Του Στάθη Σταυρόπουλου
Όταν στις 20 (ή στις 15) του μηνός σου τελειώνει ο μισθός, κι όταν η προπαγάνδα σου λέει ότι δεν σου τελείωσε, ζεις τη ζωή του δίφραγκου.
Κι αν είσαι νέος, επαναλαμβάνεις το «μια πεντάρα νιάτα».
Αν σου έρχεται ο λογαριασμός του ρεύματος, και παθαίνει ηλεκτροπληξία.
Όταν δεν μπορείς να βρεις σπίτι, εκτός από σκηνή Ινδιάνου ή καύκαλο χελώνας, όταν για να πληρώσεις το νοίκι, δεν έχεις για να πας οδοντίατρο, ζεις μετρώντας πόσα φράγκα έχει το δίφραγκο.
Όταν πηγαίνει στο σούπερ μάρκετ και παθαίνεις ότι πάθανε οι Γάλλοι στο ΝτενΜπιεν Φου, όταν σε στέλνουν άκλαφτο τα κεράσια, και τρως ροδάκινα μόνον στον ύπνο σου, όταν σε πιάνει κατάθλιψη για ένα κιλό φέτα, τότε δεν ζεις τη ζωή για την οποία είναι φτιαγμένοι οι άνθρωποι, αλλά οι σκλάβοι.
Όταν δουλεύεις 13 ώρες την ημέρα και σου λένε ότι «είσαι ελεύθερος να δουλεύεις σαν δούλος», όταν σου λένε ότι οι 13 ώρες δουλειάς είναι δικαίωμα, τότε οι πονηροί σε ανακηρύξει ηλίθιο.
Και μάλιστα ηλίθιο χαμηλού κόστους.
Διότι ούτε νοσοκομεία έχεις, ούτε σχολεία, μόνον φόρους να πληρώνεις έχεις.
Όταν νιώθεις ως πρόβατο επί σφαγήν στο απέραντο λιβάδι των αρουραίων του ΟΠΕΚΕΠΕ, καλώς νιώθεις έτσι.
Όταν σου λέει ο Σκέρτσος ότι τα «απορρυπαντικά είναι ακριβότερα, διότι έχουν καλύτερους κόκκους» παίζουν με το μυαλό σου, θα τρελαθείς ή δεν θα τρελαθείς;
Κι αν δεν τρελαθείς θα σε τρελάνει ο Άδωνις όταν σου λέει: «τι θες τώρα να σου δώσουμε και μια Πόρσε;» -και, αντί για ασθενοφόρο σου στέλνει νεκροφόρα.
Δεν είναι φτιαγμένος για να ζει έτσι ο άνθρωπος και πολλές γενιές αγωνίσθηκαν για να μη ζούμε έτσι.Όμως ζώντας πολλά χρόνια τώρα σε αυτό το φρενοκομείο, ζώντας με την ψυχή στο στόμα, η ζωή έχει χάσει το νόημα της.
Και σε αυτό ακριβώς, στη «ζωή χωρίς νόημα» βρίσκεται η ουσία όλου του προβλήματος. Πολιτική χωρίς νόημα, κόμματα χωρίς νόημα, ζωή χωρίς νόημα.
Χωρίς ηθική, χωρίς ιστορία, χωρίς προσδοκίες, χωρίς ελπίδα -δεν ζει έτσι, δεν μπορεί να ζει έτσι ο άνθρωπος.
Ανάρτηση από: https://www.militaire.gr/
