Και τώρα τι; Μετά τον σεισμό για τα Τέμπη

Είθε η Σταύρωση των παιδιών στα Τέμπη να γίνει ο πρόλογος για την Ανάσταση της χώρας μας.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Ενώπιον του πάνδημου ξεσηκωμού πλέον του εκατομμυρίου, ίσως και εκατομμυρίων Ελλήνων πολιτών, που συμμετείχαν αυθόρμητα, χωρίς καμία άξια λόγου οργανωτική υποδομή, στις τεράστιες συγκεντρώσεις που έγιναν στην Αθήνα, σε όλες τις ελληνικές πόλεις, ακόμα και σε πόλεις του εξωτερικού τα πολλά σχόλια περιττεύουν. Περιττεύουν γιατί κινδυνεύουν να μειώσουν το μεγαλείο του γεγονότος. Γι’ αυτό και θα είμαστε όσο το δυνατόν πιο φειδωλοί. Είναι εξάλλου τόσο εύγλωττα τα γιγαντιαία πλήθη που συγκεντρώθηκαν από άκρου εις άκρον της Ελλάδας και εκτός αυτής που δεν χρειάζονται εμάς να τα ερμηνεύσουμε. Μιλάνε από μόνα τους.

Να πώς περιέγραψε τη συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη ο συνάδελφος Παντελής Σαββίδης στο Facebook: «Πήγα σήμερα στη συγκέντρωση εδώ στη Θεσσαλονίκη. Το μέγεθός της ήταν τεράστιο. Κάλυπτε ολόκληρη την Εγνατία. Θύμιζε συγκεντρώσεις της μεταπολίτευσης. Είχε μια διαφορά. Ακούστηκαν ορισμένα συνθήματα αλλά ήταν υποτονικά και μακριά από το κύριο μέρος της συγκέντρωσης. Τον κόσμο τον ένωνε μια βουβή απελπισία που προσπαθούσε να τη σπάσει ο όγκος της συμμετοχής. Προσπαθούσε ο κόσμος να δημιουργήσει την ελπίδα πως αφού βγήκαν τόσοι στο δρόμο με την ηχηρή απουσία των θεωρούμενων, παλαιότερα, ως κύριων μέσων ενημέρωσης, κάτι μπορεί να αλλάξει».

Εφτά σημεία για τη συνέντευξη Μητσοτάκη στον Alpha

Του Γιάννη Αλμπάνη

1. Η συνέντευξη απέδειξε ότι αυτή τη στιγμή οι λαϊκές διαμαρτυρίες για τα Τέμπη  καθορίζουν την ατζέντα. Όχι μόνο η συνέντευξη ήρθε ως απάντηση στο πολιτικό γεγονός που δημιούργησαν οι τεράστιες συγκεντρώσεις της Κυριακής, αλλά όλες οι ερωτήσεις αφορούσαν τα ζητήματα που έχουν θέσει οι συγγενείς των θυμάτων.

2. Γενικά ήταν ο πιο πιεσμένος και «αδύναμος» Μητσοτάκης που έχουμε δει μέχρι τώρα, παρόλο που ήταν προετοιμασμένος με έτοιμες απαντήσεις στα βασικά θέματα.

3. Το πρόβλημα του δεν ήταν επικοινωνιακό αλλά πολιτικό. Τα ερωτήματα που τίθενται για τα Τέμπη απαιτούν απαντήσεις πολιτικής ουσίας. Αυτές τις απαντήσεις ο Μητσοτάκης δεν έχει είτε τη δυνατότητα είτε τη βούληση να τις δώσει. Όταν μπαίνουμε στη «βαριά πολιτική», η επικοινωνιακή διαχείριση και το damage control έχουν περιορισμένη αποτελεσματικότητα. Η επίκληση του συναισθήματος και της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης δεν μπορούν να απαντήσουν στην κατηγορία της συγκάλυψης.

4. Στη συνέντευξη ο πρωθυπουργός έκανε αρκετά βήματα πίσω σε σχέση με το μέχρι τώρα κυβερνητικό αφήγημα, χωρίς όμως ο ίδιος να αναλάβει επί της ουσίας καμία ευθύνη για όσα έχουν γίνουν. Τα πιο εντυπωσιακά από αυτά τα βήματα ήταν το πλήρες άδειασμα της Εξεταστικής Επιτροπής, η παραδοχή ότι μπορεί το τρένο να μετέφερε παράνομα καύσιμα καθώς και το ότι άφησε ανοιχτό αν το μπάζωμα ήταν λάθος. Δηλαδή σε καίρια σημεία της υπόθεσης υπαναχώρησε από το μέχρι τώρα κυβερνητικό αφήγημα.

Η ανεπιθύμητη ημέρα για την Παιδεία

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

Με την πρόσφατη –στις 26 του μηνός– υπουργική απόφαση καταργήθηκε ως αργία (παραθέτω: ) «η θρησκευτική γιορτή των Τριών Ιεραρχών».

Υπάρχει κάτι κρίσιμο εδώ, κι αυτό δεν είναι μια αργία ως κλείσιμο του σχολείου. Το κρίσιμο είναι, ως τι λογίζεται και πώς λειτουργεί κάποια συγκεκριμένη ημέρα. Τι πράττεται στη συγκεκριμένη μέρα. Στη συνέχεια λοιπόν παραθέτω δυο σημειώματά μου, γραμμένα το 2012 και το 2015 αντίστοιχα. Ήδη φαινόταν πού πήγαινε το πράγμα, πολωμένο ανάμεσα σε μια στενά θρησκευτική και σε μια στενά αντιθρησκευτική αντίληψη (όθεν το λεκτικό της πρόσφατης υπουργικής απόφασης). Φαινομενικά είναι αντιλήψεις αντίθετες, μα στην ουσία αμφότερες απεμπολούν το θεμελιώδες: το στοχαστικό και διαλογικό αντάμωμα για τον πολύτιμο μεγάλο ασθενή, το σχολειό. Και δη σε μέρες όπου πλέον οι φιλότιμοι εκπαιδευτικοί πολιορκούνται βασανιστικά από την αίσθηση ότι η κλινική του κατάσταση μυρίζει κατάληξη... 

Τα δύο σημειώματα που παραθέτω, έχουν δημοσιευτεί στο βιβλίο μου «Η ρήξη με το μηδέν: Σφηνάκια πολιτικής θεολογίας» (εκδ. Αρμός).

1.

«Στις 26 Ιανουαρίου [2012], το Υπουργείο Παιδείας διευκρίνισε ότι η ημέρα των Τριών Ιεραρχών είναι αργία, αλλά με προαιρετικό εορτασμό. Τι σημαίνει αυτή η αντιδιαστολή εορτής και εορτασμού; Το θέμα δεν είναι αν οι εορτασμοί γίνονται με ουσιαστικό ή με ανούσιο τρόπο. Είναι κάτι άλλο, απείρως ουσιαστικότερο: μια ιδιότυπη διείσδυση μεταμοντέρνας λογικής στον δημόσιο χώρο. Η μεταμοντέρνα λογική θρυμματίζει το δημόσιο σε ιδιωτικές προτιμήσεις. Σπάζει τον δημόσιο χώρο, ο οποίος είναι το πολύτιμο πεδίο για την κάρπιση της δημοκρατίας. Ο δημόσιος χώρος προϋποθέτει την παραδοχή ότι υπάρχουν κοινά αγαθά, κοινές αξίες. Ο μεταμοντερνισμός (σε συγχορδία με τον νεοφιλελευθερισμό) δέχεται μόνο ατομικές τροχιές. Παράδειγμα πεζό: Οι θιασώτες του δημοσίου χώρου αναγνωρίζουν το νερό ως κοινό αγαθό, και φέρνουν σε αναμέτρηση τις διαφορετικές απόψεις τους για τον χειρισμό του. Οι μεταμοντέρνοι / νεοφιλελεύθεροι, όμως, δέχονται ότι το νερό είναι μόνο μια δυνατότητα, όπως κάθε εμπόρευμα. Η διευκρίνιση του Υπουργείου, λοιπόν, πιθανότατα ευχαρίστησε τους εκσυγχρονιστές τούς κοκκαλωμένους στον παλαιοημερολογητισμό της ιδιωτικοποίησης της θρησκείας. Αυτό που δεν μπορεί να δει αυτή η μικρόκαρδη ευχαρίστηση, είναι ότι η παιδεία κινδυνεύει να γίνει χώρος ατομικών επιλογών στο στυλ της ελεύθερης αγοράς. Μια εορτή για την παιδεία δεν υπαγορεύει τι θα πεις στην εορτή, ζητάει όμως να συμφωνήσεις ότι υπάρχουν πολύτιμες ιστορικές και νοηματικές ραχοκοκκαλιές, οι οποίες δομούν την παιδεία ως δημόσιο αγαθό. 

Χωρίς λόγια

Η ρωγμή…

Τέμπη - «Δεν έχω οξυγόνο» / Η μεγαλειώδης συγκέντρωση στο Σύνταγμα που έστειλε ηχηρό μήνυμα στο Μαξίμου

«Δεν έχω οξυγόνο»: Εκατοντάδες συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό για την δολοφονία των Τεμπών

Σήμερα στις 12 οι συγκεντρώσεις θα ξεκινήσουν ταυτόχρονα. Δείτε αναλυτικά όλα τα μέρη εντός και εκτός Ελλάδας

Οι πολίτες σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας ετοιμάζονται να βγουν στους δρόμους το μεσημέρι της Κυριακής σε μια σειρά από συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για την τραγωδία στα Τέμπη.

Με κεντρικό σύνθημα «Δεν έχω οξυγόνο», ο «Σύλλογος Πληγέντων Δυστυχήματος Τεμπών», ανακοίνωσε αρχικά συγκέντρωση διαμαρτυρίας την Κυριακή 26 Ιανουαρίου έξω από τη Βουλή στο Σύνταγμα στο κέντρο της Αθήνας. Μετά την ανακοίνωση του «Συλλόγου Πληγέντων Δυστυχήματος Τεμπών», προγραμματίστηκαν δεκάδες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Ταυτόχρονα, πολλοί είναι και οι Έλληνες του εξωτερικού που διοργανώνουν πορείες στις χώρες που μένουν.

Στην ανακοίνωση που έκανε ο σύλλογος στα social media, οι συγγενείς των θυμάτων που είτε σκοτώθηκαν είτε τραυματίστηκαν στο πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών, έκαναν έκκληση να δώσουν όλοι οι Έλληνες το «παρών» στην συγκέντρωση διαμαρτυρίας.

Με φόντο το ηχητικό ντοκουμέντο που βγήκε στο «φως» από τα τελευταία δευτερόλεπτα των θυμάτων που σκοτώθηκαν στα Τέμπη, ο σύλλογος των συγγενών ζητά να ξεκινήσει η έρευνα για την φωτιά που προκλήθηκε μετά την μετωπική σύγκρουση.

Αναλυτικά, συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας θα γίνουν στις εξής περιοχές:

Πανό για το έγκλημα των Τεμπών από τους οπαδούς της ΑΕΚ

Η φωνή των νεκρών να γίνει η φωνή του λαού

Όλοι στους δρόμους

Καλούν σε συγκέντρωση για τα Τέμπη, απαιτούν εξηγήσεις από τον Τασούλα

Η κινητοποίηση έχει οριστεί για την Κυριακή έξω από τη Βουλή, μια ημέρα μετά την πρώτη ψηφοφορία για ΠτΔ

Οι τελευταίες αποκαλύψεις για το έγκλημα στα Τέμπη σε συνδυασμό με την υποψηφιότητα του Κωνσταντίνου Τασούλα για την Προεδρία της Δημοκρατίας, ωθούν στους δρόμους τούς συγγενείς των θυμάτων. 

Η κινητοποίηση έχει οριστεί για το μεσημέρι της ερχόμενης Κυριακής, 26 Ιανουαρίου, έξω από το κτίριο της Βουλής. Στο κάλεσμά τους, οι συγγενείς θυμάτων απαιτούν άμεση έρευνα για την έκρηξη και τη φωτιά που εκδηλώθηκε στο χώρο του τραγικού δυστυχήματος, ενώ καλούν τον Κ. Τασούλα να δώσει εξηγήσεις «για το θάψιμο των δικογραφιών» για τα Τέμπη «στα συρτάρια της Βουλής». 

Μια μέρα νωρίτερα, το Σάββατο, εντός του Κοινοβουλίου θα διεξαχθεί η πρώτη ψηφοφορία για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Για να εκλεγεί κάποιος ΠτΔ από την α΄ ψηφοφορία, θα πρέπει να συγκεντρώσει την πλειοψηφία των δύο τρίτων (200) του συνολικού αριθμού των βουλευτών.

Υπενθυμίζεται ότι η υποψηφιότητα Τασούλα έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις από την πλευρά των συγγενών των θυμάτων, με τη Μαρία Καρυστιανού να δηλώνει πως έμεινε άναυδη και τον Παύλο Ασλανίδη να ξεσπά, λέγοντας πως «αναβαθμίστηκε όποιος συμμετείχε στη συγκάλυψη για τα Τέμπη».

Σσσ! Η αντιπολίτευση κοιμάται…

Τραμπ ειρηνοποιός ή Τραμπ δυναμιτιστής; Οι αυταπάτες τελειώνουν (πολύ σύντομα)

Του Ηλία Παπαναστασίου

Δύο και παραπάνω μήνες μετά την επανεκλογή Τραμπ έχουν δημιουργηθεί –πολύ συνοπτικά– δυο «στρατόπεδα» των ενδιαφερόμενων για την επάνοδο του Αμερικανού Τραμπ. 

(α) Το στρατόπεδο των (δήθεν) «απελπισμένων» Ευρωπαίων που έχασαν τον ύπνο τους με την αναμενόμενη ταχύτατη απομείωση της επιρροής της Woke Culture Agenda και οι οποίοι όμως «παραμένουν» ευελπιστούντες στην διφορούμενη, παρανοϊκά απρόβλεπτη και αμερικανολάγνα –σε βαθμό υστερίας– «οραματική» πολιτική του Τραμπ. Οι Ευρωπαίοι δουλοπάροικοι του Τραμπ δηλαδή η Ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, παραμένουν όχι απλώς εξηρτημένοι από την Αμερικανική προστασία και στρατιωτική βοήθεια αλλά και λάτρεις του βαθέως Αμερικανικού κράτους, του περίφημου Deep State και το οποίο δεν είναι ιδιαίτερα ερωτευμένο με «απομονωτιστικές» πολιτικές τύπου Δόγματος Μονρόε έτους 1823 αλλά αντίθετα, είναι κράτος βαθιά Ιμπεριαλιστικό και ακόμη βαθύτερα επιθετικό. Το «Βαθύ Κράτος» των Αμερικανών δεν έχει τις πινελιές και το άρωμα της Βρετανικής διπλωματίας της Βρετανικής Αυτοκρατορίας αλλά αντίθετα, λειτουργεί με την «κουλτούρα» του Cowboy αγελαδάρη των ράντσων του Far West. Δεν συζητά αλλά πυροβολεί πρώτα και είναι πρόθυμο για τις μεγαλύτερες «Διπλωματικές δολοπλοκίες και ρουφιανιές» αφού εκτελέσει τον αντίπαλο οπότε πάνω στο μνημόσυνο προτείνει και «τραπέζι του κοινωνικού διαλόγου»! Ας θυμηθούμε τις Συμφωνίες Μινσκ 1 και 2 αλλά και το Μαϊντάν πραξικόπημα του Μαΐου 2014, όπου ξεπέρασαν σε μηχανοραφική αθλιότητα ακόμη και τις γνωστές λυσσάρες ύαινες της Παγκόσμιας Ιστορίας, τους Βρετανούς .

Σε αυτό λοιπόν το βαθύ κράτος των ΗΠΑ «ποντάρουν» οι γελοίοι πραιτοριανοί των Αμερικανών που είναι οι Ευρωπαίοι και τους οποίους φτύνει και γελοιοποιεί καθημερινά ο Τραμπ. Ελπίζουν πως αυτό ακριβώς το βαθύ κράτος των Αμερικανών δεν θα αφήσει τον Τραμπ να «παρατήσει» την Ουκρανία, πιστεύοντας πως θα υποκύψει –ο Τραμπ– στις πιέσεις για αμέριστη βοήθεια και στρατό στην Ουκρανία. Αυτή όμως είναι η πρώτη ερμηνεία των προθέσεων του Τραμπ. Η δική του πρώτη επιλογή. Βασίζεται στην «υπόθεση εργασίας» των «καλών» προθέσεων του Τραμπ. Ο Τραμπ είναι καλός και ειρηνόφιλος, ντόμπρο παιδί και μπεσαλής όμως τι να κάνουμε, τον «πιέζει» –τον «καημένο»...– αυτό το άτιμο, γρουσούζικο βαθύ κράτος! Κακό χρόνο νάχει το κερατένιο!

Το βρώμικο μυστικό πίσω από το παντελόνι των 10 ευρώ

Του Ηλία Δήμου

Τα εργοστάσια που τροφοδοτούν τον κολοσσό της SHEIN δουλεύουν ασταμάτητα, παράγοντας ρούχα που φτάνουν καθημερινά σε εκατομμύρια καταναλωτές σε όλο τον κόσμο. Τι κρύβεται όμως πίσω από ένα φόρεμα που κοστίζει μόλις 12 ευρώ;

Λένε πως κάθε πόλη στον κόσμο, από τη μεγαλύτερη μέχρι τη μικρότερη, έχει τον δικό της ρυθμό, ο οποίος καθορίζεται μεταξύ άλλων από τον τρόπο ζωής των κατοίκων της και την ενέργεια που συναντά κανείς στις περιοχές της.

Στη γειτονιά Panyu, μία από τις 11 αστικές συνοικίες της πόλης Guangzhou, του πολυσύχναστου λιμανιού στον Ποταμό Pearl στη νότια Κίνα, τον ρυθμό τον δίνει ο ήχος από τις ραπτομηχανές που δεν σταματούν να γαζώνουν.

Από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ, ο θόρυβος διαπερνά τα ανοιχτά παράθυρα των εργοστασίων που ολοκληρώνουν την παραγωγή μπλουζών, σορτς, πουκαμίσων, παντελονιών και μαγιό. Αυτά τα προϊόντα προορίζονται να γεμίσουν τις ντουλάπες σε περισσότερες από 150 χώρες παγκοσμίως.

Αυτός είναι ο ρυθμός του Panyu, της γειτονιάς που αποκαλείται “SHEIN village“, ένα δίκτυο από εργοστάσια που τροφοδοτούν τον μεγαλύτερο κολοσσό fast fashion στον κόσμο.

Με μία γρήγορη αναζήτηση στον ιστότοπο της SHEIN, την κινεζικής εταιρείας που από άγνωστη μάρκα μετατράπηκε σε παγκόσμιο φαινόμενο μέσα σε λίγα μόλις χρόνια, θα βρει κανείς ρούχα και προϊόντα που κοστίζουν όσο ένα πιάτο φαγητό ή ακόμη και ένας καφές στον δυτικό κόσμο.

Θέμης Τζήμας: «Η Ελλάδα έχει πια αναδείξει το δόγμα της αδυναμίας»

Εξαφάνιση ή ανάκαμψη της ιστορικής Αριστεράς;

Του Λουκά Αξελού

Δεν είναι λίγα τα στοιχεία που συνηγορούν ότι η ιδέα του “προωθητικού συμβιβασμού” με το κυρίαρχο οικονομικοπολιτικά  συγκρότημα εξουσίας ήταν ήδη ενεργοποιημένη από έναν ορισμένο κύκλο στελεχών που υπόγεια πάλευε επί είκοσι χρόνια να δικαιώσει το μεγάλο άλμα της συγκυβέρνησης 1989-1990 ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και Ενιαίου Συνασπισμού.

Να φέρει δηλαδή ομαλά πολιτικοϊδεολογικά εις πέρας, αυτό που ο κοινωνικός μεταμορφισμός στα χρόνια που ακολούθησαν από το 1974 είχε διαμορφώσει ως νέο, αριστερής κοπής, κοινωνικό μεσόστρωμα. Αυτό, δεν έγινε αποδεκτό από μερίδα κομμουνιστών και αριστερών σοσιαλιστών, που κυριαρχούνταν από μιαν κατ’ επίφασιν επαναστατικότητα και οδήγησε στην διάσπαση του ΚΚΕ, αλλά και του ΠΑΣΟΚ με αποτέλεσμα την δημιουργία (ενδεικτικά) του ΝΑΡ, της Δημοκρατικής Περιφερειακής Ένωσης, αλλά και αρκετών άλλων ενδιάμεσων κύκλων της αριστεράς που κρατούσαν επιφυλακτική ή και εχθρική στάση απέναντι στον ελληνικό ιστορικό συμβιβασμό.

Η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ και της σύντομης διακυβέρνησής του, αποτέλεσαν επιβεβαίωση της πραγματικότητας ότι το Κιβώτιο ήταν άδειο και η παρουσίαση του δράματος επί της σκηνής, έδειξε σε όλους μας ότι ο βασιλιάς ήταν γυμνός.

Η αχίλλειος πτέρνα της Αριστεράς

Οι δομικές ανεπάρκειες που η Αριστερά έπρεπε να αντιμετωπίσει (και που δεν το έκανε όταν υπήρχαν κάποια περιθώρια), αποτελούσαν την αχίλλειό της πτέρνα, παίρνοντας κάτω από τους ασφυκτικούς πραγματικούς και χρονικούς όρους, τις διαστάσεις μιας ανίατης ασθένειας. Αυτή λοιπόν η προβληματική έως ανίατη περίπτωση, έπρεπε να αντιμετωπίσει ένα σύνολο προβλημάτων που ήταν προφανές ότι την ξεπερνούσαν.

Αντί μιας προσπάθειας που θα έθετε σε συναγερμό τις κεραίες όλης της κοινωνίας για την συνεχώς βαθαίνουσα οικονομική εξάρτηση της χώρας, μιας λογικής που θα έβαζε φρένο στην ξέφρενη παροχολογία που ξεκίνησε την δεκαετία του ’80 επί ΠΑΣΟΚ και έσπασε όλα τα αρνητικά ρεκόρ, αντί της συνειδητοποίησης ότι ο Ελληνισμός της Κύπρου, της Βορείου Ηπείρου ή του Πόντου αποτελούν αδιάσπαστα τμήματα του ελληνικού έθνους, αντί της συνειδητοποίησης της γεωπολιτικής μας ομηρίας, των ογκούμενων εθνικών κινδύνων και του σταθερά παρόντος τουρκικού αναθεωρητισμού.

Γιατί εκπαιδευόμαστε στην αμάθεια;

Του Γιώργου Τασιόπουλου 

Είναι αρκετά τα 3' του video για να κατανοήσουμε τις αιτίες αναποτελεσματικότητας του ονομαζόμενου "Νέου Σχολείου". 

Δεν είναι άλλωστε μόνο ελληνικό το φαινόμενο, ο Ζαν Κλοντ Μισεά είχε γράψει για την "Εκπαίδευση της Αμάθειας".

Στο βίντεο ο ομιλητής εξηγεί γιατί η παγκόσμια, άρχουσα υπερεθνική τάξη δεν επιθυμεί το σχολείο να επιτελέσει το σκοπό του.

Όταν η μεταφεουδαρχία των ολίγων θέλει να διευρύνει την ανισότητα υπέρ της σε βάρος των πολλών - φτωχών.

Όταν για να καταστεί απόρθητη η ισχύς τους είναι απαραίτητη η κατασκευή των υπηκόων της αγέλης, απαραίτητη προϋποθεση είναι ο αφοπλισμός των αδικημένων από κάθε πνευματική, κριτική ικανότητα.

Το ονομαζόμενο Νέο Σχολείο επιτελεί άριστα τον ρόλο του, αποστερεί τον μαθητή από την αληθινή γνώση και τον μεταμορφώνει σε άβουλη μαριονέτα, ακίνδυνο καταναλωτή στον φανταστικό, εικονικό νέο κόσμο που το ψηφιακό σχολείο κατασκευάζει.

Ως Κάλχας, μάντης κακών, προειδοποιούσε δεκάδες χιλιάδες χρόνια πριν ο Κώστας Τσιρόπουλος στο περιοδικό "Ευθύνη" (2002/362):

Πρώτα η Αμερική! Βίος και Πολιτεία του νέου προέδρου της Δημοκρατίας

Η επιλογή του κ. Τασούλα για το αξίωμα του ΠτΔ είναι ασφαλώς εξαιρετικά ταιριαστή με την πραγματική κατάσταση της χώρας μας και της δημοκρατίας της.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η επιλογή του κ. Τασούλα για το αξίωμα του προέδρου της Δημοκρατίας είναι ασφαλώς εξαιρετικά ταιριαστή με την πραγματική κατάσταση της χώρας μας και της δημοκρατίας της. Θα αναφερθούμε παρακάτω πιο αναλυτικά στα ακραία (ακόμα και για το ελληνικό χάλι) «προσόντα» αυτού του ανθρώπου, από την εντελώς αναξιοπρεπή υποτέλειά του απέναντι στους Αμερικανούς έως τις κατηγορίες ότι ζήτησε μίζα για να νομιμοποιήσει αυθαίρετο στην Κηφισιά όταν ήταν δήμαρχος.

Σε ό,τι αφορά στις σχέσεις με τους Προστάτες μας, ποτέ μετά τη δεκαετία του 1940, Έλληνας πολιτικός δεν είχε επιδείξει τόσο απροκάλυπτα ξεδιάντροπη στάση απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες, όσο ο κ. Τασούλας όταν είπε, υποδεχόμενος στη Βουλή των Ελλήνων τον (υπόδικο τώρα) πρόεδρο τότε της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της αμερικανικής Γερουσίας κ. Μενέντεζ :

“Από την Κέρκυρα μέχρι το Καστελόριζο και από την Κρήτη μέχρι την Θράκη, σας παραδίδουμε την Ελλάδα σήμερα στα χέρια σας. Και είμαστε βέβαιοι ότι είναι σε καλά χέρια”

Αν αύριο ο κ. Μητσοτάκης θελήσει να κλείσει όπως όπως τα ελληνοτουρκικά, όπως επιδιώκουν Αμερικανοί και Ερντογάν, ή να κλείσει το Κυπριακό με μια λύση καταστροφής του κυπριακού κράτους, ανάλογη με αυτή που προέβλεψε το σχέδιο Ανάν, τότε δεν θα βρει καμία αντίρρηση από τον κ. Τασούλα, το αντίθετο, θα βρει συμπαράσταση.

Και δεν είναι μόνο θέμα αρμοδιοτήτων, είναι και θέμα κύρους και ιδιαίτερα σε θέμα που αφορά τις σχέσεις με την Τουρκία και την Κύπρο. Το ναι ή το όχι του Προέδρου έχει τεράστια πολιτική σημασία για το αν και τι μπορεί να κάνει ένας Πρωθυπουργός.

Το στρατηγικό σχέδιο του Ρήγα Βελεστινλή για την ελληνική Επανάσταση και οι θρησκευτικές πεποιθήσεις του

Για το (απολεσθέν) όραμα του Ρήγα

Όχι στο λάδι... ναι στο λάδωμα!!!

Η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων στα τάρταρα – Μας ξεπέρασαν Βούλγαροι και Σλοβάκοι

Αποκαλυπτικά στοιχεία στην ενδιάμεση έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ για την ελληνική οικονομία και απασχόληση το 2024

Του Θανάση Παπαδή

Η κατάσταση στην Ελλάδα το 2024 είναι αβέβαιη και γεμάτη αντιφάσεις, με τους μισθούς να παραμένουν σε πολύ χαμηλά επίπεδα, σε σύγκριση με τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την ακρίβεια να παραμένει σε υψηλά επίπεδα και την αγοραστική δύναμη των πολιτών να υποχωρεί συνεχώς. Σύμφωνα με την ενδιάμεση έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ για την ελληνική οικονομία και απασχόληση το 2024, η Ελλάδα παραμένει στις τρεις χαμηλότερες θέσεις της Ε.Ε. ως προς τον μέσο ετήσιο μισθό, ενώ η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων βρίσκεται σε ακόμη χειρότερη θέση, υπολείπεται ακόμη και εκείνης της Βουλγαρίας και της Σλοβακίας.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα φτωχότερα νοικοκυριά είναι το στεγαστικό κόστος, το οποίο συνεχώς αυξάνεται, παρά τις επενδύσεις στον τομέα των ακινήτων. Το 2023, το ποσοστό των ενοικιαστών που πληρώνουν περισσότερα από το 40% του εισοδήματός τους για ενοίκιο έφτασε το 40,5%, το τέταρτο υψηλότερο στην Ε.Ε. Αντίθετα, οι ιδιοκτήτες ακινήτων χωρίς δάνεια ή υποθήκες, παρ’ όλο που το ποσοστό επιβάρυνσης παραμένει σχετικά υψηλό (23,7%), παραμένουν οι πιο ευνοημένοι σε σχέση με τους ενοικιαστές.

Οι συντάκτες της έκθεσης καταγράφουν και μερικά θετικά σημεία στην ελληνική οικονομία, όπως η βελτίωση του ΑΕΠ, της αγοράς εργασίας και της κατανάλωσης. Παρ’ όλο που η πορεία αυτή μπορεί να φαίνεται αισιόδοξη, παραμένει εύθραυστη, καθώς η χρηματοπιστωτική κατάσταση του Δημοσίου εξακολουθεί να είναι ασταθής και η αγορά εργασίας παρουσιάζει σοβαρές ανισότητες και ελλείψεις στην ποιότητα των θέσεων απασχόλησης.

«New York Times»: Ο κόσμος όπως τον ξέραμε τα τελευταία 50 χρόνια καταρρέει, μπαίνουμε στην «εποχή των τεράτων»

«Είμαστε προετοιμασμένοι για τις νοημοσύνες που τόσο έντονα βάζουμε στη ζωή μας;» διερωτάται ο αρθρογράφος

Ο Ντόναλντ Τραμπ επιστρέφει, η τεχνητή νοημοσύνη ωριμάζει, ο πλανήτης εξακολουθεί να θερμαίνεται και ο ρυθμός γεννήσεων παγκοσμίως τραβά την… κατηφόρα. Αυτοί είναι οι τέσσερις παράγοντες, που, σύμφωνα με ανάλυση των «New York Times», οδηγούν τον κόσμο σε μια νέα σκοτεινή εποχή, που ο αρθρογράφος του αμερικανικού Μέσου, Έζρα Κλάιν, χαρακτηρίζει «εποχή των τεράτων».

Αν εξετάσουμε καθέναν από αυτούς τους παράγοντες μεμονωμένα, θα χάσουμε αυτό που αντιπροσωπεύουν συλλογικά: την ασταθή, απρόβλεπτη ανάδυση ενός διαφορετικού κόσμου. Πολλά από αυτά που θεωρούσαμε δεδομένα τα τελευταία 50 χρόνια -από το κλίμα μέχρι τα ποσοστά γεννήσεων και τους πολιτικούς θεσμούς- καταρρέουν, σημειώνει το άρθρο των «NYT», επισημαίνοντας ότι, από την άλλη, αναδύονται οι τεχνολογίες και τα κινήματα των επόμενων 50 ετών.

Η επιστροφή του Τραμπ

Ο Τραμπ απέχει οκτώ ημέρες από το να ορκιστεί για δεύτερη φορά πρόεδρος των ΗΠΑ και αναλαμβάνει τα καθήκοντά του σχεδόν χωρίς πολιτική αντίσταση, με ένα Ρεπουμπλικανικό κόμμα αδύναμο και τους Δημοκρατικούς εξαντλημένους. Ούτε το 2016 δεν θα τολμούσε να προτείνει για κορυφαία υπουργεία αμφιλεγόμενες προσωπικότητες, όπως τον Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. για το υπουργείο Υγείας ή έναν πρώην παρουσιαστή του Fox, τον Πιτ Χέγκσεθ, στο υπουργείο Άμυνας. Και, όμως, τώρα το έκανε!

Μαγεία…

Ο πρόεδρος του Ισραήλ στην Κύπρο εν μέσω εθνοκάθαρσης και γενοκτονίας των Παλαιστινίων

Δεν καταλαβαίνει ο κ. Χριστοδουλίδης ότι πλήττει καίρια οποιοδήποτε ηθικό κεφάλαιο, οποιαδήποτε αξιοπρέπεια απομένει στην Κύπρο και τους Κυπρίους;

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Στην Ιλιάδα, ο Όμηρος, ή όποιος τέλος πάντων την έγραψε, μιλάει για τις εκεχειρίες που συμφωνούσαν οι εμπόλεμοι ώστε να μαζέψουν οι αντίπαλοι τους νεκρούς τους και να τους θάψουν. Φαίνεται ότι αυτό το βιβλίο, γραμμένο τον 8ο π.Χ. αιώνα, δεν το διάβασαν ακόμα στο Ισραήλ (πιθανώς ούτε και οι διοικούντες την Κύπρο και την Ελλάδα). Γι’ αυτό και στη Γάζα οι ισραηλινές δυνάμεις κατοχής επιτρέπουν στα σκυλιά να τρώνε τα πτώματα των νεκρών αμάχων, περιλαμβανομένων και των πτωμάτων μικρών παιδιών.

Όπως σημειώνει μια μελέτη της οργάνωσης Oxfam το Ισραήλ δολοφόνησε περισσότερα γυναικόπαιδα από όσα σκοτώθηκαν σε όλες τις πρόσφατες συγκρούσεις. Η συντριπτική πλειοψηφία των δεκάδων (ίσως και εκατοντάδων) χιλιάδων νεκρών της Γάζας είναι άμαχοι και το 40% από αυτούς παιδιά. Εξαιτίας των πολλαπλών τραυματικών επεισοδίων που έχουν υποστεί, σύμφωνα με μια πρόσφατη μελέτη το 96% από τα παιδιά που κατοικούν στη ζώνη φοβούνται ότι θα πεθάνουν από στιγμή σε στιγμή και τα μισά θέλουν να πεθάνουν. Το 92% από τα παιδιά δεν αποδέχονται την πραγματικότητα, το 79% υποφέρουν από εφιάλτες και το 73% έχουν συμπτώματα επιθετικότητας.

Σύμφωνα με τον αντιπρόεδρο της Επιτροπής του ΟΗΕ για τα Παιδιά Μπράγκι Γκούντμπραντσον (Bragi Gudbrandsson) το Ισραήλ πραγματοποιεί ιστορικά πρωτοφανείς παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου που αφορά τα παιδιά, περιλαμβανομένων μαζικών δολοφονιών και αυθαίρετων κρατήσεων. «Αυτό είναι σχεδόν μοναδικό στην ιστορία… Είναι ένα εξαιρετικά σκοτεινό σημείο της Ιστορίας… Δεν νομίζω ότι είδαμε προηγουμένως τέτοιες μαζικές παραβιάσεις όπως αυτές που είδαμε στη Γάζα. Είναι πάρα πολύ βαριές παραβιάσεις, που δεν τις βλέπουμε συχνά», είπε ο αξιωματούχος του Οργανισμού.

H Αρρώστια

Ο Τρότσκι του Ντιέγκο Ριβέρα

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Ο Ισαάκ Ντόιτσερ είναι από τους σπουδαιότερους, για ορισμένους ο σπουδαιότερος  ιστορικός της Σοβιετικής Ένωσης, της μεγάλης περιπέτειας του σοβιετικού κομμουνισμού που σφράγισε τον 20ό αιώνα και θα συνεχίσει για πολύ ακόμα να αποτελεί αντικείμενο μελέτης, πολεμικών και συγκρούσεων αφού έθεσε, χωρίς βέβαια και να λύσει, όλα σχεδόν τα μεγάλα προβλήματα του Ανθρώπου.

Το σημαντικότερο έργο του Ντόιτσερ είναι η μνημειώδης τρίτομη βιογραφία του Λέοντος Τρότσκι (The Prophet: The Life of Leon Trotsky), πολύ ανώτερη πιστεύω, από τη βιογραφία του για τον Στάλιν, αρκετά συζητήσιμη σε πολλά σημεία της παρόλο που και αυτή είναι ένα πολύ σημαντικό έργο και ασφαλώς περιέχει μια πληθώρα από πολύ σημαντικά στοιχεία και ιδέες (έχει εκδοθεί στα ελληνικά). Το ενδιαφέρον της δεν περιορίζεται στο πρόσωπο του ίδιου του Τρότσκι ή στον «τροτσκισμό», αφού ο συγγραφέας υποχρεώνεται, από την ίδια τη φύση του θέματός του, αλλά και τον κεντρικό ρόλο του βιογραφούμενου προσώπου στη Ρωσική Επανάσταση και στα πρώτα χρόνια του επαναστατικού καθεστώτος, να μας παρουσιάσει όλο το ρωσικό σοσιαλιστικό κίνημα και, εν συνεχεία, την εξέλιξη μέχρις ένα σημείο του σοβιετικού πειράματος και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, που, όλα, διαμόρφωσαν κατά τρόπο αποφασιστικό τον Εικοστό Αιώνα.

Οι περισσότεροι σήμερα έχουν μια γνώμη για τον Τρότσκι (όπως και για όλα τα θέματα), χωρίς βέβαια να έχουν μπει στον κόπο να διαβάσουν έστω μια σελίδα ενός από τους πιο ξεχωριστούς συγγραφείς, όπως και ρήτορες, μαζί με τον Ζαν Ζορές, στην ιστορία του διεθνούς σοσιαλιστικού κινήματος. Ο Αντρέ Μαλρό έχει φτάσει να συγκρίνει την (δυστυχώς όχι καλά μεταφρασμένη στα ελληνικά) Ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης του Τρότσκι με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο του Θουκυδίδη από άποψη και βάθους και ύφους.

Ο καπιταλισμός του κουπονιού: Πώς διαλύεται η κατανάλωση, το ασφαλιστικό σύστημα και οι συλλογικές διεκδικήσεις

Του Δημήτρη Κουλάλη

Κουπόνια, τροφεία, δωροεπιταγές, «voucher», προπληρωμένες κάρτες: Τις ημέρες που πέρασαν, μέσα στο πνεύμα των εορτών αρκετές ήταν οι επιχειρήσεις που προχώρησαν σε παροχές σε είδος προς τους εργαζόμενούς τους. Μέχρι εδώ όλα καλά, θα σκεφτεί κάποιος. Θα συμφωνήσουμε μαζί του. Τι γίνεται όμως όταν αυτές οι παροχές έρχονται να υποκαταστήσουν έμμεσα ένα μέρος των αυξήσεων που δικαιούνται οι εργαζόμενοι μετά το ψαλίδι των μνομονιακών χρόνων, από κοινού με την απορρύθμιση της αγοράς εργασίας και τον πληθωρισμό που ροκανίζει κάθε μέρα το εισόδημά τους;

Μίλησαμε επ’ αυτού με την 25χρονη προγραμματίστρια λογισμικού Μ.Γ. Η συζήτησή μας ξεκίνησε με την αναφορά της στη διαδεδομένη όπως λέει πολιτική των κουπονιών («ticket restaurant» και κάρτες μετρό) στον κλάδο γενικά και στην εταιρεία που εργάζεται ειδικότερα. Στη δική της περίπτωση, οι παροχές αυτές έχουν σταθερό χαρακτήρα. Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι η χορήγησή τους βρίσκεται πάντα στην ευχέρεια του εργοδότη. Ωστόσο, για την νεαρή εργαζόμενη στον χώρο της ψηφιακής τεχνολογίας, εκτός από τον πρακτικά προσωρινό χαρακτήρα αυτής της βοήθειας, προκύπτουν κι άλλα προβλήματα εις βάρος των εργαζομένων «από την ανάγκη του εργοδότη να μην πληρώσει τις απαραίτητες εισφορές».

Επιχειρώντας να εξηγήσει τι εννοεί, η Μ.Γ. ανέφερε στον «Ημεροδρόμο» ότι παρά την επιχείρηση να «πλασαριστεί» αυτή η πρακτική ως μέρος του «καθαρού μισθού», το κουπόνι δεν συμπεριλαμβάνεται σε κανένα δώρο ή και επίδομα και φυσικά δεν λαμβάνεται υπόψη στο πόσο της αποζημίωσης. «Δεν είναι “επιπλέον προσφορά” του εργοδότη, είναι ο τρόπος του να καλύψει το κενό του χαμηλού μισθού μας με το μικρότερο δυνατό κόστος. Για αυτό η λύση δεν είναι να διεκδικήσουμε μονιμοποίηση του ‘’ticket restaurant’’, αλλά να διεκδικήσουμε αυξήσεις στους μισθούς μέχρι να καλύπτουν τις ανάγκες μας χωρίς να χρειαζόμαστε κουπόνια-μπόνους».

Τραμπ Γροιλανδία Καναδάς Παναμάς...

Το αποτύπωμα Σημίτη στα Ίμια και στην Μαδρίτη

ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΒΑΡΔΟΥΛΑΚΗΣ

Του Βασίλη Ασημακόπουλου

Ο πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ απεβίωσε σε ηλικία 88 ετών αφήνοντας, ένα αναμφισβήτητα ισχυρό, αλλά και αμφιλεγόμενο αποτύπωμα στην μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας. Εμβληματικά στοιχεία εκείνης της περιόδου ήταν η ΟΝΕ, το χρηματιστήριο, η ισχύς των ιδιωτικών ΜΜΕ, η πορεία προς τους Ολυμπιακούς Αγώνες… Όμως, επί θητείας του εκδηλώθηκε και μία νέα αντίληψη στην εξωτερική πολιτική, ειδικά στην σχέση της χώρας μας με την Τουρκία.

Η περίοδος που προηγήθηκε την ανόδου του Κώστα Σημίτη (1989-1995) αποτέλεσε μια προσπάθεια του κόμματος, τόσο επιστροφής σε όψεις του ριζοσπαστικού παρελθόντος στις νέες συνθήκες, όσο και επιβίωσης της “πολιτικής Νταβός”. Από τη μία, το ΠΑΣΟΚ θα αρνούνταν την αναγνώριση άλλων διμερών διαφορών στο Αιγαίο, εκτός της υφαλοκρηπίδας, θα υιοθετούσε το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα για Ελλάδα-Κύπρο και θα αναγνώριζε τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Από την άλλη, στο “πνεύμα Νταβός”, θα αδυνατούσε να ασκήσει το δικαίωμα της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια (1994), ενώ θα απέσυρε το βέτο στην τελωνειακή σύνδεση ΕΕ-Τουρκίας το 1995.

Ο δυισμός του ΠΑΣΟΚ στην τελευταία κυβερνητική περίοδο του Ανδρέα Παπανδρέου στα ζητήματα αυτά, όπως και οι συνεχείς παρεμβάσεις του αμερικανονατοϊκού παράγοντα υπέρ μιας γραμμής “αναγνώρισης και διευθέτησης των ελληνοτουρκικών διαφορών”, με συνεχείς πιέσεις προς την ελληνική πλευρά, περιγράφεται αναλυτικά στο βιβλίο του Χρήστου Λυμπέρη “1994-1996: Οψόμεθα την αλήθεια καθώς εστί”, Αρχηγού ΓΕΕΘΑ την εποχή εκείνη.

Ωδή στον Κώστα Σημίτη

Το 2025 θα είναι έτος Πυρηνικού Αρμαγεδδώνα ή έτος αφύπνισης των λαών εναντίον των «Δυτικών» βρικολάκων;

Του Ηλία Παπαναστασίου

Το βιοτικό επίπεδο για τη συντριπτική πλειονότητα των λαών –των Ελλήνων συμπεριλαμβανομένων– υποβαθμίζεται ασταμάτητα. Ταυτόχρονα ο πολίτης έχει να αντιπαλέψει με ένα κράτος που γίνεται ολοένα εχθρικότερο, εκμεταλλευτικό, Φασιστικοποιημένο στις πολιτικές του εκφορές απέναντί του. Καθημερινά, νυχθημερόν και περισσότερο εχθρικό, αδηφάγο και καθαρόαιμα Ολιγαρχικό σε όλες τις εκφάνσεις και πτυχές του.

Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση, που ενδεχομένως να είναι και η χειρότερη –ίσως και μοιραία– των τελευταίων ετών, φαίνεται ότι βρισκόμαστε –λιγότερο ή περισσότερο– όλοι. Ενώ, υποθετικά μιλώντας, περιμένουμε να έρθουν αυτές οι ημέρες ώστε να έχουμε χρόνο να ηρεμήσουμε εσωτερικά, να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας και τους οικείους μας και να αναστοχαστούμε, με την ευκαιρία της Γέννησης του Θεανθρώπου και του Νέου Έτους, εν όψει ακόμα μιας πολύ δύσκολης χρονιάς που ανατέλλει, αφόρητα δύσκολης οικονομικά, πνευματικά, ηθικά.

Το όπλο της υπομονής είναι ασφαλώς απαραίτητο για να κρατάει καθείς από εμάς, μια ισορροπία απέναντι σε αυτές τις δυσκολίες. Από εκεί και πέρα όμως είναι εγκληματικό λάθος η άνευ όρων αποδοχή της κατάστασης και η παραίτηση από την προσπάθεια να αλλάξουν, αλλά επί τα βελτίω και όχι επί τα χείρω, όλα τα πράγματα και όταν λέμε όλα, το εννοούμε. Η θέληση, η εγρήγορση και η βούληση να δώσουμε αυτόν τον δύσκολο αλλά ωραίο αγώνα θα αποτελέσει σίγουρα το κρισιμότερο συλλογικό στοίχημα για τη νέα χρονιά.

Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη μετρά 63 πρόσωπα

Η δύναμη της Πειθούς

Του Γεράσιμου Δεληβοριά

Η Πειθώ ήταν μια αρχαία θεότητα. Στην αρχή είχε ερωτική ιδιότητα και δύναμη, στο τέλος όμως της απέμεινε μονάχα η δύναμη του Λόγου. Δεν γνωρίζουμε αν με αυτήν της την ιδιότητα επισκέφθηκε τον Παύλο Γλύξμπουργκ για να του θυμίσει τις υποχρεώσεις που έχει ένας παπούς. Πάντως, όπως μαθαίνουμε, ο τελευταίος επιτέλους «πείσθηκε» να δώσει ένα επώνυμο στα κακόμοιρα τα εγγονάκια του γιατί αλλιώς θα τα κοροϊδεύουν οι συμμαθητές τους.

Πιο ισχυρή κι απ’ την Πειθώ, είναι η Ανάγκη. Μπροστά της και οι Θεοί στέκονται προσοχή. Και η πριγκιπική ζωή έχει μεγάλες ανάγκες. Πολυτελή αυτοκίνητα, επαύλεις, κότερα, ελικόπτερα, κυρίες των τιμών και ραδιούργοι αυλάρχες. Όλα αυτά χρειάζονται χρήματα, πολλά χρήματα.

 Κι εδώ και πολλά χρόνια, η οικογένεια των Γλύξμπουργκ τρώει από τα έτοιμα, απ’ αυτά που φιλάνθρωπες κυβερνήσεις φρόντισαν να τους δώσουν. Κάνανε βέβαια μερικές καλές επενδύσεις, όμως αυτές δεν αρκούν. Το πραγματικό Ελντοράντο ακούει στο όνομα Ελληνικό Δημόσιο, αυτό που διακόσια χρόνια τώρα φροντίζει να ζουν χωρίς άγχος και να ευημερούν οι κρατικοί αξιωματούχοι του.

 Χρειάζεται βέβαια η ενασχόληση με την πολιτική, πράγμα που στην Ελλάδα δεν είναι κάτι το δύσκολο. Εδώ τα κατάφερε ο Κασσελάκης. Και τα κατάφερε ακριβώς γιατί μια αδύναμη κοινωνία όπως η ελληνική ψάχνεται και ψάχνει να εναποθέσει τις ελπίδες και τις προσδοκίες της σε κάποιον ισχυρό αρχηγό.

 Μια αδύναμη κοινωνία είναι και προληπτική. Γι αυτό και τα τελευταία 70 χρόνια το κληρονομημένο όνομα είναι ένα σίγουρο ατού. Ο γιός του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο γιός και ο εγγονός του πρώτου Παπανδρέου, ο ανιψιός του Καραμανλή, ο γιός του Μητσοτάκη, όλοι τους πρωθυπουργοί.

 Οι γόνοι του Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ έχουν κι αυτοί το ισχυρό τους χαρτί, την βασιλική καταγωγή τους. Υπάρχει και το προηγούμενο, ο Συμεών γιός του Βόρις Γ’ της Βουλγαρίας. Μόνο που οι μέχρι τα τώρα κινήσεις τους δεν δείχνουν προετοιμασία νόμιμης πολιτικής κίνησης, αλλά κάτι πολύ σοβαρότερο.

Ο νεκρός δεδικαίωται, αλλά δεν αθωώνεται*

Η "Κολομβία" της Ευρώπης

Άρης Πορτοσάλτε

Η χρονιά της (ακόμα μεγαλύτερης) κρίσης για την Ε.Ε.

Το 2025 μπαίνει για την Ε.Ε. μέσα σε κλίμα γενικευμένης αναστάτωσης ή ακόμα καλύτερα αγωνίας.

Του Θέμη Τζήμα

Το 2025 μπαίνει για την Ε.Ε. μέσα σε κλίμα γενικευμένης αναστάτωσης ή ακόμα καλύτερα αγωνίας, για την όξυνση της οποίας η ίδια έχει ήδη κάνει και εξακολουθεί να κάνει ό,τι μπορεί. Η οικονομική κρίση στη «βιομηχανική της καρδιά», στη Γερμανία, εξακολουθεί να εντείνεται. Η οικονομία της τελευταίας, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά βρίσκεται σε μηδενικούς ρυθμούς μεγέθυνσης και στην πραγματικότητα για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της σε ύφεση. Στην πραγματικότητα, από το 2019, η γερμανική οικονομία έχει μείνει στάσιμη, ενώ η οικονομία της Ευρωζώνης έχει μεγεθυνθεί κατά 5% και των ΗΠΑ κατά 11%.

Δεν πρόκειται για τίποτα θηριώδη μεγέθη ούτε στις δύο τελευταίες περιπτώσεις (αντιθέτως, μιλούμε για μάλλον απογοητευτικές καταστάσεις) αλλά στη γερμανική περίπτωση έχουμε ένα καταφανώς κρισιακό φαινόμενο, το οποίο εν πολλοίς (αλλά όχι μόνο) τροφοδοτείται από την ακρίβεια και την ενεργειακή κρίση,  που τις μέρες αυτές επιδεινώνεται ακόμα περισσότερο. Δεν είναι όμως μόνο αυτά τα προβλήματα της γερμανικής οικονομίας. Αν η παλαιότερη, εταιρική, οικονομική σχέση με τη Ρωσία αποδείχθηκε εν μέσω πολέμου το ένα κομβικό σημείο ευαλωτότητας της γερμανικής οικονομίας, το άλλο είναι η εταιρική της σχέση με την Κίνα. Όχι μόνο λόγω της οικονομικής επιβράδυνσης στην Κίνα αλλά επιπλέον επειδή η Κίνα παράγει πλέον σχεδόν ό,τι και η Γερμανία και μάλιστα πολύ καλύτερα σε αρκετούς τομείς. Ακόμα δε, και η απειλή μόνο δασμών από πλευράς των ΗΠΑ είναι ικανή να εκτροχιάσει έτι περαιτέρω τη γερμανική οικονομία. 

Η πολιτική κρίση στη Γερμανία είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα του γεγονότος ότι η Γερμανία πληρώνει τις επιλογές της σε επίπεδο οικονομικής πολιτικής. Οι γερμανικές κυβερνήσεις της απόλυτης αμερικανοκρατίας, ήδη από την περίοδο του 2014 και ακόμα σαφέστερα από το 2022 είναι εκείνες που έστρωσαν το δρόμο για την τωρινή κρίση, μέσα από την εξαπάτηση της Ρωσίας. Το ίδιο έπραξαν φτωχοποιώντας την περιφέρεια της Ε.Ε. την περίοδο των μνημονίων, θεωρώντας ότι έχοντας την Κίνα ως εξαγωγικό προορισμό δε χρειαζόταν να ανησυχούν υπερβολικά για την καταναλωτική δυνατότητα μέσα στην Ευρωζώνη.