«Κι οι δάσκαλοι της νεολαίας νταντάδες, /κόβουν στα μέτρα τους τους μαθητάδες, /κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς, /με ιδεώδεις υποτακτικούς, /που είναι στο μυαλό νωθροί, /μα υπακοή έχουν περισσή/ τους έχω σιχαθεί.»
Οι ώρες που ζούμε είναι και πάλι κρίσιμες για τον Ελληνισμό. Φτωχεμένη από την κρίση και τα μνημόνια η χώρα, ζαλισμένη ακόμη από την ξαφνική επιδημία, απομονωμένη, χωρίς φίλους και συμμάχους, δέχεται την ταπείνωση από την στέρηση ενός συμβόλου όπως η ΑγιαΣοφιά. Και πιθανότατα θα δεχθεί ακόμη μεγαλύτερες ταπεινώσεις καθώς οι «φίλοι», οι «σύμμαχοι» και οι «εταίροι» της ανέχονται, αν δεν ενθαρρύνουν και δεν υποθάλπουν κιόλας την επιθετικότητα του τουρκικού ιμπεριαλισμού.
Και την ίδια ώρα, η επιτροπή της κ. Αγγελοπούλου, συνεχίζει το έργο της αποδόμησης της Επανάστασης του 1821 μέσω της συστηματικής σπίλωσης των πρωταγωνιστών της.
Τους λόγους αυτής της πρακτικής τους έχουμε αναλύσει παλαιότερα (Εορτασμός 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821 blogvirona.blogspot.com 7/6/2020).
Πρέπει να εξαφανιστεί ο εθνικοαπελευθερωτικός χαρακτήρας της Επανάστασης, να γίνει μια υποπαράγραφος στην ιστορία των «μεγάλων δημοκρατικών επαναστάσεων» της Δύσης, ήσσονος βεβαίως σημασίας σε σχέση με την Αμερικανική, την Γαλλική, αλλά και την Αγγλική Επανάσταση. Και φυσικά να τονιστεί ακόμη μια φορά το «Ανήκομεν εις την Δύσην» και ιδίως στην Ευρώπη, της οποίας πρέπει να ζητήσουμε ξανά όπως το 1826 (αλλά και το 1996) την Αρωγή και την Προστασία.
Και επειδή η Ιστορία είναι αναπόσπαστα δεμένη με τους πρωταγωνιστές της, ξεκίνησε ένα γαϊτανάκι αποδόμησης των πραγματικών ηρώων της εποχής, με την παράλληλη ανάδειξη των πιο σκοτεινών μορφών, με πρώτο και καλύτερο τον Μαυροκορδάτο.
Πρωταγωνιστής ήταν και εξακολουθεί να είναι το χαϊδεμένο παιδί της κ. Αγγελοπούλου, ο καθηγητής κ. Αριστείδης Χατζής. Και μετά τον Καποδίστρια και τον Καραϊσκάκη, σειρά έχει φυσικά η ψυχή και ο νους της Επανάστασης, ο Γέρος του Μωριά, ο Θοδωρής Κολοκοτρώνης.
Τον Κολοκοτρώνη βέβαια δεν μπορεί κανείς να τον πολεμήσει στα ίσια. Όσοι το προσπαθήσανε στο τέλος βάλανε την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια. Διακόσια χρόνια μετά την Επανάσταση, εξακολουθεί να είναι ο πιο «αγαπημένος ήρωας», η «κυρίαρχη προσωπικότητα της Επανάστασης του 1821» σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση της MARC για λογαριασμό του Κέντρου Φιλιλεύθερων Μελετών – Μάρκος Δραγούμης.
Ενενήντα χρόνια μετά τον θάνατο του, ο λαός σταματούσε σε κάθε σταθμό το τρένο που μετέφερε τα οστά του, από την Αθήνα στην Τρίπολη. Όλοι, γυναίκες και άντρες, γέροι και νέοι, θέλανε να ακουμπήσουν το βαγόνι, να κοινωνήσουν μαζί του.
Εφτά χρόνια αργότερα, οι εφημερίδες την μορφή του αποτύπωναν να απαγγέλει τους στίχους του Παλαμά: «Μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα». Και λίγα χρόνια μετά, η Βέμπο του ζητούσε να βγει από τον τάφο και να σταματήσει τον εμφύλιο, να κάνει «αδέλφια όλους τους Έλληνες ξανά».
Γι’ αυτό και ο κ. Χατζής επιχειρεί αυτή την φορά με πλάγιο τρόπο. Μάλιστα, με το άρθρο του στην «Καθημερινή» της Κυριακής 5/7/2020 με τον τίτλο «Ο Θεός της Ελλάδος», επιχειρεί να πετύχει όχι έναν, όχι δύο, αλλά τρεις φιλόδοξους στόχους. Να γκριζάρει όσο μπορεί την εικόνα του Γέρου του Μωριά, να αναδείξει ξανά τον Μαυροκορδάτο σαν την κυρίαρχη μορφή του Αγώνα και να αποδείξει την καθοριστική συμβολή της Δύσης, στο πρόσωπο βεβαίως της Αγγλίας, για την απελευθέρωση του Έθνους και την δημιουργία του νέου Ελληνικού Κράτους.
Και προσπαθεί να τα πετύχει όλα αυτά, με μιαν έξυπνη κατά την γνώμη του τρικλοποδιά. Χρεώνοντας την γελοία «Αίτηση Προστασίας» του 1825 προς την Μεγάλη Βρετανία, όχι στον «υπερασπιστή της πουτίγκας», όπως αποκαλούσαν τον Μαυροκορδάτο εχθροί και φίλοι, αλλά στον «τέκτονα» και φίλο του Κολοκοτρώνη Διονύσιο Ρώμα.
Η «ντρίμπλα» βρίσκει τον στόχο της. Διότι ποιός Έλληνας – σήμερα – θα ήθελε μιαν «Αίτηση Προστασίας»; Και ποιός «μέσος» Έλληνας σήμερα, δεν θα κουνούσε το κεφάλι του με κατανόηση, μαθαίνοντας πως ένας «Τέκτονας», δηλαδή ένας «Μασόνος», ήταν ο αρχιτέκτονας αυτής της κατά τον Δημήτριο Υψηλάντη «επαίσχυντης πράξης υποταγής του Έθνους σε ξένο έθνος»; Κι όταν κανείς μαθαίνει πως ο Κολοκοτρώνης είχε για φίλο ένα Μασόνο, αυτό και μόνο δεν προκαλεί σύγχυση και αμφιβολίες για τις ικανότητες έστω του Γέρου;
Στο μόνο σημείο που δεν αφήνει καμιά αμφιβολία, είναι η στάση και ο ρόλος του Μαυροκορδάτου. Αυτός, σύμφωνα πάντα με τον κ. Χατζή, ήταν ο μόνος που αντιτάσσονταν στην μονοπώληση της ελληνικής προστασίας από τους Βρετανούς, «καθώς αυτή μπορούσε να οδηγήσει στην αποξένωση των άλλων δυνάμεων».
Εκείνο που δεν μας λέει ο κ. Χατζής, είναι πως το δύσκολο για την Επανάσταση και το Έθνος μας έτος 1825, δεν υπήρχε μονάχα μία «κίνηση» Ελλήνων για την υπαγωγή του Έθνους σε κάποια ξένη προστασία, αλλά τρείς. Και δεν μας το λέει διότι η αναθεώρηση (ξαναγράψιμο) της Ιστορίας, ώστε να συμφωνεί με τους ιδεολογικούς ή πολιτικούς στόχους που έχεις επιλέξει, δεν απαιτεί μονάχα ντρίμπλες, αλλά κυρίως κοπτορραπτική. Κρατάς όσες πληροφορίες, πηγές και γεγονότα εξυπηρετούν όσα γράφεις και για τα υπόλοιπα κάνεις τον ανήξερο.
Όπως λοιπόν γράφει ο Δρ. Χαράλαμπος Β. Στεργιούλης, «τέλη Μαϊου 1825 οι λιγοστοί οπαδοί της γαλλόφιλης μερίδας πίστεψαν πως ήταν βέβαιη η εκλογή του δούκα Nemours στον ελληνικό θρόνο και συνακόλουθα η γαλλική προστασία. Έτσι, οι Ζακυνθινοί αδελφοί Γεώργιος και Σπυρίδων Βιτάλης ταξίδεψαν στο Ναύπλιο για να οργανώσουν κόμμα και να καλέσουν επισήμως τον δούκα Nemours να γίνει βασιλιάς της Ελλάδας.
Παράλληλα όμως, οι επίσης Ζακυνθινοί Δ. Ρώμας, Μ. Στεφάνου και Κ. Δραγόνας είχαν συστήσει επιτροπή για να αποτρέψουν την γαλλική επικυριαρχία αλλά και την ρωσική, στο πρόσωπο όπως πίστευαν του Καποδίστρια. Έτσι αναγκαστικά στράφηκαν λίγο αργότερα προς την Αγγλία.
Και φυσικά υπήρχε και η ρωσόφιλη μερίδα με τους Ι. Θεοτόκη, Αλ. Ζαϊμη, Ιγνάτιο Ουγγροβλαχίας κ.α. που εργάζονταν για την πρόσκληση προς τον Καποδίστρια, πιστεύοντας πως έτσι επιτυγχάνονταν και η ρωσική προστασία».
Όλες αυτές οι κινήσεις εκφράζανε την πάλη για ηγεμονία στους κόλπους της Επανάστασης, ανάλογα με τα συμφέροντα, τις ιδεολογικές τοποθετήσεις ή τις πολιτικές επιδιώξεις των συντελεστών τους. Τέτοιες κινήσεις συνέβησαν, συμβαίνουν και θα συμβαίνουν σε κάθε κοινωνικό αναβρασμό, πολιτική ή εθνική σύγκρουση και σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Το γιατί σε μας πήραν την μορφή πρόσκλησης σε ξένες δυνάμεις για ανάμιξη στα εσωτερικά μας, οφείλεται μάλλον στον τρόπο και την πορεία συγκρότησης του Έθνους μας στις δεδομένες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες.
Αρχικά, μας λέει ο Δρ. Στεργιούλης, «οι Αλ. Μαυροκορδάτος, Γ. Κουντουριώτης και Ι. Κωλέττης είχαν υποστηρίξει την κίνηση των αδελφών Βιτάλη (δούκας Nemours), υπό την πίεση όμως των γεγονότων (εκστρατεία Ιμπραήμ στον Μωριά), ο Μαυροκορδάτος άλλαξε στάση και συντάχθηκε με την επιτροπή της Ζακύνθου (Ρώμας κλπ). Έτσι, ενώ η ελληνική κυβέρνηση είχε υποσχεθεί στον στρατηγό Roche ότι θα προωθούσε την υποψηφιότητα Nemours, άλλαξε στάση και αποφάσισε να στείλει στο Λονδίνο τον Γεώργιο Σπανιολάκη, ο οποίος θα αντικαθιστούσε τον Ιωάννη Ζαϊμη ως μέλος της τριμελούς επιτροπής του δανείου, για να συναντήσει τον G.Canning και να του επιδώσει μια επιστολή εκ μέρους του Μαυροκορδάτου, ζητώντας απο την Αγγλία να διαλέξει τον νέο ηγεμόνα της Ελλάδας. Έτσι φτάσαμε στην περίφημη επιστολή προς τον Κάνινγκ (8 Αυγούστου 1825) με την οποία ο Μαυροκορδάτος εξηγούσε γιατί είναι προς το συμφέρον της Αγγλίας να αναλάβει την προστασία της Ελλάδας, αφού η Ελλάδα θα προστάτευε τα εμπορικά συμφέροντα της Αγγλίας στον δρόμο προς τις Ινδίες(!)»
«Ο δρόμος για την αίτηση προστασίας προς την Αγγλία είχε ανοίξει. Σε διάστημα μιας εβδομάδας η αίτηση προστασίας ή ‘Πράξις Υποταγής’ (Act of Submission) είχε εγκριθεί και από το Βουλευτικό και από το Νομοτελεστικό. Το πρωτότυπο έγγραφο της ‘Πράξεως’ είχε γραφεί στην αγγλική γλώσσα και στη συνέχεια μεταφράστηκε στα ελληνικά, για να υπογραφεί από εκείνους τους πολιτικούς, στρατιωτικούς και ναυτικούς αρχηγούς, των οποίων η έγκριση θεωρούνταν απαραίτητη. Λίγοι ήταν αυτοί που δεν την ενέκριναν και αντέδρασαν στα σχέδια του Μαυροκορδάτου, όπως οι Κουντουριώτης και Κωλέττης, ο Δημ.Υψηλάντης, ο Γκούρας και ο Νικηταράς».
Έβαλε άραγε το χεράκι του ο Κάνινγκ στην όλη υπόθεση της «Αιτήσεως Προστασίας»; Τα γεγονότα οπωσδήποτε συνηγορούν. Σύμφωνα με το Τάσο Βουρνά, ο Κάνινγκ διέθεσε ειδικό πλοίο (τότε δεν υπήρχαν αεροπλάνα για να μας φέρνουν τους σωτήρες μας) για να πάει μαζί με τον Χάμιλτον από την Ζάκυνθο στο Ναύπλιο, όπου ο Μαυροκορδάτος συγκάλεσε εσπευσμένα το Υπουργικό Συμβούλιο και του υπέβαλε «σχέδιον αναφοράς» με το οποίο «το ελληνικόν έθνος έθετεν εκουσίως κλπ».
Όμως η Αγγλία μας λέει πάλι ο Δρ. Στεργιούλης «μέσω του G.Ganning, δεν έκανε αποδεκτή την ‘Πράξιν υποταγής’, επειδή αν το έκανε θα εμπλέκονταν σε πόλεμο με την Τουρκία».
Και γιατί τότε η Αγγλία απέρριψε μια πράξη την οποία ουσιαστικά η ίδια υποκίνησε; Διότι, σύμφωνα με τον Σπυρίδωνα Τρικούπη η Αγγλία είχε διπλό στόχο: «την ανατροπή του σχεδίου για την αναγόρευση του γιου του δούκα της Ορέλ (Nemours) ως βασιλιά της Ελλάδος και την αποτροπή οποιασδήποτε ενέργειας της Ρωσίας πάνω στο ελληνικό ζήτημα χωρίς τη δική της γνώμη» (Σπ.Τρικούπης, ‘Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης’ σελ.241).
Θα πρέπει όμως να γυρίσουμε στην αρχή, την επικεφαλίδα του άρθρου του κ. Χατζή. Η πρώτη εικόνα που σχηματίζει κανείς στο μυαλό του όταν ακούει την έκφραση «Ο Θεός της Ελλάδος», είναι του κομπλεξικού δικτάτορα, να αγορεύει με τα κακοσύντακτα ελληνικά του.
Και βέβαια, «Θεός της Ελλάδος» δεν είναι ο Κάνινγκ, το πορτρέτο του οποίου κοσμεί το κείμενο. Ο Κάνινγκ είναι απλά ο αγγελιαφόρος του, ένας Αρχάγγελος ίσως. Διότι, όπως έλεγε και ο αξέχαστος Λογοθετίδης, Θεός είναι Αυτός και παρόλο που είναι «της Ελλάδος», δεν τα προλαβαίνει και όλα. Ανάθεσε λοιπόν στον «φιλέλληνα» Κάνινγκ «να μεταβάλει την βρετανική πολιτική προς όφελος της Ελληνικής Επανάστασης».
Εκείνο που πάλι δεν μας λέει ο κ. Χατζής, είναι ότι την ίδια ώρα που ο Κάνινγκ έγραφε αυτά τα ωραία «φιλελληνικά» στο ημερολόγιο του, ακριβώς την ίδια, οι πρεσβευτές της Αγγλίας και της Γαλλίας στην Αίγυπτο πίεζαν, κυριολεκτικά εκβίαζαν τον Μεχμέτ Αλή να στείλει στρατό και στόλο στην Ελλάδα για να ενισχύσει τον Σουλτάνο στην προσπάθεια κατάπνιξης της Ελληνικής Επανάστασης.
Περίεργος «Θεός», ο Θεός του κ. Χατζή. Διπρόσωπος σαν τον Ιανό. Στο Λονδίνο υποδέχεται τον Σπανιολάκη με τιμές περίπου πρεσβευτή ανεξάρτητου κράτους και στο Κάϊρο συνομωτεί για να πνίξει αυτό το κράτος στην κούνια του.
Ο από μηχανής «Θεός» του κ. Χατζή, που βάζει το χεράκι του για να «αλλάξει» η αγγλική πολιτική υπέρ της Ελλάδας και δια μέσου αυτής και η πολιτική της Ρωσίας (!), είναι μονάχα η αρχή.
Η μεγάλη κανονιά θα έρθει πιστεύουμε σε λίγες μέρες και θα ακούει στο όνομα «ναυμαχία του Ναβαρίνου». Είναι ο γνωστός μύθος που διδάχθηκαν τα ελληνόπουλα εδώ και πάνω από εκατόν πενήντα χρόνια, ο μύθος που λέει πως η Ελλάδα χρωστά την ελευθερία της στους στόλους των τριών μεγάλων τότε δυνάμεων, που καταναυμάχησαν τον Αιγυπτιακό στο Ναβαρίνο.
Όμως είναι γνωστό τώρα πια, πως το Ναβαρίνο ήταν ένα «ατύχημα». Κάποιος Αιγύπτιος ναύτης πυροβόλησε και σκότωσε έναν Εγγλέζο αξιωματικό που επέβαινε σε λέμβο με σκοπό να παραδώσει μήνυμα στους Αιγυπτίους. Η αγγλική αλαζονεία δεν ήταν φυσικά δυνατόν να αφήσει αναπάντητη μια τέτοια πράξη και μάλιστα όχι με τουφεκιά, αλλά με κανονιά. Οι αιγύπτιοι απάντησαν και φυσικά το κανονίδι γενικεύτηκε. Η τελική έκβαση οφείλονταν στην διάταξη των πλοίων, στην συνολική ισχύ πυρός του κάθε αντιπάλου, αλλά κυρίως στην ανωτερότητα των ευρωπαϊκών – κυρίως αγγλικών- πληρωμάτων, όσον αφορά τους ελιγμούς και την ταχύτητα στους κανονιοβολισμούς.
Και καθώς ο κ. Χατζής, όπως έχει ομολογήσει, είναι κλεισμένος στο γραφείο του με ιστορικά βιβλία, είναι σίγουρο πως θα έχουμε και συνέχεια στο «γκριζάρισμα» του Θοδωρή Κολοκοτρώνη.
