Ο Γκεόργκι Ντιμιτρόφ και ο εθνικός μηδενισμός ( national nihilism)

Του Δημήτρη Μπελαντή 

Ορισμένες φορές στην συζήτηση για την εθνική ταυτότητα και την σχέση  εργαζομένων και έθνους, δίνεται η εντύπωση ότι ο όρος "εθνομηδενισμός" ή "εθνικός μηδενισμός" αποτελεί πρόσφατη κατασκευή κάποιων εθνικιστικών κύκλων ή ακόμη της Ακροδεξιάς. Συνεπώς, όποιος υπερασπίζεται την πατρίδα από αριστερή σκοπιά είναι τραμπικός, εθνικιστής κλπ 

Και όμως, όχι !!!  

Ο όρος "εθνικός μηδενισμός" ανήκει ιστορικά στον Γκεόργκι Ντιμιτρόφ για πολλά χρόνια ηγέτη του ΚΚ Βουλγαρίας, διεθνή ηγέτη του αντιφασισμού, και επίσης για κάποιο διάστημα ηγέτη της Κομμουνιστκής Διεθνούς.

Στην Εισήγησή του στο Έβδομο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς ( Αύγουστος 1935, Μόσχα), όπου εγκαινιάσθηκε η στρατηγική του Λαϊκού  Μετώπου κατά του Φασισμού, ο Ντιμιτρόφ είπε μεταξύ άλλων, στο υποκεφάλαιο " Η ιδεολογική πάλη κατά του φασισμού" τα ακόλουθα πολύ ενδιαφέροντα:

"Εμείς οι κομμουνιστές είμαστε οι ασυμφιλίωτοι αντίπαλοι, από θέση αρχής του αστικού εθνικισμού σε όλες του τις μορφές. Αλλά δεν είμαστε υποστηρικτές του εθνικού μηδενισμού (national nihilism) και ποτέ δεν θα έπρεπε να ενεργούμε με αυτόν τον τρόπο. Το καθήκον να  εκπαιδεύουμε  τους εργάτες και όλους τους εργαζόμενους στο πνεύμα του  προλεταριακού διεθνισμού αποτελεί ένα από τα θεμελιώδη "καθήκοντα" κάθε κομμουνιστικού κόμματος. Αλλά κάθε ένας που ισχυρίζεται ότι αυτό του επιτρέπει, ή τον υποχρεώνει κιόλας, να περιφρονεί όλα τα εθνικά  συναισθήματα των πλατιών μαζών του εργαζόμενου λαού βρίσκεται πολύ μακριά από τον γνήσιο μπολσεβικισμό, και δεν έχει αντιληφθεί τίποτε από τις διδαχές του Λένιν για το εθνικό ζήτημα. 

Ένας οικουμενικός Έλληνας

Μία απεργία πείνας ξεγυμνώνει την εξάρτηση της Δικαιοσύνης

ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/Αλέξανδρος Μπελτές

Του Δημήτρη Τζιώτη

Το πολιτικό αποτύπωμα της ΔΕΘ ήταν μηδενικό. Όπως ακριβώς προβλεπόταν. Πήγαμε διακοπές και γυρίσαμε. Τίποτα περισσότερο. Ο Κυριάκος εξακολουθεί να παραμένει κυρίαρχος, η αντιπολίτευση –αποδεχόμενη το διαίρει και βασίλευε– παίζει το παιχνίδι του Συστήματος, η καταλληλόλητα του Ανδρουλάκη για πρωθυπουργός παραμένει βυθισμένη στο 5% σύμφωνα με την MRB, ενώ οποιαδήποτε άλλη εναλλακτική δεν έχει πάρει ακόμα μορφή.

Το 70% των πολιτών πιστεύει ότι η Ελλάδα βαδίζει σε λάθος κατεύθυνση, το 71% αξιολογεί αρνητικά την κυβέρνηση και το 81% αξιολογεί αρνητικά την αξιωματική αντιπολίτευση, σύμφωνα με τη Metron Analysis. Οποιαδήποτε άλλη συζήτηση περιττεύει. Η ανάλωση στη μικροπολιτική βολεύει το Σύστημα. Το πρόβλημα στη χώρα είναι πολύ μεγαλύτερο.

Σύμφωνα με έρευνα του Pew Research Center που πραγματοποιήθηκε σε 25 χώρες, οι πλειοψηφίες στις 20 από αυτές υποστηρίζουν ότι το πολιτικό τους σύστημα χρειάζεται είτε σημαντικές αλλαγές, είτε πλήρη μεταρρύθμιση. Οκτώ στους δέκα πολίτες εκφράζουν αυτή την άποψη στην Ελλάδα, την Αργεντινή, τη Βραζιλία, την Κένυα, τη Νιγηρία, τη Νότια Κορέα και τις ΗΠΑ.

Το ποσοστό αυτό στην Ελλάδα είναι εκκωφαντικό. Το 83% των πολιτών πιστεύει ότι το πολιτικό σύστημα έχει ανάγκη είτε από μεγάλες αλλαγές, είτε μια πλήρη μεταρρύθμιση. Από αυτούς, μόνο το 15% έχει την άποψη ότι το σύστημα μπορεί τελικά να αλλάξει. Το πλειοψηφικό αυτό ποσοστό του 83% ξεπερνάει κατά πολύ τον αριθμό των αντισυστημικών πολιτών. Πόσο μάλλον που στις νεότερες ηλικίες, από 18 έως 34 ετών, εκτοξεύεται στο 90%.

Η αποδοχή των θεσμών της Μεταπολίτευσης είναι, εδώ και χρόνια, μειοψηφική. Το 80% των πολιτών πιστεύει ότι το κράτος δεν λειτουργεί αποτελεσματικά στην Ελλάδα. Το 75% δεν εμπιστεύεται το Κοινοβούλιο, το 85% δεν εμπιστεύεται τα πολιτικά κόμματα και το 90% τα ΜΜΕ. Τα θεμέλια του συστήματος έχουν, εδώ και πολύ καιρό, σαπίσει.

Με έγγραφα απαντάει η κα. Καρυστιανού σε Φλωρίδη και Άρειο Πάγο: «Για άλλη μία φορά η αλήθεια μπαζώνεται»

 Τους ισχυρισμούς του Αρείου Πάγου σχετικά με την αναρμοδιότητα του να παρέμβει σε εκκρεμείς ποινικές υποθέσεις, απαντώντας στα αιτήματα συγγενών θυμάτων για εκταφές των νεκρών τους, με φόντο την απεργία πείνας και δίψας του Πάνου Ρούτσι, απορρίπτει πλήρως η πρόεδρος του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων Τεμπών Μαρία Καρυστιανού, παραθέτοντας μία σειρά από έγγραφα και σχολιάζοντας με οργή ότι «επειδή ο εμπαιγμός σε βάρος μας έχει ξεπεράσει κάθε όριο, σας ενημερώνουμε για την αλήθεια, που για άλλη μία φορά μπαζώνεται». Την ίδια στιγμή η αναλυτική ανάρτηση της κα. Καρυστιανού απαντά στις χυδαίες δηλώσεις του Υπουργού Δικαιοσύνης Γιώργου Φλωρίδη ότι δεν υπάρχει επίσημο αίτημα για εκταφή, αλλά εφόσον κατατεθεί, «θα απαντηθεί άμεσα».

Φωτογραφία: Nick Paleologos / SOOC

Υπενθυμίζεται ότι χθες 22 Σεπτεμβρίου, ο Άρειος Πάγος εξέδωσε ανακοίνωσή που υποστήριζε ότι δεν έχει δικαίωμα παρέμβασης σε εκκρεμείς ποινικές υποθέσεις, απαντώντας στα αιτήματα συγγενών θυμάτων για εκταφές των νεκρών τους, την ώρα που ο Πάνος Ρούτσι, πατέρας θύματος Τεμπών βρίσκεται σε απεργία πείνας και δίψας στο Σύνταγμα, ζητώντας την εκταφή του γιου του.

Τον ρόλο του Αρείου Πάγου στην απόκρυψη στοιχείων της υπόθεσης, όπως και στις αρνήσεις εκταφών, εκθέτει η κα. Καριστιανού, επισημαίνοντας αρχικά ότι «ο προκάτοχος του κ. Τζαβέλλα, κ. Ντογιάκος, πρώην Εισαγγελέας ΑΠ, συμμορφούμενος σε επιστολή που επειγόντως του έστειλε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός στις 06.03.2023 με φρέσκο το αίμα των παιδιών μας στις ράγες, ξεκίνησε ο ίδιος τη διαδικασία για την αντικατάσταση του Ανακριτή των Τεμπών, και έτσι την καυτή δικογραφία ανέλαβε ο γνωστός σε όλη την Ελλάδα, Ανακριτής, Σωτήρης Μπακαίμης, αυτός, κατά του οποίου καταφέρονται οι συγγενείς για καταστροφή αποδεικτικών στοιχείων και για απόρριψη αιτημάτων ανάδειξης της αλήθειας, όπως και αυτό της εκταφής».

Ειλικρινά…

Το κοινό σύνθημα των φιλάθλων ΑΕΛ και ΑΕΚ για τα Τέμπη

 Δεν ήτανε ατύχημα ήταν δολοφονία. 

Κράτος γαμημένο... πουτάνα πολιτεία

Ξεχωριστή ήταν η στιγμή στο AEL FC Arena, όταν οπαδοί της ΑΕΛ και της ΑΕΚ ένωσαν τη φωνή τους σε σύνθημα για τα Τέμπη.

Όχι αυταπάτες, ούτε ο σιωνισμός ούτε το κράτος του μπορούν να μεταρρυθμιστούν!

Του Γιώργου Μητραλιά

Αν και το να μιλάμε για μερικούς Ισραηλινούς ομήρους που κρατούνται από τη Χαμάς μπορεί -δίκαια- να φαίνεται ανάρμοστο την ώρα που το Ισραήλ προχωρά μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου στη μεθοδική εξόντωση δεκάδων χιλιάδων Παλαιστινίων, πιστεύουμε ότι πρέπει να επανέλθουμε στο ζήτημα αυτών των ομήρων, επειδή είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικό της βαθιά απάνθρωπης και τερατώδους φύσης όχι μόνο της κυβέρνησης Νετανιάχου, αλλά κυρίως του ίδιου του σιωνισμού σε όλες τις εκφάνσεις του!

Στοχεύοντας λοιπόν τους διαπραγματευτές της Χαμάς στο Κατάρ, οι Ισραηλινοί γενοκτόνοι έκαναν δύο πράγματα: πρώτον, έθαψαν οριστικά τις ελπίδες των οικογενειών των Ισραηλινών ομήρων να δουν τον Νετανιάχου να συνάπτει συμφωνία με τη Χαμάς που θα επέτρεπε την απελευθέρωση των ομήρων. Και δεύτερον, δικαίωσαν απόλυτα όσους και όσες ισχυρίζονταν πάντα ότι ο Νετανιάχου και οι υπουργοί του ενδιαφέρονται για την τύχη αυτών των ομήρων μόνο στο βαθμό που αυτό εξυπηρετεί τη συνέχιση του πολέμου εξόντωσης του παλαιστινιακού λαού.

Με όλα αυτά δεδομένα, πρέπει να παραδεχτούμε ότι αυτό το διπλό ξεκαθάρισμα των προθέσεων του Νετανιάχου και της κυβέρνησής του προκαλεί την αμηχανία και τις απορίες των ανθρώπων καλής πίστης: δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί ο Νετανιάχου θυσιάζει τους Ισραηλινούς Εβραίους ομήρους, δείχνοντας πλήρη αδιαφορία για τις πιέσεις ενός μέρους των συμπατριωτών του. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν πρέπει να αναζητηθεί στο παρόν, αλλά μάλλον στο παρελθόν του σιωνιστικού κινήματος και του κράτους του.

Η Γαλλία «φλέγεται» , οι κοινωνικές αντιδράσεις στις περικοπές και οι «ψεκασμένοι»- Μ.Δεναξά

 

Η Γαλλία «φλέγεται» από τις κοινωνικές αντιδράσεις ,καθώς οι πολίτες καλούνται να υποστούν περικοπές μνημονίου, χωρίς η Γαλλία να έχει μπει επισήμως σε μνημόνιο. Το ύψος των περικοπών φθάνει τα 40 δις και οι Γάλλοι είναι στους δρόμους, έχοντας απέναντι τους έναν απαξιωμένο πρόεδρο, τον Εμμανουέλ Μακρόν. Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις σχεδόν το 80% δεν τον θέλει. Κι όμως παραμένει στη θέση του καθώς και στη Γαλλία όπως και στην Ελλάδα εναλλακτική πρόταση δεν φαίνεται να υπάρχει προς το παρόν.

Η Μαρία Δεναξά, έμπειρη δημοσιογράφος και για πολλά χρόνια ανταποκρίτρια ελληνικών μέσων ενημέρωσης στο Παρίσι (σήμερα της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και της ΕΣΤΙΑΣ), μιλά στο militaire channel και αναλύει όσα γίνονται στη Γαλλία. Η συνέντευξη μαγνητοσκοπήθηκε λίγες ώρες πριν από τις σημερινές μεγάλες διαδηλώσεις.

Τι είναι ο Κ. Μητσοτάκης;

Του Στάθη Σταυρόπουλου

Τι είναι ο Κ.Μητσοτάκης;

Είναι ο εισπράκτορας του λογαριασμού ρεύματος που έρχεται κάθε μήνα στο σπίτι σας να εισπράξει και να τα δώσει στους παρόχους.

Τι είναι ο Μητσοτάκης;

Είναι η τιμή του κρέατος στον χασάπη και η τιμή των προϊόντων στο σούπερ μάρκετ.

Είναι ο πλειστηριασμός της κάθε πρώτης κατοικίας εκείνων που η κρίση έκαμε αδύναμους.

Ο Κ.Μητσοτάκης είναι η στέγη που δεν βρίσκεις, το ενοίκιο που δεν μπορείς να πληρώσεις, η κατάρα για τα νέα παιδιά που δεν μπορούν να ανοίξουν σπίτι.

Ο Μητσοτάκης είναι η Κόπρος του Αυγείου στον ΟΠΕΚΕΠΕ.

Ο Κ.Μητσοτάκης είναι η ελευθερία ου να δουλεύεις 13 ώρες την ημέρα, να μην βγάζεις από λεφτά τον μήνα , να δουλεύεις δέκα χρόνια για 900 ευρώ τον μήνα με την προοπτική να πάρεις 950 ευρώ την επόμενη δεκαετία.

Ο Κ.Μητσοτάκης είναι η προπαγάνδα που σου λέει ότι ζεις μια ζωή χαρισάμενη όπως μέσα στις διαφημίσεις, ότι πήγες διακοπές, ότι θα βγεις επιστήμονας απ΄ιδιωτικές βοϊδοσκολές και ότι τα τρολ είναι οι φύλακες άγγελοι της αλήθειας.

Ο Μητσοτάκης είναι ο θεοστυγής νεκροθάφτης της Τραγωδίας των Τεμπών, ο ανίερος Κρέοντας που εμποδίζει τους χαροκαμένους γονείς να ανακτήσουν τα σώματα των παιδιών τους.

Ερίκ Καντονά / Η FIFA και η UEFA πρέπει να αναστείλουν τη συμμετοχή των ισραηλινών ομάδων

Ο θρυλικός Γάλλος ποδοσφαιριστής και πρώην αστέρας της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Ερίκ Καντονά, κάλεσε τις διεθνείς ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες να αναστείλουν τη συμμετοχή της εθνικής ομάδας του Ισραήλ, αλλά και των ισραηλινών συλλόγων, λόγω του πολέμου στη Γάζα.

Μιλώντας σε εκδήλωση με τίτλο Together for Palestine στο Λονδίνο, ο Καντονά τόνισε πως έως ότου ληφθεί τέτοια απόφαση, οι υπόλοιπες ομάδες και εθνικές θα πρέπει να αρνούνται να αγωνιστούν απέναντι σε ισραηλινά σωματεία.

«Τέσσερις ημέρες μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, η FIFA και η UEFA ανέστειλαν τη Ρωσία. Τώρα βρισκόμαστε στην 716η μέρα αυτού που η Διεθνής Αμνηστία έχει χαρακτηρίσει γενοκτονία, και ωστόσο το Ισραήλ συνεχίζει να αγωνίζεται», δήλωσε, μπερδεύοντας ελαφρώς τον αριθμό των ημερών από την έναρξη του πολέμου (713).

Κόλαση επί γης. Η γενοκτονία συνεχίζεται σε απευθείας μετάδοση

Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς που κυκλοφορεί

Άρχισε και είναι σε εξέλιξη η καταστροφή της πόλης της Γάζας από τον σιωνιστικό στρατό. Σε πλήρη συνεννόηση με τις ΗΠΑ, εφαρμόζεται το σχέδιο «αδειάσματος», εξόντωσης των Παλαιστινίων, μετατροπής της Γάζας σε «Ριβιέρα», ξεκληρίζοντας ό,τι ζωντανό υπάρχει, καταστρέφοντας κάθε υποδομή για να είναι αδύνατον να επιζήσει όποιος «μένει πίσω».

Αυτή η διαρκής γενοκτονία (ο όρος θεωρείται υπερβολικός από τον κ. Μητσοτάκη…) είναι μια πράξη συστηματικού, ολοκληρωτικού πολέμου εξόντωσης και εθνοκάθαρσης: θάνατος, φωτιά, αίμα, δολοφονίες αμάχων, γιατρών, δημοσιογράφων, παιδιών, καταστροφή σχολείων, νοσοκομείων, μουσείων. Μια επίδειξη δύναμης και ισχύος, μια προσπάθεια να κερδηθεί χρόνος για ένα φασιστικό κράτος. Μια θηριωδία μέσα στον συνολικό καμβά της Δύσης, που εξαπολύει πολέμους για να σταματήσει ή να επιβραδύνει την ιστορική αποδρομή της.

Η επιλογή του πολέμου έχει γίνει, και θα είναι το κύριο πεδίο της αναμέτρησης με τις δυνάμεις του παγκόσμιου Νότου, που αμφισβητούν τη Δυτική ηγεμονία και κυριαρχία. Το ναζισιωνιστικό Ισραήλ είναι το μακρύ χέρι αυτής της ιμπεριαλιστικής Δύσης σε μια ταραγμένη περιοχή, και συμβολικά δείχνει πώς μια μειοψηφία (τοπική στη Μέση Ανατολή, όπως και η Δύση συνολικά σε σχέση με την παγκόσμια πλειοψηφία) θα επιτεθεί σε όποιον αμφισβητήσει την κυριαρχία της.

Η ζωντανή μετάδοση της γενοκτονίας του Παλαιστινιακού λαού προετοιμάζει το έδαφος και στέλνει μηνύματα για το τι ξημερώνει για όλους όσοι θέλουν Ελευθερία και Πατρίδα σε όλο τον κόσμο, για όλους που θέλουν να αναπνεύσουν ελεύθερα και αξιοπρεπώς από τον δυτικό παραλογισμό ενός καπιταλισμού που τρέφεται με σάρκες, αίμα, εκμετάλλευση, ανελευθερία, σήψη, καταστροφή.

Η ζωντανή μετάδοση της γενοκτονίας δείχνει το πόσο αξίζει η ζωή των «κατώτερων φυλών», των ιθαγενών όπου γης, απέναντι στην «ανώτερη ράτσα» των Δυτικών καπιταλιστών. Δείχνει πώς η παγκόσμια κοινή γνώμη πρέπει να ξεχάσει ό,τι ήξερε για διεθνές δίκαιο, για εθνική κυριαρχία των χωρών, για ανθρώπινα δικαιώματα, για κανόνες πολέμου κ.λπ.

Τέμπη: Σωματεία του πολιτισμού στο πλευρό του απεργού πείνας Π. Ρούτσι

Φωτογραφία: ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ/EUROKINISSI

Κάλεσμα των σωματείων του πολιτισμού στο Σύνταγμα την Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου

«Δηλώνουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας στον Πάνο Ρούτσι και στεκόμαστε στο πλευρό του», δηλώνουν δεκάδες σωματεία από τον χώρο του Πολιτισμού, καλώντας σε κινητοποίηση – συμπαράσταση στον απεργό πείνας, ο οποίος αιτείται την εκταφή της σορού του παιδιού του.

«Καλούμε εργαζόμενους και εργαζόμενες, το λαό και τη νεολαία, καθημερινά στο Σύνταγμα, για να εκφράζει τη συμπαράσταση του. Την Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2025 και ώρα 18:30 στο Σύνταγμα στο σημείο-μνημείο που είναι γραμμένο το όνομα του γιού του, μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη στη Βουλή, θα συμπαρασταθούμε και θα στηρίξουμε το αίτημα του απεργού πείνας Π. Ρούτσι», σημειώνεται στο κάλεσμα.

Παράλληλα, γνωστοποιείται ότι η λίστα υπογραφών παραμένει ανοιχτή.

Αναλυτικα

Κάλεσμα των σωματείων του πολιτισμού στο Σύνταγμα την Κυριακή 21/9, ώρα 18:30 -Συμπαράσταση στον απεργό πείνας Πάνο Ρούτσι

Τις τελευταίες μέρες οι συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών και οι τραυματίες του κρατικού εγκλήματος βρίσκονται σε μια νέα τροπή του δράματος: Μετά τα αλλεπάλληλα μπαζώματα του χώρου και την εξαφάνιση των στοιχείων που αποδεικνύουν το έγκλημα, ο Ανακριτής έκλεισε την ανάκριση χωρίς να ενσωματώσει κρίσιμα στοιχεία, ο Εισαγγελέας προχώρησε σε απαγγελία κατηγοριών-εξπρές χωρίς να αγγίξει βασικούς υπαίτιους της κατάστασης στους σιδηρόδρομους, οι γονείς που έχουν ζητήσει εκταφή των παιδιών τους εισπράττουν αρνητική απάντηση.

Ισραηλινοί «εποικισμοί» επί ελληνικού εδάφους;

Του Θανάση Σκαμνάκη

Ως φαίνεται ο εποικισμός έχει γίνει η σταθερή προτίμηση των ισραηλινών. Ξέραμε μέχρι τώρα την αποκρουστική τάση να καταλαμβάνει ο στρατός παλαιστινιακά εδάφη, να διώχνει του κατοίκους από τα σπίτια τους και να εγκαθιστά εποίκους ισραηλινούς που υπερασπίζονται με όπλα την κατακτηθείσα «περιουσία τους», και, όταν χρειαστεί, με τη συνδρομή του στρατού. Κατά τον τρόπο αυτόν συγκροτείται ένα έθνος που η καταπάτηση ξένου εδάφους και ξένης ζωής είναι η καθημερινότητα και η συνήθειά του. Δεν είναι μια πράξη. Γίνεται συνείδηση.

Κι έτσι συμπεριφέρονται ως φαίνεται και όπου αλλού τους παίρνει. Παραδείγματος χάριν στο κράτος του Μητσοτάκη. Ισραηλινοί τουρίστες επελαύνουν με κρουαζιερόπλοια (κάποιοι κατευθείαν από το μέτωπο της σφαγής στη Γάζα) στα ελληνικά νησιά κραδαίνοντας ισραηλινές σημαίες, υπερήφανοι για τη γενοκτονία, άλλοι προκαλούν διαδηλωτές με πολλούς τρόπους για να δημιουργήσουν επεισόδια, δεν είναι μόνο συμβάντα όπως στην ταβέρνα της Νάξου που έσκισε ο ισραηλινούς την αφίσα για την Παλαιστίνη.

Αναφέρεται σε ρεπορτάζ (δεν το άκουσε κανείς στα κανάλια ή τις «καλές» εφημερίδες) πως ομάδα περίπου 20 ισραηλινών τουριστών, μόλις αντίκρυσαν παλαιστινιακές σημαίες άρχισαν να προκαλούν, να βρίζουν χυδαία και να φωνάζουν συνθήματα και απειλές, όπως «θα σας κόψουμε το λαιμό», «θα σας σκοτώσουμε».

Εκκενώσεις βόθρων…

Η Ελλάδα στο Μεταίχμιο: Από την Ταπείνωση στην Αναμονή του Πολιτικού Ρήγματος

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Η ελληνική κοινωνία των τελευταίων ετών κουβαλά μια βαριά σκιά: το τραύμα των Μνημονίων. Η εμπειρία της ταπείνωσης απέναντι στις ευρωπαϊκές ελίτ, η αίσθηση ότι «δεν μπορούμε να αποφασίσουμε μόνοι μας», έχει εγγραφεί βαθιά στο συλλογικό φαντασιακό. Αυτό το ιστορικό τραύμα δεν εξαφανίστηκε· αντίθετα, ενίσχυσε το αίσθημα εθνικής μειονεξίας και ενοχής και μετασχηματίστηκε σε παθητικότητα, αποχή και δυσπιστία τόσο προς την πολιτική και τους θεσμούς, όσο και προς τα άλλα μέλη του συλλογικού σώματος.

Η παθητικότητα ως ψυχικό καταφύγιο

Μετά το σοκ του 2015, όταν η κοινωνία βίωσε το αίσθημα ότι «η ψήφος μας ακυρώθηκε», πολλοί πολίτες επέλεξαν την εσωτερική αποστασιοποίηση, που εκφράστηκε με μειωμένη συμμετοχή στις εκλογές, ανοχή σε κυβερνήσεις που υπόσχονται «σταθερότητα» ακόμη και χωρίς δικαιοσύνη και εντατικοποίηση/εσωτερίκευση του αισθήματος μειονεξίας: «είμαστε μικρή χώρα, δεν γίνεται αλλιώς».

Η παθητικότητα αυτή δηλαδή δεν είναι ούτε εθνική αδυναμία, ούτε η «κατάρα της φυλής», ούτε το «κακό το ριζικό μας»  · είναι ψυχική άμυνα απέναντι στην απογοήτευση. Όπως κάποιος που απογοητεύτηκε από κάποια σχέση και αποσύρεται/«μουδιάζει» για να μην ξαναπληγωθεί.

Το αφήγημα της κανονικότητας

Η σημερινή κυβέρνηση (και όχι μόνο) εργαλειοποιεί, χειραγωγεί και εν τέλει κεφαλαιοποιεί αυτήν την ψυχική κατάσταση. Το κυρίαρχο αφήγημα λέει: «Ναι, ίσως να υπάρχει αδικία, αλλά υπάρχει τουλάχιστον σταθερότητα». «Ναι, υπάρχει φθορά, αλλά τουλάχιστον είμαστε μέσα στην Ευρώπη».

Εδώ αναδύεται το παλιό τραύμα που λέει υποσυνείδητα καλύτερα να νιώθουμε «δεύτερης κατηγορίας Ευρωπαίοι» παρά να βιώσουμε ξανά τον αποκλεισμό, την ταπείνωση και την απόρριψη από την «μητέρα» Ευρώπη. Γι’ αυτό άλλωστε το σύστημα χρειάζεται τον Τσίπρα στην «αντίθετη θέση» ώστε το αφήγημα της «κανονικότητας» να ισχυροποιείται απέναντι στον «επιπόλαιο» μπαμπούλα της αστάθειας.

14 Σεπτεμβρίου, του Σταυρού

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

«Ἡ ματιά μας χρειάζεται νὰ στραφεῖ ἀκριβῶς σ’ αὐτὸν ποὺ ... κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου. Εἶναι τὸ παράδοξο τοῦ Σταυροῦ. Γιατί ἄραγε ὁ Χριστὸς δὲν ἔμεινε ἀπέθαντος: Ἤ, γιατί δὲν πέθανε σὲ βαθιὰ γηρατειὰ ἕναν θάνατο ἤρεμο καὶ τιμημένο, περίπου σὰν αὐτὸν ποὺ ὀνειρεύεται ὁ Βάρναλης στὴ «Μάνα τοῦ Χριστοῦ», περιτριγυρισμένος ἀπὸ ἀγαπημένα πρόσωπα;  Τὸ κλειδὶ ἴσως βρίσκεται ἀκριβῶς ἐδῶ: Ὁ Χριστὸς ἦρθε γιὰ πόλεμο.  Ἦρθε γιὰ νὰ καταστρέψει τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου. Καὶ ἐνῶ εἶχε τὴν ἐξουσία νὰ μὴν πεθάνει κάν, πεθαίνει θάνατο μὲ τὰ πιὸ ἀκραῖα χαρακτηριστικά: θάνατο ὀδυνηρό, ἀτιμωτικὸ καὶ σὲ ἐγκατάλειψη. Γιατί: Διότι αὐτὴ εἶναι ἡ ἀνθρώπινη κατάσταση.  Ἂν ὁ Χριστὸς πέθαινε ἄλλον θάνατο τότε ἡ ἐνανθρώπησή του δὲν θὰ ἦταν πλήρης. Δὲν θὰ εἶχε προσλάβει τὴν πληρότητα τοῦ ἀνθρώπου, τὶς ἐσχατιὲς τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, τὴν ἄβυσσο τοῦ παράλογου ποὺ τυραννᾶ τὸν ἄνθρωπο. 

Ὁ Χριστὸς φορτώθηκε ἑκούσια στὸν ἑαυτό του τὸ τραγικό, γιὰ νὰ διανοίξει στὸ τραγικὸ μιὰν ἐνδοχώρα τὴν ὁποία αὐτὸ ἀπὸ μόνο του δὲν ἔχει.  Ἂν τὸ τραγικὸ δὲν τὸ συναντήσει ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ἂν ἐνδοχώρα δὲν γίνει ἡ ἴδια ἡ ζωὴ τοῦ Θεοῦ, τότε τὸ τραγικὸ θὰ εἶναι τὸ τέρμα τῶν πάντων. [...]

Τὸ ἐρώτημα, γιὰ ἀκόμη μιὰ φορά, εἶναι τί συνεπάγεται ἡ πίστη γιὰ τὴν καθημερινότητα, τὴν ὀδύνη, τὴν ἀδικία καὶ τὸ παράλογο ποὺ λυσσομανᾶ μέσα στὴν ἱστορία. Ἡ σταύρωση τοῦ Χριστοῦ τελικά εἶναι άραγε ἁπλῶς κάτι ποὺ ἔλαβε χώρα καὶ τελείωσε γιὰ νὰ τὴ διαδεχτεῖ ἡ Ἁνάσταση;  Ἢ μήπως ἡ σταύρωση συνεχίζεται καὶ ἀποτελεῖ μιὰ πραγματικότητα τῆς ἱστορίας, ὅσο ἡ ἱστορία συνεχίζει νὰ εἶναι τὸ πεδίο ἀναμέτρησης τῶν φιλόθεων καὶ ἀντίθεων δυνάμεων;

Ἡ Ἁνάσταση εἶναι τὸ μέλλον μας. Εἶναι τὸ ἔσχατο ποὺ εἰσβάλλει στὴν ἱστορία.  Ἁλλὰ τὴν Ἁνάσταση τὴν στοιχειώνει, τὴ συνοδεύει γιὰ πάντα ἡ σταύρωση, ὑπὸ τὴν ἔννοια ὅτι ἡ σταύρωση δείχνει τί λογῆς γεγονὸς εἶναι ἡ Ἁνάσταση, ὅτι δηλαδὴ δὲν εἶναι οἱοδήποτε ξαναζωντάνεμα, ἀλλὰ εἶναι ἡ νίκη τῆς θυσιαστικῆς Ἁγάπης ἐπὶ τοῦ θανάτου. Ὑπ’ αὐτὴ τὴν ἔννοια, ἡ σταύρωση δὲν εἶναι ἡ ἥττα, τὴν ὁποία διαδέχεται ἡ νίκη, ἀλλὰ εἶναι ἡ νίκη τὴν ὁποία διαδέχεται ἡ νίκη.  «Ἡ Ἁνάστασις», ἔχει ἐπισημάνει ὁ π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, «ἀποκαλύπτει [...] καὶ συνεχίζει τὴ νίκη ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ [...].  Ἡ δύναμις τῆς Ἁναστάσεως εἶναι ἀκριβῶς “ἡ δύναμις τοῦ Σταυροῦ”».

Ναι.  Ἡ ἱστορία εἶναι ἕνας πόλεμος μέχρις Ἐσχάτων. Καὶ μέσα σ’ αὐτὸ τὸν πόλεμο, συχνὰ ὁ Χριστὸς «ἡττᾶται» καὶ κάνει ζωή του τὴν ὀδύνη, τὸ παράλογο,τὴν ἐγκατάλειψη. Μέχρι τὴν τελικὴ νίκη τῶν ἐσχάτων, ὅσο ἀκόμη μανιάζει τὸ δαιμονικὸ καὶ ἡ ἀπανθρωπιά, ὁ Χριστὸς ὄχι μόνο εἶναι μὲ τὰ θύματα τῆς ἱστορίας, ἀλλὰ γίνεται ἕνα θύμα τῆς ἱστορίας. Τὸ δόγμα τοῦ πάσχοντος Θεοῦ (τοῦ πάσχοντος αὐτοπροσώπως μέσα στὴν ἱστορία) δίνει τὴ βάση γιὰ μιὰ πολιτικὴ θεολογία (πολιτικὴ μὲ τὴν εὐρεία ἔννοια τῆς ἔγνοιας καὶ τῆς εὐθύνης ἀπέναντι στὸν κοινὸ βίο) ἡ ὁποία ὀφείλει νὰ πεῖ εὐθαρσῶς: Ὁ κόσμος αὐτὸς δὲν εἶναι θέλημα Θεοῦ- Ὁ κόσμος αὐτὸς ὀφείλει νὰ ἀλλάξει. [...] Αὐτὸ τὸ εἶχε ἐκφράσει περίφημα ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς στὸ ἔργο του Μυσταγωγία,  στὸ ὁποῖο ἑρμηνεύει τὴ θεία Λειτουργία.

 Ἁντίθετα πρὸς μονιστικές, ἐσωστρεφεῖς θεωρήσεις τῆς λειτουργικῆς ζωῆς, ὁ Μάξιμος κλείνει τὴν ἑρμηνεία του μὲ ἕναν ὕμνο γιὰ τὸ ἄνοιγμα στὸ πρόσωπο τοῦ ἀδικημένου, ἕναν ὕμνο πρὸς τὴν ἀλληλεγγύη.  Ὣς τὸ τέλος τῆς ζωῆς αὐτῆς ὁ Χριστὸς ὑποφέρει μυστικὰ τὶς ὀδύνες τῶν ἀδυνάτων καὶ καλεῖ τοὺς πιστοὺς νὰ τὸν μιμηθοῦν, νὰ διακονήσουν τὸ πάθος τῶν ἀνθρώπων πάσχοντας οἱ ἴδιοι».

Από το άρθρο μου:

Θανάσης Β. Παπαθανασίου, «Ο πάσχων Θεός, ο σύντροφος Θεός», περιοδικό “Σύναξη” 129 (2014), σσ. 17-27.

Υ.Γ. Η εικόνα: Julia Stankova, στο https://ancientmodern.org/2020/04/17/paradoxes-of-the-cross/

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/share/p/R1hvpmUpWkULtMmu/

 Ανάρτηση από: https://geromorias.blogspot.com/

Η αντίσταση της Μπουρκίνα Φάσο στον Ιμπεριαλισμό

Του Στέλιου Ιορδάνου

Σεπτέμβριος του 2022

Το 2022 αποδείχθηκε και για τη ζώνη του Σαχέλ μια χρονιά καμπής. Τον Σεπτέμβριο αυτού του έτους, ο λοχαγός Ιμπραχήμ Τραορέ κατάφερε να καταλάβει την εξουσία, ανατρέποντας τον προηγούμενο ηγέτη Πολ-Ανρί Σαντάογκο Νταμιμπά, ο οποίος ακολουθούσε μια πολιτική υποταγής στο γαλλικό ιμπεριαλισμό και τη Δύση. Αυτή η κίνηση αγκαλιάστηκε από την πλειοψηφία του λαού της Μπουρκίνα Φάσο, ο οποίος ζούσε σε ένα περιβάλλον φτώχειας και ένοπλων συγκρούσεων.

Είχε ήδη προηγηθεί το 2021 αντιϊμπεριαλιστικό πραξικόπημα στο γειτονικό Μάλι, όπου ο στρατός ανέλαβε την εξουσία, απομακρύνοντας τις γαλλικές δυνάμεις, ενώ το 2023, πραγματοποιήθηκε αντίστοιχο και στο Νίγηρα, με τη νέα ηγεσία να απομακρύνει την δυτικόφιλη κυβέρνηση, ιχνηλατώντας και αυτή με τη σειρά της καινούργια μονοπάτια κόντρα στις βουλές της Αυτοκρατορίας. 

Στα μάτια του μέσου πολίτη της Δύσης, του οποίου ο εγκέφαλος έχει πολτοποιηθεί από τη νατοϊκή προπαγάνδα και κάθε λογής ιδεολογική παραφυάδα του αστικού φιλελευθερισμού, τα παραπάνω φαίνονται «περίεργα», αν όχι αποκρουστικά.

Η δυτική προπαγάνδα έχει κάνει τα πάντα ούτως ώστε να συκοφαντήσει από την αρχή τον αγώνα της Μπουρκίνα Φάσο, παρουσιάζοντάς τον ως μια προέκταση της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής στη ζώνη του Σαχέλ. Ταυτόχρονα παρουσιάζει την ηγεσία αυτού του αγώνα ως μία ακόμη αιμοσταγή χούντα, προσπαθώντας να διεγείρει τα παυλοφικά αντανακλαστικά των υπηκόων με συνειρμούς από τις δικές της χούντες, που ήταν και λειτούργησαν ως καθεστώτα της αντεπανάστασης.

Η Δυτική αριστερά 

Την στιγμή όμως που τα φιλοδυτικά οχυρά στην Αφρική αντιμετωπίζουν την χειρότερη ήττα των τελευταίων 30 χρόνων, η δυτική αριστερά είτε σνομπάρει είτε αγνοεί αυτά τα γεγονότα.  Έτσι κερδίζει επάξια τον τίτλο της Νατοϊκής Αριστεράς- τις περισσότερες φορές ατενίζοντας από τον καναπέ της με μπόλικο σκεπτικισμό και καχυποψία τις μορφές με τις οποίες εκτυλίσσεται η ταξική πάλη εκτός των τειχών της αυτοκρατορίας. Έτοιμη να κουνήσει το δάχτυλο σε όσους δεν ακολουθούν τα αρτηριοσκληρωτικά προκάτ σχήματά της και ένα-ένα τα βήματα από τα δήθεν επιτυχημένα δικά της επαναστατικά εγχειρίδια, είναι έτοιμη ξανά, με την πρώτη ευκαιρία,να «διαχωρίσει» τη θέση της, δηλώνοντας πως εκείνη υποστηρίζει «τον αγώνα των λαών» και όχι αυτά τα «περίεργα» στρατιωτικά πραξικοπήματα.

Όταν μετράς πόσα φράγκα έχει το δίφραγκο και σου λένε ότι οι 13 ώρες δουλειάς είναι δικαίωμα!

Του Στάθη Σταυρόπουλου

Όταν στις 20 (ή στις 15) του μηνός σου τελειώνει ο μισθός, κι όταν η προπαγάνδα σου λέει ότι δεν σου τελείωσε, ζεις τη ζωή του δίφραγκου.

Κι αν είσαι νέος, επαναλαμβάνεις το «μια πεντάρα νιάτα».

Αν σου έρχεται ο λογαριασμός του ρεύματος, και παθαίνει ηλεκτροπληξία.

Όταν δεν μπορείς να βρεις σπίτι, εκτός από σκηνή Ινδιάνου ή καύκαλο χελώνας, όταν για να πληρώσεις το νοίκι, δεν έχεις για να πας οδοντίατρο, ζεις μετρώντας πόσα φράγκα έχει το δίφραγκο.

Όταν πηγαίνει στο σούπερ μάρκετ και παθαίνεις ότι πάθανε οι Γάλλοι στο ΝτενΜπιεν Φου, όταν σε στέλνουν άκλαφτο τα κεράσια, και τρως ροδάκινα μόνον στον ύπνο σου, όταν σε πιάνει κατάθλιψη για ένα κιλό φέτα, τότε δεν ζεις τη ζωή για την οποία είναι φτιαγμένοι οι άνθρωποι, αλλά οι σκλάβοι.

Όταν δουλεύεις 13 ώρες την ημέρα και σου λένε ότι «είσαι ελεύθερος να δουλεύεις σαν δούλος», όταν σου λένε ότι οι 13 ώρες δουλειάς είναι δικαίωμα, τότε οι πονηροί σε ανακηρύξει ηλίθιο.

Και μάλιστα ηλίθιο χαμηλού κόστους.

Διότι ούτε νοσοκομεία έχεις, ούτε σχολεία, μόνον φόρους να πληρώνεις έχεις.

Όταν νιώθεις ως πρόβατο επί σφαγήν στο απέραντο λιβάδι των αρουραίων του ΟΠΕΚΕΠΕ, καλώς νιώθεις έτσι.

Όταν σου λέει ο Σκέρτσος ότι τα «απορρυπαντικά είναι ακριβότερα, διότι έχουν καλύτερους κόκκους» παίζουν με το μυαλό σου, θα τρελαθείς ή δεν θα τρελαθείς;

Κι αν δεν τρελαθείς θα σε τρελάνει ο Άδωνις όταν σου λέει: «τι θες τώρα να σου δώσουμε και μια Πόρσε;» -και, αντί για ασθενοφόρο σου στέλνει νεκροφόρα.

Την αποφυλάκισή του ζητά και ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος...

Μέσα από τις φυλακές, ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος απέστειλε επιστολή στην οποία καταγγέλλει αυτό που αποκαλεί “επιδημία απορρίψεων” αιτήσεων για υπό όρους αποφυλάκιση, παρότι – όπως σημειώνει – πληροί τις νόμιμες προϋποθέσεις.

Στην επιστολή του κάνει λόγο για «ντε φάκτο κατάργηση» του θεσμού της υπό όρους απόλυσης για το μεγαλύτερο μέρος των κρατουμένων, διευκρινίζοντας πως αυτός παραμένει μόνο «για τους δικούς τους, τους εγκληματίες του λευκού κολάρου».

«Μέχρι σήμερα έχω εκτίσει, με βάση τον ευεργετικό υπολογισμό, 42 χρόνια και 8 μήνες: 23 χρόνια πραγματικής ποινής, 16 χρόνια και 5 μήνες λόγω ηλικίας και 3 χρόνια και 3 μήνες για σπουδές (έως και το μεταπτυχιακό, χωρίς να περιλαμβάνονται τα έτη του διδακτορικού)», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Παράλληλα επισημαίνει ότι, σύμφωνα με το ισχύον νομικό πλαίσιο, θα έπρεπε να έχει αποφυλακιστεί υπό όρο μετά την έκτιση 19 ετών πραγματικής ποινής, εφόσον είχε ήδη συγκεντρώσει τα υπόλοιπα 6 έτη από ευεργετικούς υπολογισμούς.

Καταλήγοντας, καταγγέλλει ότι η «ντε φάκτο κατάργηση» αυτών των ευεργετικών διατάξεων επιτυγχάνεται μέσα από το «δόλιο εργαλείο της ψευδεπίγραφης ‘κατά φαντασίαν καλής διαγωγής’».

Αναλυτικά η επιστολή του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου:
«Σύμφωνα με τον κανονισμό, δύο μήνες μετά την κοινοποίηση στον κρατούμενο της απορριπτικής απόφασης του Συμβουλίου στην αίτηση του για υπό όρο απόλυση αυτός έχει το δικαίωμα να υποβάλει νέα αίτηση αποφυλάκισης.
Σύμφωνα όμως με το άρθρο 110 παρ. 2, του παλαιού αλλά και του νέου Π.Κ., πρέπει να υπάρχει αίτηση της διεύθυνσης της φυλακής, ένα ή δύο μήνες πριν. Στις 12 Απριλίου συμπληρώθηκαν 2 μήνες από τότε που μου κοινοποίησαν (12-2-25) την απόφαση απόρριψης της αίτησής μου που ήταν η τέταρτη. Η νέα διευθύντρια κ. Γύγου δεν έχει ακόμη συντάξει την έκθεσή της, ενώ έχουν περάσει από τότε σχεδόν τέσσερις μήνες, εμποδίζοντάς με έτσι να υποβάλω νέα αίτηση. Τη στιγμή που αυτή είναι τυπική, αποτελείται κυρίως από την αναφορά της κοινωνικής λειτουργού κι αν ήταν αρνητική δεν θα ’χαν δεχτεί τις τέσσερις προηγούμενες.

«Προλαμβάνω» στην Υγεία: η υπέρτατη κοροϊδία

Της Κατέ Καζάντη

Ισότητα απέναντι στο θάνατο; Στην αρρώστια; Όχι δα! Οσοι εκλαμβάνουν τις κοινωνίες ως κομμάτι της φύσης, οργανωτικά και ηθικά, το ξέρουν καλά: η αντιπαραγωγική, μη καπάτσα, ώστε να «αριστεύσει», φύρα, αυτή που εύκολα αντικαθίσταται, δεν αφορά τα από πάνω στρώματα.

Αν για την περιώνυμη τάξη των καλοθρεμμένων πλουσίων παραμένει ένα από τα μείζονα να μην διακόπτεται η αστική τους γαλήνη με ποταπότητες όπως η αρρώστια ή ο θάνατος των πτωχών, επί κυβερνήσεως Κυριάκου Μητσοτάκη και υπουργίας Αδωνι Γεωργιάδη, από τις εξαγγελίες στην ΔΕΘ, το πρόβλημα επιλύθηκε. Τι κι αν στις δημόσιες δομές υγείας ρημάζουν οι υποδομές; Τι κι αν περικόπτεται δραστικά το νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό; Τι κι αν το πόπολο στοιβάζεται ώρες επί ωρών στα επείγοντα, τι κι αν αργοπεθαίνει σιωπηλά;  

Το λούστρο, που επικαλύπτει τη φρικωδία, είναι εδώ: το Εθνικό Πρόγραμμα Προσυμπτωματικού Ελέγχου ή Προλαμβάνω ή όπως αλλιώς, ήρθε για να χρησιμεύσει ως καθρεφτάκι σε ανίδεους ιθαγενείς. Και όχι μόνο. Ο συμπληρωματικός του ρόλος είναι, προφανώς, να λάβουν το διάφορο οι «άριστοι» επιχειρηματίες της υγείας. Όχι, βεβαίως, οι μικρομεσαίοι ιατροί με εργαστήρια, αλλά οι όμιλοι-κολοσσοί, οι οποίοι και συμβάλλονται με το κράτος. Και πληρώνονται αδρά από αυτό.

Όποια και όποιος, όμως, έχει χρησιμοποιήσει τα απεσταλμένα παραπεμπτικά της ΗΔΙΚΑ, ταχύτατα διαπιστώνει την απάτη: στην περίπτωση που θα χρειαστεί περαιτέρω έλεγχο, ο χρόνος και το χρήμα που θα σπαταληθούν θα μείνουν αλησμόνητα. Εκκινώντας από το περιβόητο τεστ για τον καρκίνο του παχέος εντέρου: κάθε δυστυχής ύπαρξη που θα χρειαστεί περαιτέρω έλεγχο, θα προσκρούσει σε τοίχο. Εάν, παρ’ ελπίδα, απαιτηθεί κολονοσκόπηση –εξέταση ούτως ή άλλως απαραίτητη για τα άνω των 50 άτομα- ο Γολγοθάς είναι εδώ. Στα δημόσια νοσοκομεία ο χρόνος αναμονής εγγίζει, και υπερβαίνει, το 6μηνο. Στα συμβεβλημένα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα, πέραν του ότι η συμμετοχή των ασφαλισμένων υπερβαίνει τα 80 ευρώ, πιθανά ευρήματα πολυπόδων, πλην των πολύ μικρών, δεν αφαιρούνται. Που σημαίνει ότι μια μάλλον δύσκολη εξέταση θα πρέπει να επαναληφθεί. Εννοείται πως κάθε βιοψία χρεώνεται χωριστά. Τα 100 τόσα ευρώ, δεν τα γλιτώνεις. Χώρια οι αμοιβές των ιατρών. Εάν δε απαιτηθεί χειρουργική επέμβαση, η αναμονή στα δημόσια νοσοκομεία, άγνωστη. Το κόστος της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» απαγορευτικό.

Ερωτική πόλη

Στην Κύπρο μιλούμεν ελληνικά... Αλλά πιο πολύ απ’ όλα, μιλούμεν μνήμη.

 Ακούγεται ως ύβρις η ερώτηση:

-Νιώθετε Ελληνίδα ή Κυπρία;

 Ποια είναι η πατρίδα σας;

Η Δέσποινα Μπεμπεδέλη απαντά χωρίς εκδίκηση, χωρίς κραυγή. Η φωνή της δεν είναι εθνική. Είναι θεατρική. Δηλαδή υπαρξιακή. Και γι’ αυτό πιο ελληνική απ’ όσο αντέχει η Αθήνα.

-Στην Κύπρο μιλούμεν ελληνικά, κυρία Λοβέρδου. Αλλά πιο πολύ απ’ όλα, μιλούμεν μνήμη.

Του Μάνου Λαμπράκη 

Στο κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδας Το Βήμα, της 7ης Σεπτεμβρίου 2025, στη συνέντευξη που φιλοξενείται στο ένθετο BΗΜΑgazino, η δημοσιογράφος Μυρτώ Λοβέρδου απευθύνει στην εμβληματική ηθοποιό Δέσποινα Μπεμπεδέλη την εξής ερώτηση:

«Νιώθετε Ελληνίδα ή Κυπρία; Ποια είναι η πατρίδα σας;»

Η Μπεμπεδέλη βρισκόταν χθες στην Αθήνα, στο Εθνικό Θέατρο, για να παρουσιάσει την παράσταση «Εκ κοιλίας μητρός μου»– παρούσα, αθόρυβη και μεγαλόπρεπη, σαν μάρτυρας ενός θεάτρου που όλο χάνεται. Η ίδια, επί δεκαετίες, χτίζει υπομονετικά μια καλλιτεχνική γέφυρα που ενώνει τον Ελληνισμό της Κύπρου με τον πυρήνα της νεοελληνικής θεατρικής ζωής. Και την ώρα που προσφέρει το σώμα της στη μνήμη και στην ποίηση, της υποβάλλεται ένα ερώτημα που δεν ανήκει στην τέχνη αλλά στην ψυχρή διοικητική λογική της «ταυτότητας».

Γιατί όταν μια δημοσιογράφος της μητροπολιτικής πρωτεύουσας ρωτά μια Κύπρια καλλιτέχνιδα αν νιώθει «Ελληνίδα ή Κυπρία», δεν θέτει ζήτημα βιογραφίας. Επικυρώνει μια υπόγεια διάσπαση. Δεν πρόκειται για άγνοια. Πρόκειται για αποκαλυπτική στιγμή μιας κρατικής και πολιτισμικής αντίληψης που βλέπει το «έθνος» σαν εταιρική ταμπέλα, και τους ανθρώπους του σαν φορείς ISO. Είναι μια φαινομενικά «ουδέτερη» ερώτηση που φέρει μέσα της ολόκληρο τον ηγεμονισμό της πρωτεύουσας – αυτήν την εγγεγραμμένη αλαζονεία που θεωρεί την περιφέρεια προσάρτημα και τους Κυπρίους ως «άλλους», μέχρις αποδείξεως του εθνικώς ανήκειν.

Μητσοτάκης και Ισραήλ: συνδέοντας μερικές κουκίδες

Του Κώστα Καραΐσκου

Η εμπλοκή του Μητσοτάκη (και του συστήματος διαφθοράς που έχει στήσει) με συμφέροντα εδραζόμενα στο Ισραήλ είναι ένα διαρκώς επαναλαμβανόμενο φαινόμενο της εξάχρονης θητείας του που αξίζει να υπογραμμιστεί. Όχι μόνο για την ιδιαιτερότητά του, όχι μόνο για την επικινδυνότητά του αλλά και για το γεγονός ότι περνάει περίπου ασχολίαστο στην καθημερινή ατζέντα, για λόγους που όλοι μπορούμε να φανταστούμε. Κατωτέρω θυμίζουμε μερικές εμβληματικές περιπτώσεις με βάση όσα είδαν το φως της δημοσιότητας και καθένας μπορεί να φανταστεί το υπόλοιπο παγόβουνο κάτω από τη στάθμη του Τύπου.

Predator

Το ισραηλινό σύστηµα Predator µε το λογισµικό υποκλοπής ήταν η πιο γνωστή περίπτωση, που πήρε και διεθνή έκταση με καταδίκη από τα ευρωπαϊκά όργανα. Πολλοί μίλησαν για το παρακρατικό σύστηµα παρακολουθήσεων που διηύθυνε το Μαξίμου αλλά ελάχιστοι τόνισαν τη σημασία που είχε η κατασκοπεία από (πρώην;) πράκτορες του εβραϊκού κράτους. Ήδη το 2019 είχαν συλληφθεί στην Κύπρο οι Ταλ Ντίλιαν και Σαχάκ Αβνί με ένα µαύρο βαν εξοπλισµένο για παρακολουθήσεις στο αεροδρόµιο της Λάρνακας. Στο δικαστήριο αποδέχθηκαν τις 41 από τις κατηγορίες που τους απαγγέλθηκαν αλλά αφέθηκαν ελεύθεροι με ένα πρόστιμο κοντά στο 1.000.000 ευρώ. Ο Ντίλιαν, με αποδεδειγμένη θητεία στη Μοσάντ και στη Μονάδα 8200 του ισραηλινού στρατού, από το 2010-12 έστησε δεκάδες εταιρείες στη Μεγαλόνησο και συνέχισε τις «δουλειές» του στην Αθήνα με την ΙΝΤΕLLEXA A.E. μαζί με άλλους Ισραηλινούς πράκτορες (ο Κ. Βαξεβάνης είχε γράψει γιά …15!), πουλώντας το σύστημα παρακολουθήσεων Predator στον Μητσοτάκη. Φυσικά πληρώθηκε με λεφτά των Ελλήνων φορολογουμένων, από τα απόρρητα κονδύλια, για να εδραιώσει ο Μητσοτάκης την πολιτική κυριαρχία του.