Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2025
Για την τεχνοφεουδαρχία
Του Ευάγγελου Κοροβίνη
Κατά το πόνημα του Γ. Βαρουφάκη «Μιλώντας στον πατέρα μου. Μια εισαγωγή στην τεχνοφεουδαρχία» (Εκδόσεις Πατάκη) ο κόσμος σήμερα ολισθαίνει προς ένα οικονομικό σύστημα πιο ιεραρχικό και εκμεταλλευτικό από το καπιταλιστικό. Η μετάλλαξη του καπιταλισμού σε τεχνοφεουδαρχία διέψευσε τις ελπίδες ότι η οργανωμένη εργασία θα νικούσε τον καπιταλισμό. Αντί του σοσιαλισμού ο κόσμος οδεύει πλησίστια προς μια ψηφιακή εκδοχή της φεουδαρχίας.
Ο Βαρουφάκης θεωρεί ότι η επελαύνουσα τεχνοφεουδαρχία διέπεται από παρόμοια λογική με αυτήν της παραδοσιακής φεουδαρχίας. Κύρια χαρακτηριστικά της τελευταίας υπήρξαν η ιεραρχική δομή της κοινωνίας, οι δεσμοί αλυσιδωτής εξάρτησης μεταξύ αρχόντων και υποτελών και ένα αγροτικό οικονομικό σύστημα στα πλαίσια του οποίου οι υποτελείς χωρικοί τίθενται υπό την προστασία των ισχυρών γαιοκτημόνων, με αντάλλαγμα τον πλήρη έλεγχο της ζωής και της εργασίας των και τις υπέρογκες κρατήσεις από την παραγωγή της σοδειάς τους. Στην συνέχεια της παρουσίασης του βιβλίου του Γ. Βαρουφάκη θα αναδειχθούν σταδιακά αρκετές ομοιότητες μεταξύ της παραδοσιακής και της σύγχρονης φεουδαρχίας.
Το τεχνοφεουδαρχικό κεφάλαιο απαρτίζεται, λοιπόν, από απέραντες φάρμες διακομιστών (των περίφημων servers), από πύργους ελέγχου κινητής τηλεφωνίας, αλγορίθμους τεχνητής νοημοσύνης, από παντοειδές λογισμικό και από αμέτρητες χιλιάδες χιλιόμετρα οπτικών ινών. Το κεφάλαιο αυτό λειτουργεί κατά εντελώς διαφορετικό τρόπο από το παραδοσιακό κεφάλαιο. Οι υποδομές και οι μηχανές του κατ’ αρχάς δεν παράγουν προϊόντα αλλά τροποποιούν την ανθρώπινη συμπεριφορά. Καθορίζουν τι επιθυμούμε και μας το πουλάνε παρακάμπτοντας τις κλασικές καπιταλιστικές αγορές. Ο εξοπλισμός του τεχνοφεουδαρχικού κεφαλαίου μας οδηγεί επιπλέον να το εμπλουτίζουμε με την δωρεάν εθελοντική εργασία μας (με κάθε ανάρτηση σχολίου,βίντεο,κριτικής και φωτογραφίας από μέρους μας). Το τεχνοφεουδαρχικό κεφάλαιο επιτηρεί επίσης στενά και εντατικοποιεί την μισθωτή εργασία στους χώρους δουλειάς.
Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2025
Άλλο πράγμα η βροχή στο Κολωνάκι, κι άλλο στη Μάντρα
Του Στάθη Σταυρόπουλου
Νερό SOS
Άλλο πράγμα η βροχή στο Κολωνάκι, κι άλλο στη Μάντρα. Η οπουδήποτε αλλού…
Η διαχείριση των υδάτων, ομβρίων, ύδρευσης και άρδευσης είναι μια ακόμα πονεμένη ιστορία στην Ελλάδα. Επί πολλές δεκαετίες.
Όλοι ξέρουν τι θα έπρεπε να έχει γίνει, και διαρκώς γίνεται το αντίθετο.
Γιατί; Όπως ακριβώς για τα φράγκα.
Πρώτα απ’ όλα το μπάζωμα. Από το κράτος, την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τους εκμαυλισμένους πολίτες.
Η έννοια “κοινή ωφέλεια” έχει απαληφθεί από τον δημόσιο λόγο και την κυβερνητική πολιτική πολλών κυβερνήσεων.
Τώρα όμως έχει φτάσει (και σ’ αυτό το ζήτημα) ο κόμπος στο χτένι.
Κι αρχίζει περί τα ύδατα ο χορός που χορεύτηκε για την ενέργεια και τόσα άλλα. Ο χορός της ιδιωτικοποίησης.
Μπλόκα: Η Ελλάδα μπροστά στον καθρέφτη… Από Σύνταξη -6 Δεκεμβρίου, 2025
Ένα μεγάλο κύμα διαμαρτυρίας και οργής απλώνεται σε ολόκληρη τη χώρα. Μια σημαντική παραγωγική ομάδα (κοινωνικό στρώμα, τάξη κ.λπ.) αποκτά ορατότητα μέσα από τον αγώνα στα μπλόκα. Όχι, δεν είναι οι συνηθισμένες διαμαρτυρίες που γίνονταν κάθε χρόνο για συγκεκριμένα οικονομικά αιτήματα που είχαν μια αρχή και ένα τέλος πάνω-κάτω προδιαγεγραμμένα. Τότε που κάθε υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης δήλωνε πως «οι πόρτες του γραφείου είναι πάντα ανοικτές για διάλογο», και κάποια στιγμή «λύνονταν» τα μπλόκα…
Τώρα αναβλύζει οργή. Είναι αγώνας για επιβίωση μιας ολόκληρης κοινωνικής παραγωγικής κατηγορίας. Είναι κραυγή απόγνωσης ολόκληρης της περιφέρειας που βουλιάζει. Είναι θυμός επειδή, όπως λένε, «θερίζουμε σιτάρι και σέρνουν Φεράρι». Επειδή το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ δείχνει ένα σύστημα βουτηγμένο στη διαφθορά. Επειδή βγαίνει εύκολα το συμπέρασμα ότι ο αγροτικός κόσμος και η περιφέρεια είναι υπό διωγμό. Δεν έχουν θέση στην «Ελλάδα-κόμβο». Επειδή οι ελίτ, τα «τζάκια», πολιτικά και οικονομικά, αδιαφορούν για την καταστροφή της αγροτικής οικονομίας, εφαρμόζοντας όλες τις ντιρεκτίβες/ποσοστώσεις/αλλαγές στις καλλιέργειες που επέβαλλε η Ε.Ε. επί δεκαετίες.
Υπάρχει και ένα άλλο ποιοτικό στοιχείο: Οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι έχουν τη συμπαράσταση του ελληνικού λαού στον αγώνα τους. Επειδή όλοι αντιλαμβάνονται πως χώρα που δεν παράγει, δεν μπορεί να σταθεί∙ πως δεν στέκεται χώρα που δεν νοιάζεται για τη διατροφική της αυτάρκεια (ιδιαίτερα στην περίπτωση της Ελλάδας θα μπορούσαμε να έχουμε διατροφική αυτάρκεια, αν φυσικά στηρίζονταν ο πρωτογενής τομέας κεντρικά, αντί να αφεθεί να διαλύεται). Ακόμα και συμβολικά π.χ. οι ταξιτζήδες που είναι σε κινητοποίηση στάθηκαν στο πλευρό των αγροτών.
Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2025
Παραδείγματα Αποβλάκωσης και Ηλιθιοποίησης της Κοινωνίας
Συζήτηση της Ευγενίας Σαρηγιαννίδη με τη δημοσιογράφο Γεωργία Μπιτάκου για την αποβλάκωση και αποχαύνωση της κοινωνίας μέσα από συγκεκριμένα παραδείγματα της καθημερινής ζωής: Από το ChatGPT και την AI έως την ποινικοποίηση της σάτιρας και του σαρκασμού.
Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2025
2ο Συνέδριο για το Υπαρξιακό Πρόβλημα της χώρας: Γεγονός μεγάλης σημασίας, ως ορίζοντας δυνατοτήτων
Του Ρούντι Ρινάλντι
Την περασμένη εβδομάδα, για τρεις μέρες (Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή) πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα –με πολύ μεγάλη επιτυχία– το 2ο Συνέδριο για το Υπαρξιακό Πρόβλημα της χώρας με γενικό τίτλο «Η Ελλάδα που χάνεται… Η Ελλάδα που θέλουμε!».
Εκατοντάδες άνθρωποι παρακολούθησαν άμεσα τις εργασίες του στην Λεόντειο Σχολή Αθηνών, και χιλιάδες διαδικτυακά σε όλη τη χώρα αλλά και στο εξωτερικό. 6 θεματικές ολομέλειες, 2 ζώνες ομιλιών και 9 εργαστήρια αποτέλεσαν τη διάρθρωση του Συνεδρίου. Συνολικά έγιναν 76 ανακοινώσεις και παρουσιάσεις ενώ η συμμετοχή, οι ερωτήσεις και ο διάλογος μέσα στις εργασίες του Συνεδρίου κατέδειξαν ένα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον από όσους πήραν μέρος. Θέλω όμως με το σημείωμα αυτό –που δεν είναι απολογισμός του Συνεδρίου– να σταθώ σε ορισμένα ποιοτικά στοιχεία που αναδεικνύει αυτό το εγχείρημα.
Η ιδιαίτερη «στιγμή» του Συνεδρίου
Το συνέδριο έγινε σε μια «στιγμή» ιδιαίτερη για τη χώρα και την κοινωνία. Έγινε σε μια «στιγμή» ειδική και σε γνώση όλων που πήραν μέρος σε αυτό. Μια στιγμή ιδιαίτερης υποβάθμισης και υπαρξιακής κρίσης χώρας και κοινωνίας: στιγμή που οι λέξεις Τέμπη – ΟΠΕΚΕΠΕ – Κίμπερλι αποδίδουν αρκετά ανάγλυφα το τι συμβαίνει. Είναι όμως και στιγμή αγωνίας, περίσκεψης, αναζήτησης· κυρίως αγωνίας και αναμονής μιας ελπίδας ή μιας ηλιαχτίδας μέσα σε ένα εξαιρετικά νοσηρό περιβάλλον που καταργεί κάθε σκέψη για καλύτερη ζωή και για κοινωνικότητα· για συλλογική αντιμετώπιση των μεγάλων ζητημάτων που μας περικυκλώνουν και υποβαθμίζουν τις ζωές και την υπόσταση της χώρας και τον αναγκαίο σεβασμό της προσωπικότητας και μοναδικότητας του καθένα και καθεμιάς.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον –κι ας προσθέσουμε μια άθλια πολιτική ζωή και κομματική πραγματικότητα– ευτελισμού και απογοήτευσης, γίνεται ένα Συνέδριο που μοιάζει σαν όαση σε άνυδρο και έρημο τοπίο. Κυριολεκτικά.
Οφείλουμε να χτυπήσουμε το κακό στη ρίζα του ...
Της Μαρίας Καρυστιανού
Οι αγρότες στους δρόμους, φωνάζουν απεγνωσμένα για την επιβίωση και για τα αφανισθέντα ζώα τους.
Όμως όλες αυτές οι διαμαρτυρίες στους δρόμους καταλήγουν κάθε φορά σε μία άκαρπη εκτόνωση:
η κυβέρνηση προσφέρει ψίχουλα σε σχέση με όσα χρωστάει, η αντιπολίτευση «στηρίζει» με παχιά λόγια, και τελικά ΚΑΜΙΑ ουσιαστική λύση στις παθογένειες που πληγώνουν τη χώρα.
Η ρίζα του κακού είναι σαφής:
οι πολιτικοί υπεύθυνοι παραμένουν ΠΑΝΤΑ εκτός κάδρου, ΑΤΙΜΩΡΗΤΟΙ!, προστατευμένοι από το άρθρο 86 του Συντάγματος, ενώ πλέον εντείνεται και η επίσημη τρομοκρατία κατά των μαρτύρων που καταγγέλουν πολιτικούς.
Για αυτό οφείλουμε να χτυπήσουμε το κακό στη ρίζα του,
να φωνάξουμε για την ουσία και την οριστική λύση στα προβλήματά μας.
Δεν θα ξεγελαστούμε πάλι από υποσχέσεις και ψίχουλα.
Για αυτό απαιτούμε:
(Α) Μη εφαρμογή του Άρθρου 86, του άρθρου ξεπλύματος των πολιτικών, γιατί αντίκειται στο Κράτος Δικαίου.
(Β) Πλήρη Λογοδοσία ΟΛΩΝ των πολιτικών που ευθύνονται για τα Τέμπη, τον ΟΠΕΚΕΠΕ, τις Υποκλοπές, τη Novartis, το Μάτι, καθώς και για όλα τα άλλα οικονομικά και κατά ζωής εγκλήματα εις βάρος της χώρας και των Ελλήνων.
(Γ) Επιστροφή των κλεμμένων χρημάτων πίσω στα δημόσια ταμεία και άμεση διανομή τους ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.
(Δ) Δήμευση Περιουσίας των ενόχων.
(Ε) Πληρωμή των προστίμων από τους υπαίτιους και ΟΧΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ τους πολίτες.
Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2025
Ο εργαζόμενος Θεός και η διαπολιτισμικότητα
Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου
Η Σύνοδος της Νικαίας τόλμησε κάτι που μοιάζει επαναστατικό. Διατύπωσε την πίστη με την φιλοσοφική γλώσσα της εποχής της και της κοινωνικής συνάφειάς της. Τόλμησε δηλαδή να εκφράσει την πίστη χρησιμοποιώντας έναν όρο ο οποίος δεν βρίσκεται στην Αγία της Γραφή, τον όρο «ομοούσιος». Με αυτόν δήλωσε ότι ο Υιός –ο οποίος και ενανθρώπησε– είναι της ίδιας ουσίας με τον Πατέρα. Είναι δηλαδή Θεός και όχι δημιούργημα. Πράττοντας έτσι η Σύνοδος χρησιμοποίησε τα ελληνικά εννοιολογικά εργαλεία, την οντολογικά σκέψη δηλαδή, η οποία καταπιάνεται με το «είναι», την «ουσία», την «υπόσταση».
Η γλωσσική αυτή καινοτομία της Συνόδου δεν ήταν παρά εφαρμογή της πίστης σε Θεό σαρκωθέντα. Η ενανθρώπηση (δηλαδή το ότι ο Θεός έγινε και παραμένει για πάντα άνθρωπος – κι όχι ότι απλώς έκανε ένα πέρασμα από την ζωή των ανθρώπων) συνεπάγεται την πρόσληψη του πλήρους ανθρώπου. Είναι θεμελιώδες χριστιανικό αξίωμα το ότι, όποτε ο Θεός μιλάει στον άνθρωπο, μιλάει την γλώσσα του εκάστοτε συνομιλητή του, άρα όλες τις ανθρώπινες γλώσσες, κι όχι κάποια θεϊκή ιδιόλεκτο ή μια και μόνο ιερή γλώσσα. Αυτό σημαίνει ότι αναγνωρίζεται η δημιουργική ικανότητα και ευθύνη του ανθρώπου να διατυπώνει το νόημα (το οποίο σύμφωνα με την χριστιανική πίστη αποκαλύπτει ο Θεός) με τους δικούς του γλωσσικούς τρόπους, ποικίλους από τόπο σε τόπο και από εποχή σε εποχή. Η δυναμική δηλαδή της ενανθρώπησης συνεχίζεται μέσα στην ιστορία και μέσα στην πολυπολιτισμικότητα.
Η πρόσληψη ειδικά της ανθρώπινης βούλησης και της δημιουργικότητας οδηγεί σε θετική στάση απέναντι στους πολιτισμούς. Σε στάση ανταμώματος, σεβασμού και αποδοχής των πολιτισμών ως νέας σάρκας του σαρκωμένου Χριστού. Κάτι ολότελα διαφορετικό από το αποικιοκρατικό πνεύμα και τον πολιτισμικό ιμπεριαλισμό, αλλά και διαφορετικό από την ειδωλοποίηση κάθε πολιτισμού. Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής τέσσερις αιώνες μετά την Νίκαια έγραψε εμβληματικά ότι ο Υιός του Θεού, όντας Θεός ο ίδιος, επιθυμεί να πραγματώνεται πάντα και παντού το μυστήριο της ενανθρώπησής του.
Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2025
Η Ιθάκη του Τσίπρα και η γοητεία της Κίρκης
Του Θανάση Σκαμνάκη
Διάβασα το βιβλίο με προσοχή, είναι μεγάλο 759 σελίδες μεγάλου σχήματος, γιατί πηγαίνει σε λεπτομέρειες που ίσως να μας είναι αχρείαστες, αλλά οικοδομούν το πρόσωπο που θέλει ο συγγραφέας. Δεν είναι όμως κουραστικό. Είναι γλαφυρό, καλογραμμένο και ευανάγνωστο. Σα να διαβάζεις σε αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα τα πάθη ενός πολιτικού ηγέτη.
Αν το διαβάσεις ως μυθιστόρημα, συμπαθείς τον ήρωα, ο οποίος ως άλλος Οδυσσέας, όπως… σεμνά ορίζει τον εαυτό του, περνάει τα χίλια βάσανα, Λαιστρυγόνες, Κύκλωπες, μαζί και Συμπληγάδες από άλλο έπος, για να οδηγήσει τους συντρόφους του, τον ελληνικό λαό στην Ιθάκη της Ευρωζώνης. Αλλά στο δρόμο οι πρώτοι που τον υπονομεύουν είναι οι σύντροφοί του, οι οποίοι κάθε φορά ανοίγουν τον ασκό του Αιόλου και χάνονται οι ούριοι άνεμοι (φυσικά όλοι ξέρουμε πως ο Οδυσσέας έφτασε μόνος στην Ιθάκη, οι σύντροφοί του καταναλώθηκαν στο δρόμο, κι όπως θα δούμε το ίδιο και οι σύντροφοι του Οδυσσέα … Τσίπρα).
Και συμπαθώντας τον θέλεις κάθε φορά τα μέτρα που παίρνει να είναι όσο γίνεται πιο αποτελεσματικά, και συνεπώς πιο σκληρά, ώστε στο τέλος να νικήσει τον κακό λύκο Σοϊμπλε (αυτό είναι από άλλο παραμύθι, όπως καταλαβαίνετε) κι ας επιβαρύνεται όλο και περισσότερο ο ελληνικός λαός! Αυτό θέλει ο συγγραφέας, εκεί σε οδηγεί.
Αλλά δυστυχώς δεν είναι μυθιστόρημα, είναι πολιτική.
Ας δούμε όμως το περιεχόμενο και μερικές βασικές σκέψεις γύρω από αυτό.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση
Δηλώνει πως είναι ευρωπαϊστής από μικρός. Αλλά ταυτόχρονα μας περιγράφει έναν αδυσώπητο μηχανισμό επιβολής σκοτεινών θελήσεων. Τι οποίες θελήσεις όμως δεν αναφέρει ούτε υπαινικτικά. Ήταν μόνο ο Σόιμπλε και κάποιοι που τους υποχρέωνε να τον ακολουθήσουν, ο οποίος είχε προσωπικό κίνητρο, καθώς στοχοποιώντας την Ελλάδα έβγαζε λάδι τις δικές του οικονομικές επιλογές που είχαν οδηγήσει σε κρίση. Και ο Τόμσεν, τον θυμάστε;, ο οποίος ήταν ένας ανίκανος οικονομολόγος του ΔΝΤ. Συνεπώς, όλα θα είχαν πάει καλύτερα αν έλειπαν αυτοί.
Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2025
Χωρίς προφάσεις, χωρίς όρια
Ο Τραμπ δεν έχει πρόβλημα να ανακοινώσει ότι στόχος του είναι η αλλαγή καθεστώτος στη Βενεζουέλα, περίπου όπως έγινε στη Λιβύη και στη Συρία
Του Θέμη Τζήμα
Στο σόου το οποίο σκηνοθετεί και στο οποίο πρωταγωνιστεί ο πρόεδρος των ΗΠΑ, το νέο «επεισόδιο» λέγεται Βενεζουέλα. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, αφού δεν έλαβε το Νόμπελ Ειρήνης βλέποντας αντί για αυτόν μια προπαγανδίστρια της εισβολής των ΗΠΑ στην πατρίδα της να το παίρνει, αποφάσισε ότι ο ρόλος του «ειρηνοποιού» μπορεί να εναλλάσσεται με τον ρόλο του «πολέμαρχου» ιδίως όταν διακυβεύονται κάποια από τα σημαντικότερα κοιτάσματα πετρελαίου παγκοσμίως.
Ο πρόεδρος Τραμπ λοιπόν έχει ξεκινήσει τις προετοιμασίες για πόλεμο εναντίον της Βενεζουέλας στο όνομα του πολέμου κατά της «ναρκοτρομοκρατίας» συνδυάζοντας Ρέιγκαν και Μπους (πόλεμο κατά των ναρκωτικών με πόλεμο κατά της τρομοκρατίας), με τον υπουργό Πολέμου να ανακοινώνει την επιχείρηση «Southern Spear» εναντίον της Βενεζουέλας και με το αεροπλανοφόρο Gerald R. Ford να πλέει στην Καραϊβική στο πλαίσιο μιας ευρύτερης στρατιωτικής κινητοποίησης επιθετικού χαρακτήρα, μεγάλης κλίμακας, η οποία συμπεριλαμβάνει πάνω από δέκα χιλιάδες στρατιώτες, οκτώ πολεμικά πλοία, ένα πυρηνοκίνητο υποβρύχιο ταχείας επίθεσης και μαχητικά αεροσκάφη F-35. (Πρέπει κάποτε να γίνονται και ορισμένες επιδείξεις όπλων).
Ήδη, οι ΗΠΑ επιτίθενται εκτός των χωρικών τους υδάτων σε πλοιάρια προερχόμενα από τη Βενεζουέλα, τα οποία κατηγορούν άνευ αποδείξεων ως μεταφέροντα ναρκωτικά. Οι ενέργειες των ΗΠΑ θα ήταν παράνομες κατά το διεθνές δίκαιο ακόμα και αν αυτό ήταν αλήθεια, πολύ περισσότερο με δεδομένο ότι καμία σχετική απόδειξη δεν έχει παρασχεθεί. Εν τω μεταξύ ο πρόεδρος των ΗΠΑ έχει επικηρύξει τον πρόεδρο της Βενεζουέλας για 50 εκατομμύρια δολάρια, επικαλούμενος ότι είναι επικεφαλής ενός καρτέλ ναρκωτικών ονόματι «Cartel of the Suns».
Διαλυμένα κράτη, υποτακτικοί ηγέτες και ατελείωτοι πόλεμοι
Η επίσκεψη του Τζολάνι στη Μόσχα και στην Ουάσιγκτον θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως μια εκδοχή «υπαρκτού σουρεαλισμού».
Του Θέμη Τζήμα *
Η επίσκεψη του Τζολάνι στη Μόσχα και στην Ουάσιγκτον θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως μια εκδοχή «υπαρκτού σουρεαλισμού»: ο μέχρι πρότινος επικηρυγμένος επικεφαλής της Αλ Κάιντα, στη Συρία, «τόπος» σύμπτωσης της διεθνούς κοινότητας της διεθνούς κοινότητας ως προς την ομόθυμη καταδίκη του, αναβαπτισμένος πια στη διάλυση ενός κράτους και στην παράδοσή του σε ΗΠΑ, Ισραήλ και Τουρκία γίνεται δεκτός ως ο ηγέτης που θα «ξαναφέρει» τη Συρία (ποια Συρία αλήθεια;) στους «κόλπους» της διεθνούς κοινότητας.
Τα θύματα και τα εγκλήματα όχι τυχαία ξεχάστηκαν εύκολα. Όσοι τόνιζαν από καιρό ότι η Αλ Κάιντα, το Ισλαμικό Κράτος και άλλες οργανώσεις-βιτρίνα δεν στράφηκαν ποτέ εναντίον του Ισραήλ ενώ κατά βάση επιτίθονταν εναντίον Μουσουλμάνων, προβοκάροντας τον σεχταρισμό και αποδυναμώνοντας κατά βάση εχθρικά προς τις ΗΠΑ αραβό-ισλαμικά κράτη, εύκολα κατηγορούνταν ως συνωμοσιολόγοι. Τελικώς μάλλον συνωμοσίες όντως λάμβαναν και λαμβάνουν χώρα.
Στην πιο δεκτική στο σόου Ουάσιγκτον σε σχέση με τη Μόσχα, ο Αλ Τζολάνι δεν παρέλειψε να παίξει ένα μπάσκετ 1Χ1 με τον πρώην διώκτη του, επικεφαλής της CENTCOM Μπραντ Κούπερ.
Στην περίπτωση της Μόσχας θα λέγαμε ότι περισσότερο η ανάγκη (αλλά και η αδράνεια, το λάθος, η αδυναμία) γίνονται φιλοτιμία καθώς η Ρωσία οριακώς κρατιέται στην τελευταία ναυτική της βάση στην Ανατολική Μεσόγειο, ενώ στην περίπτωση των ΗΠΑ έχουμε τον μείζονα νικητή μαζί με το Ισραήλ και την Τουρκία στην Συρία, να καλωσορίζει τον υποτακτικό της.
Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2025
Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2025
Κυκλοφοριακό: Αφήνουν την Αθήνα να γίνει αβίωτη
Το έγκλημα που συντελείται σε βάρος της κοινωνίας δεν έχει να κάνει μόνο με την ακρίβεια, την υπερεργασία δίχως εργασιακά δικαιώματα με πενιχρές αμοιβές, τον περαιτέρω πλουτισμό των ολίγων, την φτωχοποίηση των πολλών, την υποβάθμιση της Υγείας, της Παιδείας και κάθε τομέα κοινωνικής πρόνοιας. Εχει να κάνει με την υποβάθμιση κάθε πτυχής της καθημερινής ζωής των πολιτών. Δεν είναι μόνο το άγχος για το πως θα βγει οικονομικά η επόμενη ημέρα, είναι και ο καθημερινός Γολγοθάς όλων των Ελλήνων, και πολύ περισσότερο των «συνωστισμένων» στην Αττική, του 50% των Ελλήνων που ζει στο 2,9% της έκτασης της χώρας, πως θα επιβιώσουν μέσα σε μια άκρως αφιλόξενη πρωτεύουσα.
Μια πόλη, που, ούτως ή άλλως αναπτύχθηκε στην άκρως προβληματική βάση από τη μετεμφυλιακή εποχή της «αντιπαροχής» του Κωνσταντίνου Καραμανλή, σήμερα έχει γίνει αβίωτη. Και πως να μην συμβεί αυτό, όταν στα σχεδόν πέντε εκατομμύρια κατοίκους του λεκανοπεδίου, προστίθενται κάθε χρόνο άλλα εννέα εκατομμύρια τουρίστες, με αυξητική τάση στα 10 εκατομμύρια! Κατ΄ αντιστοιχίαν, καμία πόλη δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με τέτοιους αριθμούς. Ως εκ τούτου, άλλωστε, και οι τεράστιες αντιδράσεις που υπάρχουν σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις για τον υπερτουρισμό.
Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2025
«Δημοκρατορία»: Η δικτατορία των democrats (Το Ιδιωτικό κατά του Δημοσίου)
Της Μαρίας Μαγγιώρου
Ι. «Γυμνή Μετάβαση»: Μεταβήκαμε, από την Πολιτική, στο γυμνό Ιδιωτικό
Το Συνέδριο, επειδή είναι επιστημονικό και πολιτικό, κινδυνεύει και από τις επιστημονικές και από τις πολιτικές προκαταλήψεις. Από τη μια μεριά, ο θετικισμός αντικαθιστά την κοινωνική αλήθεια με εμπειριστικά δεδομένα και από την άλλη, ο πραγματισμός την αντικαθιστά με βεβαιότητες δομής. Έτσι, λόγω «ορθολογικότητας», τα κοινωνικο-πολιτικά φαινόμενα παραμένουν αόρατα. Επιπλέον, ο στόχος του Συνεδρίου για «τεκμηρίωση» δεν μας γλυτώνει από την αντίληψη της ιστορίας ως «προόδου». Αναμένεται λοιπόν να αναπαραχθεί η κυρίαρχη-συστημική θέση περί «κρίσης της πολιτικής» σαν να περνάνε απλώς κρίση οι θεσμοί και περί «λαϊκισμού» σαν να είναι δικτατορία η «δημόσια σφαίρα» (η πολιτική εξουσία) και δημοκρατία η «ιδιωτική σφαίρα» (η αγορά).
Δεδομένου ότι τα ιστορικο-κοινωνικά πισωγυρίσματα και προπαντός ο θάνατος αποτελούν ταμπού για τη Δύση, η λέξη κρίση πάει κι έρχεται σαν να μην αφορά το σημείο που δείχνει προς ένα πιθανό τέλος. Κρίση της πολιτικής είχαμε όταν μιλούσαμε για διαπλοκή, σήμερα, η άλωση του Δημόσιου από το Ιδιωτικό έχει ολοκληρωθεί. Κρίση είχαμε όταν υψώθηκε το πολεμικό λάβαρο που έγραφε «δεν υπάρχει κοινωνία», σήμερα, απλώς δεν υπάρχει «κοινωνικό κράτος».
Επίσης, κρίση δικαιοσύνης είχαμε στο ξεκίνημα της παγκοσμιοποίησης, τότε που το «κράτος δικαίου» άρχισε να ξηλώνεται για να μπει τέλος στους κανονισμούς που αφορούσαν το Ιδιωτικό (deregulation), για να ισχύει μόνο το «εθελοντικό δίκαιο» (softlaw). Τελικά, έληξε η συναίνεση του 17ου αιώνα, με την οποία καθιερώθηκε το «σύστημα Κρατών» της διεθνούς κοινότητας, με αποτέλεσμα να καταλυθεί το διεθνές δίκαιο και η «γεωπολιτική» να καταστήσει γεωγραφικούς χώρους τις χώρες. Αλλά και σε εθνικό επίπεδο έληξε ο ιστορικός συμβιβασμός του 19ου αιώνα, ο οποίος επέτρεψε την ύπαρξη των Εθνών-Κρατών. Δεν υπάρχει κυβερνητική εξουσία χωρίς κράτος, η «διακυβέρνηση» είναι ιδιωτική εξουσία για τα ιδιωτικά συμφέροντα, δεν είναι πολιτική εξουσία για τα συμφέροντα του λαού.
Η δικτατορία του Ιδιωτικού χρησιμοποιεί τους πολιτικούς θεσμούς έχοντας καταστήσει τη «διακυβέρνηση» έναν τύπο mafiamanagement. Εμείς όμως συνεχίσουμε να νομίζουμε πως δεν αλλάζει το νόημα με την αλλαγή της λέξης, όπως νομίζουμε ότι είναι κοινωνία των πολιτών η ιδιωτική civilsociety των ΜΚΟ.
Κρίση πολιτικής είχαμε όταν η «σφαίρα του Ιδιωτικού» πάλευε να ξεφορτωθεί τη «σφαίρα του Δημοσίου» μαζί με τη δορυφορική της «σφαίρα της Κοινωνίας». Αφής στιγμής η Πολιτική και η Κοινωνία εξαερώθηκαν, βιώνουμε την απώλειά τους, όχι την κρίση τους. Κρίση θεσμών είχαμε κατά το πέρασμα στη μεταβιομηχανική κοινωνία. Πάει καιρός που οι τράπεζες μεταμορφώθηκαν, από ιδρύματα/θεσμούς για την «κοινωνική ανάπτυξη», σε χρηματοπιστωτικό καζίνο. Το ίδιο το κράτος δεν υπηρετεί πια την κοινωνία αλλά τον τζόγο των αγορών. Οι κυβερνήσεις έγιναν υπηρετριούλες της Αγοράς, του Ιδιωτικού.
Η Ευρωπαϊκή Διάσταση της Κρίσης των Πολιτικών Συστημάτων: Η Γαλλία και η Ελλάδα ως Παραδείγματα
Η Ευρώπη, ως χώρος πολυπολιτισμικής συνύπαρξης και κοινών θεσμών, βιώνει τα τελευταία χρόνια μια βαθιά κρίση των πολιτικών συστημάτων της.
Αυτή η κρίση δεν περιορίζεται μόνο σε εθνικά σύνορα. Για εκείνους που οι ευρωπαϊκές χώρες αποτελούν το βασικό πεδίο αναφοράς τους -δηλαδή το πλαίσιο μέσα στο οποίο ζουν και εργάζονται- είναι εύκολο να διακρίνουν, από την Ελλάδα έως τη Γαλλία κι από τη Γερμανία και την Ιταλία μέχρι την Πορτογαλία, τη διογκούμενη δυσπιστία των πολιτών απέναντι στους πολιτικούς, απέναντι στους θεσμούς, αλλά και απέναντι στην ίδια την ικανότητα των δημοκρατιών μας να ανταποκριθούν στα ολοένα σοβαρότερα και αυξανόμενα προβλήματα των κοινωνιών.
Κι αυτό γιατί, τις τελευταίες δεκαετίες, δεν έχουμε να κάνουμε με κυβερνήσεις που υπηρετούν το κοινό συμφέρον. Υπηρετούν το δικό τους και σε πολλές περιπτώσεις ξένα συμφέροντα, υπό την καθοδήγηση των ταγών της παγκοσμιοποίησης και την εποπτεία των Βρυξελλών, που λειτουργούν ως θερμοκήπιο της διαπλοκής και της θεσμικής αυθαιρεσίας.
Παρά τις μεγάλες διακηρύξεις και τα μεγάλα λόγια της Ένωσης με τα οποία γαλουχηθήκαμε, στις μέρες μας οι μάσκες έχουν πέσει. Το ευρωπαϊκό διευθυντήριο, ένας λαβύρινθος γραφειοκρατίας και εξουσίας, διακρίνεται για τον αυταρχισμό και τη διαφθορά του και κανένας ηγέτης ευρωπαικής χώρας δεν φαίνεται πρόθυμος να αντιμετωπίσει ουσιαστικά αλλά ούτε και να αντισταθεί.
Η Γαλλία, που άλλοτε παρουσιαζόταν ως ισχυρή κεντρική δύναμη της Ένωσης, σήμερα δείχνει να ταλαντεύεται ανάμεσα στην ακροδεξιά και την αποσύνθεση του παραδοσιακού πολιτικού της ιστού, ο οποίος κάποτε ήταν σεβαστό παράδειγμα. Η Ελλάδα, από την άλλη, παρά τα δεινά της, δείχνει να μην μαθαίνει από τα λάθη της και συνεχίζει να κουβαλά τις πληγές και τις παθογένειες ενός πολιτικού συστήματος που ουδέποτε αναγεννήθηκε πραγματικά από την μεταπολίτευση έως σήμερα.
Η κρίση των πολιτικών συστημάτων στη Γαλλία, την Ελλάδα και ευρύτερα στην Ευρώπη, οξύνθηκε μετά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και ενισχύθηκε από μεταγενέστερα γεγονότα: τη μεταναστευτική κρίση, την πανδημία COVID-19, απο τις αυστηρές δημοσιονομικές απαιτήσεις, τον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας. Αυτά τα γεγονότα λειτούργησαν ως η αφορμή και η δικαιολογία για μια πρωτοφανή «καταλήστευση» και φτωχοποίηση, με κάθε τρόπο, των κοινωνιών μας υλική, πνευματική, ηθική και, πάνω απ’ όλα, πολιτική.
Ο μπάρμπα Σαμ, οι δεδομένοι της Αθήνας και οι 40 κλέφτες του Κιέβου!
Στην εκπομπή του «Ιδεοχώρου», ο Δημήτρης Λιάτσος και ο καλεσμένος του, οικονομολόγος και πολιτικός επιστήμων, Ηλίας Παπαναστασίου, συζητούν με αφορμή την πρόσφατη επίσκεψη του Ζελένσκι στην Αθήνα και την υποδοχή του από τον Ελληνα πρωθυπουργό και τη νέα πρέσβη των ΗΠΑ στην Αθήνα. Επίσκεψη, εν μέσω πολύ σοβαρών αποκαλύψεων διαφθοράς στην Ουκρανία που «δείχνουν» απευθείας ως υπαίτιους τον ίδιον και το περιβάλλον του.
Ο Αγαμέμνονας θυσίασε την κόρη του, όχι τα παιδιά των άλλων
.jpg)
Από mitsos175
Θυσίες για την Ευρώπη ζητούν οι πολεμοκάπηλοι μαφιόζοι της συμμορίας της ΝΔ.
Δεν προσφέρουν τίποτα, μόνο ζητάνε. Ζήτησαν τους μισθούς και τις συντάξεις μας. Αφού τα πήραν, τους άνοιξε η όρεξη και τώρα θέλουν τις ζωές μας.
Σκέφτομαι πόσο διαφορετικοί ήταν οι άρχοντες πριν 32 αιώνες. Ο Αγαμέμνονας θυσίασε την κόρη του, όχι τα παιδιά των άλλων.
Αν και οι ανθρωποθυσίες ήταν πολύ σπάνιες, γίνονταν. Όμως η συγκεκριμένη, που θυμίζει πολύ τη θυσία του Ισαάκ από τον Αβραάμ, ίσως ήταν συμβολική. Ο στρατηγός οφείλει να δείξει στους απλούς στρατιώτες πως είναι μαζί τους. Περνάει τα ίδια και χειρότερα.
Έτσι έκανε και ο Μέγας Αλέξανδρος. Πολεμούσε στην πρώτη γραμμή. Όταν μάλιστα οι δεισιδαίμονες Μακεδόνες πήγαν να τον εγκαταλείψουν, τους υπενθύμισε πως είχε τα περισσότερα τραύματα από όλους.
Όποιος θέλει πόλεμο, πρέπει να αφιερωθεί σε αυτόν, ακόμα και εις βάρος της οικογένειας του. Αυτό είναι το μήνυμα της θυσίας της Ιφιγένειας. Μην ξεχνάτε πως οι περισσότεροι ήταν αγρότες και χρειάζονταν στα χωράφια.
Αν ο Αγαμέμνονας έλεγε να θυσιαστεί το παιδί ενός στρατιώτη με κλήρο, όπως πρότεινε η Κλυταιμήστρα, δεν θα έμενε κανένας για να πάει μαζί του στην Τροία.
Οι αρχαίοι ήταν πρακτικοί, όχι κορόιδα. Πολεμούσαν για τη λεία και για να υπερασπιστούν τα σπίτια τους από επιδρομείς. Όταν ο Αχιλλέας αισθάνθηκε πως τον έριξαν στη μοιρασιά, δεν πολέμησε. Καθόλου τυχαίο πως η Ιλιάδα βασίστηκε σε αυτό το θυμό.
Σήμερα οι αρχηγοί είναι στα μετόπισθεν. Πολλοί από αυτούς τρώνε και πίνουν εις βάρος των στρατιωτών που στέλνουν να σφαγιαστούν στο μέτωπο.
Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2025
Νίκο Δένδια παραιτήσου!
Νιώθω την ανάγκη να απαντήσω στις αδιανόητες δηλώσεις του υπουργού Άμυνας (και πλέον, όπως φαίνεται, Πολέμου) Νίκου Δένδια, προαλειφόμενου αρχηγού της Ν.Δ. — θεός φυλάξοι.
ΝΙΚΟ ΔΕΝΔΙΑ ΠΑΡΑΙΤΗΣΟΥ!
Οι δηλώσεις του υπουργού Άμυνας δεν περιγράφουν απλώς μια «αλλαγή κουλτούρας»∙ περιγράφουν μια επικίνδυνη μετατόπιση της Ευρώπης —και της Ελλάδας— προς μια πολεμοκεντρική λογική, όπου η κοινωνική συνοχή, η δημοκρατική συζήτηση και η ανθρώπινη ζωή υποβαθμίζονται στο όνομα μιας υποτιθέμενης «αποτροπής».
Το να ζητάς «επιστροφή στην αυτοθυσία» και «να είμαστε έτοιμοι να βλέπουμε φέρετρα με σημαίες» δεν αποτελεί στρατηγική· αποτελεί ηθικοπολιτική ολίσθηση. Ο πόλεμος δεν είναι ζήτημα κουλτούρας, αλλά απόλυτη αποτυχία της πολιτικής.
Η Ευρώπη έχτισε το μεταπολεμικό της οικοδόμημα ακριβώς πάνω στην άρνηση τέτοιων λογικών — όχι στην εξοικείωση με τις εικόνες του θανάτου.
Η Ελλάδα, μια χώρα με ΑΕΠ 220 δισ. που «έχει περισσότερα βαρέα τεθωρακισμένα από τη Γερμανία, τη Γαλλία, τη Βρετανία, την Ολλανδία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο και τη Δανία μαζί», δεν χρειάζεται υπερηφάνεια για την υπερεξοπλιστική της εμμονή. Χρειάζεται ψυχραιμία, δημοκρατική εποπτεία και σοβαρή στρατηγική για το πώς αυτή η τεράστια δαπάνη υπηρετεί πραγματικά τον πολίτη – όχι τη βιομηχανία όπλων και τον γεωπολιτικό τυχοδιωκτισμό.
Όταν δε ο υπουργός δηλώνει ότι «η σκληρή ισχύς έχει την πρωτοκαθεδρία» και ότι η αμυντική βιομηχανία γίνεται «όχημα διπλωματίας», μετατρέπει την εξωτερική πολιτική σε προέκταση των εξοπλισμών.
Αυτή είναι η λογική που οδήγησε την Ευρώπη στον Α΄ και Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο – όχι η λογική που την κράτησε σε ειρήνη για 70 χρόνια.
Η Ελλάδα χρειάζεται όχι περισσότερα άρματα, αλλά περισσότερη δημοκρατική συζήτηση. Όχι «κουλτούρα αυτοθυσίας», αλλά κουλτούρα ειρήνης. Όχι αποδοχή φερέτρων, αλλά αποτροπή τους.
Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2025
Θα συνεχιστεί η «πράσινη ανάπτυξη» ;
Όλοι γνωρίζουμε
ότι η σημερινή κυβέρνηση, τα τελευταία 6 χρόνια, είχε παγώσει την διαδικασία
ερευνών, γεωτρήσεων και εκμετάλλευσης των όποιων κοιτασμάτων στα χωρικά μας
ύδατα. Ήταν απόλυτα ταγμένη στην «πράσινη ανάπτυξη». Ο κ. Δένδιας, το 2021,
ήταν ξεκάθαρος: «η Ελλάδα δεν πρόκειται να αρχίσει να σκάβει τον βυθό της
Μεσογείου», όπως και «το Αιγαίο είναι ένας παράδεισος, δεν σκοπεύουμε να τον
μετατρέψουμε σε κόλπο του Μεξικού».
Παράλληλα, ως
«καλά παιδιά», σπεύδοντας να αποδείξουμε πόσο ευπροσάρμοστοι είμαστε,
αυτοδεσμευτήκαμε στην απολιγνιτοποίηση πριν ακόμα το 2028, παρόλο που θα
μπορούσαμε να ζητήσουμε παράταση και να συνεχίσουμε την παραγωγή ενέργειας με
ένα δικό μας εθνικό προϊόν, που θα μας κόστιζε πολύ λιγότερο. Μας έλεγαν ότι
ρυπαίνει. Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, όταν τον πουλάς στα Σκόπια, δεν ρυπαίνει; Όμως
είμαστε γαλαντόμοι! Δεν θέλουμε να κακοκαρδίζονται οι «φίλοι» μας κι ας είναι
αυτοί που, όπως παραδέχτηκαν, μας επέβαλαν τιμωρητικά βαριά μνημόνια και μεις
δουλικά τα αποδεχτήκαμε!
Και τώρα; Όλα αυτά
αλλάζουν. Μόλις ο «θείος» Τραμπ είπε το «drill,
baby, drill» (τρυπάνι, μωρό
μου, τρυπάνι), οι κυβερνητικές πιρουέτες κάναν την εμφάνισή τους. Όπως συνέβη
και με τα φύλα, που από τα 72 ξαναγίνανε, για τον κ. Μητσοτάκη, 2.
Αντί για
αυτοκριτική, για τον χαμένο χρόνο, έχουμε κυβερνητικά «αυτοσυγχαρητήρια» για
την νέα ενεργειακή πολιτική, παρόλο που τα δεδομένα ήταν γνωστά σε όλους! Όσες
ΑΠΕ και να βάλουμε, για πολλές δεκαετίες ακόμα, θα χρειαζόμαστε υδρογονάνθρακες
για να έχουμε ενεργειακή επάρκεια.
Οι ΑΠΕ δεν έχουν σταθερή ροή και δεν παράγουν ενέργεια όταν την χρειαζόμαστε, τόσο απλά!. Σύμφωνα με τον Μιχάλη Μαθιουλάκη (Αναλυτής Ενεργειακής Στρατηγικής) το 45% του ηλεκτρισμού της Ευρώπης είναι από ΑΠΕ. Μόνο του ηλεκτρισμού. Όμως ο ηλεκτρισμός είναι περίπου το 25% του συνόλου της ενέργειας που καταναλώνουμε. Καταλαβαίνουμε ότι ο στόχος καθαρής ενέργειας από αιολικά και φωτοβολταϊκά για το σύνολο των ενεργειακών αναγκών μέχρι το 2050, είναι ανέφικτος, επειδή το πρόβλημα είναι η αποθήκευση. Για να γίνει ακόμα πιο κατανοητό, με τα σημερινά τεχνολογικά δεδομένα, οι μπαταρίες που διαθέτουμε, μπορούν να αποθηκεύσουν μόνο το 10 – 15% της ενέργειας ενός βαρελιού πετρελαίου. Φυσικά μιλάμε για τον ίδιο όγκο και το ίδιο βάρος αντίστοιχης αποθήκευσης ηλεκτρισμού από ΑΠΕ.
Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2025
Το Υπαρξιακό Πρόβλημα της Ελλάδας! Η διακήρυξη του Δεύτερου Συνεδρίου για την Ελλάδα που θέλουμε
Το τριήμερο Παρασκευή-Σάββατο-Κυριακή (21,22 και 23 Νοεμβρίου) θα γίνει στην Αθήνα το δεύτερο Συνέδριο για την Ελλάδα που θέλουμε και για το Υπαρξιακό Πρόβλημα της χώρας. Το Συνέδριο θα γίνει στη Λεόντειο Σχολή Πατησίων.
Διακήρυξη για το 2ο συνέδριο Η Ελλάδα που θέλουμε!
Αποτελεί συλλογικό βίωμα, και όλο και πιο κοινή διαπίστωση, πως τα προβλήματα στη χώρα μας διευρύνονται κι αγγίζουν πλέον την υπαρξιακή της διάσταση. Την ίδια στιγμή, οι απαντήσεις που δίνονται από τις εγχώριες ελίτ μοιάζουν να τροφοδοτούν έναν φαύλο κύκλο αντί να ανοίγουν διεξόδους προς ένα μέλλον εθνικής αξιοπρέπειας και κοινωνικής αναζωογόνησης. Το υπάρχον πολιτικό σύστημα –στο σύνολό του- φέρει τεράστιες ευθύνες και μπλοκάρει κάθε δυνατότητα διαφορετικής πορείας της χώρας και της κοινωνίας. Είναι σε βαθιά διάσταση με την κοινωνία, βαθαίνει πολλαπλά την κρίση και εντείνει το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας.
Στον πυρήνα του υπαρξιακού προβλήματος συναντάμε μια κοινωνία χωρίς φωνή, χωρίς Τόπο, χωρίς κινούσα στρατηγική ιδέα για την προοπτικής της, αμήχανη – κατακερματισμένη, χειραγωγημένη, αποπροσανατολισμένη και βαθιά απογοητευμένη. Μια κοινωνία όμως που στις ελπιδοφόρες στιγμές δείχνει ότι μπορεί να επιδράσει σημαντικά στην πορεία των πραγμάτων με τη μαζική της παρουσία, κατανοώντας βαθιά, με τρόπο βιωματικό, πως δεν μπορεί να περιμένει έτοιμες λύσεις και σωτήρες. Σε αυτή την αντιφατική αλλά παρούσα κοινωνική διαθεσιμότητα, που σε συνθήκες ασφυξίας ψάχνει για «οξυγόνο» και δρόμο προς το μέλλον, επικεντρώνεται η προσπάθειά μας, προσπαθώντας να διαβάσουμε προσεκτικά το χαρακτήρα της.
Μετά την επιτυχημένη διεξαγωγή του πρώτου Συνεδρίου τον Μάιο του 2024 και τις προσδοκίες που αυτό δημιούργησε, προχωρούμε στο δεύτερο Συνέδριο με επίκεντρο την αντιμετώπιση του υπαρξιακού προβλήματος της Ελλάδας και με τίτλο «Η Ελλάδα που θέλουμε», αναζητώντας τους ορθούς όρους πραγμάτωσής της.
Πρεσβεία της Παλαιστίνης: O IDF έκλεψε 17.000 αρχαιολογικά αντικείμενα από το μουσείο Παλατιού Αλ-Μπάσα στη Γάζα
Η Πρεσβεία της Παλαιστίνης στην Ελλάδα προχώρησε σε σοβαρή καταγγελία, ανακοινώνοντας ότι οι Ισραηλινές δυνάμεις κατοχής (IDF) έκλεψαν πάνω από 17.000 αρχαιολογικά αντικείμενα από το ιστορικό Μουσείο Παλατιού Αλ-Μπάσα στην πόλη της Γάζας κατά τη διάρκεια των δύο ετών της επιθετικής δράσης τους στην περιοχή.
Το Μουσείο Παλατιού Αλ-Μπάσα, το οποίο στεγαζόταν σε ένα κτίσμα της περιόδου των Μαμελούκων του 13ου αιώνα, λειτουργούσε ως μουσείο και φιλοξενούσε μια πλούσια συλλογή αρχαιολογικών εκθεμάτων, τα οποία περιλάμβαναν κεραμικά, νομίσματα και κειμήλια που καλύπτουν διάφορες ιστορικές περιόδους. Στις αποθήκες του Μουσείου υπήρχαν περισσότερα από 17.000 αντικείμενα, τα οποία οι Ισραηλινές δυνάμεις κατέστρεψαν κατά τη διάρκεια της επίθεσης.
Συγκεκριμένα, τον Δεκέμβριο του 2023, οι Ισραηλινές δυνάμεις βομβάρδισαν το μουσείο και στη συνέχεια προχώρησαν στην κατεδάφιση του χώρου με τη χρήση μπουλντόζων, μετατρέποντάς το σε ερείπια. Από τα 17.000 και πλέον αντικείμενα, μόνο 20 ανακτήθηκαν από τα ερείπια, ενώ τα υπόλοιπα φέρεται να έχουν κλαπεί.
Ο Πρέσβης του Κράτους της Παλαιστίνης στην Ελλάδα, κ. Yussef Dorkhom, δήλωσε: «Το Ισραήλ, η κατοχική δύναμη, πρέπει να λογοδοτήσει για την κλοπή χιλιάδων αρχαιολογικών αντικειμένων από το Παλάτι Αλ-Μπάσα, τα οποία περιλαμβάνουν αντικείμενα που χρονολογούνται από τη Βυζαντινή και την Ελληνιστική Περίοδο». Ο κ. Dorkhom απηύθυνε έκκληση στις Ελληνικές Αρχές να παράσχουν βοήθεια στο Κράτος της Παλαιστίνης για την ανάκτηση αυτών των ιστορικών αντικειμένων, τονίζοντας ότι αυτά τα κειμήλια «συμβολίζουν τη βαθιά ιστορική φιλία και την κοινή πολιτιστική κληρονομιά των δύο λαών μας».
Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2025
Πολυτεχνείο / Χιλιάδες κατέβηκαν στους δρόμους για τα 52 χρόνια από την Εξέγερση
Με μαζική συμμετοχή, παλμό και επίκαιρα συνθήματα, χιλιάδες διαδηλωτές τίμησαν την 52η επέτειο από την εξέγερση του Πολυτεχνείο στο κέντρο της Αθήνας.
Φοιτητές, αντιστασιακοί, εκπαιδευτικοί, συλλογικότητες και πλήθος κόσμου έστειλαν μήνυμα για δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη.
Η αστυνομία εκτιμά τον αριθμό των διαδηλωτών σε περίπου 23.000, σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωσή της αργότερα το βράδυ.
Όπως κάθε χρόνο, η αιματοβαμμένη σημαία του Πολυτεχνείου αποτέλεσε τον οδηγό της πορείας. Η νεολαία της ΠΑΣΠ, η οποία παραδοσιακά μεταφέρει τη σημαία, ξεκίνησε την πορεία της από τις πύλες του ιστορικού κτιρίου λίγο μετά τις δύο το μεσημέρι.
Το μπλοκ της σημαίας έκανε μια σύντομη στάση στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, όπου οι συμμετέχοντες έστρωσαν κόκκινα γαρύφαλλα στο άτυπο μνημείο των θυμάτων των Τεμπών, και συνέχισε προς τον τελικό προορισμό.
Η σημαία έφτασε μπροστά από την Αμερικανική Πρεσβεία λίγο μετά τις 4 το απόγευμα, ως προπομπός του κύριου όγκου της διαδήλωσης. Εκεί, οι διαδηλωτές φώναξαν συνθήματα, τήρησαν ενός λεπτού σιγή για τα θύματα του Πολυτεχνείου και έψαλλαν τον εθνικό ύμνο, πριν καλύψουν ξανά τη σημαία και αποχωρήσουν.
Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2025
Πώς επανήλθε η Ακροδεξιά
Ωραίες οι ανθρωπιστικές ομιλίες, η απαίτηση για
δικαιοσύνη, η συστράτευση για την ισονομία. Δεν αρκούν όμως. Απαιτείται,
παράλληλα, απάντηση στο ερώτημα: Τι προώθησε τον Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό
Οίκο; Πώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης παραμένει, ανενόχλητος, στο Μαξίμου; Η απάντηση
είναι, και στις δύο περιπτώσεις, ότι ούτε ο Τραμπ ούτε ο Μητσοτάκης θα ήταν
εκεί που είναι αν δεν τους είχε στρώσει το χαλί η Κεντροαριστερά προσχωρώντας
στον αστερισμό της ολιγαρχίας.
Τα δυτικά κράτη, ακόμη και η Γερμανία,
ζορίζονται δημοσιονομικά πιο πολύ από ποτέ. Τα ελλείμματα διογκώνονται, το
δημόσιο χρέος φουσκώνει και το ακροκεντρώο πολιτικό προσωπικό ακροβατεί
υιοθετώντας περικοπές στο κοινωνικό κράτος που φουντώνουν τη δυσαρέσκεια που
τρέφει την Ακροδεξιά. Κάποιοι συμπεραίνουν ότι η δημοκρατία δεν συνάδει με τη
δημοσιονομική σύνεση επειδή ο λαός αρνείται να ζει μέσα στα πλαίσια των
δυνατοτήτων του. Αλλά υπάρχει κι η εναλλακτική εξήγηση: το δημοσιονομικό
πρόβλημα προκύπτει επειδή δεν ζούμε σε δημοκρατίες, αλλά υπό ολιγαρχικά
καθεστώτα που νομιμοποιούνται μέσω εκλογών κάθε τέσσερα χρόνια.
Οι εκλογές επιτρέπουν σε άτομα με χρήματα και ελεύθερο χρόνο να εκλέγονται. Μόλις εκλεγούν, η Κεντρική Τράπεζα τους στερεί τον έλεγχο της νομισματικής πολιτικής, ενώ οι υπέρμετρα ανελαστικές κρατικές δαπάνες, μαζί με τον φόβο των αγορών ομολόγων, τους στερούν κάθε άλλο βαθμό ελευθερίας. Πριν το καταλάβουν, καταλήγουν θλιβεροί παρατηρητές κοινωνικών και οικονομικών δυνάμεων που δεν μπορούν να ελέγξουν.
Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2025
14 Νοέμβρη 1973 - 14 Νοέμβρη 2025
Του Θανάση Πετράκου
52 ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ Η ΙΔΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ
ΨΩΜΙ- ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ-ΛΑ'Ι'ΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ
ΕΞΩ ΟΙ ΗΠΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑΤΟ
Σαν σήμερα πριν 52 χρόνια ξεκίνησε η εξέγερση του Πολυτεχνείου, η κορυφαία πράξη του αντιδικτατορικού αγώνα. Είμαι τυχερός που ήμουν και εγώ εκεί από τη πρώτη στιγμή μέχρι τη τελευταία.
Προσπάθησα 52 χρόνια τώρα να μην προδώσω το Νοέμβρη της γενιάς μας.
Σαν σήμερα ξεκίνησαν όλα. Ξεκίνησε δική μας έφοδος στον ουρανό. Ξεκίνησε η κορυφαία πράξη του αντηδικτατορικού κινήματος, η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Από το πρωί οι φοιτητές του Πολυτεχνείου συγκεντρώθηκαν στο προαύλιο έκαναν Συνέλευση και αποφάσισαν τη κήρυξη αποχής από τα μαθήματα με αίτημα να γίνουν ελεύθερες εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους τον Δεκέμβρη και όχι μετά από ένα χρόνο που είχε ανακοινώσει η Χούντα. Συνελεύσεις έγιναν και στη Νομική στη Φυσικομαθηματική και στην Ιατρική. Το μεσημέρι 1.500 περίπου φοιτητές της Νομικής και της Φυσικομαθηματικής ξεκίνησαν για το Πολυτεχνείο διότι κυκλοφόρησε η είδηση ότι στο Πολυτεχνείο πέφτει ξύλο.
Το απόγευμα σαν σήμερα πάρθηκε η απόφαση για την κατάληψη του Πολυτεχνείου.
Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2025
Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2025
Ζοχράν Μαμντάνι
Του Κώστα Ντουντουλάκη
Πίσω από το αθώο πρόσωπο της συζύγου του Ζοχράν Μαμντάνι, που την εμφανίζουν ως Συριακής καταγωγής μουσουλμάνα με το όνομα «Rama Duwaji» (Ράμα Ντουβάτζι), γνωστής ως εικονογράφος κινούμενων σχεδίων και "καλλιτέχνης", κρύβεται μια τεράστια γιάφκα προπαγάνδας, παρόμοια μ' αυτή του εβραίου πατριού του δημάρχου της Νέας Υόρκης Ζοχράν Μαμντάνι, ο οποίος ασχολήθηκε αποκλειστικά με την διαστρεβλωμένη προπαγάνδιση του "ολοκαυτώματος" μέσω της τέχνης του. Όπως ακριβώς ο βραβευμένος με Όσκαρ εβραίος "αριστερός" Ιταλός "καλλιτέχνης" Ρομπέρτο Μπενίνι
➥ Η απελευθέρωση του Άουσβιτς έγινε από τους Αμερικανούς... το λέει κι ο Roberto Benigni
Η Ράμα Ντουβάτζι έχει αφιερώσει εδώ και καιρό τα "καλλιτεχνικά" της έργα που παρουσιάζουν αφηγήσεις εναντίον του "αιμοσταγούς δικτάτορα Άσαντ". Τα "έργα" της υποστήριζαν την ανατροπή της δημοκρατικά εκλεγμένης πολυκομματικής -με τη συμμετοχή και του Κομουνιστικού Κόμματος Συρίας- κυβέρνησής του Μπασάρ Αλ Άσαντ μέσω "καλλιτεχνικών" έργων.
Η "καλλιτέχνης" σύζυγος του νέου "σοσιαλιστή, ή κομουνιστή, ή επαναστάτη και πάει λέγοντας" δημάρχου έχει συνεργαστεί και εμφανιστεί σε πολυάριθμες φιλοσιωνιστικές εκδόσεις και περιοδικά, και συμμετέχει σε όλες τις αντισυριακές εκδηλώσεις με καλλιτεχνικά "έργα" της εδώ και χρόνια.
Η καριέρα της αντικατοπτρίζει ένα οικείο μοτίβο που χρησιμοποιείται από τις δυτικές μυστικές υπηρεσίες και τα δίκτυα προπαγάνδας, ιδιαίτερα τη CIA και Μοσάντ, η οποίες επί δεκαετίες εκμεταλλεύονται την εικόνα του «πόνου και της ταλαιπωρίας των γυναικών» ως ψυχολογικό όπλο για να δικαιολογήσουν επιχειρήσεις αλλαγής καθεστώτων -χαρακτηριστικό παράδειγμα οι επιχειρήσεις Cia-Μοσάντ εναντίον του Ιράν- και πολιτισμική διείσδυση.
Η γλώσσα της ενσυναίσθησης, της τέχνης και του ακτιβισμού διαστρεβλώνεται και μετατρέπεται σ' ένα εργαλείο ήπιας ισχύος για τις παρεμβάσεις.
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)