Η εξήγηση του Γ. Βαρουφάκη

Του Λευτέρη Ριζά

     Ο κ. Γιάννης[1] Βαρουφάκης με άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» (18/7) εξήγησε γιατί καταψήφισε στη Βουλή το σχέδιο νόμου: «Επείγουσες ρυθμίσεις για τη διαπραγμάτευση και σύναψη συμφωνίας με τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (ΕΜΣ).  Θεωρώ την στάση του και την εξήγηση του απόλυτα σωστές. Για τις απόψεις του κ. Βαρουφάκη όταν ήταν υπουργός και διαπραγματευτής, έγραψα σχετικά στον ΟΙΣΤΡΟ [2] με αφορμή την ομιλία του στην «19η συζήτηση στρογγυλής τραπέζης με την ελληνική κυβέρνηση του Economist». Από αυτά που είχε υποστηρίξει τότε και έτσι κι αλλιώς πρακτικά είχε ακολουθήσει στις διαπραγματεύσεις, και που είχα σχολιάσει, προκύπτει ότι παρέμεινε σταθερός σε αυτά που πίστευε και γι αυτό, όπως κι ο ίδιος εξηγεί, καταψήφισε το σχέδιο νόμου – τη νέα σύμβαση / Μνημόνιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με την Τρόικα.

       Ο κ. Βαρουφάκης δεν είναι ένας ακραίος επαναστάτης. Όπως π.χ. φαντάζεται τον εαυτό του ο κ. Π. Λαφαζάνης και πάρα πολλοί από τους οπαδούς του «αριστερού ρεύματος» (και όχι μόνο). Είναι ένας σοβαρός και πεπεισμένος «μεταρρυθμιστής» για το καλό βέβαια της Ελλάδας και του λαού της. Όπως είχα γράψει στο άρθρο μου που προανέφερα, είναι ένας μαχητικός μεταρρυθμιστής στα πλαίσια όμως του υπάρχοντος ιμπεριαλιστικού συστήματος. Προσπάθησε μέσα σε αυτά τα πλαίσια να αλλάξει τα πράγματα, να επιτύχει αναδιάρθρωση του χρέους, μια ανακούφιση της ελληνικής οικονομίας και του λαού. Και δεν το κατάφερε. Οι διαπραγματεύσεις, είπε στη Βουλή – στη συνεδρίαση των επιτροπών για τη Συμφωνία, το πρωί της 15^ης Ιουλίου – απέτυχαν «Γιατί οι δανειστές αρνήθηκαν να συζητήσουν το μόνο ζητούμενο. Το μόνο ζητούμενο το οποίο ήταν δυνατόν να καταστήσει τη χώρα  βιώσιμη ξανά. Το Δημόσιο χρέος».

       Ο κ. Γ. Βαρουφάκης θεωρεί πώς πρέπει να προτάξουμε την αναδιάρθρωση του Δημόσιου χρέους, να θέλουμε να ανασάνει η οικονομία μας και να βγει κάποτε από το καθεστώς της χρεοδουλοπαροικίας. Η νέα συμφωνία που ήρθε στη Βουλή προς ψήφιση – αυτή δηλαδή που ο ίδιος καταψήφισε – δεν βγάζει την Ελλάδα και τον λαό της από αυτή την κατάσταση.

      

       Ο ίδιος είχε προβληματιστεί και όπως γράφει το είχε συζητήσει και με την υπόλοιπη ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, για το τι θα έπρεπε να κάνουν αν οι διαπραγματεύσεις αποτύγχαναν:

«Θα κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να φέρουμε μια οικονομικά βιώσιμη συμφωνία. Θα συμβιβαστούμε χωρίς να καταλήξουμε συμβιβασμένοι. Θα υποχωρήσουμε όσο χρειαστεί για να επιτευχθεί μια συμφωνία-επίλυση εντός της ευρωζώνης. Όμως αν ηττηθούμε από την καταστροφική λογική των μνημονίων, θα παραδώσουμε το κλειδί των γραφείων μας σε εκείνους που τα πιστεύουν – να έρθουν εκείνοι να τα εφαρμόσουν, με εμάς και πάλι στους δρόμους», γράφει.

Επειδή προφανώς ο πρωθυπουργός και οι στενοί φίλοι και συνεργάτες του πίστευαν και πιστεύουν ότι και άλλη λύση να μην υπάρχει καλύτερα είναι τα μέτρα να επιβάλλονται – όσο αντιλαϊκά και νεοφιλελεύθερα – από «αριστερές» κυβερνήσεις, ο κ. Γιάννης για να τους διευκολύνει παραιτήθηκε. Η δική του άποψη ήτανε καθαρή: Σε περίπτωση αποτυχίας έπρεπε να «παραδώσουμε το κλειδί των γραφείων μας σε εκείνους που τα πιστεύουν – να έρθουν εκείνοι να τα εφαρμόσουν, με εμάς και πάλι στους δρόμους». Όταν συνεχίζει ο πρωθυπουργός στην ΚΟ την Τετάρτη τους ζήτησε να αποφασίσουν μαζί πως θα μοιραστούνε την ευθύνη ο ίδιος πιστεύει πώς « Μία λύση ήταν να εφαρμόσουμε, όλοι μαζί, αυτό που λέγαμε και ξαναλέγαμε ότι θα κάναμε σε περίπτωση ήττας. Θα λέγαμε ότι υποταχθήκαμε, φέραμε συμφωνία που εμείς κρίνουμε μη βιώσιμη, και ζητάμε από πολιτικούς, όλων των κομμάτων, που την θεωρούν τουλάχιστον εν δυνάμει βιώσιμη, να σχηματίσουν κυβέρνηση και να την εφαρμόσουν».

       Ο πρωθυπουργός και οι περί αυτόν προτίμησαν «Να παραμείνει ζωντανή η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς, έστω εφαρμόζοντας μια συμφωνία- προϊόν εκβιασμού που ο ίδιος ο πρωθυπουργός κρίνει ότι είναι ανεφάρμοστη». Όλοι οι άλλοι δηλαδή προτίμησαν μια νεκροζώντανη κυβερνώσα αριστερά –  κάτι σαν το Walking Dead.

       Καταλήγει ο κ. Γ. Βαρουφάκης:

«Με αυτά τα δεδομένα, ο λόγος που καταψήφισα την περασμένη Τετάρτη είναι απλός: έπρεπε να έχουμε παραδώσει, όπως λέγαμε ότι θα κάναμε σε περίπτωση συνθηκολόγησης, τα κλειδιά του Μαξίμου και των λοιπών υπουργείων, σε όσους μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια τον λαό και να του πουν αυτό που εμείς δεν μπορούμε να πούμε: «Η συμφωνία είναι σκληρή αλλά μπορεί να εφαρμοστεί με τρόπο που να αφήνει ελπίδα για ανάκαμψη και για αντιστροφή της κοινωνικής καταστροφής».

Η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να αναλαμβάνει απέναντι στην επίσημη Ευρώπη δεσμεύσεις που γνωρίζει ότι δεν μπορεί να εκπληρώσει. Το ύψιστο αγαθό που πρέπει να διαφυλάξει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι η υπόσχεση που δίναμε όταν επισκεπτόμασταν ευρωπαϊκές πρωτεύουσες: Αντίθετα από τους προηγούμενους, εμείς δεν θα σας υποσχεθούμε κάτι (π.χ. συγκεκριμένο πρωτογενές πλεόνασμα) που δεν γίνεται να επιτευχθεί. Η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν δικαιούται, παράλληλα, να λεηλατήσει κι άλλο τα θύματα της πενταετούς κρίσης χωρίς τουλάχιστον να μπορεί να απαντήσει θετικά στο ερώτημα «Πετύχατε τουλάχιστον κάτι που να αντισταθμίζει τα υφεσιακά μέτρα;»

       Αυτή είναι μια στάση αρχής που τιμά τον Άνδρα. Δείχνει ότι διαθέτει ήθος – της Αριστεράς, του λαού, της μαγκιάς. Αυτή η στάση του υπερκαλύπτει τις άλλες – χτυπητές αδυναμίες του ή τα διαπραγματευτικά του «λάθη». Δηλαδή όπως η συμπεριφορά των άλλων τα εμφανίζει τέτοια.

       Αυτή την στάση – αυτή την βαθειά και πλατειά διαφορά με την τελική δική του – θέλησε ο πρωθυπουργός με άκομψο και παιδιάστικο τρόπο να μειώσει στη διάρκεια της τελευταίας του συνέντευξης στην ΕΡΤ. Σε αυτήν αφού πλέκει το εγκώμιο του υπουργού του τελειώνει μ’ ένα πολύ ύπουλο τρόπο: «πρέπει να πω το ότι κάποιος είναι ένας εξαιρετικός οικονομολόγος και ικανός άνθρωπος, δεν σημαίνει ότι κάνει και για να είναι πολιτικός. Η πολιτική έχει και άλλα στοιχεία, τα οποία πρέπει κανείς να διαθέτει, να μπορεί να συγκρατείται για παράδειγμα».

       Προφανώς δεν κάνουν όλοι για «πολιτικοί». Εκτός των άλλων δεν είναι όλοι ικανοί να κοροϊδεύουν τον λαό, να λένε μικρά και μεγάλα ψέματα, να είναι έτοιμοι να θυσιάσουν φιλίες, ιδέες, εθνικά και λαϊκά συμφέροντα στο βωμό προσωπικών φιλοδοξιών. Επίσης δεν υπάρχει «σχολή» που φοιτούν και παίρνουν πτυχίο οι «πολιτικοί». Δηλαδή κανένας δεν έδωσε πιστοποιητικό καταλληλότητας ή ικανότητας πολιτικού ούτε στον κ. Τσίπρα, ούτε σε κάποιον άλλο από τους συνεργάτες και υπουργούς του. Αλίμονο. Τότε ο πρώτος που «κοβότανε» είναι ο νέος υπουργός μας, ο Παύλος Χαϊκάλης.

       Απ’ ό,τι το αποτέλεσμα δείχνει τελικά εκείνο που μέτρησε για την τύχη του κ. Βαρουφάκη ήταν η σταθερότητα στην βασική διεκδίκηση – στην αναδιάρθρωση του χρέους, που η νέα συμφωνία δεν την πέτυχε. Κι επίσης ότι ο ίδιος δεν «κατσικώθηκε» στην εξουσία. Δεν θέλει μια αριστερή κυβέρνηση μιας δεξιάς-νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Όπως πχ. εκτός του κ.Τσίπρα και των περί αυτόν, ουσιαστικά παρά τα «τσακίσματα της φωνής και της μέσης», ουσιαστικά αποδεχόντουσαν κι αυτοί που ψήφισαν ΟΧΙ. Αν ο κ. Λαφαζάνης και το «Αριστερό Ρεύμα» του ήτανε πραγματικοί «λενινιστές» θα είχαν απαλλάξει την αριστερά και τον λαό από μια «αριστερή κυβέρνηση» στην υπηρεσία του νεοφιλελευθερισμού. Δεν θα έλεγαν ΟΧΙ στη συμφωνία αλλά ΝΑΙ στην κυβέρνηση που θα την εφαρμόσει. Δεν θα έκλαιγαν για την Αντιγόνη στηρίζοντας όμως τον Κρέοντα.

       Ως φαίνεται οι θέσεις δίπλα στον Μιλλεράν, τον Κάουτσκυ, τον Μπερνστάϊν και τον Πλεχάνωφ δεν έχουν κλείσει.  

[1] Ο ίδιος γράφει από παραξενιά του με ένα «ν». Εγώ διατηρώ την γνωστή ορθογραφία.

[2] βλ. «Μια ομιλία του κ. Γ. Βαρουφάκη που αξίζει να μελετηθεί» Μάϊος 16,

http://www.istrilatis.blogspot.gr/#!http://istrilatis.blogspot.com/2015/05/blog-post_16.htm  Το άρθρο αυτό πρέπει να ξαναδιαβαστεί ώστε να συνδεθεί καλύτερα με το σημερινό.  

Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr