Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης οι καινούριες νοοτροπίες (τρία Κ καριέρα-κέρδος-κατανάλωση) έχουν εκτοπίσει τις πραγματικές ανθρώπινες αξίες. Πετυχημένος πλέον θεωρείται εκείνος που έχει υπερμεγέθεις τραπεζικούς λογαριασμούς και ακριβή ακίνητη και κινητή περιουσία. Αυτόν δείχνουν όλα τα δάκτυλα και αυτόν ονειρεύονται όλοι να φθάσουν.
Εκεί έχουν προσανατολιστεί τα εκπαιδευτικά (κατ’ ευφημισμό παιδαγωγικά) ιδρύματα παγκοσμίως: στη μεθοδολογία της οικονομικής ανάπτυξης, από την οποία καρπούνται όλο και λιγότεροι και για την οποία μοχθούν όλο και περισσότεροι. Η παγκοσμιοποίηση δεν αφορά στη διασπορά των αξιών και των αρετών πλέον. Αφορά στη διασπορά χρήματος και υλικών αγαθών. Και, πράγματι, αυτό γίνεται αλλά εν μέρει, δεδομένου ότι οι πλούσιοι αυξάνονται, οι πτωχοί αυξάνονται περισσότερο, και η λεγόμενη μεσαία τάξη, αυτή που σήκωνε το βάρος της παιδείας αφανίζεται βαθμηδόν μαζί με την παιδεία. Στο βωμό της παγκοσμιοποίησης πολιτιστικές αξίες ισοπεδώνονται, μακραίωνες παραδόσεις καταπατούνται, η γλώσσα και η παιδεία θεωρούνται απλώς όργανα ή μέσα που θα βοηθήσουν στην ομοιογένεια, επικρατεί η τυποποίηση των πάντων.
Ναι, η εκπαιδευτική πολιτική είναι μέρος της οικονομικής πολιτικής. Η όποια αναφορά στην κοινωνική πολιτική είναι άνευ πραγματικού αντικρίσματος, βαίνει συνεχώς μειούμενη και έχει ημερομηνία λήξης.
Η νοητική και ψυχική καλλιέργεια, η εμφύσηση αξιών και ιδανικών που διαμορφώνουν την προσωπικότητα και αναπτύσσουν το ήθος είναι οι βηματοδότες της παιδείας.
Το επίσημο λεξικό της Οξφόρδης δε δίνει κανέναν επιτυχή ορισμό στην έννοια Paideia-Παιδεία. Δίνει μάλιστα πολλούς ορισμούς, μεταξύ των οποίων «Paideia, the philosophy of education – Παιδεία, η φιλοσοφία της εκπαίδευσης».
Στην Ελλάδα, μισό και πλέον αιώνα πριν, φωτισμένα μυαλά ανησυχούσαν για το μέλλον της παιδείας στη χώρα, και έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου. Μίλησαν για ένα άνθρωπο που μέσα από τη σωστή παιδεία μαθαίνει να εφαρμόζει αξίες και όχι για έναν άνθρωπο «ελεύθερο», χωρίς πνευματική ελευθερία, άνθρωπο του «πλανητικού χωριού».
Στην εποχή της αναζήτησης της «ωφέλιμης» γνώσης μέσα από ένα σχολείο «διαχείρισης» και ταυτόχρονα ο παραγκωνισμός της ανθρωπιστικής παιδείας, με παράλληλη επικράτηση των υλιστικών αξιών, του ανταγωνισμού, του ατομικού συμφέροντος, του φανατισμού, της έλλειψης ιδανικών, είναι αναγκαία η επαρκής ανθρωπιστική καλλιέργεια του νέου ανθρώπου.
Τι λοιπόν γίνεται σήμερα στη χώρα μας;
Η αλήθεια είναι ότι μεγάλη μερίδα του διδακτικού προσωπικού, ειδικά στην πρωτοβάθμια, καταβάλει καθημερινά προσπάθεια να ξεφύγουν οι μαθητές από τα πιεστικά δεσμά της εκπαίδευσης. Και έχουν αποτέλεσμα. Στη δευτεροβάθμια η προσπάθεια ατονεί και είναι και το φροντιστήριο που τη δολοφονεί και την ενταφιάζει…
Ανάρτηση από: https://cognoscoteam.gr
