Rudi Dutschke, der Akteur und Sprecher von 1967-68, Alumni, hier am 23.11. 1979 als Redner auf der Veranstaltung der Alternativen Liste «Was 1980 wŠhlen» im Audimax der FU Berlin.
Του Γ.Ν.Κ.
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΑΡΞΙΣΤΗΣ ή ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ;
Είθε μετά τα σχόλια, να αναζητηθεί η Αλήθεια στο Κοινωνείν. Στις εκκλησίες, που ΟΛΟΙ αρνήθηκαν να στηρίξουν το 2011 , φτιάχνοντας κόμματα.
Είθε, όπου δύο ή τρεις, εκεί όπου ο καθένας βρίσκεται να συγκροτεί εκκλησία. Τη μόνη μορφή οργάνωσης, όπου ο αληθής λαός ΑΝΑΖΗΤΕΊ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, ενώ ζει και αποφασίζει σε κατάσταση ελευθερίας.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ
Ἔλεγεν οὖν ὁ Ἰησοῦς πρὸς τοὺς πεπιστευκότας αὐτῷ Ἰουδαίους· ἐὰν ὑμεῖς μείνητε ἐν τῷ λόγῳ τῷ ἐμῷ, ἀληθῶς μαθηταί μού ἐστε,
καὶ γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς.
(Κατά Ιωάννη, 8:31-32)
—
«Το αληθεύειν εστί κοινωνείν«, κατά τον Αριστοτέλη.
—
Και «Εάν μεν κοινωνήσωμεν αληθεύομεν, εάν δε ιδιωτεύσωμεν ψευδόμεθα» (Ηράκλειτος).
—
ΚΑΙ Ο ΡΟΥΝΤΙ ΝΤΟΥΤΣΚΕ; Για τον Ντούτσκε «Η ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ» ΚΑΙ Η ΑΠΟΪΔΕΟΛΟΓΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ήταν «καθήκον και βασική προϋπόθεση για τη σοσιαλιστική θέση». Γι αυτό και ομολογούσε πως ο ίδιος δεν «έγινε σοσιαλιστής για να υπερασπίζεται το άδικο και το ψέμα» και ότι η καταστροφή της Δρέσδης από τους συμμάχους, λίγο πριν λήξη ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος, ή τα σταλινικά Γκουλάκ είναι το ίδιο κατακριτέα με τον βομβαρδισμό του Βιετνάμ από τους Αμερικανούς ή την σφαγή των Καλαβρύτων από τους Ναζί».( από κείμενο του Β.Στοιλόπουλου)
Παλιότερα, έχω γράψει πως στα χρόνια της δικτατορίας και του αντιδικτατορικού αγώνα, ΔΕΝ ΡΩΤΟΥΣΑΜΕ ΤΗΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΔΙΠΛΑΝΟΥ ΜΑΣ.Ἔλεγεν οὖν ὁ Ἰησοῦς πρὸς τοὺς πεπιστευκότας αὐτῷ Ἰουδαίους· ἐὰν ὑμεῖς μείνητε ἐν τῷ λόγῳ τῷ ἐμῷ, ἀληθῶς μαθηταί μού ἐστε,
καὶ γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς.
(Κατά Ιωάννη, 8:31-32)
—
«Το αληθεύειν εστί κοινωνείν«, κατά τον Αριστοτέλη.
—
Και «Εάν μεν κοινωνήσωμεν αληθεύομεν, εάν δε ιδιωτεύσωμεν ψευδόμεθα» (Ηράκλειτος).
—
ΚΑΙ Ο ΡΟΥΝΤΙ ΝΤΟΥΤΣΚΕ; Για τον Ντούτσκε «Η ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ» ΚΑΙ Η ΑΠΟΪΔΕΟΛΟΓΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ήταν «καθήκον και βασική προϋπόθεση για τη σοσιαλιστική θέση». Γι αυτό και ομολογούσε πως ο ίδιος δεν «έγινε σοσιαλιστής για να υπερασπίζεται το άδικο και το ψέμα» και ότι η καταστροφή της Δρέσδης από τους συμμάχους, λίγο πριν λήξη ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος, ή τα σταλινικά Γκουλάκ είναι το ίδιο κατακριτέα με τον βομβαρδισμό του Βιετνάμ από τους Αμερικανούς ή την σφαγή των Καλαβρύτων από τους Ναζί».( από κείμενο του Β.Στοιλόπουλου)
Για τον πολύ απλό λόγο : ΗΤΑΝ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ. .
Του Βασίλη Στοιλόπουλου
Χριστούγεννα του 1979, πριν ακριβώς σαράντα χρόνια, άφησε την τελευταία του πνοή ο Ρούντι Ντούτσκε, ο «θρυλικός ηγέτης» της γερμανικής φοιτητικής εξέγερσης του ΄68. Ο πρόωρος θάνατός του ήταν το οδυνηρό επακόλουθο της απόπειρας δολοφονίας εναντίον του έντεκα χρόνια πριν.
Παρά τα χρόνια που πέρασαν, για εκείνους που περιφέρονται ακόμα στους νεφελώδεις τόπους της σεχταριστικής Αριστεράς (και όχι μόνο), ο Ρούντι Ντούτσκε εξακολουθεί ν΄ απολαμβάνει τους πιο αντιφατικούς χαρακτηρισμούς-προβολές που μπορούν να αποδοθούν σ΄ έναν «μύθο» ο οποίος ταρακούνησε με ειρηνικό τρόπο όσο κανείς άλλος την μεταπολεμική γερμανική καθεστηκυία τάξη: «μικρός σταλινιστής», «μαοϊκός», «εθνοεπαναστάτης», «θερμοκέφαλος προτεστάντης», «αντικομουνιστής», «λενινιστής», «τροτσκιστής», «αριστερός εθνικιστής», «αυτόνομος», «αυταρχική μεταμόρφωση εθνικιστή», «ζωηρός και χαρούμενος μαρξιστής», «αντεπαναστάτης», «χριστιανός» …..
Η απάντηση του Ντούτσκε σε αυτόν τον ορυμαγδό βασίζονταν, ενόσω ακόμα ζούσε, όντως σε μια η «βιβλική επαγγελία» που αποτελούσε και τη βάση της σκέψης του: «η αλήθεια θα σας απελευθερώσει». Για τον Ντούτσκε «η συγκεκριμένη ιστορική αλήθεια» και η αποϊδεολογικοποιημένη γνώση της ήταν «καθήκον και βασική προϋπόθεση για τη σοσιαλιστική θέση». Γι αυτό και ομολογούσε πως ο ίδιος δεν «έγινε σοσιαλιστής για να υπερασπίζεται το άδικο και το ψέμα» και ότι η καταστροφή της Δρέσδης από τους συμμάχους, λίγο πριν λήξη ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος, ή τα σταλινικά Γκουλάκ είναι το ίδιο κατακριτέα με τον βομβαρδισμό του Βιετνάμ από τους Αμερικανούς ή την σφαγή των Καλαβρύτων από τους Ναζί.
Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι όντως η τίμια επαναστατικότητα του Ντούτσκε ήταν συνυφασμένη με την χριστιανική του πίστη. Σύμφωνα με τον πιο στενό συνοδοιπόρο του, τον Μπερντ Ράμπελ, για τον Ντούτσκε «η χριστιανική συνείδηση ήταν ο θεμέλιος λίθος της ελεύθερης σκέψης, που στην φιλοσοφία του διαφωτισμού, όπως και στον Μαρξισμό, είχε απολέσει τα ριζοσπαστικά ερωτήματα επειδή ήταν “λογικά”, πολιτικά και συστηματικά συνδεδεμένη στην “αντίληψη” και την “νομιμοποίηση” υφιστάμενης εξουσίας».
Έχοντας ως αποκλειστικό οδηγό την αλήθεια, που μόνο σε αυτήν αισθάνονταν υποχρεωμένος, ο Ρούντι Ντούτσκε απαιτούσε από την (γερμανική) Αριστερά «να αφήσει τα ψέματα και τις μισές αλήθειες στην αντεπανάσταση και να δει στην συγκεκριμένη αλήθεια την πολιτική δυνατότητα ν΄ αποκτήσει την μέγιστη δυνατή υποστήριξη των μαζών» και μαζί της να βρει ένα δικό της «τίμιο βηματισμό». Γεγονός που και σήμερα παραμένει ζητούμενο για την Αριστερά, αν δει κανείς τη στάση της π.χ. στο μεταναστευτικό ζήτημα. Μια Αριστερά που αποπροσανατολισμένη κι εκτός πραγματικότητας αδυνατεί «να σταθεί στα πόδια της», πόσο μάλλον να καταλάβει τον Ρούντι Ντούτσκε.
Πηγή : «40. TODESTAG VON RUDI DUTSCHKE. „Der strengste Seitenscheitel seit 1945“, “CICERO”, 24-12-2019.
Ανάρτηση από: https://tokoinonikoodofragma.wordpress.com/
