Του Θανάση Τσιριγώτη*
Η σοβούσα κρίση ανατίναξε όλες τις παλιές πολιτικές συμβάσεις! Νέες συμμαχίες χτίζονται, κόμματα αμορτισέρ εμφανίζονται στο στερέωμα, παλιές συνήθειες αλλάζουν, συμπεριφορές τροποποιούνται. Oι «από πάνω» δυσκολεύονται να κυβερνήσουν όπως πριν, οι «από κάτω» δυσκολεύονται να ζήσουν «με λιγότερο ουρανό».
Δεν είναι διόλου υπερβολή αν πούμε πως «τίποτα δεν θα ’ναι όπως πριν» στο τέλος της πορείας προς την κόλαση. Αυτής της φρίκης δίχως τέλος, εκτός και αν ο Σίσυφος αρνηθεί το ρόλο του, αρνηθεί τις καθεστωτικές συμβάσεις και αποτινάξει τους βράχους και το μαρτύριό του. O Σίσυφος-λαός ο οποίος σύρεται σιδεροδέσμιος στον παραλογισμό της σημαδεμένης κάλπης, η οποία θα κηρυχνόνταν έκπτωτη αν άλλαζε τα πράγματα. Απέναντι λοιπόν στον πολιτικό-οικονομικό-κοινωνικό Αρμαγεδώνα υπάρχουν μόνο δύο δρόμοι.
Αυτός της υποταγής, της συναίνεσης, της δουλοφροσύνης, του νεοραγιαδισμού. Ατελέσφορος, αιματώδης, καταστροφικός. Και ο άλλος της αντίστασης, της περηφάνειας, της πάλης, της οργάνωσης. Το εργατολαϊκό αυθαδίασμα…
Οι λέξεις και το πράγμα
Οι πόλεμοι αρχίζουν με λέξεις και τελειώνουν στα πεδία των μαχών. Πριν από τους λογχοφόρους προηγούνται οι προπαγανδιστές για να σπάσουν το ηθικό των αντιπάλων και να σκορπίσουν το φόβο, το ερώτημα, τον πανικό.
O ιμπεριαλισμός, ο καπιταλισμός και οι εγχώριοι «μπάτλερ» τους, πριν ξεκινήσουν τη σφαγή έσπειραν «urbi et orbi» (σε πόλεις και χωριά) ψευτοθεωρίες, ανυπόστατα αφηγήματα, ψευτιές και σπουδαιοφανείς -πλην κούφιες- «αλήθειες». Λέγοντας: Παγκοσμιοποίηση αντί πόλεμος και ιμπεριαλισμός. Ισχυρή Ελλάδα αντί επαρχιώτικη, βαλκανική φλούδα. Δημοκρατική Ευρώπη αντί λυκοσυμμαχία. Ευρωπαϊκή αγορά αντί τραπεζικό κεφάλαιο. Κάτω τα συνδικάτα αντί οργάνωση των εργαζομένων. Μιζέρια αντί για ταξική αυτοπεποίθηση. Λασπολογία στην ιστορία αντί της ιστορικής περηφάνειας. Εγωισμό αντί συλλογικότητα και κοινωνικότητα. Θέλησαν να σκορπίσουν στα πέρατα της γης το συλλογικό κεκτημένο και το κοινωνικό «εμείς» και να ορθώσουν τη σημαία του ανυπόφορου «εγώ», ώστε ο εργάτης, ο εργαζόμενος, ο άνεργος, ο νέος να νιώθει ανυπεράσπιστος, πολιτικά άκληρος, αμνήμων, φτερό στον άνεμο.
Εμείς και οι άλλοι
Σ’ αυτό τον κατήφορο βρήκαν συνεργάτες πρόθυμους συμμάχους και ανόητους αγωνιστές. Οι πρώτοι από μέθοδο και στόχο, οι δεύτεροι από άγνοια, «ανεμελιά» και κουταμάρα. Oι πρώτοι μισούν την τάξη μας! Oι δεύτεροι μισούν την πατρίδα. Oι σκυλευτές των ΜΜΕ, ακαδημαϊκοί, οι οποίοι σιτίζονται στα κρατικά πρυτανεία, ασπόνδυλοι δημοσιογράφοι (τρόπος του λέγειν), διανοούμενοι «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι», διατεταγμένοι κήνσορες, πολιτικοί της πάνω τάξης, θύτες και δήμιοι που μισούν το λαό και τη νεολαία.
Από κοντά τους, «εθνικιστές του κοσμοπολιτισμού», άνθρωποι οι οποίοι αγνοούν την παράδοση και θεωρούν το λαό μας παρένθεση ιστορική, διανοούμενοι που νομίζουν πως ο πατριωτισμός ανήκει στους φασίστες και πως οι πατρίδες είναι λήμμα των λεξικών, νεοαριστεροί των άταφων λέξεων και φλύαροι των αμφιθεάτρων, «ιστορικοί» των ταγματασφαλιτών και των ράλληδων, τεμπέληδες, ξυλοσχίστες.
Όλοι αυτοί, από διαφορετικούς δρόμους, συνασπίστηκαν ενάντια στην τάξη μας και την πατρίδα μας. Μπροστά στο μνημόνιο και τη νέα υποταγή λοιδόρησαν το ψωμί, τη δουλειά και την ανεξαρτησία του λαού και του τόπου μας.
Η τάξη μας (Εργατική) και η πατρίδα είναι αυθεντικά μεγέθη. Υπήρξαν πριν από εμάς και θα υπάρχουν για πολύ. Είναι το κοινωνικό υπέδαφος πάνω στο οποίο γράφτηκαν (και θα γραφούν) οι ομορφότερες ιστορίες του τόπου μας. Η ιστορία του τόπου μας έδειξε και απέδειξε πως η εργατική τάξη μπορεί να εκφράσει αυθεντικά τα πραγματικά συμφέροντα του έθνους και να ενώσει με τους κοινωνικούς συμμάχους της όλο το λαό σε μεγάλους πατριωτικούς εθνικοανεξαρτησιακούς αγώνες.
Αξίζει να υψωθεί τώρα μετά τις εκλογές ένας φράχτης ενάντια στη δεξιά και τη δεξιά πολιτική που ετοιμάζεται μετά τις 25 Ιούνη να αφήσει ελεύθερα τα μαντρόσκυλα του νεοφιλελευθερισμού. Και αυτό δεν μπορούν να το κάνουν οι προσκυνημένοι του συστήματος. Χρειάζεται λαϊκή αντιπολίτευση που σημαίνει αγώνες, απεργίες, μάχες και συγκρούσεις. Χρειάζεται μία πραγματική αριστερά.
Αλλά για να ξαναγυρίσουμε στα δύο μεγάλα μεγέθη, τάξη και πατρίδα.
Η τάξη και το έθνος είναι οι μήτρες που σμιγμένες γέννησαν εθνικολαϊκούς, απελευθερωτικούς αγώνες, ήθη, έθιμα, παραδόσεις, νίκες και ήττες και αποτελούν τη μνήμη, την κρίση και το υλικό για την αναγέννηση του λαού.
Δεν τις χαρίζουμε και δεν τις χαραμίζουμε σε κανέναν επίδοξο αποικιστή.
Η τάξη και η πατρίδα ανήκουν σε όλους εμάς που αγωνιζόμαστε ενάντια στον κακοφορμισμένο ιμπεριαλισμό, στη νεοταξική βαρβαρότητα, στην ακρισία που επιβάλλουν οι ισχυροί, στην πολιτισμική ισοπέδωση, στο νέο φόβο.
Αν υπάρχει ένας λόγος για ν’ αγωνιστεί και να πεθάνει κανείς, αυτός έχει όνομα:
Τάξη και Πατρίδα.
* Υποψήφιου του Μ-Λ ΚΚΕ στην Κέρκυρα
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
