Δεν ήθελα να γράψω «Τι να κάνουμε;» για δύο λόγους: πρώτον να μην
επαναλάβω το κλασικό ερώτημα του Λένιν που αφορούσε το Ρωσικό Σοσιαλαδημοκρατικό
Κόμμα, από το οποίο προήλθαν οι μπολσεβίκοι, μια και τέτοιο ερώτημα δεν μπορώ να
το απευθύνω στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεύτερον γιατί πάλι δεν ξέρω που αλλού να το απευθύνω.
Ποιους θα καλούσα να σκεφτούν και να απαντήσουν στο «Τι να κάνουμε;». Στην τάξη
και ποια; Στον λαό; Στις ποικίλες οργανώσεις της Αριστεράς; Και ποιος θα άκουγε
ή θα απαντούσε.
Ακόμα και προς την κυβέρνηση
και τον ΣΥΡΙΖΑ, στους οποίους «θεωρητικά» αναφέρεται δεν πρόκειται να το μάθουν
ούτε φυσικά να απαντήσουν. Αφορά λοιπόν όσους το διαβάσουν, σκέπτονται και αγωνιούν
για τις τραγικά δύσκολες στιγμές που περνάμε σαν λαός και που φυσικά όλοι διερωτώνται
«τι να κάνουμε;». Αλλά μπορούμε ΤΩΡΑ, εμείς οι άλλοι, οι πολλοί, να κάνουμε
κάτι; Μάλλον όχι.
Ακούω και διαβάζω σε έντυπα,
στο διαδίκτυο και αλλού δεκάδες σχέδια και προτάσεις για το τι πρέπει να κάνει η
αριστερά, τι ο ΣΥΡΙΖΑ-κυβέρνηση, τι η αντιπολίτευση, κλπ. Η Κυβέρνηση σίγουρα κάτι
θα κάνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πιθανόν. Γιατί ως οργάνωση, ως κόμμα, έχει από καιρό μπει
στο περιθώριο. Όπως σχεδόν και η ΚΟ. Ο πρωθυπουργός και οι πολύ στενοί συνεργάτες
του αποφασίζουν με βάση τους δικούς τους υπολογισμούς και «θέλω». Όποιος πίστεψε
ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα των μελών και όχι των στελεχών κλπ κλπ ωραία που ακούστηκαν
στο ΣΕΦ το 2012, απλά εξακολουθεί να είναι αφελής ονειροπόλος, να μην ξέρει τις
συνήθειες της αριστεράς και όλης της κοινωνίας – την ιστορία παναπεί.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ, τις αυταπάτες
του, τις ιδεοληψίες του και άρα την αποτυχία του ως κυβέρνηση έχω γράψει πολλά άρθρα
εδώ στον ΟΙΣΤΡΟ. Και τελευταία για το πώς φτάσαμε στον δημοψήφισμα. «Έπεσα» μέσα
100%, όταν έγραψα ότι ο Τσίπρας μας έσυρε σ΄ ένα άκρως επικίνδυνο δημοψήφισμα –
χωρίς πραγματικό ερώτημα – απλά και μόνο για να μας φορτώσει την ευθύνη μιας απαράδεκτης
υπογραφής, σε σχέση με τις υποσχέσεις και τους όρκους του, συμφωνίας[1]. Τακτικιστής, όπως
έχει μόνο μάθει στον πολιτικό του χώρο – χωρίς κανένα βάθος σκέψης και χωρίς καμιά
ζωντανή επαφή με το λαό και τον ψυχισμό του – πίστευε ότι ο λαός θα ψήφιζε ΝΑΙ,
μόνο και μόνο επειδή θα φοβότανε έξοδο από την ΕΕ και το ευρώ. Σκεφτότανε πώς όλες
οι δημοσκοπήσεις δείχνουνε ένα 70% περίπου, να θέλει την παραμονή μας στην ΕΕ και
την ευρωζώνη. Αυτοί αναγκαστικά θα ψηφίσουν – του ‘λεγε το κοντό μυαλό του
- Ναι (μένουμε Ευρώπη). Το 61,3% ΟΧΙ ούτε που το περίμενε. Στο άκουσμα του
κατέρρευσε. Γρήγορα-γρήγορα έθεσε το 61,3% υπό την επιτροπεία και εγγύηση των ηγετών
του ΝΑΙ: πρόεδρο της Δημοκρατίας και λοιπά μνημονιακά κόμματα. Αυτή η ομπρέλα προστασίας
του επέτρεψε να επανέλθει στις αγκαλιές του eurogroup και των γνωστών μας Μέρκελ,
Σόϊμπλε, Ολαντ (που πριν δύο χρόνια μέσα στο Παρίσι αποκαλούσε υποτιμητικά «Ολαντρέου»)
και τα άλλα καλά παιδιά. Τρομοκρατημένος από ένα πιθανό Grexit τελικά υπέγραψε μια
συμφωνία που πρέπει να ευλογήσει λαός και Βουλή, πάρα πολύ χειρότερη από το περιβόητο
e-mail Χαρδούβελη και από αυτήν που του είχαν προτείνει οι «θεσμοί», πριν επιστρέψει
αποφασισμένος αγωνιστής στην Αθήνα.
Ότι ο Τσίπρας υπολόγιζε στο
Ναι και τα ‘χασε με το Όχι, το επιβεβαίωσαν οι Τζέημς Γκαλμπρέϊθ και ο Γιάννης Βαρουφάκης.
Δεν υπολόγισε λάθος μόνο για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ο Τσίπρας. Όλοι οι
υπολογισμοί του – της παρέας του και του ΣΥΡΙΖΑ – ήτανε από την αρχή λάθος, γιατί
ήτανε βουτηγμένοι στις ιδεοληψίες και αυταπάτες όλου αυτού του πολιτικού χώρου.
Που ξεκινάνε από τι θεωρούν ότι είναι η ΕΕ – η Ευρώπη όπως τους αρέσει να την μπερδεύουν
– και φτάνουν μέχρι την αναμενόμενη ευρωπαϊκή αλληλεγγύη των κινημάτων. Τόχω γράψει
ότι οι άνθρωποι αυτοί νομίζανε πώς θα τα «κάνει πάνω της» η Ευρώπη των λύκων ιμπεριαλιστών
μόλις ο ΣΥΡΙΖΑ θα εμφανιστεί λέγοντας τους ότι έχει εντολή του ελληνικού λαού. Πότε
θα γινόντουσαν όλα αυτά; Όταν ο υπαρκτός και ανύπαρκτος σοσιαλισμός έχει σαρωθεί,
όταν η Κίνα έχει από καιρό περάσει στην «οικοδόμηση» ενός άγριου καπιταλισμού,
όταν οι ιμπεριαλιστές έχουν ανοίξει μια σειρά μέτωπα κατά λαών, εθνών και κρατών
από το Ιράν μέχρι την γειτονιά μας. Θα ανεχόντουσαν αυτοί να τους κάνει «τσαλίμια»
το «κουραδόκαστρο» Ελλάς, υπό την ηγεσία μάλιστα του ΣΥΡΙΖΑ που μόνο καμιά
πορεία pride party μπορεί να υποστηρίξει, άντε και μια συγκέντρωση για την
χρήση κάνναβης στο Σύνταγμα.
Τώρα που έφτασε ο κόμπος στο
χτένι ο ΣΥΡΙΖΑ και η ηγεσία του – Τσίπρας και παρέα – βρίσκονται σε πάρα πολύ δύσκολη
θέση. Έχουν πετάξει στην άτακτη υποχώρηση τους όλη του την αρματωσιά: πρόγραμμα
Θεσσαλονίκης, προγραμματικές δηλώσεις, τσαμπουκάδες προς την Δύση – εκτός από τα
απανωτά τηλεφωνήματα και παρακάλια στους Αμερικάνους, ξεπερνώντας κι αυτόν τον Κ.
Σημίτη - κινητοποίηση και στήριξη στον λαό. Τίποτα. Τώρα όχι μόνο στα «τέσσερα»
που αναιδέστατα έλεγε ο «παλικαράς» της κυβέρνησης υπ. Άμυνας Π. Καμμένος, αλλά
και με την κοιλιά [υπάρχει και άλλη στάση αλλά θα προσβάλει τα ήθη μας].
Στα πολλαπλά αδιέξοδα της η
κυβέρνηση – το αυριανό κορυφαίο – ξεθάβει όλα τα παλιά «αστικά» όπλα. Απειλεί βουλευτές
και υπουργούς με διαγραφές αν καταψηφίσουν. Όταν ο ίδιος ο Τσίπρας καλούσε στο όνομα
του λαϊκού και εθνικού συμφέροντος του βουλευτές της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, την ΔΗΜΑΡ
βεβαίως,να μην ψηφίσουν τα προηγούμενα μνημόνια και εφαρμοστικούς νόμους ήτανε καλά.
Τους βουλευτές από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που ανεξαρτητοποιήθηκαν τότε τους θεώρησε
λαϊκούς ήρωες και κάποιοι από το ΠΑΣΟΚ προσκολλήθηκαν τελικά στον ΣΥΡΙΖΑ.
Τώρα όποιοι μείνουν πιστοί στο πρόγραμμα
Θεσσαλονίκης και τις υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ – που με βάση αυτά κι όχι τη λεβεντιά
του Αλέξη, του Βούτση ή την τσαχπινιά του Νίκου Φίλη – βγήκαν βουλευτές, και καταψηφίσουν
την συμφωνία, καλούνται να παραιτηθούν!!!! Κανένας τους να μην παραιτηθεί. Λάθος
μεγάλο, προσφορά στους μνημονιακούς, τη Μέρκελ, τον Σόιμπλε και Σια.
Αν, λέμε πολλά αν, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν άλλο
κόμμα, αν η κυβέρνηση ήταν μια άλλη κυβέρνηση – πέρα από το ότι δεν θα έπασχε από
ιδεοληψίες, εμμονές και αυταπάτες – μέσα στην κρίση θα είχε ακολουθήσει άλλη στρατηγική
και τακτική. Δεν λέω ότι θα καθότανε στη γωνία και θα απάγγελνε επαναστατικά ποιήματα,
όπως καλή ώρα το ΚΚΕ και προσφάτως ο Δ. Κουτσούμπας. Μια στρατηγική/ τακτική ενδυνάμωσης
του λαϊκού κινήματος: ιδεολογικο-πολιτικής και οργανωτικής, μια σοβαρή δουλειά στα
συνδικάτα – αυτά τα χάλια έστω – που υπάρχουν, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές,
τη νεολαία, τον πολιτισμό.
Σε κανένα πεδίο δεν έκανε απολύτως τίποτα.
Πίστεψε πώς αρκούσε η Δούρου στην περιφέρεια Αττικής και όπου αλλού πήρε περιφέρειες
και δήμους, με τις συνεντεύξεις και πόζες της για να καταυγάσει τον κοινωνικο-πολιτικό
μας ουρανό. Δηλώσεις, δηλώσεις, υποσχέσεις, υποσχέσεις, αυτό ουσιαστικά υπήρξε το
έργο στην τοπική αυτοδιοίκηση και μετά στην κυβέρνηση και το κράτος. Και σύμβουλοι,
πολλοί σύμβουλοι υπουργών και λοιπών κρατικών αξιωματούχων που δεν είχανε ιδέα ούτε
από το πώς λειτουργεί το κράτος ούτε φυσικά τα περιβόητα ευρωπαϊκά προγράμματα.
Από τα καφέ στο κράτος υπάρχει μεγάλη απόσταση.
Πρόγραμμα και σχέδιο για την παραγωγική
ανασυγκρότηση και θωράκιση της χώρας ανύπαρκτο. Πως λοιπόν μπορεί να διαπραγματευτείς
όταν είσαι γυμνός ανάμεσα στους λύκους; Όταν αύριο δεν θα μπορείς να ζήσεις γιατί
δεν έχεις αναπροσαρμόσει την αγροτική-κτηνοτροφική παραγωγή σου;
Όταν τίποτα από αυτά δεν έχεις ετοιμάσει
– σε εποχές κρίσης – δεν «παίρνεις» την εξουσία και μάλιστα σεβόμενος τον κορσέ
της ΕΕ. Ή κάνεις επανάσταση, δηλαδή προχωράς σε τέτοια μαζική και αποφασιστική κινητοποίηση
και στήριξη του λαού και τέτοιες πολλές ρήξεις που μπορείς και να εμπνεύσεις τους
άλλους λαούς και να κρατήσεις περισσότερο μέχρι να λειτουργήσει η νέα οικονομία
σου. Και βέβαια δεν επαναλαμβάνεις το λάθος της Κομμούνας που δεν πήρε κάτω από
την εξουσία της τις τράπεζες.
Τώρα τι θα μπορούσε μια κυβέρνηση με
φιλότιμο και σεβασμό στο λαό και το μέλλον του να κάνει; Να αφήσει την συμφωνία
σε μια άλλη κυβέρνηση. Συμμαχική ή μετά από εκλογές [γιατί αλήθεια φρόντισε πρώτα
την αποκατάσταση της ΕΡΤ και όχι την αλλαγή του εκλογικού νόμου με την ψήφιση της
απλής αναλογικής;]
Αγανακτισμένος και οργισμένος λαός δεν
αρκεί για να αλλάξει η ρότα της ζωής και της χώρας. Αυτό σημαίνει υπόκλιση στο
«αυθόρμητο των μαζών». Πολιτική ηγεσία αγανακτισμένη και οργισμένη σημαίνει πώς
είναι εντελώς απροετοίμαστοι, ανώριμη και τελικά ανίκανη να δώσει πνοή και προοπτική
στο «αυθόρμητο» Άρα ήττα.
Τι μένει στην «για πρώτη φορά αριστερή
μας κυβέρνηση»; Δεν έμαθε να επιτίθεται – αυτό την άλλη φορά – τουλάχιστον να μάθει
γρήγορα να υποχωρεί για να μην συντριβεί. Όχι αυτή. Δεν με ενδιαφέρει. Αλλά ο λαός,
η Ελλάδα και βεβαίως η Αριστερά ως ελπίδα και απαντοχή αυτού του λαού.
[1] βλ. «ΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΦΤΑΣΑΜΕ
ΕΔΩ». ΟΙΣΤΡΟΣ 3/7/15, και του Αχιλλέα Ομήρου «Το ΝΑΙ ενός μεγάλου λαϊκού ΟΧΙ», πάλι
εδώ 10/7.
Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr
