Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η ένωση των καπιταλιστών, είναι η ένωση των ιμπεριαλιστών ενάντια στους λαούς της Ευρώπης. Στο εσωτερικό της βασιλεύει ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης, βασιλεύει το δίκαιο του ισχυρού. Οι άρχουσες τάξεις των κρατών – μελών που την απαρτίζουν, οι πολυεθνικές, οι τραπεζίτες, οι κεφαλαιοκράτες, οι πλουτοκράτες, ακόμα κι όταν τσακώνονται μεταξύ τους για την μοιρασιά, συμφωνούν και διατηρούν αδιατάρακτο το νήμα που τους ενώνει: Την εκμετάλλευση των λαών.
Η αληθινή Ευρώπη των λαών μπορεί να οικοδομηθεί μόνο όταν αρχίσει ένας – ένας λαός και περισσότεροι λαοί μαζί να ανατρέψουν αυτή τη βαρβαρότητα μέσα στην ίδια τους τη χώρα.
Ένας λαός που θα απειθαρχήσει και θα ορθώσει το πατριωτικό, το διεθνιστικό και ανυπάκουο ανάστημά του απέναντι στην ένωση των πλουτοκρατών, είναι προφανές ότι δεν μπορεί να βρίσκεται σε συμμαχία, σε εταιρική σχέση εξάρτησης και αλληλεξάρτησης με μια ένωση λύκων που του πίνουν το αίμα.
Στοιχειώδης προϋπόθεση για να ακολουθήσει ένας λαός το δρόμο της φιλολαϊκής ανάπτυξης της χώρας του (αλλά και συμβολή στον αγώνα των άλλων λαών για την δική τους απαγκίστρωση και την οικοδόμηση της πραγματικής Ευρώπης των λαών) είναι η απόσπαση της πατρίδας του από αυτό τον «λάκκο των λεόντων» – όπως ήδη από το 1960 αποκαλούσε η ΕΔΑ την τότε ΕΟΚ και σημερινή ΕΕ.
Από την έναρξη κιόλας των διαπραγματεύσεων για τη σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ, ήδη από το 1959 δηλαδή, η ΕΔΑ τόνιζε:
«…Με τη σύνδεση της Ελλάδος στην Κοινή Αγορά έγινε ένα νέο μεγάλο άλμα προς την πλήρη πολιτική και οικονομική υποδούλωση της χώρας στα ξένα μονοπώλια. Η υποανάπτυκτη Ελλάδα ρίπτεται από την κυβέρνησή της βορά στα πανίσχυρα δυτικοευρωπαϊκά τραστ και πρώτα απ΄όλα στα δυτικογερμανικά (…). Η τύχη που αναμένει τη γεωργία μας δεν είναι καλύτερη. Θα αντιμετωπίσει τον λυσσαλέο συναγωνισμό της Ιταλίας, της Γαλλίας και των αποικιών της (…). Ενα ζοφερό μέλλον ανοίγεται για τη χώρα μας (…). Αν σήμερα οι άνεργοι ξεπερνούν τις 250.000 αύριο θα διπλασιασθούν».
Αμέσως μετά από την ανακοίνωση της Υπογραφής Σύνδεσης με ανακοίνωσή της η Διοικούσα Επιτροπή της ΕΔΑ (31/3/1961) επισήμαινε τα εξής:
«1. Η μονογραφή της συμφωνίας συνδέσεως της Ελλάδος με τους Έξι της Κοινής Αγοράς αποτελεί πράγματι σταθμό στην ιστορία της χώρας. Όχι όμως προς την κατεύθυνση της “εξυψώσεως των συνθηκών διαβιώσεως του ελληνικού λαού” όπως πανηγυρίζων για το γεγονός, ισχυρίσθη ο κ. πρωθυπουργός, αλλά προς την εντελώς αντίθετη: της ταχύτατης επιδεινώσεως, μέχρις απαθλιώσεως, του βιοτικού επιπέδου του ελληνικού λαού, εφ’ όσον η ελληνική οικονομία διά της συνδέσεως θα μεταβληθή σε τυπικό χώρο αποικιακής εκμεταλλεύσεως του μεγάλου μονοπωλιακού κεφαλαίου των χωρών της ΕΟΚ.
- Η ΕΔΑ, ευθύς μόλις έγινε γνωστή η πρόθεσις της κυβερνήσεως να συνδεθή η Ελλάς μετά των χωρών της Κοινής Αγοράς, εξέφρασε την πλήρη αντίθεσή της προς αυτήν και δεν έπαυσε έκτοτε να αγωνίζεται για την αποτροπή της (…).
- Η ΕΔΑ θεωρεί καταστροφική για την ελληνική οικονομία την σύνδεσή της με την Κοινή Αγορά διότι:
α) Η βιομηχανική και βιοτεχνική παραγωγή της χώρας, εκτεθειμένη στον διπλό θανάσιμο ανταγωνισμό της αντιστοίχου παραγωγής των Εξι, θα εξαφανισθή (…)
β) Η γεωργική παραγωγή, παρά τα όσα αντίθετα διακηρύσσει η κυβέρνηση για να παραπλανήση τους μοχθούντες αγρότες, θα υποστή τις αυτές με την βιομηχανική και βιοτεχνική παραγωγή συνέπειες. Και, αντί αυξήσεως των εξαγωγών ελληνικών γεωργικών προϊόντων (…) θα οδηγηθούμε στον περιορισμό και της γεωργικής παραγωγής».
Αυτά έλεγε η ΕΔΑ για την ΕΟΚ. Το αν δικαιώθηκε μπορεί να το αντιληφθεί ο καθένας συγκρίνοντας την πραγματικότητα της σημερινής Ελλάδας με τα φληναφήματα μισού αιώνα στα οποία επιδίδεται η ανελέητη προπαγάνδα των αστέρων του «ευρωμονόδρομου».
Το τι έχει ειπωθεί όλα αυτά χρόνια ώστε να παρουσιάζεται το συμφέρον του τραπεζίτη και του εργολάβου σαν «εθνικό» και πολύ περισσότερο σαν «λαϊκό» συμφέρον είναι απερίγραπτο.
Μεγαλοστομίες. Ψέματα. Υποσχέσεις για ανθόσπαρτο βίο που ανέμενε τάχα τον ελληνικό λαό. Ένας θίασος που περιφέρεται μεταξύ γελοιότητας και ρηχότητας. Η αντιεπιστημονικότητα των «φωστήρων» με τις αναλύσεις τους περί «θαλερής ΕΕ» και ο δημαγωγικός μαυρογιαλουρισμός,εις σάρκαν μίαν.
«Είσαι στην ΕΟΚ – μάθε για την ΕΟΚ», ήταν το σύνθημα με το οποίο μας είχαν φλομώσει το 1981. Ε, λοιπόν, μάθαμε! Το τι συνέβη πραγματικά στην τότε ΕΟΚ και σημερινή ΕΕ, στην Ευρωζώνη και στον καπιταλιστικό κόσμο εν γένει, το τι έχει υποστεί ο ελληνικός λαός από την εποχή ειδικά της ένταξης της χώρας στην ΟΝΕ και στο ευρώ, το πού κατέληξαν εκείνα τα «ευρω-παραμύθια» είναι σε όλους γνωστό:
- Η Ελλάδα της ευρω-φτώχειας και της τρόικας, είναι η Ελλάδα της ΕΕ, της Ευρωζώνης και του ευρώ.
- Η Ελλάδα των χαρατσιών, των συσσιτίων, της διαλυμένης Υγείας, είναι η Ελλάδα της ΕΕ.
- Η Ελλάδα των μισθών και συντάξεων πείνας, των Μνημονίων, του ΔΝΤ, του «καλό κουράγιο Έλληνες», της επιτήρησης, της ευρω-λιτότητας είναι η Ελλάδα της ΕΕ.
- Η Ελλάδα των αστέγων, των «λουκέτων», των μαγκαλιών, των απολύσεων, της νέας μετανάστευσης, της αγροτικής και βιομηχανικής αποσάθρωσης, η Ελλάδα που εισάγει σπίρτα από την Τουρκία και λεμόνια από την Αργεντινή, είναι η Ελλάδα της ΕΕ.
- Είναι μέσα σε αυτόν τον κόσμο, τον κόσμο του ευρώ, της ΕΕ και της Ευρωζώνης, που πάνω από 1,5 εκατομμύριο Ελληνες βουλιάζουν στην ανεργία και στην «μερική» απασχόληση, που τα εκατομμύρια των εργαζομένων και των συνταξιούχων παλεύουν καθημερινά με τη φτώχεια τους.
Αυτή είναι η Ελλάδα της ΕΕ. Κι αυτή είναι η ΕΕ των 30 εκατομμυρίων άνεργων και των 120 εκατομμυρίων (!) φτωχοποιημένων. Αυτή είναι η ΕΕ όπου βρυκολακιάζει ο φασισμός.
Επειδή, λοιπόν, καλούμαστε να ψηφίσουμε ακούγοντας πανταχόθεν ότι δε πρέπει να διασαλεύσουμε τη «σταθερότητα» (όπου σαν «σταθερότητα» ορίζεται η παραμονή της χώρας στην ΕΕ) επιβάλλεται να τονίσουμε:
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν υπήρξε και δε θα γίνει ποτέ η λέσχη των τάχα «ισότιμων εταίρων», το κλαμπ της αγάπης και της συναλληλίας μεταξύ «φίλων». Η Ευρωζώνη δεν σχεδιάστηκε και δεν πρόκειται να λειτουργήσει ποτέ σαν το φανταστικό εκείνο «απάνεμο λιμάνι» που έταζαν οι αρχιτέκτονές της στους λαούς.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωζώνη της και όλη η δομή του ευρωενωσιακού ιμπεριαλισμού (είτε βομβαρδίζει τη Γιουγκοσλαβία, το Ιρακ και τη Λιβύη, είτε «βομβαρδίζει» τα Ασφαλιστικά Ταμεία, την δημόσια περιουσία και τους μισθούς στην Ελλάδα) αποτελεί ένα Κολοσσαίο εκμετάλλευσης των εργαζομένων, κατάλυσης των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών που στέκονται εμπόδιο στην «ανταγωνιστικότητα» των μονοπωλίων.
Δεν είναι μόνο η Ελλάδα και ο λαός της, δεν είναι μόνο οι λαοί της λεγόμενης «περιφέρειας» και των Μνημονίων, από την Πορτογαλία μέχρι την Κύπρο, που βιώνουν την ΕΕ ως κόλαση. Είναι και οι λαοί στα κράτη – ατμομηχανές της ΕΕ: Στη Γερμανία δεκάδες εκατομμύρια εργαζομένων ζουν με «παγωμένους» μισθούς για πάνω από μια δεκαετία. Πάνω από 7,5 εκατομμύρια Γερμανοί εργαζόμενοι αμείβονται με 400 ευρώ το μήνα.
Από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, από το Βορρά μέχρι το Νότο, οι λαοί βιώνουν αυτό ακριβώς που τόνιζε ο Λένιν:
«… το σύνθημα των “Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης” δεν είναι σωστό από οικονομική άποψη. Είτε αυτό το σύνθημα είναι απραγματοποίητο στον καπιταλισμό (…). Είτε είναι ένα σύνθημα αντιδραστικό, που σημαίνει προσωρινή συμμαχία των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης (…) για την καταλήστευση…».
Μέσα στην ΕΕ εκείνο που βασιλεύει δεν είναι η «ισοτιμία» και η «κοινωνική δικαιοσύνη». Είναι η ανισομετρία και το «δίκαιο» του ισχυρού, είναι οι αντιθέσεις μεταξύ των κεφαλαιοκρατών. Και όσο πιο οξείες είναι οι αντιθέσεις συμφερόντων ανάμεσα στις άρχουσες τάξεις του κάθε κράτους – μέλους της ΕΕ, τόσο βαθύτερα σμιλεύεται η ενότητά τους ως προς την επιβολή νέων βαρών στα λαϊκά στρώματα.
Είναι καραμπινάτη απάτη, λοιπόν, να εμφανίζεται το θυσιαστήριο των Βρυξελλών σαν «μονόδρομος» και πολύ περισσότερο σαν «παράδεισος». Και είναι ασύγγνωστη αφέλεια η θέση πως αυτή η ΕΕ μπορεί να μετατραπεί σε «Ευρώπη των λαών». Είναι ψευδαίσθηση πως υπάρχουν περιθώρια «βελτίωσης» της ΕΕ. Επιβεβαιώθηκε με όλους τους τρόπους η ουρανομήκης απάτη ότι η ΕΕ αποτελεί πεδίο «διαπραγμάτευσης», αρκεί να βρεθεί ένας καλός διαπραγματευτής… Η ΕΕ είναι, ήταν και θα είναι ο «λάκκος των λεόντων». Οπως ακριβώς την αποκαλούσε η ΕΔΑ από τη δεκαετία του ’50.
Το ζητούμενο για το λαό δεν είναι η προσδοκία μιας λιτότητας με «ανθρώπινο πρόσωπο» μέσα στο λάκκο, περιμένοντας τον επόμενο κατακλυσμό. Να κινείται μεταξύ των εκβιαστικών «θυσιών για να μπει στο ευρώ», των εκβιαστικών «θυσιών για να παραμείνει στο ευρώ» και των εκβιαστικών «θυσιών για να μη βγει από το ευρώ». Το ζητούμενο δεν είναι να περιμένει ότι τα λιοντάρια θα δείξουν επιείκεια ή ότι θα τον φάνε τελευταίο…
Ομοίως: Το ζητούμενο δεν είναι η έξοδος από αυτό το λάκκο να οδηγήσει σε έναν άλλον, σε έναν τάχα «καλύτερο» λάκκο, εξίσου καπιταλιστικό και εκμεταλλευτικό, όπως θα ήθελαν κάποια τμήματα της άρχουσας τάξης και τα φασιστικά – εθνικιστικά τους τσιράκια. Για παράδειγμα, η Βρετανία του Brexit δεν ήταν καν στο ευρώ και στην Ευρωζώνη. Η Τουρκία δεν είναι στην ΕΕ. Αλλά αυτό δεν κάνει αξιοζήλευτα ούτε τα βάσανα του τούρκικου λαού, ούτε το «δάκρυα και αίμα» με το οποίο πληρώνει τη λιτότητα ο βρετανικός λαός.
Με άλλα λόγια: Μετά από την εμπειρία σχεδόν 40 χρόνων παραμονής στην ΕΕ, η έξοδος από την ΕΕ προκύπτει ως αναγκαία προϋπόθεση αναδημιουργίας της Ελλάδας προς όφελος του λαού της.
Δεν μιλάμε, βέβαια, για μια έξοδο σαν την «έξοδο από το ΝΑΤΟ», όπως την πλάσαρε το 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ως αναγκαστική επιλογή του κατεστημένου και ως «τρίπλα» ανασύνθεσης του συστήματος. Μιλάμε για έξοδο από την ΕΕ με όρους ανατροπής όλου του συστήματος της κυριαρχίας των μονοπωλίων.
Για την έξοδο και την αποδέσμευση από την ΕΕ με προοπτική να πάρει στα χέρια του την εξουσία ο λαός. Το επισημαίνουμε γιατί υπάρχουν και εκείνοι που όταν «βάλλουν» κατά της ΕΕ, εξαναγκασμένοι από το γεγονός ότι έχουν πέσει πλέον οι μάσκες της ευρωκοροιδίας, το κάνουν προσβλέποντας ακριβώς σε αυτό: Σε μια ανασύνθεση του υφιστάμενου συστήματος και μάλιστα σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση.
Στην τοποθέτηση αυτή δεν υπάρχει «τρίτος δρόμος». Όπως δεν υπάρχει το «ολίγον έγκυος». Ειδικά, μάλιστα, στις σημερινές συνθήκες. Σε συνθήκες τρόικας όπου τα 2/3 της τρόικας είναι η ΕΕ (Κομισιόν και ΕΚΤ). Σε συνθήκες μνημονίων, δανειακών συμβάσεων και Υπερταμείων για 100 χρόνια με υπαγωγή στα Λουξεμβούργα. Σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης που τόσο σε παγκόσμιο όσο και – ειδικότερα – στο ευρωπαϊκό επίπεδο σαρώνει με τη σφραγίδα των Βρυξελλών ό,τι έχει απομείνει να θυμίζει λαϊκό δικαίωμα, το να μην αναγνωρίζεις αυτήν την αυτονόητη αλήθεια, τον καθοριστικό ρόλο, δηλαδή, της ΕΕ και το πώς το κάθε κόμμα τοποθετείται απέναντί της, συνιστά είτε πολιτική αυταπάτη είτε ξεκάθαρη πολιτική απάτη.
Ψηφίζοντας, επομένως, την Κυριακή τοποθετούμαστε και σε αυτό: Επιβραβεύουμε τη θεωρία ότι «δεν υπάρχει ζωή έξω από την ΕΕ»; Επιβραβεύουμε τη θεωρία των ανόητων που μιλούν λες και η τρισχιλιόχρονη Ελλάδα γεννήθηκε το… 1981 (όταν μπήκαμε στην ΕΟΚ) ή μόλις το… 2002 (όταν μπήκαμε στο ευρώ);
Επιβραβεύουμε τα ανδρείκελα των Βρυξελλών που με την ευρωενωσιακών προδιαγραφών πολιτική τους, κάνουν ακριβώς αυτό με το οποίο μας απειλούν ότι «θα πάθουμε» αν βγούμε από την ΕΕ: Διαλύουν τη ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων. Επιβραβεύουμε τους μηχανισμούς όπου Έλληνες, Γερμανοί, Άγγλοι, Γάλλοι και Πορτογάλοι ολιγάρχες εξυφαίνουν τα σχέδια σφαγιασμού του λαού, περιμένοντας «σωτηρία» (!) ή «κατανόηση» από το σφαγείο;
Η’ μήπως ισχύει το άλλο: Αποδεχόμενοι και υποκλινόμενοι στο πλαίσιο της ΕΕ, υπάρχει περιθώριο «διαπραγμάτευσης», «συνεννόησης», «λύσης» των προβλημάτων επιβίωσης του λαού;
Ο ισχυρισμός αυτός έχει την εξής «αξία»: Είναι σαν να λες ότι θα πάω στο ΝΑΤΟ να διαπραγματευτώ για να λειτουργεί – το ΝΑΤΟ – ως παράγοντας ειρήνης, φιλίας και συναδέλφωσης των λαών… Είναι σαν να λες ότι θα πάω να διαπραγματευτώ στο ΔΝΤ ώστε από βαμπίρ και αιμοσταγή οργανισμό στην υπηρεσία των τοκογλύφων να το μετατρέψω – το ΔΝΤ – σε φιλόπτωχο ταμείο… Είναι σαν να λες, τελικά, ότι θα πάω στην Ιπποκράτους και στη Πειραιως για να διαπραγματευτώ με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ ώστε να πάψουν – το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ – να είναι κόμματα των τραπεζιτών, των βιομηχάνων και των εργολάβων…
Με αυτή την έννοια: Η λυδία λίθος της πολιτικής κάθε κόμματος, είτε αφορά στους μισθούς και στις συντάξεις, είτε στις εργασιακές σχέσεις, είτε έχει να κάνει με την οικονομία, είτε με την εξωτερική πολιτική, είτε με τις δημοκρατικές ελευθερίες, είτε αναφέρεται στα «μικρά» είτε στα «μεγάλα», η λυδία λίθος για να κρίνουμε όχι μόνο το τι λέει, αλλά και το τι στην πραγματικότητα εννοεί το κάθε κόμμα, είναι μία και μόνη: Η στάση του απέναντι στην ΕΕ. Είναι η θέση απέναντι στην ΕΕ που καθορίζει και ξεκαθαρίζει την (πραγματική) θέση, τελικά, στο ερώτημα: Με τους πολλούς ή με τους λίγους; Με τον κόσμο της εργασίας ή με τις «ελίτ» της εργοδοσίας;
Ανάρτηση από: https://www.imerodromos.gr
