Μερικοί θα θυμούνται την μαοϊκή έκφραση «ο ιμπεριαλισμός και όλοι οι αντιδραστικοί είναι χάρτινες τίγρεις». Όπως θα θυμούνται την κινέζικη πολιτική ενάντια στις «δύο υπερδυνάμεις». Τώρα στη χώρα μας, που επιπλέει όπως-όπως σε ένα σμπαραλιασμένο και αποσυντονισμένο σωστικό καρυδότσουφλο, προβάλλουν δύο «υπερδυνάμεις», δύο κόμματα που θέλουν διά του διπολισμού να μονοπωλήσουν την πολιτική σκηνή και να εμφανιστούν ως μεγάλοι αντίπαλοι. Η δε σύγκρουσή τους συγκρίνεται με την πάλη του σκοταδιού εναντίον του φωτός…
«Μάθε καλά τον εχθρό σου για να είσαι σε θέση να τον νικήσεις»
Η πολύ παλιά αλήθεια που διατύπωσε ο Σουν Τσού (500 π.Χ.) και ακολούθησε κάθε θεωρητικά αδύναμος για να νικήσει υπέρτερους εχθρούς, ίσως να μας οδηγούσε να μελετήσουμε καλά τις «δύο υπερδυνάμεις» που μάχονται στο πολιτικό σκηνικό. Κι όμως, δεν πρόκειται σε αυτές καθαυτές που πρέπει να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας. Δεν είναι ακριβώς διμέτωπος ο αγώνας που πρέπει να κάνουμε. Και ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ και ενάντια στην Ν.Δ. Ούτε ο ένας ούτε ο άλλος είναι καλύτερος, δεν τίθεται τέτοιο θέμα. Τίθεται μόνο για τους «αριστερούληδες» που ευνοήθηκαν από τη Συριζική διαχείριση και αναπαράγουν το παραμύθι του τιτάνιου αγώνα σκότους και φωτός, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη.
Για να γίνει αντιληπτή η οπτική μας –και ίσως κατηγορηθούμε για «αριστερισμό», αλλά αυτό δεν είναι τόσο κακό στην εποχή μας– οι «δύο υπερδυνάμεις» Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμματα που αμφότερα υπηρετούν την παγκοσμιοποίηση. Μάλιστα συναποτελούν ένα «ενιαίο κόμμα» της παγκοσμιοποίησης που συμπεριλαμβάνει στην ελληνική κονίστρα και την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση στην εκδούλευσή της.
Οι δύο πτέρυγες του «ενιαίου κόμματος» της παγκοσμιοποίησης στη χώρα μας δεν έχουν καθόλου διαφορές σε ζητήματα στρατηγικής. Μέσω της κυβερνησιμότητας και του κρατικού μηχανισμού που επανδρώνουν κάθε φορά, υπηρετούν με ζήλο όλες τις συνταγές της ευρωκρατίας και των χρηματιστικών διεθνών χωροφυλάκων, αλλά και όλα τα ραβασάκια που στέλνουν οι δυτικές πρεσβείες, με προεξάρχουσες αυτές των ΗΠΑ και Γερμανίας.
Αυτή η πραγματική σύγκλιση ανοίγει την όρεξη και για σχήματα ανοικτής συγκυβέρνησης. Προεκλογικά στη Γερμανία ορκίζονταν όλοι πως αποκλείεται κάθε συνεργασία χριστιανοδημοκρατών (Δεξιάς) με σοσιαλδημοκράτες. Μόλις έγινε γνωστό το αποτέλεσμα, ο ίδιος ο ηγέτης των σοσιαλδημοκρατών βγήκε και δήλωσε ότι το αποτέλεσμα δείχνει ότι ήταν λάθος η συμμετοχή στην κυβέρνηση της Μέρκελ και δεν υπάρχει κανένα ενδεχόμενο συνεργασίας ξανά. Λίγοι μήνες χρειάστηκαν, μετά από «παραγγελία» του βαθέος κράτους της Γερμανίας, του αφανούς Διευθυντηρίου της, για να ξαναγίνει ο Μέγαλος Συνασπισμός. Ακόμα και το επιχείρημα που επικαλούνταν, ότι δηλαδή δεν μπορεί να αφήσουν στην ακροδεξιά (AfD) να παίζει θεσμικά το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, παρακάμφθηκε. Μια ανάλογη εξέλιξη στην Ελλάδα, μπορεί να οδηγούσε την ΧΑ, αν βγει τρίτο κόμμα, να έχει το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης…
Το πολιτικό σύστημα και η «ενότητά» του
Είναι συγκινητικές οι προσπάθειες να παρουσιαστεί ένας «πολιτικός πολιτισμός» που διέπει τις σχέσεις του πολιτικού συστήματος, όταν κάθε λειτουργία έχει αδειάσει από την ουσία που θα έπρεπε να έχει. Η μνημονιακή εποχή κατάντησε το κοινοβούλιο και τους θεσμούς «τυπική διαδικασία» όπως λέει και το τραγούδι, και η αριστερή διαχείριση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, και τώρα ΣΥΡΙΖΑ + κάποιοι βουλευτές που αλιεύτηκαν από άλλα κόμματα την τελευταία στιγμή, έχουν υποβιβάσει τη θεσμική διαδικασία στα όρια της συνταγματικής λειτουργίας. Επικυρώνονται όλες οι ρήτρες που βάζουν οι μνημονιακοί θεσμοί (π.χ. κόκκινα δάνεια) και κυρώνονται συμφωνίες που αφορούν εθνικά θέματα, ενώ θα απαιτούσαν τουλάχιστον 180 ψήφους και βρίσκονται σε κατάφωρη αντίθεση με το λαϊκό αίσθημα. Σκεφτείτε ότι οι αποφάσεις παίρνονται και κρίνονται από τις ψήφους που δίνουν οι Μεγαλοοικονόμου, Κουίκ, Διανέλης. Και με τον Βούτση να πρέπει να εφευρίσκει του κόσμου τα κολπάκια για να προχωρά το ασκέρι (π.χ. τροπολογία Κουντουρά).
Δεν είναι μόνο οι «δύο υπερδυνάμεις» χάρτινες τίγρεις, αλλά και ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Θα χρησιμοποιήσουμε άλλη μια λέξη που απεχθάνονται (άσχετα αν αναγκάζονται να την επικαλούνται): ο λαός έχει σιχαθεί αυτό το πολιτικό σύστημα και τα καμώματά του, τις πράξεις του, το ρόλο του. Έχει συνείδηση ότι και αυτό είναι συστατικό στοιχείο της κακοδαιμονίας του τόπου. Είναι χάρτινες τίγρεις γιατί δεν έχουν τη στήριξη του λαού, υπερασπίζονται μιαν άδικη υπόθεση, σε βάρος της χώρας και της υπόστασής της, δεν νοιάζονται για το μέλλον του τόπου. Λειτουργούν σαν να μην αγαπούν την Ελλάδα, σαν να ντρέπονται για αυτήν και να έχουν ταχθεί να την κάνουν «κάτι άλλο», όπως υπαγορεύουν οι ρήτρες της παγκοσμιοποίησης. Ευρωκρατία και ευρωπαϊσμός και σύμμαχος των ΗΠΑ και ό,τι άλλο θέλουν οι αφέντες. Η «εξαιρετική συμφωνία» (Πρεσπών) να γίνει μοντέλο και για μια συμφωνία ανάλογη με την Τουρκία. Ιδιωτικοποιήσεις, συνέχεια του κράτους, τι παραλάβαμε από τους προηγούμενους, ναι αλλά τι κάνατε εσείς πριν κ.λπ. Απίστευτες, κενές ουσιαστικού περιεχομένου αντιπαραθέσεις. Αλήθεια, τι διαφορετικό ποιοτικά λένε για οικονομία, θέση της Ελλάδας, παιδεία, πολιτισμό, υγεία, πρόνοια, πολιτική προστασία κ.ο.κ.; Απλά συναγωνίζονται για το ποιος είναι καλύτερος διαχειριστής. Δεν υπάρχει κανένα άλλο όραμα, καμιά κινούσα ιδέα.
Μόνη υπερδύναμη οι λαοί;
Πριν μερικά χρόνια, προτού ο Ριζοσπάστης ανακαλύψει το «τάξη ενάντια σε τάξη» και την άκρα ταξικιστική προσέγγιση (που είναι ένας ακόμα τρόπος να πετάς την μπάλα στην εξέδρα), πρόβαλλε το σύνθημα «μόνη υπερδύναμη οι λαοί». Πρόκειται για άλλη μια απλούστευση και ίσως υπερβολή. Στην πραγματικότητα ισχύει μια άλλη αποστροφή, πάλι μαοϊκής προέλευσης: «Ο λαός και μόνο ο λαός είναι ο κινητήριος τροχός της ιστορίας». Πάλι κινέζικα. Βεβαίως, αλλά η θέση αυτή δεν ακολουθεί έναν μοιρολατρικό εξελικτικισμό και μια «αέναη πορεία προς την πρόοδο μέσω της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων». Ούτε λέει ότι τα πάντα εξαρτώνται από την οικονομία και, πολύ χειρότερα, από την αγορά. Και μάλιστα από την αγορά που είναι στο τιμόνι, που έχει την πρωτοκαθεδρία επί της κοινωνίας. Η θέση αυτή συμπληρώνονταν από μια συνεπαγωγή της: «η πολιτική πρέπει να είναι στο τιμόνι».
Όπως δείχνει η σύγχρονη ιστορία, ο λαός που είναι συγκροτημένος σε σώμα, που έχει όραμα, γνώση της ιστορικότητας, ηγεσία-επιτελείο και οργάνωση, μπορεί να πετύχει «θαύματα». Αντίθετα, πληθυσμός και ασώματη ακέφαλη κοινωνία μπορεί να γίνουν έρμαιο πειραματισμών ολέθριων.
Να μελετήσουμε λοιπόν και να αναλύσουμε τον υπ’ αριθ. 1 εχθρό μας: την παγκοσμιοποίηση και τις παραφυάδες της. Στη βάση αυτή να συγκροτηθεί και να αποκτήσει στοχεύσεις ο λαός. Αυτό σημαίνει μια ακόμα αλήθεια: Να περιφρονήσουμε στρατηγικά τον εχθρό (πως τάχα είναι ανίκητος και αιώνιος), αλλά να τον υπολογίσουμε πολύ τακτικά, και σε κάθε βήμα. Επειδή οι χάρτινες τίγρεις δεν είναι ακίνδυνες. Προκαλούν ζημιές μεγάλες, σκίζουν σάρκες, παραλύουν μυαλά, σπέρνουν σύγχυση. Για παράδειγμα, δεν ήταν μικρή η ζημιά που προκάλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ αφοπλίζοντας ιδεολογικά το λαό και στερώντας το όπλο της ελπίδας.
Το ερώτημα υπάρχει: λένε κάτι όσα αναφέρθηκαν στο σημείωμα αυτό και μάλιστα σε προεκλογική περίοδο, ή δεν λένε; Ας απαντήσει ο καθένας και ας ορίσει τη θέση του.
Ανάρτηση από: https://edromos.gr
