Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Παρά το οτιδήποτε μπορεί κανείς να του καταλογίσει και πολλά τώρα του καταλογίζονται -oυαί τοις ηττημένοις (Vae Victis) έλεγαν οι Ρωμαίοι -παρά τον σταδιακό εκφυλισμό του, πρέπει πάντως να σημειώσουμε ότι το καθεστώς του Μπάαθ στη Συρία υπήρξε ανάχωμα και στον αμερικανικό και ισραηλινό επεκτατισμό στη Μέση Ανατολή και στην άνοδο του Ισλαμισμού στην περιοχή. Κάτι θετικό πρέπει να είχε διάολε για να καταφέρει να αντέξει 23 χρόνια υπονόμευσης και προσπαθειών ανατροπής του από το ΝΑΤΟ και ιδίως τα τελευταία 13 χρόνια που αντιμετώπισε, εκτός από τη δράση των τζιχαντιστών, οικονομικές κυρώσεις που έφεραν τη χώρα στο οικονομικό επίπεδο του Τσαντ, την κλοπή των πετρελαίων του από τους Αμερικανούς και τους καθημερινούς βομβαρδισμούς του Ισραήλ, ακόμα και την απάνθρωπη άρνηση της ανθρωπιστικής και δημοκρατικής Δύσης για οποιαδήποτε βοήθεια προς τα εκατομμύρια των σεισμοπαθών στη Συρία.
Άξονας Τουρκίας και Ισραήλ
Η Συρία υπήρξε επίσης ιστορικά ο σπουδαιότερος σύμμαχος της Ελλάδας στη Μέση Ανατολή και νιώθει κανείς ντροπή να ακούει τον εκπρόσωπο της ελληνικής (;) κυβέρνησης να χαιρετίζει την ανατροπή του Άσαντ ως περίπου νίκη της δημοκρατίας. Σήμερα, οι ανιστόρητοι προπαγανδιστές μιας δήθεν, κατά φαντασίαν συμμαχίας Ελλάδας και Ισραήλ, αυτοί που παρέδωσαν στο Τελ Αβίβ την Ελλάδα και την Κύπρο, την άμυνα και τις υπηρεσίες μας, δυσκολεύονται βέβαια να μας εξηγήσουν την αγαστή συνεργασία Τουρκίας και Ισραήλ στη Συρία, όπως και την προηγούμενη συνεργασία στον Καύκασο, για την εθνοκάθαρση των Αρμενίων του Ναγκόρνο – Καραμπάχ και την προώθηση του ΝΑΤΟ προς την Κασπία. Αποκαλύφθηκε ότι όχι μόνο δεν υπάρχει μια κάποια «συμμαχία» Ελλάδας και Ισραήλ, υπάρχει αντίθετα έμπρακτη στρατηγική συμμαχία Τουρκίας και Ισραήλ.
Τώρα ορισμένοι προσπαθούν να σώσουν τα προσχήματα λέγοντας ότι επίκειται σύγκρουση των δύο χωρών. Αναμφίβολα, τα άγρια θηρία που κατασπαράζουν τώρα το σώμα του ιστορικού κράτους της Συρίας, υπάρχει πιθανότητα να τσακωθούν και μεταξύ τους για τη λεία. ‘Όμως δύσκολα θα πάνε σε ανοιχτή και πλήρη σύγκρουση γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό για τα συμφέροντα όλων, πόσω μάλλον που συνεχίζεται η αντιπαράθεση με το Ιράν, αλλά και ο πόλεμος κατά της Ρωσίας. Ήδη ο Νετανιάχου δήλωσε ότι βλέπει πλέον ένα «παράθυρο ευκαιρίας» και ότι η αλλαγή στο Ιράν θα έρθει πολύ ταχύτερα από όσοι πολλοί την περιμένουν. Συζήτησε ήδη το θέμα με τον Τραμπ που, σε συνέντευξη που έδωσε προ ημερών στο Time, δεν απέκλεισε την πιθανότητα πολέμου με το Ιράν, όπως και την προσάρτηση της Δυτικής Όχθης από το Ισραήλ και την εγκατάλειψη της θέσης για δύο κράτη στην Παλαιστίνη.Στον δρόμο της αναβίωσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
Οι εξελίξεις στη Συρία συνιστούν ασφαλώς θρίαμβο και για την Τουρκία και για τα οράματα αναβίωσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στην πράξη, η συνθήκη της Λωζάννης έπαυσε να υπάρχει, τουλάχιστο σε ότι αφορά τη Συρία. Η Άγκυρα θα επιδιώξει τώρα, αν όχι να εξαφανίσει τελείως τους Κούρδους από την περιοχή, τουλάχιστον να τους επιβάλλει μια ηγεσία τύπου Μπαρζανί στην οποία η ίδια να διαθέτει καθοριστική επιρροή. Ήδη, καθώς συζητάμε, ακούγεται ο θόρυβος που κάνουν τα τουρκικά τεθωρακισμένα στη μεθόριο με τη Συρία. Είναι νωρίς να προβλέψουμε που θα σταματήσει η τουρκική προέλαση, που συγκρούεται με το ενδιαφέρον Ισραηλινών και Αμερικανών να διατηρήσουν τον κουρδικό παράγοντα ως δικό τους εργαλείο στην περιοχή. Όμως, όπως ήδη σημείωσα, θεωρώ απίθανο να δούμε πλήρη μετωπική σύγκρουση μεταξύ των τριών αυτών δυνάμεων, ΗΠΑ, Ισραήλ και Τουρκίας, γιατί θα ήταν καταστροφική για τα συμφέροντα και των τριών. Θα πρέπει να περιμένουμε στο κουρδικό για να δούμε που θα κάτσει η μπίλια κατά το κοινώς λεγόμενο.
Το βέβαιο είναι ότι ο Ερντογάν πέταξε τη μάσκα. Πίσω από τη ρητορεία της δήθεν ανεξάρτητης Τουρκίας και τις επιθέσεις στο Ισραήλ, κρυβόταν πιο αποτελεσματική η πλήρης ταύτιση με την Αμερική και τους Εβραίους. Έχει διαλέξει στρατόπεδο και κανείς δεν πρόκειται στο μέλλον να τον εμπιστευτεί.
Στην υπόθεση της Συρίας έπαιξε ρόλο και το ΝΑΤΟ, ο Γενικός Γραμματέας του οποίου κ. Ρούτε βρέθηκε επίσης την παραμονή της επίθεσης στην Άγκυρα, οι αμερικανικές και βρετανικές υπηρεσίες, όπως και η Ουκρανία. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές έδρασαν και οι γαλλικές υπηρεσίες.
Για τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Βρετανία και το ΝΑΤΟ η καταστροφή της Συρίας συνιστά μεγάλης σημασίας νίκη επί της Ρωσίας, της Κίνας και του Ιράν, όπως επίσης των Παλαιστινίων και της Χεζμπολάχ και του συνόλου των δυνάμεων διεθνώς που δεν θέλουν μια παγκόσμια δικτατορία των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ. Η ήττα όμως αυτών των δυνάμεων θα γίνει καταστροφή αν πέσει και το Ιράν. Ελπίζω βέβαια ότι δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο.
Να σημειώσω πάντως σε αυτό το σημείο ότι αν η Δύση περιμένει περισσότερη εφεκτικότητα των Ρώσων στο ουκρανικό, ως αποτέλεσμα των εξελίξεων στη Μέση Ανατολή, πλανάται πλάνην οικτράν. Εκτιμώ ότι η Μόσχα θα είναι πολύ πιο αποφασιστική στην Ουκρανία μετά όσα συνέβησαν στη Συρία. Τουλάχιστο αυτό εκτιμώ ως πιθανότερο, γιατί κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος σε μια κατάσταση όπως η σημερινή.
Ιράν, το κλειδί της παγκόσμιας κατάστασης
Δεν είναι ίσως υπερβολή να πούμε ότι στο Ιράν βρίσκεται τώρα το κλειδί για την πορεία όλου του κόσμου τις ερχόμενες δεκαετίες. Και αυτό σημαίνει ότι θα έπρεπε ήδη, αντί να παρακολουθούμε άβουλοι, την σταδιακή πορεία του πλανήτη προς όλο και πιο επικίνδυνες μορφές πολέμου, μακροχρόνια, αν όχι μεσοπρόθεσμα, και πυρηνικό πόλεμο, αλλά και προς τον Φασισμό στις δικές μας χώρες, απαραίτητο για τη διεξαγωγή μιας παγκόσμιας σύγκρουσης, να έχουμε ήδη βγει στους δρόμους, σε όλη τη Δύση, φωνάζοντας «Κάτω τα χέρια από το Ιράν», όπως ασφαλώς «κάτω τα χέρια και από όλες τις μειονότητες στη Συρία».
Κι επειδή μπορεί να νομίζετε ότι υπερβάλλω με τα των παγκοσμίων πολέμων, κοιτάξτε, εκτός από την Ουκρανία και τη Συρία, το πραξικόπημα στη Νότιο Κορέα, από έναν Πρόεδρο που ζητούσε προληπτικό πόλεμο κατά της Βόρειας Κορέας, τη ματαίωση των εκλογών στη Ρουμανία, τις νέες απειλές κατά της Βενεζουέλας και της Κούβας, τα όσα συμβαίνουν σε Μολδαβία και Γεωργία. Σκεφθείτε την εκ των πραγμάτων εξοικείωση της παγκόσμιας κοινής γνώμης με την ιδέα του πυρηνικού πολέμου ή με μια live γενοκτονία στην Παλαιστίνη.
Ο κόσμος που μας κληροδότησε η νίκη επί του Ναζισμού το 1945, ένας κόσμος που στηριζόταν σε μια δημοκρατική, ανθρωπιστική και αντιαποικιακή ιδεολογία, γκρεμίζεται μπροστά στα μάτια μας. Και μαζί του απειλούνται όλα τα επιτεύγματα της Αναγέννησης, του Διαφωτισμού, της Γαλλικής Επανάστασης, ασφαλώς και της Ελληνικής.
Διαβάστε προσεκτικά τι είπε την περασμένη Πέμπτη ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ κ. Ρούτε στις Βρυξέλλες. Θέλει λέει αύξηση των στρατιωτικών δαπανών σε επίπεδα που να φτάνουν και να ξεπερνούν αυτά του Ψυχρού Πολέμου, με θυσίες επί των συντάξεων, των δαπανών για την υγεία και το κοινωνικό κράτος. Θέλει επίσης να μπούμε σε μια «νοοτροπία πολέμου».
Η νοοτροπία πολέμου του κ. Ρούτε κινδυνεύει όντως να προκαλέσει στο τέλος τον πυρηνικό πόλεμο για τον οποίο ο Τζων Κένεντι και ο Νικήτα Χρουστσώφ είπαν ότι οι επιζώντες θα ζηλεύουν τους πεθαμένους.
Αριστερά και Ιμπεριαλισμός
Είναι λυπηρό ότι, και στη Μέση Ανατολή και στην Ουκρανία, το μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς συμφώνησε με τα ιδεολογήματα της δυτικής προπαγάνδας και του Ιμπεριαλισμού, με αποτέλεσμα, εκτός των άλλων, να ενισχύονται εκλογικά πολιτικοί όπως ο Τραμπ και η Λεπέν που εμφανίζονται ως δήθεν φιλειρηνιστές.
Πού είναι σήμερα τα αντιπολεμικά κινήματα που κάποτε συγκλόνισαν την Ελλάδα, την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες;
Αν δεν υπάρξει μείζων αντίθεση στους πολέμους τους στο εσωτερικό της ίδιας της Δύσης, δεν θα καταστεί πιθανότερη μια νίκη της Δύσης, για την οποία δεν έχει τα μέσα, αλλά μια παγκόσμια καταστροφή.
Είναι ανάγκη, αλλά είναι και μια μεγάλη ευκαιρία για την αριστερά, αν θέλει να συνέλθει από τις απανωτές ήττες των τελευταίων δέκα χρόνων, πρωταγωνιστώντας στον αγώνα για τη σωτηρία της ανθρωπότητας από τις δίδυμες απειλές του πολέμου και του Φασισμού.
Επιτακτική ανάγκη η ανάκτηση του κράτους μας
Κλείνοντας την εισήγησή μου θα σας πω μόνο ένα πράγμα για τη χώρα μας και για την Κύπρο. Στο χάος που βυθίζεται ο κόσμος, είναι σημαντικό, ακόμα και για την ίδια την επιβίωση του ελληνικού λαού, να ανακτήσουμε όσα περισσότερα στοιχεία ανεξαρτησίας του ελληνικού κράτους, της χώρας μας και της Κύπρου, σε όλους τους τομείς, και ασφαλώς στους τομείς της άμυνας, των μηχανισμών αστυνόμευσης, της διπλωματίας κλπ.
Ξέρω ότι αυτά που σας είπα μπορεί να προκαλέσουν κατάθλιψη, φόβο, απελπισία, απαισιοδοξία. Η απάντηση δεν είναι ασφαλώς ούτε να κλείσουμε τα μάτια μας στην πραγματικότητα, ούτε να παίρνουμε αντικαταθλιπτικά. Είναι να δρούμε για να ανατρέψουμε την κατάσταση.
Αλλάζουμε αλλάζοντας τον κόσμο, είναι η τρίτη θέση του Μαρξ για τον Φόυερμπαχ. Αλλάζουμε εμείς, πολεμάμε, αλλάζει και η διάθεσή μας.
Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας και λυπάμαι αν σας κούρασα.
(*) Το άρθρο αυτό είναι το δεύτερο μέρος μιας εισήγησης που έκανε ο συγγραφέας για την τραγωδία της Συρίας και την οποία οργάνωσαν τρεις ιστότοποι της Αριστεράς. Το πρώτο μέρος της εισήγησης μπορείτε να το διαβάσετε εδώ και όλη τη συζήτηση να την παρακολουθήσετε εδώ.
Εικονογράφηση: Amany Alali (Συρία)
Ανάρτηση από: https://www.konstantakopoulos.gr/
