Μια περίεργη κοινωνική ψυχολογία. Με παράδοξα στοιχεία και μείξεις. Η ανησυχία της κοινωνίας κορυφώνεται για τα εθνικά θέματα και το μεταναστευτικό. Αυτά καταλαμβάνουν την πρώτη θέση σε όλες τις δημοσκοπήσεις. Και μαζί μια ιδιότυπη αισιοδοξία ότι ίσως κάτι να βελτιωθεί στην οικονομία.
Το «επιτελικό κράτος» σε ένα μεταίχμιο. Τα μεγάλα ζητήματα προκαλούν μπερδέματα, παρομοίως και η απόσταση που έχουν οι διακηρύξεις από τις πράξεις. Ο ρεβανσισμός που εκδηλώνεται στους μηχανισμούς και τις σκληρές πελατειακές σχέσεις, καθώς και τα διάφορα κέντρα που ενεργοποιούνται, δημιουργούν προβλήματα στην εικόνα και τον μύθο που θέλει να προωθήσει η κυβέρνηση. Τα αποθέματα συναίνεσης που της δόθηκαν μπορούν γρήγορα να εξαντληθούν. Τα πρώτα σημάδια φάνηκαν στη διαχείριση του προσφυγικού και τους κλυδωνισμούς που δημιούργησε στο νεοδημοκρατικό στρατόπεδο. Τώρα με τα ελληνοτουρκικά στο κόκκινο, νέοι πονοκέφαλοι και δυσκολίες μπορούν να οδηγήσουν σε έκρυθμες καταστάσεις.
Το «επιτελικό κράτος» προωθεί μέρα με τη μέρα την ιδιωτικοποίηση πολλών σφαιρών της οικονομικής και κοινωνικής ζωής και η ιδιωτική πρωτοβουλία επιτέλους «απελευθερώνεται». Παράλληλα, τηρώντας τις υποσχέσεις, προωθεί παντού και με υπερβάλλοντα ζήλο το παράγγελμα «νόμος και τάξη». Όμως η κοινωνία και η χώρα δεν είναι επιχείρηση κι ούτε τιθασεύονται με αστυνόμους, διευθυντές προσωπικού, επιστάτες και ρουφιάνους. Η νομιμοποίηση και η συναίνεση κινδυνεύουν, αφού επιπλέον η κυβέρνηση –με τη φορεσιά του ΣΕΒ– είναι γυμνή μπροστά στα εθνικά ζητήματα και τις απειλές. Κι αυτό βγάζει μάτι. Το έχουν πάρει χαμπάρι, ανησυχούν, γι’ αυτό και το μελετούν οι δημοσκόποι.
Αρχίζει πια να καταγράφεται ως μόνιμο και δομικό στοιχείο της πολιτικής ζωής το να έχουμε μια κακή κυβέρνηση και μια τρισχειρότερη αντιπολίτευση. Ο διπολισμός που επιχειρείται να στηθεί δεν έχει βάθος και τα αξιακά φορτία δεν διαφέρουν ουσιαστικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ έστρωσε το δρόμο «με ευαισθησία» για να τον ολοκληρώνει σήμερα η Ν.Δ. «με υπευθυνότητα». Σε όλους μάλιστα τους τομείς. Οικονομία, κοινωνική μέριμνα, εξωτερική πολιτική, εθνικά ζητήματα.
Από την οργανωμένη (διακομματικά) προσπάθεια χειραγώγησης για τη Χάγη έως την εμφανώς δεξιά, αντιλαϊκή ατζέντα στην εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής: ιδιωτικοποιήσεις, αντι-απεργιακό και αντι-διαδηλωσιακό κλίμα. Το ξέρουμε άλλωστε διαχρονικά: Οι φτωχοί είναι για επιδόματα και φιλανθρωπίες. Οι πλούσιοι κλείνουν τις δουλειές. Η αστυνομία βάζει τάξη…
Και τώρα το «παιχνίδι» χοντραίνει κι άλλο. Δεν παίζεται μόνο στο Αιγαίο ή νοτίως της Κρήτης, όπου μπορεί να υπάρχει πετρέλαιο ή φυσικό αέριο. Η αρένα εκτείνεται σε όλη την Ν.Α. Μεσόγειο. Με συνωστισμό πολεμικών πλοίων, πολυεθνικών εταιριών, «σιδερικών» πάσης φύσεως, με νέες βάσεις, με μετακινήσεις στρατευμάτων και μη επανδρωμένων αεροσκαφών. Σε όλα τα ταξίδια και τις συναντήσεις απλώνονται χάρτες, κλείνονται συμφωνίες, τροποποιούνται σύνορα και περιοχές κυριαρχίας.
Το εφήμερο νεοδημοκρατικό «επιτελικό κράτος» σαν καρυδότσουφλο (όπως και η σύγχρονη Ελλάδα μετά τα «μασάζ» που υπέστη 10 χρόνια τώρα) θα ταρακουνηθεί μέσα στις φουρτούνες που έρχονται, μαζί με ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Η εκδήλωση μιας μεγάλης εθνικής κρίσης θα φέρει στην επιφάνεια κι άλλες παραλλαγές και σχήματα.
Μέσα σε όλα αυτά, υπάρχει μια μεγάλη ανάγκη, επιτακτική και κρίσιμη: Ένα εθνικό και λαϊκό, κοινωνικό και πατριωτικό, πολιτικό ρεύμα που να αντισταθεί σε όλες τις καλυμμένες και ανοικτές προσπάθειες αποψίλωσης της χώρας, διάλυσης της κοινωνίας, μείωσης της εδαφικής, εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας.
Ανάρτηση από: https://edromos.gr/
