Δεν νομίζω ότι υπάρχει αμφιβολία οτι ο λαϊκισμός στην ελληνική κοινωνία έχει αρχίσει να αποτελεί το κυρίαρχο στοιχείο του δημόσιου λόγου. Σχετικά με τον ορισμό του όρου ‘’λαϊκισμός’’ υπάρχουν πολλές και διαφορετικές απόψεις στην πολιτική επιστήμη.
Θα μείνω όμως σ’ ‘ένα οικονομικό ορισμό που έδωσε ο Καθ. R. Dornbusch (1992: The Macroeconomics of Populism). Ορίζει λοιπόν τον ‘’οικονομικό λαϊκισμό’’ ως την ατεκμηρίωτη και αδικαιολόγητη υπόσχεση για ανάπτυξη και αναδιανομή του εισοδήματος χρησιμοποιώντας σύμβολα, υπεραπλουστεύσεις και εχθρούς. Περιγράφει με άλλα λόγια ο καθ. R. Dornbusch ότι ακριβώς έγινε με τα μνημόνια στην ελλ.κοινωνία.
Στην αρχή ήρθαν και μας υποσχέθηκαν γρήγορη ανάπτυξη ( το 2012 θα επανερχόταν η οικονομία σε θετικούς ρυθμούς) και επάνοδο στις αγορές. Χωρίς κάποια επιστημονική τεκμηρίωση υποχρέωσαν την ελληνική κοινωνία να ακολουθήσει έναν οδικό χάρτη που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Χρησιμοποίησαν οικονομικές υπεραπλουστεύσεις όπως ο ‘’καλός νοικοκύρης καλύπτει τα ελλείμματα’’ υποκαθιστώντας την οικονομική πολιτική με την ηθική. Και το χειρότερο δημιούργησαν εσωτερικούς εχθρούς ισοπεδώνοντας παράλληλα οποιαδήποτε αντίθετη άποψη. Στην συζήτηση για οτιδήποτε εναλλακτικό υπήρχε ο φόβος της δραχμής. Η εμμονή σε λανθασμένες λύσεις και η απογοήτευση απο την συνεχή διάψευση των προσδοκιών είχε σαν αποτέλεσμα την γιγάντωση και ενός άλλου φαινομένου αυτού της ριζοσπαστικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας.Τα αποτελέσματα είναι να αποδημείτε η οποιαδήποτε, σοβαρή φωνή, οποιαδήποτε αυθεντία που μπορούσε να προσφέρει κάτι θετικό στο θέμα της κρίσης. Το χειρότερο είναι ότι έχει εκλείψει η οποιαδήποτε ηθική βάση της λιτότητας . Η λογική πρόταση που ισχυρίζεται : ‘’κάνε οικονομία σήμερα και αποδέξου τις στερήσεις για να έχεις ένα καλύτερο μέλλον’’ δεν μπορεί πλέον να σταθεί στην ελληνική κοινωνία. Η οξύτητα του πολιτικού λόγου έχει εκμηδενίσει την οποιαδήποτε προσπάθεια για πολιτική και κοινωνική συναίνεση.
Επιπλέον αποτέλεσμα του οικονομικού λαικϊσμού είναι ο κοινωνικός ακτιβισμός . Η περίπτωση των πολιτών που αντιδρούν στους πλειστηριασμούς είναι αντιπροσωπευτικη. Πώς μπορεί να δικαιολογήσει κάποιος το γεγονός οτι η τράπεζα η οποία πλειστηριάζει το ακίνητο χρειάστηκε να ανακεφαλαιοποιηθεί βαρύνοντας το εξωτερικό χρέος, χρησιμοποιώντας τα διαθέσιμα των ασφαλιστικών ταμείων και το χειρότερο η τράπεζα η οποία έχει μετατραπεί σε πλέον σε hedge fund δεν δίνει το δικαίωμα προτίμησης (όπως έγινε και στην Κύπρο) στο οφειλέτη ;
Πολλοί οικονομολόγοι (S.W.Lewis , J. Stiglity) πιστεύουν οτι αυτή η εμμονή στην συνταγή της λιτότητας ως η μοναδική επιλογή για την επίτευξη της ανάπτυξης έχει να κάνει ή από άγνοια ή από την υιοθέτηση μιας ιδιόμορφης προτεσταντικής διάστασης του ελληνικού προβλήματος. Δυσκολεύομαι να πιστέψω οτι 1500 εξαιρετικοί οικονομολόγοι στο ΔΝΤ και 450 στην ΕΚΤ μπορεί να κάνουν ένα τόσο μεγάλο λάθος.
Από την άλλη μεριά η βεμπεριανή εξήγηση του προβλήματος που περνάει μέσα από την προτεσταντική ηθική τάξη δεν μπορεί να εξηγήσει τη στάση της διεθνή κοινότητας σε αναρίθμητες άλλες καταστάσεις (π.χ διάσωση της Deutsche bank, διαγραφή του γερμανικού χρέους, χρηματοδότηση και συνένωση των δυο γερμανιών). Άρα τι μένει; Μένει η σκοπιμότητα δημιουργίας τεχνητών αδιέξοδων για την διόγκωση του λαϊκισμού στην Ελλάδα.
Ανάρτηση από: https://odosdrachmis.gr
