Τέτοιον βομβαρδισμό από ασυναρτησίες, ψευτιές και παραπλανητικές δηλώσεις δεν είχαμε ποτέ από καμία κυβέρνηση. Όταν μιλούν οι κυβερνητικοί ιθύνοντες και τα παπαγαλάκια τους –δημοσιογράφοι, τραπεζίτες και πολιτικοί– νομίζει κανείς πως ζούμε σε μιαν εύρωστη, παραδεισένια πολιτεία που είναι έτοιμη σε λίγους μήνες να προβάλει ως πρότυπο ανάπτυξης και ευημερίας σε ολόκληρο τον κόσμο. Φυσικά, η πραγματικότητα στα νοικοκυριά της νήσου είναι εντελώς διαφορετική και αυτό το γνωρίζουν όλοι· και οι κλέφτες και οι ψεύτες της κυβέρνησης και ο ίδιος ο λαός, ο οποίος προς το παρόν ανέχεται τα πάντα χωρίς καμία ουσιαστική και μεθοδευμένη αντίσταση. Φτάνουμε σιγά σιγά στο τέλμα. Η φτώχεια είναι πια στο κατώφλι μας. Δεν είναι η φτώχεια της δεκαετίας του ’30, του ’40 ή του ’50, αλλά μια μοντέρνα φτώχεια που μας θέλει σκλάβους ενός συστήματος που θα καθορίζει τη ζωή μας ως μιαν πορεία μέσα στον χρόνο όπου το πρώτο ιδανικό είναι η εξόφληση των χρεών και των δόσεών μας. Τίποτε άλλο. Να δουλεύουμε μια ζωή για να πληρώνουμε χρέη και δόσεις, αλλά ταυτοχρόνως να τρώμε κουτόχορτο για να μπορεί το κάθε προεδρικό ψευταρίν και κλεφταρίν να μας κοροϊδεύει κι από πάνω.
Δεν φτάσαμε στον Αναστασιάδη τυχαία. Περάσαμε από την πιο αισχρή διακυβέρνηση της χώρας τα πέντε χρόνια του Δημήτρη Χριστόφια και του ΑΚΕΛ. Παρά τις καταστροφές που υπέστη η Κύπρος από αυτήν τη διακυβέρνηση, το ΑΚΕΛ βγήκε σχεδόν αλώβητο. Ελαχιστοποίησε τις ζημιές του με τη γνωστή μέθοδο του ΦΕΡΝΩ την ΤΡΟΪΚΑ αλλά είμαι και εναντίον της, ΦΕΡΝΩ το ΜΝΗΜΟΝΙΟ αλλά κάνω και διαδηλώσεις εναντίον του και πάει λέγοντας. Ελαχιστοποιεί τις ζημιές του και για έναν άλλον λόγο. Οι άλλοι, οι νέοι σωτήρες, είναι εξίσου άθλιοι· μάλιστα, σε μερικά ζητήματα έχουν ξεπεράσει και τον ίδιο τον Χριστόφια. Ο Χριστόφιας τώρα νιώθει δικαιωμένος, κατάφερε και προλεταριοποίησε την Κύπρο και την έχει τώρα έτοιμη για τη μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση, μόνο που οι σύγχρονοι προλετάριοι ασχολούνται περισσότερο με τη Γιουροβίζιον και τα πρωινάδικα παρά με την επανάσταση.
Δεν έχουμε δει τα χειρότερα. Τώρα μετράμε τις απώλειες και αναμένουμε. Ο καθένας ψάχνει για ατομικές λύσεις και ζει με αυτά που φύλαξε – αν φύλαξε σε καλύτερες χρονιές. Είναι, όμως, ολοφάνερο ότι η οικονομία θα καταρρεύσει κι άλλο. Η πρόσφατη συναλλαγή με την παραίτηση του διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας είναι ενδεικτική του πόσο βλάκες και ακίνδυνους μας θεωρεί η κυβέρνηση. Οδεύουμε με μαθηματική ακρίβεια να φτάσουμε στα χάλια της Ελλάδας που, ως γνωστόν, ούτε μετά από εκατό χρόνια δεν θα μπορέσει να εξοφλήσει τα δάνειά της, όσο και αν καθημερινά ληστεύουν οι εκεί εξουσιαστές τον λαό μας.
Κι ενώ στην Ελλάδα τα μεγαλύτερα στρώματα έχουν ουσιαστικά προλεταριοποιηθεί κι ενώ ο κόσμος άρχισε να ζει με ψίχουλα κι ενώ πιέζεται αφόρητα καθημερινά για να βγάλει ένα κομμάτι ψωμί, βλέπουμε πως κι εκεί έπεσε έξω το ΑΚΕΛ, δηλαδή η ελληνική αριστερά. Οι προλετάριοι όχι μόνο δεν κάνουν την επανάσταση, αλλά συνεχίζουν τη ζωή τους χωρίς καμία ελπίδα, χωρίς έστω και αυτήν τη λίγη παρηγοριά που μας έφερνε απλόχερα ο ελληνικός μας πολιτισμός με τα τραγούδια του και τον τρόπο ζωής του. Τώρα, χωρίς Καζαντζίδη και Μπιθικώτση, χωρίς τα ταβερνάκια και τις παρέες, καλούμαστε να οδεύσουμε προς τις τράπεζες να πληρώσουμε τα οφειλόμενα.
Τώρα έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τα σπαθιά που κρέμονται πάνω από τα κεφάλια μας. Ο αρχιψεύτης του Προεδρικού τρέχει σαν μουρλός να λύσει και το Κυπριακό, δηλαδή να καταφέρει το ακατόρθωτο. Το Κυπριακό δεν λύνεται έτσι εύκολα· λύνεται μόνο με το ξεπούλημά του στους κατακτητές και τους ξένους ή με τον αγώνα του λαού για απελευθέρωση και την ΕΝΩΣΗ του με την Ελλάδα. Δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι. Ή ξεπούλημα ή ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και ΕΝΩΣΗ, αυτό είναι το δίλημμα, όλα τα αλλά είναι εκ του πονηρού. Με το ξεπούλημα λογαριάζουν πως θα ’ρθει και η πολυπόθητη ανάπτυξη και ας παραδώσουμε όλο τον πλούτο μας στους Τούρκους, τους Εγγλέζους, τους Αμερικανούς και τους Ισραηλίτες. Φτάνει να υπάρχει κάποιο κουρέλι για σημαία που θα επιτρέπει στους Χριστόφιες και στους Αναστασιάδηδες εναλλάξ να μας κοροϊδεύουν.
Τι, λοιπόν, μπορούμε να κάνουμε με αυτά τα δεδομένα; Οι λαοί δεν φτάνουν στην επανάσταση μέσα σε μια μέρα ούτε γίνονται συνειδητοποιημένοι εχθροί του συστήματος όταν δεν αρνούνται το ίδιο το σύστημα που τους φέρνει στην απόγνωση. Ας ελπίσουμε, λοιπόν, και ας προσευχηθούμε να βρούμε τη δύναμη να κηρύξουμε την ανυπακοή στα άνομα και αισχρά τους σχέδια. Αντιτάξωμεν λοιπόν ανυπακοήν προς τας αδίκους και αυθαιρέτους θελήσεις τους και καταβάλωμεν κάθε προσπάθειαν διά να λείψη από τον τόπο μας, προς εξαγνισμόν του, το άγος και όνειδος του ανθρωπίνου πολιτισμού, που λέγεται αγγλική κατοχή και διοίκησις της Κύπρου. Ας επιστρέψουμε στο 1931 και με τις σημαίες του έθνους μας ας κάψουμε ξανά τα κυβερνεία των ντόπιων αποικιοκρατών. Ας συνδέσουμε το ταξικό με το εθνικό και ας προχωρήσουμε στον μόνο αξιοπρεπή δρόμο. Τον δρόμο της εξέγερσης. Ας το πούμε σε όλους ξεκάθαρα: Ναι, κύριοι, εγώ ΔΕΝ δέχομαι να δουλεύω πενήντα χρόνια και να μου κλέβετε ακόμη και τη σύνταξή μου. Ναι, κύριοι, εγώ ΔΕΝ θέλω να με πτωχεύετε σταδιακώς και να ζω για να πληρώνω τόκους, δόσεις και γραμμάτια. Ναι, κύριοι, εγώ δεν ζω γονατιστός. Άλλωστε, όπως είπαν οι αρχαίοι ημών προγόνοι στην ταινία «300: Η άνοδος της αυτοκρατορίας» και ο Εμιλιάνο Ζαπάτα: «Προτιμούμε να πεθάνουμε όρθιοι παρά να ζούμε γονατιστοί». Τζι ας γίνει το γαίμαν σας αυλάτζιιν.
Ανάρτηση από: http://vasosftohopoullos.wordpress.com
