Του Γιώργου Τασιόπουλου
Τη διπλωματία Σημίτη υπέδειξε στην ομιλία του στη Βουλή, προτείνοντας στον πρωθυπουργό την επιστροφή στα Συμπεράσματα του Ελσίνκι (1999) που αποτέλεσε συνέχεια της Συμφωνίας της Μαδρίτης (1997).
Για τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, "είναι μονόδρομος όπως είπε" η πρότασή του για ένα "νέο Ελσίνκι", χαρακτηρίζοντας το Ελσίνκι του 1999, την πιο μεγάλη επιτυχία της Μεταπολίτευσης.
Θυμίζουμε ότι στη Μαδρίτη, μετά τη ντροπή των Ιμίων, αναγνώριζε:
"Σεβασμό στα νόμιμα, ζ ω τ ι κ ά* συμφέροντα και ενδιαφέροντα της κάθε χώρας στο Αιγαίο, τα οποία έχουν μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία τους".
Δεσμευόμενη μάλιστα η χώρα μας ότι δεν θα προχωρήσει σε μονομερείς ενέργειες. Κάτι που τόσο για τις ΗΠΑ όσο και για την Τουρκία σήμαινε, όπως έχουν επισημάνει αναλυτές και διπλωμάτες, και δέσμευση για μη επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων.
Ακόμη και 22 βουλευτές του τότε ΠΑΣΟΚ εξέφρασαν με ανακοίνωση τους τις έντονες επιφυλάξεις τους, εκτιμώντας ότι «με τη συμφωνία διολισθαίνουμε σταδιακά σε επιλογές οι οποίες συνεπάγονται αναγνώριση των τουρκικών αξιώσεων, νομιμοποίηση του επεκτατικού καθεστώτος της Άγκυρας και εξαγνισμό της πολιτικής της»
«Η δήθεν δε “επιτυχημένη” στρατηγική του Ελσίνκι οδηγούσε την ελληνική κυριαρχία νησιών και βραχονησίδων στη δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης! [...]
Το 1999 με το Ελσίνκι, η Ε.Ε. ως Πόντιος Πιλάτος θα προωθούσε την προσφυγή της Τουρκίας στη Χάγη εναντίον μας για “εκκρεμείς συνοριακές διαφορές και άλλα συναφή θέματα”, μέχρι τα τέλη του 2004!
Οχι μόνο για την υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ που είναι η μόνη διαφορά που αναγνωρίζουν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 1974».
Όπως έχει γράψει ο Δημήτρης Μηλάκας μετά τη συμφωνία:
«Η Άγκυρα θεωρεί ότι η θέση της περί ύπαρξης νησιών «αμφισβητούμενης κυριαρχίας» έχει ισχυροποιηθεί και εντός του πλαισίου της ΕΕ καθώς τα συμπεράσματα της Συνόδου Κορυφής του Ελσίνκι (1999) καλούν τις δύο χώρες να αξιοποιήσουν τις διαδικασίες ειρηνικής επίλυσης διαφορών που προσφέρει το Διεθνές Δίκαιο για την αντιμετώπιση των συνοριακών και άλλων συναφών τους διαφορών»
(Πηγή: Η απόρρητη ιστορία του Αιγαίου, του Δημήτρη Μηλάκα, σ.231).
*Ζ ω τ ι κ ά συμφέροντα:
Μετά την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία, το Lebensraum έγινε η ιδεολογική αρχή του Ναζισμού και παρείχε δικαιολόγηση για την εδαφική επέκταση της Γερμανίας στην Ανατολικό-Κεντρική Ευρώπη.
Η Ναζιστική πολιτική του "Generalplan Ost" (Μεγάλο σχέδιο για την Ανατολή, ή Γενικό σχέδιο για την Ανατολή) βασιζόταν στα δόγματα του Ζωτικού χώρου.
Και όπως είναι γνωστό, υπάρχει μεγάλη ιδεολογική συγγένεια ανάμεσα στο Ναζισμό και τον Κεμαλισμό.
Ανάρτηση από: https://geromorias.blogspot.com/
