Α Π Ο Φ Ρ Α Δ Α των Πανελλήνων 20η Ιουλίου 1974 στην Κύπρο, ημέρα Σάββατο.
Τηρουμένων των αναλογιών:
- Ίδια και χειρότερη από την αποφράδα
Τρίτη 29η Μαΐου 1453 στην Κωνσταντινούπολη.
Τρίτη 29η Μαΐου 1453 στην Κωνσταντινούπολη.
- Ίδια και χειρότερη από την αποφράδα
Σάββατο 27 Αυγούστου 1922 στη Σμύρνη.
Σάββατο 27 Αυγούστου 1922 στη Σμύρνη.
Το «ίδια», συζητήσιμο.
Το «χειρότερη», αναντίρρητο.
Το «χειρότερη», αναντίρρητο.
Δ Ι Ο Τ Ι , προφανώς, από το 1453 έως το 1974 και ξανά και πάλιν από το 1922 έως το 1974 θα έπρεπε να ισχύσει και να επικρατήσει, μα, αλίμονο, δεν ίσχυσε καθόλου, εκείνο που έγραψε - μετά την Καταστροφή του 1974 - ο ποιητής μας Κυριάκος Χαραλαμπίδης στην «Αμμόχωστος Βασιλεύουσά» του.
«Αν ο λαός μας δεν μπορεί,
ν' αντλήσει απ' τα δεινά του,
τότε του δόθηκε άδικα,
μια τέτοια τραγωδία».
ν' αντλήσει απ' τα δεινά του,
τότε του δόθηκε άδικα,
μια τέτοια τραγωδία».
Ο ΛΑΟΣ ΜΑΣ, το σύνολο που αυτοπροσδιορίζεται ως ο Ελληνισμός και οι εκάστοτε, διαχρονικώς, ηγέτες του, δεν άντλησαν από τα δεινά - όχι μόνο του 1453, ή του 1922 και τα μετέπειτα, αλλά και από τα διδακτικότερα, εξ αποστάσεως ικανής, πανάρχαια:
- Απ’ την Ιλιάδα του Ομήρου, τον Ηρόδοτο, τον Θουκυδίδη και τον Μακρυγιάννη.
- Ούτως ώστε, «παθός - μαθός», να καταστεί σοφότερος και πιο επιδέξιος, μορφωτικά, κοινωνικά, οικονομικά, στρατιωτικά, ενωτικά - παλλαϊκά κυρίως, και, προπάντων, πολιτικά - στρατηγικά, για την εθνική του επιβίωση.ΑΠΟΦΡΑΔΑ:
- Σάββατο 20η Ιουλίου 1974 η εισβολή του τουρκικού Αττίλα στις προδομένες από το χουντικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 κυπριακές Θερμοπύλες.
- Τα λεπτομερή καθέκαστα, γνωστά από το βράδυ της Παρασκευής 19ης Ιουλίου 1974, στην Κερύνεια και σ’ όλη την Κύπρο, ως τις 14-16 Αυγούστου 1974 του 2ου Αττίλα, χωρίς να χρειαζόντουσαν ποτέ, έκτοτε, τα επιβεβαιωτικά εκ των υστέρων ευρήματα του «Φακέλου Κύπρου» για όλους όσοι τα έζησαν μέσα στην ατίμωση, την φρίκη και την καταστροφή.
Α Λ Λ Α όμως… Και αυτό το «αλλά όμως» έχει μία τεράστια, μια μοναδική, την πιο βαρύνουσα διαφορετικότητα και θεμελιώδη σημασία, συγκρίνοντάς το με τις αποφράδες του 1453 και του 1922.
-Το 1974 του Ελληνισμού στην Κύπρο, δε το ακολούθησε, όπως μετά το 1922 στη Μικρασία μας, μια κάποια Συνθήκη της Λωζάνης του 1923, ούτε και συμφωνίες «ανταλλαγής πληθυσμών», ούτε και κανένα «Σύμφωνο Βενιζέλου - Ατατούρκ»...
Και αυτό ακριβώς είναι το σπουδαιότερο:
Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ, όποιους ικανούς ή ανίκανους, επαρκείς ή ανεπαρκείς κι αν εξέλεγε ηγέτες και κυβερνήσεις και κόμματα, επί τέσσερεις δεκαετίες, στην Αθήνα και στη Λευκωσία, από το 1974 μέχρι σήμερα, 20η Ιουλίου 2019, δεν υπέκυψε, δεν υποτάχθηκε, δεν στάθηκε δυνατόν να συρθεί στην υπογραφή της Συνθηκολόγησης με τον Αττίλα.
- ΟΥΤΕ να υπογράψει τη Νομιμοποίηση της πολεμικής ήττας του 1974 και τα «κεκτημένα» των Τούρκων Εισβολέων - Επιδρομέων - Κατακτητών.
- ΟΥΤΕ τα επί μέρους «προϊόντα» της συνεχιζόμενης επί 45 χρόνια παράνομης τουρκικής κατοχής των σκλαβωμένων από τον Αττίλα ελληνικών εδαφών της Κύπρου.
- ΟΠΟΙΑ «σχέδια» και «πλαίσια» και «βάσεις» «λύσης», με τις όποιες εκδοχές ή παραλλαγές της τουρκικής απαίτησης για «λύση» Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας κι αν του έχουν μεθοδεύσει έως τώρα… από το 1974 έως το 2018, «υπό την αιγίδα» των διαδοχικών Γενικών Γραμματέων του ΟΗΕ, Κουρτ Βάλτχαϊμ, Πέρεζ ντε Κουεγιάρ, Μπούτρος - Μπούτρος Γκάλι, Κόφι Ανάν, Μπαν Κι Μουν και Αντόνιο Μανουέλ ντε Ολιβέιρα Γκουτέρες, στις λεγόμενες «διακοινοτικές» συνομιλίες…
ΣΤΗ διαχρονία, λοιπόν, των Αποφράδων του Ελληνισμού, η Αποφράδα της 20ης Ιουλίου 1974 στην Κύπρο, λόγω της συνεχιζόμενης 45 χρόνια ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ του Ελληνισμού, η οποία έχει «κωδικοποιηθεί» με τη λέξη Απορριπτισμός,
- ΔΕΝ οδήγησε στη νομιμοποίηση του Δίδυμου Κακουργήματος του Χουντικού Πραξικοπήματος και της Τουρκικής Εισβολής του 1974,
- ΔΕΝ επέτρεψε τη νομιμοποίηση του Αττίλα,
- ΟΥΤΕ τη συνθηκολόγηση με τους Τούρκους Κατακτητές,
- ΟΥΤΕ στην παράδοση της Κύπρου σε ένα κάποιο «διζωνικά επανενωμένο» προτεκτοράτο τουρκικής «ισότιμης» συγκυριαρχίας.
ΚΑΙ αυτό ήταν και είναι, υπό τας περιστάσεις, το σπουδαιότερο…
ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΚΟΜΗ ΕΝΑ, εξίσου σπουδαιότατο, το οποίο δεν πρέπει ούδ’ επί στιγμή να λησμονείται.
Εμπεριέχεται κατά τραγικό τρόπο ως το κυριότερο και τραγικότερο στους στίχους του ποιητή Κυριάκου Χαραλαμπίδη, «αν ο λαός μας δεν μπορεί ν’ αντλήσει απ’ τα δεινά του, τότε του δόθηκε άδικα μια τέτοια τραγωδία».
Διότι, τα δεινά του, είχαν πρωταίτιο τον Εθνικό Διχασμό.
Την προγονόθεν Εμφύλια Πανούκλα.
Την Φρικτή Αδελφοκτονία.
Και, ιδού λοιπόν, σπουδαιότατο πανεθνικό των Ελλήνων ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ, όλ’ αυτά τα χρόνια από την Εθνική Τραγωδία του 1974:
ΟΥΔΕΙΣ Εθνικός Διχασμός με εμφυλιο-πολεμικά σπέρματα, μπόρεσε να ξανα-τερατο-γεννηθεί έκτοτε, όσες πολιτικές, κομματικές, ιδεολογικές κ.ά. διαφωνίες, αντιπαραθέσεις, συζητήσεις, ρητορικές αντιμαχίες και αν υπήρξαν τα τελευταία 45 χρόνια. Και υπήρξαν πάμπολλες, εντονότατες, χωρίς ποτέ να ματώσει έστω και μία μύτη, μέσα στους διευρυνόμενους οσημέραι ισχύοντες κανόνες της δημοκρατικότητας.
Ε Τ Σ Ι , λοιπόν,
δύο έκτοτε μέγιστα υπό τις περιστάσεις
εθνικά,
λαϊκά,
δημοκρατικά
επιτεύγματα, αποτελούν ασφαλείς προϋποθέσεις
και εύφορο έδαφος για τις ελπίδες του αύριο.
δύο έκτοτε μέγιστα υπό τις περιστάσεις
εθνικά,
λαϊκά,
δημοκρατικά
επιτεύγματα, αποτελούν ασφαλείς προϋποθέσεις
και εύφορο έδαφος για τις ελπίδες του αύριο.
- ΠΡΩΤΗ η άρνηση υποταγής στους Κατακτητές, η Εθνική Αντίσταση στα σχέδια και τις μεθοδεύσεις επιβολής τουρκικής «λύσης» στο Κυπριακό και:
- ΔΕΥΤΕΡΟΣ ο εξοβελισμός κάθε Εθνικού Διχασμού.
Ανάρτηση από: http://geromorias.blogspot.com
