Ξέρουμε τους γνωστούς παραμυθάδες της μετανεωτερικότητας, τους μονίμους ξενόφιλους που παριστάνουν τους φιλόξενους και τους ανθρωπιστές, τους παγκοσμιόφρονες κατά δήλωση αντιρατσιστές, τους πιστούς του δικαιωματισμού, τους δημοσιογραφούντες προοδευτικούς με την μελιστάλαχτη φωνή και το βλαχοκοσμοπολίτικο lifestyle.
Ξέρουμε τις ανεκδιήγητες ακαδημαϊκές ελίτ με τις... δήθεν δημοκρατικές απόψεις που συνοψίζονται στην απόλυτη προσαρμογή στα πολιτικά και ηθικά κελεύσματα του διεθνοποιημένου καπιταλισμού.
Η πιάτσα των προπαγανδιστών της πολιτισμικής και οικονομικής παγκοσμιοποίησης, όμως, διαθέτει στα ΜΜΕ της και αρκετούς "χιουμορίστες".
Ρόλος και ευθύνη αυτών των τελευταίων είναι η σαρκαστική αποδόμηση, μέσω της γελοιοποίησης, κάθε φωνής που επιχειρεί να καταγγείλει τα ιδεολογήματα των "ανοικτών συνόρων". Κατά προέκταση και τον οργανωμένο εποικισμό ενός μεγάλου τμήματος της δυτικής Ευρώπης από στίφη λίγο ή πολύ εξαθλιωμένων λαθρομεταναστών, οι οποίοι πολιτικώς και πρακτικώς καθοδηγούνται και μετακινούνται μέσω διαφόρων ΜΚΟ, οι οποίες λειτουργούν ως επιδοτούμενοι σύγχρονοι "δουλέμποροι".
Τους λαθρομετανάστες αυτούς η κυρίαρχη πολιτική ορθότητα τους βάφτισε με το έτσι θέλω συλλήβδην "πρόσφυγες", έτσι ώστε να παρακαμφθούν οι όποιες κοινωνικές ή νομικές ενστάσεις. Οι εν λόγω λαθρομετανάστες εμφανίζονται ως κάτοχοι κάποιων μεταπολιτικών, μη ιστορικώς κεκτημένων ατομικών, ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Η μέθοδος αυτών που επιχειρούν να γελοιοποιήσουν τον πατριωτισμό είναι πάντα η ίδια: η αποσπασματική παράθεση κάποιων όντως ακροδεξιών προς γελοιοποίηση απόψεων για την κατασκευή μιας αληθοφανούς καρικατούρας. Μιας καρικατούρας που στοχεύει πλέον τις αξίες και τα πιστεύω του εθνικώς ταυτοποιημένου πολίτη. Δηλαδή, κάθε δημοκράτη που αισθάνεται πατριώτης, οι ευαισθησίες του οποίου είναι για τον καθεστωτικό εντεταλμένο "χιουμορίστα" είναι για γέλια.
Οι παγκοσμιόφρονες χλευάζουν...
Ως γνωστόν, οι λαθρομετανάστες υφίστανται τις όντως απαράδεκτες συνθήκες "φιλοξενίας", ιδίως σε μισοδιαλυμένες χώρες, όπως η Ελλάδα, η οποία κατάντησε πλέον ένα μεγάλο hot spot. Αντιμετωπίζονται συχνά με δυσανεξία και καχυποψία από τους λαούς που ιστορικώς κατοικούν σε αυτές τις χώρες. Ο σαρκασμός, λοιπόν, των συντηρητικών αντανακλαστικών μεγάλης μερίδας πολιτών έχει ως κύριο στόχο την στυγνή λογοκρισία των κοινωνικών και πολιτικών αντιστάσεων. Αντιστάσεις που σε κάποιες περιπτώσεις εκφράζονται με δεξιές ή αδέξιες ρητορικές ξενοφοβίας.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για διαμαρτυρία πολιτών γι’ αυτήν την παράλογη πολιτική, πολιτισμική και κοινωνική κατάσταση που δημιουργείται σε τοπικές κοινωνίες μέσω του λεγόμενου προσφυγικού. Οι σύγχρονες μορφές πολιτικού γέλιου και τα συνήθη αντικείμενα χλευασμού που επιλέγονται και που καλλιεργούνται στο πλήθος των λαϊφσταϊλάτων παγκοσμιοφρόνων δήθεν προοδευτικών, επιχειρούν να καλύψουν την αλήθεια, να την γελοιοποιήσουν τόσο όσο χρειάζεται, ώστε να μην ακούγεται πια πουθενά.
Αυτό το δουλικά κυνικό γέλιο του παγκοσμιόφρονα προπαγανδιστή αντλεί την ισχύ της ειρωνείας του από τα πάθη, τα οποία άλλοτε έκαναν έκκληση στη θλίψη, στο σεβασμό, στη συμπάθεια, στην κοινή λογική, ή ακόμα και στην οργή των λαϊκών καθημερινών ανθρώπων. Έτσι, λόγου χάρη λοιδορήθηκαν από τους ελιτοποιημένους ανιαρούς αφηγητές της μετανεωτερικότητας σαν "βλάχικες" και απαρχαιωμένες οι ιστορικές μνήμες και οι περισσότερες παραδόσεις.
Μεταξύ αυτών είναι η δημοτική μουσική, τα ηρωικά αφηγήματα που σχετίζονται με τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες του ελληνικού λαού, με τους λαϊκούς καημούς για τις χαμένες πατρίδες της Ανατολής, με τη μαζικότητα της αντίστασης την περίοδο της γερμανικής κατοχής, με τις μαζικές διαμαρτυρίες για την παραχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας κ.α.
Τα εξαμερικανισμένα δισέγγονα
Έτσι η Ελλάδα, δηλαδή μία από τις πιο ειρηνικές και φιλόξενες κοινωνίες του Δυτικού Κόσμου, εκεί που άλλωστε κάποτε εφευρέθηκε και ο "Ξένιος Ζευς", στιγματίστηκε με το έτσι θέλω σαν ξενόφοβη, θρησκόληπτη, ρατσιστική, γεμάτη εθνικιστικές προκαταλήψεις και βάρβαρα έθιμα. Παράλληλα, εξαφανίστηκαν πλέον τα συνήθως αφελή "εθνικιστικά" ανέκδοτα με τους Έλληνες, τους Ιταλούς, τους Γερμανούς, τους Αμερικάνους, τους Τούρκους κλπ. που πέφτουν θύματα της έμφυτης πονηριάς των Ελλήνων.
Κάποτε, η ειρωνική διάθεση και το γέλιο, έστω και οι καραγκιόζηδες, αμφισβητούσαν πηγαία και αυθόρμητα τον συμβολικό κόσμο, τις ιδεολογίες ή το lifestyle των κύκλων της εκάστοτε εξουσίας.
Σήμερα, τα εξαστισμένα και εξαμερικανισμένα δισέγγονα του θεάτρου των ιδεολογικών σκιών έχουν ταυτιστεί απόλυτα με τις "πολιτικά ορθές" αξίες του νέου παγκοσμιοποιημένου δεσποτισμού.
Με άλλα λόγια, κάποτε το γέλιο πολιτικοποιούσε, ή έτεινε στην κοινωνική και πολιτική απελευθέρωση και στην χειραφέτηση των ανθρώπων από το σκοταδισμό.
Σήμερα τείνει πιο συχνά στην υποταγή των εξατομικευμένων ιδιωτών στις πολιτικές και πολιτισμικές επιλογές των διαφόρων μισθοφόρων που παίζουν τον ρόλο των ελίτ.
Τείνει, επίσης, στην υποταγή στις ολοκληρωτικές ιδεοληψίες μιας εξατομικευμένης ανθρωπότητας, ή μιας παγκόσμιας δήθεν ανοιχτής κοινωνίας, η οποία αποτελείται από περιφερόμενους νομάδες ή κατά φαντασίαν δικαιωματούχους καταναλωτές.
Επί της ουσίας, επιδιώκεται η αναισθητοποίηση και εξουδετέρωση των κοινωνικών αντιδράσεων, η εξαφάνιση των στοιχειωδών συλλογικών και πολιτικών αξιών των δημοκρατικών κοινωνιών του Δυτικού Κόσμου.
Με αυτήν την πλήρη πολιτική μεταστροφή, το "πολιτικώς ορθό" γέλιο δεν εκπορεύεται πλέον από τη λαϊκή του παρακαταθήκη, αλλά από τους υπονόμους του μεταεθνικού πολιτικού καθεστώτος που το οριοθετεί και το νομιμοποιεί στις κοινωνικές συνειδήσεις.
Ανάρτηση από: https://slpress.gr
