Του Λουκά Αξελού
Δεν είναι λίγα τα στοιχεία που συνηγορούν ότι η ιδέα
του “προωθητικού συμβιβασμού” με το κυρίαρχο οικονομικοπολιτικά
συγκρότημα εξουσίας ήταν ήδη ενεργοποιημένη από έναν ορισμένο κύκλο στελεχών
που υπόγεια πάλευε επί είκοσι χρόνια να δικαιώσει το μεγάλο άλμα της
συγκυβέρνησης 1989-1990 ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και Ενιαίου Συνασπισμού.
Να φέρει δηλαδή ομαλά πολιτικοϊδεολογικά εις πέρας,
αυτό που ο κοινωνικός μεταμορφισμός στα χρόνια που ακολούθησαν από το 1974 είχε
διαμορφώσει ως νέο, αριστερής κοπής, κοινωνικό μεσόστρωμα. Αυτό, δεν έγινε
αποδεκτό από μερίδα κομμουνιστών και αριστερών σοσιαλιστών, που κυριαρχούνταν
από μιαν κατ’ επίφασιν επαναστατικότητα και οδήγησε στην διάσπαση του ΚΚΕ, αλλά
και του ΠΑΣΟΚ με αποτέλεσμα την δημιουργία (ενδεικτικά) του ΝΑΡ, της
Δημοκρατικής Περιφερειακής Ένωσης, αλλά και αρκετών άλλων ενδιάμεσων κύκλων της
αριστεράς που κρατούσαν επιφυλακτική ή και εχθρική στάση απέναντι στον ελληνικό
ιστορικό συμβιβασμό.
Η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ και της σύντομης διακυβέρνησής
του, αποτέλεσαν επιβεβαίωση της πραγματικότητας ότι το Κιβώτιο ήταν άδειο και η
παρουσίαση του δράματος επί της σκηνής, έδειξε σε όλους μας ότι ο βασιλιάς ήταν
γυμνός.
Η αχίλλειος πτέρνα της Αριστεράς
Οι δομικές ανεπάρκειες που η Αριστερά έπρεπε να
αντιμετωπίσει (και που δεν το έκανε όταν υπήρχαν κάποια περιθώρια), αποτελούσαν
την αχίλλειό της πτέρνα, παίρνοντας κάτω από τους ασφυκτικούς πραγματικούς και
χρονικούς όρους, τις διαστάσεις μιας ανίατης ασθένειας. Αυτή λοιπόν η
προβληματική έως ανίατη περίπτωση, έπρεπε να αντιμετωπίσει ένα σύνολο
προβλημάτων που ήταν προφανές ότι την ξεπερνούσαν.
Αντί μιας προσπάθειας που θα έθετε σε συναγερμό τις κεραίες όλης της κοινωνίας για την συνεχώς βαθαίνουσα οικονομική εξάρτηση της χώρας, μιας λογικής που θα έβαζε φρένο στην ξέφρενη παροχολογία που ξεκίνησε την δεκαετία του ’80 επί ΠΑΣΟΚ και έσπασε όλα τα αρνητικά ρεκόρ, αντί της συνειδητοποίησης ότι ο Ελληνισμός της Κύπρου, της Βορείου Ηπείρου ή του Πόντου αποτελούν αδιάσπαστα τμήματα του ελληνικού έθνους, αντί της συνειδητοποίησης της γεωπολιτικής μας ομηρίας, των ογκούμενων εθνικών κινδύνων και του σταθερά παρόντος τουρκικού αναθεωρητισμού.
Αντί της ανάδειξης και υπεράσπισης όλων όσων αποτελούσαν τίτλους τιμής και αξιακό της κώδικα (Εθνική Αντίσταση, υπεράσπιση εθνικού απελευθερωτικού αγώνα στην Κύπρο, υπεράσπιση απάντων των δημοκρατικών δικαιωμάτων, υπεράσπιση της αρχής ότι ελευθερία είναι το δικαίωμα του καθένα να σκέφτεται διαφορετικά, αντί της έμπρακτης επιβεβαίωσης της κοινωνικής αλληλεγγύης στα υπαρκτά πεδία και της ενίσχυσης της πρωτοπόρας λογικής του 15% για την Παιδεία, αλλά – πάντα – στο πνεύμα του “πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα”).Η συνέχεια: ΕΔΩ
Ανάρτηση από: https://slpress.gr/
