Το πρόσφατο άρθρο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου («Ο πόλεμος στην Ουκρανία κι εμείς«, 26.03.2022) αξίζει να διαβαστεί από όλο τον κόσμο της αριστεράς. Επειδή αποτελεί την ειλικρινέστερη και αρτιότερη μέχρι στιγμής, στο εγχώριο αριστερό στερέωμα, υπεράσπιση του δικαιώματος ημών των δυτικών να καταπιέζουμε τον υπόλοιπο πλανήτη ώστε να διατηρούμε το προνομιακό μας στάτους.
Και επειδή, σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία των αριστερών τοποθετήσεων, που αρκούνται στο να αραδιάζουν συνθήματα που δε βγάζουν νόημα, ο Παπακωνσταντίνου μπαίνει στον κόπο να αναμετρηθεί με την πραγματικότητα και να τοποθετηθεί συγκεκριμένα.
Αφού περιγράψει το στόχο των ΗΠΑ ως «τη συντριβή της Ρωσίας και την αποκατάσταση της «ενότητας της Δύσης» υπό αμερικανική ηγεμονία», αναρωτιέται:
«[Θ]α μπορούσε κανείς να δικαιολογήσει, με βαριά καρδιά, τον πόλεμο του Πούτιν με το επιχείρημα ότι μια ήττα της Ρωσίας θα ευνοούσε την κύρια απειλή για την παγκόσμια ειρήνη και την κυριαρχία των λαών, τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό;».
Και απαντάει: «Σε καμία περίπτωση. Η απερίφραστη καταδίκη αυτού του άδικου πολέμου, που συσσωρεύει τρομερά δεινά σε έναν λαό 45 εκατομμυρίων ανθρώπων, θα έπρεπε να είναι αυτονόητη για κάθε πολιτισμένη συνείδηση και ειδικά για τους αριστερούς.»
Ε βέβαια. Δεν πειράζει αν μια ήττα της Ρωσίας θα ευνοήσει την κύρια απειλή για την παγκόσμια ειρήνη και την κυριαρχία των λαών.Και συνεχίζει: «Οι νεοταξίτες και νεοδεξιοί μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι όταν χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τον ουκρανικό λαό, ενώ δεν ένοιωσαν καμία υποχρέωση να βγουν στους δρόμους για τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ ή της Παλαιστίνης.»
Καμιά αναφορά στο λαό της Λιβύης. Λογικό, στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάμε για σκοινί.
Λίγο παρακάτω θα αναμετρηθεί με το ερώτημα αν ένας πολυπολικός κόσμος είναι προτιμότερος από τον σημερινό μονοπολικό. Γράφει:
«Έστω, θα πει κανείς, αλλά ένας πολυπολικός κόσμος, με μια ισχυρή Ρωσία και μια ισχυρή Κίνα, δεν δίνει περισσότερα περιθώρια στους μικρότερους λαούς όλου του κόσμου από έναν κόσμο στο έλεος της αμερικανικής υπερδύναμης και τους συμμάχους της; Η απάντηση είναι, μπορεί ναι, μπορεί και όχι, ανάλογα με το τι είδους είναι η «πολυπολικότητα» για την οποία τόσος λόγος γίνεται.»
Υπάρχουν λοιπόν όροι και προϋποθέσεις για να επιθυμεί κανείς την ήττα του νούμερο ένα εγγυητή διαιώνισης του καπιταλισμού διεθνώς.
Και θα συνεχίσει περιγράφοντας τον πολυπολικό κόσμο ως την ακόλουθη φρίκη:
«Πολυπολικός ήταν ο κόσμος και στις παραμονές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, μόνο που όλοι οι υπολογίσιμοι πόλοι του ήταν ιμπεριαλιστικές αυτοκρατορίες, έτοιμες να κόψουν η μία το λαρύγγι της άλλης, όπως και το έκαναν. Πολύ φοβάμαι ότι η Νέα Παγκόσμια Τάξη (ή μάλλον Αταξία) που ανατέλλει σήμερα θα μοιάζει λιγότερο με τον Ψυχρό Πόλεμο και περισσότερο με τον προ του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου κόσμο.»
Χειρότερα δηλαδή. Άρα; Άρα, ας μείνουμε εδώ που είμαστε.
Είναι λογικό και δίκαιο ο Παπακωνσταντίνου να φρίττει μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Σε έναν τέτοιο κόσμο, δε θα μπορεί να μπαίνει απρόσκλητος σε κυρίαρχα κράτη που δέχονται εισβολή από το ιμπεριαλιστικό του μπλοκ και να μας περιγράφει τις κομμούνες που στήνουν οι εξεγερμένοι ιμπεριαλοτζιχάντηδες (οι οποίοι τελικά θα στήσουν σκλαβοπάζαρα). Δε θα μπορεί να δικαιολογεί νατοϊκούς βομβαρδισμούς παρομοιάζοντάς τους με τη ναυμαχία του Ναυαρίνου.
(Να τα κάνει αυτά του το επέτρεπε η ευαίσθητη αριστερή του συνείδηση, που τώρα του απαγορεύει να υποστηρίξει την πάλη για τη στρατιωτική ήττα του ΝΑΤΟ.)
Γιατί δε θα μπορεί να τα κάνει όλα αυτά; Γιατί σε έναν τέτοιο κόσμο οι διεθνείς γκάνγκστερ που αποτελούν το ιμπεριαλιστικό «μας» μπλοκ δε θα μπορούν να μπουκάρουν όπου θέλουν και να ανατρέπουν όποιον θέλουν. Δε θα μπορούν να σφαγιάζουν τους ηγέτες των ανεξάρτητων χωρών, και να λεηλατούν τον πλούτο των χωρών αυτών.
Και –ω, τι ανείπωτη φρίκη!!– δε θα μπορούν να μοιράζονται με τμήμα των υποτελών τους τη λεία. Αδιανόητα πράγματα!
Σε έναν τέτοιο φρικτό κόσμο, η προνομιακή θέση ημών των υπηκόων του ΝΑΤΟ, και δη των μεσαίων στρωμάτων μας, η οποία βασίζεται ακριβώς στην ιμπεριαλιστική ληστεία που κάνουμε στο εξωτερικό, δε θα μπορεί να διατηρηθεί.
Μιλάμε για έναν πραγματικό εφιάλτη.
Ορίστε πού καταλήγει ο διεθνολόγος μας:
«Το συμπέρασμα από όλα αυτά είναι, νομίζω, προφανές. Η μόνη πολιτικά και ηθικά επιβεβλημένη στάση ενός προοδευτικού πολίτη απέναντι σε αυτό τον ολέθριο, από κάθε σκοπιά, πόλεμο είναι να εξεγερθεί και να απαιτήσει τον άμεσο τερματισμό του με μια δίκαιη ειρήνη. Κάτι που σημαίνει αποχώρηση όλων των ξένων στρατευμάτων από την Ουκρανία, ρωσικών και Δυτικών (σύμβουλοι, εκπαιδευτές, μισθοφόροι), ακύρωση των σχεδίων για ένταξη στο ΝΑΤΟ, διεθνείς εγγυήσεις για την ασφάλεια και κυριαρχία της, σεβασμό των δικαιωμάτων των ρωσόφωνων και των άλλων εθνικών ομάδων, αποκατάσταση των κομμάτων που έχουν βγει στην παρανομία από τις δύο τελευταίες κυβερνήσεις του Κιέβου, επίλυση του προβλήματος στο Ντονμπάς με διαπραγματεύσεις και όχι με τα όπλα. Ουτοπικό; Με τα σημερινά δεδομένα, ίσως. Αλλά συνένοχοι του εγκλήματος, είτε των μεν, είτε των δε, δεν μπορούμε να γίνουμε και δεν θα γίνουμε.»
Φαινομενικά, τα παραπάνω φαίνεται να συνιστούν ουδετερότητα. Ούτε νίκη ούτε ήττα. Και στο τέλος μια αθώα φυγή από την πραγματικότητα επειδή αυτή είναι δύσκολη. Στην ουσία τους, όταν προέρχονται από αριστερούς της νατοϊκής επικράτειας, αποτελούν απλώς ένα κάλεσμα για διατήρηση του στάτους κβο και νίκη του ιμπεριαλισμού.
Τέτοιες τοποθετήσεις βεβαίως δεν είναι καινούργιες. Ας θυμηθούμε τι έλεγαν οι προπάτορες σχετικά.
Ο Λένιν έγραφε στο «Για την ήττα της κυβέρνησης της χώρας σου στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο» (1915):
«Κατά τη διάρκεια ενός αντιδραστικού πολέμου μια επαναστατική τάξη δεν μπορεί παρά να επιθυμεί την ήττα της κυβέρνησής της. Αυτό είναι αξίωμα, και αμφισβητείται μόνο από συνειδητούς οπαδούς ή ανίκανους δορυφόρους των σοσιαλσοβινιστών. […] Επαναστατική δράση όμως ενάντια στην κυβέρνησή σου κατά τη διάρκεια του πολέμου σημαίνει αναμφισβήτητα όχι μόνο να επιθυμείς την ήττα της κυβέρνησής σου, αλλά να προσπαθείς να βοηθήσεις προς την κατεύθυνση της ήττας. […] Όποιος υποστηρίζει το σύνθημα ‘ούτε νίκη, ούτε ήττα’ είναι συνειδητά ή ασυνείδητα ένας σοβινιστής· στην καλύτερη περίπτωση, είναι ένας διαλλακτικός μικροαστός, αλλά σε κάθε περίπτωση εχθρός της προλεταριακής πολιτικής, υπέρμαχος των υφιστάμενων κυβερνήσεων και των σημερινών άρχουσων τάξεων.»
Ο Τρότσκι πάλι ήταν πιο μπρουτάλ:
«Ο σοσιαλιστής που βοηθά άμεσα ή έμμεσα στη διαιώνιση της προνομιακής θέσης ενός έθνους σε βάρος ενός άλλου, που προσαρμόζεται στην αποικιακή σκλαβιά, που χαράζει μια γραμμή διάκρισης μεταξύ φυλών και χρωμάτων στο θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που βοηθά την αστική τάξη της μητρόπολης να διατηρήσει την κυριαρχία της επί των αποικιών αντί να βοηθά την ένοπλη εξέγερση των αποικιών· ο Βρετανός σοσιαλιστής που αποτυγχάνει να υποστηρίξει με κάθε δυνατό μέσο τις εξεγέρσεις στην Ιρλανδία, την Αίγυπτο και την Ινδία ενάντια στην πλουτοκρατία του Λονδίνου – ένας τέτοιος σοσιαλιστής αξίζει να σημαδεύεται με όνειδος, αν όχι με μια σφαίρα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αξίζει ούτε την εντολή ούτε την εμπιστοσύνη του προλεταριάτου».
Και το παραπάνω χωρίο δεν προέρχεται από κάποιο άρθρο του Τρότσκι, στο οποίο ο άνθρωπος εκφράζει απλώς τις απόψεις του, ενδεχομένως λυγίζοντας και κάπως τη βέργα. Προέρχεται από το Μανιφέστο του Δεύτερου Διεθνούς Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς (το προσχέδιο του οποίου συνέταξε ο Τρότσκι). Από επίσημο ντοκουμέντο – απόφαση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος υπό την ηγεσία των Μπολσεβίκων και του πρώτου εργατικού κράτους. Και με τον Λένιν ζωντανό και παρόντα. Από τα ντοκουμέντα εκείνα που γαλούχησαν επαναστάτες αετούς, όχι αριστερές κότες (που έλεγε κι ο Λένιν).
Αυτά ήταν αυτονόητα για τους πραγματικούς επαναστάτες εκατό χρόνια πριν.
Πού καταλήγουν όλα τα παραπάνω;
Στο ότι μικροαστοί που ταΐζονται από την ιμπεριαλιστική ληστεία απολαμβάνοντας ένα καλό επίπεδο ζωής, και έχουν κάθε συμφέρον από τη διαιώνισή της, αμπαλάρουν με αριστερά κορδελάκια το ταξικό τους συμφέρον. Δεν υπάρχει τίποτα το πρωτότυπο εδώ. Κλασική ιστορία από την εποχή του Ένγκελς ακόμα, που την ανέλυσε περαιτέρω ο Λένιν μιλώντας για την εργατική αριστοκρατία της εποχής του.
Το γεγονός ότι τέτοιοι τύποι εισπράττουν, αντί για άκρατη περιφρόνηση, σεβασμό από αριστερούς ανθρώπους, είναι χαρακτηριστικό της τεράστιας πολιτικής οπισθοχώρησης που έχει συντελεστεί. Το γεγονός ότι τέτοιες απόψεις είναι κυρίαρχες στην αριστερά της Δύσης είναι ακόμα χειρότερο.
Αλλά οι άνεμοι αλλάζουν, και την άμπωτη διαδέχεται η πλημμυρίδα. Τα τριάντα χρόνια της αδιαμφισβήτητης μονοκρατορίας των ΗΠΑ έχουν φτάσει σε ένα σημείο καμπής. Η ΤΙΝΑ κλονίζεται. Οι καταπιεσμένοι λαοί ανασαίνουν, και τολμούν να κοιτάξουν τον ουρανό και να αναρωτηθούν «ρε λες;». Οι δεσμοί των κυρίαρχων αρχουσών τάξεων με τις υποτελείς πρόκειται να περάσουν σοβαρές δοκιμασίες.
Αλίμονο, η συντριπτική πλειοψηφία της αριστεράς στη νατοϊκή επικράτεια δεν έχει τολμήσει ακόμα να αναλογιστεί την πιθανότητα ενός κόσμου στον οποίο το ΝΑΤΟ δε θα είναι ο απόλυτος κυρίαρχος. Την ξεπερνά. Δεν πειράζει. Η νέα εποχή θα γεννήσει και την αντίστοιχη αριστερά.
Μια αριστερά που δε θα δικαιολογεί την ιμπεριαλιστική ληστεία ζητιανεύοντας από την άρχουσα τάξη λίγα παραπάνω ψίχουλα από αυτήν, αλλά θα παλεύει για την απαλλοτρίωση της τάξης αυτής και για τη νίκη του κομμουνισμού. Σε ενιαίο μέτωπο με τους καταπιεσμένους από τον ιμπεριαλισμό λαούς.
Που θα έχει οδηγό το παλιό σύνθημα της Διεθνούς: «Προλετάριοι όλων των χωρών και καταπιεσμένοι λαοί, ενωθείτε!»
Ανάρτηση από: https://avantgarde2009.wordpress.com/
