Η ιστορία έχει μοτίβα που –τηρουμένων των αναλογιών– επαναλαμβάνονται. Διότι όταν επαναλαμβάνονται οι αιτίες, επαναλαμβάνονται, σε παραλλαγές, και τα αποτελέσματα.
Ποιος δεν θα το έλεγε; Πιθανόν
ο Μπάιντεν και πολλές ηγεσίες όπως η δική του, αλλιώς η επανάληψη στην Ιστορία θα ήταν η εξαίρεση. Βεβαίως ο Μπάιντεν, η Αναλένα Μπέρμποκ, ο Μπλαιρ ή ο Μπους δεν μπορούν και δεν μπόρεσαν να κάνουν αλλιώς. Έκαναν και κάνουν τη δουλειά τους.
……………
Δεν ενδιαφέρει αν είναι αφιλοσόφητοι, διότι το σύστημα που υπηρετούν δεν είναι φιλοσοφημένο. Και όπως έχει αποδειχθεί, ουδέν σύστημα είναι φιλοσοφημένο. Καθότι κάθε σύστημα διαχειρίζεται πόρους και ανθρώπους με ταξικές προτεραιότητες.
Η κατ’ αυτάς λοιπόν σύγκρουση των ΗΠΑ με τη Ρωσία, παραπέμπει στον Πελοποννησιακό πόλεμο. Για μια ακόμα φορά. Όπως πολλοί πόλεμοι.
Η Αθήνα, μια δημοκρατική, ιμπεριαλιστική Δύναμη περισφίγγει τη Σπάρτη, με στόχο τη μονοκρατορία.
Η μία Δύναμη είναι θαλάσσια, η δεύτερη χερσαία. Η μία Δύναμη ηγείται μιας Συμμαχίας που έχει μετατρέψει τους συμμάχους της σε υποτελείς, η άλλη βασίζεται στη στρατιωτική της ισχύ κι εν τέλει καταφεύγει στην οικονομική στήριξη της Κίνας, συγγνώμην της Περσίας.
Έχω την εντύπωση ότι αυτήν τη στιγμή οι ΗΠΑ επιχειρούν τη δική τους Σικελική Εκστρατεία. Η Σικελική Εκστρατεία δεν ήταν μια τρέλα, αλλά μια αναγκαιότητα. Η αυτοκρατορία των Αθηναίων, από τη Σκυθία των σιτηρών έως την Αίγυπτο των αρχαίων δρόμων, θα έμενε επισφαλής, όσον η Μεγάλη Ελλάδα και ιδιαιτέρως η Σικελία δεν έμπαιναν υπό τη σκέπη και διοίκηση της Συμμαχίας.
Παρ’ ότι η υπεροπλία των Αθηναίων από τις παρευξείνιες πόλεις έως την Ιωνία, ήταν μεγάλη (κατά το «μέγα της θαλάσσης κράτος»), η υπομονή της Σπάρτης, η αντοχή της, η πλήρης συμμόρφωση της πόλης με το δόγμα της Υψηλής της Στρατηγικής, οδήγησαν την Αθήνα στη συντριβή και τη Σπάρτη σε μια σύντομη ηγεμονία.……………
Ο πόλεμος ήταν μακροχρόνιος, με αρκετούς κύκλους, ανάπαυλες και εκεχειρίες, που απλώς οδηγούσαν προς τον τελικό στόχο, την ολοκληρωτική νίκη δηλαδή τη συντριβή του αντιπάλου. Διότι αυτός είναι ο στόχος του «Δυτικού Τρόπου Πολέμου» που εισήγαγαν οι Έλληνες – η εκμηδένιση του αντιπάλου. Η λεηλασία τους και η εξάλειψη κάθε μελλοντικής απειλής εκ μέρους του ακόμα κι αν χρειασθεί να αφανισθεί. Όπως
έπαθαν η Περσία (απ’ τον Μεγαλέξανδρο), η Μακεδονία, η Καρχηδόνα, η Κόρινθος (από τους Ρωμαίους) και πλήθος άλλοι, ων ουκ έστιν αριθμός.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία θα είναι μακροχρόνιος. Θα έχει πολλές φάσεις, θα εμπλακούν πολλές δυνάμεις και αν δεν μετατραπεί σε πυρηνικό, οπότε δεν θα νικήσει κανείς, ο ένας από τους δύο αντιπάλους θα συντριβεί ολοκληρωτικώς.
***
Οι ΗΠΑ δίνουν αγώνα ζωής ή θανάτου για την κυριαρχία τους και τη μονοκρατορία τους, η Ρωσία δίνει αγώνα ζωής ή θανάτου για την ύπαρξή της.
Το υπερπόντιο μπλοκ των ΗΠΑ και το χερσαίο μπλοκ της Ρωσίας συγκρούονται στην Ουκρανία. Μετά από πολλά έτη συνεχούς αναμέτρησης φαίνεται να έχει φθάσει η ώρα της έκβασης – της «απαίσιας έκβασης» για ένα από τα δύο μπλοκ.
………
Όσο για τις «παράπλευρες απώλειες», τους ανθρώπους δηλαδή σε όλον τον πλανήτη, ποιος ασχολείται; Ούτε οι ίδιοι…
Ανάρτηση από: https://edromos.gr/
