Αν κανείς προσπαθήσει να δει το ελληνικό κράτος, την πολιτική και οικονομική ελίτ σαν να ήταν Τούρκος υψηλός αναλυτής και να εξετάσει από τις πολιτικές πρακτικές το κράτος ως κέντρο ισχύος της Ελλάδας, θα παρατηρούσε, πιστεύω, ευχάριστα για αυτόν πράγματα!
Πρώτα θα έβλεπε το ελληνικό κράτος άκρως κομματικοποιημένο. Ένα κράτος επί δεκαετίες ανίκανο ή αδιάφορο να περιορίσει, τα στοιχειώδη, όπως την παραοικονομία και το λαθρεμπόριο. Όμως, την ίδια στιγμή, φορτώνει με φόρους τους κοινωνικά αδύνατους, χαρίζοντας ταυτόχρονα δισεκατομμύρια στις τράπεζες και στην συνέχεια τις πουλάει σε ξένους, μάλιστα στους πλέον τυχοδιώκτες.
Επίσης βλέπει ένα κράτος, του οποίου η αστυνομία τραμπαλίζεται μεταξύ αδράνειας και αγριότητας, ανάλογα με το κόμμα που κυβερνά. Επίσης, μια προβληματική δικαστική εξουσία και μία πολιτική ελίτ, η οποία, εδώ και δεκαετίες, μετατρέπει τα εθνικά στρατηγικά ζητήματα σε κομματικούς καυγάδες, χωρίς να διαμορφώνει εθνική στρατηγική.
Βλέπει ένα κράτος στο οποίο δύο, τουλάχιστον, υπουργοί εθνικής Άμυνας έκλεβαν επί οκτώ χρόνια τις ένοπλες δυνάμεις, με τον πρωθυπουργό τους, τον κύριο Σημίτη, να δηλώνει άγνοια με απροσποίητη κουτοπονηριά. Όλα αυτά, αφού είχε ήδη "γκριζάρει" αρκετές νησίδες της εθνικής επικράτειας. Μάλιστα, άρχισε και εκστρατεία υπέρ του ενδοτισμού, έναντι της Τουρκίας! Τέλος, ένα κράτος που άφησε τις ένοπλες δυνάμεις εγκαταλελειμμένες επί χρόνια στην επίκληση του πατριωτισμού και στην μεγαλαυχία.
Τρίβει τα μάτια του ο Τούρκος!
Αν έως τις αρχές του 2010, ο υποθετικός Τούρκος αναλυτής θα έτριβε τα μάτια του και θα εύφραινε με τις αναφορές του την καρδιά των κυβερνητικών προϊσταμένων του, αυτό θα οφειλόταν στο γεγονός πως δεν μπορούσε να φανταστεί τα όσα θα ακολουθούσαν με τα μνημόνια. «Όχι, λάθος θα κάνω», θα σκέφτηκε ο υποθετικός Τούρκος, μόλις διαπίστωσε ότι σύσσωμη η ελληνική πολιτική ελίτ, από την άνοιξη του 2010 και με τις ευλογίες της οικονομικής παρασιτικής ελίτ, παρέδωσε στη Γερμανία και στο ευρωπαϊκό διευθυντήριο την πολιτική κυριαρχία της χώρας.
Και για να ολοκληρωθεί ο πολιτικός εξευτελισμός του ελληνικού κράτους, ο έλεγχος ασκούνταν από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ακόμη, ο Τούρκος αναλυτής μας θα διαπίστωνε έκτοτε, πως ενώ όλα τα πολιτικά κόμματα εκφωνούσαν προεκλογικά αντιμνημονιακές ιερεμιάδες, μόλις κέρδιζαν τις εκλογές, ψήφιζαν το δικό τους μνημόνιο! Με τον ΣΥΡΙΖΑ να τους ξεπερνάει.
Ο φορέας που υποδύεται την Αριστερά ψήφισε το τρίτο μνημόνιο, αφού έριξε στον σκουπιδοτενεκέ την λαϊκή κυριαρχία, έτσι όπως είχε καταγραφεί στο δημοψήφισμα του 2015. Και την έριξε για να παραμείνει στην εξουσία. Θα παρατηρούσε ακόμη ο Τούρκος αναλυτής ότι η ελληνική παρασιτική οικονομική ελίτ, από την πλευρά της, ζητούσε σταθερά επιπλέον οικονομική αποστράγγιση των πολιτών, περαιτέρω περιστολή των κοινωνικών δικαιωμάτων και επιπλέον επιδοτήσεις.
Γη και ύδωρ στις ΗΠΑ
Και μετά στο οπτικό του πεδίο θα επανεμφανίζονταν οι Αμερικανοί. Θα γνώριζε ασφαλώς ο υποθετικός Τούρκος αναλυτής, πως η Ελλάδα από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν υπό τον γεωπολιτικό έλεγχο των ΗΠΑ, όπως άλλωστε και η Τουρκία. Αλλά ήταν κάπως χαλαρά τα αμυντικά και γεωπολιτικά δεσμά. Έπρεπε, λοιπόν, να σφίξουν, καθότι η Ανατολική Μεσόγειος άρχισε να εμφανίζει πολλές αναταράξεις.
Έτσι, ενώ η χώρα του Τούρκου αναλυτή έπαιρνε αποστάσεις από την αμερικανική ηγεμονία, η Ελλάδα αντιθέτως βυθιζόταν βαθύτερα χάρη στον πρόθυμο ΣΥΡΙΖΑ και στην συναινούσα ΝΔ που έσπευσαν να δώσουν γη και ύδωρ στις ΗΠΑ. Έδωσαν στρατιωτικές διευκολύνσεις σωρηδόν, χωρίς καν αντάλλαγμα, εκτός από ένα μπράβο. Επιπλέον απέκλεισαν από κοινού, κατόπιν εντολής των ΗΠΑ, τις μόνες σοβαρές επενδύσεις, τις κινεζικές, αφήνοντας βέβαια ελεύθερο το πεδίο στα παντζάρια!
Τι θα έβλεπε, λοιπόν, όχι μόνο ο Τούρκος αλλά ο οιοσδήποτε παρατηρητής; Ένα κράτος ημιασύντακτο, μια πολιτική ελίτ φοβική και πρόθυμη να παραδώσει κυριαρχία για να διατηρήσει την εξουσία και μια οικονομική ολιγαρχία απολύτως ενδοτική, για να μην πούμε χειρότερα. Οπότε, κάπου μεταξύ 2015 και 2016, μετά την οριστική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ, η Ελλάδα είχε ολοκληρώσει τον κύκλο έκπτωσης σε κράτος περιορισμένης κυριαρχίας.
Άρα ανοιγόταν δρόμος και για την Τουρκία να διεκδικήσει μερίδιο ελληνικής κυριαρχίας εμπράκτως και όχι μόνο ρητορικά. Ήταν τότε περίπου, που διατύπωσε ο κύριος Ερντογάν τα σύνορα της καρδιάς του για την Τουρκία. Και ξεκίνησε πρόσφατα να κάνει πραγματικότητα κρίσιμη πτυχή αυτών των συνόρων και της "Γαλάζιας Πατρίδας" του, με το σύμφωνο μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης.
Αντίσταση στον ενδοτισμό
Οι Έλληνες πολιτικοί αντέδρασαν παραπαίοντας μεταξύ κάποιου ενδεχόμενου ενδοτισμού και παθιασμένων δηλώσεων για το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της θάλασσας. Παράλληλα ξεκίνησαν, ορθά, να ασκούν διπλωματία νομικής υποστήριξης από τρίτες χώρες. Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, αλλά και γειτονικές χώρες περιορίστηκαν ευλόγως σε θετικές για εμάς ανακοινώσεις. Τα τηλεοπτικά κανάλια της παρασιτικής ολιγαρχίας τις παρουσιάζουν σαν να επρόκειτο για καθοριστικές νίκες, την ίδια ώρα που ο Ερντογάν τις περιφρονεί.
Υπήρχε περίπτωση κάποια ξένη κυβέρνηση να δηλώσει δημόσια ότι είναι εναντίον του διεθνούς δικαίου και του δικαίου της θάλασσας; Ωστόσο, αυτά τα ίδια κανάλια, ως εάν να έχουν αναλάβει ρόλο εκλαϊκευτών της τουρκικής προπαγάνδας στην Ελλάδα, εμφανίζουν τον Ερντογάν πανίσχυρο και το κακό που θα βρει την Ελλάδα σχεδόν αναπόφευκτο, εάν δεν κάνει υποχωρήσεις. Κι όλα αυτά μετά ή πριν από κάποια τουρκική σαπουνόπερα!
Τι δυνάμεις απομένουν σε αυτή τη χώρα, οι οποίες να είναι σε θέση να αντιταχθούν στον έρποντα ενδοτισμό; Απομένει το μεγαλύτερο, αλλά όχι συντριπτικό τμήμα των Ελλήνων πολιτών σε ασύντακτη κατάσταση. Ενδεχομένως απομένουν και κάποιοι ανώτεροι στρατιωτικοί, διπλωμάτες, δικαστικοί, καθηγητές, διανοούμενοι. Θα αντιταχθούν δημόσια στον ενδοτισμό, ή θα προσαρμοστούν οι περισσότεροι;
Πρόκειται για τις μόνες θεσμικές ηγετικές ομάδες που έχουν απομείνει στην ελληνική κοινωνία, μαζί με δυο μικρά κόμματα σε λίγα έδρανα στην άκρη της Βουλής. Επιπλέον, αν δεν κάνω λάθος, υποβόσκει ένας κοινωνικά λανθάνων πατριωτισμός, κυρίως ως αίτημα αξιοπρέπειας, ο οποίος, όμως, αναζητά και προς το παρόν τουλάχιστον δεν βρίσκει προοδευτική πολιτική έκφραση.
Ανάρτηση από: https://slpress.gr/
