Από το ξημέρωμα της 26/01/2015 εμφανίστηκε στη ζυγαριά του
κόσμου μας, στο ένα ζύγι το δίκιο της Ευρώπης –όπως αυτό παραμορφώθηκε κάτω από
το βάρος της γερμανικής της ‘‘κατοχής’’- , και στο άλλο ζύγι, το δίκιο της Ελλάδας
–όπως αυτό σχηματίζεται κάτω από το βάρος της ανάγκης φτωχοποιημένων Ευρωπαίων για
ελπίδα στο μέλλον- .
Μέχρι η ζυγαριά να απασφαλίσει για να δούμε τελικά τι ζυγίζει
περισσότερο, το αποτέλεσμα μοιάζει με στοίχημα να κυλά σε ζαριές στα κατά τόπους
τραπέζια μιας διαπραγμάτευσης που έχει πολλές ομοιότητες με το <<μαρτύριο
της σταγόνας>>.
Αν τα ζάρια είναι <<πειραγμένα>>, ο συλλογισμός
σταματά εδώ.
Αν είναι αμερόληπτα, το μίγμα τύχης και στρατηγικής θα δείξει ποιο
<<δίκιο>> βαραίνει περισσότερο. Με τη τύχη ασχολείται ο Θεός κι όταν
έχει ‘‘κέφια’’ φέρνει εξάρες. Η στρατηγική είναι ανθρώπινη ευθύνη κι όταν συνδυάζει
γνώση, επίγνωση, ικανότητα, και έμπνευση, τότε η πιθανότητα επίτευξης επιθυμητού
αποτελέσματος μεγιστοποιείται.
Σε κάθε περίπτωση η ιστορική συγκυρία που βιώνουμε φαίνεται
να αποτελεί το εφαλτήριο καθοριστικών αλλαγών που θα κρίνουν όχι μόνο το δικό μας
μέλλον αλλά κι όλων των υπολοίπων στο παγκόσμιο χωριό.
Αυτό που ωστόσο γεννά τη μεγαλύτερη αγωνία μέσα μας, φυσικά είναι
η τύχη της δικής μας κοινωνίας, εφόσον αυτό που έγινε στα μνημονιακά χρόνια,
αυτό που τώρα συμβαίνει, κι αυτό που μας περιμένει στο μέλλον, αγγίζει πρακτικά
περισσότερο την καθημερινότητα τη δική μας, και κυρίως των παιδιών μας.
Προσγείωση στα ‘‘καθ’ ημάς’’ λοιπόν κι η ανησυχία κορυφώνεται
σχετικά με την ‘τελική ζαριά’ στο θρίλερ της διαπραγμάτευσης για την πορεία της
χώρας στο εξής. Προσωπικά μαντεύω δύο σενάρια. Η κεντρική ιδέα όμως και των δύο
σεναρίων, όσο κι αν φαντάζει ‘μπαμπούλας’, αποτελεί πραγματικότητα κι είναι κοινό
μυστικό ίσως όχι όλων των παροικούντων αλλά σίγουρα όλων των ‘’σκεπτόμενων’’
<<αποικούντων χρέους>> στην Ιερουσαλήμ. Με μια λέξη, η κεντρική ιδέα
λέγεται <<ΦΤΩΧΕΙΑ>>. Ό,τι κι αν γράφουν τα ζάρια μόλις ακινητοποιηθούν,
είτε προκύψει συμφωνία (ή οτιδήποτε άλλο που θα φαντάζει ‘‘συμφωνία’’) από τη διαπραγμάτευση,
είτε διαφωνία, είτε εκδοθεί ευρωπαϊκή άδεια κατασκευής γέφυρας (προφανώς
όχι με χαριστικά διόδια διέλευσης, αλλά με θύματα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, και
την εθνική κυριαρχία), είτε περάσουμε στην απέναντι όχθη κολυμπώντας, (προφανώς
με θύματα όλους όσους από εμάς ταυτίζουμε το νόημα της ζωής, με τον επιδεικτικό
καταναλωτισμό) εκεί που θα φθάσουμε, θα φθάσουμε σε πλούτο υλικό, φτωχοί.
Το σίγουρο είναι ότι στο εξής η ζωή μας γυρίζει σελίδα και πηγαίνει σε κάτι άλλο.
Η πλασματική ευημερία που μοιραζόταν σε όλους μας έστω και σε ποσοστό
σταγόνας σε σχέση με τα θαλασσοδάνεια των <<εκλεκτών>, για εμάς στέρεψε,
κι όσο για τους εκλεκτούς <<ελπίζουμε>> σε ‘‘δίκαιη μεταχείριση’’
..και θα δούμε! Ο παραδοσιακός τρόπος μείωσης της ανεργίας έστω και με βουλευτικά
ρουσφετάκια υποκριτικού τύπου <<μαζί τα φάγαμε>> (κι αν καθίσεις να
φας με τον ‘‘υπουργό’’!.. φαντάσου ‘‘δικαιοσύνη’’ στη ‘‘μάσα’’!) πέρασε
ανεπιστρεπτί, και στη θέση του έμεινε μόνο η ανεργία, το καταστροφικότερο όπλο στα
χέρα αυτού που μπορεί να την προκαλεί για να σου επιβάλλει κάθε όρο σε κάθε διαπραγμάτευση.
Στην απέναντι όχθη λοιπόν που θα φθάσουμε έτσι κι αλλιώς, είμαστε
υποχρεωμένοι να επανεκκινήσουμε σε διαφορετική βάση δημιουργίας υλικών αγαθών, αλλά
κυρίως σε διαφορετική βάση αντίληψης ιδανικών, αξιών και γενικότερης ηθικής, σε
σχέση με το μέχρι χθες παρακμιακό μοντέλο που οδήγησε το συμφέρον της χώρας
να ταυτίζεται αποκλειστικά με το ατομικό συμφέρον μερικών εκατοντάδων οικογενειών.
Ακριβώς εδώ, στην απέναντι όχθη που μας περιμένει υποχρεωτικά να φθάσουμε και να
συνεχίσουμε, κρύβεται κατά την άποψή μου η διαφορετική σημασία του τρόπου σχετικά
με τον <<τρόπο>> που θα φθάσουμε.
Αν συμβιβαστούμε με μια ευρωπαϊκή (ή και ευρύτερη) πολιτική που μας
θέλει οφειλέτες ενός αριθμητικά αδύνατου να αποπληρωθεί ακόμα και στο διηνεκές χρηματικού
ποσού (και μάλιστα <<λογιστικού>> κι όχι υπαρκτού, εφόσον το πραγματικό
χρήμα ακόμα και με την καπιταλιστική θεωρητική –ψεύτικη- οπτική, οφείλει να αντιπροσωπεύει
το μέσο ανταλλαγής υπαρκτού πλούτου παραγωγής αποκλειστικά μέσω νόμιμων παραγωγικών
διαδικασιών, σταθμίζοντας διαρκώς τον κίνδυνο διαχείρισής του ως μέσον κερδοσκοπίας
για να μη γίνει η πρακτική αυτή <<αυτοκτονικό φουρνέλο>> στα θεμέλια
της μήτρας του ίδιου του συστήματος αυτού), τότε σημαίνει ότι αποδεχόμαστε και το
τίμημα της αιώνιας εποπτείας των δανειστών στην οικονομία μας δηλ. και στην κοινωνία
μας.
Δανειστές οι οποίοι προφανώς ως απόδοση της επένδυσής τους δικαιολογούν
τον αιώνιο έλεγχο κάθε παραγωγικού μέσου της ελληνικής οικονομίας όχι προς όφελος
και βοήθεια στην ελληνική κοινωνία αλλά ως το <<δώρο>> για δυνατότητα
μονοπωλιακής εκμετάλλευσης κάθε παραγόμενου πλούτου για ντόπιους και ξένους επενδυτές
ακόμα και σε ειδικές οικονομικές ζώνες επενδυτικής ανάπτυξης (θυμηθείτε την
<<πρόβλεψή μου>>). Προφανώς οι <<πηγές>> δανειοδότησης
κάθε κράτους γνωρίζουν <<άριστα>> ότι σκοπός μιας επένδυσης που
αφορά σε ελληνική δανειοδότηση δεν αποσκοπεί στην έτσι κι αλλιώς ‘αδύνατη’ επιστροφή
των δανικών, ούτε φυσικά στην ‘‘προσκοπική’’ διάθεση δημιουργίας προοπτικής κοινωνικής
δικαιοσύνης μέσω οικονομικών μεταρρυθμίσεων. Αντίθετα, αποβλέπουν στη δημιουργία
και παγίωση ενός αποικιακού καθεστώτος εκμετάλλευσης, <<αντίβαρο>>
στα δανεικά που έδωσαν υποτίθεται οι υπόλοιποι λαοί της Ε.Ε στους σπάταλους Έλληνες.
(Πόσο δημοκράτες και ακριβοδίκαιοι στο ισότιμο κοινωνικό συμφέρον κάθε λαού αυτοί
οι εταίροι, φίλοι και κυρίως ..σύμμαχοί μας!) Πάντως για αναλυτικές πληροφορίες
<<επιστημονικής επιχειρηματολογίας>>, απευθυνθείτε στους ‘‘έμπειρους’’
συμβούλους διεθνών οικονομικών θεσμών <<λαϊκής ωφέλειας>>! Και δείτε
χαρακτηριστικό παράδειγμα στο πρόσφατο παρελθόν, πως, ακολουθώντας τεχνικές συμβουλές
<<σοφών>> οικονομολόγων, πόση ευημερία και δικαιοσύνη χάρισε ο λαμπρός
ανθρωπιστής Αλμπέρτο Φουτζιμόρι στο λαό του Περού! Ελπίζω να ΜΗΝ <<ζηλεύουμε>>
εκείνη την <<ανάπτυξη>> και να αποφύγουμε ‘‘σχετικό’’ Benchmarking!
Δίκαια θα αναρωτηθούν κάποιοι, αν τόση <<μαυρίλα>>
κρύβεται πίσω από διαπραγματεύσεις, γέφυρες κι αμοιβαία επωφελείς συμφωνίες, ΤΙ
κρύβεται πίσω από τον διαφορετικό τρόπο διέλευσης του <<Ρουβίκωνα>>.
Παραφράζοντας τα ιστορικά γεγονότα εκείνης της εποχής ίσως κι εμείς αντιμετωπίζουμε
το δίλλημα ποια τα κέρδη κι οι ζημιές πηγαίνοντας μαζί ή κόντρα στις εντολές των
τροϊκανών (ανεξάρτητα από τα πιθανά νέα τους ‘‘βαφτίσια’’!). Μια αντικειμενική θεωρώ
γεύση από το ‘μαζί‘, δόθηκε παραπάνω. Στη ‘κόντρα’ που θα μας επιβάλλει
<<μοναχικό κολύμπι>> αναφέρθηκε ο κίνδυνος <<πνιγμών>> ωστόσο
εξηγήθηκε ότι αφορά μόνο σε όσους τοποθετούν την επίπλαστη ευημερία τους μέσω ύποπτων
δανεικών ‘πέτσινων’ τραπεζογραμματίων, πάνω από την αξιοπρέπειά τους, και πάνω από
την μελλοντική ελευθερία των παιδιών τους.
Αυτό λοιπόν που έχουμε ευθύνη να αποφασίσουμε για την σε κάθε περίπτωση
<<φτώχεια>> μας, μετά από οποιαδήποτε τελική <<ζαριά>> στην
σημερινή προσπάθεια της κυβέρνησης να συνεχιστεί δικαιότερα η ζωή μας, είναι το
ΑΝ θέλουμε να ζήσουμε ΦΤΩΧΟΙ κι ΥΠΟΔΟΥΛΟΙ, είτε ΦΤΩΧΟΙ κι ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ.
Στη <<ζαριά>> φτωχός κι υπόδουλος, θα συμβιβαστούμε με
το αέναο χρέος, κι είναι δεδομένη η σταδιακή ιδιωτικοποίηση κάθε δημόσιου αγαθού,
δομής, παραγωγικού μηχανισμού που μπορεί να φέρει κέρδος στους <<εκλεκτούς>>
και μάλιστα μακροπρόθεσμα μονοπωλιακού. Εκεί κρύβεται περίτεχνα κι η αέναη υποδούλωση
που σερβίρεται ως οικονομική μεταρρύθμιση. ΑΝ στην εθνική σου υπόσταση ΔΕΝ υπάρχουν
σε δημόσια ιδιοκτησία, άμυνα, φως, νερό, επικοινωνίες, λιμάνια, αεροδρόμια, βουνά,
λαγκάδια, τραίνα, θάλασσες, παραλίες, χωράφια, ΚΑΙ σπόροι ΔΙΚΟΙ ΣΟΥ για να τα σπείρεις,
ΑΝ όλα αυτά τα έχεις αντικαταστήσει με ‘‘όρους’’ συμβολαίων που είσαι υποχρεωμένος
να τηρήσεις, στην απέναντι όχθη θα ξυπνήσεις <<μεταλλαγμένος>>,
για να τρως ό,τι σε ταΐζει αυτός που πρώτα σου πήρε το νερό με το χωράφι, μετά σε
αρρώστησε με αυτό που σε έβαλε να καλλιεργήσεις πρώτα στο μυαλό σου και μετά στο
χωράφι σου, κι αν είσαι <<υπάκουος και συνεργάσιμος>> ίσως μπορείς να
πληρώσεις τα φάρμακα που ο ίδιος <<αυτός>> φτιάχνει, όχι για
να σε θεραπεύσει, αλλά για να σε διατηρήσει <<παραγωγικά>> αναλώσιμο
<<μόνιμο ασθενή>>. (Ο όρος ‘‘σύνταξη γήρατος’’ ισοδυναμεί στ’
αυτιά <<ΤΟΥ>> με σκληρή <<τσόντα>>!).
Η δημόσια περιουσία, δηλ. η δική μας, δηλ. όλων εμάς των πολλών,
κι ας ΜΗΝ μπερδεύουμε το δημόσιο ιδιοκτησιακό καθεστώς με την εκμετάλλευσή του από
τα κατά καιρούς πολιτικά και δημοσιουπαλληλικά <<λαμόγια>>, φυσικά
και οφείλει να μεταρρυθμιστεί. Μεταρρύθμιση σημαίνει ότι δημιουργώ, εφευρίσκω, ή
ανακαλύπτω μηχανισμούς που καταστρέφουν τους επίορκους αφήνοντας ανέπαφη, κι αυξανόμενη
σε αξία, τη Δημόσια Περιουσία ΜΑΣ. Αν τη μεταβιβάσω με οποιοδήποτε τρόπο στον οποιονδήποτε
ιδιώτη ακόμα και με τις καλύτερες ‘συστάσεις’ και ‘όρους’, θα έχω πετύχει να εξαφανίσω
μαζί με τους <<κακούς>>, ΚΑΙ την εθνική μου υπόσταση, και τότε
θάναι αργά να αναπολώ τους <<κακούς>>.
Στη <<ζαριά>> φτωχός κι ελεύθερος, σου έχει απομείνει
έστω ένας μισοκατεστραμμένος παραγωγικός μηχανισμός, με μια άρρωστη αντίληψη παραγωγής
δημόσιων, δηλ. πραγματικά ‘‘κοινωνικών’’ αγαθών. Είσαι ωστόσο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ,
άρα μπορείς ν’ αλλάξεις την αντίληψη, χτίζοντας από την αρχή, ό,τι μέχρι σήμερα
έχτιζες λάθος. Θα το πετύχεις θυσιάζοντας τον άνετο -αλλά στο τέλος ανθρωποφάγο-
καναπέ σου, στο μέλλον των παιδιών σου που μάταια το αναζητούν στην οθόνη του κινητού
τους.
Θα αφήσεις την <<τύχη τους>>, στην τύχη μιας
<<καλής ζαριάς>>, ή θα τους την <<χτίσεις>>
με την απόφασή σου;
*Ο Σπύρος Μαστροδήμος
είναι οικονομολόγος -πτυχιούχος του οικονομικού πανεπιστημίου Αθηνών MSC IN
STATISTICS
Ανάρτηση από: http://iskra.gr
