Πριν από πενήντα χρόνια, οι Αμερικανοί, ιδίως μάλιστα ο υπουργός Εξωτερικών και ταυτόχρονα Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας Κίσινγκερ και το λόμπι που εκπροσωπούσε, γιατί ο Νίξον φαίνεται ότι μάλλον διαφωνούσε αλλά δεν είχε πλήρη ενημέρωση, όντας απασχολημένος και με το Γουότεργκεϊτ, δοκίμασαν να καταλύσουν την Κυπριακή Δημοκρατία, οργανώνοντας το χουντικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή. Επρόκειτο για το «διπλό έγκλημα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ», όπως το χαρακτήρισε ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Ανδρέας Παπανδρέου. Ο Μακάριος όμως επέζησε, το ίδιο και ο Λυσσαρίδης από τις εναντίον τους δολοφονικές απόπειρες και μαζί επεβίωσε και το κράτος τους, έστω και ακρωτηριασμένο.
Τριάντα χρόνια αργότερα, το 2004, οι Αμερικανοί, οι Βρετανοί και από πίσω τους οι Ισραηλινοί επεχείρησαν ξανά την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, με πολιτικά όμως και όχι στρατιωτικά μέσα αυτή τη φορά, δια του σχεδίου Ανάν για τη λύση του Κυπριακού, που υποστηρίχθηκε μαζικά από τη μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής ελίτ (της κακιάς ώρας), μηδενικής αξιοπρέπειας και μηδενικής σοβαρότητας, την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ. Οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι άσκησαν αφόρητες πιέσεις σε Αθήνα και Λευκωσία για να περάσει, προσέκρουσαν όμως στη σθεναρή αντίσταση του κυπριακού λαού και του προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου, που ανήκε, όπως και ο Μακάριος και ο Λυσσαρίδης, στη γενιά της παγκόσμιας ακτινοβολίας κυπριακής αντιαποικιακής επανάστασης, του 1955-59.
Του Γιώργου Τασιόπουλου
Θρίαμβος!
Οι υπήκοοι σε όλο τον πολιτισμένο δημοκρατικό δυτικό κόσμο, πολύ ταράχτηκαν. Άλλοι πιο συντηρητικοί, πατριωτικά ευαισθητοποιημένοι, είδαν στην εκλογή του νέου πλανητάρχη φως - πολύ φως και έσπευσαν προκαταβολικά να χαρούν. Άλλοι, λιγότεροι, είδαν με προσοχή ένα κίτρινο φως να αναβοσβήνει προειδοποιώντας για μια επικείμενη μισοφωτισμένη διασταύρωση, ίσως και ένα φαινομενικά παράδοξο κυκλικό αδιέξοδο. Άλλοι πάλι, πιο προοδευτικοί και ριζοσπάστες, παγκοσμιοποιημένοι σε επίπεδο νοοτροπιών και νεοταξίτικων χρηστοηθειών, είδαν στην ίδια εκλογή μόνο σκοτάδι και έσπευσαν επίσης προκαταβολικά, να λυπηθούν. Διότι κατ’ αυτούς, χάθηκε η ελπίδα για έναν άλλο κόσμο, καλύτερο και δικαιότερο, ιδίως δε ανεκτικότερο. Σε τι;
Εννοείται στις διαφορές - και όχι βέβαια στις σταθερές, δομικές ομοιότητες που συγκροτούν τις συλλογικές συνειδήσεις. Στις ατομικές ή συγκυριακές ιδιομορφίες που κατακερματίζουν σε δικαιωματούχες μειονότητες τις παλαιές, πολιτισμικά τουλάχιστον συνεκτικές κοινωνίες και διαλύουν συνειδησιακά τα συλλογικά τους υποκείμενα (έθνη και κοινωνικές τάξεις) στα εξ ων υποτίθεται ότι συνετέθησαν, δηλαδή στα άτομα και στις συγκυριακές, ταυτοτικές συναθροίσεις τους. Ανεκτικότερο συνεπώς στις μικρές ή μεγάλες παραβάσεις της ισχύουσας εθιμικά, ηθικά ή συνταγματικά κανονικότητας ή και του νόμου που διέπει τις κοινωνικές σχέσεις εντός των παλαιών κοινωνιών του ιστορικά νεότερου, μεταφεουδαρχικού, δυτικού κόσμου. Ανεκτικότερο λόγου χάρη στις παράτυπες μετακινήσεις νομαδικών πληθυσμών που δεν φιλοξενούνται προσωρινά στον δυτικό κόσμο, αλλά εγκαθίστανται σε αυτόν. Τον εποικίζουν, όπως στο κάτω κάτω της γραφής έκαναν ιστορικά και οι πρώτοι ευρωπαίοι έποικοι της Αμερικής, πάνω στα πτώματα των αυτόχθονων Ινδιάνων, στο όνομα προφανώς ενός «καλύτερου κόσμου ίσων ευκαιριών αυτοπραγμάτωσης του καθενός», συνώνυμου του αμερικανικού ονείρου που έχει αποικίσει το ευρωπαϊκό φαντασιακό με τον ριζοσπαστικό ανιστορισμό του. Προσοχή: «παράτυποι μετανάστες». Όχι «παράνομοι και καταχρηστικοί»: τέτοιες μπορούν να είναι μόνο οι απεργίες των εργαζομένων. Όχι οι μετακινήσεις των ατόμων που, από όπου κι αν προέρχονται, ασυνόδευτοι ανήλικοι ή συνοδευόμενοι ενήλικες, δηλώνουν πρόσφυγες που χρειάζονται άσυλο και προστασία. Οι λέξεις και οι σημασίες τους οργανώνουν την κοινωνική και πολιτική σκέψη. Διαμορφώνουν το εκάστοτε πλαίσιο της πολιτικής ορθότητας. Σύμφωνα άλλωστε με το δήθεν ανθρωπιστικό, νεοταξίτικο ιδεώδες της συμπερίληψης όλων των χωρίς ιστορία και χωρίς πολιτισμικές καταβολές ομιλούντων διπόδων σε ένα παγκόσμιο σύνολο, κανένας «άνθρωπος δεν είναι παράνομος». Συνεπώς, κανένα σύνορο δεν έχει ηθικά το πολιτικό δικαίωμα να παρεμποδίσει τις «ελεύθερες μετακινήσεις του»: πρόκειται για μια «ανθρωπιστική, προοδευτική» αντίληψη που ιστορικά βόλεψε καλά τις επεκτατικές διαθέσεις όλων των πολέμαρχων, των αποικιοκρατών και των ιμπεριαλιστών. Κατά τα άλλα, η σημερινή χολιγουντιανή πολιτική ορθότητα κόπτεται να ζητά εκ των υστέρων συγνώμη από τους Ινδιάνους, που στην εποχή τους, δεν κατάλαβαν καλά το πολυπολιτισμικό αμερικάνικο όνειρο των εξαθλιωμένων, ευρωπαίων που εποίκισαν παράτυπα την αμερικανική ήπειρο, επιβάλλοντας στους συντηρητικούς αυτόχθονες Αμερικανούς τον δικό τους προοδευτικό νόμο και τη δική τους τάξη…
Κι όχι δεν ήταν μόνο ο Γρηγορόπουλος, η λίστα είναι
τεράστια, τα τελευταία χρόνια να κοιτάξεις μόνο.
Το κράτος που κάνει πλάτες σε δολοφόνους παιδιών, το
κράτος που κατασκευάζει ή καταστρέφει αποδείξεις, που δολοφονεί χαρακτήρες, που
στήνει Ε.Δ.Ε.- κολυμβήθρες του Σιλωάμ, που βάζει δημοσιογράφους να
ξεφτιλίζονται για ένα αφήγημα, που βάζει ηχητικά να ντύσουν ένα βίντεο
δολοφονίας. Ένα κράτος που ξεκίνησε τελευταία να δίνει μέσω των υπουργών του
επίσημα κι ανοιχτά συγχαρητήρια στους φονιάδες μετά από δολοφονίες ανηλίκων.
Που επισκέπτεται για συμπαράσταση τους θύτες κι όχι τις οικογένειες των
θυμάτων.
Το κράτος που βγάζει έξω τον έναν Κορκονέα μετά τον άλλον. Που έχει εξαντλήσει τις άδειες του στον Κασιδιάρη, που τον είδα ξαφνικά τις προάλλες στον φούρνο να με κοιτά από πάνω μέχρι κάτω με εκείνο το δολοφονικό ύφος, να χαριεντίζεται με μια γκόμενα στο πάρκινγκ, να μας τρομοκρατεί ελεύθερος, να συναντά όποιον θέλει, να οργανώνεται όπως γουστάρει, ενώ η Μάγδα μαυροντυμένη αποσυντίθεται ζωντανή από τον πόνο και την αδικία. Ποιος δολοφόνος παιδιού είναι μέσα; Ποιος τιμωρήθηκε; Ποιος δεν είχε ποινές χάδι; Το κράτος που μας έμαθε ότι καταδικάζει τον φόνο ως πράξη με μια τυφλή δικαιοσύνη, τελικά κρυφοκοιτά να δει ποιο ήταν το στάτους του θύματος για να κρίνει τελικά αν πρέπει να έχεις δικαιώματα, αν πρέπει να πάρεις άδεια, αν θα βγεις, αν μπορείς να στήσεις ακόμα και κόμμα μέσα από την φυλακή και δική σου ραδιοφωνική εκπομπή να προπαγανδίζεις τις «ιδέες» του τρόμου και του μίσους. Σκότωσες δυτικό πρέσβη ή ανατολικό μετανάστη, βιομήχανο ή βιοπαλαιστή;
.webp)
Τους ακούς και έρχεται αυτόματα στο μυαλό εκείνο του Αθανάσιου Διάκου, κατά το παραδοσιακό άσμα, που απάντησε στον Ομέρ Βρυώνη: «Πάτε κι εσείς κι η πίστη σας μουρτάτες να χαθείτε». Του πρότεινε, λέει, για να μην τον σουβλίσει, να γίνει Τούρκος «την πίστη σου να αλλάξεις».
Δεν έχουμε ασφαλώς εμείς τέτοια κότσια, από πού ως πού, ούτε πολέμους θέλουμε, ούτε ηρωισμούς. Καλά την έχουμε στις ήσυχες ζωούλες μας με το πληκτρολόγιο μπροστά μας να πυροβολούμε με ασφάλεια. Για όλους το λέω, ε, μην βγάζεις κι εσύ αναγνώστη την ουρά σου απ΄ έξω.
Όμως, όταν ακούμε σήμερα τι προτείνουν οι Τούρκοι, τουλάχιστον μερικοί από εμάς, μπορούν ακόμα να αντιλαμβάνονται πως επί της ουσίας δεν έχουν διαφορά από εκείνα που έλεγε ο Ομέρ Βρυώνης πριν 200 χρόνια. «Γίνεσαι Τούρκος Διάκο μου, την πίστη σου ν’ αλλάξεις, να προσκυνήσεις στο τζαμί, την εκκλησιά ν’ αφήσεις;». Ο Διάκος ως γνωστό του απάντησε: «Πάτε κι εσείς κι η πίστη σας, μουρτάτες να χαθείτε! Εγώ Γραικός γεννήθηκα Γραικός θε ν’ αποθάνω».
Ε, σήμερα, ξέρετε τι θα του λέγαμε εμείς. Κάτσε, Ομέρ, να το κουβεντιάσουμε. Αν δεν κουβεντιάσουμε πώς θα βρούμε χρυσή τομή και κοινό έδαφος! Να κτίσουμε καλό κλίμα…
Πέρασαν ήδη 51 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Οι άνθρωποι που το έζησαν, αν και γερασμένοι, υπάρχουν. Αρκετοί έχουν φύγει. Οι τότε μαθητές σήμερα είναι πάνω από 65 χρόνων. Οι φοιτητές κοντά στα 75. Υπάρχουν και είναι «φορείς» του Πολυτεχνείου, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Όμως επί 51 χρόνια συμβαίνει και κάτι άλλο που είναι εκπληκτικό, ίσως μοναδικό στον ευρωπαϊκό χώρο. Κάθε χρόνο, επί 51 χρόνια, διεξάγεται ο γιορτασμός του Πολυτεχνείου που καταλήγει σε μια πορεία προς την Αμερικανική πρεσβεία. Υπήρξαν χρονιές –λίγες– που η πορεία απαγορεύτηκε, ή έφτασε έως το Σύνταγμα μόνο. Το Πολυτεχνείο δεν είναι μόνο ένα σύμβολο. Στις πορείες αυτές επί 51 χρόνια πήραν μέρος και το «θυμήθηκαν», έδειξαν να συγκινούνται από το μήνυμα που είχε και έχει, εκατοντάδες χιλιάδες νέοι άνθρωποι σε ολόκληρη τη χώρα. Το Πολυτεχνείο το αγάπησαν χιλιάδες απλοί και αγνοί άνθρωποι, το μίσησαν οι δυνάμεις του συστήματος, η Πρεσβεία, οι μηχανισμοί της εξάρτησης και της υποτέλειας.
Το Πολυτεχνείο δεν ήταν ένας διεκδικητικός αγώνας για την υλικοτεχνική υποδομή ή τους μισθούς και τα επιδόματα, δεν ήταν μια 24ωρη της ΓΣΕΕ που παρατάθηκε μια-δυο μέρες, δεν ήταν ένα εκλογικό ποσοστό ή ένα πλασάρισμα κάποιου κόμματος στο πολιτικό σκηνικό. Δεν ήταν ένα συμπόσιο, μια διημερίδα, ένα συνέδριο, μια γιορτή. Δεν ήταν μια αναμνηστική φωτογραφία. Ήταν ένα συμβάν από αυτά που κατακλύζουν και σημαδεύουν επί δεκαετίες μια χώρα, έναν λαό, την πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπο. Ένα συμβάν μετά από το οποίο όλα έπρεπε να τροποποιηθούν, να αλλάξουν έστω μορφή για να μπορούν να υπάρξουν. Ένα συμβάν που δεν μπορούσε κανείς να προσπεράσει ή να νομίζει ότι σε 4-5 μήνες θα ξεχαστεί.
Η αντιμετώπισή του, επομένως, έπρεπε να γίνει με πιο ραφιναρισμένους τρόπους. Πρώτα, να γίνει αποδεκτό σε ένα βαθμό· δεύτερο, να «λειανθούν» πολλές πλευρές του, και κυρίως οι αιχμές του· τρίτο, να παραχαραχθεί η ιστορία του· τέταρτο, να κληρονομηθεί από δυνάμεις που δεν το ήθελαν όταν συνέβη· πέμπτο, να ενσωματωθούν πρωταγωνιστές του ή να αφομοιωθούν από μια κομματική, κρατική και επιχειρηματική καμαρίλα· έκτο, να φανεί ότι σχεδόν ολόκληρη η «γενιά του Πολυτεχνείου» είδε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο «τις αλήθειες της ζωής».
Όσοι βιάζονται και νομίζουν ότι ξεμπέρδεψαν με την
Αριστερά ας το ξανασκεφτούν.
Οι τελευταίες εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ επηρεάζουν
αρνητικά, όχι μόνο την Αριστερά, αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα του προοδευτικού
χώρου.
Ένα μεγάλο «και τώρα τι κάνουμε;» απασχολεί, όχι μόνο
τα μέλη και τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και όσους πολίτες, για
διαφορετικούς λόγους, εναπόθεσαν τις ελπίδες του στο κόμμα της αξιωματικής
αντιπολίτευσης.
Αναστοχασμός: Είναι η ώρα της σιωπής, της περισυλλογής
και του αναστοχασμού. Αρκετοί προσπαθούν να απεκδυθούν των ευθυνών τους για τις
τελευταίες εξελίξεις, άλλοι κρυπτόμενοι και άλλοι μοιράζοντας δεξιά και
αριστερά τον «μουντζούρη». Όταν ένα κυβερνητικό κόμμα καταρρέει φταίνε όλοι
όσοι υπηρέτησαν το κόμμα αυτό από θέσεις ευθύνης, του γράφοντος
συμπεριλαμβανομένου. Ο καθένας, αλλά και συλλογικά, οφείλουμε να
προβληματιστούμε και να παραδεχθούμε την υφιστάμενη δύσκολη κατάσταση. Ο ΣΥΡΙΖΑ
διέρχεται μια κρίση διαλυτική.
Αποτίμηση: Ο ΣΥΡΙΖΑ για να συνεχίσει να υπάρχει πρέπει να αποτιμήσει έναν ιστορικό κύκλο που δεν κλείνει τώρα, αλλά έκλεισε με την αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2023.Η αποτίμηση πρέπει να ξεκινήσει από το 2012 και τις «πλατείες», να περάσει στην κυβερνητική περίοδο και να καταλήξει στο «σύμπτωμα Κασσελάκη». Τα συμπεράσματα είναι χρήσιμα και για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και για την ευρύτερη Αριστερά, που θέλει να κυβερνήσει στο μέλλον.
“Ιεεπ, τι το κάναμε εδώ; Αμέρικαν μπαρ;” Η φωνή του Διονύση Παπαγιανόπουλου στην ταινία “Η βίλα των οργίων” έχει πια ξεθωριάσει κι ελάχιστοι θυμούνται τι ακριβώς γινόταν στην Ελλάδα της δεκαετίας του ‘60 σε ένα … “αμέρικαν μπαρ”. Τώρα που η Ελλάδα είναι “αυτοκόλλητη” των Ηνωμένων Πολιτειών, ανεξαρτήτως Προέδρων όπως εννοούσε και ο πρωθυπουργός στη συγχαρητήρια δήλωση του για την εκλογή Τραμπ, αντί του στρατού τα “μπαρ” προώθησης της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής τα κατέχει η Πρεσβεία. Οι χώροι που παραχωρούνται για να στήσει τις “αμερικάνικες γωνίες” της συνήθως είναι αυτοί που συγκεντρώνουν πολλούς νέους ανθρώπους.
Η πιο πρόσφατη τέτοια “γωνία” άνοιξε πρόσφατα και το μάθαμε με δελτίο Τύπου της ίδιας της αμερικάνικης πρεσβείας, στο γήπεδο “Γεώργιος Καραϊσκάκης” και ότι στα εγκαίνια του παραβρέθηκαν μεταξύ άλλων ο δήμαρχος Πειραιά Γιάννης Μώραλης, ο Πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός Βαγγέλης Μαρινάκης και ο Πρέσβης των Η.Π.Α. στην Ελλάδα Γιώργος Τσούνης. Ειδικά για το γήπεδο Καραϊσκάκη, ο τίτλος στον “πετυχημένο θεσμό” των “Γωνιών” αναβαθμίστηκε σε “Pop-Up American Space”. Η καινοτομία του, εκτός από την έως τώρα πληροφόρηση που προσφέρουν οι “αμερικάνικες γωνιές” για εκπαιδευτικές ευκαιρίες στις ΗΠΑ και χρηματοδοτούμενες εκδηλώσεις για την ωραία ζωή στην Αμερική, είναι η επέκταση τους και σε καλοκαιρινές κατασκηνώσεις.
Η αμερικάνικη πρεσβεία στην Ελλάδα που έως και το 2012-2015 έχει πρώτο στόχο την άμβλυνση του έντονου “αντιαμερικανισμού” στον ελληνικό λαό, έστησε σταδιακά σε όλη τη χώρα τις “αμερικάνικες γωνιές” της ως δομές προώθησης της αμερικανικής πολιτικής. Η στρατηγική προσέγγισης της ελληνικής κοινωνίας περιγράφεται αναλυτικά από το State Department σε πληθώρα επίσημων εγγράφων αναρτημένων δημόσια. Σε ένα από αυτά αναφέρεται “Οι Αμερικανικοί Χώροι και Γωνιές” προσφέρουν πολιτιστικά και άλλα είδη προγραμμάτων που αντιπροσωπεύουν όλο το φάσμα του αμερικανικού πολιτισμού και της αμερικανικής κοινωνίας, εμπλέκουν πολλά διαφορετικά τοπικά ακροατήρια, παρέχουν ευκαιρίες σε ξένα ακροατήρια να αλληλεπιδράσουν με Αμερικανούς και αντανακλούν τις προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ”.
Του Ιερώνμου Λύκαρη
Μεταπολίτευση. Οταν η κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» αναγκάστηκε να έλθει αντιμέτωπη με τα εγκλήματα της χούντας, ακολούθησε την πεπατημένη. Πρόβαλε, φανερά και παρασκηνιακά, την πολιτική «μεγαλοψυχία» της ως ρεαλιστική αναγκαιότητα. Υπονόμευσε τη βαθιά πεποίθηση στη λαϊκή συνείδηση ότι η χούντα υπήρξε αμερικανικό και ΝΑΤΟϊκό σχέδιο. Με κουρελέ σημαία το δόγμα «περί ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης», τιμώρησε με ισόβια τους «πρωταίτιους», όσους δηλαδή ήταν αδύνατον να μην τιμωρήσει, και όλους τους άλλους αυτουργούς (κτηνώδεις βασανιστές, δολοφόνους, παραλίγο δολοφόνους αλλά και τραπεζίτες και δημόσιους λειτουργούς) που εγκλημάτησαν από διάφορα πόστα στο χουντικό σύστημα εξουσίας, άλλους απλώς τους απέλυσε και λίγους τους δίκασε ρίχνοντάς τους στα μαλακά, για να τους αθωώσει στο τέλος.
Η αιματηρή καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ισοδυναμεί με ατιμώρητο έγκλημα πολέμου. Η πρώτη δίκη με τους 32 κατηγορούμενους, που παραπέμφθηκαν έπειτα από μια συντομότατη για την έκταση του εγκλήματος προανάκριση, διεξήχθη από τις 16.10 έως τις 30.12.1975, σε 61 συνεδριάσεις. Κανείς κατηγορούμενος δεν παραδέχτηκε την ενοχή του, εκτός από τον γραφικό αλλά επικίνδυνο πράκτορα της ΚΥΠ, Δημήτριο Πίμπα. Στη δίκη κατέθεσαν 237 μάρτυρες κατηγορίας (22 συγγενείς νεκρών, 129 τραυματίες, 2 συγγενείς τραυματιών και 24 αυτόπτες μάρτυρες, εκ των οποίων οι 2 τραυματίες) και 49 υπεράσπισης, σύμφωνα με τα επίσημα πρακτικά.
Σε συνολικά 35 χώρες, οι Έλληνες, σύμφωνα με την έκθεση του ΟΟΣΑ, κατατάσσονται μεταξύ αυτών με τις μεγαλύτερες οικονομικές δυσκολίες, ενώ η Ελλάδα βρίσκεται και στις χώρες με τη μεγαλύτερη κοινωνική ανισότητα αλλά και την υψηλότερη έλλειψη εμπιστοσύνης έναντι της κυβέρνησης.
Μάλιστα στην κατηγορία για τις δυσκολίες των νοικοκυριών, η Ελλάδα βρίσκεται στη χειρότερη θέση με σχεδόν 7 στους 10 να δηλώνουν πως δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα.
.jfif)
Ο Βαρδής Βαρδινογιάννης, ο οποίος την 12η Νοεμβρίου 2024 έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 91, είχε βρεθεί στο στόχαστρο της «17 Νοέμβρη». Η απόπειρα δολοφονίας εναντίον του ήταν από τα γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή του Έλληνα μεγιστάνα.
Η επίθεση της οργάνωσης κατά του Βαρδινογιάννη έγινε στις 9:20 το πρωί της 20στής Νοεμβρίου 1990. Ο 57χρονος τότε Βαρδινογιάννης βρισκόταν στο αυτοκίνητό του και περνούσε από την πλατεία Διλβόη στη Νέα Ερυθραία. Εκεί η «17 Νοέμβρη» είχε στήσει ενέδρα με στόχο να τον σκοτώσει εκτοξεύοντας τρεις ρουκέτες.
Να τονίσουμε ότι το όχημα το είχαν παραλάβει μόλις λίγες μέρες νωρίτερα και είχε ακόμη κόκκινες πινακίδες. Τη στιγμή της επίθεσης στο αυτοκίνητο, πλην του Βαρδινογιάννη, βρισκόταν ο οδηγός του και ένας άνδρας της προσωπικής του ασφαλείας. Ακολουθούσε η συνοδεία με ένα μαύρο Mercedes SEL 450, με ακόμη τρεις συνοδούς ασφαλείας. Κανείς δεν τραυματίστηκε πολύ σοβαρά. Ο Βαρδινογιάννης βγήκε αλώβητος και σε συνομιλία με τον φίλο του Αντώνη Λιβάνη είχε πει την ατάκα που έμεινε στην ιστορία «Ψυχραιμία. Σούταρε πέναλτι ο Σαραβάκος και βρήκε δοκάρι».
Στο σημείο που έγινε η επίθεση ήταν σταθμευμένο ένα κλεμμένο Mitsubishi Galant. Ήταν παγιδευμένο με εκρηκτικά, ενώ υπήρχαν και τρεις αντιαρματικές ρουκέτες, τοποθετημένες σε ισάριθμες αυτοσχέδιες τρύπες καμουφλαρισμένες με στόκο που είχαν ανοίξει στις αριστερές πόρτες του οι τρομοκράτες.
Τη στιγμή διέλευσης του οχήματος του Βαρδή Βαρδινογιάννη ακριβώς στο ίδιο ύψος με το παγιδευμένο, πυροδοτήθηκε με τηλεχειρισμό η βόμβα και οι ρουκέτες ενεργοποιήθηκαν πλήττοντας το θωρακισμένο Mercedes το οποίο άντεξε στο ωστικό κύμα της έκρηξης. Μια απ’ τις ρουκέτες έπληξε στην πίσω αριστερή πλευρά του προφυλακτήρα, πάνω από το ρεζερβουάρ της Mercedes, η δεύτερη βρέθηκε αργότερα άθικτη κάτω από το αυτοκίνητο, η τρίτη εκτινάχθηκε σε απόσταση περίπου πενήντα μέτρων και καρφώθηκε στη βεράντα ενός διώροφου σπιτιού. Ήταν η μόνη που εξερράγη.
Αρχίζοντας, παραθέτουμε απόσπασμα άρθρου της «ναυαρχίδας» του Χρηματιστηριακού Κεφαλαίου στον χώρο του τύπου, της Wall Street Journal οπού έγραφε χαρακτηριστικά:
«Ο Ντόναλντ Τραμπ αναμόρφωσε το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα το 2016 στο πολιτικό σπίτι των λευκών Αμερικανών της εργατικής τάξης. Τα προκαταρκτικά στοιχεία δείχνουν ότι πέτυχε φέτος σε μία από τις πιο σημαντικές φιλοδοξίες του GOP έκτοτε: Να εξελιχθεί σε ένα κόμμα που προσελκύει ψηφοφόρους της εργατικής τάξης όλων των φυλών.
Η διευρυμένη βάση των μη πανεπιστημιακών ψηφοφόρων έδωσε μεγάλο μέρος της ώθησης που θα επιστρέψει τον Τραμπ στον Λευκό Οίκο. Είναι μια αλλαγή με σημαντικές επιπτώσεις στην πολιτική ατζέντα και των δύο μερών—ο Τραμπ έθεσε ξανά υποψηφιότητα σε μια πλατφόρμα υψηλότερων δασμών, αυστηρότερης ασφάλειας στα σύνορα και κυρίως συντηρητικών κοινωνικών θέσεων—Ο Τραμπ κέρδισε περισσότερους ψηφοφόρους μειοψηφίας και μη, ενώ η Χάρις διατήρησε σε μεγάλο βαθμό ψηφοφόρους επαγγελματικής τάξης»
Και ο Ανεξάρτητος Δημοκρατικός της Αριστεράς, Μπέρνυ Σάντερς, χαρακτηριστικά κατηγορεί τους Δημοκρατικούς για το εκλογικό αποτέλεσμα, καθώς όπως λέει «έχει εγκαταλείψει την εργατική τάξη».
Ο αγαπημένος πολιτικός των προοδευτικών στις ΗΠΑ ο οποίος εξελέγη για τέταρτη φορά γερουσιαστής, σχολίασε δηκτικά την ήττα των Δημοκρατικών, με μία ανάρτησή του στο Twitter.
«Δεν θα πρέπει να αποτελεί μεγάλη έκπληξη το γεγονός ότι ένα Δημοκρατικό Κόμμα που έχει εγκαταλείψει τους ανθρώπους της εργατικής τάξης θα διαπιστώσει ότι η εργατική τάξη το έχει εγκαταλείψει. Ενώ η ηγεσία των Δημοκρατικών υπερασπίζεται το status quo, ο αμερικανικός λαός είναι θυμωμένος και θέλει αλλαγή. Και έχουν δίκιο», σημείωσε ο Μπέρνι Σάντερς, ο οποίος επανεξελέγη θριαμβευτικά στο Βερμόντ.
.jpg)
Την περασμένη εβδομάδα προσκλήθηκα και παρακολούθησα το ετήσιο συνέδριο του Φόρουμ του Βαλντάι, της σημαντικότερης «δεξαμενής σκέψης», που διεξήχθη στο Σότσι του ρωσικού Καυκάσου. Το συνέδριο, στο οποίο συμμετείχαν φέτος περί του 140 συνέδρους, είναι μια ευκαιρία συνάντησης με διακεκριμένους εκπροσώπους της ρωσικής κυβέρνησης και διανόησης, όπως και τον ίδιο τον Ρώσο Πρόεδρο, αλλά και με δεκάδες διανοούμενους και πολιτικούς από πολλές χώρες του κόσμου. Εδώ νοιώθει κανείς καλύτερα τον σφυγμό ενός κόσμου που δεν περιορίζεται στα ασφυκτικά όρια και στις «κυρώσεις» της συλλογικής Δύσης, όρια και «κυρώσεις» μάλλον στον εαυτό της παρά σε κανέναν άλλο. Συναντά τους εκπροσώπους της ανερχόμενης «παγκόσμιας πλειοψηφίας», όρο που «λάνσαραν» οι Ρώσοι στην τελευταία συνεδρίαση του Φόρουμ, τους εκπροσώπους μιας πολύχρωμης ανθρωπότητας Κινέζων, Ινδών, Λατινοαμερικάνων, Αφρικανών, Αράβων κλπ., των καινούριων μεγάλων δυνάμεων και μικρότερων εθνών που αναδύονται τώρα στην παγκόσμια σκηνή, στέλνοντας το μήνυμα στην πάντα αλαζονική Δύση ότι δεν ανέχονται πια την παντοδυναμία της. Δεν λείπουν όμως και κριτικοί διανοούμενοι από τις χώρες της συλλογικής Δύσης.
Είναι επίσης το Φόρουμ μια μεγάλη ευκαιρία να συζητήσει κανείς για θέματα από την κλιματική αλλαγή μέχρι την τεχνητή νοημοσύνη και από τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις αμερικανικές εκλογές στη γενοκτονία που συνεχίζεται απτόητη στην Παλαιστίνη, πρακτικά για όλα τα μεγάλα προβλήματα του κόσμου μας, με μερικούς από τους καλύτερους παγκοσμίως ειδικούς.
Είναι κρίμα ότι η επίσημη Ελλάδα (όπως και η Κύπρος) που, σε καιρούς πολύ πιο δύσκολους, αψήφισαν θαρραλέα τον «Ηγεμόνα» και ανέπτυξαν τις ιδιαίτερες σχέσεις τους με τους παράλληλους, τους «εναλλακτικούς» κόσμους, κερδίζοντας δυσανάλογα σε παγκόσμιο κύρος και ακτινοβολία, έχουν σήμερα, που η Δύση παραπαίει και μια καινούρια παγκόσμια αρχιτεκτονική ανατέλλει, εγκαταλείψει κάθε φιλοδοξία μιας αυτόνομης διεθνούς παρουσίας, έχοντας μετατραπεί σε τελευταίας κατηγορίας θλιβερές αποικίες μιας παραπαίουσας Δύσης.
Αυτοί που έλεγαν όσους/ες αποχώρησαν από το ΣΥΡΙΖΑ (ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ) αποστάτες και έχουν υποχρέωση να παραδώσουν την έδρα, πώς θα αυτοαποκαλούνται τώρα που κάνουν το ίδιο;
Στη
κλασική κινηματογραφική ταινία “Ανάρμοστη Συμπεριφορά”, ο συνταγματάρχης του
βρετανικού στρατού στην αποικιοκρατούμενη Ινδία (Κρίστοφερ Πάλμερ) αποκαλύπτει
στον έκπληκτο νεαρό εύελπι (Μάικλ Γιόρκ) ότι πιο πάνω από τη στρατιωτική τιμή
του συντάγματος είναι η συντροφικότητα της ελίτ των αξιωματικών του. Πράγματι,
η έννοια της “ελίτ”, στις ποικίλες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές
εκφάνσεις της, έπαιξε πιο ουσιαστικό ρόλο στην εφαρμογή μιας ηγεμονικής
πολιτικής απ’ ότι οι πολυδιαφημισμένες έννοιες της δυτικής “δημοκρατίας” και
του “ανθρωπισμού”.
Επειδή
οι ελίτ του νεοφιλελευθερισμού κυριαρχούν στις σύγχρονες δημοκρατίες, πρέπει να
κατανοηθεί τι αληθινά πρεσβεύει ο συγκεκριμένος ελιτισμός και τι αντίκτυπο έχει
στη ζωή των πολιτών. Καταρχήν, ο ελιτισμός της άρχουσας μειοψηφίας δεν έχει
σχέση με τον ιδεατό ελιτισμό που προϋποθέτει αξιοκρατία, ισότητα ευκαιριών,
αυτογνωσία και ήθος (επιδίωξη του κοινού καλού, ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο),
και που είναι ένας αντικειμενικός ελιτισμός του οποίου η δημιουργικότητα, οι
αξίες και η προσφορά εμπνέουν τη κοινωνία και τις μελλοντικές γενιές.
Αντίθετα, ο νεοφιλελεύθερος ελιτισμός επιτρέπει σε μια μικρή ιδιοτελή ομάδα να ελέγχει την εξουσία, πέρα από κάθε έννοια αξιοκρατίας, ισότητας και δικαιοσύνης. Είναι ένας υποκειμενικός ελιτισμός που προσφέρει προνομιακή μεταχείριση στους ολίγους μυημένους, ενώ μεροληπτεί σε βάρος των πολλών αμύητων, διαιωνίζοντας τις κοινωνικές ανισότητες που οδηγούν στο “ταξικισμό” (classism). Είναι ένας ταξικός ρατσισμός που οδηγεί σε κάθε είδους περιθωριοποίηση – π.χ. ολόκληρες κοινωνικές τάξεις στερούνται πρόσβασης σε βασικές υπηρεσίες επειδή η “αγορά ξέρει καλύτερα”! Άρχουσες μειονότητες που επωφελήθηκαν από το ταξικισμό στις χώρες τους, στη συνέχεια δημιούργησαν διεθνείς συμμαχίες που προώθησαν το παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελευθερισμό και στήριξαν τους ταξικούς πολέμους του.
.jpg)
«Χάθηκε μια αριστερά που δεν ήταν
αρμονική αριστερά. Γιατί μπορεί να είχε ευφυΐα, αλλά τα ιδανικά της δεν ήταν
απολύτως ξεκάθαρα», Giovanni
Bollea.
Τελικά η ριζοσπαστική Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ) έκανε
τα πάντα για να δείξει την τερατομορφία της και το επιθεωρησιακό της στοιχείο.
Απέδειξε ότι είναι ικανή να παράξει άφθονα αναθέματα, μια πολύ κακή ηθοποιία,
έναν απίστευτο καρεκλοκενταυρισμό, μπόλικες ιδεολογικές ταλαντώσεις “τουρλού
μπριάμ”, καθώς και μια γελοιογραφική υπερβολή που έδειχνε τα άσχημα και τις
γελοιότητες του κόμματος.
Τα οργανικά ρέλια της κομματικής κουρελού του
ΣΥΡΙΖΑ τους τελευταίους 13 μήνες, έπαιξαν ένα πολύ κακό πολιτικό θέατρο που θα
το θυμόμαστε για καιρό ακόμη. Εξάλλου τα όσα συνέβαιναν στην ανανεωτική
Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ) για 13 μήνες είχαν γίνει καθημερινό σήριαλ μιας πολιτικής αυθεντικής
καρικατούρας.
Αρχικά ο κ. Τσίπρας έφερε τη νέα ηγεσία του
κόμματος από τις ΗΠΑ τον κ. Κασσελάκη. Ο Στέφανος Κασσελάκης μια πολιτική
παραφωνία, ένα μίγμα μαθητευόμενου πολιτικού κονφερανσιέ, με κατασκευασμένη
“χλιδάτη” επιτυχία και αφού το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ τον υποδέχτηκε με ωσαννά και
τον εξέλεξε ως πρόεδρο του, στη συνέχεια τον αμφισβήτησε. Ένα μέρος της
εσωτερικής κομματικής αντιπολιτευόμενης, η ομάδα με το όνομα “Ομπρέλα” ήρθε σε
ρήξη με τη νέα ηγεσία και πραγματοποιήθηκε η πρώτη διάσπαση του κόμματος. Μετά
ανακάλυψαν και οι υπόλοιποι ότι η νέα ηγεσία πάσχει πολιτικά και έτσι η
Κεντρική Επιτροπή του κόμματος ενέκρινε πρόταση δυσπιστίας και συντελέστηκε μια
ακόμη διάσπαση. Η διάσπαση πλανιόταν πάνω από τον ΣΥΡΙΖΑ ως θριαμβευτική
στερεοτυπία.
Έτσι λοιπόν το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ πλήρωνε σταθερά και ανυποχώρητα το σύνδρομο της πολιτικής του κουλτούρας, που κρυσταλλωνόταν και ξεμάκραινε ως πολυφωνική αφωνία και ως ανέκδοτο ελευθεριότητας και έλξης προς κάθε καινούργιο. Επίσης, θέλετε τα μποφόρ της πολιτικο-κομματικής ιδεοληψίας του, την ιδεολογική του ακινησία, τη συνθηκολόγηση του με το σύστημα, το μονοκομματικό του καταναγκασμό, την κρατική επιχορήγηση που ελάμβανε και λειτουργούσε (όπως και για όλα τα κόμματα εξάλλου) ως το ισχυρότερο υπνωτικό, την επαρχιώτικη κομπλεξική του συνήθεια (συνήθεια περιφερειακού αριστερισμού) να εγκαταλείπονται οι αγώνες και να υπερασπίζονται περιθωριακές κουλτούρες (όπως στη Woke κουλτούρα) και η παραληρηματική τους ιδιογλωσσία; Όλα αυτά λειτούργησαν “ευδοκίμως” και “αλληλεγγύως” ώστε το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ να καταστεί επιθεωρησιακό νούμερο και να διαλυθεί σε γκρουπούσκουλα.
Το άκουσα στην είσοδο του χώρου διασκέδασης της Ιεράς Οδού, που, όπως αποδείχθηκε, επελέγη σκόπιμα για τη διεξαγωγή του έκτακτου Συνέδριου ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Και το άκουσα από άνδρα, εκλεγμένο σύνεδρο που δεν μπορούσε να μπει για να ασκήσει το συνταγματικά, πολιτικά, νομικά και κομματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα του να ψηφίσει ή και να ψηφιστεί.
Στη λόγια γλώσσα το λένε: Εκλέγειν και Εκλέγεσθαι. Στην Κουμουνδούρου το λένε ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ!
Στα 52 χρόνια της δημοσιογραφικής μου ζωής δεν υπήρξα ποτέ Κομματικό στέλεχος για κανένα πολιτικό κόμμα. Απλό μέλος, από το χουντικό 1972 στο ΚΚΕ εσωτερικού και μέχρι χθες , στην Οργάνωση Αμπελοκήπων της Αθήνας, στη γειτονιά μου, πορευόμουν πάντα με πυξίδα τις Αρχές της Αριστεράς: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ,ΥΓΕΙΑ, ΨΩΜΙ ,ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ για όλους χωρίς διακρίσεις.
Αυτό που έγινε χθες δεν έχει ξαναγίνει από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, ούτε σε συνέδρια της Δεξιάς! Στην Αριστερά τουλάχιστον, κανείς δεν είχε τολμήσει να απαξιώσει τη λαϊκή βάση, να προδώσει τους συντρόφους του, να αποκλείσει υποψηφιότητες, να αλλοιώσει με πλήρη αδιαφάνεια νόμιμα εκλογικά αποτελέσματα, να απαγορεύσει την είσοδο σε νόμιμα εκλεγμένους από τη βάση σύνεδρους. Κανείς δεν είχε τολμήσει, έτσι φανερά, τουλάχιστον και με περισσή αναίδεια να νεκραναστήσει έναν παλαιοκομματικό μηχανισμό, που θα ζήλευε ο Νίκος Ζαχαριάδης στο 7ο Συνέδριο του 1945, το ΚΚΣΕ στην 7ης Ολομέλεια του 1957, που τον καθαίρεσε και οι Κολλιγιανικοί της 12ης Ολομέλειας του 1968, που έφερε τη διάσπαση του 1968.
