Ή το σύνδρομο της συμπάθειας, της συνεργασίας, της υπεράσπισης, της ταύτισης και εν τέλει της υποταγής στον απαγωγέα, στον δυνάστη, στον εκμεταλλευτή: στο “Τέρας”.
Αιτία σύμφωνα με τους ψυχολόγους;
Το άτομο δεν αντέχει και δεν μπορεί να διαχειριστεί τον πανικό, τον πόνο και τον τρόμο που του προκαλεί το Τέρας. Δεν αντέχει να σκεφθεί ότι όλα είναι κακά και μαύρα γύρω του και εφευρίσκει μερικά “καλά στοιχεία” με τα οποία στολίζει και απαλύνει την εικόνα του Τέρατος. Η ταύτιση με αυτό είναι ένας τρόπος που το ίδιο το "εγώ" υπερασπίζεται τον εαυτό του. Όταν ένα θύμα πιστεύει σχεδόν στις ίδιες αξίες με το Τέρας, αυτό παύει να γίνεται αντιληπτό ως άμεση απειλή.
Δείχνοντας στο Τέρας συμπάθεια και υποταγή, ενώ ταυτόχρονα εκφράζει αρνητικά συναισθήματα είτε προς την οικογένειά του, είτε προς τους συναδέλφους του, είτε προς την κοινωνική του τάξη, ελπίζει (τυφλά, χωρίς αντικειμενικά επιχειρήματα) ότι θα έχει ιδιαίτερη αντιμετώπιση, ευνοϊκότερη σε σχέση με τους Άλλους.
Γιατί δεν αντιδρά, γιατί δεν εναντιώνεται στο Τέρας; Γιατί πιστεύει ότι το Τέρας είναι ανίκητο. Γιατί η μάχη και ο αγώνας για το υποκείμενο είναι άγνωστα, αχαρτογράφητα νερά. Γιατί δεν γνωρίζει πως είναι η ζωή χωρίς το Τέρας.
Είναι ο μόνος τρόπος για να περιγράψω κάποιους από:
- τους ανέργους, οι οποίοι γνωρίζουν ότι ο Καπιταλισμός τους θεωρεί βαρίδι για το Σύστημα Υγείας,
- τους επιστήμονες, οι οποίοι σπουδάζουν χρόνια ολόκληρα γνωρίζοντας ότι θα πληρώνονται με 650 ευρώ μικτά μηνιαίως,
- τα ζευγάρια, που λόγω ανέχειας, κάνουν λιγότερα παιδιά, σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία, γνωρίζοντας ότι αυτά θα είναι πιο ασθενικά και με λιγότερες ευκαιρίες στην ζωή τους,
- τους νέους, που τους λένε ξεκάθαρα ότι “έχετε ελεύθερη πρόσβαση σε ναρκωτικά, facebook, κινητό, survivor αλλά όχι σε δουλειά”,
- τους συνταξιούχους, που τους καθιστούν υπεύθυνους για την δυστυχία τους “γιατί ζουν παραπάνω από όσο πρέπει”,
- τους πεινασμένους, που τους είπαν ότι “μαζί τα φάγαμε”
καθώς παρ’όλα αυτά, στηρίζουν το Τέρας...
Ας θυμηθούμε την ρήση του Μάνου Χατζηδάκη “Η Ελλάδα ποτέ δεν ανασταίνεται γιατί ποτέ δεν πεθαίνει”. Η κοινωνική συνέργεια με όλους αυτούς τους ανθρώπους (οι οποίοι είναι δικοί μας άνθρωποι, σάρκα από την σάρκα μας) απαιτεί ένα πρώτο βασικό βήμα: να τους σκοτώσουμε την σάπια ελπίδα ότι η σωτηρία θα έρθει από ψηλά, από το μαλάκωμα της ψυχής του ίδιου του Τέρατος.
Να τους πείσουμε ότι ο Καπιταλισμός δεν κάνει χάρες, δεν έχει συμπάθειες. Εάν συμφέρει να πεινάσεις, να δουλέψεις εξοντωτικά ή να πεθάνεις νωρίς, θα πάρεις μισθό πείνας, θα δουλέψεις απλήρωτες υπερωρίες, θα σου στερήσει τα φάρμακα. Να τους πείσουμε ότι εάν νοιώθουν “μεγάλα ψάρια” (επειδή έχουν σπουδαία θέση στην εταιρεία ή είναι βιοτέχνες με 10-15 εργαζόμενους) υπάρχουν πάντα κάποια μεγαλύτερα ψάρια και τελικά όλος ο λαός ευρίσκεται στον τελευταίο κρίκο της διατροφικής αλυσίδας στον καπιταλισμό.
Να τους πείσουμε ότι οι αυταπάτες του Συστήματος είναι σαν τον μπάφο: Πάντα το τσιγαριλίκι τελειώνει κάποια στιγμή, σε αφήνει ψυχικά και σωματικά τραυματισμένο και η πραγματικότητα ξανάρχεται ίδια και απαράλλακτη και τα προβλήματα παραμένουν άλυτα, απαιτώντας επιτακτικά, λύση εδώ και τώρα.
Λύση που δίνει ο αγώνας ενάντια στο Τέρας και όχι η Στοκχόλμη…
Ανάρτηση από: http://artinews.gr
