Υπό φυσιολογικές συνθήκες ο Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του θα ήταν ήδη ανέκδοτο.
Του Θέμη Τζήμα
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης «ανέβηκε» στη ΔΕΘ του 2024 φορτωμένος με μια μεγάλη πτώση στις ευρωεκλογές ως προς τις εθνικές εκλογές και με δημοσκοπήσεις που τον φέρνουν σταδιακώς προς τα όρια μεταξύ 20% και 19%. Αφήνουμε απ’ έξω τα ζητήματα πολιτικής ουσίας (Κάσος και Αιγαίο, επαπειλούμενη δημοσιονομική περιστολή μέσω Βρυξελλών, ακρίβεια, διαφθορά κλπ.)
Επιπλέον όλων αυτών ο πρωθυπουργός αποφάσισε να «σπάσει πλάκα» με τον ελληνικό λαό τάζοντας κατώτατο μισθό του θηριώδους μεγέθους των 950 ευρώ το μήνα μέχρι το 2027. Με το σημερινό ρυθμό, με τόσα χρήματα το 2027 θα μπορεί ένας εργένης να πληρώνει ενοίκιο, λάδι, κινητό (όχι απαραιτήτως κάθε μήνα) και δίαιτα με αγγουροντομάτα. Επιπλέον είπε ότι οι τιμές του ηλεκτρικού ρεύματος είναι αρκετά χαμηλές και ότι οι τιμές στα super- marketσταθεροποιήθηκαν (και δε γέλασε κανείς).
Υπό φυσιολογικές συνθήκες ο Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του θα ήταν ήδη ανέκδοτο. Το θέμα προς συζήτηση θα ήταν αν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα σχημάτιζε αυτοδύναμη κυβέρνηση ή όχι στις ερχόμενες εκλογές. Τα ΜΜΕ θα «ξεπετούσαν» σχετικώς γρήγορα τη συνέντευξη τύπου του πρωθυπουργού (για να τον προστατεύσουν) και το ενδιαφέρον θα εντοπιζόταν στο δεύτερο σαββατοκύριακο της ΔΕΘ.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης όμως έχει δύο μεγάλους συμμάχους. Θα έπρεπε να τους ευχαριστήσει δημοσίως και σίγουρα το κάνει από μέσα του αλλά μάλλον του έχουν πει να αποφύγει τις προβοκάτσιες. Πρόκειται για τις εσωκομματικές αντιπολιτεύσεις στο ΣΥΡΙΖΑ και στο ΚΙΝΑΛ. Όχι μόνο για τις αντιπολιτεύσεις για να είμαστε ειλικρινείς αλλά σίγουρα για αυτές.
Είναι οι μεγάλοι του πολιτικοί χορηγοί όχι γιατί αμφισβητούν τις νυν ηγεσίες των δύο κομμάτων γενικώς αλλά επειδή αμφισβητούν τους δύο προέδρους από αφετηρίες βαθιά απολίτικες, με τρόπους χαμερπείς, απαξιωτικούς και για τα δύο κόμματα (ακόμα περισσότερο από όσο είναι ήδη απαξιωμένα) και με μια απελπισία να βρεθούν τα ίδια αυτά στελέχη στο κράτος που βγάζει μάτι.Στον ΣΥΡΙΖΑ οι ίδιοι αυτοί που νομιμοποίησαν μνημόνια, τον Τσίπρα ως πρόεδρο- δικτάτορα, τη μετατροπή της βάσης τους σε χυλό του 2εύρου, τη δεξιά ως συγκυβερνήτρια της «αριστεράς», τον Κασσελάκη ως υποψήφιο πρόεδρο και κατόπιν ως πρόεδρο υλοποίησαν την πρώτη ψηφοφορία στα χρονικά που ήταν και μυστική και δημόσια για να στείλουν σε κάλπη αυτόν που εξέλεξαν ένα χρόνο πριν και τον οποίο είχαν αρνηθεί να οδηγήσουν σε κάλπη 6 μήνες πριν. Μέχρι και εκείνος που μέχρι ένα μήνα πριν υπηρετούσε υπό τις κατευθύνσεις του Κασσελάκη ως πρόεδρος της Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε ότι δεν πάει άλλο μόλις έχασε τη θέση του. Αν πίστευε κανείς ότι στη γραφειοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ διέθεταν τόση δα πολιτική αξιοπρέπεια, δηλαδή αν ήταν κάποιος αφελής σε βαθμό ποινικού αδικήματος μέχρι χθες, σήμερα θα πρέπει πια να έχει ξυπνήσει.
Στο ΚΙΝΑΛ τα πράγματα είναι εξίσου άσχημα. Από όλες και όλους τους αντιπάλους του Ανδρουλάκη δεν έχει καμία και κανείς μαζί του ιδεολογική διαφωνία. Όταν εδώ γράφαμε ότι δεν μπορεί να ανέχονται ένας οποιοσδήποτε πρόεδρος να κάνει το ΠΑΣΟΚ σοσιαλδημοκρατικό και επισήμως με μια του ομιλία κόντρα στην 3η Σεπτέμβρη, όταν γράφαμε ότι δεν είναι δυνατόν το ΠΑΣΟΚ να μιλά για δικαίωμα αυτοάμυνας του Ισραήλ απέναντι στην παλαιστινιακή αντίσταση, όταν μιλούσαμε για την απαράδεκτη θέση περί μη κρατικών πανεπιστημίων, οι σημερινοί αμφισβητίες του Νίκου Ανδρουλάκη χειροκροτούσαν κάθε ομιλία του. Όταν όμως είδαν ότι δε θα γίνει ο «μπαλαντέρ», η «ρεζέρβα» του Μητσοτακισμού ανασκουμπώθηκαν και αποφάσισαν ότι πρέπει να πέσει γιατί δεν ανεβάζει το ΠΑΣΟΚ τόσο γρήγορα όσο θα το έκαναν αυτοί. Ο άνθρωπος που στον πρώτο γύρο των δημοτικών εκλογών πήρε περίπου 14% στο Δήμο Αθηναίων και που εκλέχτηκε γιατί οι Αθηναίοι αποφάσισαν να ψηφίσουν οποιονδήποτε πλην Μπακογιάννη, είδε ξαφνικά τον εαυτό σαν νέο Ανδρέα Παπανδρέου. Και εκείνη που παζάρευε θέσεις με τον Μητσοτάκη και που μέχρι χθες ήταν πιο πιθανό να βρεθεί στην ΚΕ της ΝΔ παρά οποιουδήποτε άλλου κόμματος θυμήθηκε ότι είναι μεταρρυθμίστρια. Οι «κολλητοί» του Ανδρουλάκη μετά από 25 χρόνια γνωριμίας μαζί του θυμήθηκαν ότι είναι ατάλαντος. Πρόκειται για πραγματικό τραγέλαφο που έχει εξελιχθεί σε προβοκάτσια.
Η από ιδεολογική αφετηρία αμφισβήτηση των δύο ηγεσιών, με ήθος, από δυνάμεις και ανθρώπους με κοινωνική γείωση θα ήταν αναζωογονητική, σωτήρια για τα δύο κόμματα. Αυτό το τσίρκο που έχει στηθεί και στα δύο κόμματα κραυγάζει από μακριά ότι είναι η σανίδα σωτηρίας του Μητσοτάκη και όσων θέλουν να κρατήσουν το Μητσοτάκη ικανό να κυβερνά. Να τις χαίρονται λοιπόν τέτοιες αντιπολιτεύσεις τα κόμματά τους. Και κυρίως να τις καμαρώνει ο πρωθυπουργός μας που πέρασε ένα ωραίο διήμερο στη Θεσσαλονίκη ανεβάζοντας το έργο «Ο Μητσοτάκης, εθνικός ηγέτης και μόνη λύση».
Ανάρτηση από: https://kosmodromio.gr/
