημοκρατία» των αστυνομικών και ανακριτικών σωμάτων όλων των αμερικανοκίνητων δικτατοριών στη Λατινική Αμερική και την Ασία. Η δράση της, τότε, γινόταν σε συνεργασία με το Γραφείο Δημόσιας Ασφάλειας της CIA, που δεν υπάρχει πια. Οι δύο παρέα εκπαίδευαν τα όργανα της κάθε χούντας σε «τεχνικές τρομοκρατίας και βασανιστηρίων», σύμφωνα με έκθεση της Κυβερνητική Υπηρεσία Λογοδοσίας των ΗΠΑ, που τα έφερε στο φως το 1976. Ήδη από το 1973, το Κογκρέσο είχε ζητήσει από την USAID να καταργήσει σταδιακά το πρόγραμμα αυτό, που έφερε το όνομα «πρόγραμμα δημόσιας ασφάλειας», γιατί «οι κατηγορίες έπλητταν τη δημόσια εικόνα της Αμερικής». Με τα λόγια της Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας, «Στιγματίζουν αναπόφευκτα τη συνολική προσπάθεια εξωτερικής βοήθειας των Ηνωμένων Πολιτειών». Η Αφρική θα έμπαινε δυναμικά στο προσκήνιο αργότερα: Το 2006, στο Third World Quarterly η βρετανή καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο του Ληντς, Αλις Χιλλς, έγραφε για το ρόλο «Δούρειου Ίππου» που έπαιζε η συγκεκριμένη οργάνωση, που θυμήθηκε το παρελθόν της και ενεργοποιήθηκε και πάλι ως μακρύ χέρι της CIA μετά την 11η Σεπτεμβρίου, από την κυβέρνηση Μπους. «Η κυβέρνηση Μπους διεύρυνε τις αρμοδιότητες της USAID με τρόπον ώστε περίπου να την καταστήσει υπηρεσία ασφάλειας», σημείωνε, αναφερόμενη μάλιστα στο ρόλο της οργάνωσης στην Αφρική, τότε, καθώς θεωρούσε ότι «η χρήση της USAID για τη βελτίωση της αντιτρομοκρατικής ικανότητας της αστυνομίας της Αφρικής, ώστε να επιδιωχθούν στόχοι εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ είναι στρατηγική με σοβαρά ελαττώματα».
Η Κούβα έχει τη μερίδα του λέοντος στις προσπάθειες δολοφονίας του ηγέτη της επανάστασης, Φιντέλ Κάστρο, και στις προσπάθειες ανατροπής της κυβέρνησής της, με πρόσφατη επιχειρήσεις με κυρίαρχη την εμπλοκή της USAID . Ένα από τα όπλα της «ανθρωπιστικής» δράσης είναι και το διαδίκτυο, στο οποίο αναπτύχθηκε, μεταξύ άλλων, μυστικά και συνομωτικά, από το 2010 ως το 2013, και το «ζουζούνισμα», το ZunZuneo, με χρήματα και τεχνογνωσία και εργασία της USAID, στο πλαίσιο «μιας μακροπρόθεσμης στρατηγικής ενθάρρυνσης της κουβανικής νεολαίας να εξεγερθεί και να ανατρέψει την κυβέρνηση». Για να καλυφθούν τα ίχνη, η επιχείρηση χρηματοδοτήθηκε μέσω ξένων τραπεζών. Όπως σημείωνε τότε το Democracy Now!, οι κουβανοί συνδρομητές «δεν είχαν ιδέα πως χρησιμοποιούσαν ένα κυβερνητικό πρόγραμμα των ΗΠΑ και έδιναν σε αμερικανούς εργολάβους τα προσωπικά τους δεδομένα, για πιθανή χρήση σε πολιτικούς σκοπούς. Το πιο συγκλονιστικό, όμως, είναι ότι το κουβανικό πρόγραμμα τουίτερ δεν πληρώθηκε και δεν διοικήθηκε από μια υπηρεσία κατασκοπείας όπως η CIA. Αντίθετα, ήταν πνευματικό τέκνο της USAID, της Υπηρεσίας Διεθνούς Ανάπτυξης των ΗΠΑ, που είναι περισσότερο γνωστή για την επίβλεψη της ανθρωπιστικής βοήθειας δισεκατομμυρίων δολαρίων».
Από αυτά τα δισεκατομμύρια, μόλις το 40% πήγαινε, το 2023, σε όντως ανθρωπιστική βοήθεια, σύμφωνα με πρόσφατο άρθρο του Politico, στο οποίο σημειώνονταν πως «τα προγράμματα της USAID που υποστηρίζουν την παγκόσμια δημοκρατία και τις ομάδες της κοινωνίας των πολιτών είναι επίσης πιθανό να περικοπούν» με την τωρινή αμερικάνικη κυβέρνηση Τραμπ. Κι εδώ ας σημειωθεί ότι η απορρόφηση της USAID δεν σημαίνει ότι ξαφνικά οι ΗΠΑ παύουν να χρησιμοποιούν τέτοιες «υπηρεσίες» και «ενέργειες» – απλώς σημαίνει ότι η πιο “ξεφωνημένη” από τις σχετικές υπηρεσίες τους πάει στο Στέητ Ντηπάρτμεντ και δεν θα ξέρουμε τι θα ξεπηδήσει νέο για να παίξει τον ίδιο ρόλο: η αυτοκρατορία χρειάζεται να καταληστεύει/ ελέγχει άλλους για να ζει καλά ο πληθυσμός της χώρας της, κι αυτό δε γίνεται χωρίς ανάλογες οργανώσεις.
Το 40% που πηγαίνει σε όντως ανθρωπιστική βοήθεια, βεβαίως και μπορεί επίσης, να χρησιμοποιηθεί εκβιαστικά, ώστε να επιτευχθούν οι πολιτικοί στόχοι των ΗΠΑ, για να μη ξεχνιόμαστε. Και κάποτε γίνονται και δημοσίως, χωρίς καμία αναστολή, για τα μάτια του κόσμου, κυριολεκτικώς, αφού η πιο γνωστή περίπτωση αφορά στον ΟΗΕ: Το 1990, ο πρεσβευτής της Υεμένης στα Ηνωμένα Έθνη, Αμπντουλάχ Σαλέχ αλ Αστάλ καταψήφισε το ψήφισμα για την εισβολή στο Ιράκ, που είχαν φέρει οι ΗΠΑ και οι συν αυτώ. Με το που ψήφισε, ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στον ΟΗΕ τότε, ο Τόμας Πίκερινγκ, πήγε δίπλα του και του είπε – δημοσίως- «αυτό το Οχι είναι η πιο ακριβή ψήφος που έριξες ποτέ». Αμέσως μετά διεκόπη κάθε πρόγραμμα της USAID στην Υεμένη, μία από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου.
Κάποτε, μάλιστα, τα «ανθρωπιστικά» προγράμματα ήταν εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας. Τη δεκαετία του ’90, η USAID χρηματοδότησε πρόγραμμα για την αναγκαστική στείρωση περίπου 300.000 αυτόχθονων στο Περού, κάτω από το πρόσχημα του «ελέγχου του πληθυσμού» και «της παγκόσμιας στρατηγικής της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών για τη μείωση των ποσοστών γεννήσεων στις αναπτυσσόμενες χώρες ώστε να επιτευχθεί πολιτική και οικονομική σταθερότητα» και των σχετικών εκθέσεων διεθνών φορέων. Το πρόγραμμα στειρώσεων εφάρμοσε η κυβέρνηση του δικτάτορα Φουχιμόρι, και έφερε το πολύ …οικολογικό όνομα Πράσινο Σχέδιο (Plan Verde). Παρεμπιπτόντως, σε πολλά διεθνή μέσα ενημέρωσης, η κάλυψη των διαφόρων φάσεων της είδησης, από την αποκάλυψή της ως τα σχετικά δικαστήρια, για κάποιο λόγο, απέφευγε κάθε αναφορά στην USAID. Για το BBC, το μυστήριο λύθηκε, αφού προσφάτως μάθαμε ότι το 8% των οικονομικών αναγκών του «διεθνούς προγράμματός του για την ελευθερία του Τύπου ανά τον κόσμο» το κάλυπτε η USAID. Το ίδιο το βρετανικό πρακτορείο αναφέρει πως η χρηματοδότηση αφορά, «θυγατρική» και «δεν έχει» τουλάχιστον νομική «σχέση με το BBC News», αλλά προσωπικά, για αυτές τις μη-σχέσεις, θα προτιμούσα να ρωτήσω τον γνωστό πρέσβυ της Υεμένης….
Ανάρτηση από: https://thepressproject.gr/
