Η Liza Featherstone, αρθρογράφος του Jacobin, γράφει για τον Luigi Magione και το ρεύμα υποστήριξής του που έχει κατακλύσει τις ΗΠΑ. Ο Magione κατηγορείται για τη δολοφονία του CEO της United Healthcare, εταιρείας ιδιωτικής ασφάλισης υγείας. Η συμπάθεια προς τον Magione προέρχεται από την οργή των πολιτών για τις ληστρικές πολιτικές των ασφαλιστικών εταιρειών που αρνούνται συστηματικά να αποζημιώσουν έξοδα των πελατών τους, εφευρίσκοντας διάφορες προφάσεις. Το άρθρο είναι γραμμένο υπό την οπτική της υποστήριξης στην αριστερή πτέρυγα των Δημοκρατικών, διατηρεί ωστόσο την αξία του καθώς περιγράφει το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει ο τομέας της υγείας στις ΗΠΑ – πρότυπο για όλες τις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις που απαξιώνουν το δημόσιο σύστημα υγείας.
Ο αμερικανικός λαός ερωτεύεται τον Luigi Mangione – τόσο πολύ που μπορεί να εξελιχθεί σε κρίση, στο μυαλό των ελίτ.
Το κύμα υποστήριξης προς τον νεαρό άνδρα που κατηγορείται ότι σκότωσε τον διευθύνοντα σύμβουλο της United Healthcare Brian Thompson μέρα μεσημέρι στη Νέα Υόρκη ήταν συγκλονιστικό. Γυναίκες και άνδρες σε όλο το διαδίκτυο δηλώνουν ότι τον ποθούν. Υπάρχει ευρεία καταδίκη για όποιον τον κατέδωσε, με τις διαδικτυακές κριτικές για το McDonald’s της Altoona όπου συνελήφθη να προειδοποιεί ότι το κατάστημα είναι γεμάτο με «αρουραίους». Σε ένα απόσπασμα που πρέπει να δείτε για να το πιστέψετε, οι συγκρατούμενοι του στη φυλακή φώναξαν «Ελευθερώστε τον Luigi!» ζωντανά στις τηλεοπτικές ειδήσεις.
Η λατρεία συνεχίζει να εξαπλώνεται, σε βαθμό που οι New York Times δεν θα δημοσιεύσουν άλλες φωτογραφίες του προσώπου ή της σωματικής του διάπλασης – προφανώς είναι πολύ όμορφος – ούτε θα δημοσιεύσουν την υποτιθέμενη δήλωσή του που εξηγεί τη δολοφονία του, μια αποποίηση της βασικής δημοσιογραφικής ευθύνης να εξηγεί πλήρως ένα σημαντικό δημόσιο γεγονός όπως αυτό. Η εφημερίδα φαίνεται να φοβάται ότι η ομορφιά του θα εμπνεύσει μιμητές δολοφονιών. Άλλοι φιλελεύθεροι gatekeepers έχουν επίσης καταγράψει την ανησυχία τους για τη Luigimania, με τον Graeme Wood του Atlantic να δηλώνει ότι αυτό δείχνει όχι ότι το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης είναι σκάρτο, αλλά ότι «πολλοί άνθρωποι είναι».
Πέρα από τα όρια της αξιοσέβαστης γνώμης, το γεγονός ενέπνευσε πολλούς να διηγηθούν τις δικές τους ιστορίες φρικιαστικής κακοποίησης από την ασφαλιστική βιομηχανία υγείας: γονείς αφηγούνται ιστορίες που τραβάνε τα μαλλιά τους και παλεύουν καθημερινά για την ανακούφιση ανίατα άρρωστων παιδιών, ενήλικες θυμούνται πώς πέθαναν οι γονείς τους εξαιτίας καθυστερήσεων στην αναγκαία περίθαλψη και πολλοί άλλοι περιγράφουν τη συνεχή αγωνία για το αν θα καλυφθούν ή θα απορριφθούν αναγκαία φάρμακα ή διαδικασίες.
Οι Αμερικανοί δεν συγχωρούν, κατά κανόνα, την πολιτική βία. Ωστόσο, πολλοί άνθρωποι φαίνονται συγκλονιστικά εντάξει με αυτή τη δολοφονία. Μια γραμμή στη δήλωση του Mangione φάνηκε να έχει ιδιαίτερη απήχηση: «Ειλικρινά, αυτά τα παράσιτα το άξιζαν». Ακούγεται σαν μια φρικτή δήλωση που μπορεί να ειπωθεί για ένα άλλο ανθρώπινο ον- δεδομένης της μεγάλης βλάβης που προκαλεί αυτή η βιομηχανία, δεν αποτελεί επίσης ιδιαίτερη έκπληξη. Το ιατρικό χρέος είναι μια από τις κύριες αιτίες πτώχευσης των Αμερικανών, ενώ το προσδόκιμο ζωής και άλλοι δείκτες υγείας είναι τρομακτικά χαμηλοί για μια τόσο πλούσια χώρα.
Ο Mangione έχει αξιοποιήσει κάτι που οι περισσότεροι Αμερικανοί μοιράζονται: ένα βαθύ μίσος για το ασφαλιστικό μας σύστημα υγείας και για τους κερδοσκόπους που φαίνονται τόσο αδιάφοροι για τον πόνο και τον θάνατό μας. Ακόμα δεν έχει αναφερθεί από τον Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι η λατρεία του Μαντζιόνε δεν έχει πολιτικά σύνορα.
Το ζήτημα που προφανώς προσπάθησε να αναδείξει ο Mangione έχει βέβαια μια μη βίαιη πολιτική λύση: την ενιαία υγειονομική περίθαλψη, ή Medicare for All, ένα σύστημα που θα καταργούσε τη βιομηχανία ασφάλισης υγείας και θα έδινε απλώς σε όλους την ιατρική περίθαλψη που χρειάζονται. Οι σοσιαλιστικές εκστρατείες του Μπέρνι Σάντερς για την προεδρία το 2016 και το 2020 έδωσαν έμφαση στην ανάγκη για κοινωνικοποιημένη ιατρική σε αυτή τη χώρα και στην εκτεταμένη δυστυχία που προκαλεί το κερδοσκοπικό σύστημα υγείας.
Ωστόσο, η υπόλοιπη πολιτική τάξη έχει ουσιαστικά αγνοήσει το ζήτημα.
Ο Τζο Μπάιντεν δεν επιχείρησε να θεσπίσει ή έστω να μιλήσει για το Medicare for All όσο ήταν στην εξουσία. Χωρίς τον Σάντερς στην κούρσα, υπήρξε ελάχιστη συζήτηση για την υγειονομική περίθαλψη στη φετινή προεδρική εκστρατεία. Η παραδοχή του Τραμπ στο ντιμπέιτ ότι για την υγειονομική περίθαλψη είχε «ιδέες ενός σχεδίου» χλευάστηκε ευρέως και δικαίως, ωστόσο ο αποσπασματικός χαρακτήρας αυτού του έργου σε εξέλιξη δεν τον εμπόδισε να εκλεγεί για δεύτερη θητεία. Η Καμάλα Χάρις δεν ήταν πολύ καλύτερη: αφού υποστήριξε το «Medicare for All» σε μια ανταγωνιστική προκριματική διαδικασία του 2020, στην οποία κυριάρχησε ο Μπέρνι Σάντερς, δεν το επανέφερε ποτέ στο ρόλο της ως υποψήφια των Δημοκρατικών φέτος.
Η εκτεταμένη λατρεία για τον Luigi Mangione και το έγκλημά του, λοιπόν, είναι σύμπτωμα μιας εγκληματικής αποτυχίας στην εθνική μας πολιτική. Οι Δημοκρατικοί δεν έχουν πει σχεδόν τίποτα για το θέμα της υγειονομικής περίθαλψης εδώ και χρόνια και τώρα αναρωτιούνται γιατί μόλις έχασαν τις εκλογές. Λίγοι – με κάποιες εξαιρέσεις, όπως ο Sanders, η βουλευτής Alexandria Ocasio-Cortez, η γερουσιαστής Elizabeth Warren και ο βουλευτής Ro Khanna – έχουν εκμεταλλευτεί τη στιγμή ως κατάλληλη για να μιλήσουν για τη μεταρρύθμιση της υγειονομικής περίθαλψης. Ερχόμενοι αμέσως μετά τη νίκη του Τραμπ, είναι σαφές ότι η αγνόηση του θέματος -που θα έπρεπε να ανήκει στο υποτιθέμενο κόμμα της Αριστεράς- ήταν ένα τεράστιο αυτογκόλ.
Ερωτηθείς σε συνέντευξή του στο Jacobin αν οι Αμερικανοί έχουν παραιτηθεί από το status quo του συστήματος υγειονομικής περίθαλψης, ο Σάντερς φώναξε: «ΟΧΙ! Είναι αυτό αρκετά σαφές;». Επισήμανε ότι, ενώ δεν μπορούμε να λύσουμε το πρόβλημα σκοτώνοντας περισσότερους ανθρώπους, το ασφαλιστικό μας σύστημα υγείας σκοτώνει επίσης – και η λύση είναι πολιτική.
Το πεδίο είναι ορθάνοιχτο για καμπάνιες για τη μεταρρύθμιση της υγειονομικής περίθαλψης σε τοπικό και πολιτειακό επίπεδο, καθώς και για την επέκταση του Medicaid, ακόμη και για το single-payer. Στη Νέα Υόρκη, η δολοφονία αναζωπύρωσε τη συζήτηση για τον New York Health Act– ίσως δούμε παρόμοια συζήτηση και αλλού, ακόμη και με τον Τραμπ έτοιμο να αναλάβει τα καθήκοντά του. Χρειαζόμαστε περισσότερους πρωταθλητές του Medicare for All στο Κογκρέσο και στην προεκλογική εκστρατεία.
Ταυτόχρονα, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να αγνοήσουμε τη λιβιδινική διάσταση αυτού του πολιτιστικού γεγονότος. Πότε ήταν η τελευταία φορά που ένας εγκληματίας ήταν τόσο ελκυστικός που οι New York Times αρνήθηκαν να τον αναπαραγάγουν οπτικά; Πολιτιστικά, ο φιλελευθερισμός δεν είχε τίποτα που να ικανοποιεί τις βαθύτερες ορμές των ανθρώπων. Ενώ οι άνθρωποι ενώνονταν γύρω από τη Δεξιά σε μίσος -για τους φιλελεύθερους, για τη «wokeness» και πολύ πιο ανησυχητικά για τους μετανάστες και άλλες μειονότητες- η κεντροαριστερά προσέφερε στεγνά πολιτικά ημίμετρα και χλιαρή επίπληξη. Με τον ίδιο τρόπο αντέδρασαν και στη Λουϊτζιμανία. Αυτό δεν θα λειτουργήσει.
Η δική μας λύση – και αυτή που προτείνει ο Μπέρνι Σάντερς – είναι να αλλάξουμε το σύστημα και να καταργήσουμε την ιδιωτική ασφάλιση υγείας. Το συλλογικό ξέσπασμα αγάπης για τον Magione δείχνει πόσο πολύ μισούμε ως Αμερικανοί αυτό το σύστημα.
Οφείλει όμως και η Αριστερά να δώσει μεγάλη προσοχή στις αταβιστικές επιθυμίες που οδηγούν πολλούς να τον επευφημούν. Όπως γράφει ο Richard Seymour στο νέο του βιβλίο, Disaster Nationalism, «Χρειαζόμαστε ψωμί και βούτυρο. Μας αρέσει μάλιστα. Αλλά δεν το αγαπάμε». Αντίθετα, επιμένει, το πάθος είναι η ιστορική δύναμη.
Ως φαινόμενο πάθους, ο Τραμπισμός προσφέρει στους Αμερικανούς εκστατικές εμπειρίες συλλογικής αγάπης και μίσους. Το ίδιο και ο Λουίτζι. Και το ίδιο κάνει και κάθε αποτελεσματική μορφή λαϊκισμού. Αν θέλουμε να οδηγήσουμε ο ένας τον άλλον έξω από τον φασισμό και σε κάτι καλύτερο, η Αριστερά πρέπει να βρει πώς να κάνει το ίδιο. Ναι, χρειαζόμαστε ένα κίνημα για το Medicare for All, αλλά για να κερδίσουμε, χρειαζόμαστε επίσης το είδος του έρωτα, της αλληλεγγύης και της οργής που είδαμε αυτές τις τελευταίες οκτώ ημέρες.
Πηγή: Jacobin
Μετάφραση: antapocrisis
Η Liza Featherstone είναι αρθρογράφος του Jacobin, ανεξάρτητη δημοσιογράφος και συγγραφέας του βιβλίου «Selling Women Short: The Landmark Battle for Workers’ Rights at Wal-Mart».
Ανάρτηση από: https://www.antapocrisis.gr/
