Άμυνα, άμυνα, άμυνα!

Του Ρούντι Ρινάλντι

Ο εμφατικός –ίσως και προκλητικός– τίτλος του σημειώματος επιλέγεται εσκεμμένα. Για να τονιστεί ιδιαίτερα μια πλευρά, η οποία όχι μόνο απωθείται, αλλά γύρω της έχει συναφθεί ένα ένοχο μορατόριουμ που μόνο κινδύνους εγκυμονεί. Κινδύνους μεγάλους, τους οποίους προσπαθεί να σκεπάσει η προεκλογική έκσταση και η ψηφοθηρία ως μανία και ψύχωση. Γιατί, όπως έλεγε κι ένας αδικοχαμένος, η εξουσία είναι πρέζα πιο ισχυρή από την ηρωίνη. Ο εξαρτημένος θα κάνει τα πάντα για τη δόση του, θα περιπλανηθεί, ίσως ζήσει και ίσως χαθεί. Η πρέζα της εξουσίας είναι άλλο πράγμα, πιο βαθύ, πιο διαβρωτικό. Είναι όμως άλλο το θέμα μας.

Έρχεται θερμό επεισόδιο;

Πολλοί απαντούν ότι πρόκειται για φόλα που ρίχνουν οι Αμερικάνοι… Δεν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος, τώρα είναι τουριστική περίοδος, ο Ερντογάν έχει εκλογές στην Κωνσταντινούπολη στο τέλος του μήνα, έχει εσωτερικά προβλήματα, η οικονομία του πάει χάλια. Μην τσιμπάτε, δεν υπάρχει κίνδυνος, να πουλήσουν όπλα θέλουν, άλλωστε είμαστε μέλη του ΝΑΤΟ, δεν θα αφήσουν οι μεγάλοι να γίνει γης μαδιάμ.

Με τέτοια επιχειρήματα τραφήκαμε και δεν βλέπαμε καθαρά τι γίνεται. Το μόνο που έγινε είναι να κερδίζουμε λίγο χρόνο κάθε φορά, πληρώνοντας πάντα ένα αντίτιμο.

Ελλάδα και Τουρκία δεν είναι αυτό που λέγεται «σύμμαχες χώρες» ή «φιλικές». Μάλλον βρίσκονται σε μια ιδιότυπη κατάσταση. Ο Ανδρέας Παπανδρέου την είχε ονομάσει «μη πόλεμος» κι όταν το είπε ήταν πιο κοντά στην πραγματικότητα. Σήμερα, η φρασεολογία των Τούρκων επεκτατιστών είναι πιο πολεμοχαρής, πιο επιθετική. Το κράτος τους δυναμώνει διεξάγοντας πολέμους και αμφισβητώντας διεθνές δίκαιο και διεθνείς συμφωνίες. Όποιος δεν το βλέπει αυτό και δεν το αξιολογεί, δεν κατανοεί τίποτα από όσα συμβαίνουν. Το σύστημα συμμαχιών που υπήρχε και ιδιαίτερα ο ρόλος των σχέσεων ΗΠΑ-Τουρκίας διαταράσσονται, η ύπαρξη υδρογονανθράκων στη ΝΑ Μεσόγειο και ο πόλεμος στη Συρία τα έχουν αλλάξει όλα.

Στο σημείωμα αυτό, θίγονται πέντε σχετικά ζητήματα.

1. Ραγδαία επιδείνωση της χώρας από πλευράς υποκειμενικών όρων

Στα μνημονιακά χρόνια έχουν συντελεστεί πολλά που οδηγούν στην αντικειμενική συρρίκνωση όρων κυριαρχίας και ύπαρξης της χώρας. Ορισμένα είναι πολύ γνωστά, αλλά συνήθως δεν εξετάζονται σε σχέση με τις υφιστάμενες απειλές. 500.000 νέοι στην πιο παραγωγική τους ηλικία, έχουν φύγει από τη χώρα. Μια σειρά επιχειρήσεις και παραγωγικοί κλάδοι κλείνουν. Το ΑΕΠ υπέστη μείωση 25%, ενώ ετήσιες αυξήσεις με ρυθμούς 1,5% δεν συνιστούν φυσικά ανάκαμψη. Το φρόνημα έχει υποχωρήσει (με εξαιρέσεις όταν δίνεται η ευκαιρία). Μεταμοντέρνα και διαλυτικά σχήματα κυριαρχούν στα ΜΜΕ και στον πολιτικό κόσμο της χώρας. Δηλαδή, έχουν υποχωρήσει όλα εκείνα τα στοιχεία, οτιδήποτε θα συγκροτούσε πολιτεία ικανή να αντιμετωπίσει τα πράγματα και την κατεύθυνση που έχουν πάρει. Η απομόνωση της χώρας από δυνάμει συμμάχους, η δυσμενής θέση στην οποία έχει περιέλθει, η κατάσταση που περιγράφεται εντός νευραλγικών τομέων (στρατός, δικαιοσύνη κ.λπ.) εκτυλίσσονται σε μια στιγμή κατά την οποία ο απειλών επιδίδεται σε ασκήσεις πραγματικού πολέμου σε πολλές περιοχές. Δηλαδή, ήδη πολεμά, η πολεμική του βιομηχανία φουλάρει, φτιάχνει σμήνη από drones, αγοράζει σύγχρονους εξοπλισμούς από Ρωσία ή ΗΠΑ κ.λπ.

2. Πλήρης αποτυχία της πολιτικής εξευμενισμού

Τα τελευταία χρόνια, σταθερά και με επιμονή ακολουθείται μια πολιτική «καλοπιάσματος» του «κακού γείτονα». Ο οποίος, όχι μόνο αποθρασύνεται αλλά προβάλλει πλέον αξιώσεις και προχωρά. Σε διαβήματα, χάρτες, διπλωματικές κινήσεις και παραβιάσεις, που συνοδεύονται από ανοιχτές απειλές πολέμου και επιβολής συμφερόντων ως μεγαλοκρατικής δύναμης στην περιοχή. Η εναλλαγή πολεμικών πράξεων και ανοιχτής απειλής, στοχεύει να κερδηθούν όλα με κάθε τρόπο και στην ώρα που θα επιλεγεί. Γκρίζες ζώνες, 19 κατοικημένα νησιά, χιλιάδες βραχονησίδες, αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, «εξαφάνιση» του Καστελλόριζου. Ποια η αντίδραση της ελληνικής πλευράς; Να χωθεί το ζήτημα στα υπόγεια του ΥΠΕΞ. Συνωμοσία σιωπής, συστημική διακομματική ομερτά. Κόμματα και ΜΜΕ θεωρούν ότι είναι καλύτερο να μη θίγεται το ζήτημα, να μην αγγίζεται διόλου. Πρόκειται για συνειδητή επιλογή μαζικής αποκοίμισης. Ρητή θέση όλων, να μείνει το ζήτημα μακριά από τον λαό. Σε αντίθετη περίπτωση, μπορεί να υπάρξουν «πάθη» που να φέρουν μεγάλη δυσκολία χειρισμών.

3. Τελική φάση εξοικείωσης και αποδοχής;

Προηγήθηκαν παρατεταμένα επεισόδια ευφυολογημάτων για την υψηλή διπλωματία και την αποφυγή οξύνσεων, διανθισμένα από ρηχές και αστήριχτες θεωρίες τις οποίες εξαπέλυαν ειδικοί και αναλυτές. Στην ουσία, όλοι φρόντισαν να κρύψουν το γεγονός της ανισόμετρης ενδυνάμωσης του Ερντογάν. Τώρα, έντρομοι οδηγούνται στην τελική φάση. Εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος θυμούνται λίγο το «εθνικό» και την «πατρίδα», αλλά στην ουσία πρόκειται για την τελευταία πράξη ενός σεναρίου εξοικείωσης και αποδοχής μιας άνευ όρων υποδούλωσης: Πρέπει να καμφθεί η ψυχική αντίσταση των Ελλήνων, γιατί πρέπει να τα δώσουμε τώρα και σχεδόν όλα. Το δίλλημα που φιλοτεχνούν είναι το εξής: Ή τα δίνουμε όλα (όσα ζητά η Τουρκία) ή πάμε σε πόλεμο όπου θα χάσουμε περισσότερα. Η παρέμβαση Σημίτη είχε αυτό τον χαρακτήρα, προετοιμάζοντας το κλίμα. Μια σοκαριστική ζύμωση ενορχηστρώνεται εσωτερικά, για να καμφθούν οι αντιστάσεις του λαού και να αποδεχθεί όποιες λύσεις θα προταθούν ή επιβληθούν. Έτσι σκοπεύουν να φτάσουν στην ψυχική και ηθική παραλυσία του λαού.

4. Καθοριστικός ο ρόλος του λαού. Από εκεί ξεκινά η άμυνα!

Δεν βρισκόμαστε στα 1940. Όμως, ακόμα και σήμερα ο ρόλος του λαού είναι καθοριστικός στις εξελίξεις, ακόμα και σε εμπόλεμες καταστάσεις ή μπροστά σε εκβιαστικά διλλήματα. Ο πόλεμος δεν καταργεί την πολιτική και, σε όλες τις εκδοχές που αυτός μπορεί να πάρει, οδηγεί σε καταστάσεις και παραγόμενα απείρως πιο πολύπλοκα και αποσταθεροποιητικά. Επομένως, το αν θα έχουμε μια ενεργητική ή μια παθητική στάση του λαού, είναι καθοριστικό ζήτημα σε κάθε περίπτωση. Απέναντι στην ακραία ανάθεση που καλλιεργείται, ότι η σύγκρουση είναι υπόθεση όχι ενός έθνους αλλά επαγγελματιών στρατιωτικών (άλλη μια μορφή της ύπνωσης που επιβάλλεται), θα πρέπει να διακηρυχθεί μια απλή αλήθεια: Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει την πατρίδα του.

5. Μια μεγάλη και διαρκής αμαρτία: Η εγκατάλειψη της Κύπρου

Η Κύπρος υπήρξε προμαχώνας και πεδίο όπου εξασκήθηκε ο τούρκικος επεκτατισμός με την ανοχή των μεγάλων. Εκεί δοκιμάστηκε και ακρωτηριάστηκε ο σύγχρονος ελληνισμός, εκεί υπάρχει μεγάλη επιβουλή. Εκεί στρέφει τα χτυπήματα ο Ερντογάν. Εκεί και ο πόλεμος των οικοπέδων. Μετά την Κύπρο, η σειρά ποιου έρχεται; Από τώρα χρειάζεται έγκυρη και αποτελεσματική σύσφιξη των δεσμών Ελλάδας και Κύπρου. Έστω και την τελευταία στιγμή, η θωράκιση της Κύπρου, η αμυντική συνεργασία, η ανοιχτή και διακηρυγμένη συμμαχία και δέσμευση της Ελλάδας, η απόρριψη του δόγματος «η Κύπρος είναι μακριά», είναι επιβεβλημένες κινήσεις. Τα σχέδια του τούρκικου επεκτατισμού είναι ενιαία για Κύπρο, Καστελλόριζο, και πολλά άλλα «Καστελλόριζα». Αυτή η αδελφοποίηση Ελλάδας και Κύπρου, πρέπει να γίνει ενάντια στο πολιτικό καταστημένο εδώ κι εκεί. Ενάντια και σε όλες τις μεγάλες δυνάμεις που ανατινάζουν αυτήν τη σχέση. Μέσα από μια τέτοια πορεία, οικοδομείται και μια πολιτική ανασύνταξης του φρονήματος.

Το σημείωμα αυτό επικεντρώθηκε στην άμυνα από την πλευρά ενός λαού που θέλει να αγωνιστεί για τα δικιά του. Δεν εξετάσαμε τους διεθνείς όρους και το ρόλο άλλων δυνάμεων. Διευκρινίζεται αυτό για να μην πεταχτεί η μπάλα στην εξέδρα του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Μιλάμε για το φρόνημα ενός λαού και την άμυνα μιας χώρας στις ακραίες συνθήκες μιας σύγκρουσης.

Ανάρτηση από: https://edromos.gr