Η φυλετιστική επανάσταση
«Σίγουρα η έννοια άνθρωπος βρίσκεται πάνω από έννοιες όπως Έλληνας, Γερμανός, Τούρκος κ.λπ. Εάν όμως από την έννοια «άνθρωπος» αφαιρέσουμε τα επιμέρους πολιτισμικά, ταυτοτικά χαρακτηριστικά αυτό που θα μείνει θα είναι ένα ακόμα είδος του ζωικού βασιλείου που θα ανταγωνίζεται μεταξύ του για την τροφή και την αναπαραγωγή»
[Π. Κονδύλης]
Του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, έζησα για πολλούς μήνες στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, στα σύνορα με τον Καναδά. Θυμάμαι έντονα την προσπάθεια ανεξαρτησίας του Κεμπέκ και την θετική στάση συγγενών, φίλων μου, αλλά και ευρωπαίων μεταναστών ή φοιτητών. Η προσπάθεια λογιζόταν με προοδευτικά χαρακτηριστικά υπεράσπισης μιας ιδιαίτερης ευρωπαϊκής κληρονομιάς και μάλιστα πολλοί αριστεροί έβλεπαν σ’ αυτήν μια πράξη αντίστασης ενάντια στον πολιτισμικό ιμπεριαλιστικό χυλό των Η.Π.Α.
Προφανώς, οι καιροί άλλαξαν και στο εκπληκτικό βιβλίο του Mathieu Bock-Cote, «Φυλετιστική Επανάσταση και άλλα ιδεολογικά ζιζάνια» (Εναλλακτικές Εκδόσεις – 2021), διαβάζω πως όχι μόνο η προσπάθεια αυτοσυνειδησίας των Κεμπεκουά ηττήθηκε πολιτικά, μέσα από τη στοχευμένη μαζική μετανάστευση, αλλά κατηγορούνται για το ίδιο το λευκό χρώμα τους.
Η οδύνη που πολλές μειονοτικές, καταπιεσμένες ομάδες, όντως βίωσαν στο παρελθόν, μετατρέπεται σε ηδονή κατασπάραξης ενός κλασικού πολιτισμού που γέννησε την αυτοκριτική, τη δυνατότητα αμφισβήτησης και θεωρίες χειραφέτησης, οι οποίες βοήθησαν ανάλογα κοινωνικά και πολιτιστικά κινήματα στο πρόσφατο παρελθόν. Όμως τώρα, η διεκδίκηση δικαιωμάτων ταυτίζεται με το σβήσιμο και την εξουδετέρωση του Λευκού Άλλου. Στα άκρα, ο νέος φυλετισμός προβάλλει στον κακό Λευκό τη δική του τραυματική αυτοεκμηδένιση, που φτάνει έως τον μηδενισμό του ανθρώπου ως είδος και ως ον. Καθόλου τυχαία, ο αντισπισισμός εντάσσεται στα ιδεολογικά ζιζάνια που περιγράφει ο Μποκ-Κοτέ, ως κίνηση που θέλει να εξαφανιστεί ο άνθρωπος ως είδος, για να διασωθούν τα υπόλοιπα έμβια όντα. Ένας υπερσυναισθηματικός φυλετικός «ρομαντισμός», μαχητικός και αντιδραστικός κυοφορεί και επιδιώκει εντέλει τη διαλογή των ανθρώπων και των πολιτισμών σε ανώτερους και κατώτερους.
Το βιβλίο στην ουσία περιγράφει την επιστροφή του «φυλετισμού» και της «ράτσας», μέσω της κουλτούρας του απάτριδος νομά, του «άφυλου» ατόμου, των πολιτισμικών μειονοτήτων, κ.λπ., η οποία παίρνει τα χαρακτηριστικά υπεράσπισης της –θεμιτής κατά τ’ άλλα– προσωπικής ιδιαιτερότητας του ατόμου ή καταπιεσμένων εθνικών ή κοινωνικών ομάδων.
Το ναρκισσιστικό φυλετικό Εγώ επιτίθεται και εισβάλλει βίαια στο κοινωνικό πεδίο, όχι ως ώριμο υποκείμενο, αλλά ως άτομο που παίρνει ουσία και «υπόσταση» αποκλειστικά από τον εαυτό του και την πολιτισμική ή έμφυλη «φυλή» του. Παρ’ όλο που επικαλείται συνεχώς την αγάπη προς τον Άλλον, διαφορετικό άνθρωπο. Καμιά σύμβαση και περιορισμός απ’ έξω, είτε από τη «Φύση» και τον «Θεό», είτε από μια συμφωνημένη κοινωνική Αρετή, δεν μπορεί να περιορίσει την εξουσιαστική λαιμαργία του ανθρώπου, που το ναρκισσιστικό δικαίωμα έχει ξεπεράσει τη Δημοκρατία του λαού, ιδιαίτερα αν αυτή προέρχεται από την πνευματική παρακαταθήκη του λευκού ανθρώπου.
Βέβαια, η έλξη και ο «έρωτας» του ανθρώπου για το είδωλό του στο σύγχρονο «φυλετιστικό» κίνημα ξεπερνά ακόμα κι αυτό τον παραδοσιακό τραγικό Νάρκισσο. Το διογκωμένο Εγώ του σύγχρονου υπερμοντέρνου Νάρκισσου είναι τεράστιο και ιμπεριαλιστικό, καταλήγει στον απόλυτο αυταρχισμό. Οπότε έχει ανάγκη ένα μαζικό δεκανίκι, ένα κίνημα, μια ομάδα, μια ξεχωριστή κοινότητα, για να εκφράζεται μέσα από ένα δήθεν «δημόσιο» και «δημοκρατικό» συλλογικό πλαίσιο. Ο απόλυτος ατομικισμός θέλει να μασκαρευτεί πίσω από την απόλυτη δέσμευση στην «ομαδικότητα», τη «συλλογικότητα», την «αλληλεγγύη». Σταδιακά, το πολυποίκιλο κίνημα δικαιωμάτων, όταν ξεπερνά την πραγματική ανάγκη υπεράσπισης ανθρώπων που απειλούνται ή κινδυνεύουν, εκφράζει ψυχαναγκαστικό μίσος ενάντια την Ιστορία, την εθνική καταγωγή, τη Φύση ή τον συγκεκριμένο λευκό Άλλον.
Στο βιβλίο παρελαύνει όλος ο θίασος και οι υπερμοντέρνες ιδεοληψίες της αριστερής νεοφιλελεύθερης τυραννίας της εξιλέωσης και της πολιτικής ορθότητας. Οι αριστεροί και δεξιοί νεοφιλελεύθεροι, μέσω του φυλετιστικού τοτέμ ενάντια στον λευκό «κλασσικισμό», δείχνουν ποιος είναι το αφεντικό στον ουδέτερο κόσμο που επιδιώκουν. Οι σπουδές και η ρευστότητα φύλου, οι no boarder και no limit ιδεολογίες, η αντεπίθεση των κάθε είδους «κολασμένων» ως μιντιακές φιγούρες του κεφαλαίου και του θεάματος, η νομαδικότητα, η αποδόμηση και ο μηδενισμός των κοινωνικών θεσμών και δεσμών, η εξαφάνιση του έθνους-κράτους ως πυρήνα δημοκρατίας, κ.α. δείχνουν ότι η «επανάσταση» δεν είναι πια αυτό που ήταν. Έχει ανάγκη έναν ανεκτικό καπιταλισμό και μια νέα ταξική, εξουσιαστική θρησκεία, που στο όνομα της εξύμνησης της διαφοράς καταργεί την ετερότητα, ειδικά όταν αυτή προέρχεται από έναν κλασικό «λευκό» πνευματικό πολιτισμό. Οι ιδεολογικοί τεχνοκράτες της νέας φυλετιστικής δεσποτείας βόσκουν χρόνια στα λιβάδια των πανεπιστημίων, του κράτους, του εμπορεύματος και του θεάματος και κατασκευάζουν τα πάντα κατά παραγγελία της νέας εξουσίας.
Διαβάστε αυτό το εξαιρετικό βιβλίο. Ο «φασισμός των αντιφασιστών» (Παζολίνι) είναι ήδη δίπλα μας, επιβεβαιώνοντας αυτό που τραγικά προειδοποιούσε ο Γκυ Ντεμπόρ, λέγοντας ότι οι εξελίξεις του σύγχρονου καπιταλισμού θα έβρισκαν υποχρεωτικά το μεγαλύτερο ιδεολογικό τους άλλοθι στην «καταπολέμηση του ρατσισμού, της ομοφοβίας και του αντι-εκσυγχρονισμού».
