Είναι κάτι άνθρωποι αόρατοι, μ’ έναν μανδύα θλίψης καλυμμένοι. Δεν τους προσέχεις στη δουλειά, κι όμως, τις περισσότερες φορές, είναι οι μόνοι που εργάζονται, αλλά οι πρώτοι που θα χάσουν τη δουλειά τους. Φταίει που δεν μιλούν πολύ, που δεν γελάνε δυνατά, που δεν τραβούν την προσοχή με ρούχα κραυγαλέα και μπογιές και χρώματα.
Είναι κάτι άνθρωποι που όλο τους κλέβεις τη σειρά τους στην ουρά στην Τράπεζα, στο σούπερ μάρκετ και ποτέ δεν διαμαρτύρονται.
Είναι κάτι άνθρωποι που σηκώνονται από τη θέση τους στο αστικό για να καθίσεις και δεν θα σε καρφώσουν με τα μάτια για να απαιτήσουν το «ευχαριστώ» σου. Είναι κάτι άνθρωποι που σου κρατούν την πόρτα για να προλάβεις το ασανσέρ, στον όροφό σου να ανέβεις και «καλημέρα» δεν τους λες.
Είναι κάτι άνθρωποι που υποφέρουν τις γιορτές από τα γέλια σου και τα τραγούδια, αλλά ποτέ τους δεν θα τρέξουν στον διαχειριστή να κάνουνε παράπονα.
Είναι κάτι άνθρωποι που μοιάζουνε παράταιροι, σαν πουθενά να μην κολλάνε, σαν πουθενά να μην ταιριάζουν. Τους σπρώχνεις, τους πατάς, τους αποφεύγεις άλλοτε και κάποτε μαθαίνεις πως ανοίξανε φτερά και έφυγαν. Έτσι απλά. Την πλάτη γύρισαν, μαζί με τα πολύτιμά τους (συχνότερα ένα ποίημα άδοξου ποιητή) και πήρανε τον δρόμο για οπουδήποτε αρκεί μακριά να είναι.
Τους κάνεις τότε θέμα στη συζήτηση, γράφεις, και καμιά δυο αράδες. Τους παραχώνεις ύστερα, δίχως ποτέ να μάθεις τ’ όνομά τους, στης μνήμης το ντουλάπι, δίχως ξόδι κι έξοδο, για κείνους άλλωστε τίποτα ποτέ σου δεν δαπάνησες, ούτε και σου ζήτησαν.
Κι αργούμε τόσο να σκεφτούμε πως αν το χέρι απλώναμε…
Ανάρτηση από: https://sioualtec.blogspot.com/
