Την «Διχόνοια που κρατάει ένα σκήπτρο η δολερή» προσπαθεί να ξορκίσει ο Εθνικός μας Ποιητής, καλώντας τους Έλληνες να σταματήσουν τον ολέθριο εμφύλιο του 1824, που στοίχισε χιλιάδες νεκρούς αγωνιστές, άφησε πίσω του χήρες και ορφανά και το όνειρο της Εθνικής Παλιγγενεσίας συντρίμμια.
Την Διχόνοια καταράστηκε ο Θοδωρής Κολοκοτρώνης στον μνημειώδη λόγο του προς τους μαθητές στην Πνύκα, καλώντας αυτούς, το άλας της γης, να μείνουν μονοιασμένοι για την Ελλάδα, την ίδια ώρα που οι χωροφύλακες υποτακτικοί των Βαυαρών ετοιμαζόντουσαν να τον ξανασυλλάβουν για «ανταρσία».
Με το στίγμα του Διχασμού στο μέτωπο μεγαλώσανε γενιές και γενιές, που μαθαίνανε από τους δασκάλους τους πως ο Διχασμός είναι η κατάρα της Φυλής μας, μια αρρώστια που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά και δεν αφήνει το έθνος να ορθοποδήσει.
Την κατάρα αυτή της φυλής μας ανέλαβε να μας θυμίσει για μιαν ακόμη φορά ο κ. Ανδρέας Δρυμιώτης στην «Καθημερινή» της 15/12/19.
«Τσακωνόμαστε για ψύλλου πήδημα» μας λέει. Βέβαια, αυτό συμβαίνει τα τελευταία πενήντα χρόνια και είναι μάλλον αποτέλεσμα του άθλιου συνωστισμού ανθρώπων, οικιών και οχημάτων και της επικράτησης ενός εγωιστικού τρόπου ζωής. Πιο πριν δεν έχουμε τέτοια παραδείγματα ούτε στα ΜΜΕ, ούτε και στην λογοτεχνία. Όμως αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να προβληθεί η κατάρα της φυλής, έτσι δεν είναι;
Και φυσικά, λίγο αν ψάξει κανείς, θα δει ότι πολύ κοντά μας, δίπλα μας, υπάρχει ένας λαός εξίσου φωνακλάδικος και καυγατζίδικος. «Ούνα φάτσα ούνα ράτσα», έτσι δεν λέει ο λαός; Και λίγο πιο πέρα, στη μάση του Ατλαντικού, υπάρχουν οι Ιρλανδοί, όπου ένα απλό καλαμπούρι οδηγεί τις περισσότερες φορές στο πιο άγριο μπουνίδι, μια συνήθεια που μεταφέρανε απο πολύ νωρίς στα σαλούν της Άγριας Δύσης. Και το χειρότερο είναι πως αυτοί οι Ιρλανδοί αρχίσανε έναν εμφύλιο πόλεμο αμέσως σχεδόν με την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας τους, όπου δολοφονήθηκε κι ο αρχηγός του απελευθερωτικού τους αγώνα, το «γελαστό παιδί» Μάικλ Κόλινς.
Και φυσικά δεν εξαιρούνται οι καλύτερες οικογένειες. Γιατί και το αμερικανικό έθνος είναι διχασμένο, για δεύτερη φορά στην ιστορία του. Και καλά, την πρώτη φορά υπήρχε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα, αυτό της δουλείας, που οδήγησε σε έναν τραυματικό εμφύλιο πόλεμο. Έναν πόλεμο που πολλοί άνθρωποι στο Νότο δεν έχουν ακόμη ξεπεράσει, αισθάνονται ακόμη μίσος και περιφρόνηση για τους «κατακτητές» Γιάνκηδες.
Όμως τώρα ο καυγάς και το μίσος είναι για έναν άνθρωπο, τον πρόεδρο Τράμπ, έναν δισεκατομμυριούχο που τον υποστηρίζουν κυρίως τα φτωχά στρώματα της αμερικάνικης κοινωνίας, αλλά και πάρα πολλοί ένστολοι παραστρατιωτικών σωμάτων, όπως οι κατά τόπους εθνοφρουρές. Κι αν πιστέψουμε διάφορους αναλυτές, για δεύτερη φορά η Αμερική φαίνεται να απειλείται από έναν εμφύλιο πόλεμο.
Όμως όλα αυτά δεν έχουν σημασία, γιατί η «κατάρα της Φυλής» είναι δικιά μας, σαν την Μακεδονία και δεν πρόκειται κανείς να μας την πάρει, άσπρος, κίτρινος ή μαύρος, Ιρλανδός ή Αμερικάνος.
Κι αφού ο λόγος για την Μακεδονία, ιδού: Η Θεσσαλονίκη είναι διχασμένη για το θέμα του σταθμού Βενιζέλου και την τύχη των βυζαντινών αρχαιοτήτων που ανακαλύφθηκαν με τα έργα του Μετρό. Όπως αποκαλύπτει ο κ. Δρυμιώτης «οι μισοί θέλουν να διατηρηθούν τα αρχαία στη θέση τους με τροποποιήσεις στον σταθμό, ενώ οι άλλοι μισοί προτείνουν να μετακινηθούν προσωρινά, ώστε να ολοκληρωθεί ο σταθμός και να τοποθετηθούν ξανά στη θέση τους».
Τώρα βέβαια, το μισοί-μισοί είναι μάλλον σχήμα λόγου του κ. Δρυμιώτη. Διότι δεν έγινε δα και κανένα δημοψήφισμα για να φανεί ο διχασμός των πολιτών. Ούτε και καμιά σφυγμομέτρηση έγινε, έτσι για τα μάτια του κόσμου. Κι ας λέει ο Θουκυδίδης ότι «ο πολύς λαός (είναι) ο καλύτερος κριτής, όταν διαφωτιστεί». Κι ας λέει ο Γκάτσος πως «Δραγουμάνος (του Θεού είναι) ο λαός». Ο κ. Δρυμιώτης ξέρει καλύτερα.
Όχι, οι πολίτες δεν ρωτήθηκαν καθόλου. Μήτε και ενημέρωση έγινε. Όλα γίνονται κεκλεισμένων των θυρών. Μονάχα μια ασαφής ανακοίνωση(;) υπήρξε για μια «προσωρινή» απομάκρυνση και επανατοποθέτηση των αρχαιοτήτων. Όμως ακόμη κι οι γάτες γνωρίζουν, πως στην Ελλάδα ισχύει το «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού».
Το βαρέλι της ανοησίας δεν έχει πάτο, όταν αρχίζει η προσπάθεια της δικαιολόγησης κάθε λάθους, παρατυπίας, ακόμη και εγκληματικής ενέργειας της εκάστοτε εξουσίας. Τα τέσσερα προηγούμενα χρόνια χορτάσαμε λιβανωτό από εγκάθετους ανεγκέφαλους.
Τώρα την σκυτάλη πήρανε καινούργιοι φωστήρες κι ο κ. Δρυμιώτης τρέχει να πάρει θέση στη νέα στρατιά αυλοκολάκων. Μας πληροφορεί λοιπόν πως ο αγώνας για την σωτηρία των αρχαιοτήτων του σταθμού «Βενιζέλου» είναι «ανούσιες αντιπαραθέσεις» μπροστά στην ανάγκη να λειτουργήσει επιτέλους το Μετρό στην Θεσσαλονίκη. Ξεχνά φυσικά να μας πει πως το Μετρό θα μπορούσε να λειτουργήσει πολύ σύντομα χωρίς την λειτουργία του σταθμού «Βενιζέλου» για όσο διάστημα θα απαιτούσαν οι εργασίες συντήρησης των αρχαιοτήτων. Όμως, η κατασκευάστρια εταιρεία σταμάτησε τις εργασίες σε όλους τους σταθμούς αμέσως μόλις ανέλαβε η νέα κυβέρνηση το Ιούλιο, με το επιχείρημα πως χωρίς σταθμό Βενιζέλου, Μετρό δεν γίνεται. Στην πραγματικότητα βέβαια, η κατασκευάστρια εταιρεία είδε την ευκαιρία να πολλαπλασιάσει τα κέρδη της ανέξοδα με την μέθοδο των υπερτιμολογήσεων και των αποζημιώσεων λόγω κρατικής καθυστέρησης, μέθοδο γνωστή στους Έλληνες εργολάβους από συστάσεως του ελληνικού κράτους. Κι αυτή είναι η δεύτερη αλήθεια που γνωρίζουν φυσικά οι γάτες, αγνοούν όμως όλοι οι κρατικοί λειτουργοί και οι αυλοκόλακες τους.
Και φυσικά, η decumanus maximus και όλα τα υπόλοιπα αρχαιολογικά ευρήματα θα είναι τυχερά ακόμη κι αν μείνουν παραπεταμένα σε κάποιο οικόπεδο, τουλάχιστον όμως ακέραια. Γιατί το ποιο πιθανό θα είναι η καταστροφή τους σε μεγάλο μέρος, μια καταστροφή που όπως μας πληροφορούν όσοι αντιδρούν στα σχέδια της καινούργιας υπουργού και της κατασκευάστριας εταιρείας έχει ήδη συντελεστεί σε σημαντικό ποσοστό. Κι αυτό είναι πολύ φυσικό για ανθρώπους που βλέπουν τις αρχαιότητες απλώς σαν εμπόδια στην ολοκλήρωση του Μετρό. Μήπως το ίδιο δεν συνέβη και σε κάποιο μακεδονικό σπήλαιο, όπου οι μπουλντόζες του εργολάβου ισοπέδωσαν στρέμματα ολόκληρα σταλαγμιτών προκειμένου οι κυβικάνθρωποι να τα στρώσουν με το πολύτιμο μπετόν τους;
