Γερά κόλπα 1. Πριν τρεις μέρες (Δευτέρα 3/10, η αθλήτητα) αναρωτηθήκαμε «αν παίζει κάτι» στην πολύ special και πολύ σίγουρη παρουσίαση που έκανε δημοσιο /δημαγωγός του στάβλου του realfm στον υποψήφιο για την προεδρία της θρυλικής επο Δημήτρη Ελευθεριάδη.
Δεν ήταν, τελικά, δύσκολο να μάθουμε. Ασφαλώς και παίζει! Παίζει και παραπαίζει!!! Ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος (Νίκος Σκαρβελάκης) έχει «κλείσει» για παρουσιαστής ειδήσεων στο υπό κατασκευήν κανάλι του asset. Και, επειδή τα έθιμα έχουν την σημασία τους, δεν μπορούσε παρά να φιλήσει χεράκι δημόσια…
Μένει τώρα να μάθουμε αν και το αφεντικό του «ομίλου real» έχει κάνει ένα αντίστοιχο deal για την πάρτη του. Κοντός ψαλμός αλληλούια…
Δεν ήταν, τελικά, δύσκολο να μάθουμε. Ασφαλώς και παίζει! Παίζει και παραπαίζει!!! Ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος (Νίκος Σκαρβελάκης) έχει «κλείσει» για παρουσιαστής ειδήσεων στο υπό κατασκευήν κανάλι του asset. Και, επειδή τα έθιμα έχουν την σημασία τους, δεν μπορούσε παρά να φιλήσει χεράκι δημόσια…
Μένει τώρα να μάθουμε αν και το αφεντικό του «ομίλου real» έχει κάνει ένα αντίστοιχο deal για την πάρτη του. Κοντός ψαλμός αλληλούια…
Γερά κόλπα 2. Οι σκληρές ιδεολογικές / πολιτικές διαφορές μεταξύ «δεξιάς» και «αριστεράς» τέλειωσαν κάπου στα ‘80s… Η δόξα των «γαλάζιων» και των «πράσινων» καφενείων έσβησε μέσα στον εκδημοκρατισμό του πολιτικού προσοδισμού. Απ’ τα ‘90s και μετά, οποτεδήποτε συνέβαινε κάτι «στην κεντρική σκηνή» που έμοιαζε με «ιδεολογική σύγκρουση» ήταν μόνο σύγκρουση μηχανισμών και κυκλωμάτων για τη νομή του κράτους. Πάντα το αποτέλεσμα ήταν αυτό: ο νικητής δεν τα έπαιρνε όλα· έπαιρνε τα περισσότερα, αφήνοντας και μερικά για τον ηττημένο.
Μπορεί οι δημαγωγοί της φαιορόζ κυβέρνησης να παρουσιάζουν τον ρολάκο τους σαν «κάθαρση» και, μάλιστα, σαν «καθαρτήρια σύγκρουση με ιδεολογικά πρόσημα», αλλά μόνο ανιστόρητοι και ανόητοι τρώνε το παραμυθάκι. Περί της νομής του κράτους πρόκειται, πάλι – και πάντα. Τσατσορούφιανοι των αφεντικών εναντίον χαφιεδορουφιάνων, και το ανάποδο. Όπου το ανανεωμένο (παλιό) πασοκ, μασκαρεμένο με την ψευτολεοντή της Κουμουνδούρου, σπρώχνει τμήματα της παλιάς και της νέας δεξιάς που «πήραν θέσεις» όχι μόνο στην περίοδο του Καραμανλή του Β αλλά και μεταξύ 2012 – 2014.
Απ’ αυτήν την άποψη οι «συγκλίσεις» προς τον asset έχουν το εικονογραφικό ενδιαφέρον τους. Επειδή πίσω του βρίσκεται μεγάλο μέρος του βαθέος κράτους / κεφάλαιου, το οποίο (το πολύ πολύ να) αναδιατάσσει και να ανανεώνει τις συμμαχίες του μετά από 7 χρόνια διαχείρισης της κρίσης α λα ελληνικά. Ειδικά μετά την επικύρωση της μαζικής αποχαύνωσης μέσω της φαιορόζ κυβέρνησης, μοιάζει ότι τα αφεντικά και οι λακέδες τους νοιώθουν άνετα να κανονίσουν τους λογαριασμούς τους. Που δεν είναι κάποια στρατηγική σύγκρουση, το επαναλαμβάνουμε. Είναι η διευθέτηση της νομής του κράτους για τα επόμενα χρόνια.
Χωρίς τον παλιό καλό έλεγχο στις τράπεζες, με συγκέντρωση κεφαλαίου σε διάφορους επιχειρηματικούς κλάδους…. χρειάζεται, όντως, κάποια αναδιάταξη.
Μπορεί οι δημαγωγοί της φαιορόζ κυβέρνησης να παρουσιάζουν τον ρολάκο τους σαν «κάθαρση» και, μάλιστα, σαν «καθαρτήρια σύγκρουση με ιδεολογικά πρόσημα», αλλά μόνο ανιστόρητοι και ανόητοι τρώνε το παραμυθάκι. Περί της νομής του κράτους πρόκειται, πάλι – και πάντα. Τσατσορούφιανοι των αφεντικών εναντίον χαφιεδορουφιάνων, και το ανάποδο. Όπου το ανανεωμένο (παλιό) πασοκ, μασκαρεμένο με την ψευτολεοντή της Κουμουνδούρου, σπρώχνει τμήματα της παλιάς και της νέας δεξιάς που «πήραν θέσεις» όχι μόνο στην περίοδο του Καραμανλή του Β αλλά και μεταξύ 2012 – 2014.
Απ’ αυτήν την άποψη οι «συγκλίσεις» προς τον asset έχουν το εικονογραφικό ενδιαφέρον τους. Επειδή πίσω του βρίσκεται μεγάλο μέρος του βαθέος κράτους / κεφάλαιου, το οποίο (το πολύ πολύ να) αναδιατάσσει και να ανανεώνει τις συμμαχίες του μετά από 7 χρόνια διαχείρισης της κρίσης α λα ελληνικά. Ειδικά μετά την επικύρωση της μαζικής αποχαύνωσης μέσω της φαιορόζ κυβέρνησης, μοιάζει ότι τα αφεντικά και οι λακέδες τους νοιώθουν άνετα να κανονίσουν τους λογαριασμούς τους. Που δεν είναι κάποια στρατηγική σύγκρουση, το επαναλαμβάνουμε. Είναι η διευθέτηση της νομής του κράτους για τα επόμενα χρόνια.
Χωρίς τον παλιό καλό έλεγχο στις τράπεζες, με συγκέντρωση κεφαλαίου σε διάφορους επιχειρηματικούς κλάδους…. χρειάζεται, όντως, κάποια αναδιάταξη.
Γερά κόλπα 3. Μιας και αναφέραμε την θρυλική επο: θα πρέπει να έχει προκαλέσει εντύπωση (και όχι μόνο σ’ εμάς) ένα σημερινό ρεπορτάζ της καθεστωτικής «καθημερινής», με τίτλο δύο νέες προσφυγές στην επο. Το ενδιαφέρον είναι ότι το ρεπορτάζ αναφέρεται σε επονομαζόμενη «αντιπολίτευση», με εισαγωγικά: πρόκειται για την «συμμαχία» στην οποία υποτίθεται ότι ανήκει ο ιδιοκτήτης της εφημερίδας… Λίγο ακόμα και η «αντιπολίτευση» (σε εισαγωγικά) θα χαρακτηριζόταν ψευδώνυμη!!
Αντίθετα, η προσφυγή που κατατέθηκε απ’ τον γνωστό Βίκτωρα Μητρόπουλο (με την ιδιότητα του μέλους του σωματείου Αιγάλεω μας πληροφορεί το ρεπορτάζ…) φαίνεται να αντιμετωπίζεται πιο ευνοϊκά – τουλάχιστον σαν δημοσιογραφική παρουσίαση.
Όπως και να το δει κανείς το να εμφανίζεται ο κύριος Βίκτωρας και οι δικοί του σαν «η ρομφαία της κάθαρσης» στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ανάλογα κωμικό με το εμφανίζεται οποιαδήποτε πολιτική βιτρίνα σαν «η ρομφαία της κάθαρσης» παντού.
Είμαστε σίγουροι ότι για να γίνουν οι αναδιατάξεις στο εσωτερικό των ντόπιων μαφιών πρέπει να πουληθεί το θέαμα των «καθαρών χεριών»· παρότι ακόμα κι αυτό είναι δύσκολο, απ’ την άποψη του κάστινγκ: μικρό το μέρος, λίγο πολύ όλοι είναι γνωστοί.
Αυτό θυμίζει (με τις α λα ελληνικά ομοιότητες και διαφορές) το τι έγινε στην ιταλία μεταξύ 1992 και 1994.
Αντίθετα, η προσφυγή που κατατέθηκε απ’ τον γνωστό Βίκτωρα Μητρόπουλο (με την ιδιότητα του μέλους του σωματείου Αιγάλεω μας πληροφορεί το ρεπορτάζ…) φαίνεται να αντιμετωπίζεται πιο ευνοϊκά – τουλάχιστον σαν δημοσιογραφική παρουσίαση.
Όπως και να το δει κανείς το να εμφανίζεται ο κύριος Βίκτωρας και οι δικοί του σαν «η ρομφαία της κάθαρσης» στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ανάλογα κωμικό με το εμφανίζεται οποιαδήποτε πολιτική βιτρίνα σαν «η ρομφαία της κάθαρσης» παντού.
Είμαστε σίγουροι ότι για να γίνουν οι αναδιατάξεις στο εσωτερικό των ντόπιων μαφιών πρέπει να πουληθεί το θέαμα των «καθαρών χεριών»· παρότι ακόμα κι αυτό είναι δύσκολο, απ’ την άποψη του κάστινγκ: μικρό το μέρος, λίγο πολύ όλοι είναι γνωστοί.
Αυτό θυμίζει (με τις α λα ελληνικά ομοιότητες και διαφορές) το τι έγινε στην ιταλία μεταξύ 1992 και 1994.
Ανάρτηση από: http://www.sarajevomag.gr
