Του Θανάση Σκαμνάκη
Ως φαίνεται ο εποικισμός έχει γίνει η σταθερή προτίμηση των ισραηλινών. Ξέραμε μέχρι τώρα την αποκρουστική τάση να καταλαμβάνει ο στρατός παλαιστινιακά εδάφη, να διώχνει του κατοίκους από τα σπίτια τους και να εγκαθιστά εποίκους ισραηλινούς που υπερασπίζονται με όπλα την κατακτηθείσα «περιουσία τους», και, όταν χρειαστεί, με τη συνδρομή του στρατού. Κατά τον τρόπο αυτόν συγκροτείται ένα έθνος που η καταπάτηση ξένου εδάφους και ξένης ζωής είναι η καθημερινότητα και η συνήθειά του. Δεν είναι μια πράξη. Γίνεται συνείδηση.
Κι έτσι συμπεριφέρονται ως φαίνεται και όπου αλλού τους παίρνει. Παραδείγματος χάριν στο κράτος του Μητσοτάκη. Ισραηλινοί τουρίστες επελαύνουν με κρουαζιερόπλοια (κάποιοι κατευθείαν από το μέτωπο της σφαγής στη Γάζα) στα ελληνικά νησιά κραδαίνοντας ισραηλινές σημαίες, υπερήφανοι για τη γενοκτονία, άλλοι προκαλούν διαδηλωτές με πολλούς τρόπους για να δημιουργήσουν επεισόδια, δεν είναι μόνο συμβάντα όπως στην ταβέρνα της Νάξου που έσκισε ο ισραηλινούς την αφίσα για την Παλαιστίνη.
Αναφέρεται σε ρεπορτάζ (δεν το άκουσε κανείς στα κανάλια ή τις «καλές» εφημερίδες) πως ομάδα περίπου 20 ισραηλινών τουριστών, μόλις αντίκρυσαν παλαιστινιακές σημαίες άρχισαν να προκαλούν, να βρίζουν χυδαία και να φωνάζουν συνθήματα και απειλές, όπως «θα σας κόψουμε το λαιμό», «θα σας σκοτώσουμε».
Είναι κάτοχοι της golden visa την οποία κραδαίνουν ως διαπιστευτήριο ανωτερότητας και αντίστοιχων δικαιωμάτων.Εσχάτως αυξάνονται οι καταγγελίες για «εποικισμούς» ελληνικών εδαφών σε διάφορα σημεία της ελληνικής επικράτειας.
Η πιο πρόσφατη έρχεται από το Πλωμάρι της Λέσβου, όπου, όπως λένε,
το τελευταία μεγάλο διάστημα έχουν παρατηρηθεί μεγάλης έκτασης αυθαιρεσίες από ξένους επενδυτές, η πλειοψηφία των οποίων είναι ισραηλινοί. Ο σύλλογος «Αλκαίος» έχει ξεκινήσει κινητοποιήσεις και σε σχετική ανακοίνωσή του αναφέρει:
«Καταγράφουμε περιστατικά, όπως: το συστηματικό κλείσιμο νόμιμων διόδων προς παραλίες, την κοπή συστάδων αρμυρικιών στη Μελίντα, την παράνομη ανύψωση τειχών και φραχτών που στερούν τη θέα προς τη θάλασσα ή την πρόσβαση σε κτήματα, την καταστροφή και αλλοίωση του φυσικού περιβάλλοντος μέσα από φαραωνικές κατασκευές –υπερπολυτελείς οικισμούς– και μαζικά έργα μεγάλης κλίμακας σε παρθένες περιοχές.
»Στην περιοχή Παναγιάς Κρυφτής έχει κατασκευαστεί χωρίς νόμιμη άδεια είδος “τελεφερίκ” που αλλοιώνει βίαια το τοπίο και καταστρέφει χλωρίδα και πανίδα. Στο Κάτω Χωριό ετοιμάζεται να δημιουργηθεί ένας ολόκληρος οικισμός ισραηλινών συμφερόντων, με συνέπεια τη μεγάλη περιβαλλοντική επιβάρυνση στην περιοχή, όπως την επιδείνωση του ήδη τεράστιου προβλήματος του νερού. Στη Μελίντα τοποθετήθηκαν άναρχα, χωρίς μελέτη και σχεδόν εν μία νυκτί, στύλοι της ΔΕΗ, πλήθος από εναέρια καλώδια με βιδωμένα μπουλόνια ακόμα και πάνω σε ελαιόδεντρα, αλλά και μετασχηματιστές μέσα σε κατοικημένη περιοχή, προκειμένου να καλυφθούν οι τεράστιες ανάγκες που απότομα δημιούργησαν οι υπερπολυτελείς νεοαναγερθείσες κατοικίες. Ταυτόχρονα, σε μια περίοδο ακραίας λειψυδρίας, λειτουργούν πισίνες και νέες γεωτρήσεις, που απομυζούν τους υδάτινους πόρους και αλλοιώνουν το υδρολογικό ισοζύγιο της περιοχής. Επιπλέον έχουν σημειωθεί ενέργειες όπως η κοπή δημόσιου τοιχίου συγκράτησης αναχωμάτων για ιδιωτική είσοδο κατοικίας πάνω στον δρόμο προς Μελίντα, καθώς και η αυθαίρετη κι επικίνδυνη μετακίνηση σήματος Stop στο γεφύρι του Ξυδιά».
Αλλά οι παραβιάσεις αυτές συνοδεύονται συχνά από αντιδράσεις των «εποίκων» στις εκδηλώσεις αλληλεγγύης προς τους Παλαιστίνιους, απειλές, εκφοβισμούς και τα παρόμοια.
Όπως σημειώνει η ανακοίνωση «Η αναφορά μας σε παρεμβάσεις και ενέργειες ειδικά των Ισραηλινών δεν γίνεται φυσικά επειδή μας ενοχλεί η καταγωγή τους (όλη μας τη ζωή με τα έργα και τις πράξεις μας έχουμε αποδείξει πως δεν είμαστε ούτε ρατσιστές ούτε αντισημίτες), αλλά επειδή οι πράξεις τους και η απειλητική εισροή τους στον τόπο μας είναι μέρος της εποικιστικής πολιτικής της χώρας τους. Δεν πρόκειται απλώς για μεμονωμένες αυθαιρεσίες. Πρόκειται για μια συνολική, επιθετική και αποικιοκρατική πρακτική που αλλοιώνει το περιβάλλον, καταστρέφει τοπίο και μνήμη, παραβιάζει δικαιώματα και επιχειρεί να μετατρέψει τον τόπο μας σε εμπόρευμα…
Δεν πρόκειται μόνο για παρανομίες κάποιων Ισραηλινών πολιτών· το ζήτημα αφορά τον τρόπο που, συντονισμένα, μαζικά και στοχευμένα, μεγάλα κεφάλαια και ξένα συμφέροντα επιχειρούν να επιβληθούν πάνω στις ζωές και στον τόπο μας».
Αυτά τα συγκεκριμένα αναφέρουν και ζητούν συμπαράσταση και βοήθεια, από συλλογικότητες και επιστήμονες από όλη την Ελλάδα, ειδικά από μηχανικούς και δικηγόρους, αλλά και άλλους, απαιτώντας ταυτόχρονα από τις Αρχές να προχωρήσουν άμεσα σε ελέγχους και να λάβουν όλα τα αναγκαία μέτρα που απαιτούνται για την προστασία της φύσης και γενικότερα του τόπου τους.
Εν τω μεταξύ κάποιοι φορείς του Πλωμαρίου, εμπόρων, ξενοδόχων, ταξί, επαγγελματιών οικοδομών, μεσιτικά γραφεία και άλλοι, σε ανακοίνωση τους λένε πως δεν θα ανεχθούν «ρατσιστικές δηλώσεις και πρακτικές», πως οι ισραηλινοί δεν είναι καταπατητές και δεν αυθαιρετούν, αλλά είναι επενδυτές, όπως και άλλοι, ευρωπαίοι ή και Έλληνες, οι οποίοι συμβάλλουν στην ευημερία του τόπου. Για το «τελεφερίκ» και τις λοιπές συγκεκριμένες αναφορές δεν διάβασα να λένε κάτι.
Ασφαλώς κάθε συγκεκριμένο γεγονός χρειάζεται έρευνα και απόδειξη. Αλλά εκείνο που έχει μια αυτοτελή και συμβολική σημασία είναι η αναφορά σε ρατσισμό κατά τα πρότυπα των συχνών κυβερνητικών δηλώσεων.
Κι έτσι μοιραία ξαναγυρίζω στο μυθιστόρημα «Οι Γερμανοί», για το οποίο έγραψα πριν τρεις περίπου μήνες, όπου ένας ισραηλινός «επενδυτής», Μοσάντ, ισραηλινό κράτος και πάει λέγοντας, φτάνει στην Ισπανία και με εκβιασμούς, πληροφορίες και απειλές, και πολλά λεφτά, απαιτεί να αγοράσει τη μισή Σαραγόσα, λέγοντας χαρακτηριστικά σε στιγμές αυτοθαυμασμού και φιλοσοφικής γενίκευσης, αναφερόμενος σε έναν πίνακα κρεμασμένο στο γραφείο του που εικονίζει τον περιπλανώμενο Ιουδαίο:
«Σε όποιον δείχνει ενδιαφέρον για το κάδρο εξηγώ πως ο γέρος γενειοφόρος ήταν ένας Ιουδαίος που χλεύασε τον Ιησού πάνω στον σταυρό, κι εκείνος, ετοιμοθάνατος, τον καταράστηκε να περιπλανιέται στον πλανήτη μέχρι την επιστροφή του, όταν έλθει η συντέλεια του κόσμου. Ασφαλώς, παίρνω το μέρος του Ιουδαίου κι όχι μονάχα από φυλετική αλληλεγγύη. Εκείνος ο Ιησούς δεν σήκωνε αστεία, έστρεφε το άλλο μάγουλο μονάχα θεωρητικά. Πρακτικά, ήταν ένα πλάσμα εύθικτο και εκδικητικό. Τι κρίμα για τον Ιουδαίο, τέτοια τιμωρία για τόσο μικρό αμάρτημα. Οι χριστιανοί σκαρφίστηκαν αυτή την ιστορία για να υπογραμμίσουν τη σκληρότητα των Εβραίων, την αναισθησία τους απέναντι στο μαρτύριο του Μεσσία, αλλά για μένα ήταν ένα παράδειγμα αντισημιτικού σαδισμού. Μπορεί να πέθαινε αιμορραγώντας στον σταυρό, αλλά αυτός ο κύριος ήταν θεός και ως τέτοιος παντοδύναμος. Το ότι καταχράστηκε την παντοδυναμία του για να τιμωρήσει ένα γέρο που τον χλεύαζε απαξίωνε όλη τη χριστιανική φιλευσπλαχνία. Θα έπρεπε να συμπονέσουμε ένα θεό που δεν σήκωνε ένα αστείο; Αυτή ήταν η θρησκεία της αγάπης;
» Ο περιπλανώμενος Ιουδαίος ήταν η πρώτη αντισημιτική προπαγάνδα, αν εξαιρέσουμε τον πρώτο διωγμό και την καταστροφή του Δεύτερου Ναού… Ο περιπλανώμενος Ιουδαίος δεν ήταν ένας κακομοίρης που του άξιζε συμπόνια, ήταν ο άνθρωπος που μάζευε τα άτακτα παιδιά στο σακί που κουβαλούσε στην πλάτη του, ο Μπαμπούλας. Ήταν ένα παραμύθι για να κρατήσει τους Εβραίους στα γκέτο τους και στα στετλ (πολίχνες). Αν τα παιδιά έβλεπαν έναν Εβραίο με κόκκινα γένια να τριγυρίζει στη γειτονιά τους, του πετούσαν πέτρες…
»Ο περιπλανώμενος Ιουδαίος έχει εμπνεύσει νυχτερινούς εφιάλτες που κατέληξαν σε πογκρόμ και σε στρατόπεδα εξολόθρευσης. Είναι ένας ρατσιστικός, ειδεχθής μύθος – εξηγούσα στους επισκέπτες που θαύμαζαν το χαρακτικό – αλλά νομίζω πως οι Ισραηλινοί κάναμε άσχημα που τον υποτιμήσαμε. Θα έπρεπε να επωφεληθούμε, να περιπλανιόμαστε στη γη τρομάζοντας τα έθνη. Εγώ ταυτίζομαι με τον περιπλανώμενο Ιουδαίο. Η φιλοδοξία μου είναι να τρέμουν οι εχθροί του λαού μου όταν περιφέρομαι στις γειτονιές τους».
Αυτά γράφει ο Σέρχιο ντελ Μολίνο, ο Ισπανός συγγραφέας. Είχε δει να συμβαίνουν πράγματα; Είναι απλώς η ενορατική ικανότητα της λογοτεχνίας; Είχε διαβάσει προσεκτικά τους εβραϊκούς ιδρυτικούς μύθους;
Προσοχή, δεν είναι αντισημίτης. Υπερασπίζεται με πάθος της εβραϊκή ύπαρξη. Αλλά θέτει με ακρίβεια τη σημερινή ισραηλινή υπεροψία, τον εποικισμό, τα οποία δεν είναι ατομικό χαρακτηριστικό, είναι κοινωνικό φαινόμενο. Γίνονται πεποίθηση και κοινωνική συνείδηση. Πως αλλιώς μπορεί να τραφεί τέτοιο μίσος και τέτοια εγρήγορση σε ένα κράτος και μια κοινωνία που απειλείται γιατί καταπατεί, εδάφη και ανθρώπους, και καταπατεί γιατί απειλείται!
Ανάρτηση από: https://kommon.gr/
