Αυτοί που προπηλακίζουν έναν άνθρωπο που κρατάει μία εικόνα της Παναγίας και φωνάζουν παράλληλα σύνθημα «Στο διάολο η οικογένεια στο διάολο η πατρίς, η Ελλάδα να πεθάνει να ζήσουμε εμείς» δεν είναι «σύντροφοι» που οφείλουμε να τους κάνουμε «κριτική» και να «διαχωρίσουμε την θέση μας». Είναι τραμπούκοι και αλλοτριωμένοι κανίβαλοι που βρίσκονται στην αντίπερα όχθη. Με αυτούς είμαστε αντίπαλοι. Πολιτικά, αξιακά, στρατηγικά. Αν έχεις στοιχειώδη ανθρωπιά μέσα σου βλέπεις τα σκηνικά και ανατριχιάζεις: πενήντα άτομα σπάνε τον σταυρό και ξεσκίζουν την αγιογραφία ενός ανθρώπου που κυκλοφορεί με μηχανάκι, μόνος του και άκακος στο κέντρο της Αθήνας. Προσπαθεί αυτός να περιμαζέψει τα τελευταία ίχνη της αξιοπρέπειας του πιάνοντας την εικόνα για να μην την πατούν τα αμάξια και αυτοί την κλωτσούν, την κάνουν χίλια κομμάτια. «Τώρα είναι καλύτερη κάτω» «Πάει η Παναγία σου» Και αυτός τους λέει προς το τέλος του βίντεο «Εγώ παιδιά μου σας αγαπώ». Τι να πεις… Και μέσα σε όλη αυτήν την οχλαγωγία δεν βρέθηκε ούτε ένας διαδηλωτής να τους σταματήσει. Να μπει μπροστά και να προστατέψει τον Άνθρωπο από το ποδοπάτημα.
Δεν χρειάζεται να είσαι χριστιανός ορθόδοξος για να το κάνεις αυτό. Ούτε καν. Άνθρωπος χρειάζεται να είσαι και όχι Ούννος. Τι διαφορά έχουν όλοι αυτοί από τον όχλο που παρακολουθούσε το λιντσάρισμα του Ζακ στην Ομόνοια πριν λίγα χρόνια; Καμία απολύτως. Κατά τα άλλα, αγωνίζονται ενάντια στην μισαλλοδοξία, τον εθνικισμό και τους φασίστες. Τώρα τι σχέση έχουν αυτές οι πρακτικές με τον σεβασμό στην διαφορετικότητα και τον πολυπολιτισμό ένα θεός ξέρει. Αν στη θέση του ανθρωπάκου ήταν ένας μουσουλμάνος πρόσφυγας που θα ήθελε να ασκήσει τα θρησκευτικά του δικαιώματα θα τον άφηναν ήσυχο ή θα τον προστάτευαν κιόλας. Και πολύ καλά θα έκαναν. Στην περίπτωση του ντόπιου που πιστεύει στο Χριστό μετατρέπονται σε αντίφα χρυσαυγίτες.Γιατί; Δεν έχει δικαίωμα στην θρησκευτική πιστή αυτός; Επίσης, ελάχιστη σημασία έχει αν δρουν στο όνομα της Αναρχίας και μίας πιο δίκαιης κοινωνίας. Βασικά, αυτό τα κάνει χειρότερα γιατί με τον τραμπουκισμό τους λερώνουν και τις Ιδέες και τους αγώνες για μία καλύτερη ζωή. Αναρωτιέσαι τι θα έκαναν αυτοί οι άνθρωποι αν είχαν ποτέ την εξουσία και τα ανάλογα μέσα. Πογκρόμ ενάντια στους πολιτικούς αντιπάλους και λυσσαλέα βία εναντίον όποιου δεν ταιριάζει στα καλούπια τους. Αυτό δεν είναι αταξική κοινωνία. Ζόφος και σκληρή χούντα είναι. Είμαστε αντίπαλοι γιατί η «γλώσσα» που μιλάνε είναι η γλώσσα της Εξουσίας.
Συντριβή του αδύναμου και του διαφωνούντα. Είναι η γλώσσα του μεταμοντέρνου καπιταλισμού που μισεί τα έθνη, τις πατρίδες, τις θρησκείες, τους απλούς λαϊκούς ανθρώπους και τα πιστεύω τους. Που εξυμνεί τον μηδενισμό, τον ατομισμό και την «πάρτη» και εχθρεύεται τις συλλογικότητες και καθετί κοινό. Άκου αναρχικοί. Θατσερικοί με φασέικο παπούτσι πεζοπορίας και μπλουζάκι second hand από παζάρι στο Κουκάκι να λέμε καλύτερα. Ένας σύντροφος που πέθανε πριν δέκα χρόνια, ο Μηνάς ο Ζουριδάκης, μας έλεγε πολύ συχνά «Ο κόσμος πρέπει να βλέπει στα μάτια μας την κοινωνία που οραματιζόμαστε». Άνθρωπος της παλιάς σχολής. «Άλλης πάστας» που λέγανε παλιά. Αν δεν το καταλάβουμε αυτό, έχουμε ήδη χάσει. Απλά δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι.
