Της Μαρίας Νεγρεπόντη - Δελιβάνη
Τα
τελευταία χρόνια η Γερμανία, με τη συμπαράσταση και των ισχυρών οικονομιών του
ευρωπαϊκού Βορρά, πάσχιζε να εξαφανίσει, με κάθε τρόπο, το βέτο της ΕΕ, για να
λαμβάνονται δήθεν γρηγορότερα και ευκολότερα οι αποφάσεις της. Η ύπαρξή του
δημοκρατικού αυτού εργαλείου εξακολουθούσε να ενοχλεί, παρά τους σοβαρούς
ακρωτηριασμούς, τους οποίους είχε υποστεί στην πορεία του
Η μέχρι πριν από λίγο διατήρηση ακόμη του
βέτο, έστω και με αυτή την εξασθενημένη του μορφή, φαίνεται ότι θα πρέπει να
αποδοθεί στο φόβο σοβαρών αντιδράσεων του Νότου, και όχι αποκλειστικά των
“κακών παιδιών” της Ευρώπης (βλ. Ουγγαρία και Πολωνία). Οι, καταρχήν,
δικαιολογημένοι αυτοί δισταγμοί του διοικητηρίου της ΕΕ διαλύθηκαν, εν ριπή
οφθαλμού, προκειμένου να εξασφαλιστεί κατεπειγόντως η είσοδος της Ουκρανίας,
αλλά και της Μολδαβίας, στους κόλπους της ΕΕ. Δηλαδή, θεωρήθηκε απαράδεκτη η
πιθανότητα να κινδυνεύσει η είσοδος αυτών των χωρών, και όχι μόνο, εξαιτίας του
βέτο ορισμένων κρατών-μελών.
Να υπενθυμίσω ότι στις 2 Νοεμβρίου του
τρέχοντος έτους, συνήλθαν στο Βερολίνο, με πρόσκληση της Υπουργού Εξωτερικών,
17 υπουργοί Εξωτερικών και 11 κρατικοί γραμματείς. Επρόκειτο, κυρίως για
εκπροσώπους του ευρωπαϊκού Βορρά, αλλά και για υποψήφια κράτη για ένταξη, όπως
η Ουκρανία και η Τουρκία. Ως κύριο θέμα αυτής της σύναξης ήταν η κατάργηση της
ομόφωνης ψήφου, υπέρ μιας ειδικής πλειοψηφίας, που ουσιαστικά αποτέλεσε τον
πρόλογο της κατάργησης του βέτο.
Η ουσιαστική κατάργηση του βέτο συντελέστηκε
με ψήφισμα, πριν από μερικές ημέρες, και κάτω από τη σκέπη της άμεσης ανάγκης
αναμόρφωσης των συνθηκών της ΕΕ, προκειμένου «να αντιμετωπιστεί το μέλλον της
διευρυμένης Ευρώπης».
Υποβλήθηκαν 267 προτάσεις αναθεώρησης. Οι επικρατέστερες είναι αυτές, που
ενισχύουν την ασυδοσία στους κόλπους της ΕΕ και περιορίζουν ακόμη περισσότερο
την εμβέλεια του φτωχού Νότου, απέναντι στον πλούσιο Βορρά.
Αφωνία του ευρωπαϊκού Νότου
Εύλογη είναι η έκπληξη για την όντως, ανεξήγητη
τουλάχιστον εκ πρώτης όψης, απουσία αντιδράσεων από τον ευρωπαϊκό Νότο,
εναντίον της βιαστικής και ολοκληρωτικής πια κατάργησης του μοναδικού
δημοκρατικού όπλου, που είχε παραμείνει στη διάθεσή του. Και ακόμη πιο
προβληματική είναι η συναίνεση Ελλάδας και Κύπρου στη θανάτωση του βέτο.
Ιδιαίτερα της Κύπρου, που δεν θα ήταν πλήρες μέλος της ΕΕ το 2004, χωρίς το
βέτο, αλλά και της Ελλάδας που διακυβεύεται η κυριαρχία της στο Αιγαίο και όχι
μόνο. Εύλογα διερωτάται κανείς τι αντάλλαγμα θα μπορούσε να εξασφαλίσει η
απώλεια της έστω οιονεί σιγουριάς, που πρόσφερε το βέτο, ως τελευταίο οχυρό,
στις αδύναμες ευρωπαϊκές οικονομίες.
Η συνέχεια εδώ: Η κατάργηση του βέτο δεν σώζει την ΕΕ
Ανάρτηση από: https://slpress.gr/
