Το blog του Βύρωνα: Μη χάσετε την παράσταση «Νίκος Πλουμπίδης» στη σκηνή «Θέατρο της Ημέρας»

Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2020

Μη χάσετε την παράσταση «Νίκος Πλουμπίδης» στη σκηνή «Θέατρο της Ημέρας»

Το θεατρικό έργο «Νίκος Πλουμπίδης», που αναφέρεται στη ζωή και την αγωνιστική δράση του στελέχους του ΚΚΕ, έκανε πρεμιέρα στις 23-Νοε-2019 στο «Θέατρο της Ημέρας» (Γεννηματά 20, Αμπελόκηποι, μετρό «Πανόρμου»).
Η παράσταση ανεβαίνει κάθε Σάββατο στις 9.00μμ και Κυριακή στις 8.00μμΠληροφορίες – κρατήσεις στα τηλέφωνα 210.6929.090 – 210.6995.777
Για γκρουπ στο 6944.750.329.

Το οφείλουμε σ’ έναν μεγάλο ηθοποιό, τον Βασίλη Κολοβό, που με την τέχνη του υπηρέτησε, όλα αυτά τα χρόνια, το δίκιο του λαού μας. Δύσκολο -πού δύσκολο εγχείρημα. Το «έστησε» μέσα από πολύμηνη -«πάνω από ένα χρόνο σβήναμε και γράφαμε» λέει …σχεδόν μέχρι τη μέρα της παράστασης (μάλιστα στο πρόγραμμα υπάρχει ένα ένθετο ||φυλλο, που δεν πρόλαβαν να ενσωματώσουν). Κοπιαστική δουλειά μυρμηγκιού με τη βοήθεια του συγγραφέα και ερευνητή Γρηγόρη Χαλιακόπουλου που έψαξε και συγκέντρωσε υλικό της περιόδου που αναφέρεται η παράσταση (εφημερίδες, περιοδικά, βιβλία) και μαζί με στοιχεία που έδωσε το ΚΚΕ ετοίμασε την πρώτη γραφή του έργου.

🔻 Ο Βασίλης Κολοβός έχει 50 χρόνια συνεχούς παρουσίας στα πολιτιστικά δρώμενα της χώρας μας.
▪️ Πήρε μέρος σε 100 παραστάσεις ερμηνεύοντας ρόλους από το κλασικό και σύγχρονο δραματολόγιο, στην Επίδαυρο, στην Αθήνα και σχεδόν σ’ όλες τις πόλεις της Ελλάδας και στο εξωτερικό.
▪️Έπαιξε σε 10άδες τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές θεατρικές παραστάσεις.
▪️ Σκηνοθέτησε 8 θεατρικά έργα.
▪️Πήρε μέρος σε 15 κινηματογραφικές ταινίες, σε 12 τηλεοπτικά σήριαλ και πολλές μεταγλωττισμένες σειρές κυρίως παιδικές.

🔻 Έγραψε 6 μυθιστορήματα (όλα από τις εκδόσεις Καστανιώτη)

«Θυμάσαι πατέρα» που διδάχτηκε στο Πανεπιστήμιο του Σίδνεϋ για 4 χρόνια στην έδρα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας,

«Η αυλή με τα σπασμένα όνειρα»,

« Οι Άγιες των ημερών τους»,

«Το καλοκαίρι μας προσπέρασε»,

«Μη φοβάσαι εγώ είμαι εδώ», και

«Το δώρο του χιονιού».

🔻 Έγραψε τις μελέτες «Από τις ρίζες της δημοτικής μας ποίησης ως τη γενιά του μεσοπολέμου» που ακούστηκαν σε 60 ωριαίες εκπομπές στο ραδιόφωνο, «Γιάννης Ρίτσος, ο ποιητής της εργατικής τάξης», «Κώστας Βάρναλης, ο οδηγητής του λαού μας», «Ο στρατηγός Μακρυγιάννης και ο ταξικός χαρακτήρας της επανάστασης του 1821», «Φώτης Αγγουλές», «Η ποίηση πίσω απ’ το συρματόπλεγμα και το οδόφραγμα».

Υπήρξε για 5 χρόνια καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Βράχων στο Βύρωνα.

Είναι δάσκαλος υποκριτικής σε δραματικές σχολές.

Ασχολήθηκε με τα συνδικαλιστικά και συγγενικά δικαιώματα των ηθοποιών και εκλεγόταν για 45 χρόνια.

Υπήρξε Γεν. Γραμματέας, Αντιπρόεδρος και Πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και για 16 χρόνια Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θεάματος-Ακρόαμα (ΠΟΘΑ).

🔻 Με το εργατικό και μαζικό κίνημα ασχολείται από το 1964 μέχρι και σήμερα (ήταν εργάτης σε εργοστάσιο και οικοδόμος).

🔻 Τελευταία του δουλειά ήταν «Το Φως που “ΠΑΝΤΑ” καίει» του Κώστα Βάρναλη που διασκεύασε, σκηνοθέτησε και έπαιξε το βασικό ρόλο του Μώμου. Παίχτηκε δύο χρόνια στην Αθήνα, σε 15 πόλεις της Ελλάδας και Σίδνεϋ και Μελβούρνη στην Αυστραλία.

Νίκος Πλουμπίδης Βασίλης Κολοβός σημείωμα σκηνοθέτη

[γράφει ο Βασίλης]
«Είναι αλήθεια ότι για πρώτη φορά ανεβαίνει στη θεατρική σκηνή ένα τέτοιο έργο.
Ο Νίκος Πλουμπίδης δεν είναι μόνο η ηρωική μορφή ενός στελέχους του ΚΚΕ και κομμουνιστή μάρτυρα, αλλά και μια σπουδαία προσωπικότητα που δίδαξε τις γενιές που ακολούθησαν με το ήθος του και την πίστη στην ιδεολογία του.
Ηταν διακαής μου πόθος να ανεβάσω στη σκηνή ένα μέρος από τη ζωή και την αγωνιστική δράση του κομμουνιστή Νίκου Πλουμπίδη.
Προσπάθησα με σεβασμό να προσεγγίσω τη ζωή και την αγωνιστική του δράση. Μέσα από τη ροή της παράστασης παρακολουθούμε τη δράση του και ιδιαίτερα τα τελευταία δραματικά χρόνια, τόσο τα δικά του όσο και του κινήματος, ο δε κύκλος κλείνει με την εκτέλεσή του.
Ο Νίκος Πλουμπίδης απέδειξε ότι η ανιδιοτέλεια, ο σεβασμός και η πίστη στην ιδεολογία και τα ιδανικά ενός κομμουνιστή αγωνιστή δεν είναι λόγια, αλλά στάση ζωής. Το περιγράφει άλλωστε σε ένα από τα γράμματά του:

«Κρατιέμαι με τα δόντια στη ζωή για να δώσω ακόμα δυο μάχες, τη μάχη της δίκης και τη μάχη του εκτελεστικού αποσπάσματος»

Εννοείται ότι η λιτή και αφαιρετική σκηνοθετική ματιά ήταν απαραίτητη για να δημιουργήσω στον θεατή την αίσθηση εκείνης της μαύρης εποχής, κατά την οποία οι κυβερνήσεις, με τη στήριξη και καθοδήγηση του αμερικανικού παράγοντα, είχαν φέρει το λαό μας σε απόγνωση.
Κυρίως αναδεικνύει τον χαρακτήρα του ήρωα μέσα από μια σειρά πολιτικών γεγονότων και συμβάντων που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην τότε διαμόρφωση ενός αντικομμουνιστικού κλίματος.
Επίσης, και τα λάθη που προέκυψαν από το ίδιο το Κόμμα εξαιτίας της παραπληροφόρησης και των προβλημάτων μιας χρονικής περιόδου με σκληρή παρανομία.

Κι εδώ βρίσκεται το μεγαλείο του Νίκου Πλουμπίδη.
Ούτε για μια φορά δεν στράφηκε εναντίον του Κόμματός του. Απεναντίας, θυσιάστηκε διατηρώντας μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του την πίστη του στον Άνθρωπο, στην ιδεολογία του, στο Κόμμα του.Αρκεί να διαβάσει κάποιος την παρακάτω φράση από την απολογία του ενώπιον του Στρατοδικείου για να αντιληφθεί το μέγεθος του χαρακτήρα του και της προσωπικότητάς του: «Τιμή εγώ έχω πάνω απ’ όλα την τιμή του Κόμματός μου».

Η γενναιότητά του και το θάρρος του αποτελούν το φωτεινό φάρο για κάθε νέο άνθρωπο που ονειρεύεται έναν καλύτερο και δικαιότερο κόσμο. Η περήφανη στάση του ενώπιον του Στρατοδικείου καθώς και η μετέπειτα λίγο πριν από την εκτέλεσή του καταγράφηκαν στην πολιτική και κοινωνική Ιστορία του τόπου μας ως το πλέον διαχρονικό παράδειγμα διαπαιδαγώγησης, ιδιαίτερα σήμερα που η παγκόσμια κοινωνία, ο λαός μας και η νεολαία αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα, από το αδηφάγο καπιταλιστικό σύστημα που καταδυναστεύει τους λαούς.

Περισσότερες πληροφορίες για το έργο και τους συντελεστές του
στη σχετική συνέντευξη του Βασίλη Κολοβού στο Ριζοσπάστη

Ο Νίκος Πλουμπίδης γεννήθηκε στα Λαγκάδια Αρκαδίας στις 31-Δεκ-1902 από φτωχή αγροτική οικογένεια – ο πατέρας του και τα μεγαλύτερα αδέρφια του, μη μπορώντας να ζήσουν την οικογένεια τους με τα λίγα κτήματα που είχαν, νοίκιαζαν νερόμυλους και το Νίκο ήθελαν να τον σπουδάσουν για ν’ αποχτήσουν κάποιο στήριγμα.
Ονειρεύονταν να γινόταν δάσκαλος, έτσι μετά το Δημοτικό του χωριού τον έστειλαν στο Γυμνάσιο της Δημητσάνας: Ένα καρβέλι ψωμί και 5 δραχμές τη βδομάδα για φαγητό, βιβλία, τετράδια, μολύβια ήταν ό,τι μπορούσε να του στέλνει η οικογένεια τους. Με τέτοιες στερήσεις τελείωσε το 1922 το Γυμνάσιο.
Το Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου κλήθηκε στο στρατό, τη στιγμή ακριβώς της Μικρασιατικής κατάρρευσης και καταστροφής.
Το 1923 απολύεται, εγγράφεται στο διδασκαλείο Πύργου, από όπου βγαίνει ο «κόκκινος δάσκαλος» τον Ιούνη του 1924. Το Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου διορίζεται στη Βούρμπα της Ελασσόνας. Πριν ακόμη ορκιστεί και φτάσει στην έδρα του, παίρνει μέρος στην κίνηση της διδασκαλικής ομοσπονδίας για αύξηση των μισθών. Εκεί, γνωρίζεται καλύτερα με τη σκληρή ζωή της αγροτιάς, τη βιοπάλη και την επαναστατική ιδεολογία, που με φορέα το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, αρχίζει να ξαπλώνει από τις πόλεις, τα εργοστάσια, τα γραφεία και στην ύπαιθρο.
Γνωρίζεται με τους πρώτους κομμουνιστές της περιοχής και διαβάζει επαναστατικά βιβλία. Παίρνει μέρος στη δημιουργία των πρώτων οργανώσεων και πρωτοστατεί στις κινητοποιήσεις των αγροτών της περιοχής, που διεκδικούν γη και ανθρώπινη ζωή. Γίνεται δραστήριο στέλεχος του διδασκαλικού συλλόγου.
Το 1926 γίνεται μέλος του ΚΚΕ. Κατεβαίνει στην Αθήνα για μετεκπαίδευση, παίρνει μέρος στη μεγάλη φοιτητική απεργία του 1929 όπου πιάνεται και ξυλοκοπιέται άγρια. Οι γιατροί διαπιστώνουν ότι θα πεθάνει αν δεν μπει αμέσως σε σανατόριο. Είναι φυματικός! Δεν του δίνουν ζωή περισσότερη από έξι μήνες. Αλλά η απάντηση του είναι «αφού πρόκειται να πεθάνω σε έξι μήνες, ας τους ζήσω όσο μπορώ πιο έντονα, πιο αγωνιστικά!».
…..
Συνεχίζει τη δράση του, οργανώνει και καθοδηγεί απεργιακούς αγώνες του κλάδου, έτσι στα τέλη του ίδιου χρόνου απολύεται από δάσκαλος και αφιερώνεται αποκλειστικά πια στην κομματική δουλειά: Η δύσκολη και γεμάτη στερήσεις ζωή του γίνεται από δω και μπρος ακόμη δυσκολότερη. Αν και βαριά άρρωστος, δεν μπαίνει σε νοσοκομείο. Μένει σε φτωχά δωμάτια ή σε σπίτια φίλων του Κόμματος και συνεχίζει, άρρωστος, νηστικός και άγρυπνος, πολλές φορές, τη δράση του. Οργανώνει και καθοδηγεί σειρά από απεργιακούς και πολιτικούς αγώνες και εκδηλώσεις της εργατικής τάξης.
Το 1935 παίρνει μέρος στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, παίρνει μέρος στο 6ο Συνέδριο του ΚΚΕ και εκλέγεται αναπληρωματικό μέλος της Κ.Ε. του.
Δουλεύει ακάματα στην επαρχία, κατεβαίνει στην Αθήνα το 1939 -μετά από εντολή του Κόμματος, όπου πιάνεται και βασανίζεται απάνθρωπα στην Ασφάλεια, αν και βαριά άρρωστος, για να μαρτυρήσει τους συνεργάτες του, να προδώσει το Κόμμα του, την ιδεολογία του, τον εαυτό του. Του προτείνουν να κάνει μια “μικρή υποχώρηση” χάρη της ζωής του: Να δώσει μόνο το «λόγο τιμής» του ότι δεν θα δραπετεύσει για να τον στείλουν σε σανατόριο για θεραπεία: «Τους απάντησα – κι αυτό το θεωρώ υποχώρηση από τις αρχές μου – και ότι εγώ, αν μπορέσω, θα δραπετεύσω και θα βγω να δουλέψω για την υπόθεση του λαού, για την οποία είμαι αποφασισμένος και να πεθάνω».
Επειδή ωστόσο η κατάσταση του ήταν κρίσιμη (ο γιατρός της φυλακής προβλέπει θάνατο σε 20-30 μέρες) και για να μην πεθάνει στα κρατητήρια της Ασφάλειας, τον έστειλαν στη φυλακή-σανατόριο «Σωτηρία», σε αυστηρότατη απομόνωση ως την κήρυξη του πολέμου. Δεν τον έβγαζαν στο προαύλιο, δεν του επέτρεπαν να μιλά με κανένα, δεν άφηναν επισκεπτήριο παρά μόνο με ειδική άδεια του υπουργείου Ασφαλείας.

Έρχεται ο πόλεμος και εξακολουθεί να κρατείται έχοντας, μαζί με εκατοντάδες άλλους αγωνιστές-στελέχη και μέλη του ΚΚΕ, παραδοθεί από τις «ελληνικές» αρχές στους φασίστες καταχτητές: το 1942 τελειώνει η φυλάκιση και στέλνεται για τα δύο χρόνια εξορία στο Σανατόριο της Τρίπολης. Εκεί συνδέεται αμέσως με την οργάνωση. Παίρνει δραστήριο μέρος στην ίδρυση Επιτροπής του ΕΑΜ και την έκδοση ΕΑΜικής εφημερίδας. Στις 26 του Φλεβάρη δραπετεύει, με εντολή του Κόμματος. Ανεβαίνει Αθήνα και αναλαβαίνει την καθοδήγηση του Εργατικού ΕΑΜ και τον Ιούνη την καθοδήγηση της Κ.Ο. Αθήνας.
Το Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου παίρνει μέρος στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Κόμματος, στην οποία εκλέγεται μέλος της Κ.Ε. και σε συνέχεια από την Ολομέλεια της, μέλος του Π.Γ. της.
Το 1943 οργάνωσε και καθοδήγησε τη μεγάλη διαδήλωση στην Αθήνα με σύνθημα «ΚΑΤΩ Η ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ».
Μένει στην Αθήνα σ’ όλη τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου, σαν ένα από τα μέλη του κλιμακίου της Κ.Ε. και αργότερα επικεφαλής του ως το 1951-52. Δουλεύει ακούραστα, με όλες του τις δυνάμεις, για να περισώσει ό,τι μπορεί από τα απανωτά χτυπήματα της Ασφάλειας και να κάνει αισθητή την παρουσία του Κόμματος παντού, κάτω και από τις πιο δύσκολες συνθήκες. Οι σύντροφοι και συνεργάτες του διαρκώς αραιώνουν γύρω του και ο εχθρικός κλοιός που τον απειλεί γίνεται ολοένα στενότερος. Αλλά δεν υποχωρεί ούτε στιγμή. Τον έλεγαν και ήταν δογματικός, άτεγκτος στην κομματική γραμμή.
Η ήττα του ΔΣΕ τον Αύγουστο του 1949 αποτελεί και γι’ αυτόν – όπως και για όλο το δημοκρατικό κίνημα – σκληρή δοκιμασία και ταυτόχρονα αρχή νέας περιόδου στην πάλη για την εθνική ανεξαρτησία και τη δημοκρατία. Προσπαθεί να προβληματιστεί πάνω στις αιτίες της ήττας μας και να βγάλει απ’ αυτήν τα απαραίτητα συμπεράσματα και διδάγματα.

Και μετά σύλληψη και καταδίκη σε θάνατο του Ν. Μπελογιάννη και ακολουθούν τα τραγικά γεγονότα |> ανοιχτό γράμμα του Πλουμπίδη, που ο Ζαχαριάδης σπεύδει να το χαρακτηρίσει πλαστό και κατασκεύασμα της Ασφάλειας, σύλληψη το 1952 και παραπομπή σε δίκη με την ίδια κατηγορία της «κατασκοπίας», η αποκήρυξή του από το Κόμμα: αυτός ατάραχος δίνει τη μάχη με τον ταξικό εχθρό στην Ασφάλεια και στο στρατοδικείο σαν μέλος και στέλεχος του ΚΚΕ, αδιαφορώντας για τις συκοφαντικές καταγγελίες της ηγεσίας του σε βάρος του. Θα δώσει και τη ζωή του, με ήσυχη συνείδηση ότι μια μέρα, αργά ή γρήγορα, η αλήθεια θα λάμψει.

Στην απολογία του στο στρατοδικείο τονίζει:
«Η δικαζόμενη υπόθεσις δεν είναι υπόθεσις κατασκοπίας, αλλά πολιτική. Δεν δικάζετε τον Πλουμπίδη σαν δράση εγκλήματος, αλλά σαν κομμουνιστή ηγέτη (…), τη δίκη αυτή προετοίμασαν οι εχθροί του λαού για να δυσφημήσουν το ΚΚΕ και τους ηγέτες του. Είναι συνέχεια της σκηνοθετημένης δίκης του Μπελογιάννη, με τη διαφορά ότι εκείνη έγινε σε εποχή ψυχρού πολέμου, ενώ αυτή διεξάγεται τη στιγμή που αρχίζει η διεθνή ειρήνευση να κάνει τα πρώτα βήματα.
Αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη για την πολιτική γραμμή του Κόμματος μου, παρ’ όλο ότι σήμερα δεν έχω την τιμή να εκπροσωπώ το Κόμμα μου, αλλά έχω την πολεμική του εναντίον μου».
Το στρατοδικείο τον καταδίκασε δυο φορές σε θάνατο. Ο Ν. Πλουμπίδης άκουσε ψύχραιμα την καταδικαστική απόφαση και στους δημοσιογράφους που τον ρώτησαν σχετικά απάντησε:
«Θα πεθάνω ήσυχος και γιατί αρκετό σπόρο έσπειρα και γιατί χιλιάδες νέοι Έλληνες θα πάρουν τη θέση μου μέχρι τη νίκη του λαού».
Στις 14 Αυγούστου 1954 ο Νίκος Πλουμπίδης έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος στο Δαφνί. Λίγες στιγμές πριν την εκτέλεση του δήλωσε στον επικεφαλής του αποσπάσματος και στον ιερέα που βρισκόταν στον τόπο της εκτέλεσης:
«Δεν έχω κανένα βάρος στη συνείδηση μου και πιστεύω πως φεύγοντας αφήνω στο παιδί μου ένα όνομα τίμιο. Έχω όμως να εκφράσω την τελευταία επιθυμία μου που μου ζητάτε: «Να πείτε στο παιδί μου πως ο πατέρας του ήτανε ένας τίμιος αγωνιστής. Ζήτω το ΚΚΕ!».
Με τα λόγια αυτά ο πραγματικά τίμιος αγωνιστής Νίκος Πλουμπίδης σφράγισε τη ζωή του, μια ζωή αφιερωμένη ολοκληρωτικά στην υπόθεση της εργατικής τάξης και του ελληνικού λαού.
Τον Νίκο Πλουμπίδη τον τιμά σήμερα το Κόμμα μας όπως του αξίζει, μαζί με τους άλλους αγωνιστές του που έδωσαν τη ζωή τους για το λαό, για τα μεγάλα ιδανικά της ειρήνης, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, του κομμουνισμού. Άφησε με τη ζωή του, τη δράση του και τον ηρωικό, αλλά και τραγικό θάνατο του μια ιερή παρακαταθήκη στην εργατική τάξη, στους εργαζόμενους, τη νεολαία, στο Κόμμα: Να συνεχίσουν την πάλη τους με όλες τους τις δυνάμεις ως την τελική νίκη του λαού, των ιδανικών του κομμουνισμού.