Πώς εκπαιδεύουμε ανέργους στην αργομισθία

Η ανυπαρξία στοιχειώδους οργάνωσης, συντονισμού και προγραμματισμού, μεταμφιεσμένη σε Πρόγραμμα Κοινωφελούς Εργασίας.

Του Α.Κ.

Μπορώ να προσθέσω στα μεταμφιεσμένα χαρακτηριστικά την αμεριμνησία, την ανευθυνότητα, την ανωριμότητα, την αναισθησία, τον κυνισμό και γενικά ό,τι χαρακτηρίζει την κακοδαιμονία της νεοελληνικής μας πραγματικότητας.
Ας εξηγηθώ, όμως, με ένα σύντομο ιστορικό: Προσλήφθηκα ως δασεργάτης σε δασαρχείο στα πλαίσια του προγράμματος κοινωφελούς εργασίας του ΟΑΕΔ «Πυροπροστασία 2018».

Ιούλιος του 2018. Πρώτες μέρες και πρώτες εντυπώσεις. Κάτι σαν αμηχανία(;), έκπληξη(;), δυσφορία(;) από την πλευρά του δασαρχείου. Μία εξήγηση είναι ότι -όπως πληροφορηθήκαμε- ενημερώθηκαν σχεδόν την τελευταία στιγμή ότι ένας αριθμός ατόμων θα προστεθεί στο προσωπικό τους… Κάποιοι μεγάλοι σχεδιαστές στην Αθήνα, που καταπολεμούν την ανεργία, θεώρησαν περιττό να ρωτήσουν, να ενημερώσουν, να συντονιστούν…

Μετά την αρχική αμηχανία, ακολούθησε κάποια υποτυπώδης προσπάθεια οργάνωσης. Παλιά εργαλεία βγήκαν από τις αποθήκες (τα εργαλεία που προέβλεπε το πρόγραμμα, καθώς και οι φόρμες εργασίας, έφτασαν στα χέρια μας αρχές Δεκεμβρίου, όταν πια και οι καιρικές συνθήκες δεν επέτρεπαν να εργαστούμε). Άντε λοιπόν να πάμε στο δάσος (στα περιαστικά κατ’ αρχήν) για να δουλέψουμε «προληπτικά» και «αντιπυρικά».

Πώς να πάμε; Με το λεωφορειάκι των οκτώ (8) θέσεων που διαθέτει το δασαρχείο; Πέντε δρομολόγια να πάμε και πέντε για να επιστρέψουμε και η «Πυροπροστασία 2018» μετατρέπεται σε μια γελοία εκδρομή!

Ποιοι να πάμε στο δάσος; Άνθρωποι που κάποιοι κυριολεκτικά δεν έχουν ξαναπατήσει σε χώμα; Που δεν έχουν την παραμικρή εμπειρία σε χειρωνακτική εργασία;

Συνυπολογίζοντας τις ελλείψεις μόνιμου προσωπικού (π.χ. σε οδηγούς), διαμορφώθηκε πολύ γρήγορα μια δυσλειτουργική κατάσταση και αρχίζουμε κάποιες μέρες να παραμένουμε στους χώρους του δασαρχείου, χωρίς να κάνουμε τίποτα! Μα τίποτα!

Εδώ λοιπόν έχουμε ένα κρίσιμο σημείο: Όπου οι δικαιολογίες για τα διάφορα αντικειμενικά προβλήματα γίνονται άλλοθι!

Άλλοθι για να διαμορφωθεί σύντομα μία κατάσταση αργομισθίας. Όπου επικαλούμενοι κάποια υπαρκτά προβλήματα, δεν κάνουμε πια κυριολεκτικά τίποτα τις περισσότερες μέρες!

Αρχίζει λοιπόν ο καιρός να περνάει «χαλαρά». Ο χειμώνας εκ των πραγμάτων περιορίζει τις μέρες που υπάρχει δυνατότητα εργασίας στην ύπαιθρο και έτσι προχωράμε σιγά-σιγά για την άνοιξη και τη λήξη του προγράμματος τον Μάρτιο.
Όμως επίκεινται εκλογές και στη θλιβερή νεοελληνική μας πραγματικότητα συνηθίζεται οι ψηφοφόροι να πρέπει να είναι χαρούμενοι!

Παράταση λοιπόν του προγράμματος για άλλους 8 μήνες και αντικειμενικά παράταση μιας οριστικά πια διαμορφωμένης κατάστασης αργομισθίας!
Στο σημείο αυτό θα κάνω μια μικρή στάση. Μέχρι εδώ στην περιγραφή μου υπαινίχθηκα ευθύνες της διοίκησης. Έχει όμως ενδιαφέρον να περάσουμε λίγο και στην αφεντιά μας, στους «εργαζόμενους» πρώην ανέργους.

Ανατρέχοντας στις πρώτες εβδομάδες, κάνω μια εκτίμηση ότι ήμασταν τρεις κατηγορίες: Κάποιοι (πολύ μικρό ποσοστό) με διάθεση πρωτοβουλίας, έτοιμοι να δραστηριοποιηθούν ακόμα και μόνοι τους. Δεύτερη κατηγορία (η πλειοψηφία) άνθρωποι με διάθεση να δουλέψουν ευσυνείδητα μέσα σε ένα στοιχειωδώς οργανωμένο εργασιακό περιβάλλον. Και μια τρίτη κατηγορία(μικρό ποσοστό αλλά «δηλητηριώδες»), κάποιοι συνειδητά τεμπέληδες και πονηροί!

Από άτομα της πρώτης κατηγορίας έγιναν προσπάθειες να καλλιεργηθεί μεταξύ μας μια αντίληψη-να την πω-«συνειδητής πρωτοβουλίας», δηλαδή, παρά τα αντικειμενικά προβλήματα και ακόμα και με το δασαρχείο να αδιαφορεί, να βρίσκουμε έναν τρόπο κάτι ελάχιστο έστω, πάντα να κάνουμε.

Έπεσαν στο κενό!

Κάποια στιγμή υποβλήθηκε εγγράφως ερώτημα προς το δασαρχείο, που εστίαζε στο μέγεθος της οικονομικής ζημιάς του Δημοσίου από τη δεδομένη κατάσταση αργομισθίας. Η απάντηση μπορεί να χαρακτηριστεί από αφελής έως προκλητική! (Ήταν ουσιαστικά μια ομολογία συναίνεσης στην αργομισθία.)

Σήμερα λοιπόν, οι παραπάνω τρεις κατηγορίες, φοβάμαι ότι είναι πλέον μία: «χαρούμενοι» αργόμισθοι, που κατά βάθος δεν θέλουν πια να λυθούν τα αντικειμενικά προβλήματα και να μπορέσουν επιτέλους να εργαστούν!

Καλλιεργούνται επίσης τελευταία προσδοκίες για παράταση του προγράμματος που λήγει τον Νοέμβριο.

Συνοψίζω: Εκτιμώ ότι το 70-80% του συνολικού χρόνου εργασίας μας είναι αυτό που παραπάνω ονομάζω Αργομισθία. Είναι διαμορφωμένη μια κατάσταση αμεριμνησίας, προκλητικότατη κατά τη γνώμη μου γι’ αυτούς που ακόμα δουλεύουν σε αυτήν τη χώρα και πληρώνουν φόρους για να χρηματοδοτούν παρόμοια προγράμματα, αλλά και το συγκεκριμένο Δημόσιο γενικότερα. Θα αντιπαρέλθω το γελοίο επιχείρημα εφησυχασμού, ότι το πρόγραμμα χρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Από ό,τι ξέρω, χρηματοδοτείται και από εθνικούς πόρους, αλλά εν πάση περιπτώσει και οι ευρωπαϊκοί πόροι έχουν μια δικιά μας συμμετοχή. Δεν «βρέχει λεφτά» στις Βρυξέλλες!

Στον ορίζοντα δεν διαφαίνεται κάποια αναλαμπή συνειδητής αυθυπέρβασης (αυτό το ελάχιστο που χρειάζεται καμιά φορά-ένα πρώτο βήμα-για να αρχίσουν τα πράγματα να προχωράνε.)

Μια βαθιά απογοήτευση… κανένας δεν ντρέπεται…! Όλα καλά. Εφτά η ώρα το πρωί υπογράφουμε (για την προσέλευσή μας) και τρεις η ώρα το μεσημέρι ξανά υπογράφουμε, ευχαριστημένοι που έπεσε το μεροκάματο των 20 ευρώ για να πίνουμε καφέδες 8 ώρες!

Κανένας προβληματισμός! Καμιά υποψία ότι το «μοντέλο» δεν δουλεύει πια (αν δούλεψε ποτέ) και ότι έχει αποδειχτεί η «εγκληματικότητά» του. Καμία σύνδεση με τις αιτίες της περιβόητης «κρίσης» μας.

Και μελαγχολία για όποιον θέλει να δει τα αυτονόητα. Δουλειά υπάρχει πολλή και πραγματικά τα προγράμματα Κοινωφελούς Εργασίας θα μπορούσαν, στη φάση που είμαστε, να αποτελέσουν ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο ανάκαμψης, με την προϋπόθεση ενός ελάχιστα σοβαρού σχεδιασμού. Και με την προϋπόθεση βέβαια ότι ο Νεοέλληνας θα αποφασίσει να ιδρώσει ξανά!

Υ.Γ.: Επειδή δεν θέλω να εκθέσω μόνο το συγκεκριμένο δασαρχείο στο οποίο είμαι τοποθετημένος, και επειδή ξέρω ότι και στα υπόλοιπα η κατάσταση είναι λίγο χειρότερη ή λίγο καλύτερη, σε κάποια σημεία είμαι κάπως ασαφής και υπογράφω μόνο με τα αρχικά μου. Τα στοιχεία μου είναι γνωστά στον διαχειριστή της ιστοσελίδας.

Ανάρτηση από: http://ardin-rixi.gr